Είμαι υπερευαίσθητη. Βουρκώνω ή δακρύζω με το παραμικρό: σε τσακωμούς, σε γάμους, παιδικές γιορτές, όταν κάποιος μου κάνει παρατήρηση ή μου λέει καλά λόγια, σε αποχαιρετισμούς… Έχω φτάσει σε σημείο να μην μπορώ πια να πάω ούτε σε αποχαιρετιστήρια συναδέλφων, τα μπήγω ακόμα και όταν τον άλλον δεν τον ξέρω καλά, μόνο και μόνο επειδή ακούω συγκινητικά λόγια. Επίσης δεν μπορώ να κρατηθώ όταν βλέπω άλλους να κλαίνε, πχ αν μια φίλη έχει πρόβλημα και μου το λέει κλαίγοντας θα κλάψω κι εγώ. Αν πάω σε κηδεία ψιλοαγνώστου για τυπικούς λόγους, κάθομαι και κλαίω σαν τη χήρα επειδή βλέπω τον πόνο των άλλων. Μεγαλώνω και δεν είναι πια χαριτωμένο (αν ήταν ποτέ), και μάλλον μου δημιουργεί κοινωνικό πρόβλημα, δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ! Έχεις ξανακούσει κάτι παρόμοιο; ευχαριστώ…
Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα ξανακούσει, αλλά ψάχνοντας ανακάλυψα πως όντως μία μερίδα ανθρώπων χαρακτηρίζονται, όπως πολύ σωστά το έθεσες, από υπερευαισθησία.
Αυτή η υπερευαισθησία σε μερικούς ανθρώπους αποδίδεται σε διάφορους παράγοντες. Η μία θεωρία είναι πως ο εγκέφαλος ενός υπερευαίσθητου ανθρώπου λειτουργεί διαφορετικά: Ανταποκρίνεται διαφορετικά στην ντοπαμίνη (που όσον αφορά το συναίσθημα είναι ο νευροδιαβιβαστής της ευφορίας), οι κατοπτρικοί του νευρώνες (που σχετίζονται μεταξύ άλλων με την ενσυναίσθηση) είναι πιο ενεργοί και εξαιτίας κάποιου γονιδίου ο κοιλιακός προμετωπιαίος φλοιός (που σχετίζεται με τη ρύθμιση του συναισθήματος) τον κάνει να βιώνει τα συναισθήματα πολύ πιο έντονα. Εξαιτίας αυτών των εγκεφαλικών διαφορών, ένας υπερευαίσθητος άνθρωπος διαχειρίζεται τις καταστάσεις διαφορετικά: Είναι πιο επιρρεπής στο άγχος και την κατάθλιψη, μπορεί να νιώσει μεγαλύτερη ενσυναίσθηση για τους ανθρώπους γύρω του και το περιβάλλον του μπορεί να είναι πηγή μεγαλύτερων συγκινήσεων από τον μέσο άνθρωπο. Βρήκα όλες αυτές τις πληροφορίες εδώ, γραμμένες από δύο ανθρώπους που έχουν κάνει αρκετή έρευνα με το θέμα. Η ιστοσελίδα που έχουν δημιουργήσει μπορεί να σε κάνει να νιώσεις λιγότερο μόνη.
Όσον αφορά το πρακτικό κομμάτι, πως διαχειρίζεται κάποιος την ευσυγκινησία του, παρέχονται κάποιες ίσως χρήσιμες πληροφορίες εδώ, μέσα στις οποίες προσωπικά βρήκα ως πιο ενδιαφέρουσα το να προσπαθήσεις να αναστρέψεις την προσοχή σου σε κάτι άλλο και να ελέγξεις την αναπνοή σου, όπως ακριβώς κάνει κάποιος ώστε να διαχειριστεί μία κρίση πανικού.
Σε ευχαριστώ που μου έμαθες κάτι σήμερα. Εύχομαι να καταφέρεις να ελέγχεις την ευαισθησία σου όποτε το θέλεις και αν είναι κάτι που δεν καταφέρεις, να μπεις στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Έχω μια φιλη από το δημοτικό που ειναι σαν εσένα. Είχαμε πάει στο Lion King μαζί και είχα σοκαριστεί σαν παιδί που την έβλεπα να κλαίει με μαύρο δάκρυ. Στον Τιτανικο, δε , εκλαιγε με λίγμους. Όταν τελειώσαμε το σχολειο, ήταν απαρηγόρητη. Εκλαιγε παντα στις σχολικές γιορτές από συγκίνηση στα ποιήματα, στα τραγούδια της χορωδίας. Προσφατα βλέπαμε μια χαζοεμπομπη και αρχισε να κλαιει οταν έβαλαν ένα τραγούδι που της θύμισε κατι που το σχολειο. Δεν είσαι μονη. Εγω δεν την εχω κοιτάξει ποτε περίεργα ούτε μου εχει πει κάτι άλλο. Το ξερει οτι κλαιει εύκολα αλλα αυτο ειναι που την… Διαβάστε περισσότερα »
Εχω ορκιστει να μην ξαναδω ποτε στη ζωη μου το lion king.Προσωπικα τη θεωρω την πιο σαδιστικη ταινια ολων των εποχων!Μιλαμε εκλαιγα για ΩΡΕΣ, ειχα πλανταξει!
Εχω κι εγω ανεπτυγμενη ενσυναισθηση τρομαρα μου, τρομερη ευαισθησιαστα με τα ζωα, καταστροφικη ενοχικοτητα, πολυ θελει ο ανθρωπος…..
Καλα, πολλές από τις ταινίες της Disney ειναι σαδιστικές. Εγω δεν ξαναβλέπω ποτε Dumbo, Bambi, Ποκαχοντας, Lion King και Frozen. Στις 3 από αυτές οι γονεις πεθαίνουν στο πρώτο τέταρτο και στον Dambo δεν εχω χειρότερο που βγάζουν την μαμά τρελή επειδη παει να προστατέψει το παιδι. Δηλαδή και εμένα που η ευαισθησία μου δεν ειναι τοσο ανεπτυγμένη και δεν κλαίω εύκολα σε ταινίες, αυτές οι ταινίες με έχουν στοιχιωσει
Μην της βάλεις ποτέ της φίλης σου να δει το Million dollar baby, εγώ έκλαιγα ένα τριήμερο και δεν έχω υπερευαισθησία.
Στον Τιτανικό έκλαιγα από 3 μέρες τις 3 πρώτες φορές που τον είδα. Τις υπόλοιπες μόνο βούρκωνα. ΥΓ1 Ήμουν 13. ΥΓ2 Τον Leo ακόμα δεν τον έχω ξεπεράσει. Πολύ μου αρέσει όπως μιλάς για τη φίλη σου. Πολλές φορές, κυρίως όσο ήμουν στο σχολείο, με έχουν κάνει να αισθάνομαι άσχημα, το εκλάμβαναν ως αδυναμία και φαίνονταν να τους κουράζω όταν αντιδρώ έτσι. Και όσο πιο σκληρά με αντιμετώπιζαν, τόσο έκλαιγα, αχ. Μεγαλώνοντας αποδέχτηκα ότι έτσι είμαι, μου αρέσει η ευαισθησία μου και η ευσυγκινησία μου και δεν θέλω να αλλάξω. Έμαθα και λίγο να το ελέγχω σε ένα βαθμό, γιατι… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ και εγώ παρόμοια περίπτωση είμαι.
Άστα! Έχω κλάψει με ταινία του Θανάση Βέγγου!
Αγαπητή φίλη, τα άτομα με hypersensitivity (στα ελληνικά η υπερευαισθησία ακούγεται κάπως) όπως βλέπεις κι από εδώ υπάρχουν ανάμεσα μας και είναι πολυ περισσότερα από όσο νομίζεις. Συνήθως είναι άτομα που έχουν υψηλή συναισθηματική ευφυία, μεγάλη ενσυναίσθηση προς τους άλλους κι έντονο το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Πολλοί από αυτούς επιλέγουν επαγγέλματα που βοηθούν κόσμο, όπως θεραπευτές, ψυχολόγοι ή έχουν έντονη ακτιβιστική δράση . Δες το κλάμα σαν μια μικρή κάθαρση μέσα στη μέρα που τη χρειάζεσαι και προχωράς παρακάτω. Εγώ κλαίω πάντα όταν κάποιος δακρύζει ακόμα διαφήμιση να δω, ακόμα και μια σκηνή κομμένη και σκέψου ότι είμαι ψυχολόγος… Διαβάστε περισσότερα »
👏👏👏
Και γω μια από τα ίδια. Πιο πολύ δεν με εκνευρίζει ότι γίνεται αλλά ότι κάποιοι το παίρνουν σαν αδυναμία.
Και εμένα το ίδιο. ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΔΥΝΑΜΊΑ.
Mια απο τα ίδια και εγώ. Χθες δάκρυσα γιατί ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας έκανε ανακοίνωση για τα παιδάκια ότι ο Αη Βασίλης θα είναι exempt από τα travel restrictions και θα μπορεί να παραδώσει δώρα. Εμένα με ενοχλεί κάποιες φορές διότι οι άλλοι μπορεί να το δούνε ως αδυναμία, για εμένα είναι κάτι σαν ξέσπασμα. Κλαίω και νιώθω καλύτερα μετά (όχι πάντα) αλλά τι να κάνω. Έχω προσπαθήσει να το περιορίσω αλλά όχι με επιτυχία.
Και εγώ!
Τα ίδια κι εγώ κάποιες φορές. Αυτό που είχα διαβάσει είναι να μετράς απο το 100 ανάποδα με μεγάλα διαστήματα, με το σκεπτικό οτι οι πράξεις αποσπούν την προσοχή. Δεν ξέρω αν πιάνει, εμένα για λίγο με βοήθησε, μετά βαρέθηκα.
Αχ, και εγώ ακριβώς το ίδιο παθαίνω. Δεν συγκινούμαι σε γάμους και γιορτές, άλλα όταν κλαίνε και οι άλλοι ή σε φυσικές καταστροφές ή ατυχήματα. Μπορεί να δω ένα βιντεάκι με σεισμό και πλαντάζω στο κλάμα, το ίδιο ισχύει με φωτιά, τσουνάμι κτλ.
Άλλα αυτό που με ενοχλεί είναι ότι με πιάνουν τα κλάματα όταν κάποιος μου φωνάζει ή μου μιλάει με αγένεια ή άσχημα.
Σήμερα έκλαψα δύο φορές στη δουλεία λόγω συναδέλφου που γίνεται τρομερά αγενής ανα διαστήματα και μου φάνηκε όαση αυτή η ερώτηση-απάντηση.
Δεν υπάρχει παιδική ταινία της Disney που να μην με έχει κάνει να κλάψω…. Υπάρχει και η άλλη επιλογή : το αποδέχεσαι και συμφιλιώνεσαι με αυτό.
Είμαι κι εγώ πολύ ευαίσθητη και συγκινουμαι εύκολα. Καποτε λίγο πριν παω στο ραντεβού με την ψυχίατρο μου, έκλαψα με κάτι που είδα στο δρόμο. Οταν της το είπα μου ειπε οτι ταυτίστηκα. Από τότε οταν κλαιω με κάτι που μου φαίνεται πολύ άκυρο αναλογίζομαι μηπως ταυτίζομαι καπου και τις περισσότερες φορές ισχύει.
Εγώ το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι έχεις αναπτυγμένη ενσυναίσθηση. Μπορείς να μπεις στην θέση του άλλου. Αυτό είναι χάρισμα. Επειδή εγώ σαν παιδί έκλαιγα με την μουσική (ιδίως κλασική αλλά έχω κλάψει και με Βανδή) και δεν μου έκανε καλό για τους ίδιους λόγους που αναφέρεις θα σου πω τι με βοήθησε: 1. Creativity. Όσο δημιουργείς εσύ κάτι δικό σου, διοχετεύεις την ενέργεια από αυτά που βλέπεις και ακούς. 2. Emotion management. Το appropriate level of emotion response είναι κάτι που μαθαίνεται. Όλες οι τεχνικές θα σου κάνουν καλό, από διαχείριση θυμού μέχρι ανάλυση αρχετύπων. Η γνώση είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο στη μουσική από τη Λίμνη των Κύκνων,
είναι πολύ πιθανό για τον μέσο άνθρωπο να δακρύσει.
Και επειδή από κλασική μουσική γνωρίζω μόνο τα απολύτως βασικά,
κάτι μου λέει ότι δάκρυα στα μάτια φέρνουν και πολλά ακόμα έργα.