Καλησπερα Α,μπα, εχω αναγκη απο την αποψη σου σε ενα θεμα που δεν μπορω να αναφερω σε κανεναν αλλον. Ειμαι 22 χρονων και θελω να δω ψυχολογο. Πιστευω οι γονεις μου δεν εχουν αντιληφθει ποτε οτι χρειαζομαι κατι τετοιο, δεν ξερω καν ποτε «χρειαζεσαι» να δεις ψυχολογο. Με μπερδευει το θεμα πολυ. Ο λογος ειναι οτι νιωθω ανικανη πλεον να χειριστω την οποιαδηποτε σχεση μου, ειτε φιλικη ειτε ερωτικη ακομα και με συγγενεις μου. Ποτε δεν ειχα μια «κολλητη» φιλη, εχω καποιες παρεες. Δεν πιστευω οτι υπαρχουν ατομα που με αντιπαθουν οντως, ομως αισθανομαι τους παντες ψυχρους προς εμενα. Γενικα νιωθω ειμαι τελευταια προτεραιοτητα οσον αφορα π.χ. σε περιπτωση που κανονισουν εξοδο και καποιος δε χωραει στο αμαξι, πιστευω ειμαι η πρωτη που δεν θα μου πουν να ερθω. Με το αγορι μου χωρισα προσφατα, ειχαμε πολλα θεματα, τσακωνομασταν, καποιες φορες εφευγα εκτος ελεγχου, ηταν η μονη φορα που η μαμα μου μου προτεινε να δω ψυχολογο, αλλα ενιωσα να το λεει πιο πολυ υποτιμητικα και οχι απο ενδιαφερον. Ειμαι χαμηλων τονων γενικα και οσο ειμαι μακρυα του δεν εχω ξεφυγει ετσι ξανα. Το θεμα ειναι οτι δεν γινεται ολοι να απομακρυνονται, ξερω οτι κανω λαθη και απελπιζομαι τοσο πολυ που δεν ξερω πια πως να φερθω και να χειριστω τις σχεσεις μου και να αντιμετωπιζω δυσκολες καταστασεις. Εχω καταληξει αμηχανη και να ψαχνω μονιμως βοηθεια απο αρθρα στο ιντερνετ κλπ, δεν θελω να μιλησω σε αλλο ατομο για αυτα τα πραγματα. Απλα πλεον αισθανομαι μονη και στασιμη και πως δεν γινεται αλλο να ζω ετσι. Δεν μου βγαινει να πω στη μητερα μου να παω σε ψυχολογο. Και φοβαμαι να παρω εγω, ειναι και το οικονομικο θεμα καθως δεν δουλευω και δεν μπορω να το χειριστω ανεξαρτητα απο τους γονεις μου. Δεν αντεχω αλλο αυτη τη κατασταση και νιωθω πως τα προβληματα μου δεν ειναι καν αληθινα προβληματα για να βαλω τους γονεις μου στη διαδικασια εξοδων και ανησυχιας για το τι εχω. Τι να κανω;;;
Αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα από τους γονείς σου, θα έλεγα να επισκεφτείς ψυχολόγο. Η φράση «δεν αντέχω άλλο», είναι ένα καλό καμπανάκι για κάποιον που αναρωτιέται αν πρέπει να επισκεφτεί κάποιον ψυχολόγο ή όχι. Λες ότι οι γονείς σου δεν έχουν αντιληφθεί ότι χρειάζεσαι ψυχολόγο και παρακάτω λες ότι η μητέρα σου το πρότεινε, έστω και με ύφος που εσύ έκρινες υποτιμητικό (αναρωτιέμαι μήπως γιατί θεωρείς εσύ η ίδια μεμπτή το να πηγαίνει κάποιος σε ψυχολόγο/ ψυχίατρο).
Δεν υπάρχει τίποτα το υποτιμητικό στο να επισκεφτεί κάποιος έναν ψυχοθεραπευτή (ή έναν ψυχίατρο). Ίσα ίσα δείχνει πως έχεις μέσα σου το αίσθημα της ευθύνης, αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει σίγουρα από μεριάς σου να κάνεις μία προσπάθεια να εντοπίσεις τις δυσκολίες σου στις διαπροσωπικές σχέσεις και να βελτιωθείς σαν άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να τα καταλάβει όλα αυτά η μαμά σου (αν και μπορείς να προσπαθήσεις να της εξηγήσεις τις δυσκολίες σου), γιατί οι άνθρωποι της προηγούμενης γενιάς δυσκολεύονται καμιά φορά να καταλάβουν το νόημα της ψυχοθεραπείας. Αλλά εσύ δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι. Χρειάζεται γενναιότητα και ευφυία για να πάει κάποιος στην καρέκλα του ψυχοθεραπευτή και να παραμείνει εκεί.
Δεν είσαι πολύ μεγάλη, αλλά είσαι ενήλικη. Δες αν μπορείς να έχεις οικονομική στήριξη, εφόσον δεν δουλεύεις, και βρες μόνη σου όμως τον ειδικό που θα πας. Θα είναι μια καλή αρχή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
