Χαζεύοντας τις προάλλες στο instagram έπεσα σε ένα post μου με έκανε να εκπλαγώ. Η Karen O μόλις είχε ποστάρει ότι το “Fever To Tell”, το πρώτο άλμπουμ των Yeah Yeah Yeahs φέτος κλείνει δεκαπέντε χρόνια. Δ-ε-κ-α-π-έ-ν-τ-ε. Και αυτό παραδόξως δεν με έκανε να νιώσω μεγάλη.
Το “Fever to Tell” βγήκε το 2003 από μια νεοϋρκέζικη μπάντα, που έφτιαξαν τρία καλλιτεχνόπαιδα, με frontwoman μια πολωνο-κορεάτισσα με εξαρθρωτικές χορευτικές τάσεις επί σκηνής. Ήταν η ίδια εποχή που η ΝΜΕ έγραφε ότι οι «Strokes θα έσωζαν το rock’n’roll», το electro περνούσε τη δική του αναβίωση κάνοντας το Βερολίνο για τα καλά την εναλλακτική πρωτεύουσα του κόσμου -και όχι μόνο για αυτούς που άκουγαν techno-, η νέα εποχή του internet είχε αρχίσει να καλπάζει -εκτός Ελλάδας προφανώς- και όσοι -εντός Ελλάδας- είχαμε φοιτητικό πακέτο με επιδοτούμενη παροχή ISDN σύνδεσης, διαβάζαμε ξένα περιοδικά online, χαζεύουμε second hand ρούχα στο e-bay και κατεβάζουμε μουσική από το Solarseek (συνήθως χρειαζόταν μιάμιση νύχτα για ένα άλμπουμ).
Όσοι ήμασταν ακόμη πιο τυχεροί, πηγαίναμε και κανένα ταξίδι στο Λονδίνο ή περιμέναμε να επιστρέψει η φίλη από εκεί, για να μας φέρει ρούχα και αξεσουάρ από «αυτή τη φοβερή σουηδική αλυσίδα ρούχων, που είναι πάμφθηνη και πάαααρα πολύ κουλ» για τα στυλ της Θεσσαλονίκης τουλάχιστον και το μετα-brit-pop–electro λουκ που επιδιώκαμε τότε.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, στέλναμε μηνύματα στο MSN messenger, είχαμε φράντζες, φορούσαμε χιαστί τσάντες ταχυδρόμου, βγαίναμε στα bar με ευλαβική προσήλωση κάθε βραδυ και ρωτούσαμε τους DJs όλη την ώρα για τα τραγούδια που έπαιζαν. Φλερτ δεν νομίζω ότι έπαιζε.
Και κάπου εκεί, η Karen O προσγειώθηκε στα μετεφηβικά μας όνειρα ως η ηρωίδα που δεν είχαμε μεγαλώνοντας. Γκλίτερ, μπέρτες, σκισμένα καλσόν, κόκκινο κραγιόν και σταράκια. Ό,τι θα ήταν η Iggy Pop και η Christina Aguilera μαζί σε ένα ξέφρενο, παρατολμο και εκρηκτικό μείγμα αγέρωχου rock’n’roll και pop απήχησης.
Η Karen O έχει εντωμεταξύ παντρευτεί, έχει γίνει μητέρα, έχει βγάλει ένα σπαραξικιάρδια ήσυχο δίσκο, έχει προταθεί για Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού, έχει επιμεληθεί μουσικά την πρόσφατη καμπάνια του Kenzo και στην καθημερινότητά της τουλάχιστον, μάλλον απέχει από την περσόνα της neon-punk πρωθιέρειας που όργωνε τη σκηνή, έπεφτε στο κοινό, έπεφτε κάτω, χτυπούσε, ξανασηκωνόταν, ξαναέπεφτε και συνέχιζε να χορεύει σαν να μην τη βλέπει κανείς. Εγώ έχω περάσει πλέον τα τριάντα, ζω στην Αθήνα, δεν έχω φράντζα, έχω (σχεδόν) κόψει τις ευλαβικές εξόδους στα μπαρ κρεμασμένη δίπλα στον DJ για να τον ρωτάω ποιο είναι το κάθε κομμάτι, αλλά ελπίζω να κρατάω κάτι από την όρεξη που είχα τότε να γνωρίσω όλο τον κόσμο μέχρι να βρω ότι ανήκω επιτέλους κάπου – ή να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν ανήκω πουθενά. (!)
Το 2006 είχα την τρομερή τύχη να δω τους Yeah Yeah Yeahs ζωντανά. Μάζευα ένα χρόνο οικονομίες, επιστράτευσα φίλους στο Λονδίνο να με φιλοξενήσουν και ταξίδεψα μόνη μου, σε ένα φεστιβάλ στην νοτιοανατολική Αγγλία για να δω την σουπερστάρ μπάντα. Και επιτέλους τους είδα. ΤΗΝ ΕΙΔΑ! Και αυτό που θυμάμαι από εκείνη την εμπειρία ήταν πόσο πολύ στεναχωρέθηκα. Τότε, ήταν ακόμη μια συναυλιακά «σκοτεινή» περίοδος για την Ελλάδα. Ελάχιστοι καλλιτέχνες στην αιχμή τους έρχονταν για συναυλίες και φυσικά, οι YYYs ανήκαν σε αυτήν την πανάκριβη για τα ελληνικά δεδομένα κατηγορία.
Στεναχωρέθηκα, που δεν θα μπορέσουν να την δουν λάιβ όόοοοολες οι κοπέλες και να πάρουν λίγη από την δύναμη και την ενέργειά της, που είναι τελικά ακόμη πιο δυνατή και από τον πιο δυνατό ήχο τους. Κρίμα που δεν θα έχουν όλες οι έφηβες κοπέλες την ευκαιρία να δουν τη σαρωτική ορμητικότητα της Karen O, να πέφτει, να τσαλακώνεται, να φτύνει, να μουτζουρώνει το μακιγιάζ της, να ιδρώνει, να σκίζεται το καλσόν της και ταυτόχρονα να ουρλιάζει και να χοροπηδάει σε μια πλήρως εκστατική απελευθέρωση σαν να μην την βλέπει κανείς, να χορεύει και να τραγουδάει και κάποιους από τους πιο συγκινητικούς στίχους της σύγχρονης pop εποποιίας και να επαναπροσδιορίζει σθεναρά τους όρους sexy, cool και hot, τους οποίους είχαμε φάει στην μάπα από όλα τα λάιφστάιλ έντυπα μεγαλώνοντας. Αν το κάνει αυτή, μπορούμε όλες μας να το κάνουμε.
Ξέρω πως οι μουσικές αναγωγές και τα παραδείγματα από την ποπ κουλτούρα, θα είναι άφθονα και αναπόφευκτα στα κείμενά μου. Αλλά κάπως έτσι ένιωθα και εγώ όλα αυτά τα χρόνια που συνειδητοποιούσα ότι μεγαλώνω και ενώ αυτοπροσδιορίζομαι ως άνθρωπος, κάθε τόσο σκοντάφτω ή με σταματούν πράγματα στην εξέλιξη, τις επιθυμίες και τις δυνατότητές μου, ως γυναίκα.
Η αλήθεια είναι ότι δεκαπέντε χρόνια πριν, ενώ μπορεί να πορευόμουν με την άγνοια του κινδύνου της νεότητας και την εντύπωση ότι «όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι σαν εμένα» (καμία σχέση), ένιωθα καθημερινά, πως δεν υπάρχουν πολλές γωνιές γύρω μου για άτομα σαν και εμένα. Όπως γράφει και η Λένα στο δικό της καλωσόρισμα, εύχομαι το νέο μας σάιτ να αποτελέσει αυτόν τον ασφαλή χώρο στο ίντερνετ που θα μιλάει στις γυναίκες όχι σαν να είναι κάποια ειδική κατηγορία που χρειάζεται νουθέτηση, μαθήματα θηλυκότητας και υπενθύμιση των κανόνων, αλλά σαν να είναι κανονικοί άνθρωποι. Αυτόν τον χώρο που κάποτε αναζητούσα και εγώ και ίσως και να μου έδειξε η Karen O πριν δεκαπέντε χρόνια.
Εικονογράφηση: Sean Vecchione
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
τέλεια υπενθύμιση, απίστευτος δίσκος, τον βάζω να παίξει άμεσα.
κατά τη γνώμη μου δεν τον ξεπέρασαν ποτέ, ούτε αυτόν ούτε εκείνο το πρώτο EP.
Ωπ, τι ευχάριστη έκπληξη! Είχα καταχαρεί όταν έπεσα κάποτε πάνω σ’αυτό το γκρουπάκι, πατώντας τα προτεινόμενα στο youtube, φανταστική κι ονειρεμένη κοπέλα η Κάρεν Ο’. Παρόλο που συνήθως προτιμώ τις ακουστικές βερσιόν, το ορίτζιναλ βίντεο του Maps δεν το αλλάζω <3, είναι και γαμάτη η εισαγωγή του τραγουδιού.
(είχα διαβάσει κάπου ότι Maps είναι το χαϊδευτικό του γκομενακίου της Κάρεν, ο οποίος δεν εμφανίστηκε τελικά στο γύρισμα του κλιπ και γι'αυτό το κλιπάκι τελειώνει όπως τελειώνει. who knows…)
Επίσης αγαπημένο τραγούδι + βίντεο, είναι αυτό: https://youtu.be/12TWXYoTQH8.
Ευχαριστώ για την υπενθύμιση, είχα καιρό ν'ακούσω αυτή τη μουσικούλα!
Άσχετο, εγώ από το 1998 και μέχρι σήμερα το Soulseek χρησιμοποιώ ακόμη για κατέβασμα μουσικής (το Solarseek ήταν το Soulseek για Mac υπολογιστή;). Φυσικά τώρα αργεί τρία δευτερόλεπτα για κατέβασμα. Εσείς τι χρησιμοποιείτε, παιδιά;
(Αν και , τώρα τελευταία έχει αρχίσει να με τρομάζει η πειρατεία. Πες ότι έχεις π.χ. ένα δυστύχημα με το αυτοκίνητο(χτύπα ξύλο) και η αστυνομία ελέγχει το κινητό σου μέσα σε άλλα· έχεις τα προβλήματά σου που συμμετείχες σε δυστύχημα, δε γλιτώνεις και τα νομικά προβλήματα της παράνομης διακίνησης μουσικής! -Είμαι υπερβολική;!-)
Γιατί να κατεβάσεις μουσική; Δεν στο λέω καθόλου ειρωνικά ή επιθετικά! Είναι ειλικρινής απορία μου. Δε σε καλύπτει το spotify και το youtube ;