in ,

Μια Πρωτοχρονιάτικη ιστορία

Ένα διήγημα που ποτέ δεν ήθελα να γράψω

-«Πω… βλέπεις τι γίνεται εκεί κάτω; Κοίτα τους, όλοι τρέχουν, όλοι προετοιμάζονται για την αλλαγή του χρόνου». -«Ε, τι περιμένεις κι εσύ καημένη, όλοι έχουν ελπίδες για απόψε, περιμένουν κάτι να γίνει, κάτι να αλλάξει αυτή την καταραμένη χρονιά, ακόμα και τελευταία στιγμή». -«Αλήθεια, πιστεύεις ότι κάτι μπορεί να αλλάξει;» -«Το 2019, μάλλον όχι. Είναι […] ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

xmas 18

-«Πω… βλέπεις τι γίνεται εκεί κάτω; Κοίτα τους, όλοι τρέχουν, όλοι προετοιμάζονται για την αλλαγή του χρόνου».

-«Ε, τι περιμένεις κι εσύ καημένη, όλοι έχουν ελπίδες για απόψε, περιμένουν κάτι να γίνει, κάτι να αλλάξει αυτή την καταραμένη χρονιά, ακόμα και τελευταία στιγμή».

-«Αλήθεια, πιστεύεις ότι κάτι μπορεί να αλλάξει;»

-«Το 2019, μάλλον όχι. Είναι νωρίς. Αλλά το ξέρεις, εγώ είμαι αισιόδοξος, πιστεύω στους ανθρώπους».

-«Μα ήδη μας έχουν ξεχάσει».

-«Ίσως οι πολλοί. Αυτοί πάντα ξεχνάνε. Αλλά όχι όλοι. Ακόμα βλέπω δάκρυα, απόψε θα είναι πιο πολλά, θα τα δεις κι εσύ».

-«Και τι να το κάνω τώρα πια; Εσένα τι σε νοιάζουν τα δάκρυα;»

-«Δεν είμαστε μόνο εμείς. Ξέρεις πόσοι είναι εκεί πίσω; Με νοιάζει γι’ αυτούς. Που είναι απλά ο εαυτός τους αλλά διαφορετικοί, και το πληρώνουν. Που κάθε μέρα, τους τσακίζουν και τους σκοτώνουν. Δεν θέλω πια να νιώθουν μόνοι. Πες με τρελή, πες με ρομαντικιά, αλλά αν και το είχα πάρει απόφαση ότι ο κόσμος δεν αλλάζει έτσι απλά, κρυφά μέσα μου ήλπιζα. Με νοιάζει που έστω κι έτσι, ίσως να γίνω μια κάποια αφορμή. Άλλωστε, αγάπη μου, εμείς οι μεγάλες καλλιτέχνιδες, φεύγουμε νωρίς. Θυσιάστηκα για την Τέχνη [γελάει]».

-«Είσαι όντως τρελή. Εγώ θέλω δικαιοσύνη. Δεν τους συγχωρώ γι’ αυτό που έκαναν. Τους μισώ. Και δεν χρειάζεται καν να είσαι διαφορετικός για να το πληρώσεις. Αρκεί απλά να έτυχε να γεννηθείς γυναίκα. Τίποτα, μόνο δικαιοσύνη».

-«Κι εγώ θέλω δικαιοσύνη. Αλλά όχι εκδίκηση. Αρνούμαι να γίνω σαν κι αυτούς. Θέλω επιτέλους αυτοί που πριν μιλούσαν χωρίς φόβο αλλά με πάθος, τώρα να γίνουν περισσότεροι. Οι φασίστες δεν θα πάψουν να είναι φασίστες. Οι ρατσιστές δεν θα πάψουν να είναι ρατσιστές. Οι ομοφοβικοί δεν θα πάψουν να είναι ομοφοβικοί. Οι μισογύνηδες δεν θα πάψουν να είναι μισογύνηδες. Αλλά οι άλλοι; Πού είναι οι άλλοι; Πού είναι οι άντρες, οι στρέιτ άντρες που πάνε για ύπνο με το κεφάλι τους ήσυχο; Αυτοί τι κάνουν;»

-«Εμένα μου λες; Εγώ πήγα και ζήτησα βοήθεια, και μ’ έδιωξαν. Ούτε καν ένα γκάλοπ δεν έκαναν, να ζητήσουν τη γνώμη του κοινού. [Γελάει σαρκαστικά]. Τι περιμένεις να κάνουν;»

-«Αν κάποιος μπορεί να κάνει τη διαφορά, είναι αυτοί. Τους δίνω την ευθύνη. Αν αυτοί αντισταθούν, οι άλλοι είναι θρασύδειλοι, θα τρομάξουν και θα κρυφτούν. Αρκεί οι άντρες της διπλανής πόρτας, όταν βλέπουν κάποιον που τον χτυπάνε, όταν βλέπουν κάποια που της επιτίθενται ή την παρενοχλούν, κάποιον που τον βρίζουν, που τον χλευάζουν, που τον στιγματίζουν, που τον περιθωριοποιούν, να μην γυρίσουν απ’ την άλλη, να κάνουν κάτι, να αντιδράσουν. Να φωνάξουν, να βγουν απ’ τη νοοτροπία του “δεν μπλέκω”, να πάρουν θέση, να μην αδιαφορήσουν. Μόνο έτσι αλλάζει ο κόσμος».

-«Ναι. Αρκεί οι άντρες της διπλανής πόρτας, να μην φροντίσουν απλά έξω απ’ την πόρτα τους να βγουν και να σκουπίσουν. Για εμάς, βέβαια, πολύ αργά. Άντε, έλα, μην πεις αντίο, ξέρω, δεν το ‘χεις με τους αποχωρισμούς, αλλά σήκω να πάμε να βρούμε το Βαγγέλη και τους άλλους, μας περιμένουν.»

Και η Ελένη πήρε το Ζακ απ’ το χέρι και χοροπήδησε στο διπλανό συννεφάκι, πάνω από τη χριστουγεννιάτικη γιορτινή Αθήνα, που ετοιμάζεται να υποδεχτεί τη νέα χρονιά. Μια μέρα μετά, θα συναντούσαν και την Αγγελική.

 

Σημείωση: Συγγνώμη αν φαίνεται ιεροσυλία. Μου είχε έρθει αυτή η εικόνα, με τους δυο τους να κοιτάνε κάτω τη φωτισμένη Αθήνα, αν και δεν πιστεύω σε καμιά μεταθανάτια ζωή και σε καμιά θρησκεία. Πιστεύω μόνο στο τι κάνουμε εμείς, εδώ, κάθε μέρα. Μόνο αυτό έχει σημασία. Και ήθελα να μαζέψω μερικά από τα λόγια του Ζακ σε ένα κείμενο, γιατί δικά του είναι, όχι δικά μου, και τα λόγια του και η ζωή του ήταν η απάντηση σε όλα τα φρικτά αυτού του κόσμου, που πολεμάμε να αλλάξουμε γιατί μας πληγώνουν. Αλλά δεν πιστεύω ότι ήθελε ποτέ να θυσιαστεί, είναι τελείως αυθαίρετο, για να με καθησυχάσει, αλλά δεν ισχύει. Δεν θέλω κανείς μας να ησυχάσει ούτε τίποτα να ξεχαστεί. Η δικαιοσύνη που περιμένουμε, είναι πολλαπλή. Από το νόμο, από τα Μέσα, απ’ όλους μας, απ’ τον καθένα, από το Αύριο που θα αλλάξει, ώστε τίποτα τέτοιο να μην ξανασυμβεί. Και την Ελένη δεν την γνώρισα, οπότε αναγκαστικά της έδωσα δεύτερο ρόλο. Και γι’ αυτό, συγγνώμη. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

3 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Κασσάνδρα
Κασσάνδρα
5 χρόνια πριν

Πολύ συγκινητικό Ειρήνη

Scotland for Holidays
Scotland for Holidays
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Κασσάνδρα

Και γω αυτο ηθελα να πω. Μου ‘ρθε ενας κομπος στο λαιμο. Αλλα θα συνεχισουμε να λεμε τη γνωμη μας για αυτα που συμβαινουν. Και τις ιστοριες μας. Και θα παρακινουμε κι αλλους να λενε τις δικες τους. Και δεν θα γυρναμε απο την αλλη λες και δεν ειδαμε αυτο που μολις συνεβη μπρος στα ματια μας. Κι ισως ετσι να παραδειγματιστουν κι αλλοι.

Να το συζητήσουμε
Να το συζητήσουμε
5 χρόνια πριν

Πολύ καλή πένα, διαβάστηκε αβίαστα και άφησε την ζεστή αίσθηση στο τέλος.