Τα ντροπαλά κορίτσια

Περίπου μια φορά την εβδομάδα, έρχεται ένα μήνυμα που δεν μοιάζει με τα άλλα. Μετά από ένα διάστημα, μαθαίνεις να τα ξεχωρίζεις. Από την πρώτη κιόλας φράση φαίνονται, το ξέρεις, είναι διαφορετικά. Τα άλλα είναι πιο ζωηρά, πιο φωναχτά, πιο ενθουσιώδη ή πιο απαιτητικά. Οι άλλοι άγνωστοι κάτι θέλουν να πουν, ζητούν να με απασχολήσουν, αν δεν απαντήσω αμέσως μπορεί και να εκνευριστούν, θέλουν την προσοχή μου, την απαιτούν.

Και απαντάω και σ’ αυτά, αλλά το κάνω όποτε μπορώ γιατί κάπου-κάπου χρειάζεται να ζήσω κι εγώ, έστω να φάω, να δουλέψω και να κοιμηθώ. Αλλά αργά ή γρήγορα έρχεται και το μήνυμα το διαφορετικό, από ακόμα ένα κορίτσι που μοιάζει ντροπαλό. Πάει κάπως έτσι:

«Ειρήνη, συγγνώμη που σου στέλνω, συγγνώμη που σε ενοχλώ, διάβασα ένα κείμενό σου, δεν θέλω να σε απασχολήσω, όποτε έχεις χρόνο, θέλω κάτι να σε ρωτήσω, πες μου όποτε μπορείς κι ευχαριστώ».

Κανένας άλλος δεν ζητάει τόσο συγγνώμη που υπάρχει, όσο αυτά τα μηνύματα από τα ντροπαλά κορίτσια.

Και το διαβάζω και σφίγγεται αμέσως η ψυχή μου και λέω «εδώ είμαι, μίλα μου», και προετοιμάζομαι όσο μπορώ, αν και ποτέ, ποτέ δεν είναι αρκετό.

Κι αρχίζουν τα ντροπαλά κορίτσια και μου λένε μια ιστορία. Κάθε φορά. Δεν ξέρουν τι τίτλο να βάλουν στην ιστορία, δεν είναι σίγουρες για το τι συνέβη, προσπαθούν να καταλάβουν τι συνέβη, γιατί εκείνες απλά είχαν βγει και δεν κατάλαβαν πώς το πράγμα έφτασε εκεί, με παρέα ήταν, με φίλους, ή είχαν πάει σε ένα ραντεβού αλλά το γνώριζαν το παιδί, ήταν κολλητός της φίλης τους, ήταν στην παρέα, ήταν συνάδελφος, ήταν αξιόπιστος, ήταν συστημένος, ήταν Καλό Παιδί.

Πώς γίνεται να συνέβη αυτό;

Να συνέβη αυτό που όχι μόνο να ξεστομίσουν δεν μπορούν, αυτό που ακόμα ούτε μπορούν να το διανοηθούν, και περιμένουν από μένα να τους το πω.

Όσο λένε την ιστορία, σε κάθε φράση, να προσπαθούν να βρουν για τον εαυτό τους μια δικαιολογία. Να δικαιολογήσουν γιατί τόλμησαν να βγουν, είχε γενέθλια η φίλη μου, γιατί έκαναν το αμάρτημα να πιουν, δυο ποτά ήπια, δεν ήμουν μεθυσμένη, να δικαιολογήσουν γιατί τόλμησαν να μείνουν μόνες μαζί του, η φίλη μου ήταν στο άλλο δωμάτιο με το φίλο της, γιατί δεν έφυγαν νωρίτερα, μα το ήξερα το παιδί, γιατί δεν ούρλιαξαν, μα είπα όχι αλλά δεν ήθελα να φανώ υστερική, γιατί δεν πάλεψαν, μα αντιστάθηκα, επέμενε, με πίεζε και ήταν πιο δυνατός, γιατί δεν πήγαν στην αστυνομία μετά, μα έτρεμα, ήμουν σε σοκ, και μαζί δεν είχα καταλάβει τι συνέβη, το ήξερα το παιδί, μου έλεγε «μην το παίζεις δύσκολη, αφού το θες κι εσύ».

Δεν τα ρωτάω εγώ αυτά, φυσικά. Τα λένε από μόνες τους. Όσο και να ‘ναι διαφορετική, κάθε τέτοια ιστορία μοιάζει πάντα με απολογία. Γιατί τα ντροπαλά κορίτσια ξέρουν πολύ καλά ότι αυτά είναι που θα τους ρωτήσουν όταν κάτσουν στο εδώλιο της κατηγορούμενης. –Συγγνώμη, του θύματος, δύσκολο να τα ξεχωρίσει κανείς, λογικό να είμαι μπερδεμένη.

Και προσπαθούν να δικαιολογήσουν το ότι για μια στιγμή αφέθηκαν να πιστέψουν ότι με έναν άντρα ήταν ασφαλείς. Να δικαιολογήσουν το ότι τόλμησαν να εμπιστευτούν κάποιον, ότι δεν είναι βιαστής.

Ίσως και να δικαιολογήσουν το ότι προτίμησαν να επιζήσουν.

Τα ντροπαλά κορίτσια σπάνια μιλάνε για ό,τι έγινε για πρώτη φορά. Τα έχουν ξαναπεί όλα αυτά. Σε φίλους, στην οικογένειά τους, μερικές φορές και σε ψυχολόγους. Οι μισοί φίλοι τους δεν τις πίστεψαν. Οι άλλοι μισοί, τους είπαν ότι αυτές έφταιγαν. Ότι αυτές έφταιγαν «φυσικά».

Γι’ αυτό, όταν μου λένε την ιστορία, τα ντροπαλά κορίτσια αναρωτιούνται μήπως έφταιξαν και άρα μήπως τους άξιζε η τιμωρία. Μήπως φταίω κι εγώ που τον εμπιστεύθηκα; μήπως φταίω που όταν πρωτο-έκανε κίνηση δεν έφυγα; μήπως φταίω που στην αρχή μου άρεσε; μήπως του έδωσα δικαίωμα, όταν τον άφησα να με φιλήσει; μήπως έπρεπε να το περιμένω; μήπως δεν έδειξα αρκετά έντονα ότι δεν ήθελα να συνεχίσει; μήπως δεν φώναξα αρκετά; μήπως δεν πάλεψα αρκετά; μήπως φταίω που πάγωσα απ’ το φόβο μου; μήπως φταίω που αποφάσισα να κάτσω ακίνητη για να μην με σκοτώσει;

Και μιλάω, μιλάω, μιλάω στα ντροπαλά κορίτσια, και κλαίμε μαζί, μέχρι να εξηγήσω ότι δεν έφταιξαν σε τίποτα, το φταίξιμο είναι μόνο του βιαστή.

Μιλάω, μέχρι να ξεπλυθεί η ντροπή. Γιατί αν κάτι έκανες λάθος εσύ, είναι που νιώθεις ντροπιασμένη γιατί άφησες κάτι τέτοιο να σου συμβεί. Δεν το άφησες εσύ. Η ντροπή δεν είναι δική σου. Η ντροπή είναι όλων αυτών που λένε ότι φταις εσύ. Η ντροπή είναι αυτών που αναρωτιούνται αν έδωσες ή όχι δικαιώματα, και άρα αν δικαιολογείται ο βιαστής. Η ντροπή είναι αυτών που συνεχίζουν να θεωρούν το φίλο τους καλό παιδί.

Η ντροπή είναι εκείνων των αντρών που κάποτε άκουσαν «όχι» και δεν σταμάτησαν εκεί. Η ντροπή είναι των γονιών που μεγαλώνουν τα αγόρια τους να βλέπουν τις γυναίκες σαν κατάκτηση, και το σεξ σαν τρόπαιο που με κάθε μέσον πρέπει να κερδηθεί. Αλλιώς, ο εχθρός να κατατροπωθεί. Ως τη γυναικοκτονία.

Η ντροπή πέφτει και πάνω σε όλους τους άντρες της προκοπής, που το φύλο τους θεωρείται επικίνδυνο, μέχρι το αντίθετο να αποδειχθεί.

Είναι καιρός, αυτή η ντροπή να γίνει θυμός. Να γίνει αντίδραση, να γίνει συνείδηση, να γίνει μήνυμα εκκωφαντικό. Γιατί κανένα κορίτσι, καμία Ελένη δεν ήταν που το άφησε να συμβεί. Το αφήνουμε να συμβεί κάθε μέρα, όλοι μαζί.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News