Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει για το τι έγινε τις τελευταίες εβδομάδες στις ΗΠΑ με την υποψηφιότητα του Μπρετ Κάβανο για δικαστή στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ο Κάβανο, ο συντηρητικός υποψήφιος της καρδιάς του Τραμπ για μια θέση τεράστιας εξουσίας που διαρκεί διά βίου, ξαφνικά κατηγορήθηκε αρχικά από την Δρ Κριστίν Μπλέισι Φορντ και μετά από άλλες δύο γυναίκες, για σεξουαλικές επιθέσεις που πραγματοποίησε πριν από δεκαετίες.
Παρόλα αυτά, η ακροαματική διαδικασία της Κριστίν Μπλέισι Φορντ, παρόλο που έκανε χιλιάδες κόσμο να κλάψει, δεν έκανε τη διαφορά. Ο Κάβανο ήταν στο τσακ να ψηφιστεί. Στο τσακ μέχρι την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου, που δυο γυναίκες κράτησαν ένα ασανσέρ ανοιχτό και φαίνεται να άλλαξαν γνώμη στον Τζεφ Φλέικ, το γερουσιαστή που επρόκειτο να δώσει καθοριστική ψήφο για τον Καβάνο και μια νέα, σκοτεινή εποχή.
Η Μαρία Γκάλαχερ, 23χρονη από τη Νέα Υόρκη, με την υποστήριξη της Άννα Μαρία Αρκίλα μίλησε στο Φλέικ με αναφιλητά και με τις κάμερες να καταγράφουν το γεγονός, λέγοντας δημόσια για πρώτη φορά ότι είχε δεχτεί σεξουαλική επίθεση και κανείς δεν την πίστευε, γι’ αυτό σταμάτησε να το λέει.
«Δεν το έλεγα σε κανέναν και εσύ λες σε όλες τις γυναίκες ότι δεν έχουν σημασία, ότι θα πρέπει να μείνουν σιωπηλές γιατί αν σου πουν τι τους συνέβη, θα τις αγνοήσεις. Μην αποστρέφεις το βλέμμα, κοίτα με στα μάτια».
Το βίντεο και τα λόγια των δύο γυναικών, είναι συγκλονιστικά. Είναι η φωνή του λαού που ζητά τα ρέστα από την Εξουσία. Λίγες ώρες αργότερα, ο Φλέικ που έως εκείνη τη στιγμή επέμενε να τελειώσει άμεσα η διαδικασία με την υποψηφιότητα του Κάβανο, άλλαξε γνώμη και τάχθηκε υπέρ ολοκληρωμένης έρευνας από το FBI, που θα διαρκούσε μία εβδομάδα.
Δύο γυναίκες που κράτησαν ένα ασανσέρ ανοιχτό, ίσως να κατάφεραν να επηρρεάσουν έστω και λίγο τη ροπή της Ιστορίας των ΗΠΑ.
Η εποχή που ζούμε είναι συγκλονιστική. Τους τελευταίους μήνες λέγαμε για τον απόηχο του #metoo, αλλά ακόμα δεν είναι απόηχος. Ακόμα είναι βροντή.
Κι αυτό είναι άλλο ένα κείμενο #metoo στο σωρό με όσα έχεις δει. Έβαλα το κόμικ για να το θυμάσαι και να μπορείς να απαντήσεις όταν χρειαστεί. Γιατί πολλοί λένε, ε μα δεν μπορεί, τόσες πολλές πια και το λένε μετά από τόσα χρόνια; Κι αναρωτιούνται μήπως είναι άλλο ένα τρεντ που ακολουθήσαμε όπως τόσα άλλα, για να είμαστε ιν. Ότι εκμεταλλευόμαστε την επικαιρότητα της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης για να δειχτούμε. Αίσχος και ντροπή.
Το μόνο που θέλω να πω, είναι ότι όσα #metoo κι αν έχουμε δει, είναι πολύ λίγα σε σχέση με όσα έχουν συμβεί. Δεν είναι ούτε τα μισά, δεν είναι ούτε το ένα στα δέκα, δεν είναι ούτε το ένα στα εκατό. Είναι σχεδόν κάθε γυναίκα που έχουμε γνωρίσει ποτέ.
Από τότε που είχα γράψει για τα δικά μου βιώματα, γνωστές και άγνωστες γυναίκες, περίπου δυο εκατοντάδες γυναίκες, μου έστειλαν τη δική τους #metoo ιστορία. Άγριο πράμα. Μία απ’ αυτές τις γυναίκες που μου μίλησαν, ήταν η αδερφή μου. Άλλη μία, η μητέρα μου. Είναι αστείο, αλλά στο τέλος σχεδόν κάθε ιστορίας από τις λιγότερο φρικιαστικές, όλες γράφουν «νομίζω πως όλες έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο». Πραγματικά αστείο.
Οι γυναίκες που ακολούθησαν το “τρεντ” –δικά τους λόγια, όχι δικά μου- το έκαναν γιατί για πρώτη φορά ένιωσαν αρκετά δυνατές να το κάνουν, γιατί ο φόβος είναι λιγότερος όταν δεν είσαι μόνη, άλλωστε αυτό το μαθαίνουν από μικρές, περπατώντας το βράδυ στο δρόμο. Στο #metoo δεν ξέρουν μόνο ότι είναι πολλές. Ξέρουν ότι είναι η πλειοψηφία.
Το έκαναν όμως και γιατί πίστεψαν πως ήρθε η στιγμή να κάνουν τους άλλους να καταλάβουν πόσο τρομακτικός μπορεί να είναι ο κόσμος όταν είσαι γυναίκα. Ότι συμβαίνει σε όλες. Ότι έχουμε μάθει πως η παρενόχληση και η σεξουαλική βία είναι κομμάτι της θηλυκής ύπαρξης. Απλά ως τώρα δεν του δίναμε σημασία. Δεν του δίναμε σημασία, όχι γιατί δεν μας πείραζε. Όχι βέβαια. Μας έτρωγε από μέσα μέρα με τη μέρα, εμπειρία με την εμπειρία. Και ξέραμε ότι κανείς άλλος δεν θα έδινε σημασία.
Γι’ αυτό, πέρα από το φόβο και την ντροπή, είχαμε αμφιβολίες για το αν έχει νόημα, μια και όσοι άντρες αδιαφορούσαν πριν, μάλλον και τώρα θα συνέχιζαν να αδιαφορούν. Δεν ξέρω.
Η έρευνα του FBI δεν άλλαξε την Ιστορία. Ο Κάβανο ψηφίστηκε. Αλλά δύο γυναίκες κράτησαν ένα ασανσέρ και άλλαξαν γνώμη σε έναν γερουσιαστή. Η Ιστορία το κατέγραψε και τώρα υπάρχει προηγούμενο. Ίσως την επόμενη φορά, η μάχη να κερδηθεί.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όταν μιλάς γι’αυτο που σε στοιχειώνει, νιώθεις πιο δυνατός. Η φωνή των γυναικών που είπαν, και λένε ακόμα, metoo γίνεται όλο και πιο εκκωφαντική γιατί ξέρουν ότι δεν είναι μόνες. Σε έναν κόσμο όπου όταν καταδικαζεις αυτή τη βία μετά από χρόνια σου λένε “τώρα το θυμήθηκες; είναι παρελθόν! ” κι όταν την καταδικαζεις τη σωστή στιγμή σου λένε “μην καταδικασεις το μέλλον του, είναι νέος ακόμα”, τουλάχιστον ξέρεις πλέον ότι ανάμεσα σ’ αυτό το αναθεματισμενο παρελθόν και μέλλον ενός αχρηστου, δεν είσαι εντελώς μόνη.
Άλλο ένα post όπου με κώμικ αυτή τη φορά πετάτε το τεκμήριο της αθωότητας έξω από το παράθυρο. Το τεκμήριο αθωότητας καθιερώθηκε για πρώτη φορά μετά τη Γαλλική Επανάσταση στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1789 στο άρθρο 9. Σήμερα κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 παρ. 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Το τεκμήριο αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου και η Πολιτεία μέσω των οργάνων της οφείλει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορουμένου, όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητά του. Απόρροια του τεκμηρίου αθωότητας είναι η αρχή της επιείκειας… Διαβάστε περισσότερα »