Η πιθανότητα να αφορά έστω και μια γυναίκα που διαβάζει, με κάνει να θέλω τελικά να το μοιραστώ.
Στις πρώτες κιόλας ψυχαναλυτικές μου συνεδρίες, ανέφερα στο γιατρό μου κάτι ξεχωριστό που πίστευα πως έχω, εγώ μόνο και κάποιες λιγοστές, όπως του είπα περήφανη, γυναίκες στον κόσμο. Οργασμούς στα καλά καθούμενα. Όταν είμαι στο σουπερμάρκετ, στο γραφείο, στο σινεμά, όταν οδηγώ, οπουδήποτε, χωρίς απολύτως καμία σεξουαλική σκέψη. Μπορούσα, με προσπάθεια, να τους κρύβω όταν ήμουν σε δημόσιο χώρο και να μην καταλαβαίνει ο άλλος τι μου συμβαίνει. Σα να απορροφώ εσωτερικά σα σφουγγάρι τον οργασμό και να μη φαίνεται στον άλλον, δε μπορώ να το εξηγήσω. Είχα οργασμούς που έρχονται ξαφνικά, από το πουθενά, αλλά και οργασμούς που μπορώ να προκαλέσω μόνη μου, απλά σφίγγοντας τους κοιλιακούς μύες και κρατώντας την αναπνοή μου, χωρίς να κάνω τίποτα άλλο, χωρίς να σκέφτομαι κάτι σεξουαλικό. Θα μπορούσα να σκέφτομαι κάτι δυσάρεστο και να το πάθω. Οργασμούς κατά τη διάρκεια του σεξ, γύρω στους 30 max γιατί μετά νιώθω πως θα πάθω ανακοπή. Οργασμούς, που όταν ήμουν γύρω στα 20 και εντελώς άμυαλη, μας οδηγούσαν με το φίλο μου στο νοσοκομείο κάποιες φορές, γιατί εγώ ήμουν με χαμηλή πίεση, έντονη τάση λιποθυμίας, ανίκανη να σηκωθώ να περπατήσω από την εξάντληση, με ταχυπαλμίες και τρομαγμένη. Στα επείγοντα φυσικά, δεν είπα ποτέ στο γιατρό τι συνέβη, έλεγα δεν ξέρω, δε νιώθω καλά, νιώθω πως λιποθυμάω, μου έδινε ασφάλεια και μόνο το ότι ήμουν ανάμεσα σε γιατρούς. Υποψιαζόμουν τι θα συμβεί αν πω. Και συνέβη, αργότερα.
Παρόλα αυτά μυαλό δεν έβαζα, δεν καταλάβαινα ότι αυτό που έχω είναι πρόβλημα. Η δομή του χαρακτήρα μου, με έκανε να εκμεταλλεύομαι αυτό που μου συμβαίνει για να εξουσιάζω τους άντρες. Η νίκη, η εξουσία τότε είχε για μένα τεράστια σημασία, δυστυχώς. Εκτός από την ίδια τη σεξουαλική εμπειρία από μόνη της για έναν άντρα (αφού ο οργασμός μπορούσε να αρχίσει με το πρώτο ερωτικό φιλί), είχα καταλάβει πολύ νωρίς, πως αν ένας άντρας αρχίσει να σκέφτεται ότι ο ίδιος το προκαλεί αυτό σε μια γυναίκα, και όχι ότι η γυναίκα το παθαίνει από μόνη της, μπορείς να παίξεις με τον αντρισμό του τόσο πολύ, ώστε να μην ξεκολλάει μετά από σένα, να είναι σαγηνευμένος, μαγεμένος. Μαγεμένος βέβαια με τον εαυτό του μέσα από σένα, αλλά αυτή η μαγεία με τον εαυτό μας είναι η πιο δυνατή. Μια φορά κάποιος, όταν είπα χωρίζουμε, μου είπε, «πώς εγώ θα πάω με άλλη μετά από σένα;». Αυτό που είχα λοιπόν, σε συνδυασμό με ένα πολύ καλοφτιαγμένο πρόσωπο και σώμα, μου έδινε απλόχερα αυτό για το οποίο διψούσα. Πονάει να μιλάω για αυτό. Είναι σα να βάζεις το χέρι σου σε αναμμένο μάτι κουζίνας και να μη νιώθεις πόνο, αλλά να καταλαβαίνεις τελικά το πρόβλημα όχι από τον πόνο αλλά από το χέρι σου που έλιωσε. Κάτι σαν τη λέπρα.
Ο φίλος μου, που κάποτε μεταξύ αστείου και σοβαρού τον ρωτούσα, «τι έχω, τι έχω», περήφανος για την κοπέλα του αλλά κυρίως περήφανος για το τι προκαλεί αυτός σε μια γυναίκα, μου είπε κάπως χαρούμενος, «ψάξε σε ιατρικά εγχειρίδια». Αλλά χωρίς κι αυτός να καταλαβαίνει τι λέει. Πόσο δίκιο είχε. Πού να ψάξω, δεν ήξερα. Περνούσα αμέτρητες ώρες στο google ψάχνοντας, γυναίκες με πολλαπλούς οργασμούς, γυναίκες με 30 συνεχόμενους οργασμούς, γυναίκες που έχουν αυτόματους, συνεχόμενους οργασμούς, ελληνικά και αγγλικά. Τίποτα. Με έβγαζε πάντα σε πολυοργασμικές γυναίκες ή σε πορνό ιστοσελίδες. Περνούσα ολόκληρες μέρες ή και ολόκληρες εβδομάδες 24/7 σε μια κατάσταση σεξουαλικής διέργεσης, χωρίς να μπορώ να ηρεμήσω ούτε τη μέρα ούτε τη νύχτα, σε μια αφόρητη κατάσταση, επώδυνη. Το σεξ δε βοηθούσε, αντίθετα, έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα, έφτανα να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο να το σπάσω για να ηρεμήσω και κάποτε το έκανα πράξη αλλά δεν πέρασε. Ζούσα την κόλαση του να είσαι ακριβώς στο χείλος οργασμού συνέχεια και ασταμάτητα, χωρίς τίποτα απολύτως να μπορεί να σε κάνει να ανακουφιστείς. Και σίγουρα δε μπορούσαν να με ανακουφίσουν οι οργασμοί καθόλου, αντίθετα έκαναν την κατάσταση πολύ χειρότερη. Σε γιατρό δεν πήγα ποτέ, όχι από ντροπή αλλά γιατί το χρειαζόμουν αυτό που είχα, για το λόγο που ανέφερα. Χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιώ. Ημουν στην ίδια την παγίδα που έστηνα στους άλλους, εγώ πιασμένη για τα καλά, χειροπόδαρα.
Πήγα λοιπόν στο γραφείο του αναλυτή μου, για άλλους λόγους βέβαια, που δεν είχαν καμία σχέση με αυτό, και μίλησα για το εξαιρετικό μου ταλέντο. Εκείνος προσπάθησε να μου πει πως όλο αυτό συμβαίνει στις γυναίκες, πως οι γυναίκες έχουν πολλαπλούς οργασμούς και δεν έχω τίποτα το εξαιρετικό. Φώναζα κάθε μέρα, μήνες ολόκληρους πως δεν πρόκειται για αυτό, πως δεν είναι απλά πολλαπλοί οργασμοί, περιέγραφα, δεν πειθόταν. Το πρώτο καλοκαίρι που είχαμε διακοπές από τις συνεδρίες, απελπισμένη, αποφάσισα να παω σε σεξολόγο. Πήγα σε δύο. Ο ένας, επώνυμος, βγαίνει στα κανάλια συχνά, πλήρωσα 300 ευρώ για τη μια αυτή συνεδρία, θυμάμαι. Μου είχε φανεί γελοίο να πληρώσω τόσα λεφτά αλλά η ανάγκη μου ήταν πάνω από αυτό. Μου μίλησε για υπερσεξουαλικότητα. Δε συμβαίνει κάτι περίεργο, είπε. Ο άλλος σεξολόγος που πήγα την επόμενη μέρα, σχεδόν γελούσε μπροστά μου, μέσα από τα μουστάκια του. Δεν είπε κάτι για το τι μου συμβαίνει, μέσες άκρες είπε για υπερσεξουαλικότητα, αλλά όχι ακριβώς. Δεν είπε τίποτα μάλλον. Αοριστίες. Στην πόρτα φεύγοντας από το γραφείο του, τον είδα να γελάει με τη γραμματέα του, ψιθυρίζοντας κάτι μεταξύ τους.
Λέω στον εαυτό μου, είσαι λοιπόν υπερβολική, μα άκου τι σου λένε τόσοι γιατροί. Είναι συνηθισμένο αυτό που έχεις. Εξακολουθούμε στις συνεδρίες να μιλάμε για τις πτυχές αυτής της σεξουαλικότητας, που εγώ περιέγραφα πια σαν ένα τέρας που θέλω να το σκοτώσω. Δεν ήμουν τόσο περήφανη πια, ήμουν και δεν ήμουν. Λέγαμε, λέγαμε, λέγαμε κάθε μέρα. Μια μέρα, ενάμισυ χρόνο μετά που αρχίσαμε ανάλυση, του είπα πως διάβασα στο διαδίκτυο για μια κοπέλα που είχε κάτι ανάλογο και έλεγε πως η ζωή της είναι κόλαση. Είπε, «λέτε λοιπόν πως η δική σας ζωή είναι κόλαση». Σκέφτηκα, τι; κόλαση η ζωή μου όσον αφορά το σεξ; κάτι είναι εδώ, κάτι είναι. Πήγα να το ξαναδιαβάσω και…. παθαίνω σοκ, σα να σταμάτησε ο χρόνος. Η κατάσταση μου είχε όνομα, που το είχα δει την πρώτη φορά που το διάβασα βέβαια, αλλά δεν το είχα δει. Η ψυχολογία του ανθρώπου, τα παιχνίδια που μας παίζει το μυαλό μας είναι φοβερό πράγμα. Persistent sexoual arousal syndrom. Νιώθω τεράστια ανακούφιση επιτέλους, και μόνο με το ότι αυτό που ζω έχει όνομα και δεν είμαι μόνη μου, υπάρχουν κι άλλες γυναίκες που το έχουν και είναι εδώ μπροστά στα μάτια μου. Αναγνωρίζω όλα αυτά που περιγράφει αυτή η γυναίκα ως δικά μου. Πάω στη συνεδρία την επόμενη μέρα, και του το λέω. Δεν το γνώριζε.
Αρχίσαμε από τότε να μιλάμε για αυτό, να καταλαβαίνω εγώ για πρώτη φορά πως είναι σύνδρομο αυτό που έχω, και αν θέλω να ζήσω καλά θα έπρεπε να το δω με άλλο τρόπο μέσα στο κεφάλι μου και όχι σαν τρόπαιο. Αρχίσαμε να μιλάμε πια σε άλλη βάση, εκείνος να καταλαβαίνει τι του λέω, και εγώ για πρώτη φορά να αρχίζω σιγά σιγά να θέλω να απαλλαγώ από το τέρας. Γιατί τότε το είδα σαν τέρας. Όταν συνέβη και πάνω στο ντιβάνι, και ενώ το έκρυψα το είδε, κατάλαβε καλύτερα. Κατάλαβα ακόμα, πως εγώ, σε αντίθεση με άλλες γυναίκες, μπορούσα να κρύβω τους οργασμούς όταν ήμουν σε δημόσιο χώρο γιατί είχα ασκηθεί από μικρή στον έλεγχο γενικά. Είχα πάντα έλεγχο όταν ήθελα και αυτό επεκτάθηκε και εκεί. Διάβαζα πια στο διαδίκτυο, ιστορίες γυναικών που έλεγαν πως πήγαν σε πολλούς γιατρούς παθολόγους και γυναικολόγους, ρωτώντας τι έχουν και τι να κάνουν αλλά οι γιατροί δεν τις πιστεύουν, η άγνοια είναι καθολική και τεράστια. Γυναίκες έγραφαν πως κάποιοι γιατροί γελάνε, και πως ένας γυναικολόγος είπε σε μια γυναίκα που του περιέγραφε την κατάσταση της, «μακάρι να το είχε αυτό η γυναίκα μου». Αυτό πόνεσε πολύ όταν το διάβασα. Δέκα και δεκαπέντε χρόνια πριν, που εγώ έψαχνα στο διαδίκτυο, δεν υπήρχαν πληροφορίες γι’ αυτό. Το ανακάλυψε μια ψυχίατρος, η Sandra R. Leiblum, και τo ονόμασε σύνδρομο το 2001 στην Αμερική, μέσα από περιστατικά της με όμοια συμπτώματα που δε μπορούσε να εξηγήσει, γιατί δεν υπήρχε κάτι ανάλογο στη βιβλιογραφία. Θα την ευγνωμονώ πάντα.
Σήμερα, το σύνδρομο μετονομάστηκε σε persistent genital arousal disorder γιατί δεν πρόκειται για κάτι σεξουαλικό, μοιάζει να έχει να κάνει με σεξουαλική διέγερση, αλλά πρόκειται για κάτι άλλο. Γι’ αυτό αφαίρεσαν το sexual, δεν έχει καμία σχέση με υπερσεξουαλικότητα, οι γιατροί το μπερδεύουν με αυτό αλλά δεν πρόκειται γι΄αυτό. Προστέθηκε, όπως διάβασα προχθές, στο DSM-V ως PGAD και έτσι τώρα μπορεί να γίνει επίσημη διάγνωση. Δεν ξέρουν ακριβώς τις αιτίες, και δεν υπάρχει ακριβώς θεραπεία, υπάρχει όμως βοήθεια. Σε κάποιες γυναίκες που το έχουν, από ότι διαβάζω, έχει νευρολογικά αίτια, το αντιμετωπίζουν με ψυχοφάρμακα, κάποιες φτάνουν να κάνουν ηλεκτροσόκ μάλιστα. Δεν ξέρω. Σ΄εμένα τα αίτια ήταν καθαρά και μόνο ψυχολογικά, και τα ξέρω μέσα από την ανάλυση μου. Γι’ αυτό και σήμερα δεν το έχω πια καθόλου και ποτέ. Καμία ώρα της ημέρας ή της νύχτας, ποτέ, δεν είμαι σε συνεχόμενη, ασταμάτητη σεξουαλική διέγερση στα καλά καθούμενα, ενώ βλέπω τηλεόραση ή ενώ τρώω. Εξακολουθώ να έχω όσους οργασμούς θέλω στο σεξ, αλλά μπορώ να βάλω όρια, να σταματήσουμε όταν πρέπει, και το κυριότερο, εξηγώ από την πρώτη στιγμή ότι αυτό είναι κάτι δικό μου και δεν το προκαλεί ο άλλος.
Δεν είναι συχνό στις γυναίκες, αλλά αν κάποια αναγνωρίζει σε όλα αυτά κάτι δικό της, να ξέρει πως αυτό που βιώνει έχει όνομα και πως υπάρχει βοήθεια. Δεν είναι μόνη της. Δεν είσαι μόνη σου.