Όταν η Julie Greene άρχισε να ψήνει μόνη της ψωμί στην υπαίθρια Ρουάντα το 2010 δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια επιχείρηση πλήρους απασχόλησης. Καθώς δεν μπορούσε να προμηθευτεί φρέσκο ψωμί, αυτή και η Markey Culver, μέλος του Peace Corps και πρόσφατα συνέταιρος της στην επιχείρηση, ξεκίνησαν να ζυμώνουν μόνες τους. «Υπάρχει ένα τοπικό προϊόν που ονομάζεται αμαντάζ- μια τηγανισμένη ζύμη- η οποία ήταν πραγματικά η μόνη μορφή ψωμιού που μπορούσαμε να βρούμε εδώ» λέει η Greene. Κανείς δεν ήθελε να αντικαταστήσει το τοστ με ένα παρατηγανισμένο κουλούρι, έτσι χρησιμοποιώντας συνταγές από βιβλία μαγειρικής της Peace Corps και αξιοποιώντας τα διαθέσιμα υλικά, άρχισαν να φτιάχνουν το δικό τους καθημερινό ψωμί.
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα οι Greene και Culver βρέθηκαν να διδάσκουν σε άλλες γυναίκες του συνεταιρισμού, πως να φτιάχνουν ψωμί. Ύστερα άρχισαν να το πουλούν στην αγορά. «Είχαμε τα συστατικά ήδη. Έτσι αποφασίσαμε να διδάξουμε τους ανθρώπους εκεί» λέει η Greene. Η ιδέα αυτή γρήγορα εξελίχθηκε σε μια επιχείρηση με ισχυρά κοινωνικά στοιχεία: χρησιμοποίησε τα τοπικά υλικά για να στηρίξει τους ανθρώπους στην περιοχή, προσάρμοσε τις συνταγές ώστε να είναι πιο υγιεινές και προσέλαβε περισσότερες γυναίκες που ζούσαν εκεί.
«’Ηταν μια τυχαία διαδικασία» γελάει η Greene. Το καφέ μοιάζει περισσότερο με μοντέρνο αρτοποιείο παρά με πρόγραμμα που παρέχει ευκαιρίες στις γυναίκες της χώρας. Παρά το γεγονός ότι στη Ρουάντα επικρατεί περισσότερη ισότητα των φύλων από πολλές άλλες αφρικανικές χώρες, σε καθημερινή βάση (όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο) οι γυναίκες εξακολουθούν να μην έχουν ίσες συνθήκες ανταγωνισμού με τους άνδρες. «Νιώσαμε έντονα την ανάγκη να αυξηθούν οι ευκαιρίες για τις γυναίκες» αναφέρει η Greene. Περιγράφει την τρανταχτή ανισότητα των φύλων στη Ρουάντα. «Ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία: λιγότερα κορίτσια πάνε στο σχολείο, συνεπώς λιγότερα κορίτσια πάνε πανεπιστήμιο, αποφοιτούν και συμμετέχουν στο εργατικό δυναμικό.
Οι γυναίκες που γίνονται δεκτές στον συνεταιρισμό περνούν πρώτα από εκπαίδευση μέσω του προγράμματος Woman’s Bakery ώστε να καταρτιστούν επαρκώς πριν αρχίσουν να εργάζονται. «Ένα από τα καλά αυτού του προγράμματος είναι πως περνάς την εκπαίδευση ξέροντας πως θα έχεις ευκαιρία εργασίας στο τέλος» δηλώνει η Greene. Η εταιρία βρίσκεται επίσης στη διαδικασία έγκρισης του αναλυτικού προγράμματος σπουδών από την Αρχή Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού της Ρουάντα, έτσι ώστε οι απόφοιτοι να αποκτήσουν πιστοποιητικό για μελλοντικές ευκαιρίες σταδιοδρομίας.
«Δεν είναι μόνο μια επιχείρηση. Ένα απλό αρτοποιείο. Όλο αυτό έχει κοινωνικό αντίκτυπο. Δεν απασχολούμε μόνο γυναίκες. Παρέχουμε τοπικά προϊόντα, στηρίζουμε τους αγρότες, επενδύουμε μακροπρόθεσμα στη ζωή αυτών των γυναικών».
Άλλα πλεονεκτήματα περιλαμβάνουν την εγγραφή των οικογενειών των εργαζομένων στο σύστημα υγείας, παρέχεται ιατρική περίθαλψη και σύμβουλοι ψυχικής υγείας.
Μπροστά από έναν μαυροπίνακα που είναι γραμμένο : «Ισχυρές γυναίκες ψήνουν ψωμί» υπάρχει ένα ντουλάπι με φρεσκοψημένα προϊόντα όπως κουλουράκια, μάφιν, ψωμί από γλυκοπατάτα και μέλι. Μια γυναίκα με ευγενικό χαμόγελο με ρωτάει τι θα ήθελα. Επιλέγω το γεμιστό κουλουράκι με την κανέλα. Το βγάζει από το ντουλάπι και το τοποθετεί στο ξύλινο πάγκο μπροστά μου. Ξέρω πως δεν είναι η πιο θρεπτική επιλογή(σε αντίθεση με το μάφιν μπανάνας που είναι φτιαγμένο από φυστίκι) αλλά η Greene με διαβεβαιώνει ότι είναι η πιο δημοφιλής επιλογή. «Τα μάφιν είναι πιο δύσκολο να πουληθούν» λέει.
Πολλοί από εμάς θα σκεφτόμασταν ένα μαφιν για τυπικό πρωινό γεύμα αλλά στη Ρουάντα τα cupcake δεν ήταν ποτέ ένα κοινό προϊόν. «Σε επιχειρηματικό επίπεδο, η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να σπρώξουμε ένα καινούργιο προϊόν στην αγορά της Ρουάντα. Δοκιμάζοντας κάτι νέο που οι άνθρωποι δεν είχαν ξαναδεί και να τους κάνουμε να πληρώσουν για αυτό αν και είναι πιο θρεπτικό ήταν κάτι πολύ δύσκολο» συνεχίζει. Σήμερα το πιο δημοφιλές είναι το ψωμί με μέλι: απλό λευκό ψωμί πασπαλισμένο με μέλι. Όταν άρχισαν να το φτιάχνουν, παρήγαγαν μόλις τρία κιλά ζύμης την ημέρα. Τώρα φτιάχνουν γύρω στα 35 κιλά την ημέρα. «Πουλάμε το ψωμί στις αγορές στην ίδια τιμή με οποιοδήποτε άλλο τοπικό ψωμί. Ειναι μικρότερο σε μέγεθος αλλά σίγουρα είναι πιο θρεπτικό. Το μόνο που μένει είναι να αλλάξουμε τις προτιμήσεις των καταναλωτών» λέει η Greene.
To Woman’s Bakery διαθέτει σήμερα δύο αρτοποιεία στη Ταζμανία και τέσσερα σε όλη τη Ρουάντα- τα οποία απασχολούν 34 γυναίκες και 4 άντρες (δεκαέξι γυναίκες ολοκλήρωσαν πρόσφατα το πρόγραμμα και σύντομα θα αρχίσουν να εργάζονται). Τα περισσότερα από αυτά τα καταστήματα προορίζονται κυρίως για παραγωγή και διανομή αλλά η ναυαρχίδα του Kigali είναι το μέρος όπου οι πελάτες μπορούν να καθίσουν, να δοκιμάσουν κάποιο προϊόν, να μάθουν περισσότερα για την αποστολή της εταιρείας- μια αποστολή που η Greene ελπίζει να επεκταθεί πέρα από τα σύνορα της Ρουάντα και της Τανζανίας. «Φέτος θα κατευθυνθούμε προς την Ουγκάντα» δηλώνει. «Αν όλα πάνε καλά ελπίζουμε να κάνουμε περισσότερα franchise στην Ανατολική Αφρική στο μέλλον». Το σημαντικό του εγχειρήματος είναι η προσπάθεια να προωθηθεί η απασχόληση των γυναικών σε μια βιομηχανία που κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από τους άνδρες. «Στα πλαίσια του σπιτιού το μαγείρεμα και το ψήσιμο είναι κατά παράδοση γυναικεία δουλειά» σημειώνει η Greene. «Αλλά η δραστηριοποίηση στο εμπόριο και στη γαστρονομία είναι δουλειά των αντρών. Νομίζω ότι είναι καιρός να το αλλάξουμε αυτό».
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
