Την τελευταία φορά που είχα στο σπίτι μου αγόρι που μου άρεσε πολύ, το πράγμα δεν το ‘λεγες και τελείως άνετο. Η γνωριμία μας, η οποία ήταν 99% από μακριά, είχε διαρκέσει ικανό χρονικό διάστημα ώστε να τον έχω σκεφτεί αρκετά, πράγμα που ως γνωστόν είναι πολύ κακό -δες το σαν κανόνα, γενικά.
Αλλά ήμασταν σπίτι μου. Όχι για σεξ. Δηλαδή όχι με αυτό το σκοπό, αυτό εννοώ. Είχα και πρώτη μέρα περίοδο, το λιγότερο που θα μπορούσα να πω είναι ότι δεν ήταν ιδανικό.
Αλλά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα.
Δεν ξέρω αν σου συμβαίνει κι εσένα, αλλά εγώ θυμάμαι ξεκάθαρα κάθε φορά πώς ήταν εκείνες οι ανέμελες, ευχάριστες στιγμές που πρωτομιλούσα με κάποιον στο τσατ και (ακόμα) δεν μ’ ένοιαζε καθόλου. Αυτό που είσαι χαλαρή και “breezy” (χαρακτηρισμός εμπνευσμένος από τα Φιλαράκια, επεισόδιο που η Μόνικα προσπαθεί να αφήσει μήνυμα σε τηλεφωνητή και να ακούγεται ξέγνοιαστη), φαίνεσαι ετοιμόλογη και λίγο έξυπνη και ξέρω ‘γω αυτό που κάποιοι αθώοι, μην ξέροντας, μπορεί να περάσουν και για σέξι.
Δεν κρατάει πολύ.
Εμένα, από τη στιγμή που κάποιος μου αρέσει, μεταλλάσσομαι σε ένα ταλαίπωρο πλάσμα που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να γνέψει, να μιλήσει μονολεκτικά, και στις δύσκολες ερωτήσεις να απαντήσει με άναρθρα «μφχφφφφπ», ικετευτικά. Και δεν είναι ότι δεν έχει συναίσθηση (το πλάσμα), ΟΧΙ. Έχει πλήρη συναίσθηση της κατάστασής του, οπότε στο μάταιο της υπόθεσης προστίθεται η θλίψη.
Για παράδειγμα, Αγόρι έχει μπει στο σπίτι μου, έχει πει ότι είναι όλο ροζ, τελικά σου αρέσει πολύ το ροζ, ήθελα να πω ότι είναι παρωδία στερεοτυπικής θηλυκότητας με στοιχεία ρετρό ποπ κουλτούρας, παραήταν δύσκολο, γάμα το, γνέφω καταφατικά. Ναι, μου αρέσει πολύ το ροζ.
Βρισκόμαστε στην κουζίνα. Ανοίγω κρασί (μου παίρνει ώρα). Λέω «πήρα κοτόπουλο, θες κοτόπουλο;»
Αυτός: «Δεν θέλω ιδιαίτερα, εσύ θα φας;»
Εγώ: «Όχι». Δίνω πιρούνι. Λέω «φάε κοτόπουλο». Τρώει κοτόπουλο και εγώ κάθομαι και τον κοιτάζω. Σταματάει να τρώει κοτόπουλο.
Δεν έχω κάτι άλλο. (Δεν εννοώ από φαΐ. Δεν έχω κάτι άλλο γενικά).
Περνάμε τέλεια. Πίνω κρασί. «Αυτάααα».
Παρένθεση: Το αλκοόλ μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στο σύνδρομο που περιγράφω αλλά εγώ πίνω αλκοόλ και ως αντίδοτο στον πραγματικό μου εαυτό, πράγμα που με προτρέπουν να κάνω και όσοι με ξέρουν προσωπικά για καιρό.
Για παράδειγμα, είμαι πριν χρόνια διακοπές στη Μυτιλήνη από όπου καtάγομαι, στην πρώτη φάση της βραδιάς με τίτλο «ούζα», όπου γίνεται το ζέσταμα με την παρέα για τα μετά. (Δεν πίνω ούζο. Εκεί πίνω κρασιά).
Εκείνη τη βραδιά, δεν μιλάω πολύ. Δεν πειράζει, μιλάνε οι άλλοι, κανείς δεν με προσέχει. Σε κάποια φάση, κάποιος λέει κάτι και, με το κανονικό μου ύφος ημέρας, τον διορθώνω. Η Αδερφή γυρνάει αστραπιαία προς το μέρος μου και ρωτάει κεραυνοβολητικά:«Δεν πίνεις εσύ; Γιατί δεν πίνεις; Τι να σε κάνουμε αν δεν πίνεις;» Ψέλλισα ότι το κρασί μου ήταν πολύ χάλια και δεν μπορούσα να το πιω. Έστειλαν να μου φέρουν άλλο με πανικό στο βλέμμα, σαν να ζητούσαν επινεφρίνη γιατί είχα πάθει σοκ αλλεργικό.
Τη βραδιά με το Αγόρι σπίτι μου, ήπια τρία τέταρτα μπουκαλιού κρασί μόνη μου, απλά για να καταφέρω να φέρομαι κάπως νορμάλ ή έστω να πιστεύω ότι καταφέρνω να φέρομαι κάπως νορμάλ. Δεν γινόταν τίποτα. Κανένα εφέ. Κοίταζα το μπουκάλι με ύφος εξαπατημένο, «μα γιατί δεν με πιάνει; Πού είναι ο ευχάριστος, χαλαρός, διαχυτικός μου εαυτός; Γιατί δεν δουλεύει αυτό το κρασί;»
Είπα τόσα «αυτάααα» εκείνη τη βραδιά όσες γουλιές είχαν τα τρία τέταρτα μπουκαλιού κρασί που ήπια μηχανικά. Γουλιά και «αυτάααα». (Χωρίς συγχώριο, που είναι και πολύ άβολη λέξη).
Περνάμε στο υπνοδωμάτιο. Έτσι όπως είμαστε εγώ κι εσύ τώρα, με ίδιο βαθμό οικειότητας και «έχουμε έρθει πιο κοντά» (δηλαδή προς το μηδέν), κάπως προτείνεται να δούμε τσόντα. Όχι οποιαδήποτε τσόντα. Σε παλιότερη συζήτηση έχω αναφέρει το είδος με τα κινούμενα σχέδια και τα πλοκάμια, και έχει περιέργεια να δει πώς είναι, με ρωτάει να του πω τη λογική.
Ναι, γιατί δεν έχει και σπίτι του πορνχάμπ.
Αλλά άντε, μια και η συζήτηση είναι χαμένη από χέρι, ανοίγω να ψάξω. Βρίσκω μία που είναι χάλια ανάλυση, χάλια ποιότητα, όλη μια θολούρα, αλλά ανήκει στο είδος.
Βλέπουμε το βίντεο σαν να κοιτάμε ντοκιμαντέρ νάσιοναλ τζεογκράφικ, σκέτο εγκυκλοπαιδικά.
Νιώθω περίπου τόσο άνετα όσο νιώθω σε ασανσέρ ουρανοξύστη, με μόνη παρέα φασίστα που έχει φάει τζατζίκι.
Έγω βγάλει γλωσσίτσα απ’ έξω –όχι μη φανταστείς τίποτα άλλο- από την έντονη προσπάθεια να σκεφτώ, να δώσω κι εγώ κάτι, και μου ‘ρχεται ιδέα για κάτι που μπορώ να μιλήσω.
Λέω: «Σ’ ενδιαφέρει να μάθεις πώς ξεκίνησε αυτό;»
Λέει «ΝΑΙ!» με ενθουσιασμό.
Ενθουσιάζομαι κι εγώ. Και ξεκινάω. «Λοιπόοον, πιθανότατα έχεις δει το σχέδιο «Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά» του 1814. Ε λοιπόν, αυτό αποτέλεσε την έμπνευση και την απάντηση στη λογοκρισία στην ιαπωνική πορνογραφία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (δεν υπήρχε καν λογοκρισία πριν η Ιαπωνία έρθει σε επαφή με τη Δύση). Η λογοκρισία επέτρεπε πορνογραφία γενικά, αλλά όχι να βλέπεις πέος να μπαίνει σε αιδοίο. Και τι σκέφτηκε ο τσίφτης ο ανιμέιτορ Toshio Maeda; Τι μοιάζει με πέος αλλά δεν είναι πέος; Ε; ε;»
Αγόρι με διακόπτει: «Εεεε… δεν θέλω να μάθω την Ιστορία του είδους, ήθελα να μάθω την ιστορία του γιατί αρέσει σε σένα…»
Εγώ: «μφχφφφφπ». Ικετευτικά.
ΟΚ, αυτό ήταν, παραιτούμαι. Ήπια άλλη μια γουλιά κρασί, σιχτίρισα από μέσα μου, δεν άρθρωσα άλλη λέξη την υπόλοιπη βραδιά.
Όταν θες κάποιον πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί να σε γυρίσει πίσω στο χρόνο που ήσουν δεκατεσσάρων και σε είχε σηκώσει η καθηγήτρια στην τάξη, τη μέρα που φορούσες κατά λάθος φούστα που φεγγίζει και δεν είχες διαβάσει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ακολουθεί πραγματικός διάλογος. Ο 20χρονος εαυτός μου (Ε) και γκομενάκι που έχω καψουρευτει τρελά (Γ) καλοκαίρι σε βουνό με θέα όλη την Αθήνα πιάτο: Γ: Ωραία είναι εδώ, ε; Ε: Μμμ… Γ: Και έχει δροσιά. Ε: Μμμ… Γ: Πολύ μου αρέσει το φόρεμά σου. Ε: Μμμ… Εεε… Δηλαδή… Ευχαριστώ.(Αμήχανο χαμόγελο στο υπερπέραν) Γ: Έχεις σχολή αύριο; Ε: Μμμ… Γ: Όλο μμμ λες, πες και τίποτα άλλο… (με χαμόγελο, χαρά στην υπομονή του) Ε: Σαν τι να πω; Γ: Πες μου τα νέα σου. Ε: Εεε, τα ίδια μωρέ, όπως τα ξέρεις… Για πες εσύ. Γ: (Δεν θυμάμαι καν τι έλεγε)… Διαβάστε περισσότερα »
μηπως εισθε ψυχουλογκα;
Μου έχει λείψει τόσο πολύ να έχω τρακ για κάποιον άντρα… Ας μου ξανασυμβεί και ας εύχομαι ξανά να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Εγώ επειδή είδα στον τίτλο “ροζ κοτόπουλο”, μόλις διάβασα το “φάε κοτόπουλο” λέω πάει το αγόρι, άκλαφτο θα πάει, όλη τη βραδιά στην τουαλέτα με σαλμονέλα κι η Ειρήνη απ’ έξω να τον ρωτάει αν είναι καλά. Οπότε, αν το δεις έτσι, δεν πήγε και τόσο άσχημα η βραδιά.
Αχ, Ειρήνη, μιλας στην ψυχη μας. Εχω παρει ανθοϊαματα. ΝΑΙ. ΑΝΘΟΪΑΜΑΤΑ. Για να μετριασω το αγχος (και να μπορεσω να λειτουργησω σαν φυσιολογικος ανθρωπος). Ε, απλα ειχα ενα βαρος στο κεφαλι απ τα ανθοϊαματα. Και το αγχος φυσικα συνεχισε να κανει παρτι.
Karlee τα ίδια κ εδώ. Τόσο social awkwardness (που λένε και στο χωριό μου) ώρες ώρες, να γελάει και το παρδαλό κατσίκι. Παλιά με έπιανε μεγάλη ντροπή τώρα γελάω με τα καμμωματά μου. Πάντως για το κοινωνικό άγχος (για το άγχος γενικότερα) σκέφτομαι να δοκιμάσω βελονισμό.
Το ότι αναφέρεσαι σε άντρες σαν αγόρια δεν είναι το ίδιο όπως άπειρες ερωτήσεις λένε “είμαι με ένα παιδί” ;
Μιλάς στην ψυχή μας Ειρήνη μας♥️ Εγώ πάντως γι’αυτο είμαι υπέρ του κατευθείαρν σεξ και πότε νηφάλια. Για να φύγει από τη μέση το τρακ της πρώτης φορας και να προχωρήσει το ειδύλλιο χωρίς άγχος. Αν αρχίζεις να αναπτύσσεις συναισθήματα και προσδοκίες, το πιθανότερο είναι να απογοητευτείς. Ενώ έτσι ανακαλύπτεις αν έχεις χημεία και μετά χτίζεις πάνω σ’αυτο.
ανακαλύπτεις αν έχεις χημεία μη νηφάλια και από την πρώτη φορά;
Ε καλά σιγά την πυρηνική φυσική. Η χημεία εμφανίζεται άμεσα, άλλο το να συνηθίσεις το σώμα, τις κινήσεις, του άλλου και άλλο αν βγαίνουν σπίθες όταν ακουμπιεστε κ ας είναι αμήχανα στην αρχή.
Εγώ που έστριβα τσιγάρο με το ένα χέρι (το έκοψα το ρημάδι και ησύχασα) την πρώτη φορά που μίλησα με τον μετέπειτα άντρα μου δεν μπορούσα να στίψω από την ταραχή μου. Έπεσε δυο φορές το φιλτράκι κάτω, ο μισός καπνός χύθηκε έξω, το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να κοσμήσει τις αίθουσες του μουσείου μοντέρνας τέχνης.
Πρώτη φορά στα χρονικά που είμαι με κάποιον που δεν κομπλαρω. Είναι απολαυστικό το πόσο χαλαρή, άνετη και ανάλαφρη νιώθω. Δεν θέλω να ξανανιώσω αυτή τη βαριά αμηχανία και ανασφάλεια ποτέ ξανά στα χρονικά. Έχω παρατηρήσει πάντως ότι όταν την ένιωθα ήταν επειδή 1)έβαζα τον άλλον στο βάθρο του και τον κοίταζα από ψηλά περιμένοντας να με φτύσει 2) ήμουν σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα με φτύσει 3) συνήθως ούτως ή άλλως έμπλεξα με πολύ ακατάλληλους και αταίριαστους ανθρώπους οπότε που να νιώσω άνετα 4) τόσο χαμηλή αυτοπεποίθηση που είχα αυτούς με τους οποίους ένιωθα άνετα τους περιφρονουσα και τους… Διαβάστε περισσότερα »
Ειρήνη γράφεις υπέροχα, είναι συγκινητικά αληθινά και άμεσα τα κείμενα σου. Εννοείται ταυτίζομαι 😊
Ενδιαφέρον το θέμα, με έκανε να σκεφτώ διάφορα για τις πρώτες συναντήσεις των ανθρώπων! Όσο περνούν τα χρόνια, ασχολούμαι όλο και περισσότερο με το κινητό και τον υπολογιστή μου, για λόγους εργασίας αλλά και ενημέρωσης και επικοινωνίας. Λογαριασμούς σε FB, instagram κλπ συνειδητά δεν έχω , όχι για λόγους αφοριστικούς αλλά επειδή κατά κύριο λόγο προτιμώ τον ήδη λίγο χρόνο μου να τον αφιερώνω σε προσωπικές (και αυτοπρόσωπες!) επαφές με αγαπημένους μου και δεν είμαι διατεθειμένη (προς το παρόν τουλάχιστον) να διεκδικήσω μέρος του χρόνου αυτού για ενασχόληση με τα social media. Φυσικά εκμεταλλεύομαι τις δυνατότητες των skype, what’s app… Διαβάστε περισσότερα »