in

Προσωπική ιστορία: Βιασμός

‘Σήκω φύγε’

‘Σήκω φύγε’ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

a86722be50fe5c57c11d25d0b867b519

Έχω υπάρξει θύμα βιασμού στην εφηβεία μου, κάτι που οι γονείς μου δεν γνωρίζουν μέχρι και σήμερα στα σχεδόν 30 μου. Ελπίζω η ιστορία μου να βοηθήσει αναγνώστριες που έχουν περάσει το ίδιο αλλά και να βάλει γονείς σε σκέψεις… Έρχομαι από ένα σπίτι υπερπροστατευτικων γονιών κι εγώ πάντα ήμουν αντιδραστική σαν παιδί.. Κρυφά όμως… Πράγμα που όπως καταλαβαίνεις εγκυμονει κινδύνους.

Στα 16 μου λοιπόν, έχοντας ήδη ολοκληρωμένες σχέσεις με αγόρια, πήγα και ερωτοχτυπηθηκα με έναν νεαρό, 19 τότε αυτός, ο οποίος σαν παιδί της ηλικίας του είχε την σταθερή κοπέλα του και πίσω απ’τήν πλάτη της άλλες 10. Εγώ ήμουν μια από τις “10” λοιπόν αλλά καθώς και μικρή και άμυαλη πίστευα ότι θα έρθει η στιγμή που θα κερδίσω την αποκλειστικότητα. Κάθε φορά λοιπόν που βρισκόμασταν ερωτικά, μου ζητούσε πρωκτικο σεξ και κάθε φορά έλεγα όχι. Την τελευταία φορά λοιπόν που πήγα σπίτι του, κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης, το ξαναζηταει και λέω πάλι όχι, επιμένει να το ζητάει και κάθε φορά που έλεγα όχι έβαζε περισσότερη δύναμη σε βαθμό που έφτασα κάποια στιγμή να πονάω και φυσικά να εκνευριστω και να του φωνάξω ότι δεν υπάρχει περίπτωση, δεν θέλω!

Τότε λοιπόν μου αρπάζει τα χέρια πίσω απτήν πλάτη με σπρώχνει προς τα κάτω και πήρε με το ζόρι αυτό που τόσο πολύ ήθελε.. Τι να ούρλιαζω άπτον πονο, τι να κλαίω με λυγμούς, τι να προσπαθώ να ξεφυγω, δεν τον συγκίνησε τίποτα… Με κράταγε εκεί σφιχτά μέχρι να τελειώσει τη δουλίτσα του…

Μόλις τελείωσε μου πέταξε και τα ρούχα στη μούρη κυριολεκτικά και μου είπε ” σήκω φύγε”.

Ντύνομαι κι εγώ με τα χίλια ζόρια και σηκώνομαι να φύγω και να περπατάω μεστα κλάματα, τον πόνο και τα αίματα στην ερημιά που εμενε και να προσπαθώ να βρω ταξί.. Η πρώτη αντίδραση γνωστή, ένιωσα βρώμικη, ένιωσα ότι το προκάλεσα εγώ, ένιωσα σκουπίδι, ένιωσα ένα τίποτα. Φυσικά στους γονείς μου δεν τόλμησα να πω πότε τίποτα από φόβο ότι θα μου πουν κι εκείνοι το ιδιο, ούτε προσπάθησα να πάω σε κάποιο γιατρό για την αιμορραγία, ευτυχώς σε μερικές μέρες είχε σταματήσει τελείως.

Δε θα σας πω ότι καθόμουν για καιρό κάτω απτήν ντουζιερα σε εμβρυική στάση προσπαθώντας να βγάλω το δέρμα μου, όχι.. Τίποτα κλισέ από αυτά που έχω δει σε ταινίες τουλάχιστον.. Ούτε στον εαυτό μου κλειστηκα, ούτε φοβόμουν τους άνδρες, και ξαναγέλασα, και έξω βγήκα, και σχέσεις έκανα και συνέχισα γενικά την καθημερινότητα μου, νιώθω όμως ότι έχασα ένα κομμάτι μου, μια ας πούμε αθωότητα που σαν παιδί 16 χρόνων είχα. Σίγουρα είναι κάτι που το κουβαλάω μέσα μου ακόμα και η συγκεκριμένη πρακτική αν και όποτε νιώσω αρκετά οικεία σε κάποια σοβαρή σχέση μου σε βαθμό ώστε να θελήσω να το δοκιμάσω πάντα με πιάνει ένα μούδιασμα κι ένας κόμπος στο στομάχι και στο λαιμό..

Αλλα σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι έχω ζήσει αρκετά φυσιολογικά τη ζωή μου μαζί με τα οποια ψυχολογικά τραύματα μπορεί να μου έχει αφήσει αυτή η εμπειρία. Εκεί που θέλω να καταλήξω στην ηλικία που βρίσκομαι πλέον, κοιτώντας πίσω, δεν ξέρω αν με βοήθησε τελικά το γεγονός ότι δεν το είπα σε κανέναν, να το κρύψω κάτω απτό χαλάκι και να το ξεχάσω όσο μπορώ, να μην το ξέρει κανένας για να είναι σαν να μην έγινε ποτέ..

Δεν είμαι σίγουρη για το αν θα το είχαν διαχειριστεί σωστά οι γονείς μου ώστε να με βοηθήσουν, και μόνο στη σκέψη τότε ότι θα τους ερχόταν ο ουρανός κατάκεφάλα, ότι θα τον κυνηγουσαν, ότι θα το μάθαινε όλο το σόι, και γενικά ότι αυτό θα ήταν κάτι που θα με χαρακτήριζε πλέον για όποιον το μάθαινε,

ότι θα ήμουν στο μυαλό όλων ως το 16χρονο αν εγκέφαλο κορίτσι που πήγαινε γυρεύοντας και βιάστηκε, προτίμησα να το περάσω μόνη μου και θεωρώ ότι είναι πολύ λυπηρό.

Δε θα ήθελα με τίποτα να βρεθώ κάποια στιγμή στη θέση των γονιών μου και να μάθω ότι το παιδί μου πέρασε κάτι τέτοιο και δεν το έμαθα, ότι δεν στάθηκα δίπλα του, ότι δεν κρέμασα ανάποδα το κάθαρμα που θα τολμησε να απλώσει το χέρι του πάνω στο παιδί μου. Από προσωπική πείρα λοιπόν θέλω να παρακαλέσω οποία κοπελα έχει ζήσει κάτι τέτοιο να μιλήσει, καταλαβαίνω απόλυτα το να μη θέλει να το πει σε κάποια οικείο πρόσωπο για τους λόγους που δεν το είπα κι εγώ, αλλά ας απευθυνθει σε κάποιον ειδικό για να τη βοηθήσει και να την κατευθύνει ανάλογα!

Κι εσείς γονείς προσοχή!! Όσο σκέφτομαι από πόσα πράγματα έχω γλυτώσει κατά τύχη και οι δικοί μου δεν είχαν ιδεα γιατί έλεγα ψέματα και φρόντιζα να καλύπτω πολύ καλά τα χνάρια μου για το που βρίσκομαι και τι κάνω. Μην πνίγετε τα παιδιά σας! Κάντε τα να νιώθουν ασφαλή να μπορούν να σας πουν τα πάντα! Δε λέω αφήστε τα να κάνουν ότι θέλουν φυσικά, βρείτε όμως τον τρόπο να τα προσεγγιζετε, είναι πολύ σημαντικό!!!

Εγώ ενώ είχα δύο γονείς που ήξερα ότι με λάτρευαν με έκαναν να φοβάμαι πιο πολύ την αντίδραση τους παρά το τι θα μου συμβεί ( και για να σας προλάβω ποτέ δεν υπήρξε κακοποίηση απ’τους γονείς μου απλά ήταν αρκετά αυστηροί). Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

8 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
μιμόζα
μιμόζα
3 χρόνια πριν

Πόσο σκληρό σκηνικό, πιάστηκε η καρδιά μου πάλι. Είναι πολύ δύσκολο να μη σε καθορίσει μια τέτοια εμπειρία, μπράβο σου που το κατάφερες ☀️

Κοσμική Νεράιδα
Κοσμική Νεράιδα
3 χρόνια πριν

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι γονείς σου και ο κάθε γονιός που είναι καταπιεστικός.Οταν το παιδί δεν έχει την ελευθερία να ζήσει την εφηβεία του με ο,τι αυτό συνεπάγεται,εκεί είναι που θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πάθει κάτι κακό.Αν κάποιος έχει ελευθερίες, μαθαίνει ευκολότερα να προστατεύεται και αν του συμβεί κάτι έχει τους γονείς του ως στήριγμα.
Κατ εμέ καλά έκανες και δεν το είπες στους γονείς σου γιατί θα στο θύμιζαν διαρκώς και θα δικαιολογούσαν έτσι την καταπιεστική συμπεριφορά τους.Το ότι θα το μοιράζονταν και με το σόι μου προκαλεί ανατριχιλα.

Διάφανο Σελοφάν
Διάφανο Σελοφάν
3 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Κοσμική Νεράιδα

Οι επικριτικοί γονείς σου κλονίζουν την αυτοεκτίμηση και γι αυτό θεωρείς καλύτερη την επιλογή να μην ανοίγεις κομμάτια του εαυτού σου. Ωστόσο δεν ξέρουμε τι θα γινόταν αν τελικά μιλούσε. Μπορεί να έβλεπε δυο άλλα πρόσωπα, που θα την αγκάλιαζαν και να τη στήριζαν. Άβυσσος η ψυχή των γονιών. Πιστεύω όμως ότι ακόμη και αν είχε υποστηρικτικούς γονείς πάλι ίσως δεν θα έλεγε τίποτα. Είχε ξεγράψει την επιλογή να μιλήσει στους γονείς της, αλλά θα μπορούσε να μιλήσει σε κάποιο άλλο άτομο που εμπιστευόταν, να μοιραστεί το βάρος. Εννοείται δεν λειτουργούν όλοι με τον ίδιο τρόπο (στα 16 βέβαια συνήθως… Διαβάστε περισσότερα »

Μέρσυ
Μέρσυ
3 χρόνια πριν

Φρικιαστικη εμπειρία, ειδικά για ένα τόσο μικρό κορίτσι. Λυπάμαι πάρα πολύ για τον άθλιο υπανθρωπο που έφερε η μοίρα μπροστά σου. Χαίρομαι ωστόσο που την επεξεργαστηκες ετσι, ώστε να μην σου κάνει περισσότερο κακο. Δυστυχώς καταλαβαίνω από εμπειρία το κομμάτι του να μην μπορείς να μιλήσεις στους γονείς σου. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο κάποιοι γονείς αποτυγχάνουν να χτίσουν σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά τους. Κρίνοντας κυρίως από τον εαυτό μου, θα έλεγα ότι το γεγονός πως δεν το συζητησες πιθανότατα είχε πλεονεκτηματα. Δυστυχώς λίγοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να συμπαραστεκονται ειλικρινά και με σωστή κρίση σε… Διαβάστε περισσότερα »

cyora
cyora
3 χρόνια πριν

Λυπάμαι πολύ για αυτό που σου συνέβη. Χαίρομαι απίστευτα πολύ που δεν σε επηρέασε. Είσαι πολύ πολύ δυνατή! Πόσοι βιασμοί, δυστυχώς, συμβαίνουν που λόγω του συστήματος ποτέ δεν μαθαίνονται και οι βιαστές παραμένουν ατιμώρητοι.

angus
angus
3 χρόνια πριν

Eίναι από τις λίγες φορές που διαβάζω για κατι και ευχομαι ολοψυχα σε προσωπο της ιστοριας (στον τύπο εν προκειμενω) να παθει κατι οδυνηρο

Woooo
Woooo
3 χρόνια πριν

Το πιο λυπηρό είναι πως ο βιαστής κυκλοφορεί ελεύθερος. Τις άλλες 10 που είχε δεν θα είχε αποπειραθεί να βιάσει? Όσο και να χαίρομαι που η μία το ξεπέρασε, μου φαίνεται αδιανόητο το ότι σε αυτές τις ιστορίες δεν έχω διαβάσει σχεδόν ποτέ να έχει υπάρξει οποιαδήποτε συνέπεια στον βιαστή ή στον κακοποιητή. Οι επόμενες γυναίκες που θα βρεθούν στον δρόμο τους πώς θα προστατευτούν?

Barracuda
Barracuda
3 χρόνια πριν

Λυπάμαι πολύ για ότι έπαθες σε καμιά γυναίκα δεν αξίζει αυτό. Χαίρομαι που το ξεπέρασες αλλά είναι κακό που σκέφτομαι ότι θα ήθελα να έπαιρνε μια γεύση από αυτό που σου έκανε; (τότε όχι μετά τόσο καιρό). Να έβρισκα κάποιον να τον στριμώξει και φυσικά να μην τον βιάσει αλλά να τον αφήσει στο παρά ένα. Να πάρει μια ιδέα , ένα ίχνος φόβου. (Σε καμία περίπτωση να τον βιάσει, ακόμα και η σκέψη δε μου αρέσει)