Από Καράκας για Α,μπα: πώς είναι η ζωή με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα

Mια Αμπίτισσα μας γράφει για την εμπειρία της με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, πώς έκανε αίτηση, τι περιλαμβάνει η δουλειά της, πώς νιώθει με τον τρόπο ζωή της. Την ευχαριστούμε ειλικρινά πολύ που αποφάσισε να μας δείξει ένα κομματάκι απ’τη ζωή της.

Ξεκίνησα να δουλεύω στους ΓΧΣ το 2017. Ήταν κάτι που ήθελα από μικρή αλλά πάντα νόμιζα ότι έπρεπε να είσαι γιατρός για να δουλέψεις μαζί τους μέχρι που γνώρισα έναν, τώρα πια, φίλο μου που μου ξεκαθάρισε το τοπίο.

Περά από γιατρούς χρειάζονται και διοικητικό προσωπικό . Ήμουν στην Ινδία όταν το έμαθα και το πρώτο πράγμα που έκανα όταν γύρισα ήταν να στείλω βιογραφικό! Μετά από 2-3 μέρες μου έρχεται ένα mail από τους ΓΧΣ στο οποίο με ευχαριστούσαν για την αίτηση και ρωτούσαν αν θα μπορούσα να στείλω το βιογραφικό μου το οποίο δεν είχα επισυνάψει ποτέ.

Μετά από μια σειρά συνεντεύξεων και τεστ τελικά μου ανακοίνωσαν ότι με δέχονται για expat!!

Τρελή χαρά!!

Μετά βέβαια έπρεπε να το πω στους γονείς μου οι οποίοι έφαγαν μια φρίκη αλλά νομίζω σιγά σιγά το συνηθίζουν. Μετά από 7 αποστολές, μαζί με αύτη τώρα στο Καράκας και συμπεριλαμβάνοντας και ένα emergency intervention Ebola στη Λαϊκή δημοκρατία του Κονγκό, έχω να πω ότι τελικά αυτό που παίρνω είναι πολύ πιο μεγάλο από αυτό που δίνω.

Τι εννοώ… προφανώς δεν πάμε σε “εύκολα” μέρη γιατί αν ήταν “εύκολα” δεν θα μας είχαν ανάγκη και πολλές φορές οι συνθήκες ζωής είναι δύσκολες πχ. δεν έχουμε ρεύμα όλη τη μέρα ή τρεχούμενο νερό ή έχουμε ολική απαγόρευση εξόδου παρόλαυτά αυτά που έχω ζήσει μέχρι τώρα είναι πολύτιμα.

Νιώθω ευγνωμοσύνη που μπορώ και ζω σε μέρη που θα ήταν σχεδόν αδύνατο να ζήσω και συναναστρέφομαι με ανθρώπους που ίσως να μη γνώριζα ποτέ. Δε βλέπω τη χώρα πάντα αλλά ζω τη ζωή της, τρώω το φαί της, ζω με τους ανθρώπους της και νομίζω τελικά έτσι γνωρίζεις καλυτέρα μια χώρα. Τα τοπία μπορείς να τα βρεις και στο google.

Είναι σίγουρα μια πολύ κουραστική δουλειά χρειάζεται να αλλάζεις συνέχεια χώρα, συνάδελφους, χώρο εργασίας … δεν ξέρω πόσα χρονιά θα αντέξω να την κάνω. Μέχρι τώρα στο τέλος κάθε αποστολής λέω ήταν η τελευταία μέχρι να μου προτείνουν την επόμενη όποτε λέω έλα μωρέ άλλη μια! Είναι εθιστικό και επίσης είναι δύσκολα μετά να ζήσεις σε μια πιο «σταθερή» καθημερινότητα.
σου φαίνονται τα πράγματα περίεργα αλλάζεις προτεραιότητες. Περά από το ότι περίεργο να μένεις τόσο καιρό στο ίδιο μέρος!

Στο Αφγανιστάν που ήμουν είχαμε συνηθίσει τόσο πολύ τα μπαμ μπουμ που μετά από ένα σημείο δεν αντιδρούσαμε καν. Εντάξει, δε λέω ότι όλα είναι για όλους και ότι όλοι μπορούν να συνηθίσουν σε αυτό τον τρόπο ζωής ο οποίος είναι περά από ιδιαίτερος και αρκετά μινιμαλ. Λίγα ρούχα, λίγα πράγματα, ότι κρίνει ο καθένας ότι είναι πιο σημαντικό.

Καταλαβαίνεις πόσα λίγα τελικά χρειάζεσαι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News