Απόσπασμα από συνέντευξη στο the Paris Review.
Πόσο καιρό φοιτήσατε στο πανεπιστήμιο;
«Ένα χρόνο. Αυτή ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ανακατεύτηκα με μαύρους, και αυτή ήταν πάνω κάτω η αρχή της πολιτικής μου συνείδησης. Ίσως το καλό που βγήκε από το ότι με περιέφεραν οι γονείς μου ήταν ότι καθόταν να παίξουν χαρτιά ή κάτι τέτοιο ενώ εγώ κυκλοφορούσα στο σπίτι του οικοδεσπότη ψάχνοντας κάτι να διαβάσω. Ανακάλυψα τους πάντες από τον Χένρι Μίλερ μέχρι τον Άπτον Σινκλέρ. Ήταν «η Ζούγκλα» του Σινκλέρ που με έκανε να σκεφτώ για θέματα πολιτικής: σκέφτηκα, Θεέ μου, αυτοί οι άνθρωποι που τους εκμεταλλεύονται σε ένα εργοστάσιο συσκευασίας κρέατος – είναι ακριβώς σαν τους μαύρους εδώ. Και αυτή η γενική ιστορία ότι άνθρωποι πήγαν στην Αμερική, χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα, παλεύοντας σε βιοτεχνίες… Δεν μπορούσα να το πω αυτό στον ίδιο μου τον πατέρα, γιατί ο πατέρας μου τότε πια ήταν μέρος της μπουρζουαζίας… αλλά το συσχέτισα με τους μαύρους. Και πάλι, τι παράδοξο το ότι η Νότιος Αφρική ήταν η χώρα των μαύρων, αλλά τους προσλάμβαναν για τα ορυχεία σαν να ήταν μετανάστες. Έτσι είδα τον συσχετισμό. Και αυτή η αφετηρία της σκέψης μου σχετικά με τους μαύρους.
«Το υπαρξιακό θέμα της ζωής δεν ήταν ποτέ θέμα συζήτησης. Εγώ, φυσικά, το προσέγγισα μέσα από τα βιβλία. Το σκεφτόμουν μόνη μου. Γινόταν κρυφά, όπως κρυφά θα συζητούσα την σεξουαλική ζωή των γονιών μου»
[…] Στην πόλη που ζούσα δεν υπήρχε τέτοιου είδους τροφή για σκέψη. Συχνά εκπλήσσομαι όταν συνειδητοποιώ πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι, και τι καταπιεστική που πρέπει να είναι η ζωή τους, γιατί οι άνθρωποι πρέπει να ζουν στον κόσμο των ιδεών. Αυτή η διάσταση στην ανθρώπινη ψυχή είναι πολύ σημαντική. Ήταν εκεί, αλλά δεν ήξεραν πώς να την εκφράσουν. Η συζήτηση αποτελούνταν από ασημαντότητες. Για τις γυναίκες, ζητήματα του νοικοκυριού, προβλήματα με τα παιδιά. Οι άντρες μιλούσαν για γκολφ ή για δουλειές ή για άλογα ή όποια ήταν τα ενδιαφέροντα του. Κανείς δεν μιλούσε για τα μεγάλα πράγματα – ζωή και θάνατο. Το υπαρξιακό θέμα της ζωής δεν ήταν ποτέ θέμα συζήτησης. Εγώ, φυσικά, το προσέγγισα μέσα από τα βιβλία. Το σκεφτόμουν μόνη μου. Γινόταν κρυφά, όπως κρυφά θα συζητούσα την σεξουαλική ζωή των γονιών μου».
Η Ναντίν Γκόρντιμερ, νικήτρια του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας του 1991, πέθανε σε ηλικία 90 ετών. Παρακάτω βρίσκονται αποσπάσματα από συνεντεύξεις που έδωσε σχετικά με τη λογοτεχνία, την πολιτική και την δική της συνενοχή στον ρατσισμό της Νοτίου Αφρικής.
Μια συνέντευξη του 2005 για τον ρατσισμό:
Μια συνέντευξη στο BBC
H Γκόρντιμερ διαβάζει μια δικιά της ιστορία, το “Loot”, το 2005 στο Χάρβαρντ
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
