Πληκτρολογώντας το όνομα της μεξικανής ζωγράφου σε μια μηχανή αναζήτησης, βρισκόμαστε μπροστά σε εντυπωσιακά πολλές και διαφορετικές απεικονίσεις του προσώπου της – ενός προσώπου που συνεχίζει να προκαλεί ενθουσιασμό στο χώρο της τέχνης και της μόδας. Κατά τη διάρκεια της σχετικά σύντομης αλλά και πολυτάραχης ζωής της (1907- 1954) η Φρίντα Κάλο φωτογραφήθηκε κατ’ εξακολούθηση από διάφορους ανθρώπους που φώτισαν ποικίλες πτυχές της προσωπικότητάς της: τη ζωγράφο με τη ριζοσπαστική αισθητική, την εκπρόσωπο των λαϊκών παραδόσεων της χώρας της, την αφοσιωμένη σύντροφο του Ντιέγκο Ριβέρα, την αστή διανοούμενη, τη λάτρη του καθρέφτη, τη φεμινίστρια, την ερωμένη ανδρών και γυναικών, την ασθενή. Το ζωγραφικό έργο της Κάλο -που έχει μεν στοιχεία ναϊφ αλλά παράλληλα εξυμνείται από τον Μπρετόν ως αυθόρμητα υπερρεαλιστικό- πλαισιώνεται από μια σειρά φωτογραφικών πορτραίτων που τονίζουν περαιτέρω αυτό που αποτελεί τη βάση του: την απεικόνιση του εαυτού ως έργο τέχνης.
Ο πατέρας της, ο γερμανικής καταγωγής φωτογράφος Γκιγιέρμο Κάλο, ήταν αυτός που την εισήγαγε από τα νεανικά της χρόνια στην τέχνη της φωτογραφίας. Πολλοί ακόμα καλλιτέχνες-φωτογράφοι, με πρώτο και κύριο τον Αμερικανό, ουγγρικής καταγωγής Nickolas Muray, συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της οπτικής ταυτότητας της Φρίντα. Της ταυτότητας που αποτελεί κατά καιρούς έμπνευση και θεματικό πυρήνα συλλογών μόδας, αφιερωμάτων σε εμβληματικές φιγούρες του στυλ και εκθέσεων σε μεγάλα μουσεία σε όλο τον κόσμο. Η επόμενη σχετική έκθεση έχει τίτλο Frida Kahlo: Making Her Self Up, ανοίγει στις 16 Ιουνίου στο V&A του Λονδίνου, και περιέχει δείγματα της εξαίσιας γκαρνταρόμπας της, που εκτίθενται για πρώτη φορά έξω από το Μεξικό.
Τα στοιχεία ενδυμασίας αποτελούσαν πολύτιμα εργαλεία έκφρασης της Φρίντα Κάλο. Η σκηνοθεσία του εαυτού άλλωστε είναι ένα από τα στοιχεία που κάνει το στυλ της τόσο μοναδικό. Τα ρούχα της μετατρέπονται από την ίδια σε ένα σύστημα συμβόλων, αλλά καλύπτουν την ίδια στιγμή ένα πολύ βασανισμένο και πονεμένο σώμα.
Η καλλιτέχνης επιλέγει το σώμα της ως πρωταγωνιστή της εικονογραφίας της τέχνης της. Το καλύπτει με φαντασία και κατόπιν το εκθέτει μέσω της ζωγραφικής και της φωτογραφικής τέχνης. Επιπλέον, η χρήση της τεχνολογίας μαρτυρά μια απόπειρα διαλόγου με το σύγχρονο δυτικό κόσμο. Οι αυτοπροσωπογραφίες της Κάλο υπερβαίνουν το καθαρά εικονικό και μετατρέπονται σε αλληγορικές αφηγήσεις.
Λατρεύει την παραδοσιακή τέχνη και αυτό φαίνεται από την εμμονική τάση μετατροπής του εαυτού της σε μεξικάνικο χειροτέχνημα. Τα λουλούδια στα μαλλιά, τα έντονα χρώματα, τα χτενίσματα με περίτεχνες κοτσίδες, τα μεξικάνικα μοτίβα, τα κοσμήματα, τα μακριά φορέματα από την Τιχουάνα συνθέτουν την ονειρική εικόνα της.
Εκτός των άλλων, η Φρίντα Κάλο έγινε γνωστή και για την επίμονη άρνησή της να εκτεθεί στους μικρούς βασανισμούς της αποτρίχωσης, με βάση τα πρότυπα της άψογης γυναικείας περιποίησης. Αντίθετα, επέλεγε να επιδεικνύει μια φυσικότητα που πολύ απέχει από την εικόνα της τελειότητας.
Η Φρίντα υποστηρίζει το ανδρόγυνο στυλ.
Υιοθετεί την δυτικού τύπου κομψότητα.
Μετατρέπει το κρεβάτι του πόνου της σε χώρο έκφρασης.
Η προσωπική της ζωή είναι και η πολιτική της θέση. Είναι ελεύθερη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ενδιαφέρον άρθρο, αλλά ήταν σα να διάβαζα κριτική ταινίας του Κουτσογιαννόπουλου. Διάβαζα την κάθε πρόταση δύο φορές για να καταλάβω τι λέει. Και μου δημιούργησε απορίες τύπου γιατί ήταν πονεμένο το σώμα της και τι πολιτικά μηνύματα έδινε. Πάντως με έκανε να το γκουγκλάρω και σε ευχαριστώ για την αφορμή να διαβάσω παραπάνω για τη ζωή της.
Τουλάχιστον δεν ήταν Μπακογιαννόπουλος 😉
Πόσο τις ζηλεύω αυτές τις γυναίκες που αποπνέουν μοναδικότητα!!!
Μου βγάζουν κάτι βαθιά θηλυκό.