Ο πατέρας μου έλεγε πάντα «ο μόνος χαμένος είναι ο νεκρός, οι ζωντανοί θα την βγάλουν την άκρη τους, μην σε ανησυχεί αυτό». Πρακτικός άνθρωπος κι αγωνιστής, πάντα πάλευε για το καλύτερο, δίκαιος όσο μπορούσε και πάντα πίστευε ότι η προκοπή έρχεται μέσα από την δουλειά και την διαρκή αυτοβελτίωση. Μερακλής στο ψήσιμο και μου έλεγε ότι αν αυτός που θα βρω δεν ξέρει να ψήνει είναι πρόβλημα μεγάλο.
Ήταν λεβέντης ο πατέρας μου με αρχοντικό παράστημα, όπου πήγαινε γέμιζε ο χώρος απ την παρουσία του, λιγομίλητος μεν αλλά όταν μιλούσε πάντα τον ακούγανε με προσοχή. Φίλοι συγγενείς γνωστοί ή συνεργάτες συγκλονιστήκανε από τον χαμό του και είναι μια κάποια παρηγοριά το ότι ήταν τόσο αγαπητός. Α ρε πατέρα, το ότι είμαι οργανωτική και τα θέλω όλα σε τάξη από σένα το πήρα. Ψυχαναγκαστικός σχεδόν τακτοποιούσε τα πάντα βάσει μεγέθους και σχήματος, ακόμα και τα μανό μου τα έβαζε στη σειρά, γυρνούσα απ τη δουλειά και τα έβρισκα σε τέλεια διάταξη και μου έλεγε να μην τα χω ανακατεμένα. Όταν γκρίνιαζα για τη δουλειά και με έβλεπε στεναχωρημένη, μου έλεγε ότι ο χώρος της εργασίας είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας, αναγκάζεσαι καλώς ή κακώς να συνεργαστείς με όλων των ειδών τους ανθρώπους, παντού έχει καλούς και κακούς, και να μην αφήνω να με παρασέρνει ο εκνευρισμός αλλά να κρατώ την ψυχραιμία μου και να σκέφτομαι πριν μιλήσω, για να είναι η καθημερινότητα στη δουλειά υποφερτή.
Ήταν σπουδαίος άνθρωπος ο πατέρας μου, και τα 49 χρόνια που πέρασε με την μάνα μου δεν σταμάτησε ποτέ να της πιάνει το χέρι και να λέει ο ένας στον άλλον πόσο τυχεροί ήτανε που είχανε χρόνια γεμάτα αγάπη κι ας ήταν δύσκολα πολλά απ αυτά. Πάντα τον πείραζα και του έλεγα «μπαμπά έχω την ίδια ομάδα αίματος με τη μαμά, λες να μην είμαι δικό σου παιδί;» η απάντηση του ήταν «δεν με νοιάζει, εγώ σε μεγάλωσα άρα δικό μου παιδί είσαι».
Οπότε πως να εξηγήσεις την απώλεια; Πώς να εξηγήσεις το κενό στην ψυχή σου; Πώς να εξηγήσεις ότι τη μία στιγμή είσαι καλά, και την αμέσως επόμενη να θες να ουρλιάξεις από τον πόνο και να ακουστείς μέχρι την στρατόσφαιρα; Πώς να εξηγήσεις ότι η φωνή του πολυαγαπημένου σου πατέρα, παραμένει στο χώρο και αιωρείται, σαν να έχει αντίλαλο που θα ηχεί για πάντα στ αυτιά σου; Πώς να εξηγήσεις ότι η παρουσία του είναι ακόμα εκεί, και νιώθεις σχεδόν ότι είναι ακόμα εδώ κι ας μην είναι παρών. Πώς να εξηγήσεις την απουσία του θορύβου που έκανε όταν ζούσε; Πώς να εξηγήσεις ότι ένα κομμάτι σου έφυγε για πάντα μαζί του; Πώς να εξηγήσω ότι με μεγάλωσε ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος που έδωσε τα πάντα για μας και δεν ασχολήθηκε ποτέ με μικρότητες κι άνευ ουσίας πράγματα;
Αντίο μπαμπά καλό ταξίδι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η μονη παρηγορια για τα παιδια που χανουν τετοιο γονιο, ειναι οτι ειναι πολυ τυχερα παιδια που ειχαν τετοιο γονιο.
Και συμφωνω για το ψησιμο, δικιο βουνο.
Είμαι τυχερή πολύ που με μεγάλωσε ένας καλός άνθρωπος. Θα είμαι ευγνώμων για πάντα γι αυτό. Για το ψήσιμο ήταν κάθετος θεωρούσε ότι όποιος ψήνει καλά ότι χαίρεται τη ζωή όπως πρέπει.
Αχ Χριστίνα πόσο σε καταλαβαίνω. Εμένα ήταν άλλος άνθρωπος ο μπαμπάς μου. Χαμηλών τόνων. Σχεδόν σαν πουλάκι πέρασε απ’αυτή τη ζωή νομίζω. Η απώλεια όμως.. Δεν ξέρω να το περιγράψω. Στην αρχή έλεγα δε θα περάσουν οι μέρες; να σταματήσει αυτός ο ατελείωτος πόνος. Μετά πέρασαν. Πολλές πολλές μέρες. Η απώλεια είναι εκεί. Απλά μετά από καιρό αποκτά δική της θέση. Εκεί που ήταν ο άνθρωπος είναι η απώλεια. Με δική της υπόσταση σχεδόν. Στα τραπέζια τα οικογενειακά είναι εκεί. Δεν ξέρω τι να σου πω. Να χαίρεσαι όταν μπορέσεις που ο μπαμπάς σου ήταν αυτός που ήταν. Και που… Διαβάστε περισσότερα »
Σε ευχαριστώ πολύ. Και πόσο δίκιο έχεις ότι η απώλεια έχει την δική της υπόσταση, σαν να έχει ύλη χωρίς να πιάνει χώρο όμως.
Αχ,κάποια κομμάτια του κειμένου είναι σαν να τα έγραψα εγώ.
Ειδικά με το σημείο “Φίλοι συγγενείς γνωστοί ή συνεργάτες συγκλονιστήκανε από τον χαμό του και είναι μια κάποια παρηγοριά το ότι ήταν τόσο αγαπητός” ταυτίζομαι απόλυτα, δεν ήταν απλά κάποια παρηγοριά, ήταν η κυριότερη παρηγοριά. Οι φίλοι, οι αγαπημένοι άνθρωποι είναι η κληρονομιά του.
Έχεις δίκιο, είναι μια σπουδαία κληρονομιά. Και πάντα θα κρατάω μέσα μου ότι άφησε το στίγμα του κι ότι δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
Συλλυπητήρια βρε Χριστίνα μου, μεγάλη απώλεια αυτή που ζεις…
Σπουδαίος άνθρωπος ο μπαμπάς σου έτσι όπως τα λες, κι έτσι σπουδαία και λεβέντικα κι εσύ θα τον θυμάσαι…
σε ευχαριστώ πολύ, πάντα έτσι θα τον θυμάμαι δεν γίνεται αλλιώς, ήταν λεβέντης κι αυτό θα το λέω πάντα.
Χριστίνα, εσύ είσαι τώρα ο πατέρας σου. Είσαι όλα αυτά που ζήσατε και όλα οσα θα θυμάσαι πάντοτε από εκείνον. Γι αυτό και δε θα ξεχαστεί ποτέ. Να είσαι καλά να τον θυμάσαι, συλληπητήρια.
Σε ευχαριστώ πολύ. Μου άφησε μεγάλη παρακαταθήκη, λόγια και πράξεις που δεν θα ξεχαστούν ποτέ.