Ανακάλυψα τα κείμενά της τρία χρόνια πριν κι έκτοτε είναι η πρώτη πηγή που μ’ενδιαφέρει να διαβάσω όταν συμβαίνει οτιδήποτε αφορά νομοθεσίες σχετικές με έμφυλα ζητήματα στην Ελλάδα. Το γραφείο της έχει, μεταξύ άλλων, πετύχει δεκάδες σημαντικές νίκες υπέρ των γυναικών που έχουν σημαδέψει την ελληνική νομολογία και η ίδια φροντίζει να σχολιάζει διαρκώς την επικαιρότητα με κείμενα προσιτά και σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με το νομικό επάγγελμα. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ το blog της στο οποίο γράφουν τόσο η ίδια όσο και οι συνεργάτιδές-ες της, ενώ εδώ μπορείτε να βρείτε το facebook της στο οποίο σχολιάζει συχνά την ειδησεογραφία της ημέρας μέσα από ένα νομικό πρίσμα.
Είναι μία δικηγόρος με άποψη, μία δικηγόρος που υποστηρίζει τις ιδέες και τα ιδανικά της έμπρακτα κάθε μέρα εντός κι εκτός δικαστηρίου, μία δικηγόρος που ειλικρινά πρέπει να ξέρετε-ειδικά αν έχετε σχέση με τα νομικά επαγγέλματα-επειδή είναι στ’αλήθεια εκεί και δεν διστάζει να τοποθετηθεί ανοιχτά υπέρ του φεμινισμού, υπέρ της προόδου, υπέρ των αλλαγών που πρέπει να επέλθουν στο ελληνικό νομικό σύστημα.
Μίλησε στο Α,ΜΠΑ για την δίκη της Ελένης Τοπαλούδη, το νέο νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια, τη θέση των γυναικών στα ΜΜΕ, την έννοια της γυναικοκτονίας και πολλά ακόμη θέματα της επικαιρότητας που μας αφορούν όλες. Την ευχαριστούμε θερμά για το χρόνο της και πραγματικά, είναι τιμή μας να την φιλοξενούμε σήμερα.
Πέρσι στη σχολή, καθηγήτρια ποινικού δικαίου είχε τοποθετηθεί εναντίον της έννοιας της γυναικοκτονίας λέγοντας ότι συνιστά διάκριση κατά των γυναικών. Τι θα της απαντούσατε;
Δεν σκοτώνω αυτόν με τον οποίο έχω αντιδικία για ένα χωράφι. Σκοτώνω τη γυναίκα γιατί είναι γυναίκα, βάσει κάποιων αντιλήψεων που έχουν εδραιωθεί μέσα μου. Τόσο απλός είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε την λέξη.
Πώς κρίνετε τις ποινές με τις οποίες τιμωρούνται οι δράστες έμφυλων εγκλημάτων;
Σαν κοινωνία έχουμε συμφωνήσει, εδώ και χρόνια, ότι δεν σκοτώνουμε αυτούς που σκοτώνουν αλλά τους αναμορφώνουμε. Το ερώτημα είναι πώς τους αναμορφώνεις. Τους στέλνεις σε ένα κλίμα φυλακής εντός του οποίου θα είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα χωρίς κανένα σωφρονισμό; Γιατί δεν τους στέλνουμε για εθελοντισμό σε ξενώνες κακοποιημένων γυναικών; Γιατί δεν επιδιώκουμε με ουσιαστικό τρόπο την αναμόρφωσή τους; Mην ξεχνάτε ότι αυτοί οι άνθρωποι σε δέκα με δεκα έξι χρόνια θα είναι έξω. Τότε τι θα κάνουν;
Ακόμα και με την Ελένη, υπήρχαν αντιδράσεις της μορφής ‘γιατί τους δικάζετε και δεν τους σκοτώνετε’. Είναι τα πρώτα αντανακλαστικά του λαού, τα πρώτα ένστικτά του. Σαν κοινωνία έχουμε πάρει μία απόφαση. Η απόφασή μας είναι ότι τους εγκληματίες δεν τους σκοτώνουμε. Έχουμε επίσης πάρει απόφαση ότι τους σωφρονίζουμε, ότι πρέπει να τους σωφρονίζουμε. Η ιστορία και η νομική επιστήμη δεν έχουν δείξει μέχρι τώρα ότι πετυχαίνουμε κάτι θετικό με το να αφήσουμε για πολλά χρόνια κάποιον μέσα. Δεν στοχεύουμε στην εξόντωση του δράστη.
Άρα υποθέτω ότι διαφωνείτε με τον τρόπο που είναι δομημένο το σωφρονιστικό μας σύστημα;
Οι φυλακές δεν πρέπει να είναι πέταμα ψυχών, δεν πρέπει να έιναι μέρη που παρατάμε το δράστη και τον αφήνουμε στην τύχη του. Δεν μπορώ να υπογραμμίσω αρκετά την σημασία του σωφρονισμού. Επιστρέφοντας στο ζήτημα της γυναικοκτονίας, τον δράστη πώς θα τον σωφρoνίσουμε; Δεν πρέπει να τον επιμορφώσουμε; Δεν πρέπει να πάει σε ξενώνες να δει κακοποιημένες γυναίκες; Δεν πρέπει να τον βάλεις σε προγράμματα που σχετίζονται με την παροχή βοήθειας σε αυτές; Xωρίς τέτοιες δράσεις θα βγάλεις κι άλλους δολοφόνους.
Πιστεύετε ότι η ενσυναίσθηση είναι κάτι που διδάσκεται;
Nαι. Ξέρετε, όσοι σκοτώνουν δεν είναι τρελοί. Τα τονίζει κι η Λένα αυτά τα θέματα. Πολύ λίγοι είναι οι διαταραγμένοι που θα σκοτώσουν λόγω ψυχικής νόσου. Οι περισσότεροι είναι κανονικοί άνδρες. Πιστεύω ότι αν ο άνθρωπος δεν έχει παθολογικά προβλήματα, η ενσυναίσθηση μπορεί να καλλιεργηθεί. Για να γίνει αυτό πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τα θέματα αυτά.
Ως δικηγόρος που ασκεί το επάγγελμα της στην Ελλάδα, τι έχετε να σχολιάσετε για την άνοδο της ενδοοικογενειακής βίας στην περίοδο της καραντίνας;
Τις γυναίκες στην καραντίνα τις διώχνανε από τ’αστυνομικά τμήματα. Τους λέγανε να πάνε να κλειστούν στο σπίτι μαζί με τον κακοποιητή τους. Το επίπεδο της αστυνομίας αυτή τη στιγμή, είναι ότι αποθαρρύνουν τη γυναίκα απ’το να κάνει μήνυση και την στέλνουν πίσω,να φάει ξύλο μέχρι να πεθάνει. Αυτή είναι η αντιμετώπιση των γυναικών από αστυνομικούς που δεν έχουν ειδική εκπαίδευση στη διαχείριση τέτοιων ζητημάτων. Τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε αν το πρώτο στάδιο της διαδικασίας είναι έτσι; Καταλαβαίνετε τι συμβαίνει στην ψυχή μιας γυναίκας που προσπαθεί να βρει βοήθεια και τα επίσημα όργανα την στέλουν πίσω στην απομόνωση; Ούτε στο επόμενο στάδιο, στο δικαστήριο υπάρχει η κατάλληλη επιμόρφωση.
Πιστεύετε ότι παίζει ρόλο και η έλλειψη ιατροδικαστών στο ζήτημα που υπάρχει με την απονομή της δικαιοσύνης; Σύμφωνα με άρθρο της Καθημερινής, το 2017 υπηρετούσαν στο ΕΣΥ μόλις 2 μόνιμοι ιατροδικαστές και 11 συμβασιούχοι ενώ μόλις 21 από τους 51 νομούς της χώρας καλύπτονταν με ιατροδικαστή.
Σίγουρα παίζει ρόλο. Ωστόσο, θέλω να υπογραμμίσω ότι η βλάβη που παθαίνουν πολλά θύματα ενδοοικογενειακής βίας πολλές φορές δεν φαίνεται.
Δεν χρειαζόμαστε μόνο ιατροδικαστές, χρειαζόμαστε επιμορφωμένους αστυνομικούς, επιμορφωμένους δικαστές για όλα τα θέματα της ενδοοικογενειακής βίας ειδικώς και της βίας κατά των γυναικών γενικώς.
Υπάρχει η ψηφιακή βία, η ψυχολογική βία, η λεκτική βία. Όλ’αυτά είναι ισοδύναμα. Οι ελεγκτικές αρχές βλέπουν μόνο αν την έχει σαπίσει στο ξύλο. Αυτό νομίζετε ότι είναι;
Πώς θα σχολιάζατε το νόμο για τη συναίνεση; Αναφέρομαι στην τροποποίηση του 336 ΠΚ που έλαβε χώρα το 2019 και ενσωματώνει το πάγιο φεμινιστικό αίτημα ‘χωρίς συναίνεση είναι βιασμός’.
Μας πετάξανε την τελευταία στιγμή ένα νόμο έτσι, ανεπεξέργαστο, χωρίς διακρίσεις. Έναν νόμο πρόχειρο που τον αφήσανε να πλανάται στη νομική σφαίρα χωρίς να τον περάσουν στην κοινωνία. Αν ένας νόμος δεν νομιμοποιηθεί στο επίπεδο της κοινωνίας δεν μπορεί να εκπληρώσει την παιδαγωγική του αξία. Το να γραφτεί και να ψηφιστεί είναι η αρχή, είναι το έναυσμα. Από εκεί κι έπειτα πρέπει να ενσωματωθεί στην ίδια την κοινωνία. Ποιος ξέρει αυτή τη στιγμή τι λέει ο νόμος για το βιασμό πέρα από τους επαγγελματίες και τις φεμινιστικές οργανώσεις;
Ένα ζήτημα που μου έχει φανεί σοβαρό είναι το κομμάτι της εξαίρεσης μαρτύρων στην ποινική δίκη, όταν δηλαδή οι δικηγόροι ζητούν να εξαιρεθούν μάρτυρες, ως επί το πλείστον γυναίκες, στις υποθέσεις βιασμών. Πώς θα το σχολιάζατε;
Δεν θα έλεγα ότι είναι το πρώτο που μας απασχολεί. Αλλού πρέπει να δοθεί βάση, κυρίως στο πώς εξετάζονται τα ίδια τα θύματα. Το διεθνές δίκαιο μας δίνει για παράδειγμα το εργαλείο της βιντεοκάμερας και αναφέρομαι τόσο στο κομμάτι της προανάκρισης όσο και σ’αυτό της δίκης. Στο εξωτερικό πολλές φορές το θύμα εξετάζεται με κάμερα για να μην έρθει αντιμέτωπο με το θύτη του.
Στο ελληνικό δίκαιο είναι υποχρεωτική η παρουσία ψυχολόγου ή ψυχίατρου κατά τη διαδικασία κατάθεσης ή εξέτασης ενός θύματος για να το προστατεύσουν από τυχόν περισσότερη ψυχολογική ζημιά;
Όχι. Δεν υπάρχει τίποτ’απ’όλ’αυτά. Κατά τη γνώμη μου, φυσικά και θα έπρεπε να υπήρχαν και μάλιστα από τη στιγμή που πάει ένα θύμα στην αστυνομία να καταγγείλει ένα περιστατικό. Το υπάρχον σύστημα είναι καθαρά αποτρεπτικό και δεν αναφέρομαι μόνο στο βιασμό αλλά και σε περιπτώσεις κινδύνου ζωής που το θύμα πάει να καταγγείλει τη βία που δέχεται στο σπίτι και της απαντάνε ‘γύρνα πίσω γιατί κι αυτός μπορεί να σου κάνει μήνυση’. Αυτή είναι η συμπεριφορά της αστυνομίας. Και να προσθέσω και κάτι. Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε γιατί έχουμε έναν νομικό πολιτισμό που έχει προχωρήσει.
Υπάρχουν διεθνή πρότυπα που ορίζουν το πώς πρέπει να εξετάζεται ένα θύμα, που αναφέρονται στο πώς πρέπει ν’αποφευχθεί επικοινωνία ή επαφή του με το θύτη, που ορίζουν το ποιες σχετικές ειδικότητες θα βοηθήσουν το θύμα ν’αντιμετωπίσει τη διαδικασία της δίκης κι επίσης, υπάρχει και το εγχειρίδιο των Ηνωμένων Εθνών για τη βία κατά των γυναικών. Έχουμε πηγές από τις οποίες μπορούμε ν’αντλήσουμε πληροφορίες, αυτό θέλω να πω. Δεν μπορούμε να κάνουμε τις δίκες για το βιασμό όπως τις κάναμε το 50, έχουμε το νομικό εξοπλισμό για να εκσυγχρονιστούμε.
Πώς θα σχολιάζατε την δίκη για το βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη;
Πιστεύω ότι ήταν η φρικτή δολοφονία που δεν επέτρεπε κανένα άλλο αποτέλεσμα. Δεν ξέρουμε τι θα γινόταν αν ήταν μόνο βιασμός. Ας ζούσε η Ελένη βέβαια κι ας μη μαθαίναμε ποτέ. Οι δίκες για το βιασμό είναι ένδειξη για τον πολιτισμό μιας χώρας. Πρέπει ν’αλλάξει άρδην η αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων και πρέπει ν’αλλάξει πρώτα από το σπίτι μας, από εμάς, απ’τους δικηγόρους. Δεν είμαστε κανένα αριστοκρατικό τμήμα του πληθυσμού μιας χώρας. Ο ρόλος μας είναι να είμαστε ο κυματοθραύστης στην κρατική αυθαιρεσία. Έχουμε χάσει το δρόμο μας. Πρέπει ν’αλλάξει το πρόσωπο της δικηγορίας.
Σας έχει συμβεί να βρίσκεστε σε δικαστήριο υπερασπιζόμενη θύμα ενδοοικογενειακής βίας ή βιασμού και η επιχειρηματολογία σας να μην γίνεται κατανοητή από την δικαστική αρχή;
Πάρα πολλές φορές. Αυτό μέχρι τώρα γίνεται. Είναι αυτό που λέει και η Λένα, ότι είμαστε η εξαίρεση.
Πιστεύετε ότι η Ελλάδα διαφέρει από άλλες δυτικές χώρες ως προς την αντιμετώπιση των θυμάτων βιασμού;
Bέβαια. Και δεν θα σας πω μόνο για τη Δανία, τη Σουηδία, τη Γαλλία και λοιπές χώρες. Θα δώσω το παράδειγμα μιας νότιας χώρας, της Ισπανίας, με την υπόθεση ‘la manada’ (αγέλη των λύκων,) αν θυμάστε. Αναφέρομαι στην υπόθεση των πέντε αντρών που βίασαν ένα 14χρονο κορίτσι. Η χώρα όλη κατέβηκε στους δρόμους ζητώντας δικαιοσύνη. Σε άλλες χώρες δεν υπάρχει μόνο ισχυρό φεμινιστικό κίνημα αλλά υπάρχει κόσμος που βγαίνει στους δρόμους. Εδώ, εμείς που ασχολούμαστε στ’αλήθεια και με πάθος με τα θέματα αυτά, είμαστε η μειοψηφία.
Μεταξύ νομικών δεν έχετε κουραστεί ν’ανήκετε σε μια μειοψηφία ως προς τα πιστεύω και τις ιδέες σας;
Όχι. Θεωρώ ότι τα πράγματα τα κάνουν οι μειοψηφίες. Με φοβίζουν οι πλειοψηφίες.
Έχετε πάρει την πρωτοβουλία να ξεκινήσετε μέσω instagram το hashtag #changemediaforher. Τι σας έκανε να προβείτε σ’αυτή την κίνηση;
Υπάρχουν ένα σωρό νόμοι για ν’αλλάξει ο τρόπος παρουσίασης των γυναικών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτή τη στιγμή τα μέσα λειτουργούν παράνομα, ανεξέλεγκτα, δεν ξέρουν τι λένε, δεν ξέρουν τι κάνουν. Το 2019 έχουμε τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, την οποία την κυρώσαμε, την ψηφίσαμε και η οποία λέει πολύ αναλυτικά πώς προβλέπεται να λειτουργούν τα μέσα και πώς προβλέπεται να είναι οι διαφημίσεις. Επίσης το 2019 έχουμε το νόμο 4604 για το πώς πρέπει να λειτουργούν τα κανάλια και πώς δεν θα γίνονται έμφυλες διακρίσεις στην τηλεόραση. Δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Γι’αυτό ξεκίνησα το #changemediaforher. Και αν δείτε, απευθύνομαι στις γυναίκες δημοσιογράφους. Κινηθείτε. Η κατάσταση έχει γίνει ακόμη χειρότερη στην ελληνική τηλεόραση για πράγματα για τα οποία υπάρχουν νόμοι. Δεν είναι δυνατόν μετά τον 4604 και μια σύμβαση Κωνσταντινούπολης να βγαίνει η διαφήμιση με τον Λούλη!
Θέλω να μου πείτε τη γνώμη σας για την συνεπιμέλεια των τέκνων που αναμένεται να προταθεί με το σχέδιο αναμόρφωσης του Οικογενειακού Δικαίου.
Ξαφνικά, ενώ έχουμε ένα σωρό προβλήματα που έχουμε να λύσουμε, μας έρχεται ένας νόμος για την συνεπιμέλεια τον οποίο θεωρώ και άκαιρο και ο οποίος επί της ουσίας δεν έρχεται να λύσει κανένα πρόβλημα. Είναι αίτημα οργανώσεων πατεράδων που διαφωνούν με το ότι το δικαστήριο δίνει την επιμέλεια συνήθως στη μητέρα.
Το δικαστήριο δεν δίνει στις μητέρες κανένα προνόμιο. Το ότι το δικαστήριο δίνει την επιμέλεια συνήθως στη μητέρα είναι πατριαρχική έκφανση καθώς θεωρούν ότι η μητέρα είναι η πιο κατάλληλη για να μείνει στο σπίτι. Συνήθως οι πατεράδες δεν ζητάνε καν την επιμέλεια. Το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια δεν είναι καμία φεμινιστική διεκδίκηση που έπιασε τόπο. Είναι ένα αίτημα, το οποίο δεν ξέρω γιατί έρχεται τόσο εσπευσμένα καθότι είχε ξανατεθεί το 2008 και είχε απορριφθεί, που εκφράζεται από διάφορες οργανώσεις για τα δικαιώματα των αντρών το οποίο δεν έρχεται να λύσει κάποιο πρόβλημα. Αυτή τη στιγμή, με το υπάρχον νομικό πλαίσιο, αν το ζευγάρι έχει αγαστή συνεργασία, μπορεί κάλλιστα ν’αποφασίσει να συνεπιληθεί του τέκνου.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έρχεται αυτή τη στιγμή χωρίς να ζητηθεί η γνώμη ούτε των οργανώσεων για τα δικαιώματα των γυναικών ούτε των φεμινιστικών οργανώσεων, κατά πάσα πιθανότητα επειδή όπως έγραψε ο πρόεδρος πρωτοδικών Γεώργιος Πλαγάκος, ‘υπάρχει το ενδεχόμενο, μία μερίδα γονέων με μεγάλη επιρροή λόγω των κοινωνικών σχέσεών τους, η οποία (επιρροή) είναι ίσως δυσανάλογη του αριθμού τους, να προκαλέσει ουσιώδη μεταβολή της νομοθεσίας με σκοπό την εκ πλαγίου ανατροπή του περιεχομένου των δυσμενών γι’ αυτούς δικαστικών αποφάσεων, οι οποίες εκδόθηκαν σε δίκες σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών τους.’
Το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια δεν προωθεί καμία ισότητα, θα’πρεπε να’χουμε ισότητα για να την προωθήσει. Υπάρχει νομίζετε κάποια συνθήκη που είναι υπέρ των γυναικών και εις βάρος των ανδρών την οποία πρέπει ν’αποκαταστήσει; Οι περισσότεροι άνδρες που δεν βλέπουν τα παιδιά τους, το πράττουν επειδή έχουν αυτή την επιλογή, όχι επειδή τους τα στερεί η μητέρα. Το νομοσχέδιο αυτό θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα απ’όσα θα μπορούσε να λύσει και δεν είναι με κανέναν τρόπο υπέρ του συμφέροντος του παιδιού. Εν ολίγοις, μου φαίνεται εκ του πονηρού αυτή η τόσο ξαφνική προώθησή του τη στιγμή που έχουμε τόσα θέματα να λύσουμε.
Τι θα συμβουλεύατε νέες δικηγόρους που είναι τώρα βρίσκονται στην αρχή της πορείας τους;
Να παλεύουν στ’αλήθεια για τα ιδανικά τους. Να μην τα εγκαταλείψουν. Να ξέρουν ότι είναι η ελπίδα μας. Να ενώνονται μεταξύ τους. Οι εποχές που ένας δικηγόρος μόνος του μπορούσε να τα καταφέρει μ’ένα γραφειάκι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Σήμερα ισχύει ότι ‘η ισχύς εν τη ενώσει’. Θα πρότεινα να ενωθούν μεταξύ τους ως γυναίκες δικηγόροι και να φτιάξουν ένα μεγάλο σχήμα. Έτσι θα προχωρήσουν τα πράγματα.
Και αν ήταν να τις προειδοποιήσετε για μια δυσκολία του επαγγέλματος, ποια θα ήταν αυτή;
Δεν σας θέλουν οι περισσότεροι. Θέλουν να φύγετε απ’τη δικηγορία. Φέτος, το 2020, γνωστός συνάδελφος δήλωνε σε κανάλι ότι η δικηγορία δεν έιναι για τις γυναίκες, ότι είναι για γερά στομάχια. Και επειδή δεν μας θέλουν στη δικηγορία πρέπει να επιμείνουμε.
Πιστεύω, και θα το πω, ότι είμαστε καλύτερες. Είμαστε καλύτερες στη σχολή, διαβάζουμε πιο πολύ, βγαίνουμε από εκεί και είμαστε καλύτερες και στη δικηγορία. Θα το πω κι ας το πάρει ο καθένας όπως θέλει.
Προσπαθούν να μας εμποδίσουν με χίλια μέσα ν’αφήσουμε τη δικηγορία και να γίνουμε συμβολαιογράφοι, δικαστές και λοιπά. Για ν’αλλάξει η τύχη του επαγγέλματος και για ν’αλλάξει η τύχη αυτού του τόπου πρέπει να εμμείνουμε σ’αυτό που έχουμε σπουδάσει και στο οποίο έχουμε να προσφέρουμε πάρα πολλά. Μην ακούτε κανένα που θα σας πει ότι δεν κάνετε γι’αυτό.
Κυρία Καούνη, είστε φεμινίστρια;
Eίμαι λυσσαλέα φεμινίστρια.
Πώς πιστεύετε ότι μπορούν ν’αλλάξουν τα πράγματα;
Χρειάζεται αγώνας. Αν δεν είμαστε εμείς οι δικηγόροι, μπροστάρηδες σε αυτούς τους αγώνες δεν ξέρω ποιος μπορεί να είναι. Το δικαστήριο είναι ο φυσικός μας χώρος. Πώς υπερασπίζουμε; Mε ποιον τρόπο τους υπερασπίζουμε; Πρέπει ν’ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το ρόλο του δικηγόρου στην απονομή της δικαιοσύνης. Δεν επιτρέπονται όλα στην υπεράσπιση. Αυτή είναι η άποψή μου. Δεν είμαστε σε κανένα ιερατείο για να είναι απλησίαστες έννοιες όπως αυτές της υπεράσπισης, τίποτα δεν είναι άγιο δισκοπότηρο για να μην το πιάνουμε. Πρέπει πιάσουμε τις νομικές έννοιες και να τις εκσυγχρονίσουμε.
Είμαστε στον 21ο αιώνα, κατευθυνόμαστε προς το 2021 και ακόμη αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια. Πρέπει να γίνουν πολύ γερές τομές και πρέπει να τολμήσουμε να τις κάνουμε, εμείς οι γυναίκες ιδίως πρέπει να τολμήσουμε. Πρέπει να βγούμε μπροστά. Nα σταματήσουμε να ψιθυρίζουμε πίσω.
Συνέντευξη: Λασκαρίνα Λιακάκου
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
