Δεν μπορώ να ανοιχτώ στους ανθρώπους.

Είμαι 19 ετών φοιτήτρια, που ζω με την οικογένεια μου καθώς φοιτώ στην ίδια πόλη. Πρώτη φορά σου στέλνω ερώτηση. Η αλήθεια είναι δεν ξέρω πως μπορείς να με βοηθήσεις, αλλά η ανωνυμία με βοηθάει να μιλήσω. Βιώνω ενδοοικογενειακή βία. Στις παρέες που έχω ντρέπομαι να μιλήσω για αυτό,δεν θέλω να είμαι στα μάτια τους η ανήμπορη ( κάτι που ξέρω πως δεν ισχύει και ούτε θα με έβλεπαν έτσι).Είμαι το παιδί της οικογενείας. Η βία προέρχεται από τον πατέρα μου προς τη μητέρα μου. Δεν είναι σωματική αλλά είναι λεκτική , ψυχολογική και οικονομική βία. Έχω προσπαθήσει να τη βοηθήσω να φύγει, να τη στηρίξω , της έχω προτείνει εναλλακτικές αλλά δεν παίρνει καμία απόφαση. Κάπου εκεί τα παρατάω και εγώ, το έχω πάρει απόφαση πως η κατάσταση στο σπίτι δεν πρόκειται να αλλάξει. Δεν μπορώ πλέον να της λέω πόσο με επηρεάζει στη ζωή μου η όλη αυτή κατάσταση , γιατί δεν θέλω να τη στεναχωρώ, γιατί δεν έχει νόημα το γνωρίζει εδώ και χρόνια. Αλήθεια όμως σου λέω η μάνα μου είναι από τους πιο ωραίους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Ευγενική, έξυπνη, ανοιχτόμυαλη ,διαβασμένη, με ωραίες συμβουλές που δεν μπορεί να εφαρμόσει στη ζωή της. Ούτε φοβάμαι εδώ και χρόνια τον πατέρα μου, αντιθέτως σηκώνω ανάστημα , πατάω πόδι και δεν επηρεάζεται η ψυχολογία μου εκείνες τις μέρες τις ΄περίεργες΄ όπως παλιά. Η ζημιά όμως έχει γίνει μέσα μου. Δεν ανοίγομαι στους ανθρώπους, ούτε τους εμπιστεύομαι , νομίζω πως η οικογένεια είναι ότι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί και ας ξέρω πως δεν ισχύει. Τρέμω μην επαναλάβω συμπεριφορές του πατέρα μου και πληγώσω με τέτοιον τρόπο τους ανθρώπους μου. Νιώθω πως δεν θα φύγω ποτέ από εκεί μέσα. Αν υπολογίσουμε και τους πενιχρούς μισθούς της Ελλάδας. Προσπαθώ να κατανοήσω πως δεν είμαι ούτε η μητέρα μου, ούτε ο πατέρας μου αλλά είμαι εγώ. Προσπαθώ να χαράξω διαφορετική πορεία , να μην μείνω κολλημένη εκεί και να προσπαθώ να κατανοήσω πως δεν μπορώ στην τελική να το λύσω. Μην μου προτείνεις ψυχολόγο. Η οικονομική μας κατάσταση είναι τραγική.

Έχω να σου πω μόνο δύο πράγματα. Το ένα είναι πως πρέπει να βρεις κάποιον που να  εμπιστεύεσαι, και να μοιραστείς κάποια από αυτά που νιώθεις. Αν βρεις έναν, τότε θα σου είναι πιο εύκολο. Πολλοί άνθρωποι έχουν παρόμοια βιώματα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Μπορεί να βρεις μεγαλύτερη υποστήριξη και κατανόηση από όσο περιμένεις. Θα μου πεις είναι ακριβώς σαν να σου λέω “μην αγχώνεσαι”, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Πρέπει να κάνεις εσύ μία προσπάθεια.

Το άλλο είναι πως δυστυχώς ναι, κάποια στιγμή στη ζωή σου θα πρέπει να επισκεφτείς κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας να μιλήσεις για αυτά που σε απασχολούν. Προς το παρόν μπορείς να τσεκάρεις στον δήμο σου και να βρεις βραχεία δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη εκεί. Έχει μεν αναμονή, αλλά από το τίποτα, δεν χάνεις κάτι να περιμένεις.

Δες εδώ. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News