Δεν γράφω για να πάρω απάντηση. Δεν μ’ ενδιαφέρει. Γράφω για κάτι που δεν μου επιτρέπεται να ομολογώ, γιατί είμαι επιζήσασα. Είμαι μία από τις στατιστικές που χρησιμοποιούν οι γιατροί στα συνέδρια τους. Όμως, δεν είμαι αριθμός. Και δεν είμαι όσα περιγράφουν αυτά που διαβάζετε για την έγκαιρη πρόληψη του καρκίνου. Ας πούμε ότι με λένε Ελένη.
Είμαι 40. Μέχρι πέρσι φαινόμουν 30. Τώρα δεν ξέρω πώς δείχνω. Μου λένε να μη με απασχολεί. Μου λένε, μου λένε, μου λένε… Όλοι. Οι γιατροί, η οικογένεια, οι φίλοι, ο σύντροφος. Μου λένε ότι ήμουν τυχερή. Ότι το πρόλαβα. Ότι αυτό έχει σημασία. Και ναι, το ίδιο πιστεύω κι εγώ. Καμία. Καμία απολύτως αντίρρηση.
Όμως, το να αντικρίζω το γυμνό μου κεφάλι στον καθρέφτη, στην αντανάκλαση των ματιών των γύρω μου, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Και το να μου λένε πώς να νιώσω, πώς “να μην στενοχωρηθώ”, πώς “αυτό είναι ασήμαντο”, είναι το πιο σκληρό πράγμα που χρειάστηκε να κάνω απέναντι σε εμένα.
Δεν είναι τα μαλλιά που χάθηκαν – και φυσικά, ναι, θα ξαναβγούν. Δεν είναι ότι δεν είσαι όμορφη πια. Είναι η υπενθύμιση αυτού που έζησες. Το τέλος της πίστης σου στην προηγούμενη περίοδο της ζωής σου. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο “χθες” -που ήσουν κάτι άλλο- και στο “σήμερα” που ξαναγεννιέσαι ως κάτι άλλο.
Δεν είναι η φιλαρέσκεια για τις μπούκλες που χάθηκαν. Είναι ότι πρέπει να πειθαρχήσεις στο πιο μέσα κομμάτι σου και να ξεχάσεις -για λίγο, αλλά ένα λίγο που μοιάζει με αιώνα- το ποια πραγματικά είσαι. Το να λες σε μια γυναίκα, σε έναν άνθρωπο “μη στενοχωριέσαι γι’ αυτό, είναι ανόητο”, νομίζω είναι το πιο ανεύθυνο πράγμα που μου είπαν όλοι, απέναντι σ’ αυτό που καλούμαι να διαχειριστώ τώρα.
Ναι, το κάνουν από αγάπη. Το κάνουν γιατί γι’ αυτούς (και για εμένα!) προτεραιότητα ήταν το να μείνω στη ζωή. Όμως, το να σου λένε πώς να νιώσεις είναι το πιο εξοργιστικό πράγμα που καλείσαι να διαχειριστείς μετά την οργή προς το σώμα σου.
Ούτε μαχήτρια είμαι, ούτε τίποτα απ’ όλες αυτές τις μεγαλόστομες κουβέντες που γράφονται δεξιά και αριστερά. Είμαι φοβισμένη και δεν μπορώ να το πω, γιατί στον καρκίνο είναι ταμπού να είσαι φοβισμένος.
Ούτε μαχήτρια είμαι, ούτε τίποτα απ’ όλες αυτές τις μεγαλόστομες κουβέντες που γράφονται δεξιά και αριστερά. Είμαι φοβισμένη και δεν μπορώ να το πω, γιατί στον καρκίνο είναι ταμπού να είσαι φοβισμένος. Είμαι θυμωμένη και δεν με αφήνουν να το εκφράσω γιατί “τώρα δεν κάνει”. Νιώθω ντροπή, όταν στο περιθώριο όλων των υπόλοιπων σοβαρών, νιώθω φρικτή στενοχώρια για το πώς είμαι τώρα. Και θέλω, θέλω απέραντα να έχουν πιάσει τόπο, όλες εκείνες οι ατέλειωτες φρικτές ώρες κάτω από το φάρμακο της χημειοθεραπείας, όλες εκείνα τα φρικτά τρυπήματα για να εφαρμόσει ο φλεβοκαθετήρας για να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να νιώσω έτσι.
Για να μη χρειαστεί να ξαναπονέσω, μέχρι εκεί που έχανα το μυαλό από τον πόνο, για να μη χρειαστεί να χάσω ξανά ούτε μια ώρα από τον ήλιο, για να μη χρειαστεί να αρνηθώ να βγω από το σπίτι επειδή ούτε το μαντήλι ούτε η περούκα μπορούσαν να με παρηγορήσουν για το κομμάτι του εαυτού που υποθήκευσα για να γίνω καλά.
Χωρίς καμία υπερβολή, στέλνω μια τεράστια αγκαλιά σε όλα τα κορίτσια, σε όλες τις γυναίκες που η είδηση της χημειοθεραπείας τις βρήκε ξαφνικά, στη φτερούγα και συμβουλεύω τους πάντες, τους πάντες, όμως, να μην τους πείτε ποτέ πώς να νιώσουν.
Μην κοιτάτε περίεργα, μην τους λέτε τι είναι η προτεραιότητα, αφήστε τις να βρουν τον δρόμο τους, όπως νιώθουν και όπως καταλαβαίνουν. Δεν θέλουν λόγια παρηγοριάς. Δεν μπορείτε έτσι κι αλλιώς να παρηγορήσετε. Απλώς “αγκαλιάστε” και μη μιλάτε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά.
Την πιο τεράστια του κόσμου.
Σε καταλαβαίνω.Εκει ήμουν κι εγώ πέρυσι.Με άλλα συναισθήματα αλλά εκεί Με τον ίδιο πόνο,την ίδια αγωνία και την ίδια αναμονή.
Εμένα αυτό που με σόκαρε ήταν όταν έχασα τα φρύδια και τις βλεφαρίδες μου αλλά λίγη σημασία εχει.
Δώσε χρόνο στο σώμα σου.Θα αναγεννηθεί και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.Θα πάρει μήνες και μετά το τέλος των χημειοθεραπειών αλλά η υπομονή θα σε ανταμείψει.Τα μαλλάκια σου θα ξαναβγούν ομορφότερα και οι μπούκλες σου καλύτερες.
Να σε προσέχεις και να σε αγαπάς γιατί σου αξίζει.
Ειχα περάσει καρκινο στα 11. Η απώλεια των μαλλιών μου με στοίχειωνε ακόμα και όταν είχαν περάσει πια τα χρόνια. Δεν είναι καθόλου ασήμαντο.
Κουράγιο. Εγώ απλά θα πω από την πλευρά του συζύγου, η γυναίκα μου στα 40 πέρασε ακριβώς το ίδιο (τώρα είναι 45), είναι πάρα πολύ δύσκολη φάση. Εκτός το θέμα με τα μαλλιά, εμείς είχαμε να διαχειριστούμε και 2 μικρά παιδάκια που δεν ήταν σε ηλικία να κατανοήσουν το πρόβλημα της μαμάς και έβλεπαν τη μαμά τους να λιποθυμάει μόλις γυρνάγαμε σπίτι από τις συνεδρίες χημειοθεραπειών και να τους λέω ότι απλά νυστάζει πολύ, γενικά λόγω της κούρασης των φαρμάκων είχα αναλάβει σχεδόν όλη την διαχείριση (πλυντήρια, μαγειρέματα, κλπ, κλπ) και με ωράριο εργασίας 10ωρο. Πριν 3 χρόνια χειρουργεία για… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο ταυτίζομαι μαζί σου αγαπημένη μου. Και εγώ ομοιοπαθής και καρκινοπαθης 39 ετών και ακόμα παλεύω εδώ και 14 μήνες. Πράξε όπως νιώθεις και μην ακούς κανένα. Φιλική συμβουλή αν χρειαστεί μην σηκώνεις και όλα τα τηλέφωνα αυτών που ενδιαφέρονται για την υγεία σου είναι και κουραστικό και ψυχοφθορο να μιλάς συνέχεια για τον καρκίνο. Και προς Θεού μην δέχεσαι κανένας να σου πει πως θα νιώσεις
Σου εύχομαι δύναμη, για να συνεχίσεις και σου προσφέρω την πιο ζεστή αγκαλιά μου. Σαν αυτή που δέχτηκα και εγώ πριν 23 χρόνια που βίωσα τον δικό μου καρκίνο. Ναι, πόνεσα, ναι σκεφτόμουν τον γιο μου που ήταν μόλις 2,5 ετών και εγώ 31… ναι, υπέφερα με τη βελόνα του όρου της χημειοθεραπειας μέχρι να βρουν την κατάλληλη φλέβα… ναι, έκλαιγα μέσα μου και έξω μου, αλλά ποτέ μα ποτέ γιατι έτυχε σε μένα… ήθελα να ξεσπάσω, όπως και όταν το είχα ανάγκη … τη δύναμη έψαχνα να συνεχίσω… και τη βρήκα… σε ορισμένα τηλέφωνα δεν απαντούσα, καθώς έκρινα ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Πριν λίγες μέρες ετοιμαζόμουν ψυχολογικά να περάσω όλο αυτό. Δεν ήξερα πως να νιωσω, και τι μου επιτρέπεται να πω από αυτά που θα νιώσω. Τελικά η βιοψία έδειξε την απίθανη πιθανότητα ότι είναι προκαρκινος και όχι καρκίνος ακομα, άρα ίσως τη γλιτώσω απλά με την μαστεκτομή που ειναι προ των πυλών. Όλοι χάρηκαν, κι εγω χάρηκα, αλλά μάλλον πάλι δεν μου επιτρέπεται να νιωσω στεναχώρια από ότι κατάλαβα εφόσον πάσχω από κάτι πιο ελαφρύ από αυτό που αναμενόταν. Είναι πολύ σημαντικη η προτροπή σου. Δεν είναι ντροπή να φοβομαστε, ούτε αχαριστία να στεναχωριομαστε και να πενθουμε αυτά που πρέπει… Διαβάστε περισσότερα »