Η βία κατά των γυναικών είναι ένα θέμα τόσο μεγάλο, βαθύ, ευρύ και οικουμενικό, που ξέρω ότι δεν ξέρω αρκετά για να μιλήσω γι’ αυτό. Και μερικές φορές νομίζω ότι όλη μας η κοινωνία έχει χτιστεί πάνω σ’ αυτή τη βία. Άλλωστε, η λαϊκή παράδοση του «τα εν οίκω μη εν δήμω», δίνει το τέλειο καταφύγιο στην ενδοοικογενειακή βία.
Μια όμως από τις πιο ειρωνικές συνέπειες της βίας της ενδοοικογενειακής, που ξέρω καλά, είναι η ντροπή. Η ντροπή που νιώθει το κάθε θύμα, επειδή είναι θύμα. Εδώ μπορεί να μην έχουμε το γνωστό μας victim blaming, δεν βγαίνει δηλαδή η κοινωνία να πει ότι φταίει το θύμα, αλλά έχουμε victim shaming. Λέμε ότι το θύμα φταίει που δεν φεύγει.
Και θέλω να πω εδώ δυο λόγια για το victim blaming.
Ο λόγος που η κοινωνία κατηγορεί τα θύματα για οτιδήποτε, από σεξουαλική παρενόχληση έως και την ίδια τους τη δολοφονία, έχει να κάνει με τη βαθύτερη ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι ασφαλής και ότι το σύμπαν και το πώς λειτουργεί, είναι νομοτελειακά δίκαιο και ηθικό.
Γι’ αυτό πιστεύουμε και στο κάρμα και επιμένουμε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα γίνονται για κάποιο λόγο κι άλλα ρομαντικά που διαβάζουμε πάνω σε φωτογραφίες με ηλιοβασιλέματα. Έχουμε την ανάγκη να τα πιστεύουμε, γιατί αλλιώς, αν συνειδητοποιήσουμε ότι τα πράγματα είναι τυχαία και τα χειρότερα μπορεί να συμβούν σε καλούς ανθρώπους οποιαδήποτε στιγμή, τότε νιώθουμε ευάλωτοι, μικροί και τρομαγμένοι.
Έχουμε υπαρξιακή ανάγκη να πιστεύουμε πως υπάρχει μια κοσμική αίσθηση δικαίου, αλλιώς δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την πραγματικότητα. Η εύκολη λύση σε όλο αυτό είναι να πιστεύουμε ότι οι Άλλοι σε κάποιο επίπεδο αξίζουν αυτό που έπαθαν, αλλιώς δεν θα τους συνέβαινε. Λάθος, αλλά και ανθρώπινο. Γι’ αυτό λέμε στις γυναίκες που ζουν με βίαιους συντρόφους ότι αυτές φταίνε αρχικά που έκαναν λάθος επιλογή, και μετά που δεν φεύγουν να ξεφύγουν απ’ αυτή.
Μόνο που αυτό είναι ένα λάθος που μπορεί να κοστίσει μια ζωή. Γιατί κάνει το θύμα να ντρέπεται να σπάσει τη σιωπή του ακόμα πιο πολύ.
Η ζωή μιας γυναίκας που ζει μέσα στη βία, δεν είναι μια ζωή που μπορούμε να καταλάβουμε εγώ κι εσύ. Η βία σπάνια συμβαίνει ξαφνικά, σπάνια συμβαίνει σε μια στιγμή. Έχει προηγηθεί βία ψυχολογική, σταδιακή και συστηματική, σε συνδυασμό με απομόνωση, με επίφαση αγάπης, με υποτίμηση, τρομοκρατία και ενοχή, που διαβρώνει την ψυχή, που κάνει τη γυναίκα να αμφισβητεί την αξία της, την ίδια της τη λογική, ακόμα και το δικαίωμά της για να ζει.
Και να θυμάσαι, το να μην φεύγει, μερικές φορές είναι ο μόνος τρόπος να μείνει ζωντανή. Αυτό αποδεικνύουν οι στατιστικές για τις γυναικοκτονίες από συζύγους κι εραστές. Οι περισσότερες συμβαίνουν όταν η γυναίκα το έχει πάρει απόφαση και έχει ήδη φύγει να σωθεί.
Κάποια στιγμή, θα ‘θελα να καταφέρουμε να απενοχοποιήσουμε τη λέξη και την έννοια «θύμα». Θέλω να της αφαιρέσουμε την ντροπή. Η βία που έζησες ή ζεις, δεν είναι αδυναμία. Μην ντρέπεσαι γι’ αυτή. Δεν σου αξίζει η ντροπή, όπως δεν σου αξίζει και καμιά βρισιά, κανένα χαστούκι, κανένας άντρας που σε χτυπάει «επειδή σ’ αγαπάει». Η ντροπή ανήκει μόνο στον θύτη. Και στην κοινωνία που ή κάνει τα στραβά μάτια ή σου λέει ότι εσύ φταις που δεν φεύγεις, αντί να σε βοηθήσει.
Μέχρι να γκρεμίσουμε το οικοδόμημα που κάνει τόσους άντρες να νιώθουν ότι η βία κατά των γυναικών είναι αποδεκτή, αυτό είναι που χρειάζεται. Βοήθεια και υποστήριξη. Όχι ντροπή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Υπέροχο άρθρο για άλλη μια φορά, μίλησε στην καρδιά μου.Ειδικά ότι η βία είναι σταδιακή, σου έχει αφαιρεθεί πρώτα οποιαδήποτε διέξοδος, δεν είναι κάτι απότομο και ξαφνικό. Πόσο δίκιο έχεις! Είναι τρομερό ότι και αφού φύγεις και έχεις σωθεί, συναντάς και πάλι επικριτές, γιατί έκατσες τόσο καιρό και τι δείχνει αυτό για σένα. Πρέπει αυτό να εξαλειφθεί, πρέπει να σταματήσουμε να κρίνουμε το θύμα για το πώς αντέδρασε και να δούμε πώς μπορούμε να το βοηθήσουμε, αλλιώς η σιωπή είναι χρυσός, έχει να ξεπεράσει ατελείωτες φοβίες-κατάλοιπα του παρελθόντος, δεν χρειάζεται και την κριτική μας.
Φωτεινή αυτό που έγραψες είναι σεξιστικό.
Γιατί γράφεις: ο άντρας υπερτερεί βιολογικά επειδή έχει πέος
Δεν νομίζω πως η φωτεινή εννοεί πως υπερτερούν όντως επειδή έχουν πέος και μυική δύναμη αλλά πως έτσι τους έχει μάθει η κοινωνία να νομίζουν
Ναι, απλώς είναι λαθος γραμμένο
σαν οντως να υπερτερουν
Κάποια μπορεί να ανέχεται τη βία γιατί φοβάται το πόλεμο που θα αντιμετωπίσει αν αποφασίσει να κάνει το βήμα αν είναι παντρεμένη. Απο την οικογένεια που συχνά είναι συντηρητικών αρχών, απο τον κοντινό ή τον ευρύτερο κύκλο…
Υπάρχουν απειρες δικαιολογίες για τη συμπεριφορά του θύτη “ήταν γλωσσού, ευνουχίστρια, ανοικοκύρευτη, παρατημένη, πολύ φιλόδοξη,ήταν εριστική, είχε υφάκι,προκαλούσε”.
Επισύρει μια προσοχή πάνω στο θύμα που την στιγμή που είναι ευάλωτο, φαντάζομαι δεν θα θέλει να τραβήξει.
‘Αλλωστε και στις ειδήσεις πόσες φορές βλέπουμε το πρόσωπο του δράστη; Το θύμα κυρίως βγαίνει στα μανταλάκια.
We comprehend that not all understudies originate from rich families and have cash that they can undoubtedly spend on composing administrations to complete their undertaking.