in

Έρωτας με στέβια

Ένα κοκτέιλ από σκέψεις ενός Σαββατόβραδου

Ήταν Σαββατόβραδο σε μια ταράτσα αθηναϊκή, απ’ αυτές τις βραδιές που μυρίζουν καλοκαίρι, υπέροχη, μεθυστική. Φεγγάρι, Ακρόπολη, εξαίσια μουσική, κι εγώ με τον Φίλο μου του Παγκρατίου, να σκεφτόμαστε σοβαρά να δηλώσουμε σουίνγκερς σε ζευγάρια με τραπέζι και φαΐ, μπας και καταφέρουμε κάπου να κάτσουμε, μια και η μισή Αθήνα φαίνεται βρισκόταν εκεί. Σαν τα […] ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

cocktails and dreams

Ήταν Σαββατόβραδο σε μια ταράτσα αθηναϊκή, απ’ αυτές τις βραδιές που μυρίζουν καλοκαίρι, υπέροχη, μεθυστική. Φεγγάρι, Ακρόπολη, εξαίσια μουσική, κι εγώ με τον Φίλο μου του Παγκρατίου, να σκεφτόμαστε σοβαρά να δηλώσουμε σουίνγκερς σε ζευγάρια με τραπέζι και φαΐ, μπας και καταφέρουμε κάπου να κάτσουμε, μια και η μισή Αθήνα φαίνεται βρισκόταν εκεί.

Σαν τα όρνια, καμιά δεκαριά όρθιοι απεγνωσμένοι, να κάνουμε κύκλους γύρω-γύρω πάνω απ’ τα τραπέζια, να κοιτάμε ποιοι κοντεύουν να τελειώσουν τα ποτά, να απελπιζόμαστε όταν παραγγέλνουν ξανά, κι εκεί που λέω δεν γίνεται, αυτές οι δύο έχουν τραπεζάκι ολόκληρο δικό τους, πάμε να τις πλευρίσουμε, βλέπουμε άλλο ζευγάρι να τις προλαβαίνει πρώτο και να τρώει πόρτα, περιμένουν άλλους. Λέω «αν βρούμε τραπέζι δεν φεύγω πριν τη Δευτέρα». Είναι τόσο ωραία. Πάμε μπαρ να πάρουμε ποτά, άδειο σκαμνί, πλησιάζω διακριτικά, κοιτάζω παρακλητικά τύπο που στέκεται μπροστά, μας δίνει και το δικό του σκαμνί, ανακούφιση, ολοκλήρωση, ευτυχία.

Καθόμαστε και όλα είναι όμορφα. Όπως είναι και ο μπάρμαν. Χριστέ μου, τι πλάσμα. Άλλο να απορρίπτεις τους ωραίους διαδοχικά στο Τίντερ, από μακριά, κι άλλο να είναι μπροστά σου με σάρκα και οστά. Φίλος Παγκρατίου ζητάει κατάλογο να δει τα κοκτέιλ, δεν με νοιάζουν τα κοκτέιλ, δεν επιτρέπεται να πιω τίποτα νόστιμο, κι όμως, ΑΧ Φίλος λέει έχει δύο με στέβια. Κοιτάζω. Όντως. Διαλέγω ένα με βότκα, λεμόνι και μέντα. Έρχονται, γεια μας, πίνω την πρώτη γουλιά. Για μένα που ζω για πάντα καταδικασμένη σε ουίσκι με νερό, παράδεισος. Για δυο γουλιές, φεγγάρι, Ακρόπολη, υπέροχη μουσική και γεύση μαγική. Ουτοπία.

Μπάρμαν ρωτάει αν μας αρέσουν τα ποτά. Λέω «ΝΑΙ» με ενθουσιασμό, του εξηγώ πόσο χαίρομαι που βρήκα ένα με στέβια. Λέει συγγνώμη που δεν μου το είπε πιο πριν, αλλά του είχε τελειώσει η στέβια και είναι με ζάχαρη. Δυο γουλιές κράτησε η ευτυχία. Και δεν μπορώ να του κρατήσω και κακία. Του λέω ότι είμαι διαβητική, λυπάται πάρα μα πάρα πολύ, το παίρνει και το αδειάζει στο νεροχύτη, το κλαίω και δεν το λέω, αυτός λέει πόσο στεναχωρέθηκε, δεν πειράζει, φέρε το ουίσκι, λέει άσε με, θα βρω κάτι πιο ωραίο να σου φτιάξω, βρε λέω δεν υπάρχει τίποτα ωραίο, αν είναι ωραίο έχει ζάχαρη γιατί έτσι άδικη είναι η ζωή, λέει θα βρει, να του δώσω λίγο χρόνο, αλήθεια θέλει να επανορθώσει, λέω χύσε μέσα και θα το πιω.

–Δεν το λέω σ’ αυτόν, διότι ντροπή και σεξουαλική παρενόχληση, το λέω στο Φίλο του Παγκρατίου, εννοώ. Για να γελάσουμε. Είναι από τα πράγματα που σκέφτεσαι αυτόματα γιατί ταιριάζουν, αλλά φυσικά δεν τα εννοείς, απλά εννοείς ότι εκτός από πανέμορφο είναι και τόσο γλυκό αυτό το πελώριο χαμογελαστό αγόρι φτιαγμένο από μαύρη ζάχαρη και μέντα, δύσκολο να αντισταθείς.

Η Ομορφιά είναι ανίκητη.

Και παντού γύρω μας πανέμορφα παιδιά, Σαββάτου μοσχομυριστά, και γι’ άλλη μια φορά σκέφτομαι πως είναι τόσο μάταιο να βγαίνω έξω, ειδικά με Φίλο Παγκρατίου, γιατί ακόμα κι αν βρισκόταν κάποιος ελαφρώς διεστραμμένος που του αρέσουν οι κοντές και σιτεμένες συγκεκριμένα, θέλει μεγάλη γενναιότητα για να την πέσεις στην κυρία που είναι με τον πέρσοναλ τρέινερ, που είναι ο Φίλος Παγκρατίου. Έχω σκεφτεί να γράφω στο κούτελο «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΠΕΣ’ ΤΗΝ ΜΟΥ», αλλά φοβάμαι πως κανείς δεν θα καταλάβει την απόστροφο κι απλά θα μου την πει. -Κάτι θα βρει.

Μιλάμε με Φίλο Παγκρατίου, αναρωτιέται πώς θα ξανα-ερωτευτεί, πώς θα τη γνωρίσει, πώς θα την αναγνωρίσει, πού θα τη βρει. Και είναι μόνο εικοσιοκτώ. Θλίψη. Αλλά ακόμα αναρρώνει από χωρισμό, κατανοητό. Κοιτάμε και γύρω μας. Τα πανέμορφα κορίτσια ψάχνουν δεξιά-αριστερά, τα αγόρια ψάχνουν το θάρρος να τις πλησιάσουν, μισά χαμόγελα, χέρια τινάζουν μαλλιά ανέμελα, χείλια ακουμπούν στα ποτήρια, κόκκινα σημάδια, ματιές πάνω από καλαμάκια, στιγμιαίες, ίσως κατά λάθος, να πλανάται το μυστήριο. Φίλος Παγκρατίου λέει αύριο θα φτιάξει γίγαντες, αν θέλω να πάω να τους φτιάξουμε μαζί, ρωτάω και μου λέει τη συνταγή.

Λέμε για σχέσεις. Λέει πως όλες –και το προλαβαίνει να μην του πω ότι κάνει γενικεύσεις- όλες θέλουν λίγο το παραμύθι, όλες θέλουν το πάθος, θέλουν ο άλλος να φλέγεται και να γίνεται λίγο βασανισμένος ποιητής, να τις αντιμετωπίζει σαν την άπιαστη πριγκίπισσα. Όχι, όχι όλες, του λέω. Όλοι.

Ο έρωτας είναι καρπός εξιδανίκευσης. Για όλους. Για εκείνη που ψάχνει τον Έναν που θα είναι απάντηση σε όλα, για εκείνον που ψάχνει τη Μία που θα είναι όλα όσα πόθησε ποτέ.

Απ’ την άλλη, όχι όλοι-όλοι. Αν συναισθηματικά περάσεις την εφηβεία οριστικά -πράγμα που δεν συναντάς πολύ συχνά- ίσως βλέπεις τα πράγματα λίγο πιο καθαρά. Λέω ότι η αληθινή μαγεία είναι στην καθημερινότητα, γιατί η καθημερινότητα είναι η πραγματικότητα.

Όχι βέβαια αυτό που ο άλλος έχει συμβιβαστεί γιατί δεν μπόρεσε να είναι με Εκείνον ή Εκείνη που εξιδανίκευσε κάποια στιγμή, και μετά αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να παντρευτεί και να νοικοκυρευτεί, και έτυχες μπροστά του εσύ. Όχι αυτή την πραγματικότητα που είναι κατάντια βεβιασμένης ανθρώπινης συνύπαρξης με κρυφά απωθημένα και όνειρα θολά και νερωμένα.

Αυτό που ο άλλος παίρνει το πάθος, τη μπάλα εκείνη που φλέγεται στα σωθικά του, και την ντύνει με στοργή πυρίμαχη και κατανόηση και γέλιο και φροντίδα, με βαθιά συνείδηση του ότι δεν είσαι το τέλειο, αλλά απλά ένα ανθρώπινο πλάσμα με κουσούρια και αδυναμίες και όχι πάντα λαμπερό, κι ας τον μαγεύει τώρα η όψη σου, κι ας τον τυφλώνει το άρωμά σου.

Δεν θα τον μαγεύει ούτε θα τον τυφλώνει τίποτα απ’ αυτά για πάντα. Η αληθινή μαγεία είναι αυτό που δεν αφήνει κανένα πάθος να σας κάψει και τους δυο σε μια λαμπρή στιγμή, να γίνει το ίδιο όλη η ουσία σας, αλλά ουσία είναι πολλά πράγματα μαζί. Είναι και τα μικρά πολύτιμα πετράδια του μυαλού σας που λάμπουν όταν συζητάτε κι αναγνωρίζουν το ένα το άλλο, που τυχαίνει χωρίς να το περιμένατε να σας ενώνουν, οι κοινές αναφορές που χτίζετε καθημερινά μαζί, και η απόφαση ότι αυτό θέλετε. Και ορθώνεται η Αγάπη, χωρίς η φλόγα να ‘χει σβήσει. Απλά η φλόγα δεν χρειάζεται να είναι ορατή. Η ουσία μπορεί να είναι και σε ένα ταψί γίγαντες που θα μαγειρέψετε μαζί.

Και τι ξέρω εγώ; Μπόρεσα να κάνω τον Έρωτα να κρατήσει για πάντα; Ποτέ. Ήμουν 15 χρονών όταν κάποια καλοκαιρινά μεσημέρια διάβαζα τον Τρυποκάρυδο του Τομ Ρόμπινς, κι ενώ ο Τομ ούρλιαζε το ερώτημα στο φεγγάρι ξανά και ξανά, δεν το σκεφτόμουν σοβαρά. Τι μπορεί να κάνει τον έρωτα να κρατήσει για πάντα; Τότε ακόμα αναρωτιόμουν τι μπορεί να κάνει τον Έρωτα να γεννηθεί, και οι φαντασιώσεις μου τέλειωναν στο πρώτο φιλί. Άλλωστε, όπως λένε στις ταινίες, όλα αρχίζουν την κατηφόρα μετά το πρώτο φιλί, σωστά;

Τι μπορεί να κάνει τον Έρωτα να κρατήσει για πάντα; Όταν ξέρεις τον άλλον απ’ έξω κι ανακατωτά (ή αυτό νομίζεις τέλος πάντων μέχρι να διαψευσθείς ξανά και ξανά), όταν τον έχεις συνηθίσει και ίσως και σιχαθεί, όταν μαζί του έχεις πικραθεί και πληγωθεί και όλο και κάποιο τραύμα δεν θα έχει εντελώς επουλωθεί ή ακόμα βλέπεις την ουλή, όταν τον έχεις βαρεθεί γιατί είναι πάντοτε εκεί, και όταν οι άγνωστοι, οι Σαββατομοσχομυριστοί φαντάζουν πάντα πιο μυστηριώδεις και πιο λαμπεροί.

Η υπόσχεση ότι κάποιος άλλος θα μείνει για πάντα αυτό που στο μυαλό σου φαντάστηκες ότι είναι στην αρχή. Η υπόσχεση που ποτέ δεν θα βγει αληθινή.

Δεν ξέρω τι κάνει τον Έρωτα να κρατήσει για πάντα. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν θέλω να αφήσω κανέναν να με θελήσει για το μυστήριο, ούτε για μια στιγμή. Και μου είναι εύκολο να χτίσω το μυστήριο, δεν φαντάζεσαι τι μπορεί να κάνει ένα φρύδι και λίγο βυζί, κάποιες φορές μου βγαίνει και ασυναίσθητα, ίσως είναι εξελικτικός μηχανισμός, φυσική επιλογή. Αλλά με πιέζω να το γκρεμίζω, να το εξαφανίζω απ’ την αρχή, να λέω όχι, δεν είμαι όπως νομίζεις, είμαι κοντή, χάλια άβαφτη, με κυτταρίτιδα, μπορεί και αηδιαστική, κοινωνικά αδέξια, εκνευριστική, φοβισμένη, μοναχική. Είμαι όπως όλοι. Θνητή.

Τίποτα δεν σου εξασφαλίζει το «για πάντα».

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ερωτευτείς εσένα γι’ αυτή σου την ομορφιά, και να προσπαθήσεις να δεις και των άλλων την όψη την αληθινή, την ευάλωτη, τη γυμνή, την ατελή, να τη δεχτείς με γλυκύτητα, με τρυφερότητα, με προσοχή. Αν το καταφέρεις είναι ολόδικό σου, αγγίζει το άπιαστο και κρατάει μια ζωή.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

12 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Eleanor Oliphant
Eleanor Oliphant
4 χρόνια πριν

Εμένα το “του είχε τελειώσει η στέβια και είναι με ζάχαρη” με σόκαρε πάντως! Αναρωτιέμαι αν θα τον έβριζες όπως του χρειαζόταν αν δεν ήταν ωραίος. Βασικά ο τύπος είναι για μηνυσάρα αλλά τελοσπάντων.

mononoke
mononoke
4 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Eleanor Oliphant

Πραγματικά όμως. Μεγάλη καφρίλα και αντιεπαγγελματική συμπεριφορά, αλλά αφού ήταν ωραίο γκομενάκι οκ χαλάλι να βάζει την υγεία μας σε κίνδυνο επειδή στα @@ του. Πείτε με κυνική αλλά εγώ απο όλο το κείμενο εκεί κόλλησα. Αυτό το πράγμα που στους ωραίους συγχωρούμε τα πάντα να το κοιτάξουμε λίγο.

Between Worlds (she/her)
Between Worlds (she/her)
4 χρόνια πριν

“δεν υπάρχει τίποτα ωραίο, αν είναι ωραίο έχει ζάχαρη γιατί έτσι άδικη είναι η ζωή”
Πόσο αλήθεια!

Η μπλε ώρα
Η μπλε ώρα
4 χρόνια πριν

Πολύ ωραίο κείμενο Ειρήνη και όχι δεν είσαι σιτεμένη, είσαι μια γυναίκα με θέληση και εμπειρίες και που με κάνεις να σκέφτομαι ότι όλες και όλοι αυτό ψάχνουμε : να μας αγαπήσουν και να μας θέλουν και για την σκοτεινή μας πλευρά , αυτή την άβαφτη, την ταλαιπωρημένη αλλά και την περισσότερο αληθινή και με την ευχή αυτό να κρατήσει για πάντα !:) Σε φιλώ και σε αγαπώ για αυτό το κείμενο! 🙂

latro
latro
4 χρόνια πριν

Όμορφο πολύ!

υ.γ. Τελικά τί ποτό σου έφτιαξε το αγόρι;

Between Worlds (she/her)
Between Worlds (she/her)
4 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Ειρήνη Γεωργή

Σταθερή αξία. Να είσαι και σίγουρη.

Moura
Moura
4 χρόνια πριν

Διαβάζω καιρό τα κείμενά σας κα Γεωργή και είναι πάντα καλογραμμένα, αλλά αυτό εδώ είναι ξεχωριστό, για την καλοσύνη του και την τρυφερότητά του. Χρειάζεται πολύ θάρρος για να γράφετε τόσο ανοιχτά και ευάλωτα. Και πολύ καλή καρδιά. Σας ευχαριστώ πολύ, το διάβασα με τον πρωινό καφέ και η γλύκα του μου έφτιαξε τη μέρα!

vaggelis
vaggelis
4 χρόνια πριν

η καθε ηλικια εχει την δικη της χαρη τους δικους της κανονες κ τους δικους του ερωτες,ολοι αυτοι απλα δεν βαδιζουν με την ηλικια τους.

vaggelis
vaggelis
4 χρόνια πριν

νομιζω οτι σε γυναικες απο 40 κ ανω δεν χρειαζεται ουτε οι ιδιες να θελλουν παραμυθι αποφασιζουν για τα παντα ακομα κ για το σεξ, το κριμα ειναι στις κατω των 40 που πραγματι θα χαρακτηριστουν ανηθικες (η πλακα ειναι οτι αρνητικα το βλεπουν πολλες γυναικες κ δε το κατανοω καθολου),ενω φανταζομαι εχεται ακουσει κ την κλασσικη μας ατακα αν δεν παει με καποιον φιλε λες να ειναι τριχωτη θεουσα? η το αν δεν κανει σεξ παει να πει οτι ειναι τρελη ενω αν κανει σεξ ειναι τσουλα ελλεινιδα κλπ.

Αλυτάρχης
Αλυτάρχης
4 χρόνια πριν

“Ήμουν 15 χρονών όταν κάποια καλοκαιρινά μεσημέρια διάβαζα τον Τρυποκάρυδο του Τομ Ρόμπινς, κι ενώ ο Τομ ούρλιαζε το ερώτημα στο φεγγάρι ξανά και ξανά, δεν το σκεφτόμουν σοβαρά”
Μου θύμισες κάποιες πολύ ωραίες “βόμβες”
Ωραίο κείμενο

Υ.Γ. Φαντάσου στο άκουσμα της λέξης “σιτεμένη” πως θα αντιδρούσε ο Τρυποκάρυδος!