Μεγαλώνουμε νομίζοντας ότι από το θετικό τεστ εγκυμοσύνης στο να έχεις το μωρό στην αγκαλιά σου είναι μια σύντομη και αναίμακτη διαδρομή. Νομίζουμε ότι το μόνο που θα μας απασχολήσει είναι η διακόσμηση ενός παιδικού δωματίου και οι καυγάδες για το χρώμα που θα το βάψουμε.
Νομίζουμε ότι η δυσκολία υπάρχει μόνο στην επίτευξη της σύλληψης και μετά είναι όλα καλά. Ίσως αυτή η ιστορία δεν πρέπει να γραφτεί. Ίσως είναι καλύτερα να μένουμε με την αυταπάτη ότι όλα είναι ονειρικά. Ίσως όμως και να βοηθάει να ξέρεις τι μπορεί να συναντήσεις. Ίσως να είσαι πιο έτοιμη.
Έτσι και εσύ. Βυθισμένη στο κυνήγι μιας καριέρας, αναγκασμένη για λόγους οικονομικούς, δεν προσπάθησα να κάνεις παιδί νωρίτερα. Και η προσπάθεια ξεκίνησε μετά τα τριανταπέντε. Με φόβο γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να συλλάβεις σε αυτή την ηλικία. Γηριατρική κύηση το έλεγαν κάποτε. Κι όμως χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια-αμέσως ένα θετικό τεστ. Έκπληξη και ενθουσιασμός. Και μετά ξαφνικά το έμβρυο αυτό που αρχίζει να σχηματίζεται σταματά. Παλινδρόμηση. Αστεία λέξη. Λες και θα γυρίσει πίσω. Ο χρόνος όμως δε γυρίζει πίσω. Και σε παίρνει από κάτω. Θες οι ορμόνες; Θες απλά το γεγονός ότι είχες αρχίσει να ελπίζεις; Πάντως στεναχωριέσαι. Και οι γύρω σου μοιάζουν να μην καταλαβαίνουν. Σου φωνάζουν κιόλας ότι δεν έγινε και τίποτα και πρέπει να συνέλθεις.
Αρχίζεις να διαβάζεις ιστορίες στο ίντερνετ και βλέπεις ότι είναι κάτι πολύ συχνό. 1στις 4 εγκυμοσύνες καταλήγει σε κάποιου είδους αποβολή λένε. Μια στις τέσσερις. Ποιος μας το έχει μάθει αυτό; Καμιά γυναίκα δε μιλάει εμφανώς για ό,τι της συνέβη μέχρι να συμβεί και σε σένα και πάλι στο λέει μυστικά. Λες και θα έπρεπε να ντρέπεσαι. Όχι βέβαια. Εγώ μίλησα για αυτό που μου συνέβη σε όποιον ήθελε να ακούσει. Γιατί είναι κάτι σημαντικό.
Και αφού μαζεύεις τα κομμάτια σου και λες το “πάμε πάλι” μετά από λίγο καιρό πάλι ένα θετικό τεστ. Απίστευτο. Μάλιστα δέχεσαι και κάποια σχόλια ειρωνικά και με δυσπιστία πως και κατάφερες να μείνεις έγκυος φυσικά σε αυτή την ηλικία και τόσο σύντομα. Και εσύ τρέμεις σε κάθε υπέρηχο σε κάθε εξέταση νιώθεις ότι κάτι θα πάει στραβά. Και δεν πηγαίνει και βλέπεις το μωράκι να σχηματίζεται. Ακούς την καρδούλα, βλέπεις τα χεράκια, τα ποδαράκια. Και το βλέπεις να μεγαλώνει. Και όλοι οι γιατροί σου λέει ότι όλα πάνε καλά και ότι είναι υγιέστατο και δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα. Και ο καιρός περνάει και αρχίζεις να το νιώθεις μέσα σου. Να κινείται, να σε κλωτσάει, να αλλάζει πλευρό. Και πλέον γίνεται πραγματικό. Το νιώθεις είναι εκεί. Ένα ζωντανό ανθρωπάκι που κινείται και μεγαλώνει. Και καμιά φορά ανταποκρίνεται στα δικά σου χτυπηματάκια στην κοιλιά, σαν να παίζετε. Και όλα πηγαίνουν καλά. Και κάνεις πλέον σχέδια. Και αρχίζεις να ψωνίζεις δειλά δειλά πράγματα για το μωρό σου που έρχεται. Και ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση γίνεσαι μούσκεμα. Γιατί σπάνε τα νερά. Και εσύ είσαι ακόμα στα μισά της εγκυμοσύνης. Και τρέχεις στο νοσοκομείο ελπίζοντας ότι είναι λάθος συναγερμός. Αν και το ξέρεις . Το νιώθεις ότι ήρθε το τέλος. Και έρχεται μια μαία και βάζει ένα χαρτί ανάμεσα στα πόδια σου και σου λέει ότι αυτό που φοβόσουν είναι αλήθεια. Και σε εξετάζει και έχεις ήδη διαστολή. Και κάνεις υπέρηχο και το βλέπεις το μωράκι σου ζωντανό να κινείται αλλά το υγρό γύρω του να έχει μικρύνει. Και σου λένε ότι δυστυχώς θα πρέπει να προχωρήσεις σε τοκετό και δυστυχώς το μωρό σου είναι πολύ μικρό και δεν θα επιβιώσει. Έτσι σε μια στιγμή ήρθε το τέλος. Δεν μπορεί να γίνει κάτι;
Δυστυχώς δεν μπορεί, είναι πολύ νωρίς και αν δεν προχωρήσεις θα κινδυνέψεις πιθανόν και εσύ. Και περιμένεις στο δωμάτιο του τοκετού εκεί που κανονικά περιμένεις με προσμονή, εσύ περιμένεις κλαίγοντας να αρχίσει ο τοκετός. Και νιώθεις το μωρό σου να κουνιέται και να χτυπιέται μέχρι την τελευταία στιγμή που σε βάζουν στην καρέκλα για να γεννήσεις. Και σε βάζουν να σπρώξεις. Όλοι πολύ ευγενικοί και ήρεμοι αλλά μέσα σου τους μισείς όλους. Σε βοηθάνε το ξέρεις αλλά εκείνη την ώρα θα ήθελες να τους σκοτώσεις όλους. Και η κοιλιά σου γίνεται πέτρα, και σπρώχνεις, και σπρώχνουν και από πάνω την κοιλιά σου. Σου έχουν κάνει αναισθησία αλλά και πάλι κάποια πράγματα τα νιώθεις. Νιώθεις να το τραβάνε από μέσα σου. Και το κρύβουν και το παίρνουν μακρυά σου χωρίς να το δεις. Και μετά ξανασπρώχνεις για να βγάλεις και τον πλακούντα. Και τελειώνει. Έτσι απλά. Σου λένε μπράβο. Μπράβο; εσύ θες απλά να ξυπνήσεις από τον εφιάλτη και όλα αυτά να μη συνέβησαν. Και όλοι αυτοί που σε βοήθησαν φεύγουν. Και μένεις μόνη πάλι μέσα σε αυτό το δωμάτιο με τους ορούς να τρέχουν. Και δεν νιώθεις πια το μωρό σου στην κοιλιά σου. Και είσαι τόσο μόνη… Και κάποια στιγμή έρχεται πάλι κάποιος και σε εξετάζει από κάτω να δει ότι όλα καλά. Και μετά έρχεται κάποιος άλλος και σου φέρνει να υπογράψεις χαρτιά. Θες νεκροτομή; Τι θες να γίνει για την ταφή; Και νιώθεις ότι έχεις βγει από το σώμα σου και τα βλέπεις αυτά να συμβαίνουν. Πρέπει να απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις στην κατάσταση που είσαι. Και πρέπει να απαντήσεις πρώτα εσύ και μετά ο πατέρας. Που περνάει και αυτός το ζόρι του σιωπηλά κάπου αλλού γιατί δεν μπορεί να είναι μέσα μαζί σου. Και αφού μείνεις κάποια εικοσιτετράωρα στο νοσοκομείο σε στέλνουν σπίτι. Μόνη. Γέννησες και δεν έχεις μωρό μαζί σου. Και οι επόμενες μέρες και βδομάδες περνάνε μηχανικά. Κλαις, σταματάς, ξανακλαις. Πονάς, ματώνεις. Και οι άλλοι μοιάζουν να μην καταλαβαίνουν. “Έντάξει από τη στιγμή που πιάνεις παιδιά μην ανησυχείς. Τι να πουν αυτές που δεν μπορούν να μείνουν έγκυες;”. Ότι δηλαδή είναι καλύτερο να μένεις έγκυος και να μην μπορείς να κρατήσεις το μωρό σου; Με ποια λογική είναι καλύτερο; “Που να έβλεπες την τάδε που το έχασε τη μέρα του τοκετού!”. Συγγνώμη δεν ήξερα ότι οι θέσεις πένθους ήταν ήδη κατειλλημένες. Λυπάμαι ειλικρινά για την τάδε που έχασε το μωρό της. Μάλλον εσύ που την αναφέρεις δεν έχεις καταλάβει καν τι περνάει. “Ο Θεός ξέρει καλύτερα”. Ξέρει καλύτερα και επέλεξε να μου προκαλέσει τόσο πόνο; Το μωρό δεν είχε κάποιο πρόβλημα, οπότε δεν είναι θέμα φυσικής επιλογής. Ίσως είναι θέμα φυσική επιλογής της μάνας…Γιατί αυτό αρχίζεις να πιστεύεις. Ότι προφανώς εσύ δεν κάνεις για μάνα. Αλλά είσαι μάνα. Και μην αφήσεις κανέναν να σου πει το αντίθετο.
Η δουλειά επίσης ένα τεράστιο θέμα. Μπορείς να πάρεις αναρρωτική μόνο. Και ας είσαι λεχώνα. Και ας περνάει το σώμα σου ό,τι και μιας άλλης λεχώνας. Χρειαζόσουν μερικές εβδομάδες ακόμα για να δικαιούσαι άδεια λοχείας. Λεχώνα δεύτερης κατηγορίας. Και σε παίρνει ο εργοδότης για το πότε θα γυρίσεις. Και ότι ίσως είσαι υπερβολικά θλιμμένη. Και ας μην είναι ούτε δυο βδομάδες από όταν συνέβη. Έχει λοιπόν χρονικό όριο το πένθος; Υπάρχει σωστό και λάθος στο πένθος; Για τους άλλους δεν ήταν τίποτα αυτό που συνέβη. Για σένα όμως ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος αυτός που μεγάλωνε μέσα σου και του αξίζει να τον πενθήσεις όπως αξίζει σε κάθε άνθρωπο, και δεν θα τον ξεχάσεις ποτέ. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που σε ξαφνιάζουν ευχάριστα. Αν μπορεί κάτι να σου φανεί ευχάριστο στην κατάσταση που είσαι. Που σου λένε απλά ότι είναι εκεί όταν θελήσεις να μιλήσεις. Και σε ακούν όταν θες να περιγράψεις αυτά που έζησες και αυτά που νιώθεις. Που δεν σε κρίνουν. Υπερβολικά θλιμμένη. Υπερβολικά χαρούμενη. Υπερβολικά υποτονική. Υπερβολικά βυθισμένη στη δουλειά σου. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει μόνο αυτό που νιώθεις και αυτό που θες να κάνεις. Και άλλες μέρες θα είναι καλύτερες και άλλες πιο δύσκολες. Και άλλες θα θες παρέα και άλλες κανέναν. Γιατί οι άνθρωποι έτσι είναι. Και ελπίζεις να είσαι καλύτερα. Και παίρνεις αποφάσεις και κάνεις επιλογές που θα κάνουν τη ζωή σου καλύτερη. Τουλάχιστον αυτό ελπίζεις.
ΑΠΟ ΤΗΝ – -M από το Μάνα
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Είμαι μια από τις τάδε που έχασε το μωρό στον τοκετό. «Σκέψου η τάδε που το έχασε 2 χρονών» είναι η επόμενη πίστα. Ήθελα να πω ότι ίσως λίγο σε καταλαβαίνω και λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου. Κουράγιο και δύναμη σου εύχομαι και όσο γίνεται να μη φοβάσαι.
Την πρώτη φορά που έμεινα έγκυος απέβαλα στο 1ο τρίμηνο.. χρειάστηκα απόξεση.. στο νοσοκομείο μου είπαν ότι είναι εξαιρετικά συνηθισμένο όλο αυτό.. θύμωσα γιατί για όλο αυτό το εξαιρετικά συνηθισμένο δεν ήξερα τίποτα, κανείς φίλος ή γνωστός δεν το είχε συζητήσει μέχρι τότε και σίγουρα κανείς γιατρός.. Κάτι τόσο συνηθισμένο για το οποίο άκουγα πρώτη φορά στα 30 μου.. Μετά έκανα τον γιο μου… και μετά ξαναέμεινα έγκυος στον δεύτερο γιο μου.. Και ο δεύτερος γιος μου πέθανε 3 μέρες αφότου γεννήθηκε σχετικά πρόωρος.. Και γύρισα σπίτι χωρίς παιδί, αλλά ντάξει μωρέ έχεις ήδη ένα.. και ντάξει μωρέ αυτά συμβαίνουν..… Διαβάστε περισσότερα »
Η πρώτη εγκυμοσύνη της συζύγου μου ήταν… ταξίδι. Και έτσι νομίζαμε ότι θα είναι και η δεύτερη, αφού τα στατιστικά έλεγαν ότι όταν κάποια κοπέλα γεννάει φυσιολογικά την πρώτη φορά, τη δεύτερη είναι πιο εύκολο. Αμ δε! Όντας στην αίθουσα τοκετών και βλέποντάς την πονάει, τη λυπήθηκε η ψυχή μου. Και, όμως, κατάφερε να γεννήσει ένα μεγάλο και υγιέστατο μωρό. Όταν είχε γεννηθεί το πρώτο, της είχα πει μετά από 3-4 μήνες πως αν νιώσει έτοιμη για δεύτερο, εγώ είμαι έτοιμος.Δεν ξαναείπα τίποτα, δεν ήθελα να την πιέσω. Ακόμα και αυτή η δήλωσή μου, όμως, μπορεί να ήταν πιεστική, δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Μίλησες στην ψυχή μου. Σε διάβασα με δάκρυα στα μάτια γιατί ούτε να συλλάβω μπορώ αλλά κι όταν συνέλαβα, γύρισα λεχώνα χωρίς μωρό στο σπίτι. Έχουν περάσει 8 μήνες. Μακάρι να βρω το κουράγιο μια μέρα να τα γράψω.
Δεν ξέρω πραγματικά τι να σου πρωτογραψω. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να σε καταλάβει κανένας περισσότερο από μια γυναίκα που βιωσε αυτήν την απώλεια. Και νιώθω τον πόνο σου τόσο έντονα όσο και τον δικό μου. Διστάζω να γράψω τι συνέβη σε μένα γιατί κάποιες φορές νιώθω ότι διηγούμενες κάθε μια την ιστορία της μπαίνουμε σε έναν άτυπο διαγωνισμό δυστυχίας και ατυχίας. Και ομολογώ ότι ίσως όταν βίωνα τις δικές μου ατυχίες η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτό που μου συνέβη ήταν συγκλονιστικό και μοναδικό και βέβαια εκνευριζόμουν όταν άκουγα ότι είμαι μια από τις πολλές και… Διαβάστε περισσότερα »
Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου και για την δοκιμασία που περνάς. Εννοείται ότι αυτός ο σκατόκοσμος που ζούμε δεν είναι υποστηρικτικός και εννοείται ότι κανείς δεν μπορεί να σε νιώσει. Δυστυχώς είναι μοναχικό αυτό το ταξίδι. Υποσχέσου να μην ξεχάσεις αλλά σήκω και προχώρα. Για σένα.
Δεν είμαι μάνα,ούτε έχω παρόμοια εμπειρία…όμως σε πονάω όπως όλοι μας!Δε θα πω το κλασσικό:”Θέλημα Θεού”,γιατί θα με διαολοστείλεις και θα αυτοφασκελωθώ.Αλλά ίσως,δεν ήσουν έτοιμη,όχι οργανικά έτοιμη.Όταν όμως,θα έχεις γιατρέψει την ψυχή σου,θα γιατρευτεί και το σώμα σου.Τότε θα έρθει και το “ανθρωπάκι”σου,όποια να’ναι η ηλικία σου.Τώρα πένθησε.Φύγε για λίγο από όλους,ίσως με μια άδεια αρκετών ημερών,που ίσως την στερηθείς το καλοκαίρι,αλλά την χρειάζεσαι ΤΩΡΑ,περισσότερο από ποτέ.Πρέπει να ζήσεις όλες τις φάσεις του πένθους,αλλιώς θα σε στοιχειώσει και θα ξεσπάσει βίαια,στον οργανισμό σου.Κάντο και για το καλό των ανθρώπων σου,που στενοχωριούνται και πονάνε για σένα. Φύγε και ζήσε το πένθος… Διαβάστε περισσότερα »