Βιασμός το Σαββατόβραδο

Διάβαζα πέρυσι αυτό το διήγημα στο New Yorker και έλεγα ότι μου φέρνει στο μυαλό τόσα που όχι ακριβώς θέλω να ξεχάσω, αλλά έχω κλείσει σε ένα συρτάρι και δεν ανυπομονώ να ξαναδώ. Τόσα που μου θυμίζουν γιατί έφτασα εδώ. Ένα διήγημα που ξεκινά σαν ρομαντική κωμωδία, ιδίως όταν περιγράφει τα μηνύματα που ανταλλάσσεις με κάποιον που γουστάρεις. Σόρι, για να σου εξηγήσω, η Μάργκο γουστάρει τον Ρόμπερτ σ’ αυτή την ιστορία, αλλά μιλάω τόσες φορές εδώ γι’ αυτά, με έχουν ορίσει τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, και βασικά δεν είναι μηνύματα με κάποιον που γουστάρεις, τα ίδια τα μηνύματα είναι ο λόγος για τον οποίο τον γουστάρεις.

Δεν φταις εσύ. Αυτός άρχισε πρώτος. Αυτός σου μίλησε πρώτος. Και μερικές ώρες τσατ μετά, έμεινες να ξεροσταλιάζεις, να κρυώνεις και να ζεσταίνεσαι, να τρέμεις σαν να ΄χεις πυρετό, να στάζεις πάνω στο κρεβάτι και να μην πέφτεις να κοιμηθείς γιατί η καύλα καίει κι η φλόγα σε κρατάει ζωντανό.

Και η ιστορία της Μάργκο και του Ρόμπερτ συνεχίζεται σε ένα τρομερά άβολο ραντεβού, με εξαντλητικά επίπονες λεπτομέρειες που το αποχρωματίζουν γκρίζο και ζοφερό, και μετά σε σεξ που προσπαθείς να εκλογικεύσεις στο μυαλό σου, να το κάνεις να ακούγεται ΟΚ, ότι δεν πειράζει, δεν έγινε τίποτα το φοβερό, και συνεχίζεις ακάθεκτη, έτσι είναι να είσαι σινγκλ και να ψάχνεις, τι άλλο να κάνεις, θα το ξεπεράσεις κι αυτό.

Θυμάμαι την ψυχοθεραπεύτρια που περιέγραφε τη ζωή μου από τα 30 μέχρι τα 36 ως «Το Πάρτι», και ήταν όντως πολλά συνεχόμενα πάρτι, κάθε Σαββατοκύριακο κι άλλο πάρτι, αλλά απ’ αυτά που ξεκινάνε με μεγάλες προσδοκίες κι ενθουσιασμό, το σωστό φόρεμα, αρωματισμένα μαλλιά, λαμπερά χείλη και αστραφτερά χαμόγελα, και καταλήγουν με μουντζουρωμένα μάτια, σπασμένο τακούνι και την τουαλέτα αγκαλιά. Δεν έχει σημασία που πίνω ελάχιστα. Το χανγκόβερ κάθε φορά πιο δυνατό.

Έχω μιλήσει τόσες φορές για συναίνεση και σκέφτομαι τις γκρίζες περιοχές και τις διαμαρτυρίες, ότι όχι, δεν υπάρχουν γκρίζες περιοχές, κι όμως, μερικές φορές είναι τόσο υπόλευκες που δεν βλέπεις καν ότι είναι γκρίζες μέχρι να τις βάλεις δίπλα δίπλα, και να τις συγκρίνεις στο φως. Τώρα, το είδες.

Παρόλο που για μένα τα μηνύματα πριν βγεις είναι το μεγάλο οχυρό, σε προφυλάσσουν σαν πανοπλία, σου προδίδουν το τι θα έχεις να αντιμετωπίσεις αν περάσεις στο σώμα-με-σώμα, είναι η καλύτερη δυνατή προετοιμασία. Γιατί δεν ξέρεις αν θα συναντήσεις φίλο ή εχθρό.

Από κοντά, η μάχη είναι χαμένη πιο συχνά απ’ ό,τι περιμένεις. Τόσες φορές που βρέθηκες με έναν ξένο άνθρωπο, που δεν έχεις ιδέα τι είναι, γιατί ποτέ δεν ήταν αρκετό το αν είναι ωραίος, ή αν είναι ευγενικός ή αν έχει πλάκα και αν χορεύει ωραία, ή κι αν έχετε κοινούς γνωστούς ή αν είστε στην ίδια παρέα.

Ποτέ δεν ξέρεις τίποτα μέχρι να βρεθείς γυμνή μπροστά του και να είσαι όσο ευάλωτη μπορείς να βρεθείς.

Κι εκεί ξεφτίζει η ταπετσαρία που έχει βάλει στους τοίχους της εικόνας του εαυτού του και βλέπεις ό,τι φρικαλέο μπορεί να υπάρχει από κάτω, μούχλα, σκουλήκια, τέρατα και ντεμογκόργκονς. Και παρόλα αυτά νομίζει ότι είναι αόρατα και δεν τα βλέπεις, και πρέπει να προσποιηθείς ότι όλα είναι εντάξει, αυτό που μου συμβαίνει τώρα είναι αποδεκτό, είναι το «φυσιολογικό», είναι εντάξει να μου λες και να μου κάνεις ό,τι θέλεις, ό,τι βλέπεις στις τσόντες, να με αντιμετωπίζεις σαν σπερματοδοχείο, και όπως έλεγα κάποτε για το υπέρτατο μανσπλέινινγκ, να είσαι σίγουρος και να προσπαθείς να με πείσεις ότι αυτό που κάνεις είναι που μ’ αρέσει.

Εγώ δεν έχω σημασία, δεν ξέρω, δεν είναι δικό μου το σώμα, δεν έχω εαυτό.

Και δεν μπορείς να του πεις ότι άλλαξες γνώμη και δεν θέλεις, τελευταία στιγμή. Δηλαδή μπορείς, αλλά φοβάσαι. Και μήπως δεν το έχεις προσπαθήσει; Τι έγινε τότε, θυμάσαι τι έγινε; Οπότε, όσο φρικτά κι αν είναι, τα ζυγίζεις, προσπαθείς να συμβιβαστείς. Λες, να δώσω κάτι, για να μην συμβούν τα χειρότερα. Θα φροντίσω να μείνει ευχαριστημένος για να πάω σπίτι μου ασφαλής. Και είναι φυσιολογικό, τι άλλο θα κάνεις με έναν άγνωστο που δεν δείχνει να έχει προσέξει ότι είσαι ανθρώπινο πλάσμα ή να τον νοιάζει; Δεν πειράζει, θα δεις ταινίες Ντίσνεϋ αύριο το μεσημέρι, τσώπα, τσώπα, θα περάσει.

Αναρωτιέμαι αν αναρωτιέται κανείς γιατί μου άρεσαν πάντα οι μικρότεροι. Και λέω πάντα για τα αγόρια ότι είναι «χαριτωμένα». Να τα ρίξω στη σφαίρα του άκακου όμορφου, να τα βάλω λίγο πιο κάτω από μένα. Μα, από ρόλους που μπορώ να παίξω στο σεξ, αυτός είναι ο πιο ασφαλής. Να είμαι συγκαταβατική, πατρονάιζινγκ, πώς το λένε. Να τους κάνω να νιώθουν μικροί. Να με βλέπουν σαν μεγάλη, για να μην με δουν σαν ακίνδυνη και μικρή. Να έχουν μεγαλώσει με ίντερνετ, να είναι ενημερωμένα για το τι γίνεται στον κόσμο, να μην είναι στα ελληνικά δεδομένα εγκλωβισμένα. Να με φοβούνται όσο γίνεται περισσότερο, γιατί μόνο έτσι μπορώ να εξασφαλίσω κάπως να με σέβονται. Τι ηλίθια λέξη ο σεβασμός. Δεν είναι «σεβασμός» αυτό που θέλω να πω. Αλλά τι;

Τι να ζητήσεις από κάποιον που δεν ξέρεις; Ενσυναίσθηση; Γέλιο πικρό.

Και λέει στην ιστορία η Μάργκο ότι μια μέρα θα εξιστορεί τι έγινε αυτή τη βραδιά στο Αγόρι, στο δικό της Αγόρι και θα γελάνε, παρόλο που ακόμα αυτός δεν υπάρχει, κι αυτό πονάει πιο πολύ απ’ όλα. Η ελπίδα για αληθινή σύνδεση, για κατανόηση, τρυφερότητα, αποδοχή. Που δεν θα φοβάσαι να τραβήξεις την ταπετσαρία.

Εγώ δεν τα έλεγα σε κανέναν προσωπικά. Τα έλεγα στο φέισμπουκ μου, για όποιον ήθελε να διαβάσει. Δημόσια, ανοιχτά. Ό,τι κι αν συνέβαινε το Σαββατόβραδο, που εκείνη τη στιγμή από μέσα μου έλεγα το χιούμορ δεν θα σε σώσει εδώ μικρό κοριτσάκι, μου το έλεγα σαν θρίλερ ποιηματάκι, αλλά με πίεζα να λέω τις ατάκες φωναχτά κι ας πέσουν κάτω, να με παρατηρώ απ’ το ταβάνι στο κρεβάτι όταν τα πράγματα πήγαιναν στο διάολο, δεν πειράζει, κάποια μέρα, ίσως τη Δευτέρα, ίσως καταφέρω να το διηγηθώ.

Κανένα αστείο δεν είναι αστείο την ώρα που το ζεις. Είναι μια μικρή (ή μεγάλη) τραγωδία. Του δίνεις χρόνο. Κάποια στιγμή, θα είναι αστείο. Θα καταφέρεις να το θυμάσαι σαν να είναι αστείο. Θα στρογγυλέψεις τις γωνίες στο μυαλό σου, θα το χωνέψεις, τα κομμάτια σου τα σπασμένα θα μαζέψεις. Έγινα καλή, κατάφερνα να το γράφω από Σάββατο, Δευτέρα. Τα χειρότερα τα αποσιωπούσα.

Σιωπή. Δεν τα έλεγα ώσπου τα είπα, όταν έγραψα αυτό. Αλλά δεν έλεγα ποτέ αυτά τα μικρά, αυτούς τους μικρούς θανάτους και τις ακυρώσεις της ίδιας σου της ανθρώπινης υπόστασης, που σε κάνουν να χάνεις την πίστη σου σε όλα, που σε κάνουν να σκέφτεσαι το σεξ σαν να πας να σου βγάλουν σάρκωμα χειρουργικά, τουλάχιστον εκεί θα είσαι ναρκωμένη και δεν θα θυμάσαι τίποτα.

Και όταν το αποφάσισα και μίλησα για τα χειρότερα, δεν περιέγραψα το πώς άρχισε η κάθε ιστορία. Ξέρεις πώς άρχισε η κάθε ιστορία; Άρχισε ωραία. Σαν ρομαντική κωμωδία.

Και τέλειωσε Το Πάρτι και πέρασε η εποχή ανεπιστρεπτί, και με τσακισμένα γόνατα και φτερά, μου πήρε χρόνια να μπορέσω να χορέψω ξανά και να νιώσω άνετα με κάποιον γυμνή και αγκαλιά, αλλά τώρα που είναι όλα στη φόρα, όχι μόνο τα δικά μου τα προσωπικά αλλά το ζήτημα αυτό που προσπερνούσαμε σιωπηλά, τώρα μπορούμε πιο εύκολα να προχωρήσουμε μπροστά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News