“Την κούναγε την ουρά της”, “ήταν πεταχτή”, “ήταν ξεπεταγμένη”, “ξεσκολισμένη”, “του κουνήθηκε και εκείνη, ε, και τι να έκανε”, “άμα δεν κουνηθεί η γάτα, ο γάτος δεν ζυγώνει”…
Δεν τις ακούμε πρώτη φορά αυτές τις χυδαιότητες. Είναι παροιμίες, χαρακτηρισμοί και ευφημισμοί με τις οποίες έχουμε μεγαλώσει όλες στο ελληνικό έδαφος της αιώνιας γυναικείας ευθύνης και της επίσης παντοτινής ανδρικής επιρρέπειας που, κατά το πατριαρχικό βολικότατο αφήγημα, “δεν τιθασσεύεται”, δεν υπακούει σε κανόνες και περιορισμούς, γιατί έτσι είναι “η ανδρική φύση”.
Κι όσο είναι από πληγωτικό έως επικίνδυνο, όταν το ακούμε μεγάλες, ενήλικες γυναίκες, πότε ως ερώτηση, πότε ως κατάφαση και πότε ως απόλυτη βεβαιότητα που θίγει βάναυσα την αξιοπιστία μας και τον λόγο μας ενάντια στον λόγο αυτού που μας παρενόχλησε ή ενός βιαστή, άλλο τόσο είναι χυδαίο και ισοπεδωτικό, όταν προορίζεται για να περιγράψει τις συμπεριφορές μικρών παιδιών, ανήλικων κοριτσιών, ανθρώπων απολύτως ανυπεράσπιστων απέναντι σε παιδοβιαστές.
Η χθεσινή ατάκα του πατέρα του παιδοβιαστή Ηλία Μίχου, την ώρα που μιλούσε σε δημοσιογράφους για τη σύλληψη του γιου του και τις φρικιαστικές αποκαλύψεις της δράσης του, ναι, είναι βαθιά χυδαία, λειτουργεί, όμως σπουδαία ως προς την κατανόηση της κόλασης που η επικαιρότητα ξερνάει εδώ και 4 μέρες στο πρόσωπό μας: πρώτον, γιατί ως ακατέργαστη κουβέντα “μιλάει” για τα υλικά με τα οποία ανατράφηκε κάποιος που εμπλέκεται σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα παιδοβιασμών της τελευταίας 10ετίας στην Ελλάδα. Δεύτερον, γιατί ακριβώς αυτή η ακατέργαστη κουβέντα, ενός ηλικιωμένου άνδρα κλείνει όλη την πατριαρχική Ελλάδα σε 3 λέξεις. “Άμα του κουνιότανε”…
Ας δούμε, όμως, προσεκτικά αυτή τη δήλωση: «Εμείς δεν έχουμε ανάγκη από 10 ευρώ. Εμείς είμαστε κύριοι. Είμαστε άρχοντες. Μου το ‘μπλέξαν το παιδί. Οποιοσδήποτε να ήταν, άμα του κουνιόταν κάτι θα έκανε. Είναι ψυχοπονιάρης, σ’ όλο τον κόσμο έδινε».
Τρεις αράδες, πολλές αναγνώσεις. Η έμφυλη, η ταξική, η νοσηρή. Η ανάγνωση του φτωχού “θηλυκού” που είχε ανάγκη τα χρήματα, η ανάγνωση του οικονομικά εύρωστου άνδρα που δεν του λείπουν τα χρήματα για να διαπράξει τέτοια εγκλήματα και που κυρίως, ως άρχων, έχει εξουσία και φυσικά η ανάγνωση της (αρρωστημένης) υποστήριξης του Έλληνα γονιού στο “παιδί”.
Γιατί η προέκταση της χυδαίας ατάκας “άμα του κουνήθηκε” είναι το “τι φόραγες όταν σε βίασαν”, το “μήπως έδωσες και εσύ δικαίωμα;”, “τι γύρευες εκεί;” και άλλα που περιγράφουν το πώς στη γυναίκα δεν επιτρέπεται ποτέ η αθωότητα, αλλά κυρίως δεν της επιτρέπεται η ξεγνοιασιά της παιδικής της ηλικίας.
Ποιο παιδί; Όχι πάντως αυτό που τώρα ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί προσπαθούν να στηρίξουν με κάθε τρόπο. Για τον… “ψυχοπονιάρη” των φιλανθρωπιών, ας μη σχολιαστεί τίποτα.
Το πατριαρχικό αφήγημα ως “παιδιά” αντιμετωπίζει αποκλειστικά τους άνδρες. Από το “οι άνδρες είναι μεγάλα παιδιά” μέχρι το “boys will be boys” οι κοινωνίες δικαιολογούν τον άνδρα ως “ανέμελο λεβέντη” και ενοχοποιούν τη γυναίκα ως φορέα ευθύνης όλων των δεινών.
Μόνο που στην κουλτούρα του βιασμού η μετάφραση αυτών των δύο χυδαίων παραδοξοτήτων είναι για τον μεν άνδρα, οχύρωση πίσω από τα πιο ποταπά ένστικτα για τη δε γυναίκα, στοχοποίηση και δαιμονοποίηση του κάθε βήματός της.
Γιατί η προέκταση της χυδαίας ατάκας “άμα του κουνήθηκε” είναι το “τι φόραγες όταν σε βίασαν”, το “μήπως έδωσες και εσύ δικαίωμα;”, “τι γύρευες εκεί;” και άλλα που περιγράφουν το πώς στη γυναίκα δεν επιτρέπεται ποτέ η αθωότητα, αλλά κυρίως δεν της επιτρέπεται η ξεγνοιασιά της παιδικής της ηλικίας.
Γι’ αυτό από μικρές ακούμε ηλίθιες συμβουλές για το από πάνω του μαγιό μας, για το αν φοράμε σουτιέν ή όχι για να μην προκαλούμε τα αγόρια, για το πώς να αποκρύπτουμε την περίοδό μας και ένα σωρό ακόμα αχρείαστες (και πατριαρχικά κατασκευασμένες) ντροπές που μας συνοδεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Το “τα ΄θελε” δεν είναι απλώς μία παρωχημένη κουβέντα. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του άλλοθι και της αθώωσης των απανταχού βιαστών και παιδοβιαστών, η κεντρική κολώνα του πατριαρχικού οικοδομήματος.
Κάθε φορά που κάποιος αναρωτιέται τι ακριβώς τον χρειαζόμαστε τον φεμινισμό, η κολώνα παραμένει στη θέση της και τέτοιες ατάκες ακούγονται από την τηλεόραση μέχρι τα δικαστήρια, από τα καφενεία μέχρι το ίδιο μας το σπίτι, εκεί που μεγαλώνουμε γυναίκες που αυτομαστιγώνονται για τι φορούσαν και τις παρενόχλησαν, ποιο λάθος σινιάλο προκάλεσε τον βιασμό τους, ποια συμπεριφορά τους εξαγρίωσε τον κακοποιητή τους…
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αηδία και απόγνωση. Να σε τι κωλόσπιτα μεγαλώνουν, με τι “αξίες” και πώς καταλήγουν να κακοποιούν / βιάζουν σωματικά και ψυχικά, ακόμα και να σκοτώνουν. Σιχάματα.
Ούτε μ’αυτό πέφτω από τα σύννεφα. Είναι χαρακτηριστικό το πως μεγαλώνει τραγικά μεγάλος αριθμός ελλήνων αντρών τους γιους τους: με τέτοια νοοτροπία. Το έχω ξαναπεί άπειρες φορές: ο αληθινός και πρώτος ένοχος είναι ο πατέρας του θύτη.
Τουλάχιστον ο άλλος πατέρας δεν πήγε στην κηδεία, καταδικάζοντας έτσι την πράξη του γιου του. Αυτός εδώ ισχυρίζεται ότι τον παρέσυρε(!) -σχεδόν τον εκμεταλλεύτηκε- η 12χρονη, απαλλάσσοντάς τον από κάθε ευθύνη. Στην πατριαρχία πάντα φταίει μια γυναίκα. Πάντα. Σε λίγο θα μας πουν ότι τους προκαλούμε ακόμα και ως βρέφη στην κούνια, επειδή πίνουμε προκλητικά το γάλα απο το μπιμπερό ή ότι παίζουμε επιδεικτικά με την πιπίλα. Άθλιοι.
Θυμάμαι ήμουν το πολύ 5 χρονών όταν άντραα συγγενικό μου πρόσωπο μου είπε ότι δεν ξαπλώνουμε έτσι στο κρεβάτι. “Έτσι” εννοούσε με ανοιχτά τα πόδια (καλοκαίρι σε καύσωνα). Και ρώτησα “γιατί” και δεν μου έλεγε, αλλά ένα συγγενικό αγοράκι της ηλικίας μου που ήταν δίπλα μου άρχισε να γελάει.
Νομίζω όλοι διαπαιδαγωγηθήκαμε καταπληκτικά.
Είμαι απολύτως σίγουρη ότι στο παρελθόν οι άντρες θα αποφεύγανε τα θηλυκά βρέφη με πιπίλα, δεν κάνω πλάκα, έχω αυτήν την αίσθηση με σιγουριά.
Δεν σου έλεγε, γιατί θα έπρεπε να σου εξηγήσει κάτι που δεν σε αφορούσε. Και πώς να σε αφορά άλλωστε το σεξ στα 5 σου; Παιδί ήσουν.
Επίσης, θα έπρεπε να παραδεχτεί τους συνειρμούς που έκανε βλέποντάς σε “έτσι”. Ο ενήλικας. Που έχει την ευθύνη.
Ντρεπομαι που ανηκω στο ανθρωπινο ειδος