- Αυτό το θέμα έχει 10 απαντήσεις, 7 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 3 έτη, 11 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Έχετε κάποια βιβλία να προτείνεται για μελλοντικούς γονείς; Περιμένουμε το πρώτο μας παιδί τους ερχόμενους μήνες και θα ήθελα να διαβάσω κάτι σχετικά με την ανατροφή των παιδιών. Έχετε κάτι να προτείνετε;
Σαν γονιός μεγάλων πλέον παιδιών και έχοντας ξεκοκαλίσει σχεδόν ΟΛΑ τα βιβλία που υπάρχουν για γονείς θα έλεγα, να μην διαβάσετε. Το μόνο που θα πάθετε θα είναι να γεμίσετε ενοχές. Αν παίρνετε το μωρο αγκαλιά κάθε φορά που κλαίει θα διαβάσετε για την μέθοδο Φέρμπερ ή την μέθοδο cry it out και θα έχετε τύψεις που θα γίνει προσκολλημένο και δεν θα αναπτυχθεί η αυτονομία του, αν δεν το απίρνετε αγκαλιά συχνά θα διαβάσετε για το attachment parenting και θα εχετε τυψεις που θα έχει ψυχολογικά μεγαλώνοντας γιατί δεν ένιωσε ότι το αγαπούν. Το ίδιο για όλα, αν μαθει να διαβαζει νωρίς θα βαριεται στο σχολειο, αν δεν μαθει δεν θα μπορεί να συμβαδίσει. Τα πάθετε πανικό με τα milestones και αν δεν εστιαζει στους τρεις μήνες ή δεν αλλάζει πλευρό στους εφτά θα αναρωτιέστε μηπως πρεπει να δείτε αναπτυξιολόγο. Αν δεν υπάρχει διεγνωσμένο πρόβλημα υγείας τότε το εύρως της ανάπτυξης των μωρων είναι τεράστιο. Επίσης οι θεωρίες ανατροφής είναι σαν τις μύτες, όλοι έχουν από μία.
Και αυτή είναι η δικιά μου “μυτη” δωστε του πολλά ερεθίσματα ασχοληθείτε μαζί του, να του μιλάτε να παίζετε κλπ. Μην αγχώνεστε αν αλλάζει χέρι στα αντικείμενα στους έξι μήνες, αν γνωρίζει τα χρώματα στα τέσσερα αν μπορει να κατεβει τη σκάλα στα τρία. Λίγο Μοντεσσόρι κάνει καλό, μην κάνετε σαν υστερικοί όταν κοβει ένα φρούτο με μαχαιρι ή ενα χαρτί με παιδικό ψαλιδάκι. Λίγο Α Σ Νηλ (ειμαι φαν) αφηστε το να παίζει είναι πιο χρησιμο από τις ασκήσεις μαθηματικών προσχολικής ηλικίας (τι βλακειες). Μην φοβάστε να κάνετε και κανένα λάθος. Αν δίνετε το προσωπικό παράδειγμα ακόμα και τα λάθη δεν θα έχουν μεγάλο αντίκτυπο. Αφηστε το να λερώνεται, να δοκιμάζει μέχρι να βρει τι του αρέσει, να μιλάει στον κόσμο (αν θέλει) ή να διαβάζει στο δωμάτιό του όλη μέρα (αν θέλει) .Τα βιβλία του Νήλ αν και παμπάλαια τα βρήκα χρησιμα ακόμα και για μωρά (Πχ ότι πρέπει να είναι ελευθερα τα χέρια και τα πόδια τους γιατί είναι το μόνο μεσο για να εξερευνήσουν και να εκτονώσουν την ενταση, γι αυτό δεν φάσκιωνα με κανένα τρόπο τα παιδιά μου)
Ελυσα το φριχτό πρόβλημα του ύπνου που είχε η μεγάλη μου κόρη με το βιβλίο “κοιμήσου παιδί μου” αλλά ήταν ήδη τεσσάρων ετών και δεν το συνιστώ γενικά.
Εχω διαβάσει και την εγκυκλοπαίδεια του παιδιού που είναι χωρισμένη σε ηλικίες, όχι ιδιαίτερα βοηθητική.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα το Go the fuck to sleep, στα Ελληνικά “Κοιμησου γαμώτο και όνειρα γλυκα”
Α ναι και κρατήστε τις ισορροπίες, όχι όλο βιολογική κινόα και οργανικά μπρόκολα, ας τρώει και κανένα πιτόγυρο που και που.
Origami lover ευχαριστώ για την ενδελεχή απάντηση! Να πω την αλήθεια, δεν καίγομαι να διαβάσω κάτι αλλά μιλώντας με άλλες μέλλουσες μαμάδες, ένιωσα λίγο στον κόσμο μου που δεν έχω κοιτάξει κάτι. Θέλω να ακολουθήσω το ένστικτό μου και να μην τρελαθώ για κάθε μικρό πράγμα. Το καλό είναι ότι μένοντας στην Ολλανδία, ο κόσμος εδώ είναι λίγο πιο χαλαρός. Αυτό που θα ήθελα προσωπικά είναι να μεγαλώσω ένα ευτυχισμένο παιδί, με αυτοπεποίθηση που να μπορεί να βασίζεται στα πόδια του αλλά να ξέρει ότι θα είμαι δίπλα του να το στηρίζω χωρίς να το επικρίνω. Θα ήθελα να μάθω στο παιδί μου όρια αλλά διαβάζοντας εδώ εμπειρίες και απόψεις, σκεφτόμουν τελικά μπορείς να εκπαιδεύσεις να μην γίνει το παιδί ένας μικρός Ταλιμπάν ή μπορείς έως ένα βαθμό να επιδράσεις στον χαρακτήρα του παιδιού; Για παράδειγμα βλέπεις εδώ τα Ολλανδάκια και κάθονται ήσυχα ήσυχα στο τραπέζι του εστιατορίου με τους γονείς και βλέπω παιδιά φίλων (από διάφορες χώρες) που δεν μπορούν να κάτσουν στιγμή. Γενίκευση, το γνωρίζω απλά είναι απορία που έχω. Και το άλλο θέμα που με καίει είναι η γλώσσα. Εγώ Ελληνίδα, ο σύντροφος Ιταλός, μεταξύ μας Αγγλικά και το παιδί θα πάει σε Ολλανδικό βρεφονηπιακό. Θα ήθελα το παιδί να μπορεί να καταλαβαίνει και στο μέλλον να απαντάει στις μητρικές μας γλώσσες κυρίως γιατί οι παππούδες δεν μιλάνε αγγλικά. Τα ολλανδικά ξέρω ότι θα τα μάθει εύκολα και για τα αγγλικά δεν αγχώνομαι. Αλλά πόσο εύκολο είναι τελικά να μάθει και τις μητρικές γλώσσες; Συγνώμη για το σεντόνι αλλά είπα να πω και εγώ τον πόνο μου 🙂
όσα λέει η Origami περί σχολών ανατροφής θα τα εκτυπώσω σε αφίσα-κάρτα-κορνίζα. Ειχα διαβάσει πολλά βιβλία σχετικά με το θέμα και πριν και μετά το παιδί, αλλά, πέρα από αυτά που λέει η Origami, οι περιπτώσεις μου φαινόντουσαν πολύ θεωρητικές, εκτός πραγματικότητας, δεν ξερω ακριβώς τι μου έφταιγε. Πχ στο φημισμένο βιβλίο του Gordon αναφέρει κάποια κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλες οι οικογένειες πάνω κάτω (πχ tandrums) και έχει διαλόγους με το παιδί λες και συζητούν ο Καστοριάδης και ο Πλωρίτης ξέρω γω. Ενα από τα ελάχιστα που μου αρεσαν και με βοήθησαν κιόλας είναι εδώ https://www.drdansiegel.com/books/the_whole_brain_child/
Μου το είχε κάνει δώρο φίλη νευροψυχολόγος. Μου άρεσε γιατί έχει εύπεπτη πληροφορία και αντιμετωπίζει το θέμα της ανατροφής από πιο “πρακτική” πλευρά αναλύοντας πώς δουλευει ο εγκέφαλος. Εμένα προσωπικά – και λόγω σπουδών- με βοήθησε το να διαβάσω περί ψυχολογικής, σωματικής κλπ εξέλιξης σε κάθε στάδιο του παιδιού και να καταλάβω τι συμβαίνει και τι ανάγκες έχει πάνω κάτω και να βρω μόνη μου μετά πώς θα τις καλύψω. Και όχι να διαβάσω βιβλία που να μου λένε τι να κάνω και να είναι κάπως σαν έτοιμη τροφή. Ελπίζω να βγάζουν άκρη αυτά που γράφω!Κατά τα άλλα μη σε πιάνει τρέλα. Κοίτα να το διασκεδάσεις σε κάθε βήμα, γιατί αυτό ξεχνάμε οι περισσότεροι!
Για το θέμα των γλωσσων ρίξε μια ματιά εδώ, πέρα από πηγές, γράφει πολύ ωραία η γλυκούλα
Greek Bilingual
ίσως να ανοίξεις νέο θέμα για τη γλώσσα, μιας και διαβάζει λαός που ζει εκτός Ελλάδας
Ευχαριστώ πολύ Φούστα Κλαρωτή! Δεν θέλω να λάβω έτοιμη τροφή γιατί έχω στο μυαλό μου ότι κάθε παιδί, κάθε οικογένεια και κάθε κατάσταση είναι διαφορετική. Θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου και θα προσπαθήσω να το διασκεδάσω 🙂
Θα πρότεινα το What mothers do της Naomi Stadlen. Όχι για να διαβάσεις για να ετοιμαστείς για τον ερχομό του παιδιού, κυρίως για τους πρώτους μήνες που θα σαι μαμά, θα σου δώση μια πολύ γλυκιά οπτική, ή τουλαχιστον εμενα μου εδωσε.
Γεια σου Ολλανδέζα,
Εγω πήρα πρόσφατα το Τι να περιμένεις τον πρώτο χρόνο το οποίο είναι πιο πολύ πρακτικος οδηγός για θέματα όπως ύπνος, μπανιο, θηλασμός παρα βιβλίο σχετικό με κάποια σχολή ανατροφής. Για μένα πιστευω ότι κάτι τέτοιο θα είναι πιο χρήσιμο γιατί δεν έιχα ποτέ καμια επαφή με μωρά και δεν ξέρω πώς να κάνω κάποια πολύ βασικά πράγματα, ισως εσυ να ξέρεις κάποια βασικά και βα ψάχνεις καποιο βιβλίο καθαρά ανατροφής.
Σε περίπτωση που σε ενδιαφέρει παντως το βιβλίο είναι πραγματικά τεράστιο και βαρύ , έχω διαβάσει μόνο κάποια αρχικά κεφαλαία προς το παρόν. Μου φάνηκε λίγο φλύαρο και ισως σε κάποια σημεία λίγο ξεπερασμένο αλλά το καλο είναι ότι εξηγεί με λεπτομέρειες παρα πολλά θέματα που μπορεί να προκύψουν ως αποριες ειδικα τις πρωτες μέρες. Επίσης έχει κεφαλαία που εξηγεί τα milestones ανα μήνα που μου φαίνεται ότι θα είναι χρήσιμο ως αναφορά καθώς μεγαλώνει το μωρό.
Αυτό που λες σχετικά να την πειθαρχημένη ναι αυτόνομη συμπεριφορά που φαίνεται να έχουν τα παιδιά σε καποιες χωρες είναι αρκετά συνηθισμένο θέμα. Ψάχνοντας στο Amazon είχα βρει πολλά βιβλία τύπου πώς να μεγαλώσεις το παιδί σου οπως οι Γάλλοι/ Σουηδοί / Δανοί που από ο,τι καταλαβαίνω είναι αρκετά δημοφιλή στην Αμερική αλλα η αλήθεια είναι ότι δε μου φάνηκαν τρομερά αξιόπιστα. Αν βρεις παντως κανένα καλό βιβλίο ανατροφής που να εξηγεί πώς να μεγαλώσεις το παιδί σου ώστε να μπορείς να κάτσεις μαζι του 2ωρες σε ένα εστιατόριο χωρίς να σε βρίζουν όλοι οι σερβιτόροι κ τα γειτονικά τραπέζια πρότεινε το κ εδώ γιατί θα με ενδιέφερε κ εμένα 😋
Με το καλό!
Δε θα βρούμε τέτοιο βιβλίο, Ladida :Ρ
Το challenge αυτό που περιγράφεις δεν είναι θέμα ανατροφής, είναι θέμα αναπτυξιακής ετοιμότητας του παιδιού. Το να του ζητήσουμε να κάτσει ακούνητο και να μιλά χαμηλόφωνα 2 ώρες στο εστιατόριο απλά δε γίνεται, δεν ειναι κατάλληλο για τις ηλικίες μωρών και νηπίων. Γιατί στο εστιατόριο υπάρχουν γαργαλιστικά για ένα παιδί ερεθίσματα όπου το ανθρώπινο είδος είναι προγραμματισμένο να τα “εξερευνήσει” ώστε να ωριμάσει το νευρικό του σύστημα μέσω της εμπειρίας. Δε με ρώτησε κανείς και απάντησα :Ρ απλώς είναι ένα από τα πράγματα που έμαθα διαβάζοντας όσα ανέφερα παραπάνω.Τα ευρωπαϊκά παιδάκια είναι πιο ήρεμα – ή τουλάχιστον κι εμένα μου φαίνονται πιο ήρεμα- γιατί είναι και οι γονείς πιο ήρεμοι. Το επίθετο “ήρεμος” δεν ξέρω αν είναι το σωστό, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Γεια σου Φούστα,
Ναι μωρε το ειπα κ λίγο με χιουμοριστική διάθεση δε λέω να περιμένεις ένα παιδί 2 χρόνων να κάτσει ήσυχο σε ένα εστιατόριο κ να φάει το γεύμα του χωρίς βα ενοχλεί. Ομως βλέπεις παιδάκια 4-5 χρόνων που μπορούν να κάτσουν ήσυχα για μερικές ώρες κ να απασχοληθούν μόνα τους ή να παίξουν ήσυχα με αλλά παιδάκια. Και είναι κι αλλά που κάνουν τόση φασαρία και ζημιές που ντρέπεσαι να κοιτάξεις το σερβιτόρο. Ισως ομως δεν έχουν κάνει πάντα κάτι λαθος οι γονείς, ισως δεν είναι μόνο θέμα ανατροφής/πειθαρχίας αλλά παίζει ρόλο η ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού.
Όσο για τα ευρωπαϊκα παιδάκια, εκτός από ήρεμα είναι κ πολύ πιο ανεξάρτητα κι αυτό νομίζω είναι ξεκάθαρα θέμα ανατροφής. Μια φίλη μου στην Ολλανδία εκπαιδευτικός μου έλεγε ότι οι γονεις ενθαρρύνουν από μικρή ηλικία (4-5 ας πούμε) τα παιδάκια να κάνουν μόνα τους πράγματα οπως να διαλέγουν ρούχα, να ετοιμάζουν το σακίδιο τους ή να ετοιμάζουν ένα απλό γεύμα χωρίς να παρεμβαίνουν. Έτσι τα παιδιά γίνονται πιο αυτόνομα και δεν περιμένουν οι γονείς να είναι όλη την ώρα από πάνω τους και να προλαβαίνουν κάθε τους επιθυμία.
Αλλά ναι κ σε αυτή την περίπτωση φαντάζομαι ότι κ οι ίδιοι μεγάλωσαν έτσι κ τους είναι εύκολο βα αναπαράξουν αυτή τη συμπεριφορά. Όσα βιβλία κ να διαβάσεις δεν ξέρω κατά ποσό είναι εύκολο να ακολουθήσεις 24 ώρες τη μέρα ενα μοντέλο ανατροφής που είναι τόσο διαφορετικό από τον τρόπο που έχεις συνηθίσει.Θα συμφωνήσω με Οrigami Lover και Φούστα Κλαρωτή, κάθε παιδί είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος με τις δικές του ανάγκες,όπως επίσης και κάθε οικογένεια είναι διαφορετική και έχει την δικιά της δυναμική και το δικό της πρόγραμμα, οπότε δεν θεωρώ ότι ένα βιβλίο μπορεί να σου δώσει λύσεις. Τα βιβλία θεωρώ ότι είναι για να πληροφορούν και να ενημερώνουν, όσο ποιο σωστά ενημερωμένος είσαι για τις ανάγκες τις κάθε εξελικτικής φάσεις ενός ανθρώπου, τόσο πιο σωστά και ψύχραιμα μπορείς να τις διαχειριστείς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα κάνεις λάθη. Αυτό που έχω να σου προτείνω είναι τι να ΜΗΝ διαβάσεις, οποιοδήποτε βιβλίο έχει τίτλο “Πως να….”, βιβλία που σου υπόσχονται ότι με απλά βήματα θα καταφέρεις να φάει, να κοιμηθεί, να χρησιμοποιήσει το γιο-γιο γενικότερα τα βιβλία που είναι τις φιλοσοφίας λίστα σούπερ μάρκετ, αυτά που προτείνουν μια σειρά συγκεκριμένων βημάτων και σου υπόσχονται πως όλα θα λυθούν, λες και τα παιδιά λειτουργούν με τηλεχειριστήριο. Με το χειρότερο όλων το “κοιμήσου παιδί μου” (συγνώμη origami, αν και μπορώ να κατανοήσω την αγανάκτηση, απελπισία, κούραση που μπορεί να σου δημιουργηθεί από ένα παιδί που δεν κοιμάται) δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται ένας μπούσουλας συγκεκριμένων βημάτων να λειτουργήσει για όλα τα παιδιά, μου μοιάζει λίγο με άρθρα περιοδικών τύπου “10 απλά βήματα για να σας ερωτευτεί”.
Μια ερώτηση για το βιβλίο THE WHOLE-BRAIN CHILD (ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΤΟΥ),
σκέφτομαι να το πάρω δώρο σε 2 διαφορετικές οικογένειες. Η μία με μωρό λίγων μηνών και η άλλη με παιδάκι 3 ετών. Θα είναι ηλιακά ταιριαστό για γονείς 3χρονου? Ή είναι για μικρότερες ηλικίες?Καλησπέρα. Τώρα ανακάλυψα το θέμα αυτό. Το δικό μου αγαπημένο βιβλίο διαπαιδαγώγησης είναι το “ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΤΕ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΜΙΛΟΥΝ” (FABER ADELE, MAZLISH ELAINE). Έχει πολλές πρακτικές επικοινωνίας που είναι εξαιρετικά χρήσιμες όχι μόνο με τα παιδιά αλλά και με ενήλικες. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
