-Είναι 5 Οκτωβρίου 2017
Αν διαβάζετε ξένο τύπο το ξέρετε απ’το πρωί αλλιώς θα το δείτε στις ειδήσεις των 20:00. O Harvey Weinstein, γνωστός, ισχυρός και πλούσιος κατηγορείται για την σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση δεκάδων ηθοποιών, πολλές απ’τις οποίες είναι πασίγνωστες. Το #MeToo, ένα hashtag δημιουργημένο στις αρχές της δεκαετίας του 2000, μετατρέπεται εν μία νυκτί από βοήθημα αναζήτησης σε κίνημα.
-Είναι 8 Μαρτίου 2019
Στην Αθήνα γίνεται χαμός. Χιλιάδες γυναίκες έχουν κινητοποιηθεί εναντίον προτεινόμενου νομοσχεδίου που θα καταστήσει ακόμη δυσκολότερη την καταγγελία για βιασμό μετατρέποντας τον ορισμό του από «όποιος με σωματική βία ή με απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου εξαναγκάζει άλλον σε συνουσία ή σε άλλη ασελγή πράξη ή σε ανοχή της τιμωρείται με κάθειρξη» σε «όποιος με απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας..». Δεν περνάει.
–Είναι 14 Ιανουαρίου 2021
Η Ολυμπιονίκης ιστιοπλοϊας καταγγέλλει βιασμό από παράγοντα της Ομοσπονδίας. Δεκάδες αθλήτριες αρχίζουν να μιλούν για παρόμοιες εμπειρίες.
-Είναι 26 Ιανουαρίου 2021
Με αφορμή τις καταγγελίες της Μπεκατώρου, η Ζέτα Δούκα ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο, αυτό της ψυχικής και σωματικής κακοποίησης στο χώρο εργασίας της. Ο χώρος της είναι η τέχνη.
Διαβάζω κάθε μέρα για απόστημα. Δεν υπάρχει απόστημα.
Η σεξουαλική κακοποίηση, η άσκηση σωματικής βίας, η επιβολή, ο εξευτελισμός, η ταπείνωση δεν είναι αποστήματα και κακώς κείμενα του πολιτισμού μας. Είναι θεμέλια. Είναι βαθιά αποσταγμένες κανονικότητες. Δεν υπάρχει κάτι να σπάσει, είναι παράξενη δήλωση. Στην κουλτούρα μας η ρομαντικοποίηση του πόνου και του μάρτυρα είναι παρούσα κάθε Πάσχα στις οθόνες μας, η συντριπτική πλειοψηφία των ρομαντικών ταινιών προϋποθέτει πόνο πριν το ζευγάρι ‘τα καταφέρει’ και παντρευτεί, τα παραμύθια μας έχουν έναν Κοντορεβυθούλη που κινδυνεύει να πεθάνει επειδή τον παράτησαν οι γονείς του πριν τα καταφέρει και η Άριελ έπρεπε να δώσει την φωνή της για τον έρωτα. Η θυσία με αντάλλαγμα την επιτυχία, η αίσθηση ότι πρέπει, ότι οφείλεις να κυλιστείς προκειμένου να σου αξίζει μια κάποια αναγνώριση είναι απολύτως και πανταχού παρούσα σε κάθε κομματάκι κουλτούρας.
Η διαιώνιση αυτής της πεποίθησης στους χώρους της τέχνης προκαλεί πραγματικά εντύπωση σε κάποιον; Δεν είναι η τέχνη ο κατ’εξοχήν χώρος που κάθε συμπεριφορά δικαιολογείται στο όνομα της δημιουργίας, του υψηλού και της γέννησης; Δεν είναι η τέχνη ο χώρος που δικαιολογεί κάθε μέθυσο, κακοποιητικό, βίαιο άνθρωπο επειδή έχει μια ασυνήθιστη κλίση στη σύνθεση μουσικής, το τραγούδι, το γράψιμο, την ποίηση; Δεν είναι η τέχνη ο χώρος εκείνος που έχει προκαλέσει το ερώτημα ‘πώς ν’αντιδράσεις στο έργο όταν διαφωνείς με τις πεποιθήσεις του καλλιτέχνη’ επειδή ο Χάιντεγκερ ήταν φιλοναζί, επειδή ο Χάμσουν είχε ενθουσιάσει τον Γκέμπελς με την πίστη του στη Γερμανία, επειδή o Γκωγκέν βίαζε παιδιά και μετά τα ζωγράφιζε, επειδή ο Σελίν, με την θαυμάσια καλλικέλαδη πρόζα του που είναι σαν νόημα και μουσική μαζί, είναι αντισημίτης; Aυτός δεν ήταν, είναι και θα είναι ο χώρος για τον οποίο συζητάμε;
H τέχνη είναι το σημείο συνάντησης, επεξεργασίας και αλληλεπίδρασης των ιδεών, των πεποιθήσεων και των ιδεολογικών βάσεων μιας κοινωνίας. Γιατί πέφτουμε απ’τα σύννεφα όταν οι άνθρωποί της αντανακλούν ακριβώς αυτήν;
-Είναι 11 Ιανουαρίου 1801
Ο Αλή Πασάς πνίγει την Ευφροσύνη Βασιλείου μαζί με άλλες 17 γυναίκες στη λίμνη των Ιωαννίνων. Είναι η τιμωρία τους λόγω φημολογούμενης ανήθικης ζωής και σεξουαλικής ελευθεριότητας.
-Είναι 13 Νοεμβρίου 2020
Βιαστής στο Περού αθωώνεται επειδή το θύμα του φορούσε κόκκινο εσώρουχο.
Τα τελευταία χρόνια γεννήθηκε το #MeToo, οι γυναίκες αρχίζουν να καταγγέλουν, να μιλούν και να θέτουν φεμινιστικά ζητήματα στη σφαίρα του μέινστριμ και το σύστημα αρχίζει να σφίγγει τα λουριά. Η έκτρωση στην Πολωνία απαγορεύεται, στην ίδια Πολωνία που τις δεκαετίας του 60′ και του 70′ αποτέλεσε καταφύγιο στο οποίο γυναίκες από άλλες χώρες, όπως η Σουηδία, πήγαιναν για να κάνουν ασφαλείς και φθηνές αμβλώσεις, οι ΗΠΑ, το ισχυρότερο κράτος του κόσμου, συζήτησε σοβαρά και για μήνες την πιθανότητα απαγόρευσης των αμβλώσεων σε ορισμένες πολιτείες, η Ελλάδα συζητά την συνεπιμέλεια που θα είναι μια απόλυτη, πλήρης, μη αναστρέψιμη καταστροφή για έναν δυσθεώρητο αριθμό γυναικών, διάφορες φωνές διάσπαρτες στην Ευρώπη ψάχνουν να μειώσουν τα όποια δικαιώματα έχουν οι γυναίκες πάνω στο σώμα τους.
Δεν υπάρχει απόστημα. Υπάρχει σύστημα.
Και αυτό το σύστημα δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση ν’αλλάξει όσο θεωρούμε τις εκφάνσεις του μολύνσεις του πολιτισμού. Δεν είναι παρά τον πολιτισμό. Είναι επειδή. Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτή η σκέψη, δεν είναι κάτι πρωτοειπωμένο ή ριζοσπαστικό. Μετά τις “Τρεις Γκινέες” της Γουλφ δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεται να ειπωθεί πάνω στη σχέση πολιτισμού, βίας, ναζισμού και πατριαρχίας.
Διαβάζω δεκάδες αναρτήσεις που ξεκινούν ως “Μα είναι δυνατόν εν έτει 2021 να συζητάμε ακόμη για..”. Αυτός ο τρόπος σκέψης υπονοεί μια πολύ συγκεκριμένη αντιμετώπιση της παροντικότητας. Συγκεκριμένα, υπονοεί ότι το παρόν είναι πιο εξελιγμένο επειδή είναι πιο καινούργιο. Υπονοεί ότι επειδή ζούμε σήμερα με κάποιον τρόπο είμαστε πιο “πολιτισμένοι” από τους προηγούμενους.
-Είναι κάποια μέρα του 1846
Ο J. Marion Sims, πατέρας της σύγχρονη γυναικολογίας αγοράζει μαύρες σκλάβες και τις ανοίγει στα δύο για να κάνει επεμβάσεις χωρίς αναισθησία γιατί ‘οι μαύροι δε νιώθουν πόνο’. Σύμφωνα με τον ίδιο, μία απ’αυτές, η Lucy ‘υπέφερε αδιανόητα’.
– Είναι 14 Οκτωβρίου 2019
Η Bernandine Εvaristo και η Margaret Atwood μοιράζονται το βραβείο Booker. Το σύνολο του έργου τους είναι βαθιά γυναικοκεντρικό, αρθρώνει πεντακάθαρα και θαρρετά προβληματισμούς που αφορούν την σύγχρονη γυναίκα. Η νίκη τους έχει μια απόχρωση συμβολικότητας, μια μαύρη και μια άσπρη, κι οι δύο φεμινίστριες, μοιράζονται χαμογελαστά ένα σημαντικό λογοτεχνικό βραβείο την εποχή του MeToo και του BlackLivesMatter.
-Είναι 30 Ιουνίου 2020
Δημοσιεύεται αυτό το κείμενο σχετικά με το ότι οι μαύροι Αμερικανοί συστηματικά λαμβάνουν λιγότερο συχνά φαρμακευτική αγωγή που έχει ως στόχο την μείωση του πόνου. Σημειώνεται ότι ακόμη και άτομα που δεν έχουν ρατσιστικές αντιλήψεις πιστεύουν ότι υπάρχει μια βιολογική διαφορά μεταξύ άσπρων και μαύρων σωμάτων που κάνει τα δεύτερα να μην νιώθουν πολύ πόνο.
Δεν είμαστε πολιτισμένοι. Ή μάλλον, δεν είμαστε εκπολιτισμένοι, με τον ωραίο, σπουδαίο και σημαντικό τρόπο που συνήθως έχουμε την λέξη στο νου μας. Ως επί το πλείστον είμαστε ανιστόρητοι. Είναι τόσο εύκολο κι απλό. Η ιστορία δεν είναι ιν, δεν είναι χοτ, δεν είναι κάτι που μας νοιάζει να μάθουμε. Όσο δεν μας νοιάζει τόσο θα νομίζουμε ότι η τυχαιότητα της στιγμής στην οποία ζούμε είναι κάτι που υποδηλώνει εξέλιξη. Ό,τι συζητάμε τώρα έχει γραφτεί, ειπωθεί, συζητηθεί κι όχι μόνο μία φορά ή μόνο σ’έναν αιώνα.
Το να γεννιούνται ιδέες είναι το ένα κομμάτι της εξέλιξης. Το άλλο είναι η μνήμη. Με την δεύτερη δεν το’χουμε καθόλου. Ιδέες χιλιοειπωμένες, χιλιοπαιγμένες, με χιλιετίες ύπαρξης στην πλάτη τους έρχονται να παρουσιαστούν στα ράφια των βιβλιοπωλείων ως new age φιλοσοφίες που θα μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε τη ζωή μας, πολιτικές σκέψεις που μετρούν αιώνες παρουσιάζονται σε blogs ως κάτι πρωτοφανές, ο λόγος κάθε -ισμού πάει να φανεί σύγχρονος αλλά πολλά θα βρεθούν σε κείμενα του 11ου, του 16ου, του 20ου αιώνα. Ο τρόπος με τον οποίο παράγουμε σκέψη σήμερα μου θυμίζει εκείνη την ασθένεια που όσο και να φας, ό,τι και να φας, ασχέτως ποσότητας και ποιότητας, ο οργανισμός σου δεν μπορεί ν’απορροφήσει κανένα απ’τα θρεπτικά συστατικά της τροφής. Έχουμε και παραγωγή και κατανάλωση. Δεν διαθέτουμε μηχανισμό συλλογικής χώνεψης.
Ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα απέχει μια γενιά απ’την λήθη. Έστω ότι εμείς θα θυμόμαστε σε είκοσι χρόνια ότι κάποια στιγμή κάποια Ολυμπιονίκης, μάλλον ιστιοπλοϊας αλλά γενικά κάτι με θάλασσα, κατήγγειλε κάποιον για βιασμό, ναι είχε γίνει χαμός. Και έστω ότι θα γίνει μια συζήτηση για την κακοποίηση στο χώρο εργασίας. Νομίζετε ότι θα’χει μείνει κάτι να θυμούνται τα παιδιά που θα γεννηθούν το 2041;
Αν με κάποιον τρόπο δεν μάθουμε να θυμόμαστε, όλα τα συναρπαστικά κι ελπιδοφόρα που συμβαίνουν τώρα θα’ναι σκιές σε μια γενιά και ανύπαρκτα σε τρεις. Το σύστημα θα έχει επαναφερθεί στην προτέρα κατάσταση ως είθισται. Δεν είναι επειδή κάπου θα έχουμε αποτύχει, δε νομίζω ότι η φυσική ροή των πραγμάτων είναι αποτυχία. Θα είναι απλώς επειδή δεν έχουμε καταλάβει το μέγεθος της αδιαβάθμητης, ενσυνείδητης, συλλογικής προσπάθειας που απαιτείται για να αλλάξει ένα σύστημα. Οι καιροί αλλάζουν. Φυσικά. Αλλά δεν πάνε ευθεία. Αλλάζουν όπως τα trends. Κυκλικά. Κι απ’ό,τι φαίνεται τα 50s είναι στη μόδα.
Υγ. Σχετικά με την λήθη.
-14 Iουλίου 1933
Περνάει νόμος στη Γερμανία που ορίζει υποχρεωτική στείρωση ορισμένων ομάδων με ψυχικές ασθένειες και κληρονομικά νοσήματα.
-29 Ιανουαρίου 2021
Μία Ελληνίδα ειδικευόμενη γιατρός αναρωτιέται σχετικά με το ζήτημα και στέλνει στο Α,μπα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κατά τη γνώμη μου έχεις μπλέξει την αυτονόητη δυσκολία της ζωής με τον αδικαιολόγητο σε κάθε περίπτωση κανιβαλισμό ανθρώπου από άνθρωπο. Το κίνημα κατά της έμφυλης βίας με θύματα συντριπτικά κυρίως γυναίκες, δεν είναι αυτονόητη δυσκολία της ζωής. Δεν έχει σχέση με τον κοντορεβιθούλη ή με τον Ίκαρο. Άλλο πράγμα ο άνθρωπος να έχει επίγνωση των δυνατοτήτων του και άλλο πράγμα, ο βίαιος αποκλεισμός από τα δρώμενα επειδή ανήκει σε ένα φύλο. Επίσης άλλο πράγμα το Πάσχα. Νομίζω από το πάθος που σου προκαλεί η αδικία κατά των γυναικών έχεις συγχιστεί
Θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω γιατί θεωρείται καταστροφική η συνεπιμέλεια. Μου φαίνεται ότι κατά περίπτωση μπορεί να λειτουργήσει και για να είμαι ειλικρινής μου φαίνεται και πιο δίκαιη για τη μητέρα, κοινό παιδί, κοινες αποφάσεις, έξοδα + βάρη παιδιού δια του 2 (πάντα κατά περίπτωση φυσικά γιατί υπάρχουν ένα σωρό περιπτώσεις που ο πατέρας είναι ακατάλληλος, δεν συνεννοείται, βία, εθισμοί κλπ). Δεν έχω βαθειές γνώσεις όμως οπότε θα με ενδιέφερε να μάθω παραπάνω για το θέμα.
Η συνεπιμέλεια υπάρχει ούτως ή άλλως, γιατί εφ όσον οι οικογενειακές διαφορές είναι ιδιωτικές (δηλαδή αστικό) οι δύο γονείς μπορούν να συμφωνήσουν ότι θέλουν, Εγώ έχω ήδη κάνει προ 2ετίας συμφωνία περί συνεπιμέλειας, Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει στους γονείς να ρυθμίσουν τον τρόπο που θα μεγαλώσουν το παιδί τους εκτός και είναι παράνομος. Επειδή στην Ελλάδα είναι πολύ φρέσκο φρούτο, θα σου πω για μια έρευνα που διάβασα σχετικά για τη Γαλλία. Έλεγε εν ολίγοις ότι τα παιδιά που μένουν μια εβδομάδα στον έναν και μια εβδομάδα στον άλλον, παθαίνουν κάτι σαν διάσπαση προσοχής… Διαβάστε περισσότερα »
Η συνεπιμέλεια από μονη της μπορεί να μην είναι καταστροφική, η υποχρεωτική συνεπιμέλεια όμως; Από τη στιγμή που υπήρχε ήδη τι διαφορετικό και καταπληκτικό έγινε, τάχα μου μετά από δενξερωποσα χρόνια; Πρόσθεσαν το “υποχρεωτική” λέγοντας ότι έχουν επίκεντρο το παιδί, αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω ποσο αυτή η υποχρεωτικη συνεπιμελεια θα λειτουργήσει σε ένα πρωην ζευγαρι με κακες σχεσεις. Εμένα μου φαίνεται παντως ότι οι γυναικες θα την πληρώσουν παλι, την στιγμή που προσπαθούν να ξεφυγουν από έναν γάμο-ανθρωπο να τους δένει ενας νομος με τετοιο τροπο. Για μενα (που δεν είμαι δικηγόρος) αυτό το “το παιδι θελει και τους δυο… Διαβάστε περισσότερα »
Aνέκαθεν αναρωτιόμουν πώς βιώνουν τα παιδιά των χωρισμένων γονέων την κατάσταση με τα δύο σπίτια. Να κοιμάσαι τις μισές μέρες εδώ και τις μισές αλλού. Δεν είμαι παιδί βέβαια, αλλά αγχώνομαι και μόνο που το σκέφτομαι.
Επιμέλεια έχει ο γονιός με τον οποίο μένει το παιδί και ο άλλος το παίρνει σαββατοκύριακο. Όμως όπως είπα και πιο πάνω, είναι θέμα συμφωνίας γονιών και ειδικών περιστάσεων όπως πχ αν ο πατέρας είναι ναυτικός ή κάποιος εργάζεται σε άλλη πόλη. Πολλά ζευγάρια συμφωνούν χωρίς καν να τηρούν το συμφωνητικό , γιατί απλά είναι πολιτισμένοι άνθρωποι και συνεννοούνται. Η συνεπιμέλεια νομικά σημαίνει ότι το παιδί ζει μια περίοδο στο σπίτι του ενός και μια περίοδο στου άλλου. Έχει δηλαδή τη ζωή του , σχολείο φροντιστήριο, εξόδους κλπ σε δύο σπίτια. Καταλαβαίνω ότι βολεύει τους γονείς, αλλά δεν είμαι σίγουρη… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ σωστά, αν το ζευγάρι έχει ’’υπολειπόμενα’’ ότι και να λέει ο νόμος είναι ουσιαστικά σχεδόν χωρίς σημασία.
Πέρα από το ότι έβαλες σε λέξεις πολλές από τις δικές μου σκέψεις των τελευταίων ημερών και σε ευχαριστώ γι΄αυτό, τι ωραία που γράφεις βρε παιδί μου!
Πολύ δυνατό κείμενο! Η έννοια της θυσίας διακατέχει πολλά επαγγέλματα κάποιου “κύρους” με κυρίαρχη την “εθελοντική” εργασία. Επίσης, να προσθέσω στην επισήμανσή σου για την αξία της ιστορικής γνώσης ότι η μελέτη της είναι ακριβώς αυτό γνώση και όχι πηγή υπερηφάνειας ή ντροπής. Στην Ελλάδα πχ είναι πολύ έντονη η ξιπασιά για το αρχαίο κλέος χωρίς την παραμικρή γνώση γι’ αυτό. Η ιστορία είναι η συλλογική εμπειρία της κοινωνίας και χωρίς αυτή είναι αναγκασμένη κατά περιόδους να “ανακαλύπτει πάλι τον τροχό”. Δεν θα ξεχάσω κάτι φωτογραφίες από την Καμπούλ της δεκαετίας του 70 (αν θυμάμαι καλά) που έδειχνε αφγανές με… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ο νόμος περί βιασμού στην Ελλάδα ξαναλλαξε ορίζοντας τον βιασμό ως ο,τιδηποτε σεξουαλικό χωρίς συναίνεση. Σωστά δεν τα θυμάμαι;
Καταπληκτικό άρθρο, Λασκαρίνα!Καταιγιστική παράθεση γεγονότων!Είχα ξαναδιαβάσει για τον “πατέρα της γυναικολογίας” που κάθε μέρα του προμηθεύανε αφροαμερικάνες σκλάβες για να “χειρουργεί”,αλλά κάθε φορά που το σκέφτομαι ήτανε φρικτό που απορούσε με τις αντιδράσεις τους!Φρικτοί και όλοι σήμερα ,που με τόση πληροφόρηση γύρω τους,λένε “γιατί τώρα” και κατηγορούν τα θύματα…
Ωραίο κείμενο! Όντως δεν θυμάται κανείς τίποτα, εκτός αν ψάχνει και αν γέρασε όπως εγώ και θυμάται. Είναι τόσο υπερβολική και λάθος η πληροφορία στην σημερινή εποχή που τρομάζεις με την ευκολία της χειραγώγησης, από την άλλη υπάρχει άπειρες φορές παραπάνω η δυνατότητα να βρεις αυτό που θέλεις και να μπορέσεις να συντονιστείς με ανθρώπους που πριν..δεν. Διαφωνώ στο αν ήμαστε πιο πολιτισμένοι από τις προηγούμενες γενιές, τουλάχιστον στα θέματα κακοποίησης και ισότητας. Ευτυχώς δεν είμαι της γενιάς του 50, πρόλαβα όμως την γενιά του 60. Ήρθε η στιγμή ελπίζω να μπορεί να μιλήσουν όλοι, ξεχάσαμε όμως τις προηγούμενες γενιές,… Διαβάστε περισσότερα »
“Διαφωνώ στο αν ήμαστε πιο πολιτισμένοι από τις προηγούμενες γενιές, τουλάχιστον στα θέματα κακοποίησης και ισότητας”. Σίγουρα είμαστε περισσότερο πολιτισμένοι στο ζήτημα της κακοποίησης (γυναικών, παιδιών): την δεκαετία του 50 και του 60 ήταν απλά η νόρμα, το “φυσιολογικό”, σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει μεν, σε μικρότερο βαθμό σίγουρα, αλλά αποτελεί αντικείμενο κατακραυγής και νομικών διώξεων.
Για ένα σχετικά παραπλήσιο ζήτημα, τον μύθο ότι “σήμερα ζούμε σε βίαιες κοινωνίες, παλιά ήταν αλλιώς, καλύτερα”, προτείνω την ανάγνωση του Νόρμπερτ Ελίας.
Εξαιρετικό πραγματικά!
Ακόμη μεγαλύτερη φεμινιστική παγκοσμιότητα χρειαζόμαστε, με περισσότερη Περηφάνια και λιγότερη Προκατάληψη.
Έχω την αίσθηση, πως, ενώ πήγες να γράψεις κάτι πολύ όμορφο,έχασες τη μπάλα. Κατανοώ τις αντιθέσεις που θέλεις να τονίσεις με τα γεγονότα που παραθέτεις, όμως σε πολλά σημεία αυτοαναιρείσαι και σε άλλα είσαι απόλυτη.Θα σταθώ σε τρία από αυτά για να καταλάβεις. Πρώτα απ’ όλα, ενώ λες πως κάθε τί σε -ισμος προσπαθεί να φανεί ως κάτι καινούριο,σύγχρονο και πρωτοποριακό, και το αναφέρεις αυτό ως αρνητικό, σου διαφεύγει πως αυτό το -ισμος (ανεξάρτητα με το αν εμείς συμφωνούμε με αυτό) αποτελεί κάποια ιδεολογία που, έτσι κι αλλιώς έχει σταθερά θεμέλια/απόψεις, και οφείλει να πορεύεται με αυτές στην εκάστοτε εποχή,… Διαβάστε περισσότερα »