Το καλοκαίρι που μας πέρασε, στην Ίο, είμαι για τρίτο βράδυ στη σειρά με τις δυο φίλες που γνώρισα στο πλοίο, στο Ελληνάδικο. Είναι 6 το πρωί, και δίπλα μας παρέα αγοριώνε σε μεγάλα κέφια, σπάνε ένα ποτήρι, σκύβω να πιάσω τα γυαλιά, μου λέει ο διπλανός μου μη σκύβεις εσύ μεγάλη γυναίκα, θα μας μείνεις.
Εντάξει, δεν λέει αυτό ακριβώς αλλά δεν έχει σημασία, γιατί μου μιλάει και σύντομα ρωτάει ηλικία. Και του λέω είμαι σαρανταένα και ρωτάει γιατί είμαι στην Ίο, και λέει εκείνος είναι στο μπάτσελορ του κολλητού του κι ο ίδιος είναι 33 κι έχει ήδη παντρευτεί και έχει και κόρη που σήμερα είναι σαράντα ημερών, να του ζήσει.
Πολύ ωραία όλα αυτά και τώρα συγγνώμη, πάω να συνεχίσω να πίνω το ποτό μου με τα κορίτσια, άντε γεια, αλλά όχι, έχει ακόμα να μου πει πολλά. Και ξεκινά, μα είμαι σαρανταένα και δεν έχω παντρευτεί; αλήθεια είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή, που δεν έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου να στηριχτώ; Τι να πω, θα ήμουν πιο ευχαριστημένη αν δίπλα μου δεν είχα εσένα. Δεν το έχεις μετανιώσει που δεν έχεις παιδιά; Έχω μετανιώσει που έσκυψα να πιάσω τα σπασμένα γυαλιά. Και εσύ τώρα είσαι ευτυχισμένη;
Ξέρω ‘γω, πιο ευτυχισμένη από τη γυναίκα σου που παράτησες με μωρό ενός μηνός να πας στην Ίο να πίνεις πελβετέρε ξημερώματα, και βασικά πιο ευτυχισμένη που δεν θα έχω για πατέρα του παιδιού μου κανένα μαλάκα σαν εσένα.
Αλλά ο Μπάτσελορ δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει περίπου για μια αιωνιότητα, κρίνοντας μια άγνωστη γυναίκα που γνώρισε τυχαία σε μαγαζί για τις επιλογές της στη ζωή, και κρατιέμαι να μην του πω στατιστικές διαζυγίων και πόσα πιστεύει ότι θα δίνει διατροφή, ή έστω ότι η γυναίκα του αυτό το μπάτσελορ θα του το χτυπάει μια ζωή, αλλά δεν λέω τίποτα, είμαι κουρασμένη, λυπημένη και δυστυχώς, καλή.
Και αναδρομή στο κοντινό παρελθόν, δηλαδή την προηγούμενη μέρα κατά τις 7 το πρωί, έξω από το Ελληνάδικο, μιλάω με ευάερο ευήλιο και νταβραντισμένο νέο, με συγκινητικά σιδερωμένο πουκάμισο.
Μου πιάνει τα χέρια, του πιάνω τα χέρια, είναι αντρίκια και αδρά, ρωτάω αν κάνει χειρωνακτική δουλειά, σκέφτομαι επιτέλους γνώρισα ένα τίμιο παιδί του μόχθου που πιάνει την πέτρα και τη στίβει καθημερινά. -Όχι, είναι από το κρος φιτ.
Και είμαι σήμερα και κοιτάζω απέναντι στο μπαρ το Σιδερωμένο Πουκάμισο – Κρος Φιτ με μελαγχολία, άραγε με μισεί μετά τα φεμινιστικά που του έλεγα νωρίτερα στο άλλο μαγαζί, γιατί τώρα φαντάζει σαν γλυκιά ουτοπία, και τελικά δυστυχώς ήτανε εικοσιπέντε κι όχι τριαντατρία.
Αλλά βέβαια μάλλον νομίζει ότι ο βλάκας του μπάτσελορ μου την πέφτει, άλλωστε και οι φίλες με κοιτάζουν ενθαρρυντικά, γιατί φαίνεται εξαίρετος και φέρελπις νέος σε σχέση με τα μικροσκοπικά Ιρλανδάκια που κοιτάζω κανονικά, και αποδέχομαι τη μοίρα μου και υπομένω τα λογύδρια για τον προορισμό της γυναίκας στωικά, και μιλώντας για προορισμό, έχω αρχίσει να σκέφτομαι νοσταλγικά το δωμάτιο, όπου με περιμένουν σταφύλια και κεφαλοτύρι, αυτό είναι που μου δίνει ελπίδα να αντέξω τη βραδιά, γιατί αλήθεια δεν συμβαίνει άλλο τίποτα μέχρι να φύγουμε καμιά ώρα μετά, κι όταν φτάνει η ευλογημένη εκείνη ώρα που έχω ξεβαφτεί κι έχω κάτσει επιτέλους τετ α τετ με το τυρί, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω μαχαίρι, και το τρώω σαν φέτα καρπούζι.
Την άλλη μέρα για μπάνιο, τους βλέπω και πάλι μπροστά μου, και οι φίλοι μπάτσελορ προσπαθούν να με πείσουν να «γνωρίσω καλύτερα» Μπάτσελορ κλείνοντας το μάτι ξανά και ξανά, και αναφέροντας λεπτομέρειες σχετικές με την ανατομία του Μπάτσελορ, κι εκεί αηδιάζω τρομερά και η πίστη μου για την ανθρωπότητα χάνεται οριστικά.
Όπως κάθε μέρα, η μέρα έχει και βραδιά. Και μετά από την απαιτούμενη μπαρότσαρκα, βρίσκομαι στο ελληνάδικο, αργά, για ακόμα μια φορά. Είναι ακριβώς μια μέρα μετά τη συζήτηση για το πόσο έχω αποτύχει συνολικά, ανύπαντρη, άτεκνη και ατελής, και βρίσκομαι δίπλα στη μπατσελορπαρέα ξανά, γιατί δεν είναι στο μαγαζί γνωστός άλλος κανείς, και σκέφτομαι τη ματαιότητα της ζωής, και ξάφνου, με λάμψη γύρω-γύρω, σαν Θεός από μηχανής, εμφανίζεται προπέρσινος ωραίος φεϊσμπουκικός φίλος από το νησί. Μου μιλάει.
-«Τι κάνεις σε Ελληνάδικο εσύ;»
-«Εγώ; που απ’ το ένα τουριστόμπαρο κατέληγες στο Ιρλανδέζικο άφτερ εσύ;»
-«Περνάς καλά εδώ;»
-«Καθόλου.»
-«Πάμε να φύγουμε;»
Και κατεβάζω το υπόλοιπο ουίσκι με μια γουλιά, κοπανάω ποτήρι στο μπαρ, βουτάω τσαντάκι, ρίχνω πίσω στη μπατσελορπαρέα αγέρωχη ματιά, τινάζω μαλλί και μπάι μπίτσεζ, κινηματογραφικά.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Και ο φεμινισμος παει περίπατο.. Καθόταν και ανεχοταν τις πα….. ς του άλλου όχι ενα βράδυ, αλλά δύο ολόκληρες μέρες και θα συνεχιζε αν δεν εμφανιζόταν το πριγκηποπουλο να τη σώσει..
Κι εμένα μου φάνηκε πολύ περίεργο που καθόταν ενώ τη χάλαγε, να πω την αλήθεια μου θύμισε κάτι σκετσάκια που είναι ο πατέρας αραχτός στον καναπέ και βλέπει όλη την τσόντα γιατί -και καλά- θέλει να δει “μέχρι πού θα φτάσουν οι ντροπές τους”.
Είναι πολύ δύσκολη η ζωή μιας γυναίκας που σε αυτή την ηλικία δεν έχει κάνει όλα αυτά που “θα έπρεπε να κάνει”. Αυτές οι γυναίκες δίνουν καθημερινά έναν αγώνα ενάντια στο “δεν έχεις παιδιά και δεν ξέρεις”, “είναι γεροντοκορη”, “ο προορισμός της γυναίκας είναι να κάνει παιδιά, αλλιώς δε θα είναι ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη”. Ο κόσμος τις κοιτάει με θλίψη και είναι σχεδόν αδιανόητο ότι επέλεξαν να μη συμβιβαστούν με κάποιον που δε θεώρησαν ότι θα ήταν ιδανικός για πατέρας των παιδιών τους. Δεν περνάει απ’το μυαλό τους ότι είναι απολύτως ευτυχισμένες με την καθημερινότητα τους, ότι δε θα άλλαζαν… Διαβάστε περισσότερα »
Τέτοια ηλικία μόνη κάποιο κουσούρι θα έχει, αυτό το ξέχασες από τη λίστα 😏
Με το που τελείωσα το άρθρο ένιωσα 1 χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη μου, σε ευχαριστώ Ειρήνη γιατί ήταν μια δύσκολη μέρα για μένα. Όσον αφορά τους ανθρώπους που κάνουν κριτική στους άλλους για τη ζωή τους πρέπει να τους γράφουμε εκεί που δεν υπάρχει μελάνη! :)))
Eχω μείνει: διαπιστώνω πως υπάρχουν 40+ που χωρίς κανένα προφανή λόγο μένουν μέχρι τις 6 και τις 7 σε Ελληνάδικα, με αποτέλεσμα να πηγαίνουν για μπάνιο -αν πηγαίνουν- στις 4 το απόγευμα (γιατί δε θέλεις να κοιμηθείς, να πιείς καφέ και μετά να πας;) χάνοντας ώρες μπάνιου σε ένα πανέμορφο νησί. ΟΚ στα 20-25 το έκανα κι εγώ. Στα 40+, άντε να το κάνω μια φορά σε όλες τις διακοπές τέτοιο ξενύχτι. Οσον αφορά τον Μπάτσελορ, χαιρετίσματα. Είναι τόσο προβλέψιμα ηλίθια αυτά που είπε, που δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα θυμάσαι το επόμενο δευτερόλεπτο. ΥΓ: οι μπατσελορεορτάζοντες είναι οι… Διαβάστε περισσότερα »
Κ εγώ με τα απανωτά ξενύχτια σοκαρίστηκα περισσότερο! Χαρα στο κουράγιο σου Ειρήνη, έπαθα hangover μόνο που τα άκουσα! 😂
Θα ηθελα να ειχα διαβασει κάτι χωρις ηθικον διδαγμα
Ααααχ αυτοί οι ανεγκέφαλοι στα μεταμεσονύχτια μαγαζιά! Όντως το τραγικό είναι ότι οταν τους συναναστρέφεσαι μέρα, με μαθηματική ακρίβεια είναι τρισχειρότεροι για κάποιο λόγο (ονομάζεται δυνατή μουσική το βράδυ που δεν επιτρέπει εκτενή διάλογο). Το μόνο που δεν κατάλαβα είναι γιατί ήταν κακό που τα χέρια ήταν αδρά απο το κρος φιτ και όχι απο την οικοδομή και το καρνάγιο… Με το πρώτο έχεις πιο πολλές πιθανότητες να μην είναι “παραδοσιακών” αντιλήψεων.
Το ξαναδιαβάζω τωρα και δεν κρατιέμαι: καλά ο παπάρας ειχε γυναίκα και παιδί 40 ημερών και τους άφησε και πήγε στην Ίο για μπατσελορ και θεωρούσε πως είναι σε ζευγάρι; Οτι ήταν αυτός άνθρωπος να στηριχτεί η γυναίκα του πάνω του; Αισταδιάλα.
Αχ.. Κρίμα.. Στενοχωρήθηκα με τα σχόλια.. Είναι η διακωμώδηση μιας κατάστασης ούτως ή άλλως τραγικής που κάθε γυναίκα αντιμετωπίζει καθημερινά… Κάποιοι άνθρωποι απλώς δε χάνουν το χιούμορ τους! Ειρήνη είσαι (και συνονόματη) Θ Ε Α!!!!