Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.
Η ιστορία της Αγγελικής με τα δικά της λόγια
Είδα την πρόσκλησή σου στο facebook να μοιραστούμε μαζί σου τις ιστορίες μας από τη μητρότητα ή τη μάχη μας με την υπογονιμότητα σε μία πολύ δύσκολη στιγμή μου. Και αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου ιστορία.
Παλεύω με την υπογονιμότητα από τα 18 μου! Ή μάλλον πιο σωστά είμαι αντιμέτωπη με την προοπτική της υπογονιμότητας από την πρώτη κιόλας μου επίσκεψη σε γυναικολόγο.
Στα 18, ενεργή πια σεξουαλικά ήμουν ενημερωμένη σωστά και ήξερα ότι πρέπει να επισκεφτώ γυναικολόγο. Σε αυτή την πρώτη επίσκεψη διαγνώστηκα με ενδομητρίωση. Μία σοκολατοειδής κύστη στη δεξιά μου ωοθήκη που θα με δυσκόλευε να αποκτήσω παιδιά στο μέλλον.
Στα 18 μου δεν ήξερα καν αν θα θελήσω να αποκτήσω παιδί, δεν το είχα σκεφτεί, ήταν κάτι τόσο μακρινό για εμένα… Νομίζω τότε έλεγα ότι δεν θέλω καν παιδιά, δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου με παιδί.
Παρόλα αυτά μπήκα σε μία διαδικασία θεραπειών με αντισυλληπτικά και άλλες ορμόνες διακοπής της περιόδου μου για μεγάλο χρονικό διάστημα – με ό,τι αυτό σημαίνει. Δηλαδή συμπτώματα και εμπειρία εμμηνόπαυσης στα 20! Ακολούθησε στα 23 μία λαπαροσκοπική επέμβαση αφαίρεσης της κύστης, η οποία ήταν πια γύρω στα 5,5 εκατοστά – σαν ένα μικρό μπαλόνι, γεμάτο με μισό λίτρο περίπου υγρό (κυρίως αίμα) που μοιάζει με λιωμένη σοκολάτα. Μετά την επέμβαση άλλη μία περίοδος τεχνητής εμμηνόπαυσης.
Στα 23 όμως είναι όλα κάπως πιο «ελαφρά». Δεν με πείραζε και τόσο πολύ – εξάλλου εγώ δεν ήξερα καν αν ήθελα να κάνω παιδιά. Και αν τελικά ήθελα και δεν μπορούσα δεν έγινε και τίποτα. Υπήρχε και η προοπτική της υιοθεσίας. Με την έπαρση των 20 και κάτι που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, θεωρούσα ότι η υιοθεσία είναι εύκολη υπόθεση, έκανα δηλώσεις με ύφος ότι δεν με νοιάζει να διαιωνίσω τα γονίδιά μου και ότι υπήρχαν τόσα παιδάκια που το μόνο που ήθελαν ήταν αγάπη. Και θεωρούσα ότι έχω και ηθικό προβάδισμα… τρομάρα μου. Στα 23 όμως όλα τα θεωρεί κανείς πιθανά αρκεί να τα θελήσει…
Τα χρόνια περνούσαν και το πρόβλημα μου επανήλθε. Στα 29 μου ακολούθησε άλλη μία λαπαροσκοπική επέμβαση αφαίρεσης της κύστης – η οποία πια έδειξε και την έκταση του προβλήματος, το οποίο εκτός των άλλων μεταφράζεται και σε μία κατεστραμμένη σάλπιγγα- και άλλες δύο φορές τεχνητής εμμηνόπαυσης. Μόλις έληξε και η τελευταία, το πρόβλημα επανήλθε. Όπως και η διαρκής υπενθύμιση από γιατρούς, φίλους και συγγενείς: «Μην καθυστερείς» «Προσπάθησε να κάνεις παιδί», «Τα χρόνια περνούν», «Θα δυσκολευτείς με το πρόβλημα που έχεις», «Θα χρειαστεί να καταφύγεις στη λύση της εξωσωματικής», «Ε, εντάξει μωρέ, στην τελική θα κάνεις εξωσωματική, τι έγινε», «Δεν είσαι πια μικρή»…
Σήμερα είμαι 37! Ναι σε αυτή την «τρομακτική» ηλικία, αν πιστέψουμε γιατρούς, ειδικούς και μη που έχουν δημόσιο λόγο και γράφουν άρθρα ή βγαίνουν σε εκπομπές στην τηλεόραση: «Η γονιμότητα της γυναίκας μειώνεται πολύ μετά τα 30», «Κακώς καθυστερούν οι γυναίκες την απόκτηση παιδιού» και άλλα τέτοια ωραία και ενθαρρυντικά.
Σε αυτή την «τρομακτική» ηλικία αποφασίσαμε με τον σύντροφό μου να προσπαθήσουμε να κάνουμε παιδί. Με τον κλασικό, πατροπαράδοτο τρόπο. Χωρίς επιτυχία προς το παρόν. Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο έχω μπει σε ένα περίεργο μονοπάτι. Έμαθα για τον κύκλο μου, το σώμα μου και την αναπαραγωγική διαδικασία σχεδόν τα πάντα. Μπήκα στη διαδικασία να μετράω μέρες κύκλου, να θερμομετρούμαι κάθε πρωί, να αναζητώ συμπτώματα, να κάνω τεστ ωορρηξίας για να μην χάσουμε τις «καλές μέρες». Να μπαίνω και να συμμετέχω σε σχετικά φόρουμ… Και να βρίσκω τρόπους να διατηρώ την αισιοδοξία μου. Ότι όλα γίνονται. Ότι μπορεί κι εγώ, στα 37, με ενδομητρίωση 4ου βαθμού, μία κύστη 7 εκατοστά πια, ένα ινομύωμα στα 4 εκατοστά και μία άχρηστη δεξιά σάλπιγγα να πετύχω «φυσιολογική» (και σιχαίνομαι τόσο αυτό τον όρο) σύλληψη!
Όταν είδα την πρόσκλησή σου στο facebook, μόλις είχα γυρίσει από τον τακτικό ετήσιο γυναικολογικό μου έλεγχο. Μόλις είχα ακούσει για άλλη μία φορά ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου, ότι η ηλικία μου δεν είναι καλή και ότι πρέπει να σκεφτώ σοβαρά τη λύση της εξωσωματικής.
Δεν θέλω να κάνω εξωσωματική. Τα χρήματα που απαιτούνται είναι πραγματικά πολλά για τις εποχές που ζούμε, τα φάρμακα είναι πάρα πολλά, η ψυχολογική επιβάρυνση μου φαντάζει βουνό και το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά εγγυημένο. Ξέρω πολύ καλά μέσα μου ότι η εξωσωματική δεν είναι για μένα – και έχω απέραντο θαυμασμό και σεβασμό για τις γυναίκες που την αντέχουν.
Όλα αυτά τα χρόνια ζω στη σκιά του «δεν θα μπορείς να κάνεις παιδί» και με μία ταλαιπωρία αποτυχημένων θεραπειών για να μην χάσω κάθε ελπίδα. Και όλα αυτά τα χρόνια, έμαθα καλά να αντιμετωπίζω τα λόγια των άλλων και έμαθα πραγματικά να μην με επηρεάζουν και να τους απαντώ κατάλληλα μόνο και μόνο για να τους κάνω να σκεφτούν πριν ανοίξουν το στόμα τους και πετάξουν τη χοντράδα τους στην επόμενη, χωρίς παιδί γυναίκα που θα συναντήσουν – γιατί πολλές γυναίκες πληγώνονται και επηρεάζονται. Και γιατί στην τελική είναι κάτι τόσο προσωπικό! Δεν έχω μάθει όμως να αντιμετωπίζω τη δική μου φωνή μέσα στο κεφάλι μου. Τις πιο μύχιες σκέψεις μου. Έχω συμβιβαστεί με την ιδέα να μην αποκτήσω παιδί (τόσα χρόνια πια έχει γίνει η πραγματικότητά μου) και ξέρω ότι κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι μία χαρά και χωρίς παιδί. Αλλά δεν έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι όλο αυτό το έχω προκαλέσει εγώ στον εαυτό μου – βλέπεις την ενδομητρίωση τη δημιουργεί ο ίδιος μας ο οργανισμός. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ότι κάτι δεν έκανα καλά, ότι δεν φρόντισα το σώμα μου όσο θα έπρεπε. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι «Καλά να πάθεις, που έλεγες ότι δεν θέλεις παιδιά». Δεν μπορώ να μη θεωρώ τον εαυτό μου υπεύθυνο ή έστω να τον συγχωρήσω για την όποια ευθύνη έχει.
Και τώρα που είμαι πραγματικά στην προσπάθεια απόκτησης παιδιού αλλά απορρίπτω την προοπτική της εξωσωματικής, έχουν αρχίσει και προστίθενται και άλλες σκέψεις. Μήπως τελικά δεν το θέλω πραγματικά πολύ; Και αυτή η τελευταία δεν είναι καν δική μου σκέψη. Είναι η κουλτούρα, είναι η κοινωνική απαίτηση τέτοια που σε κάνει να πιστεύεις ότι αν δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα, τότε δεν το θέλεις αρκετά…
Είμαι η Αγγελική. Είμαι 37 ετών και είμαι στην καλύτερη μου φάση. Θέλω να αποκτήσω παιδί με τον σύντροφό μου και δεν σκέφτομαι την εξωσωματική. Και όχι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το θέλω αρκετά. Και είμαι πολύ αισιόδοξη για την ευτυχή έκβαση – όποια και αν είναι αυτή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τελικά η προοπτική της υιοθεσίας;
Αγγελικη, δεν φταις σε τιποτα. Τιποτα δεν εκανες λαθος ή με κανενα τροπο δεν προκαλεσες ζημια στον εαυτο σου. Η ενδομητριωση σε μεγαλο βαθμο ειναι αχαρτογραφητη περιοχη, καλα καλα και οι γιατροι δεν ξερουν γιατι συμβαινει. Η βιβλιογραφια λεει οτι σε ενα βαθμο το οικογενειακο ιστορικο παιζει καποιο ρολο. Αυτοι που λενε “στο κατω κατω κανεις μια εξωσωματικη”, ισως δεν ξερουν τι συνεπαγεται σε σωματικη δοκιμασια, συναισθηματικη επενδυση, ρισκο, κουραση, χρηματικο κοστος, γιατι οταν ειναι κανεις απ’εξω, τα πραγματα ειναι καπως πιο θεωρητικα. Και με την καλυτερη ακομα προθεση. Εντουτοις, δεν ειναι ακατορθωτη διαδικασια. Αλλα το ξεκινημα αυτου του ταξιδιου… Διαβάστε περισσότερα »
Αγγελική μου πόσο σε νιώθω δε μπορείς να φανταστείς, από που να αρχίσω δεν ξέρω.. Ας ξεκινήσω από το ότι σε καμία περίπτωση ΔΕΝ φταις εσύ για τη ενδομητρίωση. Είναι όντως κάτι που δημιουργεί ο οργανισμός, αλλά σίγουρα όχι κάτι που μπορείς εσύ να ελέγξεις ή να αποτρέψεις. Και τον παιδικό διαβήτη πχ δημιουργεί ο οργανισμός, αλλά κανένα παιδάκι (ή ενήλικας) δεν φταίει που τον απέκτησε. Δεν είσαι υεπύθυνη γι’ αυτό που σου συμβαίνει και σίγουρα καμία σκέψη που έκανες δεν θα μπορούσε να επηρεάσει την έκβαση της πάθησής σου. Σε καταλαβαίνω που δεν θέλεις καθόλου την εξωσωματική και σε… Διαβάστε περισσότερα »
Πολλες αγκαλιες σε ολες : *
Αχ κορίτσι μου να ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω…! Κυριολεκτικά στο τσαφ είχα γλιτώσει από το θάνατο, λόγω επιπλοκών κυήσεως.. Για μένα πλέον η εξωσωματική είναι μονόδρομος, είναι πλέον αδύνατο να συλλάβω αλλιώς, άσε που αντιμετωπίζω προβλήματα πρόωρης εμμηνόπαυσης στα 32 μου χρόνια! Νομίζω πάντως ότι πολύ το παιδεύεις και το υπεραναλύεις στο μυαλό σου! Η τεχνολογία είναι με το μέρος σου, για ποιο λόγο δε θέλεις να τη χρησιμοποιήσεις? Εάν είναι το οικονομικό κομμάτι που σε προβληματίζει, υπάρχουν πολύ καλά δημόσια νοσοκομεία που προσφέρουν τις υπηρεσίες δωρεάν. Στα 37 σου και με ιστορικό γυναικολογικών προβλημάτων, ίσως θα έπρεπε να σκεφτείς… Διαβάστε περισσότερα »
Όντως είσαι στην καλύτερη φάση της ζωής σου!Σίγουρα έχεις περάσει πολλά, αλλά μην κατηγορείς τον ευατό σου για αυτο το πρόβλημα υγείας! Θεωρώ οτι δεν θα μπορούσες να κάνεις κάτι για να το αποτρέψεις. Δεν υπάρχει δεν το θέλω αρκετά, ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του όρια και εσυ σιγουρα γνωρίζεις τα δικά σου! Ευχομαι πραγματικά να συνεχίσεις να βρισκεσαι στην «καλυτερη φαση» για πολλά ακόμα χρόνια, οποιο και αν ειναι το αποτέλεσμα στο μέλλον.
Αχ, αυτή η φωνή μέσα στο κεφάλι μας, πόση κριτική μπορεί κάνει… Καλή τύχη! Να προσέχεις τον εαυτό σου και να τον αγαπάς.