Φαίνια Ξανθοπουλίδου
Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου (ιατρική) αναγκάστηκα να παρακολουθήσω φυσιολογικό τοκετό. Και έπαθα σοκ. Βασικά δεν ξέρω πώς είναι δυνατό να μην το ήξερα, αλλά δεν είχα ιδέα ότι κατά την διάρκεια του τοκετού σε κόβουν και σε ράβουν, με αποτέλεσμα να σοκαριστώ με το γεγονός και έκτοτε απλά να μη μπορώ να διανοηθώ ότι μπορεί να μου συμβεί αυτό το πράγμα. Δλδ σαν χασάπικο.Κατά το ίδιο μάθημα θυμάμαι να βλέπω τις έγκυες ή τις λεχώνες καταταλαιπωρημένες, με πόνους, με ραγάδες εγκυμοσύνης , με τομές από την καισαρική και γενικά με όλο το πακέτο και να μου προκαλούν τρόμο, μου φαινόντουσαν αποκρουστικές ( ενώ γενικώς να σημειώσω ότι και λόγω επαγγέλματος δε σιχαίνομαι σχεδόν τίποτα ). Έκτοτε κάθε φορά που βλέπω έγκυο είτε θα τη λυπάμαι, είτε θα μου προκαλεί αποστροφή. Το θέμα μου είναι ότι είμαι πλέον 35 και θα ήθελα να κάνω ένα παιδί . Αφήνω στην άκρη το αν θα μπορώ και δεν το κάνεις όταν θέλεις και δεν είναι σίγουρο αν μπορείς και με ποιον κλπ, το ζήτημά μου είναι ότι έχω θέμα αποκλειστικά με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό. Δλδ θα ήθελα να έχω παιδί δικό μου, αλλά δε μπορώ να διανοηθώ να μπαίνω σε όλη αυτή την ταλαιπωρία, φοβάμαι ότι το σώμα μου θα καταστραφεί και δε θα επανέλθω ψυχοσωματικά ποτέ, δηλαδή ότι θα είναι το τέλος της γυναικείας μου υπόστασης. Με αποτέλεσμα να αποφεύγω κάθε είδους κουβέντα περί του θέματος στις σχέσεις μου μέχρι τώρα και όταν θίγεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο να απαντάω ότι δεν είμαι για τέτοια, ενώ στην πραγματικότητα αν δε χρειαζόταν να περάσω αυτούς τους 9 μήνες και τον τοκετό δε θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να έχω παιδί, ίσα-ίσα σκέφτομαι συχνά ότι αν ήμουν άντρας θα ήθελα σίγουρα να κάνω παιδιά. Φαντάζομαι ότι είναι κάτι σαν τραυματική εμπειρία και χρειάζεται ψυχίατρο, αλλά έτσι ήθελα να πω τον πόνο μου και να διαβάσω σχόλια για το αν κάποια εδώ είχε το ίδιο θέμα και όταν ήρθε η ώρα εκείνη απλά ξεπέρασε το φόβο της. Ευχαριστώ πολύ!
Δεν έχω να προσθέσω πολλά, μιας και ξέρεις ότι θα έπρεπε να επισκεφτείς ψυχολόγο (ή ψυχίατρο, πάντως η φαρμακευτική αγωγή δεν θα είχε νόημα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης). Και θα σε παραπέμψω εδώ .
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου την εμπειρία μου ίσως για να σου δείξω ότι υπάρχει φως στο τούνελ. Είμαι 25 χρονών και πριν 5 μήνες απέκτησα το 1ο μου παιδι, στην Αγγλία. Γεννήθηκε 3.6 κιλα και 54 εκατοστά( αυτό το λέω γιατί ήταν σχετικά μεγαλοσωμο μωρο). Είχα μια πανεύκολη και καταπληκτική εγκυμοσύνη κατά την οποία πηρα 20 κιλα, παρόλο που δούλευα μέχρι την 36η εβδομάδα(χειρονακτικη εργασία), περπατούσα μεγάλες αποστάσεις στα ρεπό μου και δεν έτρωγα πολυ. Η γεννα ηταν παρα πολυ δύσκολη ( δεν θα σου πω όλες τις λεπτομέρειες γιατί θα ειναι να σαν γράφω βιβλίο).30 ώρες με… Διαβάστε περισσότερα »
Και όμως υπάρχει η άλλη όψη του νομίσματος. Πώς θα φαινόταν η εκδοχή μιας καλής εγκυμοσύνης και ενός τοκετού φυσιολογικού λίγων ωρών χωρίς ταλαιπωρία, αλλά ενός μωρού με κολικούς, ξενύχτια, κλάματα που απαιτεί όλη την προσοχή και μέχρι το τελευταίο ίχνος ενέργειας και αντοχής που έχεις; Ε, λοιπόν επειδή αυτό το σενάριο έζησα, έχω πει χίλιες εγκυμοσύνες και τοκετούς περνάω, αλλά το μετά δεν το αντέχω! Έτσι πήρα την απόφαση να μην κάνω άλλο παιδί, γιατί η εγκυμοσύνη και ο τοκετός έχουν αρχή και τέλος, ένα μωρό όμως όχι τόσο “εύκολο” διαρκεί μήνες και χρόνια. Η ζωή με παιδί δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Ταυτίζομαι απόλυτα!
Πωπω ακριβώς η εμπειρία μου είναι αυτή που περιγράφεις!Και για να το κάνω καλύτερο, τράβηξα και μια γερή επιλόχειο για τους 4 πρώτους μήνες οπότε κι εγώ είπα ότι ο κόσμος να χαλάσει, δεύτερο παιδί δεν κάνω!
Σαν να το έγραψα εγώ. Δεν ξέρω αν είμαι παράλογη ή εγωίστρια, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα υποβληθω οικειοθελώς σε αυτή τη διαδικασία. Τόσο το 9μηνο της εγκυμοσύνης, όσο και ο τοκετός ή η καισαρική μου προκαλούν τρόμο, θλίψη και απόγνωση. Όσες φορές το έχω συζητήσει με συγγενείς, φίλους, σχέσεις με βγάζουν παράλογη και φυγόπονη που δεν προτίθεμαι να κάνω αυτήν τη θυσία μπροστά στο θαύμα της ζωής. Δεν είναι ότι δε θέλω παιδιά. Δεν ξέρω ακόμα αν θέλω. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι ότι δε θέλω να μείνω έγκυος και δε θέλω να γεννήσω. Ιδανικά θα υιοθετούσα,… Διαβάστε περισσότερα »
Θα πω απλά ότι ειμαι έτσι ακριβώς όπως περιγράφεις, φρικαρω στην ιδέα της γεννας. Όσες φορές έχω πει λοιπόν σε γονείς φίλους γνωστούς ότι σκέφτομαι να υιοθετήσω η αντίδραση είναι κοινή: γιατί να υιοθετήσεις;;;έχεις κάποιο πρόβλημα και δεν μπορείς να κανεις παιδί;;;
Αυτή η ανάγκη να κάνουμε το δικό μας παιδί ( και όχι να πάρουμε το ξένο) μας τροφοδοτείται πιστεύω όπως και όλα τα αλλα.
Άλλη αδιακρισια, το να σε ρωτάνε αν υπάρχει πρόβλημα γονιμότητας. Αν μου τύχει, θα είναι από τις λίγες φορές που δε θα το σκεφτώ καθόλου να γίνω δυσάρεστη και δε θα με απασχολεί κιόλας! Η ανάγκη για το “δικό μας” παιδί πηγάζει και από την πατριαρχια φυσικά, αλλά και από την (αυτο)πεποίθηση των αγίων ελληνικών οικογενειών, ότι έχουν τόσο αξιόλογο dna που είναι κρίμα να μην υπάρχει στο μέλλον! Προσωπικά εγώ πιστεύω πως όταν νιώσεις την ανάγκη να κάνεις παιδί, είναι επειδή θέλεις να προσφέρεις και να μεγαλώσεις έναν σωστό άνθρωπο στην κοινωνία, όχι για να πάρει τα μάτια σου… Διαβάστε περισσότερα »
Η ανάγκη να κάνουμε δικό μας παιδί και όχι να πάρουμε το ξένο προκύπτει μάλλον από την ανάγκη σύνδεσης με το παιδί και μάλλον έχει να κάνει με το ότι ο ψυχολογικός και σωματικός δεσμός που μοιράζεται η μητέρα με το παιδί της ξεκινά κατά τη διάρκεια της κύησης.
Και εγώ το ίδιο σκέφτομαι αν και δεν έχω δει live τοκετό. Μου προκαλεί αποστροφή ιδέα και μόνο να είμαι έγκυος.. Αν και εφόσον… τείνω προς την υιοθεσία
Θα σκεφτόσουν την υιοθεσία?
Η΄ παρενθετη μητροτητα?
Εκτός του ότι θέλει πολλά λεφτά, δεν νομίζω η συγκεκριμένη γυναίκα να μπορούσε να υποβάλλει μια άλλη γυναίκα σε κάτι που το θεωρεί τόσο βασανιστικό.
Avis αυτο μπορεί να ειναι η δική σου σκέψη, για τη γραφουσα ομως μπορει να ειναι μια λύση.
Με οτι νιώθει οκ λοιπον αυτο πιστευω.
Νομίζω ότι ταυτίζομαι. Το ίδιο σκεφτόμουν πάντα κι εγώ, ίσως σε όχι τέτοιο βαθμό, αλλά όταν έβλεπα έγκυο με την κοιλιά φουσκωμενη μου φαινόταν σαν βόμβα έτοιμη να εκραγεί.. κ έλεγα, τι καλά όταν θα θέλω παιδί να γινόταν να παρακαμφθεί αυτό το σημείο και να ξεκινούσαν όλα από το να μου φέρουν το μωρό στα χέρια κ να μου πουν “ορίστε, δικό σου είναι, πάρτο”. Δηλ, να είναι όντως δικό μου αλλά να μη χρειαστεί να το γεννήσω εγώ. Τελικά παιδί έκανα. Μετά από σκέψη και συζήτηση. Η αλήθεια είναι ότι όταν έρθει η ώρα του τοκετού, έχουν προηγηθεί… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που δεν είχα σκεφτεί ποτέ και εν τέλει είναι το μόνο πράγμα που μου έλειψε από την περίοδο της εγκυμοσύνης και που μου φάνηκε περιεργο στην αρχή όταν είχα το μωρο μου είναι οι κινήσεις του που ένιωθα στην κοιλια μου που μετά τη γέννα σταμάτησαν. Καπως μου έλειψε αυτό, νομίζω είναι το μόνο που σκέφτομαι με νοσταλγία.
Δε γράφω συχνά αλλά με άγγιξε το πώς νιώθεις και θέλω να γράψω την εμπειρία μου, μήπως σε βοηθήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ακολουθεί σεντόνι. Είμαστε ίδια ηλικία και απέκτησα το πρώτο μου παιδάκι πριν 5 μήνες. Για μένα η όλη διαδικασία ήταν εμποτισμένη με φόβο αλλά για διαφορετικούς από τους δικούς σου λόγους. Βλέπεις, η εγκυμοσύνη για μένα ήρθε μετά από πολλές αποτυχημένες εξωσωματικές και μια (τραυματική) αποβολή, συν ότι τρεις γυναίκες του άμεσου οικογενειακού μου περιβάλλοντος αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα (υγείας του παιδιού) στη γέννα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τρέμω ότι κάτι μπορεί να πάει… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ θα πω απλά πως όταν κατανοήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν παιδιά , αλλά ολοι οι άνθρωποι δεν κάνουν για γονείς θα άλλαζαν πολλά… Και για να μην παρεξηγηθώ δεν κρίνω ούτε θα κρίνω ποιος θα πρέπει να κάνει παιδιά , και δεν εννοω δεν κάνουν γιατι είναι αντικειμενικά ακατάλληλοι π.χ. χρήστες ναρκωτικών ή κακοποίηση που φυσικα ουτε για αυτό υπάρχει μέριμνα. Μιλω για ολες τις γυναίκες που δεχόμαστε τόση πίεση από όλη την πατριαρχική κοινωνία, δεν εξηγώ καταλαβαίνετε όλες φαντάζομαι, Και μπορει να μην κάνουμε γιατί πχ δε θέλουμε, δεν μας αρέσουν τα παιδιά και μας… Διαβάστε περισσότερα »
Θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ την εμπειρία μου κ ίσως να έχει κάποια αξία. Γέννησα το πρώτο μου παιδί με φυσιολογικό τοκετό κ ήταν αρκετά αρνητική εμπειρία. Αισθάνθηκα ότι δεν είχα έλεγχο. Πονούσα, κρύωνα ήμουν μόνη χωρίς τον σύζυγό μου και επειδή ήμουν σε δημόσιο νοσοκομείο βρέθηκα εκτεθειμένη κ σε ένα τσούρμο φοιτητές. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξεχάσω πότε αυτήν την εμπειρία και δεν θα ξεγελαστω να κάνω δεύτερο παιδί. 9 χρόνια μετά αποφάσισα μόνη μου ότι θα ήθελα έναν αδελφό ή αδελφή για το παιδί μου. Γιατί η ζωή είναι δύσκολη και εγώ δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Διαβάζοντας το μήνυμα σου νόμισα ότι ακούω τον εαυτό μου πριν 8 χρόνια. Από μικρή έτρεμα στην ιδέα της εγκυμοσύνης. Η θέα της φουσκωμενης κοιλιάς μου προκαλούσε τρόμο. Κάποια στιγμή όμως ήθελα ένα παιδί οπότε έμεινα έγκυος. Ενώ είχα μια φυσιολογική εγκυμοσύνη είχα τρομερό άγχος και έκανα συνέχεια αρνητικές σκέψεις. Κοιμόμουν ελάχιστα, έτρωγα ελάχιστα και αισθανομουν απαίσια. Το γεγονός ότι δεν είχα τον απόλυτο έλεγχο στο σώμα μου μου δημιουργούσε δυσφορία. Μετρούσα τις μέρες μέχρι να γεννηθεί το μωρό σαν τους φυλακισμένους. Τον τοκετό δεν τον φοβόμουν γιατί τον έβλεπα σαν λύτρωση από την εγκυμοσύνη. Γέννησα με καισαρική και συνηλθα… Διαβάστε περισσότερα »