Σπούδασα, εργάζομαι, ζω και συντηρώ δικό μου σπίτι, έχω τις πολύ καλές μου φίλες, είχα και τις (ελάχιστες) σχέσεις μου και γενικά αισθανόμουν ότι ζω πια ως ενήλικη γυναίκα κι ότι επιτέλους με αντιμετωπίζει έτσι κι η οικογένειά μου. Πριν 3 χρόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν όταν ο αδερφός μου έφυγε με τη σύζυγό του και το παιδί τους στο εξωτερικό, οι δικοί μου φόρεσαν τις μαύρες πλερέζες επειδή θα τους έβλεπαν τώρα μόνο δυο φορές το χρόνο και για να ξεπεράσουν την “απώλεια” άρχισαν να προσκολλώνται σε εμένα. Την περασμένη Κυριακή πήγα στο πατρικό μου να φάμε όλοι μαζί και κάποια στιγμή η μάνα μου λέει στα ξαφνικά “πέτυχα χθες την τάδε στο δρόμο και χαιρετηθήκαμε και μου λέει {η κόρη σας τι κάνει; έχω να τη δω κάτι μήνες από τότε που πέσαμε μούρη με μούρη σε μια καφετέρια που ήταν με τον φίλο της}, όλη η γειτονιά ξέρει για τον φίλο σου εμείς οι γονείς σου πρέπει να τα μαθαίνουμε όλα τελευταίοι;” Κι από εκεί ξεκίνησε η κατρακύλα της ενηλικίωσής μου από την ηλικία των 40 που βρίσκομαι να γυρνώ πάλι πίσω σε εκείνη των 21 τότε που είχαν μάθει για την πρώτη μου σχέση. Να προσπαθώ να δικαιολογήσω το δικαίωμά μου να κάνω πάλι σχέση (μετά από πενταετία που απείχα από σχέσεις και σεξ από επιλογή μου, αλλά φυσικά δεν τους ανέφερα τέτοιες λεπτομέρειες), για να λάβω ως απάντηση από τον πατέρα μου “και τι τους θες τώρα τους γκόμενους αφού δε σε παίρνει πια να κάνεις οικογένεια; μόνο για να σε γλεντάνε;” Θύμωσα τόσο πολύ που ξεστόμισα μόνο ένα “ντροπή σας” κι έφυγα. Τώρα με παίρνει η μάνα μου τηλέφωνα καθημερινά να μου πει ότι ανέβασα την πίεση του πατέρα μου, ότι από παιδί έτσι αντιδραστική ήμουν και γενικά ένας κανονικότατος ψυχολογικός πόλεμος εναντίον μου που είχα να τον βιώσω από τα 20. Δε σηκώνω πλέον το τηλέφωνο όταν βλέπω κλήση από το πατρικό μου, αλλά με αναστάτωσαν τόσο έντονα και τόσα ξαφνικά, και χωρίς κάποια σημαντική αιτία, που ακόμα και τώρα που σου γράφω νιώθω ταραγμένη. Πώς γίνεται, βρε Αμπα, από τα 24 μου που έφυγα από το σπίτι για να ζήσω μόνη να έπαψαν να είναι παρεμβατικοί αλλά να επανήλθαν σε αυτή τη συμπεριφορά μόλις σαραντάρισα ηλικιακά; Πώς πιστεύεις πως πρέπει να φερθώ από δω και πέρα δεδομένων και των συναισθηματικών εκβιασμών τύπου “αν πάθει κάτι ο πατέρας σου θα φταις εσύ με τα καμώματά σου”;
Δεν ξέρω αν έπαψαν να είναι παρεμβατικοί ή αν απλά άλλαξαν πλεύση παρεμβατικότητας. Θα έχει ενδιαφέρον να μιλήσεις με τον αδερφό σου ή ακόμα καλύτερα με τη γυναίκα του, και να δεις αν είχαν τέτοια τάση από πριν και απλά δεν έδινες ιδιαίτερη σημασία γιατί δεν σε αφορούσε.
Κατά τα λοιπά, ο πατέρας σου δεν θα πάθει τίποτα εξαιτίας σου, το γνωρίζεις αυτό. Μην υποκύπτεις σε τέτοιους συναισθηματικούς εκβιασμούς. Θεωρώ πως αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου ρητά, εξήγησε τους πως έχουν τα πράγματα, πως σε κάνουν να νιώθεις, χωρίς φωνές. Ίσως με τον καιρό καταλάβουν, ειδικά αν συνεχίσεις και έχεις αραιές επαφές. Μην περιμένεις να σου ζητήσουν συγγνώμη, μιλάμε για ανθρώπους άλλης γενιάς, που μεγάλωσαν σε οικογένειες που οι σχέσεις γονέων και παιδιών ήταν τελείως διαφορετικές.
Το πιο σημαντικό από όλα όσα είπες είναι το πόσο σε επηρρέασε ο τρόπος των γονιών σου. Όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, δεδομένης της ανεξαρτησίας σου, που δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω (σου αξίζουν συγχαρητήρια), φαίνεται να έχεις ακόμα μια προσκόλληση. Αυτό που εννοώ είναι πως θα έπρεπε θεωρητικά όχι μόνο να γνωρίζεις τους γονείς σου, αλλά και να αναμένεις συγκεκριμένα πράγματα από αυτούς. Το γεγονός ότι επηρεάζεσαι τόσο πολύ από αυτά που λένε δείχνει πως ακόμα θεωρείς πως είσαι η κόρη των γονιών σου και όχι μία ανεξάρτητη γυναίκα, που δεν ορίζεται από τη γνώμη των άλλων. Δεν θα έπρεπε να προσπαθήσεις να δικαιολογήσεις τίποτα και δεν θα έπρεπε (θεωρητικά, διότι οι ελληνικές οικογένειες δεν μπορούν να απέχουν από τέτοιες συμπεριφορές εύκολα) να αναμένεις την αποδοχή τους τώρα πια. Ίσως υπάρχουν δυναμικές που δεν είχες αντιληφθεί. Αν συνεχίσεις να νιώθεις τόσο δυσάρεστα, και η υποστήριξη των φίλων σου δεν αρκεί να σε αποσυμφορρήσει και να σου δώσει τις σωστές προοπτικές, ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Δε με γλεντάνε οι γκόμενοι μπαμπά. ΕΓΩ τους γλεντάω. Και μιλάμε για κάτι γλέντια, τρικούβερτα”. Ε, μα…
Αχαχαχαχαχα 😀
Έπαθα σοκ με αυτό που είπε ο πατέρας. Και ότι πλέον δεν την παίρνει για οικογένεια.
Εγώ 41 έκανα το παιδί μου. Και υπάρχουν πολλές γυναίκες που έχουν κάνει τα παιδιά τους σε μεγαλύτερες ηλικίες. Αυτό να πει στον μπαμπά. Όχι ότι θα καταλάβει, αλλά λέμε τώρα.
Πέρα από ότι είναι άνθρωποι άλλης γενιάς, ήταν προσβλητικό αυτό που της είπε ο πατέρας της.
Όχι απλά προσβλητικό. Εμετικό θα το έλεγα
Οι γονείς λένε πάντα τα χειρότερα. Ακόμη και από τον χειρότερο εχθρό. Η διαφορά είναι πως για τον εχθρό ξέρεις πως σε μισεί. Ενώ οι γονείς πάντα το λένε “για το καλό σου”. και εκεί σε μπερδεύει Στην περίπτωση εδώ ο πατέρας έβγαλε το άχτι του γιατί η κόρη του δεν παντρεύτηκε. Της την ειπε.. για να ανακουφιστεί εκείνος. Φυσικά δεν πέρασε καν από το μυαλό του πόσο πονάνε τα λόγια του, ούτε πόσο προσβλητικά είναι ( και αν του το πεις θα σε κοιτάξει σαν ουφο). Σημασία έχει εχει μόνο ότι οι γονείς υποφέρουν από την άσωτη κορη. Και..… Διαβάστε περισσότερα »
Πάντως και ο “τάδε” που έδωσε πλήρη αναφορά στους γονείς σου (έλεος) πότε πού και με ποιον σε είδε στην καφετέρια, πολύ γλυκούλης και διακριτικός.
Το είπε.. γιατί ήταν η είδηση να την δουν μαζί με άντρα. Επιτέλους να παντρευτεί.. επιτέλους να χαρούν οι γονείς. Ειρωνικά το λεω, αλλά αυτή είναι η δικαιολογία τους.
Τέλος.. θέλουν να ψαρέψουν τους γονείς μπας και μάθουν λεπτομέρειες
Αυτή την τόσο έντονη και ξαφνική αναστάτωση που έπαθες, την έπαθα κι εγώ το Πάσχα που είδα τους γονείς μου, τους οποίους πλέον βλέπω περί τις 2 φορές το χρόνο. Ξαφνικά, σχεδόν από το πουθενά, φούντωσε ένας καυγάς, με φωνές κλπ, που μου έφερε μνήμες των ομηρικών καυγάδων που κάναμε όταν μέναμε μαζί. Έβλεπα το πρόσωπο της μητέρας μου νευριασμένο και θυμόμουν τί πέρασα μεγαλώνοντας και όλους τους λόγους που με έκαναν να φύγω τόσο νωρίς από το σπίτι. Είμαστε στην ίδια ηλικία και φύγαμε στην ίδια ηλικία από το πατρικό μας. Κάποιο λόγο θα είχαμε που φύγαμε τόσο νωρίς,… Διαβάστε περισσότερα »
Εδω ταραχτηκα εγω με αυτο που που σου ειπε ο ανεκδιηγητος ο πατερας σου.
Στη θεση σου δεν θα τους ξαναμιλουσα για παρα πολυ καιρο. Ναι ειναι απολυτο αυτο , αλλα ταραχτηκα τοσο πολυ που ηταν σα να μου το ειπαν εμενα αυτο.
Τρο.μα.κτι.κο !!
Ο πατερας σου , σού ειπε καταμουτρα κι ευθαρσως οτι επι της ουσιας τελειωσε η ζωη σου και ξοφλησες ως γυναικα .
Ποση ακυρωση σε μονο μια κουβεντα!
ΜΗΝ τους
ξαναμιλησεις, τετοια κουβεντα που ειπαν επιδεχεται σοβαρες συνεπειες.
Θα ηθελα ν´ακουσω την αποψη της Λενας εδω.
Εαν προσμενεις κατι απ’αυτους (στα κληρονομικα αναφερομαι) θελει διπλωματια. Εαν οχι, στειλ’τους στο διαολο και αυτους και την πιεση τους και ζησε την ζωη σου. Αυτοι σε εχουν αναγκη οσο γερνανε οχι εσυ οποτε τους ψιλοεχεις στο χερακι σου.
Χεχεχ
Σωστος!
Πολύ στενόχωρο. Δεν καταλαβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι πόσο πληγώνουν τα παιδιά τους ? Δεν τα αγαπάνε καθόλου ? Ή δεν έχουν την ικανότητα λόγω ανύπαρκτης παιδείας, μόρφωσης και προσωπικής ανέλιξης, να δουν πέρα από ένα πολύ περιορισμένο ορίζοντα ? Θέλει κουράγιο και μεγάλη προσωπική δουλειά για να καταλάβει και να δικαιολογήσει ένα “παιδί” τέτοιες συμπεριφορές από τους γονείς του. Ίσως δεν πρέπει να τους βλέπει πλέον σαν “γονείς” αλλά σαν ανθρώπους που έτυχε και τον έφεραν στον κόσμο αλλά μέχρι εκεί, μη ζητάμε περισσότερα, αυτά μπορούν να δώσουν.
Είναι το λιγότερο απαράδεκτοι. Η μάνα κυρίως. Απαράδεκτη. Καλά τους είπες. Θα έπρεπε να ντρέπονται. Να μειώσεις τις επαφές στο ελάχιστο κ κάθε φορά που κάνουν τέτοια να φεύγεις η να κλείνεις το τηλέφωνο. Τα έχω ζήσει όλα αυτά με πιο υπόγεια σχολια. Ψυχοθεραπεία ειναι η μόνη λύση, μη χάνεις άλλο χρόνο. Αν μπορούσες μόνη σου μέχρι τα 40 θα τα είχες καταφέρει. Δεν φταις φυσικά, η μάνα σου σου έχει εγκαταστήσει πολύ βολικους για εκείνη μηχανισμούς κ μόνο ένας ειδικός μπορεί να σε κατευθυνει. Καλή τύχη κ μη ψαρώνεις, δρασε.
Συμφωνω με την κα. Ξανθοπουλίδου. Φυσικά και δεν είσαι 21 ώστε να νιωθεις αυτη την παρεμβατικότητα των γονιών σου που απο ότι φαίνεται δεν την απέβαλλαν ποτέ. Γιαυτό και όταν ξαναγυρισες στο πατρικό για ενα γεύμα, σε περίμεναν σαν την ανυποταχτη κόρη τους ετων 21. Έτσι σε αντιμετώπισαν και όχι σα μια ώριμη συνειδητοποημενη γυναικα που ξέρει τι θέλει απο τη ζωή και τους ανθρώπους. Θα σε συμβουλευα να μην το διογκωνεις μέσα σου όλο αυτό που έγινε. Οκ εχεις δίκιο ήταν απαράδεκτη η συμπεριφορά τους, αλλά οι γονείς σου είναι, αυτοι καλώς κακώς και απο οτι φαίνεται εσύ τους… Διαβάστε περισσότερα »
Κλασική περίπτωση “δεν ξέρω ότι έχω πρόβλημα, ακριβώς επειδή έχω παρακάμψει τις συνθήκες του προβλήματος”.