Είχα κανονίσει να βγω πρώτο ραντεβού με τον Πανέμορφο Geek απ’ το Τίντερ. Εκεί που κανονίζουμε, λέει «όμως, έχω να ρίξω μια βόμβα πριν το οριστικοποιήσουμε. Προλαβαίνεις να μου ρίξεις άκυρο».
Μπαίνω σε πυρετώδη ρυθμό σκέψης: «Σκατά. Είναι παντρεμένος. Προλαβαίνω να κανονίσω με κάποιον άλλον; Μα καλά, πότε διάολο παντρεύτηκε; είναι 31. Είναι δυνατόν; Λοιπόν όχι, δεν είναι παντρεμένος. Δεν έχει πουλί. Είναι τρανς, γι’ αυτό είναι τόσο όμορφος, και ακόμα δεν έχει κάνει επαναπροσδιορισμό φύλου και γι’ αυτό δεν έχει πουλί. Νομίζω πως μπορώ να ζήσω και χωρίς πουλί». (Όλα αυτά τα δραματικά διαδραματίζονται σε 3 δευτερόλεπτα).
«Οκ», του λέω, «πες».
Αυτός: «Δεν έχω αυτοκίνητο. Το ξέρω, είμαι απαράδεκτος».
Του λέω ότι ούτε εγώ οδηγώ αλλά δεν καταλαβαίνω το πρόβλημα.
Λέει «εντάξει, το λέω γιατί το σύνηθες είναι να περάσω να σε πάρω, αντί να ταλαιπωρείσαι με τα ΜΜΜ».
Εγώ: «έτσι είναι το σύνηθες όταν δεν έχεις καν συναντήσει τον άλλον ποτέ; Δεν νομίζω».
Αυτός: «κι όμως Ειρήνη, θα εκπλαγείς με το τι έχω ακούσει για το συγκεκριμένο. Δικαίως ως ένα βαθμό, αλίμονο».
Στο «δικαίως» και στο «αλίμονο», σπάω.
Είναι 31. Μια γενιά πίσω. Ως τώρα στη ζωή του έχει συναναστραφεί κορίτσια στα 20κάτι. Και λέει για το πόσα έχει ακούσει που δεν μπορεί να πάει να τις πάρει απ’ το σπίτι στο πρώτο ραντεβού. Και το θεωρεί δίκαιο και κατανοητό, «αλίμονο».
Αναρωτιέμαι πόσα κείμενα για την πατριαρχία πρέπει να γραφτούν, για να πειστείτε, αγόρια και κορίτσια, ότι σας αφορούν. Για να αποφασίσετε να αφήσετε πίσω τα στερεότυπα και να τραβήξετε νέους δρόμους, μακριά απ’ αυτούς που άλλοι έχουν για εμάς ορίσει, και που ξέρετε πια πού οδηγούν.
Δεν θα πω πού ζείτε αλλά πότε ζείτε;
Είναι ένα αγόρι πιο όμορφο από την Άνοιξη, από το Καλοκαίρι, από τον ίδιο τον Αύγουστο. Ένα αγόρι γλυκό, ευγενικό, που μου μιλάει για ταινίες Μάρβελ και για το γάτο του. Είναι το Αγόρι–Χαμένη Ατλαντίδα.
Θέλω να του πω θα στείλω χρυσή άμαξα να ‘ρθει να σε πάρει. Γιατί αρκετά με το να έχουν μόνο κορίτσια το ρόλο της πριγκίπισσας του παραμυθιού.