Από την Sunshine
Θα γράψω για την κολλητή μου απ’το Γυμνάσιο.
Τρία χρόνια οι καλύτερες φίλες, πηγαινοερχόμασταν μαζί στο σχολείο, μιλούσαμε ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο όταν επιστρέφαμε σπίτι (τότε είχαμε μόνο σταθερά τηλέφωνα και η μόνιμη απορία της μαμάς μου ήταν το τι άλλο έχουμε να πούμε αφού τη μισή μέρα ήμαστε μαζί), Σάββατα η μία στο σπίτι της άλλης κλπ.
Χωριζόμαστε στο Λύκειο σε διαφορετικά σχολεία αλλά κρατάμε στενή επαφή. Συνεχίζουμε στις τριτοβάθμιες σπουδές μας και εκεί καταλαβαίνω ότι κάπου χωλαίνει το πράγμα. Οι συναντήσεις μας πια γίνονται μόνο με δική μου πρωτοβουλία, κάνει την πρώτη της σχέση (και τελευταία μέχρι στιγμής γιατί τον παντρεύτηκε) και εγώ τον γνωρίζω ένα χρόνο μετά (!!!) που έρχεται να την πάρει από μια συνάντηση μας, αρχίζει και με κουράζει η ακατάπαυστη πολυλογία της που την είχε από παλιά αλλά τώρα έχει μετατραπεί σε ατελείωτους μονολόγους…
Τελευταία φορά την παίρνω τηλέφωνο τον Ιούλιο του 1997. Μιλάει πάλι μόνη της για 20 συνεχόμενα λεπτά, της λέω «άντε να βρεθούμε και από κοντά», μου απαντάει ότι θα μου τηλεφωνήσει και αποχαιρετιόμαστε. Εκεί αποφασίζω ότι δεν πρόκειται να ξαναπροσπαθήσω εγώ, ας κάνει και αυτή μια κίνηση…
Ακόμα περιμένω αυτό το τηλεφώνημα.
Τελικά δεν ξέρω αν τη φιλία μας την έληξα εγώ ή αυτή. Μάλλον αυτή την έληγε επί χρόνια με τον τρόπο που την αντιμετώπιζε αλλά εγώ δεν ήθελα να το αποδεχτώ. Πληγώθηκα και στεναχωρήθηκα πολύ αλλά με τα χρόνια κατάλαβα ότι δεν ταιριάζαμε σαν χαρακτήρες και το μόνο που μας ένωνε ήταν όσα είχαμε μοιραστεί στην εφηβεία μας. Παντρεύτηκε λίγα χρόνια αργότερα και εγώ που κάποτε πίστευα ότι θα είμαι η κουμπάρα της, δεν καλέστηκα καν στο γάμο. Αργότερα έμαθα ότι τον άντρα της δεν τον χώνευε κανείς από την πρώτη στιγμή που τα έφτιαξαν και ότι γενικά έχει προβλήματα στο γάμο της από την αρχή. Δεν ξέρω αν έχει και αυτός ένα μερίδιο ευθύνης για την απομάκρυνση της (μπορεί με έναν τρόπο να την απομόνωσε) αλλά πλέον δεν με νοιάζει.