in

Εγώ, η άτεκνη κόρη

Ένα μικρό, ασήμαντο κείμενο για τη μέρα της μητέρας

Μαμά2

Είδα πρόσφατα αυτή τη φωτογραφία της Μαμάς για πρώτη φορά, και τη λατρεύω. Αν και δεν είναι η πιο ωραία της φωτογραφία, δεν έχει σημασία. Είναι το βλέμμα. Πολύ πριν γίνει μάνα, ακόμα κορίτσι, με βλέμμα αυθάδες, προκλητικό και σέξι.

Σε χωριό μεγαλωμένη, με μάνα-κέρβερο, με το μάντρα «τι θα πει ο κόσμος» να την κρατάει μαντρωμένη. Όχι για πολύ. Κι αυτό το βλέμμα που θυμίζει ότι κάθε μάνα πριν γίνει μάνα ήταν κορίτσι, ήταν γυναίκα, είναι γυναίκα, άνθρωπος με δική του ξεχωριστή ζωή, ολόκληρη, συνήθως σιωπηλή και μυστική, αλλά αληθινή. Ανεξάρτητα απ’ τα παιδιά.

Καμιά μάνα να μην ορίζεται μόνο από τα παιδιά της. Κανενός ανθρώπου η ταυτότητα να μην είναι μόνο ένα πράγμα. Και με θυμώνει πλέον το «βρε εσείς είστε η δική μου η χαρά», γιατί κι αν έβγαζε νόημα κάποτε, δεν το χρειάζομαι πια. Να ζήσεις για σένα ξανά, μαμά. Γι’ αυτό κι εγώ δεν σου έκανα εγγόνια, να μην έχεις να τρέχεις πάλι πίσω από μωρά.

Κι εδώ και μερικά χρόνια, κάθε φορά που η μαμά μου με ακούει πιεσμένη και λέει κορίτσι μου μην φοβάσαι και μην ανησυχείς για τίποτα, και ξέρω ότι είναι διατεθειμένη να τα πάρει όλα πάνω της και να τα κάνει όλα εντάξει για να μην μ’ ακούει λυπημένη, αρχίζουν και τρέχουν τα δάκρυα. Μόνο και μόνο που το λέει, και που ξέρω ότι το εννοεί.

Γιατί μόνο τα τελευταία χρόνια έχω συνειδητοποιήσει πόσο αυτό που μια ζωή θεωρούσα δεδομένο, ήταν προνόμιο που μου καθόρισε το πεπρωμένο.

Δεν το λέω για όλες τις μαμάδες του κόσμου. Δεν είναι το ίδιο πράγμα όλες οι μαμάδες του κόσμου. Πολλές δεν μπόρεσαν να είναι. Δεν έδωσαν τα ίδια δώρα όλες οι μαμάδες του κόσμου. Πολλές, και να ‘θελαν, δεν είχαν. Πολλές απλά δεν ήταν. Γι’ αυτό, δεν το λέω για όλες.

Το λέω για μένα. Γιατί θέλω κι εγώ, χωρίς να γίνω ποτέ μαμά, για κάποιους να είμαι αυτή που θα είναι εκεί. Που θα πει παιδί μου μην φοβάσαι, μην ανησυχείς για τίποτα, και θα το εννοεί.

7 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Η μπλε ώρα
Η μπλε ώρα
4 χρόνια πριν

Ένα φιλί μεγάλο από μένα σε σένα και έστω και νοερά είσαι πολύ κοντά σε πολλές από εμάς με αυτά που λες!:)

Φούστα Κλαρωτή
Φούστα Κλαρωτή
4 χρόνια πριν

Να πω την αλήθεια, δεν έχω ακούσει ποτέ τη φράση “ο πατέρας των υφισταμενων” ή κάτι παρεμφερές. Αλλά ας πούμε ότι χρησιμοποιείται σαν έκφραση και απλά δεν το γνωρίζω εγώ προσωπικά. Θα ήταν αδόκιμο ή/και αποπροσανατολιστικό να μιλάμε για πατέρες/μητέρες στη διοίκηση ή στην ηγεσία. Σε μια ομάδα (σε άθλημα, σε ένα προτζεκτ, σε μια εταιρεία κα) ο “αποπάνω” έχει απαιτήσεις, πρέπει να παραχθούν αποτελέσματα, πολλές φορές τίθεται και θέμα βιοπορισμού από τα αποτελέσματα αυτά. Ο ρόλος ενός γονιού προς το παιδί του δε θα έπρεπε να έχει σχέση με τίποτε από τα παραπάνω. Σίγουρα οι ανώτεροι πρέπει να έχουν… Διαβάστε περισσότερα »

Φούστα Κλαρωτή
Φούστα Κλαρωτή
4 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Φούστα Κλαρωτή

Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω μεταξύ άλλων. Ο διευθυντής δε διοικεί την επιχείρηση όπως ένας γονιός την οικογένεια. Δεν πρέπει, άλλοι οι στόχοι και τα μέσα στο ένα, άλλοι στο άλλο. Και επέτρεψέ μου ξανά μια ευγενική διαφωνία, ο γονιός δε διοικεί την οικογένεια. Αν κάποιος την έχει δει διοικητής στο σπίτι του, κάτι πάει πολύ στραβά.

Jenny Barnes
Jenny Barnes
4 χρόνια πριν

Με συγκινησες Ειρήνη . Να είσαι καλά 🙂

Velay
Velay
4 χρόνια πριν

“Γι’ αυτό κι εγώ δεν σου έκανα εγγόνια, να μην έχεις να τρέχεις πάλι πίσω από μωρά.”. Καλά, είναι αυτός λόγος να μην κανει κάποιος παιδιά, εφ’ όσον θέλει;
Η επιλογή του να κάνεις παιδιά και να μην κάνει baby-sitting η μαμά σου δεν παίζει;
Εκτός αν ήταν καλαμπούρι και δεν το πιασα…

ΖΜΠΕΘΕΡΑ
ΖΜΠΕΘΕΡΑ
4 χρόνια πριν

Α ρε κορίτσι, πολύ με συγκίνησες..