Η Λένα προτείνει :
1. Διάβασα το “the Idiot” της Ελίφ Μπάτουμαν, που ήταν υποψήφιο για βραβείο Πούλιτζερ. Μιλάει για την αφύπνιση μιας νέας γυναίκας το 1995, στην ανατολή του ίντερνετ και των ημέιλ. Την πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο, η Σελίν, η πρωταγωνίστρια, βλέπει ένα καλώδιο Ethernet για πρώτη φορά. «Σε τι χρησιμεύει αυτό, είναι για να κρεμαστούμε;» ρωτάει. Ξεκινάει να γράφει ημέιλ σε ένα αγόρι που την ενδιαφέρει, και από εκεί ξεκινάει ένα απίθανο ταξίδι με θέμα τις λέξεις, τη γλώσσα, την εφηβική ανασφάλεια του «ποια είμαι» και άλλα πολλά.
2.Είδα το “Ratched” που, παρόλο έχει θαυμάσια σκηνικά, έναν τεράστιο κατάλογο από λατρεμένους ηθοποιούς, μιλάει για γυναίκες, και έχει όλες τις καλές προθέσεις, για μένα τελικά καταντά απλοϊκό. Ούτε να εμβαθύνει στους χαρακτήρες μπορεί, ούτε να επικεντρωθεί στο gore μπορεί. Αυτό που κατάφερε τελικά είναι να νοσταλγήσω την πρώτη σεζόν του American Horror Story.
Μολαταύτα, είναι ό,τι πρέπει για χαλάρωση το βραδάκι, ως κάτι μη απαιτητικό που έχει καλή αισθητική.
3.Έφτιαξα αυτά τα gougeres που βασικά, είναι τυροπιτάκια (αλμυρά σου), ακριβώς όπως το λέει στη συνταγή, και έγιναν τέλεια. Συνταγές για το θέμα υπάρχουν πολλές, αλλά αυτή είναι εγγυημένη. Μην το δοκιμάσετε καν αν δεν έχετε δυνατό μίξερ. Αν έχετε, είναι εύκολη συνταγή.
Η Μιρέλα προτείνει :
1. Είδα το Enola Holmes, τη καινούρια ταινία του Netflix που αφηγείται τις περιπέτειες της μικρής αδελφής του Sherlock Holmes, η οποία ξεκινά με ορμή ένα ταξίδι ενηλικίωσης σε αναζήτηση της εξαφανισμένης μητέρας της και η οποία δεν μεγάλωσε καθόλου όπως οι περισσότερες γυναίκες της εποχής της. Πέραν της μετατόπισης του ισχυρού ονοματικού βάρους από τον Sherlock στη μικρότερη, πανέξυπνη αδελφή του και του τρόπου με τον οποίο εκτυλίσσεται η έντονη σχέση μητέρας\κόρης, η ιστορία είναι γρήγορη, παιχνιδιάρικη και με ιστορικό ενδιαφέρον. Αν και σε κάποια σημεία φαίνεται λίγο προβλέψιμη και υπάρχουν κάποιες ατάκες επιτηδευμένα κινηματογραφικές, οι ισχυρές σκηνές της ταινίας που μένουν στο τέλος περιέχουν ταξικά, πολιτικά και φεμινιστικά σχόλια ειπωμένα με ένα βάρος αλήθειας που εξορίζει το υποκριτικό εκτός κάμερας. Οι σκηνές άρνησης της μικρής πρωταγωνίστριας να μεγαλώσει με ευγενείς τρόπους, στενούς κορσέδες και ως «σωστή γυναίκα» ενσαρκώνονται από τη νέα ηθοποιό με ένα απροσδόκητο παράπονο τέτοιας συναισθηματικής έντασης, που μας κάνει να θέλουμε να μπούμε στην οθόνη για να την παρηγορήσουμε για τον άδικο πατριαρχικό μας κόσμο.
Καστ ισορροπημένου συνδυασμού δυνατού κλασικού και υποσχόμενου νεανικού : Helena Bonham Carter, Fiona Shaw και Millie Bobby Brown για να περάσετε ένα ευχάριστο Σαββατόβραδο φεμινιστικής σκέψης.
2. Χθες ήταν η παγκόσμια ημέρα χαμόγελου και επειδή η καθημερινή βόλτα στο ίντερνετ ήταν γεμάτη από πλατιά χείλη, χαρούμενες ρυτίδες και αστραφτερά χαμόγελα, άρχισα να αναρωτιέμαι για τις μισογυνιστικές προεκτάσεις του «σαν γυναίκα χαμογέλα και λίγο παραπάνω». Έτσι, βρήκα ένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ που ονομάζεται “Stop Τelling Women To Smile” της Αμερικανίδας ζωγράφου και illustrator Tatyana Fazlalizadeh, που έχει ως σκοπό να αναδείξει το πρόβλημα της έμφυλης βίας στους δρόμους, τοποθετώντας σε δημόσιους χώρους αγέλαστα πορτρέτα γυναικών με σύντομα μα πολύ εύστοχα φεμινιστικά captions.
Για την ιστορία του χαμόγελου υπό φεμινιστική οπτική : Τα κορίτσια διδάσκονται από μικρή ηλικία να χαμογελούν περισσότερο από τα αγόρια και να κρύβουν το θυμό ή τη δυσαρέσκεια τους. Στην ηλικία των 5 ετών είναι πιθανότερο να χαμογελάσουν απ’ ό,τι να αντιδράσουν στη θέα ενός απογοητευτικού δώρου, ενώ τα αγόρια που χαμογελούν πολύ θεωρούνται θηλυκά και αδύναμα. Έρευνα του 2009 έχει διαπιστώσει ότι το να εκλαμβάνουμε το χαμόγελο ως εκθήλυνση και την έλλειψή του ως δείγμα ανδρισμού είναι δυτικοκεντρικό στερεότυπο. Αν και ιστορικά συνέβαινε το αντίθετο- οι γυναίκες που χαμογελούσαν πάρα πολύ θεωρούνταν εύκολες, χαλαρών ηθών και κυρίως ψεύτικες- η άνοδος της διαφημιστικής κουλτούρας έκανε το χαμόγελο κύριο μαρκετινίστικο τροχό της : όλες οι διαφημίσεις στόχευαν στην εκπλήρωση φαντασιώσεων ευτυχίας και δεν υπάρχει τίποτα πιο ευχάριστο από χαμογελαστές γυναίκες\ευτυχισμένες νοικοκυρές που φαίνονται να πραγματοποιούν ονειρώξεις συλλογικής ευημερίας.
Σήμερα, οι γυναίκες υποστηρίζουν ότι ακούν συνεχώς από το κοντινό τους οικογενειακό αλλά και το ευρύ επαγγελματικό περιβάλλον πως πρέπει να χαμογελάνε περισσότερο, για να δείξουν ευχάριστες, μη απειλητικές και υπάκουες.
Προτείνω, λοιπόν, να φορέσουμε «resting bitch face» και να παρακολουθήσουμε αυτό :
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ωραίο το Enola Holmes. Σε αυτή τη διάσταση της πραγματικότητας ηρωίδα είναι η μικρή Ενόλα, όχι ο Σέρλοκ. Με ενδιαφέρον βλέπεις το θρύλο Σέρλοκ να χαμογελάει αχνά με θαυμασμό προς την αδερφή του ακολουθώντας τα σημάδια που εκείνη σκόπιμα αφήνει πίσω της. Υπάρχουν κι άλλες ανατροπές, πχ ως προς το τί θεωρούνταν (και θεωρείται ακόμα) αναμενόμενη “γυναικεία” και “αντρική” συμπεριφορά.
Η ταινία έχει όντως πολύ δυνατά πολιτικά, φεμινιστικά και ψυχολογικά σχόλια και διαπνέεται από την ιδέα ότι μπορείς να πας όπου θέλεις και να είσαι ότι θέλεις. 😊
Σας έχω πει πόσο πολύ αγαπάω αυτή την ηθοποιό που λέγεται Sarah Paulson; Μάλλον, ναι.
Ένιωσα ότι το να απορρίπτεις το χαμόγελο με χαμόγελο είναι ο ορισμός του ενδυναμωτικού. Τέλειο στιγμιότυπο.
Καταπληκτικό! Τον πετσόκοψε, όχι αστεία.
Για να συμβάλλω στον προβληματισμό περί “γυναικείου χαμόγελου” και “γυναικείων επαγγελμάτων”, προτείνω το εξής άρθρο της ελληνικής έκδοσης της Le Monde diplomatique : Gabrielle Schütz, Συνοδοί υποδοχής: «Μετατρέψτε το χαμόγελό σας σε επάγγελμα!»
https://monde-diplomatique.gr/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%88%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CF%8C-%CF%83%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CE%B5%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5/