Αποφάσισα να γράψω και εγώ τον πόνο μου και την αποστροφή μου για όλες εκείνες τις σάπιες πεποιθήσεις που κυριαρχούν κοινωνικά και είναι η αιτία και η πηγή της μεγάλης δυστυχίας που βιώνει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας. Τι εννοώ:
Μεγάλωσα σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον, και λέγοντας υγιές εννοώ ότι δεν υπήρχε κακοποίηση σωματική και λεκτική, παρά μόνο αυτή της ιπτάμενης παντόφλας και της φωνής σε περίπτωση που ο αδερφός μου και εγώ ξεφεύγαμε των ορίων αντοχής της μάνας μου… Κλασσική ελληνική οικογένεια της δεκαετίας του 80-90, ε;
Παντρεύτηκα σχετικά μικρή με έναν άνδρα κατά εννέα χρόνια μεγαλύτερό μου. Τότε δε με πείραζε (έρωτας βλέπεις), όπως και δε με ενοχλούσαν οι νύξεις του περί γυναίκας, γάμου και νοικοκυριού. Ούτως ή άλλως δεν απείχαν και πολύ από τη νοοτροπία της παραδοσιακής οικογένειάς μου με την οποία είχα και εγώ ανατραφεί, οπότε όλα normal μέχρι εδώ.
Τώρα, μετά από 20 χρόνια γάμου, τρία καταπληκτικά παιδιά και πολύ πολύ προσπάθεια για αυτοβελτίωση που συνεχίζεται καθημερινά, συνειδητοποιώ ότι απλά δε μου ταιριάζει πλέον όλο αυτό το concept. Δεν αντέχω άλλο ειρωνικές φράσεις τύπου “γυναίκες οδηγοί…” ή “δεν είναι δουλειά σου” και δε γουστάρω που προσπαθεί να καλουπώσει το γιο μας με “αντρικές” συμπεριφορές και νοοτροπίες.
Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία άκουσα μέχρι και την υπέρτατη φράση ξεφτίλα “τώρα που θα έρθουν οι Ουκρανές εδώ, θα πρέπει να φιλοξενήσουμε και εμείς κάποια, ε?” αφήνοντας ξεκάθαρα σεξουαλικά υπονοούμενα.
Με λυπεί το γεγονός ότι πρέπει καθημερινά να εξηγώ στο γιό μου ότι δεν πειράζει να του αρέσει το ροζ, δεν πειράζει να κρατάει τις κούκλες των αδερφών του, μπορεί να με πάρει όσες αγκαλιές θέλει, είναι ανθρώπινο και χρήσιμο το κλάμα, αλλιώς η φύση μας δε θα το είχε κατασκευάσει και πόσα άλλα ακόμα. Στα δε κορίτσια μου προσπαθώ να αφαιρέσω το στερεότυπο “γάμος – παιδιά – νοικοκυριό”.
Είναι οκ η γυναίκα και ο άνδρας να μη θέλουν να παντρευτούν ή να κάνουν παιδιά. Δεν είναι υποχρέωσή τους να γηροκομούν το “γέρο πατέρα τους” όταν μεγαλώσει, η διαφορετικότητα είναι αποδεκτή και είναι αυτή που μας κάνει μοναδικούς, μιλάμε για την περίοδο και δε φοβόμαστε να χρησιμοποιούμε τη λέξη και τα αγόρια δεν πρέπει κοροϊδεύουν τα κορίτσια για αυτό…
Πράγματα τόσο αυτονόητα, ρε φίλε ή εγώ είμαι από άλλο πλανήτη? Οι μικροκαυγάδες μας είναι πλέον καθημερινοί και τόσο μα τόσο εξαντλητικοί!
Στην ίδια δυστυχώς κατηγορία υπάγεται και ο πατέρας μου και ο πεθερός μου. Δεν μπορώ και έχω αποδεχτεί πλέον το γεγονός ότι δεν μπορώ να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με αυτούς για πολλή ώρα γιατί η ψυχολογία μου δεν το επιτρέπει. Αποφεύγω και την πολύωρη επαφή των παιδιών μου μαζί τους και την τοξική κουλτούρα τους (τώρα είναι φανταστικά εφηβάκια, οπότε μού είναι ευκολότερο).
Και να σας πω κάτι? Μου αρέσει που επιτέλους η κοινωνία έχει κινητοποιηθεί τα τελευταία χρόνια για την τοξική αρρενωπότητα, αλλά δυστυχώς είμαστε ακόμα πολυυυυυύ πίσω στην απελευθέρωση από τη σαπίλας αυτή.
ΑΠΟ ΤΗΝ – ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αρχικά να σου πω ότι είσαι υπέροχη. Ο τρόπος που διάλεξες να διαπαιδαγωγήσεις τα μικρά σου είναι εξαιρετικός. Μακάρι να είχαμε κι εμείς τέτοιες μανούλες. Αντ’ αυτού, η μάνα μου προσωπικά με έκανε να θέλω να σκέφτομαι τα νυφικά ήδη από τα 18, μου έλεγε κάτι αρρωστημένα. Με κάθε γκόμενο με εβλεπε να ανεβαίνω τα σκαλιά της εκκλησίας και μάλιστα, έβλεπε και τα παιδιά μου. Ο δε πατέρας μου, κλασσικός φαλοκρατης. Τον αδερφό μου τον ήθελε γ@μι@ και εμένα παρθένα, κλεισμένη μέχρι τα 18 σπίτι μου. Πριν γνωρίσω την τωρινή μου σχέση, μου είχε πει “κοίτα να βρεις κάνεναν πριν… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ που μεγάλωσα με το ‘αμα βρείς κανένα πριν τα 30 κοίτα μην στραβωθείς’ λές να γλύτωσα? Ας πούμε είχα ένα λιγότερο στερεότυπο να αποβάλω.
Πάντως το κάνω εικόνα να κουβαλούσα κατα τα 18 στο σπίτι παιδί με σοβαρό σκοπό και πιάνει νευρικό γέλιο κι όχι με καλό τρόπο.
Ναι είναι όντως ακραίο. Νομίζω εκεί η μάνα μου προσωπικά θα κλοτσαγε, αλλά δε θα την χάλαγε να ήμουν κατά τη διάρκεια όλων των σπουδών μου με αυτόν τον έναν και να παντρευόμουν ύστερα.
Πάντως σίγουρα χαλάστηκε επειδή είχα διάφορους “γκόμενους” και όχι “σχέσεις”.
Φίλη, διαβάζω τόσα χρόνια Αμπα και έκανα μόλις τώρα εγγραφή για να απαντήσω στο σχόλιό σου, σοκαρισμένη από την ομοιότητα των λόγων των μαμάδων μας. Ήμουν μόλις 23 χρόνων και πάνω στα ντουζενια μου όταν άκουσα να βγαίνουν από το στόμα της πολυαγαπημένης μου μητέρας τα λόγια: “Μην επαναπαυεσαι, κοντοζυγωνουν τα 30! Κοίτα να βρεις κανέναν τώρα να τον τυλίξεις, γιατί τότε θα πατσαβουριασεις και δε θα διαλέγεις.. θα σε διαλέγουν!!” Ήταν τόσο βαθιά τραυματικό να το ακούω από τη μητέρα μου: γιατί όντως την αγαπώ, γιατί ήταν αναπαραγωγη λέξεων και νοοτροπίας της μητέρας της που ήταν μια γιαγιά μεγαλωμένη… Διαβάστε περισσότερα »
Κάπως έτσι κ στη δικη μου οικογένεια, από τη μεριά της μαμάς. Μεγαλώσαμε η αδερφή μου κ εγώ με το τρίπτυχο “πανεπιστημιο-δουλεια στο δημοσιο-γαμος”! Οταν χώρισα στα 23 απο την πρώτη μου σχέση, γιατι απλά δεν περνούσα καλά, η μαμά μου μονο μαυρα που δεν έβαλε. Είχε σχεδιάσει όλη μας τη ζωή κ της τα χάλασα… Στα 24 μου κάποιοι θείοι έκαναν κίνηση για προξενείο! Στην αδερφή μου δε η μαμα έλεγε να παντρευτεί τον τότε φίλο της γιατί μετά που θα μεγαλωσει θα την πετάξει! Γενικά τραγικά τα 20s μας. Μετά στα early 30s μας ήρθαν τα πάνω κάτω,… Διαβάστε περισσότερα »
Α ρε κορίτσια, τελικά πάνω κάτω όλες τα ίδια τραβήξαμε. Εγκωβιστήκαμε από την πατριαρχία για τα καλά. Πάντως ηλικίες που δε θα ήθελα να ξαναγυρίσω με τίποτα είναι σίγουρα 18-24. Άκουγα μικρή ότι είναι οι καλύτερες ηλικίες. Ανυπομονούσα να γίνω κι εγώ 19 και 20, να είμαι μέσα στην ανεμελιά, την ομορφιά. Στο μεταξύ ποια ανεμελιά, κούνια που με κουναγε. Ήταν το μεγαλύτερο υπαρξιακό σοκ που έπαθα. 30 rocks, που μου είχε πει κι ένας φίλος μου. Και έτσι που βλέπω και τα πράγματα, στα 40 μας θα νιώθουμε καλύτερα. ΥΓ. Πάντως η δικιά μου η μάνα, ξύπνησε τώρα κοντά… Διαβάστε περισσότερα »
Ξέρεις χαρακτηρίζω γυναίκες σαν εσένα αθόρυβες κρυφές ηρωίδες. Κάπου κόντρα σε οτι μεγάλωσαν σε οτι ζουν κατω απο την μύτη της πατριαρχίας προετοιμαζουν μια φρέσκια γενιά. Κι αν δεν το καταλαβαίνουν τώρα τα παιδιά σου καποτε θα θυμηθούν καινθα καταλάβουν.
Εως τότε, οι γονείς είναι χαμένη υπόθεση αστο.
Για τον άντρα σου προτείνω να αρχίσεις να δείχνεις πως οσα λες δεν είναι ‘χαριτωμενιές’ λόγω μόδας, τα πιστεύεις. Θα του έρθει ένα σόκ βέβαια αρχικά. Μετά αξιολογείς πόσο θέλει να σεβαστεί/προσαρμοστεί στα ‘νέα’ σου πιστεύω και βλέπεις. Που ξέρεις, μπορεί και να σε εκπλήξει
Πάντως, να επισημάνω στην γράφουσα ότι η διαφορά ηλικίας ναι μεν παίζει ρόλο, αλλά δεν είναι καθοριστική.
Ζωντανό παράδειγμα έχω στην οικογένεια μου. Ζευγάρι έχει ηλικιακή διαφορά 3 έτη, ο άνδρας είναι πίσω από τον ήλιο. Ζευγάρι επίσης έχει διαφορά 12 χρόνων, ο άνδρας είναι προοδευτικότατος και δεν έχει και υψηλό μορφωτικό επίπεδο.
Είναι όλα θέμα ανθρώπων.
Εγω το βλέπω απο τους γονείς μου. Μερικά πράγματα είναι τόσο ριζωμένα μέσα τους που είναι πρακτικά αδύνατον να τα δουν αλλιώς. Η μητέρα μου παράδειγμα, οκ μπορούν να υπάρχουν οι gay στον κόσμο τουτο αλλα το ‘χιουμορ’ θα το κανει επι του θέματος.
Μπορείς απλά κάθε φορά να την κοιτάς με ανέκφραστο ύφος και να λες “δεν κατάλαβα που είναι το αστείο, εξήγησέ το μου” επιμένοντας. Δουλεύει πολυ καλά αυτό το σύστημα σε τέτοιες καταστάσεις.
Της αναγνωρίζω την προσπάθεια να υπερβεί τα όρια της οπότε της λέω κάτι του στύλ βρε μαμααα ή ε και? Καπου τα επεξεργάζεται, κάπου τα ξεπερνάει, καπου σκοντάφτει, κάπου απλά δεν μπορεί. Παράδειγμα οταν φιλοξενούσε ο ανηψιός μου τον gay φίλο του μια χαρά ήταν αλλά ήρθε να με ρωτήσει με μια λίγο αμφιβολία χαμηλόφωνα, ο Β φοράει μολύβι ματιών? Ναι της λέω και? Ε, ΔΕΝ μπορούσε να ξεπεράσει την ανακούφιση που ο εγγονός της δεν φοράει, όμως της το συγχωρώ γιατι χάρη στα δικά της πρώτα βήματα ο ίδιος εγγονός φέρνει χαλαρά στο σπίτι της για δείπνο τον gay… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν υπάρχει κακοποίηση, υπάρχει όμως υποτίμηση, σεξισμός, μισογυνισμός, ομοφοβία, καταπίεση, έλλειψη ενσυναίσθησης.
Διαβάζοντας τα σχόλια όλων σας πρέπει να ομολογήσω ότι με λυπεί βαθύτατα το γεγονός ότι οι περισσότερες δεν έχουν καμία απολύτως στήριξη από το κοντινό οικογενειακό τους περιβάλλον. Έχω φίλη που χώρισε και η μάνα της δε θέλει ούτε να τη βλέπει, ενώ με κάθε ευκαιρία της υπενθυμίζει για το “κελεπούρι”, το “χρυσό παιδί” που άφησε να φύγει. Η μητέρα μου πάντως μού έχει δηλώσει “μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ”, το οποίο είναι πολύ σημαντικό για μία γυναίκα που αποφασίζει να αφήσει το γάμο της. Είναι δυνατό να βλέπεις το παιδί σου δυστυχισμένο και να του λες να μείνει με… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα με την Μαρια. Οι γονεις μας ειναι δυσκολο να αλλάξουν μυαλά. Και αν το κανουν τους περνει πολυ καιρο. Με άντρας σου πρεπει να κανεις μια μεγάλη και σοβαρή προσπάθεια. Ειναι για το καλο ολων. Εσυ θα βρεις ηρεμία, τα παιδια σου θα επιτεαστουν θετικά και αυτος επιτέλους θα γίνει καλητερος και θα συμβαδίσει με την εποχή του. Παντως προς Θεού ……δεν χωρίζουμε γιαυτο το λογο. Υπαρχουν ενα σωρό λόγοι που αν θες χώρισε αλλα οχι γιαυτο. Ολα καλα ρε κορίτσια με την πρόοδο αλλα ο χωρισμός οταν υπαρχουν παιδικες ψυχές που επιρεαζονται πρεπει να ειναι η τελευταία… Διαβάστε περισσότερα »
πάντως ο χωρισμός δεν είναι το βάζω στα πόδια, αλλά το αντίθετο. Η ψυχολογία των παιδιών μπορεί να είναι πολύ καλύτερη σε ξεχωριστά σπίτια. Αν είσαι δυστυχισμένη είναι εξαιρετικός λόγος να χωρίσεις. Το αν υπάρχει περιθώριο να τα βρει με τον άντρα της και τι μπορεί να ανεχτεί το ξέρει η ίδια, δεν χρειάζεται να γεμίζουμε με ενοχές και εμπόδια (χρησιμοποιώντας μάλιστα τα παιδιά) τις γυναίκες που προσπαθούν ή θέλουν να φύγουν από ένα γάμο.
Το να μην μπορείς να συμβαδισεις πλέον με έναν άνθρωπο είναι ο νο1 λόγος για να χωρίσεις. Και οι “παιδικές ψυχές” μια χαρά θα είναι εάν οι γονείς τους είναι και αυτοί ψυχικά καλα και συνεργάζονται για την ανατροφή τους.
Επίσης το να ανατρέφονται με λανθασμένα πατριαρχικά πρότυπα τα παιδιά είναι επίσης ένας πολύ σοβαρός λόγος για να χωρίσει κάνεις.
Μια χαρά λόγος είναι η διαφορά απόψεων και το να μη μπορείς να ζήσεις και να εκφραστείς με έναν άνθρωπο που σε γεμίζει αρνητικές σκέψεις και επηρεάζει τα παιδιά σ’ αυτή τη μικρή ηλικία με παρωχημένα πρότυπα και ιδέες. Έχω μεγαλώσει σε αντίστοιχα τοξικό περιβάλλον και η μητέρα μου είχε κι εκείνη τέτοιες αντιλήψεις (κάνω προσπάθεια, υπομονή για τα παιδιά, εμείς έτσι μάθαμε – στην εποχή μου δεν πέρναμε διαζύγιο, κλπ.). Η όλη φάση και η ασυμφωνία απόψεων μεταξύ των γονιών μου, η γκρίνια, η έλλειψη χαράς στο σπίτι, οι συνεχείς καυγάδες και γενικά το να νιώθουμε ότι περπατάμε σε… Διαβάστε περισσότερα »
@Βατόμουρο δεν μπορούμε να κατηγορούμε μόνιμα τους γονείς για τις δικές μας ευαισθησίες και τα ψυχολογικά που νομίζουμε οτι μας άφησαν , πολλές φορές φταίνε πολλά και διαφορετικά πράγματα τα οποία τα μαθαίνουμε αν θέλει ο θεός στην πορεία της ζωής. Το να φορτώνεις και εσύ με την σειρά σου την Korina που έγραψε το μήνυμα το θεωρώ συναισθηματικά ανέντιμο! .Υπάρχει ελευθερία απόψεων εδώ μέσα και δεν βγάζει νοημα με την σειρά σου να την ενοχοποιείς για αυτο που πιστεύει επειδη απέκτησες ψυχολογικά.
Ωχ μας την έπεσαν οι θεούσες…
Δεν ξέρω που το βασιζεις αυτό αλλά η πλειοψηφία των αρνητικών στοιχείων της ψυχολογίας μας συνήθως πηγάζει από αυτούς που μας ανέθρεψαν . Από εκεί πηγάζει η πλειοψηφία των προτύπων που έχουμε στο μυαλό μας γιατί με αυτούς συναναστρεφόμαστε το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αυτό που πιστεύει και μάλλον πιστεύεις και εσύ είναι λάθος , μας πάει πολλά χρόνια πίσω και βάζει σε κίνδυνο εμάς και τα παιδιά μας.
Τα μαθαίνουμε αν ΕΜΕΙΣ το θέλουμε και το προσπαθήσουμε.
Ο θεός (σας) θα ήθελε το στάτους κβο να μείνει στο 33 μ.Χ, ή αν είναι πολύ προοδευτικός ο θεός (σας) κάπου 1200-1300 χρόνια μετά, βαθύς Μεσαίωνας.
Ο θεός και η πρόοδος ΔΕΝ βάδισαν ΠΟΤΕ μαζί.
Εγώ πάντως που μεγάλωσα με δυο γονείς που κάθε δορά που έκλαιγα, μου έλεγαν «τι κλαις παιδί μου και είσαι και ολόκληρος άντρας;», θα ήθελα να σου δώσω συγχαρητήρια που μεγαλώνεις τα παιδιά σου με τόσο ορθά και εποικοδομητικά πρότυπα. Όσο υπάρχουν γυναίκες και μητέρες τόσο υποστηρικτικές και δυνατές, υπάρχει ακόμα ελπίδα για όλους μας, ακόμα και για τους ολόκληρους άντρες που κλαίνε! Να συμπληρώσω ότι ενώ διαβάζω για χρόνια την στήλη, μόλις τώρα έκανα λογαριασμό, μόνο και μόνο για να σου απαντήσω εάν ποτέ το δεις. Έδωσες μια ζεστή και μεγάλη αγκαλιά στο μικρό παιδί μέσα μου, που σήμερα… Διαβάστε περισσότερα »
Σχεδον ομοιοπαθουσα εδω…ετσι ακριβως φανταζομαι τον εαυτο μου στα 20 χρονια γαμου , αν φτασω βεβαια. Δε μπορεις να φανταστεις ποση φαια ουσια καταναλωνω καθημερινα εδω και λιγα χρονια, για να αποτιναξει αυτη την πατριαρχιλα ο συζυγος… Ελπιζω τουλαχιστον να βγει κατι καλο…. Οσο για γονεις πεθερικα κλπ, εχω να καταθεσω και εγω, οτι και ο αντρας μου και εγω μεγαλωσαμε σε μια οικογενεια που ο πατερας εβγαζε λουριδα για το παραμικρο. Λοιπον σε συζητηση με πεθερικα, που ανεφερα οτι εχω φαει πολυ ξυλο, και δεν ανεχομαι να βλεπω γονεις παππουδες κλπ να απλωνουν χερι, τι γυρισε και μου ειπε???… Διαβάστε περισσότερα »
“ Πληρωμενη απαντηση ομως πηραν, μπροστα σε ολη την οικογενεια, οτι ναι, τα λεφτα μου πανε στους ψυχολογους για να διαχειριστω καταστασεις” Πωωωωω, λες και είσαι στο μυαλό μου *internetική αγκαλιά*
“Οι μισοί πάνε στον ψυχολόγο για να διαχειριστούν τους άλλους μισούς που δεν πάνε”
Έτσι και εγώ. Τώρα βλέπω ψυχίατρο για τις αγχώδης διαταραχές μου που προκλήθηκαν στην παιδική ηλικία και εκδηλώθηκαν στην ενήλικη, ακριβώς για όλους τους λόγους που περιγράφεις.
Σε νιωθω. Απο οταν μου εφνανιστηκαν οι αγχωδεις διαταραχες, αρκετα νωρις δλδ γυρω στα 20, παντα αναρωτιομουν γιατι να παθω κατι τετοιο ενω βρισκιμαι στην καλυτερη μου φαση (1 ετησ φοιτητρια, με σουπερ παρεες και υπεργκομενο). Πλεον εχω καταλαβει οτι ξεσπασε ολη η βια και η πιεση που δεχομουν απτο οικογενειακο περιβαλλον μου. Βεβαια παντα θυμαμαι και τον εαυτο μου να εχει μια θλιψη, ενα πολυ αρνητικο συναισθημα ειδικα οταν βραδιαζε και δεν ειχα διαβασει καλα για το σχολειο. Οποτε μαλλον οι διαταραχες μου ειχαν ξεκινησει απο πολυ νωριτερα…. Δυναμη ευχομαι για ολες και ολους εμας ❣️❣️❣️