Μπαίνει η Άνοιξη

Ακόμα μοιάζει χειμώνας και το να είσαι μόνος ή μόνη, κάνει το κρύο και τη βροχή πιο σφιχτά να δαγκώνει, και την ψυχή μας σκυφτή και σφιγμένη να περπατά και να πονά από τα τόσα φιλιά που πάνε χαμένα, γιατί δεν έχουμε να τα δώσουμε πουθενά. Μας πνίγει τόσο και μας πληγώνει που φαίνεται μόνο εμείς να είμαστε μόνοι, να μην έχουμε να γυρίσουμε σπίτι, στα ζεστά, που σπίτι είναι μια οικεία, λατρεμένη, στα μέτρα μας πλεγμένη αγκαλιά.

Και σαν σήμερα πριν χρόνια μιλούσα με ένα αγόρι που το έλεγα Μπρονξ, γεγονός που αυτή τη στιγμή μου μοιάζει επιστημονική φαντασία, ήταν το τελευταίο από τα αγόρια που έκανα παρέα συστηματική χωρίς καμιά προοπτική και προσδοκία, γιατί με έκανε και γελούσα και μου άρεσαν τα χείλη του, το πώς φιλούσε, και το σημείο που οι πλάγιοι κοιλιακοί του συναντούσαν τους μηρούς, όπου συνέβαινε μια συναρπαστική αισθητική πανδαισία.

Και σαν σήμερα του έλεγα ότι δεν μπορώ άλλο βροχή, θέλω άνοιξη, κι εκείνος έλεγε ότι θέλει καλοκαίρι, κι εγώ λέω συμφωνώ, αλλά είπα να μην είμαι αχάριστη. Κι εκείνος λέει θέλει ένα μεντιτεράνιαν σπριτς, μια ξαπλώστρα και δύο μαύρες γυναίκες, αλλά δεν λέει άλλα για να μην είναι αχάριστος. Απαντώ.

«Θέλω να είμαι μαυρισμένη, ξαπλωμένη σε πετσέτα κατευθείαν πάνω στην άμμο, να είναι απόγευμα, να φαινόμαστε χρυσαφένιοι, να πίνω ντάκιρι φράουλα. Να έχει το δέρμα μου γεύση αλάτι. Και να είναι στην παρέα κάποιος καινούριος που μου αρέσει κι ασχολείται μαζί μου, που με πειράζει και προσπαθεί επίτηδες να με διασκεδάσει, που μου πίνει το ντάκιρι και διαμαρτύρομαι αλλά γελάω, αυτό που ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα αλλά κοιταζόμαστε με νόημα, με βλέμματα ηλεκτρισμένα και χαμόγελα τολμηρά και αποφασισμένα, που ανυπομονείς να έρθει το βράδυ, που ξέρεις ήδη τι φόρεμα θα φορέσεις, κι ότι απόψε οπωσδήποτε θα γίνει κάτι».

Και ναι, οκ, όταν δεν έχεις Σχέση, όταν είσαι μόνος και δεν έχει χαλάσει, δεν έχει σαπίσει ή δεν έχει ξεθωριάσει, λογικό είναι να τη λαχταράς. Αλλά να θυμάσαι. Όταν κάποιον πρωτογνωρίσεις, πριν στα τυφλά κι αυτόματα πας να τη ζητήσεις, πριν απ’ όλα, πριν αρχίσεις τις ζωές σας να πλέκεις μεταξύ τους νοητά, για να δεις αν φτάνουν ή αν περισσεύουνε κλωστές, κι αν τα χρώματα είναι ταιριαστά, μην σκέφτεσαι.

Στάσου και κοίτα, από μακριά. Κοίτα, και απ’ το γλυκόπιοτο ντάκιρι φράουλα, στο αιώνιο μέσα σου το αθάνατο καλοκαίρι, πιες μια γουλιά. Κοίτα. Θέλεις;

Γιατί δεν ξέρω αν το βλέπεις, αλλά μπαίνει η Άνοιξη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News