Γεια σας! Παρακολουθώ όσα γράφετε από την αρχή και θέλω και εγώ να σας γράψω την ιστορία μου. Γνώρισα τον άντρα μου όταν ήμουν 19 και εκείνος 41 και μετά από μερικά χρόνια παντρευτήκαμε και κάναμε ένα παιδάκι. Ο άντρας/δυνάστης μου από την αρχή της σχέσης μας ήταν κακοποιητικός με όλες τις κλασικές συμπεριφορές, όλα τα έκανα λάθος, για όλα έφταιγα πάντα εγώ, ήμουν τεμπέλα, βρωμιάρα, οι φίλες μου όλες τσούλες, η οικογένεια μου δεν με αγαπούσε αληθινά, στην δουλειά όλοι με εκμεταλλεύονταν και εννοείται ότι ήμουν πολύ τυχερή που με ήθελε, γιατί μόνο κάποιον βλάκα θα έβρισκα διαφορετικά.
Αποκαλούσε τον εαυτό του τον «άντρα-ομόλογο» γιατί θα ήμουν τόσο εξασφαλισμένη μαζί του όσο και ένα ομόλογο του κράτους εξασφαλίζει τα λεφτά του πολίτη. Φυσικά εκείνος είχε χρήματα ενώ εγώ τίποτα. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για όσα μου καταλόγιζε αλλά θα αναφερθώ μόνο σε αυτό που με σημάδεψε περισσότερο απ’ όλα. Όταν πλησίασε η ώρα να γεννήσω, εκείνος αποφάσισε σε συνεννόηση με τον γιατρό μου να κάνω καισαρική χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, προσπάθησα να αντισταθώ αλλά με φωνές (μπροστά στον γυναικολόγο μου εννοείται) μου είπε ότι αυτός αποφασίζει τι είναι το καλύτερο για μένα και για το παιδί. Και έτσι έχασα ακόμα και την αυτοδιάθεση του σώματός μου…
Θα μου πείτε, γιατί τα ανέχτηκα όλα αυτά; Τα πρώτα χρόνια πίστευα ότι με πολλή αγάπη θα τον άλλαζα και θα τον μαλάκωνα (τόσο ανώριμη), έπειτα τον υπάκουα από φόβο. ΄Όταν θύμωνε και φώναζε και χτυπούσε τα έπιπλα εγώ πάγωνα και σκεφτόμουν πως να συμπεριφερθώ για να μην τον εξοργίζω κι άλλο.
Σωματική βία δεν άσκησε ποτέ, αλλά εγώ ένιωθα σαν δαρμένο σκυλί.
Αυτό τράβηξε κάμποσα χρόνια, τον χωρισμό δεν τον σκεφτόμουν καν σαν επιλογή χωρίς δουλειά και με ένα μικρό παιδί. Ένιωθα απίστευτα δυστυχισμένη, όλη μέρα σπίτι, μέρες με την ίδια πιτζάμα και άρχισα να παθαίνω κρίσεις άγχους στον ύπνο μου.
Τελικά μια μέρα έκανα μπαμ και άρχισα να κλαίω και να του φωνάζω για πρώτη φορά όλα όσα σκεφτόμουν, ότι με ποδοπάτησε και ότι ήταν λάθος ο γάμος μας κτλ. Εκείνος έπαθε σοκ και υποσχέθηκε να βελτιωθεί. Τα πράγματα έγιναν ελαφρώς καλύτερα.
Του ζήτησα να πάω σε ψυχολόγο να βοηθηθώ αλλά εκείνος τους θεωρούσε απατεώνες, και μάλιστα θορυβήθηκε πολύ που το ήθελα, αλλά τελικά μου «επέτρεψε» να κάνω 4 συνεδρίες.
Τότε άκουσα για πρώτη φορά ότι αυτό που δέχομαι είναι ψυχολογική κακοποίηση και το πρώτο που μου πρότεινε η ψυχολόγος ήταν να βρω δουλειά.
Η δουλειά τελικά ήρθε τυχαία και αφού μου το επέτρεψε και ο σύζυγος με την σκέψη ότι δεν θα τεμπελιάζω άλλο και θα φέρνω χρήματα, ξεκίνησα να εργάζομαι (σε μια καλή θέση, έχω πτυχίο πανεπιστημίου). Εννοείται ότι μου ζήτησε να βάζω τον μισθό μου σε δικό του λογαριασμό για να κάνει την διαχείριση εκείνος. Ήταν η πρώτη φορά που πάτησα πόδι.
Στη δουλειά, πέρα από τα χρήματα, που με έκαναν κύριο του εαυτού μου και όχι πια ζητιάνα, ανοίχτηκε ένας νέος κόσμος μπροστά μου, και από κακομοίρα που ένιωθα ως τότε, άρχισα βήμα βήμα να χτίζω την χαμένη μου αυτοεκτίμηση.
Πήγα ξανά σε ψυχολόγο, με δικά μου έξοδα αυτή τη φορά, απαίτησα δικαιώματα που δεν είχα ως τότε, άρχισα επιτέλους να χαίρομαι το παιδί μου.
Ο άντρας μου μάλλον άρχισε να συνειδητοποιεί ότι χάνει την εξουσία του και προσπάθησε να γίνει καλύτερος σύζυγος, με μεγάλη επιτυχία, κάτι που δεν περίμενα. Αυτό όμως με εξόργισε ακόμα περισσότερο, σήμαινε ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν ανίκανος για αγάπη, απλά συμπεριφερόταν σαν δυνάστης επειδή απλά μπορούσε.
Τελικά μετά από 7 χρόνια σχέσης και 9 χρόνια γάμου και με την καθοδήγηση της καταπληκτικής μου ψυχολόγου και ενός δικηγόρου, κατάφερα να πάρω διαζύγιο.
Το παιδί, του οποίου η αντίδραση ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου, το πήρε πολύ καλά, και το μόνο που μου είπε ήταν ότι ελπίζει να βρω κάποιον στη ζωή μου που να χαμογελάει πιο πολύ από τον μπαμπά του. Οι γονείς μου, με τους οποίους τώρα μένουμε με δέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες και ο πρώην πλέον σύζυγος δεν μπορεί να το πιστέψει. Φυσικά με απείλησε ότι δεν θα δίνει χρήματα, ότι δεν μπορώ να πάρω τίποτα εκτός από τα ρούχα μας και εγώ έφυγα ακριβώς έτσι, μόνο με τα ρούχα και λέγοντας του ότι θα ήμουν πρόθυμη ακόμα και να πληρώσω, φτάνει να φύγω. Και εκεί που τον είχα ικανό να με σκοτώσει αν φύγω, τώρα πληρώνει κανονικότατα την διατροφή του παιδιού, το βλέπει όσο περισσότερο μπορεί και ελπίζει λέει να τα ξαναβρούμε…
Εννοείται ότι δεν υπάρχει περίπτωση!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Με σοκάρει η διαφορά ηλικίας σε συνδυασμό με την κακοποίηση. Τι δουλειά είχε ένας 40άρης με ένα 19χρονο κορίτσι? Μπράβο σου που πήρες τη ζωή σου στα χέρια σου και τον παράτησες! Είσαι πολύ νέα, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου! Μπράβο!
Ναι κ εγώ έπαθα ένα μίνι εγκεφαλικό,αλλά μετά σκέφτηκα αυτό που λέει κ η Λενα:την πήρε γ ν την μοχλευσει-πλασει όπως αυτός θέλει!απλά κ ξεκαθαρα.
Πιστεύω κι εγώ ότι οι μεγαλύτεροι άντρες είναι πιο χειριστικοί (βοηθάει η πείρα βλέπεις σε αυτό…), αλλά δε νομίζω ότι ευθύνεται η ηλικία του καθαυτή για το μεγαλείο της συμπεριφοράς του.
Από τις λίγες περιπτώσεις που μία ιστορία κακοποίησης κλείνει με χαμόγελο στα χείλη και μία γλυκιά και αισιόδοξη αίσθηση. ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ! Ολες οι κοπέλες που βιώνουν ανάλογες καταστάσεις να ξέρουν ότι υπάρχει διέξοδος, ότι δεν είναι μόνες, να μην το βάζουν κάτω ποτέ! Πολύ χάρηκα φίλη, κέρδισες τη ζωή σου πίσω! Μπράβο και στους γονείς που σε δέχτηκαν, δυστυχώς υπάρχουν περιπτώσεις που οι γονείς γυρνάνε την πλάτη και αυτό είναι υποτίμηση και κακοποίηση εις το τετράγωνο.
Να είσαι πάντα καλά και χαρούμενη και δυνατή και να χαίρεσαι το παιδί σου!
Συγχαρητήρια για το θάρρος και τις αποφάσεις σου.
Τα καλύτερα έρχονται 😉
Υγ.Πολυ με συγκίνησε η στήριξη του παιδιού σου. Κάτι έχεις κάνει πολυυυυ καλά!
Θέλει πολλά ΚΟΤΣΙΑ ο χωρισμός και εσύ απέδειξες ότι τα έχεις!
Ομόλογο!!
Μάλιστα.. τι άλλο θα ακούσουμε;
Μπράβο σου!!!
Παρομοίως εμένα μου έλεγε ότι μου τα δίνει και δε θα του χρωστάω τίποτα, όταν θα τραβήξω τη γραμμή του ισολογισμού όμως, κάποτε, θα έβλεπα πόσα μου έδωσε. Τώρα, 10 χρόνια μετά, ξέρω πόσα μου πήρε, πόσο ψέμα έφαγα. Αυτό ήταν ακόμη ένας τρόπος να με κρατά φυλακισμένη και υποχρεωμένη όμως χωρίς να μπορώ να ξεχρεώσω, ΠΟΤΕ! Μάλιστα, επαναλάμβανε προς το τέλος, όταν έχασε την εξουσία, τη φράση “πρέπει να σε χωρίσω, αλλά τώρα έχω δυσκολίες και πολλά προβλήματα”. Έκατσα ακόμη δύο χρόνια για να του σταθώ (;) (!). Υπάρχουν πολλές ατάκες!
Πατησε πανω στο μικρό της ηλικίας σου και στην έλλειψη εμπειριών και στα χαμηλά στάνταρ που εχουμε οταν ειμαστε μικροι και δεν εχουμε φαει ακομα ενα δυο χαστουκια απο τη ζωη να πούμε “ποτέ ξανά με τετοιον” και σε εκμεταλλευτηκε, ναι σε εκμεταλλευτηκε και σε χειριστηκε για να σε κρατησει. Ησουν απλα άτυχη που βρέθηκε στο δρόμο σου, δεν φταις εσυ. Λυπαμαι για οτι σου ετυχε, ειλικρινα ευχομαι να βρεις την ευτυχια απο εδω και περα. Και πραγματικα μπραβο για τα ΚΟΤΣΙΑ ΣΟΥ και ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΣΟΥ να πατησεις στα ποδια σου και βημα βημα να βγεις απο το χαντακι.… Διαβάστε περισσότερα »
Θα διαφωνήσω μαζί σου, όχι γιατί δεν συμβαίνει, ίσα ίσα το αντίθετο, κι εμένα μου έχει τύχει, αλλά γιατί αυτό είναι θέμα χαρακτήρα.
Έχω γνωρίσει και συνομήλικους που είναι απίστευτα χειριστικοί και κακομαθημένοι. Έχω γνωρίσει (και κοινωνικά όχι μόνο προσωπικά) και αρκετά μεγαλύτερους που είναι γλυκήτατοι κι εντελώς το αντίθετο. Ένας από αυτούς είναι και ο σύντροφος μου.
Θέλει προσοχή και στις 2 περιπτώσεις ηλικιών, αλλά ναι ο μεγαλύτερος άντρας σίγουρα έχει εξασκηθεί περισσότερο από τον νεότερο στο τί και πώς κάνει ότι κάνει.
@Mafalda9 Συμφωνώ απόλυτα, έχει να κάνει με τον άνθρωπο, όχι με την ηλικία. Ο χειριστικός έτσι θα είναι πάντα, και με συνομήλικες και με μικρότερες, αλλά και με μεγαλύτερες
@Mafalda9 δεν συγκρίνουμε γενικά τους νεαρούς με τους μεγαλύτερους ηλικίας, άνδρες. Μιλάμε για μεγαλύτερης ηλικίας άνδρες που επιλέγουν πολύ νεότερες γυναίκες.
Ναι, θα μπορούσε να είναι ένα τυχαίο γεγονός ωστόσο συμφωνώ απόλυτα με Mitsi. Και εγώ είμαι πολύ καχύποπτη, για πολλούς λόγους σε τέτοιες περιπτώσεις.
Πέρα από όλα όσα εκανες για τον εαυτό σου και την δύναμη που χρειάστηκε για να τα κανεις, αξίζεις πολλά μπράβο και για το όμορφο πλάσμα που μεγάλωσες.
«Το παιδί, του οποίου η αντίδραση ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου, το πήρε πολύ καλά, και το μόνο που μου είπε ήταν ότι ελπίζει να βρω κάποιον στη ζωή μου που να χαμογελάει πιο πολύ από τον μπαμπά του».
Εδώ συνοψίζονται όλα.
Να είσαι καλά, μεγάλη μεγάλη αγκαλιά
Φοβερή ιστορία, μπράβο για τη δύναμή σου και το αίσιο τελος.
Όντως αναπάντεχο που καλυτερευσε όταν έχασε τον έλεγχο. Στη φράση που λες πως θα πλήρωνες για να φύγεις χαμογέλασα. Φαίνεται πως οταν πιάνεις πάτο ιεραρχουνται πιο ξεκάθαρα τα υλικά αγαθα, η αυτονομια, ο αυτοσεβασμός, όλα.
@Mitsi καταλαβαίνω την αντιρρηση σου. Έχοντας υπάρξει σε 7χρονη σχέση με άνθρωπο 10χρονια μεγαλύτερο (που ξεκινησε όταν εγώ ημουν 18) είμαι κι εγώ επιφυλακτική ως προς το αν θα μπορουσε μια τέτοια σχέση να είναι ισότιμη έτσι όπως την θέλω σήμερα. Εκ των πραγμάτων είχε τον έλεγχο σε πολλά θέματα λόγω εμπειρίας, κι εγώ εκ των πραγμάτων δυσκολεύομουν να θέσω τους όρους μου λόγω απειρίας. Να σημειώσω ότι αυτή μου η σχέση δεν έχει καταχωρηθεί στο μυαλό μου ως κακοποιητικη (η κακοποιητικη σχέση ήρθε αργότερα και μάλιστα από μικρότερο άντρα). Σίγουρα όμως είχε στοιχεία χειρισμού, και εξάρτησης από μεριάς μου.… Διαβάστε περισσότερα »