in

Η Nalyssa Green μας μιλάει για την καραντίνα, την πατριαρχία και τη Βιρτζίνια Γουλφ

‘Νalyssa πώς νιώθεις που σε χαρακτηρίζουν συνέχεια ξωτικό;’

‘Νalyssa πώς νιώθεις που σε χαρακτηρίζουν συνέχεια ξωτικό;’ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

21
Κλικ από την Ειρήνη Παπαβασιλείου

Η Nalyssa Green είναι μια μουσικός που μονίμως μεταμορφώνεται, μονίμως αλλάζει, μονίμως μας δίνει κάτι καινούργιο και απρόσμενο. Εκεί που νιώθεις ότι μπορείς να χαρακτηρίσεις τη μουσική της και να την κατατάξεις κάπου συγκεκριμένα-τσουπ-σκάει με καινούργιο δίσκο πολύ διαφορετικό απ’τον προηγούμενο. Σε λίγες μέρες, στις 4/12, θα κυκλοφορήσει ο 4ος δίσκος της με τίτλο ‘Ταξίδι Αστρικό’ από την Inner Ear που ο M.Hulot χαρακτήρισε ως ‘τον καλύτερο δίσκο που έχει κάνει μέχρι τώρα η αγαπημένη τραγουδοποιός’.

 

Ακούστε το κομμάτι ‘Μπλε Τροχιά’ από τον καινούργιο δίσκο της Nalyssa Green

 

Πώς βιώνεις την δεύτερη καραντίνα;

Είναι όλα περίεργα και καινούργια. Δεν μου αρέσει καθόλου. Απ’όπου και να το πιάσεις δεν μ’αρέσει. Μου δημιουργεί τεράστιο ψυχολογικό αντίκτυπο, και πάνω μου και μέσα μου. Μ’επηρεάζει όχι μόνο ο τρόμος σε σχέση με τον κορονοϊό αλλά κυρίως, όλος αυτός ο εγκλωβισμός και η κατάργηση της ελευθερίας μας. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μιλάμε γι’αυτό επειδή είναι ένα θέμα υγείας στη μέση. Απλώς το βουλώνουμε. 

 

Εννοείς ότι δεν μιλάμε για το κομμάτι του εγκλεισμού αυτό καθαυτό ή το πώς εφαρμόστηκε; 

Και τα δύο. Απ΄τη μια είναι το ψυχικό βάρος, απ’την άλλη είναι το πώς εφαρμόζεται το μέτρο του να μην βγαίνουμε έξω. Μου φαίνεται πρόχειρη η όλη φάση. Δεν είναι ξεκάθαρο πως αν ανακοινώσεις ξαφνικά ότι θα γίνει λοκντάνουν σε δυο μέρες, όλος ο κόσμος θα τρέξει στους δρόμους και τα μαγαζιά; Αυτό είναι εγκληματικό, είναι σα να λες συνωστιστείτε, ενώ θα έπρεπε να μην συνωστιζόμαστε, έτσι δεν είναι;

 

5
Κλικ από την Ειρήνη Παπαβασιλείου

Με το #support_art_workers έγινε ιδιαίτερα εμφανές ότι δεν έχει υπάρξει καμία μέριμνα για το πώς θα βγάλουν οι επαγγελματίες των τεχνών το ψωμί τους. Νιώθεις ότι πλέον η τέχνη έχει απαξιωθεί και με τη βούλα της κυβέρνησης; 

Αυτό που ισχύει είναι ότι εμείς ξαφνικά έχουμε σταματήσει να υπάρχουμε. Όλο αυτό γίνεται  πολύ άκομψα, σα να φταίμε για κάτι, το να λες ότι είσαι καλλιτέχνης έχει πια ένα στίγμα. Και δεν εννοώ ότι έτσι μας βλέπει η κοινωνία, εννοώ ότι έτσι μας βλέπει η κυβέρνηση και όσοι παίρνουν τις αποφάσεις. Μας κλείσανε μέσα, επιδόματα δεν έδωσαν και επιπλέον με τα σχόλιά τους προσπαθούν να μας μειώσουν. Δεν ξέρω αν θυμάσαι ότι βγήκε η Υπουργός Πολιτισμού, που είναι ακριβώς ο άνθρωπος που θα’πρεπε να είναι με το μέρος μας, και είπε ότι δεν θ’αποζημιωθούμε επειδή πληρωνόμαστε μαύρα. 

 

Υποθέτω ότι όλο αυτό σ’έχει επηρεάσει και δημιουργικά. 

Nιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Επίσης, νιώθω ότι είναι δύσκολο να καταλάβω τι επιτρέπεται να κάνω και τι απαγορεύεται, αν και απ’ό,τι καταλαβαίνω, μάλλον δεν επιτρέπεται να κάνω τίποτα, ακόμη κι αν δεν είναι επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Εγώ ας πούμε ζω για τα lives μου, είναι το καλύτερο πράγμα στη ζωή μου, τότε είναι που νιώθω ζωντανή. Ε, τα lives μου έχουν απαγορευθεί. Ταυτόχρονα, δεν φτιάχτηκε κάποια πλατφόρμα που να διευκολύνει τους καλλιτέχνες πχ με live streaming. Πραγματικά σπάω το κεφάλι μου να δω πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό γιατί δεν είναι κι εύκολο. Απλώς δεν υπάρχει πρόβλεψη για μένα να εργαστώ.

 

Στην προηγούμενη καραντίνα παρακολούθησα την παράσταση ‘Antigone’s Traces’ της Έλλης Παπακωνσταντίνου. Με εντυπωσίασε το ότι καταφέρατε να μεταφέρετε ολόκληρη την παράσταση σε εντελώς καινούργιο φορμάτ, κατάλληλο για ζουμ. Περίμενα ότι θα έβλεπα απλώς την παράσταση μαγνητοσκοπημένη, όχι ότι όλες οι συντελέστριες θα παίξετε ζωντανά απ’τα σπίτια σας, πόσο μάλλον ότι θα παίξεις λάιβ μουσική χωρίς να να βλέπεις από κοντά την παράσταση που ντύνεις. Πώς πετύχατε τέτοιο συγχρονισμό και πώς ήταν να συμμετέχεις σε μια μορφή τέχνης ολοκαίνουργια, κομμένη και ραμμένη για το λοκντάουν; 

Εμείς είχαμε ξεκινήσει πρόβες γι’αυτό κανονικά, στο θέατρο. Όταν κλείσαμε, η σκηνοθέτιδα είπε ότι έπρεπε να μεταφερθούμε στο zoom και να δούμε τι θα κάνουμε. Οπότε μεταφερθήκαμε και καταλήξαμε να φτιάχνουμε μια ζωντανή παράσταση προσαρμοσμένη στην πλατφόρμα με ό,τι είχε η καθεμιά στο σπίτι της για να φτιάξουμε εφέ και ήχο. Δουλέψαμε πάρα πολύ. Και πάρα πολύ και με τεράστια λεπτομέρεια, σ’ένα μέσο που καμιά μας δεν ήξερε να χρησιμοποιεί.

Αυτό που προσπαθήσαμε, να συγχρονιστούν 6 περφόρμερς, σε διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές ταχύτητες ίντερνετ και να βγει κάτι που έχει καλλιτεχνική αξία θα μπορούσε, ως στόχος, να είναι αδύνατον. Ωστόσο, το πήγαμε όσο πήγαινε και τελικά, νομίζω ότι τα καταφέραμε και από άποψη εικαστική, και ηχητική και υποκριτική. Το βασικότερο όλων είναι ότι καταφέραμε να μιλήσουμε για το κείμενο, να το φωτίσουμε, να πούμε αυτό που ήθελε να πει. 

 

ΤοΑ 5
Από την παράσταση ‘Traces of Antigone’

 

Το έργο αυτό έλαβε διθυραμβικές κριτικές από πολλούς ανθρώπους, της Judith Butler περιλαμβανομένης. Εσένα το ίδιο το κείμενο πώς σου φάνηκε; 

Όταν το διάβασα πρώτη φορά, δεν κατάλαβα τίποτα. Όταν το διάβασα δεύτερη και τρίτη φορά, κατάλαβα εμένα. Διάβαζα αυτά που εγώ είχα μέσα μου και δεν μπορούσα να πω. Διάβαζα για όλα τα συναισθήματα που έχει ένα κορίτσι μέσα του καθώς μεγαλώνει, διάβαζα το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, για όλ’αυτά τα καταπιεσμένα πράγματα που κουβαλάμε μέσα μας και για τα οποία δεν υπάρχουν λέξεις στ’αλήθεια, βρέθηκαν οι λέξεις μπροστά μου. Αυτό άνοιξε ένα μεγάλο ορίζοντα μέσα μου. 

 

H παράσταση ήταν μοναδικά φεμινιστικής θεματολογίας και εσύ η ίδια, ανεξάρτητα, με τη μουσική σου έχεις θίξει αρκετές φορές θέματα που σχετίζονται με τη θέση της γυναίκας. Πότε άρχισε να σε απασχολεί το θέμα; 

Νομίζω ότι συνειδητά με αφορά τα τελευταία χρόνια περισσότερο. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να λέω και βλακείες,μπορεί να μ’ενδιέφερε πάντα. Θα πω όμως τα τελευταία 10 γιατί έχω το ‘My kind of girl’ στον πρώτο μου δίσκο που μιλούσε για τη γυναικεία φύση. Όταν ήμουν 16-17 χρονών δε σκεφτόμουν αυτά τα θέματα, από ένα σημείο  και μετά άρχισα να τα βλέπω αλλιώς. Για μένα το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σ’αυτό τον κόσμο είναι κάτι που άρχισα να σκέφτομαι γνωρίζοντας καλύτερα εμένα και σκεπτόμενη τον εαυτό μου σε σχέση με το τι συμβαίνει γύρω μου. 

 

 

Τι σημαίνει για σένα να είσαι γυναίκα σ’αυτόν τον κόσμo; 

Δεν μπορώ να στο απαντήσω αυτό με λίγες λέξεις. Σίγουρα είναι το άλλο. Γυναίκα είναι το άλλο. Είναι ξεκάθαρο ότι ο κόσμος είναι πατριαρχικός. 

 

Έχεις αποκτήσει αφοσιωμένο κοινό, ο κόσμος σ’αγαπάει πολύ και είσαι απ’τις επιτυχημένες μουσικούς της Ελλάδας σήμερα. Πώς νιώθεις μ’αυτό; 

Kατ’αρχήν δε θα λεγα ότι νιώθω ‘επιτυχημένη’. Ξέρω ότι τα τελευταία μ’ακούει περισσότερος κόσμος και ότι τα τραγούδια μου έχουν αγαπηθεί πολύ. Είμαι πολύ ευγνώμων γι’αυτό. Νιώθω ότι με όλο αυτό τον κόσμο συνδέομαι, ότι κατά κάποιο τρόπό είναι φίλοι οι φανς. Είναι πάρα πολύ γλυκό. Αυτό είναι η δύναμή μου και με κρατάει να πηγαίνω. Όμως αυτό δεν έγινε αμέσως. Κάνω αυτή τη δουλειά τα τελευταία 10 χρόνια και το πρώτο μου ‘άνοιγμα’ προς ένα μεγαλύτερο κοινό έγινε με το ‘Κοκτέιλ’. Δεν είναι ότι μόλις ξεκίνησα κάτι έγινε. Έχω αφιερώσει πολύ χρόνο, κόπο κι αγάπη σ’αυτή τη δουλειά. 

 

 

Και πώς σου φαίνονται χαρακτηρισμοί όπως ‘νεραϊδένια, ξωτικό’ και τα συνώνυμα που χρησιμοποιούνται συχνά για να σε περιγράψουν; 

To καταλαβαίνω γιατί μου το λένε πολλοί και μ’αρέσουν και τα ξωτικά και οι νεράιδες αλλά θα ήθελα να με λένε κάτι άλλο πια. Θα’θελα να ειπωθεί κάτι εντελώς αντίθετο. 

 

9
Κλικ από την Ειρήνη Παπαβασιλείου

Eίναι διαφορετική η διαδικασία που ακολουθείς για να γράψεις τα τραγούδια σου σε σχέση με τη μουσική που συνθέτεις για τις παραστάσεις σου; 

Ναι, είναι διαφορετική δουλειά. Στο θέατρο υπάρχει η παραγγελία, ένα κόνσεπτ, ένα συναίσθημα που πρέπει να εξυπηρετήσω. Αυτό μου ανοίγει πολύ τους ορίζοντες γιατί όταν καλούμαι να γράψω για το θέατρο, μπαίνω σε κόσμους που αλλιώς δεν θα έμπαινα. Απ’τη μια όταν γράφω τη μουσική μου μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, απ’την άλλη το θέατρο μου δίνει μια άλλου είδους ελευθερία. 

 

Ποια πιστεύεις ότι είναι η μεγαλύτερη προσωπική σου επιτυχία; 

Τα τραγούδια μου. Και το ότι βρήκα τους κατάλληλους συνεργάτες που τα έβγαλαν προς τα έξω όπως τους άξιζε να βγούνε αλλά και ότι βρέθηκαν τα κατάλληλα αφτιά που είχαν και να πάρουν απ’αυτά και να δώσουν. 

 

UC gounaki
Κλικ από την Ειρήνη Παπαβασιλείου

Αν μπορούσες να περάσεις μια μέρα με οποιονδήποτε διάσημο άνθρωπο, νεκρό ή ζωντανό, ποιον θα επέλεγες; 

Τη Βιρτζίνια Γουλφ. Πιστεύω ότι θα ήταν καλή παρέα. Είχε ένα τρόπο σκέψης που με κάνει να σκέφτομαι ότι θα ήθελα πολύ ν’αλληλεπιδράσω μαζί της. Μάλλον θα σκαρώναμε μαζί λέξεις. 

 

Ας κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε, με τον πρωταγωνιστή των ημερών. Πιστεύεις ότι θα επιστρέψουμε στη ζωή που είχαμε πριν τον ιό, ειδικά ως προς το πώς σχετιζόμαστε με τη μουσική, τους καλλιτέχνες, τους συναυλιακούς χώρους ή θα διαμορφωθεί μια νέα πραγματικότητα;

Θα ήθελα πολύ να επιστρέψουμε στο κανονικό μας με μια γνώση καινούργια ίσως. Φοβάμαι πολύ ότι μπορεί να χάσουμε εντελώς το παλιό. Να χάσουμε την επαφή, το να μαζευόμαστε, που είναι πολύ σημαντικά πράγματα για τη μουσική. Μακάρι τώρα που είμαστε μόνοι στα δωμάτιά μας κι ακούμε μουσική να μην ξεχνάμε τον πόθο του να είμαστε μαζί. 

 

Ακολουθήστε τη Nalyssa Green στο instagram πατώντας εδώ και μην ξεχάσετε να κάνετε μια βόλτα κι απ’το insta του A,ΜΠΑ

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

1 Comment
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Ponemenosspourgitis
Ponemenosspourgitis
3 χρόνια πριν

Απορώ γιατί να ξέρει ένας υπουργός, την έννοια καλιτέχνης, και μετά την πιό δύσκολη έννοια live, δεν συζητάω για την έννοια αμοίβομαι από την αποδοχή του κόσμου, αυτά είναι στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Και όλα αυτά για τα μαύρα! Κυρία υπουργέ αν θέλετε φόρους τις ξέρετε τις 10-20 οικογένειες και εταιρείες που λυμαίνονται το 80% του πλούτου της χώρας μαζέψτε τα από εκεί. Δεν θα χρεωκοπήσει χειρότερα η χώρα από μερικούς μουσικούς που κάνουν live. Μερικοί όσο και να σας φαίνεται παράξενο ζουν από αυτό, δεν το κάνουν για χόμπυ. Και ζούν οριακά δεν κλέβουν. Και συνήθως δεν μπορούν… Διαβάστε περισσότερα »