Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 19

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1.Σοκαρίστηκα όταν συνειδητοποίησα ποσό εγωιστική στάση κρατώ τα τελευταιία δύο χρόνια μετά από μια προσωπική περιπέτεια που πέρασα. Ήμουν ένα δοτικό πλάσμα ,με ένοιαζε αυτος ο κόσμος ,οι άνθρωποί μου,οι άνθρωποι. Συνειδητοποίησα ποσό άσχημες σκέψεις κάνω συνέχεια για τον εαυτό μου, το αυτομαστίγωμα και η αδιάκοπη εσωτερική κριτική . Κουράστηκα!Θέλω να μάθω να αγαπώ τον εαυτό μου για να μπορέσω να μοιρασω αυτή την αγάπη στους ανθρώπους μου και γενικότερα στους ανθρώπους και στον κόσμο μας με ο,τι αυτό περιλαμβάνει . Να ρέει από μέσα μου η ανάγκη να μην κοιτάω τα προβλήματά μου και την πάρτη μου και να παλέψω για να αφήσω κάτι ουσιαστικό σε αυτόν τον κόσμο .

-Δυο τριγώνια

2.Θα αναφερθώ σε ένα πρόβλημα που έχω απο δεκατεσσάρων χρονών…. Κάθε φορά που μία σοβαρή σχέση μου έρχεται στο τέλος της, μαζί της τελειώνει και όλη μου η ζωή. Γίνομαι ράκος, με καμία θέληση για οτιδήποτε αλλο, και για πολύ καιρό μετά είμαι ενα άψυχο σώμα που σέρνεται από το ένα μέρος στο άλλο. Πως θα καταφέρω να σταματήσει ολο αυτό; Και τι λέει για την ιδιοσυγκρασία μου η όλη κατάσταση;

-Μπερνάρντα Άλμπα

3.Πολυαγαπημένη α,μπα. Εχω ενα πρόβλημα που ισως δεν το λες και προβλημα. Με θελουν ολοι, οταν συμβανει κατι σοβαρο στη ζωη τους. Η κολλητη μου βγαινει με απειρες παρεες στις οποιες δεν με καλει(δεν εχει και υποχρεωση)αλλα οταν χωρισε/τρακαρε/πεθανε η αγαπημενη της θεια σε εμενα στραφηκε. Ο φιλος μου το ιδιο, δεν θελει να βγαινει με εμενα αλλα με τους κολλητους του(οχι φυσικα πως με εμενα δεν βγαινει, αλλα σε πιο ησυχα μερη) αλλα οταν αρρωστησε ο μπαμπας του, μονο εμενα ηθελε διπλα του. Δεν μιλαγε με κανεναν αλλο. Οι φιλες απο τη σχολη το ιδιο, μπορει να βγαινουν μεταξυ τους, αλλα αν τυχει κατι σοβαρο θα απευθυνθουν σε εμενα. Η μαμα, ο αδερφος, η θεια, ολοι πια τρεχουν σε εμενα. Οκ, κολακευομαι, με εκτιμουν, εκτιμουν την κριση μου και με εμπιστευονται. Αλλα με θεωρουν καλογρια και σοβαρη και στα αστεια, στα γελοια, στα καλα δεν με θελουν; Και οκ, μονο με τον συντροφο προβληματιζομαι. Πρεπει να χαιρομαι που με αγαπα και με χρειαζεται ψυχικα στα δυσκολα, γιατι ξερω πως η ζωη εχει πολλες δυσκολιες. Αλλα δεν πρεπει να με θελει το ιδιο και στα καλα; Γιατι νιωθω πως στα δυσκολα με χρειαζονται ολοι, αλλα δεν με θεωρουν ευχαριστη να πω; Δεν ξερω τι αλλο να σκεφτω.

– Οχι ευχαριστη, μονο σοβαρη;

Η Α,ΜΠΑ ΑΠΑΝΤΑΕΙ

Δεν μπορεί να σου πει ένας άγνωστος πώς σε βλέπουν οι άλλοι και γιατί. Αν είναι κάτι που παρατηρείς συστηματικά, κάπως θα εξηγείται, αν δεν μπορείς να καταλάβεις πώς και εφόσον σε ενοχλεί, ΄μόνο μια λύση υπάρχει. Δεν χρειάζεται να είναι ΠΡΟΒΛΗΜΑ για να είναι πρόβλημα.

4.Αγαπητή “Α μπα” καλησπέρα και συγχαρητήρια για την υπέροχη δουλειά που κάνεις:) Θα ήθελα πραγματικά τη γνώμη σου και τη γνώμη των συντρόφων στα σχόλια για κάτι που με απασχολεί πάρα πολύ… Καταρχάς, να πω ότι δε δαιμονοποιώ την πολυγαμία, την πολυσυντροφικότητα -όπως θέλετε πέστε το- αρκεί να είναι ενήμερη και η άλλη πλευρά, που πιθανόν να θέλει μονογαμική, μη “ελεύθερη” σχέση….από την άλλη, δε θεωρώ ότι η μονογαμία είναι καταπίεση…και εγώ -και φαντάζομαι και άλλ@- είναι μια χαρά σε μονογαμικές μακροχρόνιες σχέσεις, χωρίς να θεωρούν να καταπιέζονται, ή ότι θα καταλήξουν στο “ψυχιατρείο” αν δεν κερατώσουν (ναι το έχω ακούσει και αυτό και δυστυχώς εδώ μέσα σε σχόλιο)..Επίσης, μη ξεχνάμε την περίπτωση των celibates, αυτών δηλ που για δικούς τους λόγους είναι μια χαρά χωρίς σεξ και δεν καταπιέζονται.. Αυτό που με προβληματίζει πάρα πολύ είναι ότι με αυτά που διαβάζω και ακούω γύρω μου, βλέπω σε πάρα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό απιστία και κυρίως την υποκρισία: ανθρώπους, δηλ. που θα υποκριθούν ότι και αυτ@ είναι μονογαμικ@, ότι δεν κάνουν αυτό που δε θέλουν να τους κάνουν κ.λ.π. ενώ δεν το εννοούν..κάτι που διόγκωσε, δε, το θέμα μου, είναι ότι και στο οικογενειακό μου περιβάλλον συνέβη απιστία και κλονίστηκε το οικοδόμημα που έλεγα στον εαυτό μου “μην είσαι υπερβολικός ρε, να, πώς οι δικοί σου δεν κερατώνουν ο ένας τον άλλον” (δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες περί αυτού) Το θέμα μου, λοιπόν, είναι ότι έχω αναπτύξει ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ανασφάλεια σε αυτό το θέμα..με αποτέλεσμα για χρόνια να έχω μείνει μόνος μου από επιλογή, γιατί πάντα βλέπω “κινδύνους”….νιώθω ότι όποι@ και να βρω (είμαι bi) θα είναι υποκρίτρια/υποκριτής, θα με κερατώσει/κερατώνει κ.λ.π., θα φλερτάρει με άλλ@ς, σε εξόδους χωρίς εμένα, στα σόσιαλ μίντια κ.λ.π. (ναι και αυτό το θεωρώ προδοσία και ίσως και χειρότερη από μια απιστία που θα οφείλεται π.χ. σε μέθη) κ.λ.π. Να πω ότι ποτέ δεν έχω υπάρξει βίαιος λόγω ζήλειας σε σχέσεις μου…αλλά και από την άλλη, δεν είχα και μεγάλο αριθμό σχέσεων, γιατί ακριβώς τα τελευταία χρόνια έχω αποστασιοποιηθεί από το φλερτ, το dating κ.λ.π. γιατί φοβάμαι πολύ… Τι θα με συμβουλεύατε; (Αγαπητή Α, μπα και αγαπητ@ σύντροφοι στα σχόλια;) Ευχαριστώ πάρα πολύ, και μακάρι να δημοσιευτεί η ανάρτησή μου.

-male feminist

5.αγαπητη α,μπα εδω και αρκετα χρονια εχω προβλημα με την αυτοεικονα μου.παρ’ολο που δεχομαι ομορφα σχολια για την εξωτερικη μου εμφανιση και καποια απο αυτα εντυπωσιακα (πχ οτι μοιαζω με την τζουλια ρομπερτς), εγω δεν μπορω να νιωσω καλα.δεν νιωθω ομορφη, ουτε ανετη με αυτο που ειμαι.πως μπορω να το αντιμετωπισω;

– φυλλενια

6.Το προβλημά μου είναι η στάση της μητέρας μου στις επιλογές που κάνω εγώ και τα αδέρφια μου. Ας ξεκινήσω από τα βασικά όμως. Μεγάλωσα σε μία οικογένεια χωρισμένων γονιών και είμαστε η περίπτωση, μάλιστα, που ο πατέρας, η “κολώνα” του σπιτιού (μη βρισω) αποφάσισε πως ο τζόγος είναι πολύ σημαντικότερος από το μέλλον των παιδιών του, ή ακόμη και από την δική του αξιοπρεπή ζωή. Όπως καταλαβαίνεις, όλα τα οικονομικά θέματα τα ανέλαβε η μητέρα μου, που κατάφερε να σπουδάσει τρια παιδιά, να ξεχρεώσει τα ατελειωτα χρέη που άφησε ο πατέρας μου, να μας εξασφαλίσει ένα μέλλον, να μην μας λείψει τίποτα. Και την παραδέχομαι για αυτό και την θαυμάζω. Είναι πρότυπο για μένα σε πολλά επίπεδα και ένα παραπάνω, που ξαναέφτιαξε την ζωή της. Το θέμα μου είναι όμως, ότι λόγω του άγχους που μπορεί να έχει για να είμαστε καλυμμένοι οικονομικά και να μπορέσουμε να είμαστε καλά, δεδομένου ότι δεν έχουμε απο πίσω δύο γερους υποστηρικτές, γίνεται πολλές φορές πιεστική, επικριτική, αρνητική με τις επιλογές μας. Όταν η αδερφή μου της δήλωσε πως δεν θα ακολουθήσει αυτό που σπούδασε, η μητέρα μου την γέμιζε με αρνητικές σκέψεις πως αυτό που τελικά επέλεξε, είναι πολύ κατώτερο από το γερό της πτυχίο, πως θα ψάχνει δουλειά μια ζωή και άλλα λόγια που μόνο υποστήριξη δεν έδειχναν. Και ακόμη και τώρα, συνεχίζει να τα λέει κι ας έχουν περάσει χρόνια από την δήλωση της αδερφής μου. Εγώ ακόμη σπουδάζω αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη για το τι θα κάνω στο μέλλον. Θέλω να δοκιμάσω κάποιες επιλογές που μου δίνει το πτυχίο μου αλλά δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτό θα κάνω. Σκέφτομαι δεύτερη σχολή, άλλη ειδικότητα, διαφορα…Κάθε φορά που της το αναφέρω, καταλήγουμε να μαλώνουμε, γιατί “τόσα χρόνια μας σπουδάζει αδικα;” Δεν μπορώ να πω πως έχει άδικο, αλλά δεν είναι λογικό και υγιές, να θέλουμε να δοκιμάσουμε διάφορα πράγματα ώστε να δούμε τι είμαστε, τι μας γεμίζει; Είμαι μόλις 21, δεν μπορώ να σκέφτομαι πως η επιλογή που έκανα στην πιο δύσκολη ηλικία για επιλογές, θα καθορίσει το μέλλον μου. Το ξέρω πως μπορώ να φύγω, να αποκοπώ, να απομακρυνθώ, αλλά δεν το θέλω αυτό. Την αγαπώ την μαμά μου, κι εκείνη μας αγαπάει, και καταλαβαίνω πως όσα κάνει είναι γιατι φοβάται για εμάς. Αλλά πώς θα μπορέσω να συνεχίσω χωρίς την κριτική και τον αρνητισμό της, κάθε φορά που κάτι που κάνω δεν είναι μέσα στα “όνειρά της για εμάς”;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News