1.Αγαπητή Α,μπα, θα ήθελα να μου πεις την γνώμη σου όπως και οι υπόλοιποι της παρέας. Είμαι 24 χρονών και είμαι ακόμη παρθένα..Ολα αυτά τα χρόνια υπήρχαν διάφορα φλερτ αλλά όλα έμεναν εκεί.Κυριως όλοι μου την πέφτουν από το ίντερνετ, στις εξόδους είναι μόνο το κοιταγμα. Επίσης, υπήρχαν περίοδοι που δεν ενδιαφερομουν, δεν έψαχνα κάτι.Αλλα τα 2 τελευταία χρόνια θέλω να έρθει κάτι στη ζωή μου. Γενικά είμαι συνεσταλμενη, ντροπαλή και δύσκολα θα κάτσω να κοιτάξω έντονα κάποιον. Είχα πολλά χρόνια να βγω ραντεβού με κάποιον, βγήκα τον Γενάρη όμως με ένα παιδί, που τον γνώρισα μέσω του ινστα, και ενώ στα μηνύματα πήγαιναν όλα καλά, από κοντά δεν υπήρχε καμία χημεία, ξενέρωσα φουλ.Απογοητευτηκα λίγο η αλήθεια είναι, διότι έλεγα επιτέλους πήρα την απόφαση να βγω ραντεβού με κάποιον, γιατί όλες τις φορές κάτι με κρατάει πίσω, δεν ξέρω τι και δεν το προχωράω.Πηγα και χάλια στην εξεταστική, γιατί σκεφτόμουν όλο αυτό το θέμα, τι κάνω λάθος, και ότι θα μείνω μόνη μου και άλλα τέτοια. Βασικά δεν μου αρέσει καθόλου όταν μιλάω με τον άλλον ιντερνετικα μέσα σε 2 ημέρες που έχουμε μιλήσει κ όχι κ πολύ, να μου λέει να συναντηθούμε ή να πηγαίνει τη συζήτηση στο ερωτικό.Ισως δεν νοιώθω άνετα (για την 1η περίπτωση που απλά μιλάμε), γιατί ίντερνετ είναι αυτό δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να γίνει.Ωστόσο αυτή τη φορά την πήρα την απόφαση. Επίσης, από την παρέα δεν περιμένω να γνωρίσω κάποιον-το είχαμε συζητήσει προ λίγων ημερών ότι δεν έχουμε κανένα αγόρι στην παρέα.Αν υπήρχε ίσως να ήταν διαφορετικά γιατί αυτός θα έφερνε έναν φίλο κάποια μέρα, ο τελευταίος έναν άλλον και πάει λέγοντας. Πιστεύω ώρες ώρες ότι είναι πολλοί λόγοι.Δεν έχω τελειώσει ακόμη με την σχολή (ένα άλλο θέμα που με καίει) και ίσως με μια σχέση να μην μπορούσα να συγκεντρωθω.Το ότι έχω πολλά θέματα και στόχους στο μυαλό μου να παίζει τον ρόλο του στο ότι δεν επικεντρώνομαι σε ένα μόνο, αλλά πάλι, άλλα άτομα πως μπορούν και τα συνδυάζουν όλα, και δεν μπορώ εγώ.Μετα ίσως είμαι υπερβολικά ντροπαλή και δεν κάνω κάτι, να κοιτάξω προκλητικά τον άλλον, να στείλω εγώ πρώτη μήνυμα.Αλλα μου φαίνεται το ότι δεν το κάνω αυτό είναι γιατί λέω από μέσα μου ότι θα δώσω αλλά μηνύματα και θα περιμένουν κάτι άλλο. Αντικειμενικά είμαι όμορφη κοπέλα,μόνο κάτι σπυρακια έχω και το χαμόγελο μου δεν μ αρέσει, η αδερφή μου μου λέει ότι είναι σαν να έχω τοίχο μπροστά μου.Και η κολλητή μου μού λέει να μην κολλάω να αρχισω να βγαίνω με αυτούς που με φλερτάρουν στο ίντερνετ και ακόμη, μου έχει πει(που τα τελευταία χρόνια πιστεύω ακράδαντα) ότι έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση λόγω της συμπεριφοράς της αδερφής μου.Ειλικρινά πιστεύω ότι είμαι η μόνη κι αν όχι η μόνη από τις ελάχιστες που είναι ακόμη παρθένες και δεν ξέρω πως θα φανεί στο αγόρι μ.Η μάνα μου λέει ότι όταν έρθει εκείνη η στιγμή σίγουρα θα του αρέσει του άλλου που θα είναι ο πρώτος μου.Και δεν είναι μόνο συναισθηματικο, πλέον νοιώθω και ότι οι ορμόνες μου μού βαράνε καμπανάκι..Αυτό που με πληγώνει,επίσης, είναι η αντιμετώπιση της αδερφής μου ως προς το θέμα.Εγω γενικά και για την σχολή και για το θέμα αυτό δεν δείχνω ότι με προβληματίζει και με αγχώνει.Ίσως να είναι κακό αυτό για μένα αλλά δεν το δείχνω, μπορεί να πω κάτι αλλά μέχρι εκεί.Εχω που λέτε την αδερφή μου(32 χρονών) με επικριτικό ύφος να μου λέει χαρακτηριστικά:Απορώ πότε θα κάνεις σεξ,από μένα δεν βλέπω προκοπή να φτιάξω τη ζωή μου αλλά και συ πας 25 του χρόνου και ακόμη δεν το έχεις βάλει στο μ@@@ σου.Ακομη και η τάδε το έχει κάνει και συ τίποτα.Χαμηλωσε τα στάνταρντ σου (η αλήθεια είναι ότι τα έχω χαλαρώσει λίγο),24 κ ακόμη παρθένα είσαι.Τι τους λες και δεν βγαίνετε. Τι το ένα, τι το αλλο. Και όλα αυτά να τα ακούω από τα 22 μου Εννοείται πως θέλω όλα αυτά τα χρόνια να είχα,να έχω κάποιον στη ζωή μου, να περνάμε χρόνο μαζί, να μοιραζόμαστε στιγμές αλλά επειδή οι σχέσεις με τη αδερφή μου δεν είναι και οι καλύτερες δεν θέλω να ξέρει τι νοιώθω και τι κάνω..Γι αυτό δεν της λέω σχεδόν ποτέ τίποτα προσωπικό. Θέλω τη συμβουλή σας βρε παιδιά, είναι πολλά αυτά που έγραψα,σας κούρασα λίγο..Ευχαριστώ εκ των προτέρων!!
2.Αγαπητή α μπα, το πρόβλημά μου είναι δύσκολο να κατανοηθεί αν δεν σου πω εξαρχής ότι είμαι ένα πολύ ευαίσθητο άτομο με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Φέτος έκανα ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό με σκοπό να ψάξω για δουλειά εκεί, διότι δε θεωρούσα τον εαυτό μου αρκετά καλό για διδακτορικό. Γνώρισα έναν καθηγητή που με άγγιξε και έκανε εξαιρετικό μάθημα, γι’αυτό κι εγώ συμμετείχα πολύ στην τάξη. Μετά το lockdown με κάλεσε για να μιλήσουμε και μου είπε ότι σύντομα θα ανοίξει θέση για διδακτορικό για να κάνω αίτηση – δε μου έκανε πρόταση, αλλά με παρότρυνε. Εννοείται πως δεν το περίμενα καθόλου και έμεινα στήλη αλατος, αλλά του είπα ότι ενδιαφέρομαι. Το πρόβλημά μου είναι το εξής: τρέμω να κάνω αίτηση σε περίπτωση που με απορρίψει, γιατί αν συμβεί αυτό, θα με πληγώσει περισσότερο από κάθε ερωτική απογοήτευση. Με δυο λόγια δεν θα αντέξω την απόρριψη από ένα άτομο που εκτιμώ και θαυμάζω. Είμαι παράλογη;
– Μαρίζα
3.Καλησπερα Αμπα !Παιρνω αυτη την αποφαση να σου γραψω.Δεν ξερω αν θα με βοηθησεις ή οχι ,εχω αναγκη να μιλησω καπου.Ειμαι 24 χρονων και ζω σε επαρχιακη πολη. Με τους γονεις μου φυγαμε απο την Αθηνα για λογους κυριως υγειας της μητερας μου .Σκεφτηκαν οτι ενα ησυχο περιβαλλον θα της εκανε καλο .Εκτοτε ζω εδω ,σπουδασα εδω που βρισκομαι τωρα και γενικα προσπαθω να κανω την καθημερινοτητα μου λιγο πιο ομορφη ! Μετα απο εναν χωρισμο ,συννηδητοποιησα οτι πασχω απο καταθλιψη σε προχωρημενο σταδιο .Ειχα καταλαβει απο καιρο καποια συμπτωματα αλλα ποτε δεν το παραδεχομουν .Απομακρυνθηκα απο ολους και απο ολα για μια περιοδο.Δεν ξερωω αν καποιος εχει νιωσει το συναισθημα της καταθλιψης ,ευχομαι ομως να μην το νιωσει ποτε. Ειναι σαν να βρισκεσαι σε ενα βουρκο και αυτος να σε καταπινει καθημερινα .Συμβουλευτηκα ειδικο στην αρχη ομως δεν καταφερα να συνεχισω λογο οικονομικων. Δεν θεωρω οτι εχει να κανει με τους γονεις μου ή τις αποφασεις τους αλλα κυριως με μενα .Βρηκα δουλεια για να νιωσω πιο παραγωγικη και οτι σε κατι χρησιμευω ομως μαντεψε στους 2 μηνες σταματησα.Ο λογος ηταν οτι ολο αυτο το τερας της καταθλιψης αρχιζε να γινεται και σωματικο. Μετα σκεφτηκα οτι αν κοιμαμαι δεν θα σκεφτομαι ολα αυτα ,κι ετσι κοιμομουν.Κοιμομουν πολυ .Σηκωνομουν μονο για 1-2 ωρες κι μετα παλι το ιδιο .Ντρεπομαι που τα γραφω αυτα. Ντρεπομαι ! Ντρεπομαι και στην ιδεα να το συζηταω .Θα μπορουσα να γραφω ολη τη μερα και ολη τη νυχτα ! Ευχομαι κανενας να μην το περασει αυτο !
αυτη
Πρέπει να πας οπωσδήποτε ξανά σε ειδικό, κατά προτίμηση σε ψυχίατρο. Θα το περάσουν κι άλλοι αυτό, πολλοί ακόμα. Οι ευχές δεν κάνουν τίποτα. Είναι ασθένεια. Πρέπει να πας σε γιατρό.
4.Έπαθα ένα ατύχημα πριν από μισό χρόνο. Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα το οποίο μου επέφερε απώλεια μνήμης για τέσσερις μήνες. Μετά από αυτούς τους τέσσερις μήνες η μνήμη μου επανερχόταν σταδιακά και πλέον μπορώ να πω με ανακούφιση ότι θυμάμαι σχεδόν τα πάντα από τη ζωή μου. Τον τελευταίο μήνα έχω διάσπαρτες αναμνήσεις από την περίοδο που ήμουν σε αμνησία. Λόγω του ότι άρχισα να θυμάμαι, οι αναμνήσεις της προσωρινής απώλειας μνήμης μου συγχωνεύτηκαν με τις υπόλοιπες και σχεδόν σβήστηκαν. Αυτά που πλέον αρχίζω να θυμάμαι καλύτερα από την συγκεκριμένη περίοδο ήταν ασήμαντα. Π.χ. κάποιους γνωστούς να έρχονται στο νοσοκομείο, την μητέρα μου να κλαίει και κάποιους ήχους, όπως π.χ. τον ήχο του μηχανήματος που μου ήταν δίπλα μου στο νοσοκομείο. Μέχρι που πριν μία εβδομάδα άρχισα να θυμάμαι κάποια λόγια, όχι εικόνες, μόνο λόγια. Ήταν ένας άνθρωπος, δεν ξέρω ποιος, θυμάμαι μόνο την φωνή του. Στην αρχή θυμόμουν διάσπαρτες λέξεις, τελευταία όμως μπορώ να θυμηθώ ολόκληρες προτάσεις. Θυμάμαι κάτι τύπου: “Εγώ είμαι ο σύζυγος σου”, “Ναι, σε αγαπάω πολύ”, “Όταν γίνεις λίγο καλύτερα θα σε πάρω να φύγουμε από εδώ”. Δεν έχω ιδέα ποιος μπορεί να ήταν αυτός ο τυπάς, δεν μπορώ να θυμηθώ πρόσωπο αλλά δεν θυμάμαι να έχω ακούσει ξανά την φωνή του στη ζωή μου. Το θέμα είναι ότι έχω τρομοκρατηθεί και μόνο στην σκέψη ότι κάποιος άγνωστος προσπαθούσε να με κοροϊδέψει στο νοσοκομείο ποιος ξέρει για ποιον διεστραμμένο λόγο. Έχω πάθει σοκ. Έχω κλειστεί μέσα στο σπίτι με κλειδωμένα τα πάντα, βάζω τον σκύλο να με ακολουθεί παντού και φοβάμαι και την σκιά μου. Το προηγούμενο βράδυ έμεινα κάτω από το σεντόνι για ώρες να τρέμω καθώς άκουσα ένα τρίξιμο από την κουζίνα, το οποίο τελικά ήταν ο σκύλος που είχε σύρει την καρέκλα. Ξέρω ότι το πιθανότερο αυτό το σάιτ να μην είναι το καταλληλότερο για να μου προσφέρει βοήθεια. Και ξέρω πως ίσως κάποιοι να θεωρήσουν το στόρι με την αμνησία πολύ απίθανο για να είναι αληθινό, κι ότι απλά είναι ένα τρολ. Αλλά δεν έχει σημασία. Φοβάμαι πολύ και χρειάζομαι βοήθεια. Δεν γνωρίζω που αλλού μπορώ να γράψω. Το μόνο σάιτ με περιεχόμενο που να αφορά γράμματα αναγνωστών και απαντήσεις από ειδικούς που γνωρίζω είναι αυτό. Σας διαβάζω πολλά χρόνια. Ξέρω ότι ίσως να σας δίνω μία μεγάλη ευθύνη στο να με καθοδηγήσετε σωστά. Αλλά δεν έχω που αλλού να απευθυνθώ. Δεν έχω σύντροφο, η οικογένεια μου είναι εξωτερικό και με τον κορονοϊό φοβάμαι να επισκεφθώ ειδικό από κοντά γιατί ανήκω στις ευπαθείς ομάδες. Θα εκτιμούσα και τη γνώμη των σχολιαστών. Φοβάμαι πολύ.
– – Γ
Προς όλους τους ενδιαφερόμενους: ακριβώς επειδή υπάρχει ο κορονοϊός, οι γιατροί και οι ψυχολόγοι βλέπουν ασθενείς και με βιντεοκλήσεις. Και στο εξωτερικό, και στην Ελλάδα.
5.Αγαπητή α,μπα Είμαι 27 χρόνων και τα τελευταία 2 χρόνια της ζωής μου έχουν έρθει τα πάνω κάτω, περίπου. Μεγάλωσα σε ένα αρκετά ομοφοβικό περιβάλλον και όλο αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη επιλογών, καθώς μεγάλωσα σε απομακρυσμένη και κλειστή κοινωνία, με οδήγησαν στο να παίρνω βιαστικές αποφάσεις για το μέλλον μου ή να επιλέγω να μοιράζομαι τον χρόνο μου με άτομα τα οποία δεν μπορούσα να είμαι ειλικρινής για τις σεξουαλικές μου επιλογές και κατ´ επέκταση για την προσωπικότητα μου γενικότερα. Από φόβο επίσης προτιμούσα να μένω μόνος μου τις περισσότερες φορές και να αποφεύγω τους άλλους. Έκανα σχέσεις με άντρες που ζούσαν και εκείνοι μια διπλή ζωή καταπιέζοντας τα θέλω τους με μόνο σκοπό να αποφύγουν την κοινωνική κατακραυγή. Με λίγα λόγια είμαι γκέι μεγαλωμένος στο ψέμα που εγώ ο ίδιος είχα φτιάξει μέχρι τα 25 μου Είχα μάθει έτσι και μπορώ να πω ότι είχα αρχίσει να πείθω τον εαυτό μου ότι μπορώ και να ζήσω έτσι. Όμως πριν δυο χρόνια που κατέβηκα στην προτεύουσα κατάλαβα πως όλο αυτό το ψέμα που μου Είχε γίνει πλέον βίωμα μου στερούσε μια ζωή γεμάτη εμπειρίες και φίλους. Στην Αθήνα Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι έλεγα ψέματα χωρίς λόγο και τιμωρούσα τον εαυτό μου. Ζήλευα τους ανθρώπους που συναναστρεφόμουν και γινόμουν απότομος απέναντι τους. Μέχρι που άρχισα να τους χάνω όλους. Στο μεσοδιάστημα είχα γίνει και χρήστης διαφόρων ναρκωτικών ουσιών και κατά τη διάρκεια του σεξ και μόνος μου για να αισθανθώ κάτι. Καταλαβαίνω ότι όλο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα από ένα ξέσπασμα. Το χειμώνα που μας πέρασε μίλησα στην μητέρα μου για μένα και δεν το πήρε πολύ καλά. Προσπάθησα να μιλήσω και στον αδερφό μου αλλά και από αυτόν είχα την ίδια αντιμετώπιση. Ξέρω είναι δύσκολο κάποιες φορες να αποδεχτεί ότι είσαι γκει η οικογένεια σου και προσπαθώ να τους δώσω χρόνο. Όμως όσο περνάει ο καιρός βλέπω ότι και αυτοί απομακρύνονται. Προσπαθώ αλήθεια να τους δείξω ότι δε θέλω κάτι που δεν μπορούν να προσφέρουν. Έχω βρει μια δουλειά που μπορώ να συντηρήσω μόνος μου τον εαυτό μου για να μην τους είμαι βάρος. Προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου και πάλι από το πρόβλημα που είχα με τα ναρκωτικά και να κάνω φίλους αληθινούς. Είμαι όμως ένας μπερδεμένος άνθρωπος που έχει χάσει σχεδόν όλους τους ανθρώπους που ένιωθε μια οικειότητα παρά πάνω. Φοβάμαι να γνωρίσω κόσμο και να ανοιχτώ συναισθηματικά. Έχω ξεχάσει και πως γίνεται νομίζω. Όταν γνωρίζω κάποιον μου βγαίνει πολύ εύκολα επιθετικότητα ή σηκώνω αμέσως άμυνες. Έχω Φερθεί άσχημα στους ανθρώπους. Έχω πει ψέματα, έχω υποκριθεί για κάτι που ουσιαστικά δεν είμαι και όλο αυτό με τρώει πια. βλέπω ότι όλη αυτή η επιθετικότητα έχει αρχίσει να βγαίνει και στη δουλειά μου και μπορώ να πω πως ανησυχώ. Αν χάσω τη δουλειά μου τώρα, η κατάσταση μου θα δυσκολέψει αρκετά και δεν το θέλω… Έχω αρχίσει να κουράζομαι και βλέπω ότι γίνομαι κουραστικός και στους άλλους. Μήπως έχω παραιτηθεί και δεν το έχω πάρει χαμπάρι; Μήπως έχω συναισθήματα καταπιεσμένα και πλέον είμαι ένας τοξικός άνθρωπος; Νιώθω ότι αποσυνδέομαι λίγο από τον εαυτό μου και δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό ή κακό καθως για πολλά χρόνια είχα και μια διπλή ζωή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι Μου λείπει μια αγκαλιά, φοβάμαι όμως να την λάβω πλέον. Τι να κάνω…;
– Ηττοπάθεια_LvL100
6.Έχω πλέον παντρευτεί και Έχω κάνει παιδί αλλά πριν από αυτά είχα μια κοπέλα που δεν της φέρθηκα ωραία. Ήθελα να κάνω μαζι της οικογένεια και εκείνη πολύ μαζί μου. Αλλά στην πορεία της σχέσης εγώ δεν ήξερα αν το ήθελα. Αλλά δεν της το είπα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να της μιλάει άσχημα και να θίγει την προσωπικότητα της για να της δώσω να καταλάβει ότι απλά δεν θέλω. Αλλά δεν της έλεγα δεν θέλω ούτε τι μου φταίει. Και σε κάθε ευκαιρία που μου έδινε ακόμα και όταν μου τηλεφωνούσε για να μου πει ότι έχει έτοιμο φαγητό στο σπίτι εγώ την προσέβαλα. Ότι προτιμώ να πέσω από τον 6ο παρα να φάω το φαγητό σου ή ότι η παρουσία σου είναι απίστευτα ενοχλητική ή ότι καλύτερα να μη μιλάς και να υπάρχεις γιατί όλα είναι πιο εύκολα για μένα. Και πολλά άλλα παρεμφερή. Ντροπή μου ! Και όταν δε μου μιλουσε ή την έβλεπα να κλαίει κρυφά ή δεν μου απεύθυνε τον λόγο για μέρες με ενοχλούσε και έβρισκα πάλι ευκαιρίες για να την βασανίζω. Το τελειωτικό ήταν όταν φλερταρα μπροστά της την γυναίκα μου πλέον. Αυτό ήταν το κερασάκι από ότι κατάλαβα. Έφυγε από το σπίτι χωρίς λόγια απλά πήρε τα πράγματα της και Έφυγε. Εγώ συνέχισα τη ζωή μου λέγοντας ψέματα ότι της είπα να χωρίσουμε και εκείνη με διεκδικούσε ενώ ήξερε ότι θέλω άλλη. Και αυτά τα ψέματα είπα και στην γυναίκα μου για να μην τη χάσω τότε γιατί πως να πω την αλήθεια για αυτο που πραγματικά έκανα. Υπάρχουν στιγμές που τα σκέφτομαι και νιώθω άθλια για τον εαυτό μου . Θα ήθελα θα προτιμούσα να με βρίσει να με μειώσει να με βρίζει στους άλλους παρά αυτή τη σιωπή την εξαφάνιση την αδιαφορία τόσα χρόνια. Ίσως θα το ήθελα για να μην νιώθω όλο αυτό το βάρος. Απλά όταν σκέφτομαι τι έκανα δεν ξέρω γιατί το έκανα. Πιστεύεις ότι θα μπορούσα να το κάνω και στη γυναίκα μου κάποτε; με φοβάμαι. Νιώθω ότι τα έχω κάνει όλα λάθος και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω γιατί. άραγε θα είμαι ο ίδιος ξανά στο μέλλον; άραγε να με έχει συγχωρέσει; Τυχαία που την έχω δει απλά μου χαμογέλασε χωρίς τίποτα άλλο.Λες να είναι σημάδι συγχώρεσης; μηπως μήπως το έχω ανάγκη για να μην έχω άλλο αυτό το βάρος;
-Ηλίας
7.Αγαπητή Αμπα, Η μοναξιά μπορεί να δε διαλύσει; Η έλλειψη ανθρώπινης επικοινωνίας, για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να σε καθηλώσει σε μια απόλυτα έτερη κανονικότατα; Γίνεται να χαθείς μέσα σε αυτό; Είμαι άνθρωπος αρκετά κλειστός και με εκφράζει να θέτω αυστηρά όρια στην ιδιωτικοτητα μου. Δεν εκφράζω ζητήματα που με αφορούν σε γνωστούς ή φίλους. Τις ανησυχίες μου για τη δουλειά, τα όνειρα και τα μου, τα γούστα μου ακομα και στο φαγητό. Απόψεις σε διάφορα θέματα δεν εκφράζω αν δε μου ζητηθεί. Δεν λέω ποτέ ψέματα, ίσως υπεκφευγω πολλές φορές γιατί δεν νιώθω άνετα. Έχω καταλάβει ότι είναι και θέμα συνήθειας, γιαυτό κάποια στιγμη προσπάθησα να ανοιχτω περισσότερο, να μιλάω, να γνωρίζω νέα άτομα. Αλλά κουράστηκα, στην πορεια είδα ότι δε μου βγαίνει και πως και με τις νεες αυτές παρέες είχα λίγο πολύ τον ίδιο τρόπο επικοινωνίας. Νιώθω πως είναι έτσι ο χαρακτήρας μου πια, αλλά με τρομάζει. Με τρομάζει το κενό, ο κουφιος αντίλαλος σε κάθε σκέψη. Και φοβάμαι μήπως γυρίζει μπούμερανγκ και αρχίσει να με συντροφεύει η παράνοια.
– Γκάσπαρα