Aνάμεσα στις δεκάδες ιστορίες της στήλης «Στο γυναικολόγο» που καταφτάνουν καθημερινά στο inbox του ampa, ήρθε και αυτή, που δεν αφορά την συγκεκριμένη ειδικότητα, αλλά αποφασίσαμε να την δημοσιεύσουμε γιατί είναι συγκλονιστική και εκφράζει με τον πιό δραματικό τρόπο, την απίστευτη βία που υφίστανται οι γυναίκες στην ελληνική κοινωνία, συχνά με τρόπους που μένουν κρυφοί και ανομολόγητοι.
Στείλτε μας την ιστορία σου στο ampa@lifo.gr
—————
ΑΠΟ ΤΗΝ – Σπασμένη και Ξανακολλημένη.
Γεια σας κοριτσάρες και Ρένα!
Λοιπόν η ιστορία μου δεν έχει να κάνει με γυναικολόγο, έχει να κάνει με γιατρό, ωστόσο, και είναι παρανοϊκή, σας προειδοποιώ από τώρα!
Όταν ήμουν ήμουν εικοσιδύο, είχα ένα πάρα πολύ σοβαρό ατύχημα με μηχανή, με αποτέλεσμα να καταλήξω σε κώμα σε ένα πολύ γνωστό νοσοκομείο της Αθήνας. Ήμουν πολύ τυχερή μες την ατυχία μου, διότι το ατύχημα έγινε δύο λεπτά από το συγκεκριμένο νοσοκομείο, το οποίο παρεμπιπτόντως ειδικεύεται στα ατυχήματα. Το ασθενοφόρο δε, ήταν ακριβώς δίπλα από εκεί που προσγειώθηκα (κυριολεκτικά!).
Όταν έγινε η εισαγωγή, εκτός από το πόδι μου, που είχε γίνει τρία κομμάτια, δε φαινόταν να έχω κάποιο άλλο εμφανές τραύμα, οπότε με είχαν παρατήσει πάνω σε ένα κρεβάτι σε ένα διάδρομο καθώς το νοσοκομείο ήταν γεμάτο. Έλα μου όμως που είχα εσωτερική αιμορραγία, και αν δεν με πρόσεχε ένας γιατρός που πέρναγε τυχαία από εκεί, τώρα μάλλον θα ήμουν νεκρή. Ο γιατρός αυτός έβαλε έναν μαθητευόμενο να μου παίρνει κάθε μισή ώρα την θερμοκρασία, ώστε να είναι σίγουρος πως όλα πάνε καλά.
Στις τρεις το βράδυ η θερμοκρασία μου έπεσε απότομα, πάρα πολύ απότομα, οπότε με έβαλαν κατευθείαν χειρουργείο. Όπως καταλαβαίνετε, αυτός ο άνθρωπος, ήταν και είναι ο σωτήρας μου.
Όταν ξύπνησα μετά από τρεις βδομάδες, όπου ήμουν σε κώμα και έπειτα σε καταστολή, ποναγα τρομερά σε όλο μου το κορμί. Είχα σπάσει τη μέση μου, το χέρι μου, είχα πάθει ρήξη σπλήνας (για αυτό και μπήκα εσπευσμένα χειρουργείο) και το πόδι μου, από το γόνατο και κάτω είχε σπάσει σε τρία σημεία με αποτέλεσμα να έχει γίνει τριπλάσιο σχεδόν σε μήκος, καθώς το κόκαλο που το συγκρατεί, είχε ουσιαστικά γίνει θρυψαλα.
Δεν μπορώ να σας εξηγήσω την κατάσταση μου. Όποτε ξυπναγα ήταν μόνο για να μετρήσω τα βήματα της νοσοκόμας μέχρι να έρθει να μου βαλει κι άλλο υπνωτικό φάρμακο, οι πόνοι ήταν τρομεροί σε όλο μου το σώμα. Εννοείται δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε να καν να πάρω βαθειά ανάσα. Για το λίγο που ξυπναγα από το λήθαργο έπρεπε να μένω ακριβώς και όπως όταν ήμουν σε αυτόν, αλλά και πάλι ήταν λες και με χτυπούσαν συνεχώς σε όλο μου το σώμα εσωτερικά και εξωτερικά.
Αυτά σας τα λέω για να καταλάβετε την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Ελάχιστα θυμάμαι από εκείνες τις μέρες, εκτός από τη χαρά της μάνας μου όταν άνοιξα για πρώτη φορά τα μάτια μου (για να τα ξανακλεισω έπειτα από δέκα δευτερόλεπτα) μετά τις πρώτες βδομάδες.
Α και τον γιατρό. Αυτόν που λέγαμε στην αρχή. Με ανέλαβε αποκλειστικά, καθώς εξειδικεύεται στις συγκολλήσεις οστων ( δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω έτσι όπως ήταν το ποδαράκι μου) και όπως έλεγε, από την πρώτη στιγμή με ξεχωρισε. Από την ώρα που είδε αυτό το πανέμορφο κορίτσι εκεί παρατημένο στο κρεβάτι το συμπαθησε και αποφάσισε να κάνει τα πάντα για αυτο (αυτά τα έλεγε δημοσίως και ανοικτά).
Όταν σιγά σιγά μετά από κάτι μήνες άρχισα να καταλαβαίνω τι μου γίνεται και να έχω επαφή με τον κόσμο, ερχόταν εκεί στο κρεβάτι και με έπιανε, με χουφτωνε πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες, μου ψιθύριζε στο αυτί απαίσια βρωμολογα, ότι με θέλει, ότι με γουστάρει από την πρώτη στιγμή, ότι θέλει να με γ*** και με εσφιγγε στο στήθος και όπου αλλού δεν είχα επιδέσμους και ράμματα και γυψους /πεταλούδες συνδεδεμένες με καλώδια που τρέχουν τα φάρμακα.
Κυριολεκτικά, ήμουν σε μια κατάσταση απερίγραπτη, ακίνητη για μήνες σε ένα κρεβάτι, καλωδιωμενη, κομμένη, ραμμένη, σπασμένη, απογοητευμένη, φοβισμένη, πονεμένη, δεν καταλάβαινα τι μου γινόταν, σε όλους τους φίλους και τους συγγενής ήταν ο σωτήρας μου, ο κ. αξιοσέβαστος γιατρός που με έσωσε, και όταν τράβαγε την κουρτίνα γινόταν ένα ανδρικελο. Ένας τύπος που δεν έχεις συναντήσει ούτε στους χειρότερους εφιάλτες σου. Και μιλαμε για έναν άνδρα γεροδεμένο, ψηλό και πολύ δυνατό. Ξαπλωμένη και ακινητοποιημένη, με εσφιγγε τόσο πολύ στα ευαίσθητα σημεία μου που κυριολεκτικά το δέρμα μου ετσουζε. Ήταν τόσο χυδαίος και επίμονος που πραγματικά δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Δεν καταλάβαινα και πάρα πολλά ειδικά στην αρχή, αλλά όταν άρχισα να καταλαβαίνω, όλο αυτό ήταν πλεον δεδομένο για αυτόν. Και μάλλον πλέον, και για μένα.
Δεν ήταν μόνο επειδή ήμουν σε αυτή την κατάσταση. Ήταν και επειδή όλοι τον είχαν θεό. Και εγώ ακόμα. Μου είχε σώσει τη ζωή. Θα μου έφτιαχνε το πόδι. Ό,τι και να γινόταν ήταν εκεί για μένα. Μετά από το χειρουργείο έτρεχε ιδρωμένος από το υπόγειο πάνω στον τέταρτο που ήμουν να δει πως πάω. Ήταν μια κατάσταση πολύ περίεργη. Όσοι το πήραν χαμπάρι, επειδή ήταν ολοφάνερο, μου έλεγαν πόσο τυχερή είμαι. Εγώ ήμουν απλά μπερδεμένη ρε κορίτσια. Δε με έβλεπε σαν άνθρωπο, με έβλεπε σαν σεξουαλικό όργανο. Δεν έβλεπε την σαστιμαρα μου. Έβλεπε ένα αθώο αγγελούδι (μαλακίες του αρρώστου μυαλού του). Δεν έβλεπε το σακατεμενο μου κορμί. Έβλεπε το φύλο μου και την σεξουαλικότητα μου.
Αυτό όλο δε μπορώ ακόμα και τώρα να το περιγράψω. Ούτε τα συναισθήματα μου, ούτε την αποστασιοποίηση που πήρα συναισθηματικά και σωματικά από όλο αυτό για να μπορέσω να το αντιμετωπίσω. Ήμουν στο νοσοκομείο αυτό με τις αισθήσεις μου (και τρομερούς πόνους) άλλους τρεις μήνες. Αυτή η κατάσταση ήταν καθημερινή.
Για άλλους έξι μήνες πηγαινοερχομουν στο νοσοκομείο με οστεοσυνδεση και με παρακολουθούσε. Η αντιμετώπιση του γινόταν όλο και χειρότερη κάθε φορά που με έβλεπε. Όσο πιο καλά γίνομουν, τόσο πιο πολύ άνοιγαν οι πόρτες για αυτόν. Με επαιρνε τηλέφωνα λέγοντας μου λόγια χυδαία. Ανοικτά μου έκλεινε ραντεβού, με προσκαλούσε σε τετ α τετ. Εννοείται δεν πήγε ποτέ. Εννοείται δεν ανταποκρίθηκα ποτέ σε όλα αυτά. Αλλά αυτός ήταν απτόητος.
Βασιζομουν σε αυτόν. Ήταν ο μόνος που μπορούσε να μου σώσει το ποδι, όπως και έκανε. Οι γιατροί έλεγαν θα περπατήσω σε ένα χρόνο και αν. Έβαλε μαζί τους στοίχημα θα περπατάω σε έξι μήνες. Σε έξι μήνες, με την εξωτερική οστεοσυνδεση στο πόδι, με έπιασε από το σβέρκο (κυριολεκτικά) και με οδήγησε στο γραφείο των γιατρών για να τους δείξει το κατόρθωμα του. Ήμουν για αυτόν ένα τρόπαιο εικοσιδύο χρόνων. Ήμουν “δική του”. Αυτός με είχε ” φτιάξει”. Αυτός με είχε ξαναδημιουργήσει. Δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να πω ή να κάνω. Καθως δεν είχε και σημασία ο,τι κι αν έλεγα ή αισθανομουν.
Μια φορά δε, να πω εδώ, όχι όμως με πολύ σιγουριά, μετά από μια εγχείρηση, όπου ήμουν ακόμα στο θάλαμο, θυμάμαι να ανοίγω τα μάτια και να τον βλέπω θολά να κουμπώνει το παντελόνι του. Αυτό και μόνο σαν αβέβαιη ανάμνηση, μπορείτε να καταλάβετε πως με κάνει να νιώθω; Κανένας δε θα μπορέσει να το καταλάβει αυτό νομίζω. Κανένας. Να μην είσαι καν σίγουρη αν σε έχουν βιάσει. Τι να πω; Ανατριχιλα.
Και μετά που έγινα εντελως καλά συνέχισε να με παίρνει τηλέφωνα φυσικά, και υπόψιν, ο τύπος ήταν τότε παντρεμένος με μια επίσης νέα κοπέλα (δεν ξέρω τώρα, πιθανότατα είναι ακόμα μαζί, γιατί όχι άλλωστε;). Και να σας πω τι μου έλεγαν όλοι; Πόσο χαζή είμαι που μου την πέφτει ο εν λόγω κύριος, γιατρός κουτουλου, και δεν κάνω κίνηση. Τι να σας πω ρε παιδιά; Ότι και να πω θα είναι λίγο.
Συγνώμη για το σεντόνι. Να είστε καλά. Είναι ευλογία να μπορούμε να περπατάμε, να μπορούμε να κινούμαστε, να μπορούμε να βιώνουμε τη ζωή στην πληρότητα της. Αυτό μην το ξεχάσετε ποτέ! Κάθε μέρα είναι ευλογία. Μην παιρνετε ποτέ τη ζωή ως δεδομένη. Δεν είναι!
ΑΠΟ ΤΗΝ – Σπασμένη και Ξανακολλημένη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
