Κρυμμένες ηρωίδες: «Πρέπει να είσαι δυνατός ψυχικά για να κάνεις τη δουλειά αυτή»

Η Μαριλένα είναι τριάντα ετών, γεννήθηκε στην Ελλάδα και πλέον ζει στην Αγγλία. Εργάζεται ως θεραπεύτρια σε σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Μας μιλά για τις εμπειρίες της και την ευχαριστούμε πολύ.

 

-Μαριλένα, μίλησε μας για τον τόπο που μεγάλωσες.

Ο τόπος που μεγάλωσα είναι το Ψάρι. Είναι ένα πάρα πολύ όμορφο χωριό με πολύ πράσινο. Μεγάλωσα σε μια ωραία γειτονιά με καλούς γείτονες. Οι άνθρωποι στο χωριό είναι πολύ καλοί, γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους και ό,τι χρειαστείς θα σε βοηθήσουν.

-Είχες χαρούμενα παιδικά χρόνια;

Πάρα πολύ. Έχω πολύ καλή οικογένεια, με τα αδέρφια μου είμαστε μια χαρά- τέσσερα αδέρφια-μέναμε με τους γονείς μου και μαζί και ο παππούς και η γιαγιά από τη μεριά του πατέρα μου. Ήταν πάρα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια. Εννοείται τσακωνόμασταν, γελάγαμε,παίζαμε όλοι μαζί. Κάναμε πολλές δραστηριότητες μαζί. Πηγαίναμε σε ωδείο και τα τέσσερα παιδιά, μαθαίναμε όλοι πιάνο και ο αδερφός παράλληλα και μπουζούκι. Τα καλοκαίρια πηγαίναμε εκδρομές με τους δικούς μου, για κάμπινγκ. Θυμάμαι κάποια γενέθλια που τα είχαμε γιορτάσει ένα καλοκαίρι και τα τέσσερα αδέρφια μαζί και είχαμε καλέσει όλους τους συμμαθητές μας. Ο πατέρας μου είχε πάει να τα πάρει όλα τα παιδιά από το Δώριο (σ.σ. το διπλανό χωριό) με το βανάκι! (γέλια). Τί ωραία!

-Τι έχεις σπουδάσει;

Πήγα στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο για δυο χρόνια και σπούδασα στο τμήμα Φιλοσοφίας Παιδαγωγικών και Ψυχολογίας και μετά το άφησα. Πήγα στο ΙΕΚ Ακμή και σπούδασα στον τομέα των μαθησιακών δυσκολιών.

-Πώς πήρες την απόφαση να αλλάξεις αντικείμενο σπουδών;

Πήρα την απόφαση γιατί πήγαινα στη σχολή κι ανακάλυψα ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα, δε μου άρεσε. Τα παράτησα, δεν πήγαινα καθόλου, ούτε έδινα μαθήματα. Είχα σκεφτεί να πάω για σεφ, γενικώς ψαχνόμουν, δεν ήξερα τί να κάνω. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε η ιδέα για την ειδική αγωγή, γιατί ποτέ δεν είχα κάποιο ερέθισμα, δεν είχα δηλαδή κάποιο άτομο στην οικογένειά μου με μαθησιακές δυσκολίες. Ξαφνικά μάλλον το σκέφτηκα και είπα στον εαυτό μου πως θα μου άρεσε αυτό το αντικείμενο. Πήγα λοιπόν στο ΙΕΚ και σπούδασα δυο χρόνια.

-Πώς ήταν η ζωή σου στην Αθήνα;

Καλά ήταν αλλά δεν μπορώ να πω πως μου άρεσε πολύ. Ερχόμενη από το χωριό, στην Αθήνα μου φάνηκαν όλα πολύ διαφορετικά. Πολλή φασαρία, ξένος κόσμος. Στη σχολή δεν ήξερα πολλά άτομα, όλα κι όλα δυο άτομα γνώρισα. Είχε καλή νυχτερινή ζωή, ήταν ωραία όταν βγαίναμε βόλτες αλλά σε γενικές γραμμές, δεν προτιμώ τη ζωή στην Αθήνα. Προτιμώ τη ζωή στο χωριό.

-Τώρα βρίσκεσαι στην Αγγλία, πώς επέλεξες αυτή τη χώρα για να μείνεις;

Επέλεξα αυτή τη χώρα γιατί γνώρισα τον Τόνι, έναν Άγγλο. Γνωριστήκαμε μέσω ίντερνετ το 2005. Μια μέρα όταν ήμουν στην Αθήνα μπήκα σε μια ιστοσελίδα, τυχαία, κι αρχίσαμε να μιλάμε. Ανταλλάξαμε μέιλ, γιατί τότε δεν είχα φέισμπουκ, και μιλούσαμε μέσω μέιλ για λίγα χρόνια. Μετά σταματήσαμε, δε μιλάγαμε καθόλου. Μετά από κάποια χρόνια τον βρήκα στο φέισμπουκ και τον πρόσθεσα στις επαφές μου κι αρχίσαμε να μιλάμε πάλι. Το 2012 του λέω «να έρθω Αγγλία να γνωριστούμε από κοντά», μιλούσαμε ήδη μέσω κάμερας. «Εννοείται έλα» μου λέει και ήρθα τον Μάρτη του 2012 και γνωριστήκαμε. Από τότε πηγαινοερχόμασταν, εγώ Αγγλία, εκείνος Ελλάδα. Τον Αύγουστο του 2013,  έψαχνα για δουλειά στην Ελλάδα, είχα στείλει βιογραφικά και δεν έβρισκα. Μου λέει τότε ο Τόνι πως η μητέρα του δουλεύει σε ένα κέντρο στην Αγγλία που ξέρει όλα τα σχολεία της περιοχής και πως μπορούσε να μου βρει δουλειά. Μου πρότεινε τότε να πάω στην Αγγλία. Έτσι αποφάσισα να έρθω στην Αγγλία. Ο κύριος λόγος ήταν ο Τόνι, γιατί ήταν πιο εύκολο για μένα να έρθω εδώ, παρά να έρθει ο Τόνι στην Ελλάδα, και οικονομικά και λόγω δουλειάς και γλώσσας.

-Τώρα εργάζεσαι στο αντικείμενό σου στην Αγγλία;

Ναι, ασχολούμαι με παιδιά με αυτισμό. Στο σχολείο που δουλεύω υπάρχουν δυο τμήματα, το τμήμα αυτισμού που κάνει το σύστημα ΑΒΑ και το τμήμα με μαθησιακές δυσκολίες. Το σύστημα ABA (Εφαρμοσμένη Ανάλυση Συμπεριφοράς) χρησιμοποιείται και στην Ελλάδα και είναι πρόγραμμα παρέμβασης στον αυτισμό. Είναι εξατομικευμένο, δομημένο πρόγραμμα συμπεριφοράς που σκοπό έχει μέσω προγραμμάτων να εντοπίσει μια προβληματική συμπεριφορά και να τη μειώσει. Στο τμήμα με μαθησιακές δυσκολίες υπάρχουν κανονικές τάξεις μόνο που τα παιδιά έχουν δυσλεξία, κάποια μπορεί να μη μιλάνε, αλλά γενικώς πρόκειται για μαθησιακές δυσκολίες. Σε αυτές τις τάξεις βρίσκονται η δασκάλα και η βοηθός της, ενώ στις δικές μας τάξεις, στο τμήμα του αυτισμού, το κάθε παιδάκι έχει και έναν θεραπευτή. Είναι ένα προς έναν το σύστημα.

-Εσύ έχεις ένα παιδάκι τώρα;

Ναι, έχω ένα παιδάκι, θα γίνει δεκαοχτώ χρόνων το Νοέμβρη. Είναι πάρα πολύ ωραία, μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτή η δουλειά, γιατί κερδίζεις τόσα πολλά. Πριν από δυο χρόνια είχα ένα παιδί το οποίο ήταν υπερκινητικό και αρκετά βίαιο. Του έμαθα πώς να δένει τα κορδόνια του και την τελευταία μέρα που το έμαθε και έδεσε τα κορδόνια του μόνος του, εκεί καταχαρήκαμε, ήταν απίστευτο! Ένιωσα τόση περηφάνια γιατί, ενώ ακούγεται τόσο απλό και συνηθισμένο να δένεις τα κορδόνια σου, το να καταφέρεις να κάνεις ένα παιδί -ειδικά υπερκινητικό- να μάθει να το κάνει μόνο του, είναι μεγάλο επίτευγμα. Τουλάχιστον για μένα! (Γέλια) Έτσι ένιωσα.

-Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζεις σ’ αυτή τη δουλειά;

Όταν άρχισα ήταν η γλώσσα γιατί δεν τους πολυκαταλάβαινα. Ήρθα στην Αγγλία τον Αύγουστο του ‘13, γύρισα στην Ελλάδα να πάρω κάποια πράγματα γιατί κατάλαβα πως θα έμενα μόνιμα και πέρασα από συνέντευξη το Νοέμβρη για τη δουλειά. Δε με πήραν τότε. Με πήραν τηλέφωνο το Φλεβάρη και μου είπαν «δε χρειάζεται να περάσεις άλλη συνέντευξη θα σε πάρουμε ως θεραπεύτρια». Η δυσκολία ήταν η γλώσσα, γιατί μιλούσαν γρήγορα και δεν τους καταλάβαινα. Η άλλη δυσκολία στη δουλειά είναι όταν έχεις ένα βίαιο παιδί, θα σε χτυπήσουν σίγουρα. Μου έχουν τραβήξει τα μαλλιά, με έχουν δαγκώσει,ένα παιδάκι με έγδαρε λίγο χθες. Πλέον αυτό είναι το μόνο πρόβλημα, την γλώσσα την έχω συνηθίσει.

«Καταλαβαίνεις ότι βοηθάς, όχι μόνο το παιδί αλλά και την οικογένεια»

– Ποιες είναι οι συναισθηματικές απολαβές αυτής της δουλειάς;

Όταν βλέπεις την πρόοδο του παιδιού. Εγώ όταν άρχισα νόμιζα πως θα έχω το ίδιο παιδί συνεχώς, όμως αλλάζουμε παιδιά κάθε εξάμηνο ή κάθε χρόνο. Άρα συνεργάζομαι και με παιδιά μικρότερης και με παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας. Οι συναισθηματικές απολαβές είναι όταν τους βλέπεις να εξελίσσονται, όταν βοηθάς, ας πούμε, να πλύνουν τα δόντια τους και στο τέλος το κάνουν μόνοι τους. Όταν βλέπεις τα παιδιά να έρχονται σε σένα και να είναι χαρούμενα και θέλουν να είναι γύρω σου, είναι κάτι που σε γεμίζει πάρα πολύ. Έτσι κατάλαβα πως αυτή η δουλειά είναι σίγουρα αυτό που θέλω να κάνω. Κάθε μέρα πρέπει να γράφουμε σε ένα βιβλίο τι έκανε το παιδί μες στη μέρα και κάτω απαντάνε οι γονείς στο σπίτι και το βλέπουμε εμείς την επόμενη. Ειδικά όταν σου λένε οι γονείς «μπράβο, ήρθε στο σπίτι το παιδί πολύ χαρούμενο» ή όταν καταφέρνει να κάνει κάτι μόνο του στο σπίτι, για παράδειγμα το παιδάκι που έχω τώρα το μαθαίνω να φτιάχνει το κρεβάτι του και πάει σπίτι του και μου γράφουν οι γονείς ότι το έκανε μόνος του! Αυτό μ’ αρέσει πάρα πολύ, γιατί καταλαβαίνεις ότι βοηθάς, όχι μόνο το παιδί αλλά και την οικογένεια.

-Πώς είναι η ζωή στην Αγγλία;

Για μένα είναι πάρα πολύ καλή μέχρι τώρα. Από τη στιγμή που ήρθα εδώ οι άνθρωποι σε βοηθάνε, είναι πάρα πολύ ευγενικοί. Η προφορά τους στην αρχή όπως είπα με δυσκόλεψε αλλά τώρα το έχω συνηθίσει. Επίσης ο καιρός στην αρχή με ξένιζε γιατί ήταν κρύος και βροχερός, σου ρίχνει λίγο τη διάθεση αλλά τώρα το έχω συνηθίσει και αυτό, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Τα φαγητά είναι διαφορετικά από της Ελλάδας, είναι πιο «τυποποιημένα». Δε βρίσκεις εύκολα τα φρούτα και τα λαχανικά που υπάρχουν στην Ελλάδα. Οικονομικά όμως τα πράγματα είναι καλά, πληρώνεσαι καλά για τη δουλειά που κάνεις. Οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ εξυπηρετικοί και ευγενείς. Είναι πολύ καλή η ζωή εδώ, τουλάχιστον εμένα μου αρέσει.

-Εργασιακές ευκαιρίες υπάρχουν στην Αγγλία;

Ναι, ακόμα πάρα πολλές. Μετά το Μπρέξιτ δε ξέρω τι θα γίνει (γέλια) αλλά προς το παρόν υπάρχουν και μπορείς να βρεις δουλειά στον τομέα που έχεις σπουδάσει, ακόμη.

– Πως είναι μία τυπική σου μέρα στην Αγγλία;

Ξυπνάω το πρωί στις εφτά και μισή, τρώω το πρωινό μου, πάω στη δουλειά. Φεύγω στις οχτώ και μισή και φτάνω σε δέκα λεπτά, είναι κοντά η δουλειά μου. Ξεκινάω στις εννιά παρά δέκα και τελειώνω τρεις και μισή. Μετά φεύγω και έχω αναλάβει ένα παιδάκι του σχολείου να το συνοδεύω σε διάφορες δραστηριότητες. Η κυβέρνηση δίνει κάποια χρήματα στους γονείς για να βρουν άτομα που θα αναλάβουν να πάνε τα παιδιά σε δραστηριότητες. Τρεις και μισή πάω στο σπίτι του παιδιού, μένει κοντά στο σχολείο, το παίρνω και το έχω μέχρι τις έξι και πάμε συνήθως σε κάποιο πάρκο ή για κολύμβηση. Στις έξι το αφήνω σπίτι του, γυρίζω σπίτι, φτιάχνω κάτι να φάμε με τον Τόνι, βλέπουμε καμιά ταινία. Κοιμάμαι νωρίς, γιατί είμαι πτώμα από τη δουλειά. Τα Σαββατοκύριακα είναι αλλιώς, θα πάμε στο εμπορικό κέντρο εδώ δίπλα, θα πάμε για κολύμπι, ή σινεμά.

-Είναι κλισέ, αλλά δεν μπορώ να μη ρωτήσω! Τί σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα;

(Γέλια). Με ρωτάνε, «τι σου λείπει;», και «γιατί άφησες την Ελλάδα για να έρθεις στην Αγγλία;». Αυτές είναι οι δυο πιο κοινές ερωτήσεις που μου κάνουν. Μου λείπει εννοείται η οικογένεια, οι φίλοι, οι συγγενείς. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μου λείπει. Μετά είναι τα φαγητά και ο καιρός.

-Ποια είναι τα όνειρα σου για το μέλλον; Πώς θα ήθελες να είσαι σε μερικά χρόνια;

Σε μερικά χρόνια θα ήθελα να έχω σίγουρα οικογένεια, θέλω να μείνω εδώ λόγω δουλειάς γιατί πιστεύω ότι τη δουλειά που έχω εδώ δεν θα τη βρω στην Ελλάδα ή αν έβρισκα κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα θα ήταν με πολύ λίγα χρήματα οπότε δεν θα μπορούσαμε εύκολα να κάνουμε και οικογένεια εκεί. Θα ήθελα επίσης να εξελιχθώ στη δουλειά μου και να μετακομίσουμε σε ένα σπίτι αν είναι δυνατόν, γιατί αυτό που ζούμε τώρα είναι ένα μικρό κοινοτικό διαμέρισμα. Εδώ τα σπίτια είναι πανάκριβα. Νομίζω ότι το επόμενο βήμα μας είναι να κάνουμε οικογένεια.

-Ποιοι είναι οι στόχοι σου επαγγελματικά; Τί θα ήθελες να πετύχεις μακροπρόθεσμα;

Θα ήθελα να πάω στο επόμενο στάδιο το οποίο είναι βοηθός  δασκάλας, που σημαίνει ότι είσαι υπεύθυνη μαζί με τη δασκάλα για μία ολόκληρη τάξη.  Εδώ και τέσσερα χρόνια είμαι θεραπεύτρια, αλλά θα ήθελα να προχωρήσω. Για να γίνω δασκάλα θα χρειαστεί να περάσουν αρκετά χρόνια, όμως στο σχολείο είναι αρκετά ικανοποιημένοι από τη δουλειά μου. Σίγουρα το επόμενο βήμα είναι να γίνω βοηθός.

– Πώς βλέπεις εσύ να συμπεριφέρεται ο κόσμος στα άτομα με ειδικές ανάγκες;

Εδώ στην Αγγλία πάρα πολύ καλά.  Υπάρχουν πολύ καλές δομές, υπάρχουν ράμπες παντού στα πεζοδρόμια, τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν προτεραιότητα στις ουρές στα σούπερ-μάρκετ και στις υπηρεσίες, υπάρχουν κέντρα σε όλη την Αγγλία που μπορούν να πάνε και να διασκεδάσουν. Είναι κέντρα χορηγούμενα από το κράτος όπου κάνουν πάρα πολλές δραστηριότητες, δεν είναι δηλαδή άτομα που είναι κλεισμένα μέσα σε ένα σπίτι. Επίσης  έχουν πολύ καλά επιδόματα οι γονείς των παιδιών αυτών. Υπάρχει πολύ καλή στήριξη από το κράτος. Αισθάνονται όλοι ίσοι σε αυτή τη χώρα, γι’ αυτό μ’ αρέσει εδώ. Εδώ δε σε κρύβουν, σε βοηθάνε.

«Δεν πρέπει να λυπόμαστε τα άτομα με ειδικές ανάγκες»

-Τί μήνυμα θα ήθελες να περάσεις για τα άτομα με ειδικές ανάγκες στον κόσμο που μας διαβάζει;

Να μη τους αντιμετωπίζουμε διαφορετικά από ότι είμαστε εμείς. Το ότι κάποιος έχει, για παράδειγμα, αυτισμό και δεν μπορεί να μιλήσει, δε σημαίνει ότι δεν νιώθει όπως εμείς, ή ότι δεν καταλαβαίνει. Πολλές φορές μπορεί να κοροϊδεύουμε ή να λυπόμαστε ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Δεν πρέπει να λυπόμαστε αυτά τα άτομα, γιατί είναι πανέξυπνα άτομα και ναι μεν έχουν τις δυσκολίες τους, αλλά είναι ίσα με μας. Ότι αισθανόμαστε εμείς, το αισθάνονται κι αυτοί. Ό,τι θέλουμε εμείς από τη ζωή μας, το θέλουν κι αυτοί να το βιώσουν. Βέβαια θα το βιώσουν με διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν πρέπει να τους λυπόμαστε επειδή είναι καθηλωμένοι σε ένα καροτσάκι ή επειδή δεν μπορούν να μιλήσουν.

-Τι θα συμβούλευες ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το επάγγελμά σου;

Το κυριότερο για μένα, πρέπει να αγαπάς αυτά τα παιδιά, δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά διαφορετικά. Συναισθηματικά σε βαραίνει πολύ όταν πας στη δουλειά και βλέπεις τα παιδιά να κλαίνε, να αυτοτραυματίζονται, να χτυπάνε και σένα. Τα βγάζεις όμως πέρα, τα καταφέρνεις, γιατί αγαπάς αυτά τα παιδιά. Για μένα αυτός είναι ο κυριότερος λόγος και ο δεύτερος πρέπει να είσαι δυνατός συναισθηματικά, ψυχικά για να κάνεις τη δουλειά αυτή. Τέλος, είναι καλό να μιλάς. Εγώ, ας πούμε, όταν γυρίζω από τη δουλειά κι έχω δει κάτι που ίσως δε μ’ αρέσει, με έχει στεναχωρήσει, πάντα μιλάω στον Τόνι. Του λέω για τη δουλειά μου για να τα βγάζω από μέσα μου, γιατί αν τα κρατάς σε βαραίνουν πάρα πολύ. Τις προάλλες ήταν ένα παιδάκι μέσα στην τάξη μου, δεκαοχτώ χρόνων είναι, κι έχει επιπεφυκίτιδα. Τώρα την άνοιξη τα μάτια του τον φαγουρίζουν πάρα πολύ κι παρότι μιλάει, δεν μπορεί να σου πει «πονάω, με ενοχλούν τα μάτια μου» κι αρχίζει και χτυπάει τον εαυτό του. Χτυπάει το κεφάλι του στο πάτωμα, στον τοίχο, παντού. Όσο να ‘ναι όταν το βλέπεις αυτό σοκάρεσαι. Γύρισα στο σπίτι κι άρχισα να κλαίω μπροστά στον Τόνι και του λέω «άσε με να κλάψω, να το βγάλω από μέσα μου», για να μπορέσω να συνεχίσω.

-Μαριλένα, σ’ ευχαριστούμε πολύ!

Εγώ ευχαριστώ!

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News