- Αυτό το θέμα έχει 31 απαντήσεις, 12 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 4 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Το είχα στείλει και ερώτηση στη Λένα αλλά δεν έχει δημοσιευτεί, οπότε είπα να το γράψω και εδώ να ακούσω γνώμες που ίσως με βοηθήσουν.
Ζω εδώ και 1μιση χρόνο στο εξωτερικό αρχικά. Πριν 10 μήνες γνώρισα τον Ταδε (ναι δεν ξέρω δεν μου έρχεται καλύτερος χαρακτηρισμός!), ο οποίος απο την αρχη μου είπε οτι ειναι χωρισμένος με 2 παιδια (ηλικίας 2 και 4) και οτι ειναι σε διαδικασια δικαστηριών για το διαζύγιο ηδη και μενει χωριστα ( στο πατρικο του) μεχρι να ρυθμισει το οικονομικο κομμάτι και αυτο του σπιτιου. Επίσης η πρωην εχει διαγνωστει με Οριακη Διαταραχη πραγμα που κανει την ολη διαδικασια συνεννοησης πολυ δυσκολη.Ξεκίνησα και γω διστακτικα αρχικα να βγαινουμε και περναγαμε πολυ καλα μεταξυ μας, κοινα ενδιαφεροντα παντα συζητησουσαμε ανοιχτα για ολα και πολυ καλη χημεια. Παντα υπηρχε ως προβλημα η επικοινωνια με την πρωην η οποια εκανε τα παντα πολυ δυσκολα στο κομματι της συνεννοησης με απειλες οτι δεν θα ξαναδει τα παιδια, φωνες κλπ. Ωστοσο τα συζηταγαμε ολα μαζι και εγω εδειχνα κατανοηση και προσπαθουσα να τον βοηθησω και να τον υποστηριξω οσο μπορουσα. Του ειχα πει πολλες φορες οτι χρειαζεται να ξεκινησει θεραπεια με ψυχολογο για να αντιμετωπισει την χειραγωγηση της πρωην του και για να θεσεις σωστες βασεις για τις σχεσεις του με τα παιδια αλλα ολο το καθυστερουσε και ελεγε οτι δεν το χρειαζεται. Πριν 2 μηνες αφου ξεπερναγαμε σιγα σιγα τις δυσκολιες αποφασισαμε να μεινουμε μαζι, εγω νοικιαζα ετσι και αλλιως μονη μου σπιτι και πηγαμε σε ενα μεγαλυτερο με την προοπτικη να ερχονται και τα παιδια του εδω τα σκ. Ειχαμε συζητησει ανοιχτα και το ενδεχομενο λιγο πιο μετα να κανουμε και ενα παιδι μαζι και φαινοταν οτι ηταν κατι που το ηθελε πολυ. Ειχα επισης γνωρισει και τους γονεις τους οι οποιοι απο την πρωτη στιγμη μου ειπαν οτι με συμπαθουν πολυ. Ημουν πολυ ευτυχισμενη γιατι ειχα στο νου μου οτι παρα τις δυσκολιες ειναι ενας ανθρωπος που με τη βοηθεια μου και με τη σχεση μας θα βρει τη δυναμη να ξεπερασει τις δυσκολιες του διαζυγιου και της χειριστικοτητας της πρωην του. Απο τοτε που μειναμε μαζι ωστοσο αρχισαν τα προβληματα, αρχισε να νιωθει τυψεις οτι ειναι μακρια απο τα παιδια του (μιση ωρα οδηγηση) καθως η πρωην του καθημερινα του εστελνε μηνυματα να του υπενθυμισει ποσο κακος πατερας ειναι και τα σχετικα. Εκεινος ως πατερας εβλεπε τα παιδια συχνα δλδ αρκετες φορες μεσα στην εβδομαδα, ηταν ενταξει οικονομικα με τη διατροφη και ποτε δεν τα αμελησε. Αποφασισαμε οτι καλο θα ηταν να γνωρισω και εγω τα παιδια σταδιακα και να περναμε χρονο μαζι και για να γινει αυτο ενημερωσε την πρωην του οτι εχει σχεση 10 μηνες τωρα μαζι μου και οτι ζουμε μαζι. Απο τοτε (πριν 3 εβδομαδες) ξεκινησε ενας απιστευτος ψυχολογικος πολεμος απο πλευρας της χρησιμοποιωντας τα παιδια (οτι τα παιδια κλαινε ολη μερα, οτι δεν ειναι καλος πατερας και εγκαταλειπει την οικογενεια του και τα σχετικα). Σε ολα αυτα ακομα και αν το στομαχι μου γινοταν κομπος ημουν διπλα του να τον υποστηριζω ακομα και αν αυτη η κατασταση για μενα ηταν πολυ τοξικη. Μεσα στους 2 μηνες αυτους εφυγε 2 φορες ζητωντας να χωρισουμε για να παει στο πατρικο του να σκεφτει τι θα κανει γιατι δεν αντεχε την πιεση και αισθανοταν πολλες τυψεις για τα παιδια. Αυτες τις φορες εγω υπεφερα μονη μου σε ενα νεο σπιτι και με ολη αυτη την ανασφαλεια αλλα γυρνουσε παντα ζητωντας μου συγγνωμη και οτι δεν ξερει πως να αντιμετωπισει αυτο τον ψυχολογικο πολεμο. Και μετα εμεις ειμασταν παλι καλα και δυνατοι, η ετσι νομιζα. Την προηγουμενη εβδομαδα ειμασταν παλι στα μελια μεταξυ μας ωσπου την Κυριακη μου ζητησε παλι να φυγει απο το σπιτι και να παει στο πατρικο του, και ΙΣΩΣ να χωρισουμε αλλα δεν ειναι και σιγουρος και οτι δεν μπορει να μενει στην πολη που μενουμε τωρα γιατι δεν ειναι 5 λεπτα αποσταση απο τα παιδια. Διαλυθηκα. Νομιζα οτι ειχαμε συμφωνησει οτι οσο δυσκολο και αν ειναι θα το αντιμετωπισουμε μαζι ολο αυτο. Συνειδητοποιησα οτι αυτη η σχεση ειναι ανιση και οτι οι δικες μου αναγκες δεν βρισκονται πουθενα στο χαρτη αλλα δυστυχως ακομα εχω μεσα μου μια ελπιδα οτι θα τα ξαναβρουμε. Του προτεινα αν θελει να ξενοικιασουμε αυτο το σπιτι και να παμε να μεινουμε καπου κοντα στα παιδια του μιας και εγω δουλευω απο το σπιτι οποτε δεν με πειραζει. Και παλι μου ειπε δεν ξερει και οτι πρεπει πρωτα να δει πως θα ρυθμισει τον πολεμο που δεχεται απο την πρωην του. Σε αυτο το σημειο να πω οτι εδω που ειμαι τωρα δεν εχω πολλους φιλους, εχουν κατεβει πολλοι Ελλαδα και το γνωριζε οποτε και εγω τον χρειαζομονυ διπλα μου. Χτες με επιασε κριση πανικου απο το αγχος και με διαφορα θεματα στη δουλεια μου και τον πηρα να του πω (ενω ειχαμε μιλησει και το πρωι νωριτερα για κατι αλλο) οτι δεν ειμαι καλα και χρειαζομαι βοηθεια (και οντως δεν ημουν καλα). Η απαντηση του ηταν οτι εχει κανονισει να δει τα παιδια του σημερα και δεν μπορει και να ηρεμησω και θα γινω καλα. Περασα ενα βραδυ φρικη μονη μου σε ενα αδειο σπιτι νιωθοντας οτι ποτε δεν υπηρξα σημαντικη για εκεινον με ειχε κατακυριευσει το αγχος και δεν το εκανα επιτηδες. Σε μια στιγμη αναγκης μου, περιμενα τουλαχιστον να αφησει τα παιδια πχ στους γονεις του (πραγμα εφικτο μιας και μενουν πολυ κοντα) και να ερθει, σε ανθρωπινο επιπεδο, μιας και εγω θα το εκανα και για εναν φιλο μου αυτο αν με ειχε αναγκη, και να ερθει να δει πως ειμαι αφου ηξερε οτι επαθα κριση πανικου και λιποθυμησα. Ειμαι παρα πολυ απογοητευμενη και νιωθω απαισια που ενας ανθρωπος με τον οποιο ειχαμε συμφωνησει να συγκατοικησουμε, γνωρισα τους γονεις του, καναμε σχεδια να γνωρισω τα παιδια του και ενδεχομενως καποια στιγμη να κανουμε και μεις δικο μας παιδι, φερθηκε με αυτο τον τροπο και με αδειασε. Σημερα με ξαναπηρε τηλεφωνο να δει αν ειμαι καλα απο χτες και δεν το σηκωσα επειδη κοιμομουν και μαλιστα με κατηγορησε οτι ειναι συναισθηματικος εκβιασμος που δεν το σηκωνω (ενω απλα ειχα μια φρικτη νυχτα). Εχω φιλες που μου λενε να του δωσω χρονο να ηρεμησει και να λυσει τα θεματα με τα παιδια του και μετα να περιμενω να ειμαστε μαζι. Αλλα εγω νιωθω οτι παντα θα ειμαι δευτερη επιλογη στη ζωη του που οποτε εχει ζητηματα με την πρωην του και απειλες θα ξεσπαει απανω μου και θα με εγκαταλειπει. Δεν ξερω, δεν μπορω να πιστεψω οτι ολο αυτο που ειχαμε τοσο καιρο το οποιο ηταν πολυ εντονο, δεν σημαινε κατι για εκεινον. Δεν ξερω τι ακρβως περιμενω να ακουσω, αλλα αυτη τη στιγμη ειμαι κομματια που μου συνεβη αυτο και νιωθω ακομα πιο μονη, μεσω Covid , σε μια νεα χωρα και σε αυτη την κατασταση.
Gemberthee, για την πρώην του δεν ξέρω, αυτός όμως μου ακούγεται χειριστικός (σε κατηγόρησε που δεν το σήκωσες σε τέτοιες συνθήκες), ασταθής (σηκώνεται και φεύγει κάθε τρεις και λίγο), και αν δεν αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να πάει σε ψυχολόγο για να διαχειριστεί τον “πόλεμο”, δεν πρόκειται να τον διαχειριστεί σύντομα.
Καλά το βλέπεις, η σχέση σας είναι άνιση. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι να περιμένεις. Όντως δύσκολο να το περνάς σε ξένη χώρα και χωρίς φίλους κοντά σου. Θα πρότεινα να πας εσύ σε έναν ψυχολόγο αν δεν πας ήδη, και να κάνεις αυτό που είναι καλύτερο για σένα.
Η μαμά μου το είχε πει ωραία “δεν χρειαζόμαστε δεκανίκια στη ζωή μας”. Οι κρίσεις πανικού αποτελούν δείγμα ότι δεν περνάς καλά, δεν είναι καλή η σχέση, ούτε αυτός κατάλληλος για σένα. Αντί να αναμασας τα δικά του θέματα, δες εσύ τι θέλεις. Μια σχέση συντροφικοτητας, υποστήριξης, αγάπης και παρουσίας. Αυτά δεν μπορεί να σου τα δώσει αυτός, ούτε τώρα ούτε ποτέ. Το ότι έφυγε 2 φορές λέει πολλά για τον χαρακτήρα του. Προτείνω να βάλεις πρώτες τις δικές σου ανάγκες και να οργανώσεις τη ζωή σου. Να μιλήσεις και με έναν ειδικό για να βοηθηθεις περισσότερο.
Eva και Curious σας ευχαριστω για τις απαντησεις.
Ναι οσο περναει ο καιρος καταλαβαινω οτι αλλιως ξεκινησε η σχεση και αλλιως εγινε. Ειχαμε συμφωνησει οτι και τα παιδια ειναι προτεραιοτητα αλλα και η σχεση μας αλλα ξαφνικα αυτο που γινεται ειναι οτι εγω πρεπει συνεχεια να κατανοω τις δυσκολιες που αντιμετωπιζε με την πρωην του και τα παιδια και να δεχομαι ολο και περισσοτερα πραγματα. Ξεκινησε να πηγαινει σε ψυχολογο απο οτι μου ειπε. Μιλησαμε χτες και μου ειπε οτι θελει να συνεχισουμε να ειμαστε μαζι αλλα να μενουμε χωριστα προς το παρον και να περναει περισσοτερο χρονο με τα παιδια του και ενδεχομενως και μαζι με την πρωην του σε δραστηριοτητες με τα παιδια. Δυστυχως δεν μου φαινεται καλη λυση απο εκει που βρισκομασταν συχνα ξαφνικα να συμβιβαστω στο να τον βλεπω 1 φορα την εβδομαδα γιατι ξαφνικα αποφασισε οτι θελει να δωσει περισσοτερη προσοχη στα παιδια του οποτε αποφασισα να αποχωρισω απο αυτη την κατασταση. Ισως αν αυτο γινοταν στην αρχη της σχεση μας και ηταν ξεκαθαρο οτι εχει τοσο χρονο διαθεσιμο για μενα ισως να μην το επελεγα.
Γειά σου! Καταρχάς η μισή ώρα οδήγησης όχι απλά δεν είναι εμπόδιο , είναι μια χαρά απόσταση, γνώμη μου. Δεν ξέρω αν μένετε σε μεγάλη πόλη αλλά τέτοιες είναι οι αποστάσεις και από τη στιγμή που υπάρχει αμάξι, δεν βλέπω το πρόβλημα. Δυστυχώς ο άνθρωπος αυτος έχει πολλά προβλήματα και στα σκηνικά που περιέγραψες φαίνεται πως ο ίδιος είναι δυστυχής με τον εαυτό του. Δυσκολεύεται να βάλει σε τάξη τη ζωή του και δεν θέλω να πιστεύεις πως εσύ φταις γι αυτό καθώς κατά 99% έτσι ήταν και πριν γνωριστείτε.
Δεν πιστεύω πως αυτό που είχατε δεν σήμαινε κάτι για αυτόν , απλά δεν είναι της ίδιας τάξης ας πούμε με το τι νιώθεις εσύ.Δεν θέλουν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια πράγματα και πολλές φορές δεν τα θέλουν/αποζητούν με τον ίδιο ζήλο ας πούμε.
Από την άλλη όσο και αν δυσκολεύεται , το σκηνικό με την κρίση πανικού που έπαθες ήταν πάρα πολύ σκληρό. Απ ότι περιγράφεις αυτή η κατάσταση σε έχει επηρεάσει σωματικά και σου προκαλεί σοβαρό στρες.Λυπάμαι πάρα πολύ για το άσχημο περιστατικό με την κρίση πανικού και την λιποθυμία ενώ ήσουν μόνη, πρέπει να ήταν πολύ τραυματικο. Σε χιλιοπαρακαλώ να κοιτάξεις την υγεία σου πρώτα απ’ όλα! Ακούγεται πολύ κλίσε αλλά δεν αξίζει να χαλιέσαι για ΚΑ ΝΕ ΝΑΝ! Καταλαβαίνω πως αυτό ο άνθρωπος δυσκολεύεται πάρα πολύ με το να βάλει όρια και προτεραιότητες αλλά 1)νομίζω πως οφείλεις να κοιτάξεις και τον εαυτό σου πρώτα
2) έστω και μέσω αυτών των συνθηκών σου δείχνει χαρακτήρα, τι θέση έχεις στη ζωή του και πόσο διατεθμένος είναι να κάνει πράγματα για εσένα. Σίγουρα χρειάζεται ψυχολόγο αλλά και να ξεκινήσει τώρα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση πως θα καλυτερεύσει σύντομα. Και πέρα από αυτό πρέπει να σκεφτείς αν εσύ είσαι διατεθειμένη να κάνεις υπομονή και να μπλέξεις σε μια τέτοια κατάσταση που θα υπάρχει μέσα στη σχέση σας. Η ταπεινή μου γνώμη είναι να τρέξεις. Διότι αν δεν τρέξεις θα συμβιβαστείς σε τέτοιο βαθμό που θα καταπατήσεις τον εαυτό σου και τα θέλω σου κάτι που ήδη γίνεται δηλαδή. Είστε 10 μήνες μαζί , δεν έχετε τίποτα μαζί, ούτε παιδιά ούτε σκυλιά γατιά οπότε δεν υπάρχει κάποια πρακτική δυσκολία. Το προσπαθήσατε και δεν σας βγήκε , ανθρώπινο και καθημερινό…Oceloto σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου, ειναι ολα οσα σκεφτομαι οταν ειμαι ηρεμη. Το Σαββατο ηρθε απο μονος του στο σπιτι να μιλησουμε, μου ειπε οτι ξεκινησε ψυχολογο και θα προσπαθησει να λυσει τα ζητηματα των τυψεων που νιωθει για το διαζυγιο. Επισης μου προτεινε να συνεχισουμε να μενουμε μαζι αλλα να ψαξουμε για αλλο σπιτι το οποιο θα ειναι πιο κοντα στα παιδια του. Το σκεφτηκαι και εγω και εθεσα και γω τους ορους μου για να μετακομισουμε σε νεο μερος και ειπαμε οτι θα ξαναπροσπαθησουμε. Την Κυριακη και παλι ειχαμε την ιδια εικονα οτι ναι μεν ειναι δυσκολη κατασταση αλλα το προβλημα που θελει να ειναι κοντα στα παιδια θα λυθει με το να μενουμε κοντα οποτε ναι ας το κανουμε. Σημερα Δευτερα ενω ειχαμε πει οτι θα ερθει ξανα να μεινουμε σε αυτο το σπιτι και να αρχισουμε να ψαχνουμε για αλλο, εχει εξαφανιστει. Μου εστειλε οτι δεν ειναι καλα λογω υπερβολικου αγχους και εχει ημικρανιες και μετα τον πηρα τηλεφωνο στο οποιο δεν απαντησε και εστειλα αν ισχυουν οσα εχουμε πει η αν αλλαξε γνωμη. Μου απαντησε οτι εχει μπλοκαρει απο το αγχος του και εχει ημικρανιες και κρισεις αγχους. Ο ανθρωπος αυτος ειναι δυστυχης και δεν εχει καμμια σχεση αυτο με εμενα. Εχει προβλημα με τον εαυτο του.
Gemberthee. Είχα μια σχέση με άντρα ακριβώς στην ίδια κατάσταση, με παρόμοια πρώην σύζυγο, και με ίδια συμπεριφορά. Πάθος και έρωτας κινηματογραφικός. Χωρισμοί και επανασυνδέσεις, εξαιτίας των ενοχών για το παιδί. Όταν οι αντοχές μου στέρεψαν (είχα κι εγώ κρίσεις πανικού, δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν) διέκοψα “οριστικά”. Με κατηγόρησε πως δεν τον καταλάβαινα και πως τελικά για να τον αφήσω δεν τον αγαπούσα πραγματικά. Δεν με άφηνε να τον αφήσω. Με έπαιρνε τηλέφωνα, και με παρακαλούσε να μην “μας” αφήσω.
Δυστυχώς λύγισα και επέστρεψα μετά από 1 μήνα. Ήταν μετανιωμένος, αποφασισμένος, δοτικός, και σίγουρος. Όταν η πρώην σύζυγος έμαθε ότι τα ξαναβρήκαμε, κινήθηκε δικαστικά -με δόλιο τρόπο- ώστε να τον εκδικηθεί οικονομικά. Μετά από μερικούς μήνες, δεν μπορούσε να διαχειριστεί πλέον τον θυμό του απέναντι στην πρώην αλλά ούτε και τις ενοχές του απέναντι στο παιδί. Αποτέλεσμα; Δεν απομακρύνθηκε από το παιδί.Το έβλεπε τυπικά μια φορά στο 5μηνο, εκείνος που το έπαιρνε κάθε Σ/Κ.Φυσικά όλο αυτό ενισχύθηκε και από την ίδια την πρώην του, αλλά προσωπικά πλέον δεν μένω καθόλου σε αυτό.
Μείναμε μαζί πολλά χρόνια. Τον πρώτο χρόνο ήταν σχεδόν ο ιδανικός σύντροφος, με λίγες εξαιρέσεις όταν προέκυπτε κάποιο δικό του πρόβλημα. Σιγά- σιγά η σχέση προχωρούσε, ο έρωτας του έχασε αρκετά σύντομα την ένταση του και τα “προβλήματα” του αυξάνονταν. Πάντα είχε κάποιο πρόβλημα δικό του, και η συμπεριφορά ήταν πάντοτε η ίδια, χειριστική και ψυχολογικά κακοποιητική. Μπορεί να μην χωρίζαμε και να μην έφευγε από το σπίτι, αλλά δεν είχε καμία σημασία. Η ουσία ήταν πως το επίκεντρο ήταν πάντα τα προβλήματα του και οι ανάγκες του. Τα δικά μου προβλήματα και οι ανάγκες αντιμετωπίζονταν ως πράγματα δευτερεύοντα ή ως άνευ ουσίας. Η ζωή μου περιστρεφόταν γύρω από την δική του. Όταν δε,αντιμετώπιζα κάποιο μεγάλο δικό μου πρόβλημα ή του κόβονταν τα πόδια ή απλά έκανε στο πλάι για να το αντιμετωπίσω.
Κατέληξα να είμαι μόνη έχοντας σχέση, και να ζω μέσα σε μια ατελείωτη μιζέρια προβλημάτων. Κατέληξα να προσπαθώ να εξελιχθώ, κι εκείνος και τα προβλήματα του να είναι σαν μια τεράστια σιδερένια μπάλα το πόδι μου. Είχα γίνει η μαμά του. Όταν ΕΓΏ δεν ήμουν καλά με κατηγορούσε πάντα για συναισθηματικό εκβιασμό.
Όταν άρχισε να καταλαβαίνει πως φτάνω στα όρια μου απλά άρχισε να κάνει λίγο πίσω και με άφηνε να αναπνεύσω. Κάθε φορά και λίγο περισσότερο. Τόσο όσο. Έτσι συνέχισε για χρόνια. Κατάλαβα πως εν τέλη είχε επίγνωση του τι κάνει και δεν ήταν απλά έρμαιο της αδυναμίας του. Μετά ανακάλυψα πως μου έλεγε ψέματα πολλές φορές για τα προβλήματα του. Τα παρουσίαζε όλα πολύ πιο τραγικά απ’όσο ήταν, και 2 φορές μάλιστα τα επινόησε ο ίδιος.
Μια μέρα μετά από 10 χρόνια του είπα ότι ναι μεν τον αγαπώ, αλλά δεν τον θέλω πια. Αφού χρησιμοποίησε όλες τις χειριστικές του μεθόδους, κάνοντας πως δεν καταλάβαινε γιατί θέλω να φύγω, άρχισε να δηλώνει αποφασισμένος ότι θα κάνει όσα ζητούσα μέσα στα 10 χρόνια προκειμένου να μην φύγω. Φυσικά και δεν θα έκανε τίποτα, δεν μπορούσε άλλωστε. Εκείνος είχε μόνο τον εαυτό του. Αν και δεν υπήρξε ποτέ μα ποτέ βίαιος, το βράδυ πριν φύγω φοβήθηκα τόσο ότι θα ξεφύγει που κλειδώθηκα στο δωμάτιο. Με είχε τόσο δεδομένη…Κτήμα του. Έφυγα. Γκρεμίστηκε. Άνθισα. Εξελίχθηκα, αγαπάω και αγαπιέμαι. Περνάω όμορφα, και τα θέλω μου είναι πολύ σημαντικά. Είναι ακόμα μόνος του.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ούτε και οι καταστάσεις φυσικά. Το μόνο σίγουρο είναι πως ότι κι αν είναι εκείνος, εσύ δεν μπορείς να τον αλλάξεις. Όσο ερωτευμένος και να είναι δεν μπορείς. Κατάλαβα πως μαζί του υπήρξα συνεξαρτητική, ήμουν ήδη δηλαδή, αλλά μαζί του εκφράστηκε πλήρως εκείνο το κομμάτι της προσωπικότητας μου. Επίσης ήμουν και μικρή.
Η άποψη μου είναι πως οι σχέσεις πρέπει να ρέουν από την αρχή. Αν δεν ρέουν, δεν ακολουθεί και υγιής εξέλιξη.Οι εξαιρέσεις είναι παραπάνω από ελάχιστες. Βρες έναν ειδικό να σε βοηθήσει και μην αφήσεις να σε καταπιεί η κατάσταση του. Άφησε να τον να βρει την άκρη του, και άσε και τον εαυτό σου να βρει την δική του. Καταλαβαίνω πως το ζήτημα των παιδιών φαντάζει -και είναι- βαρύ, αλλά με παρόμοιο τρόπο θα αντιμετωπίζει αύριο ακόμα και τα μικρά προβλήματα της καθημερινότητας σας. Δεν μου αρέσει να είμαι καταδικαστική αλλά θα ήθελα πολύ να είχε υπάρξει κάποιος να μου τα πει όλα αυτά τότε, πριν χάσω τόσα χρόνια. Και φυσικά να μου επισημάνει πως αν δεν ήμουν γυναίκα όλα αυτά δεν θα τα ανεχόμουν εξαρχής. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να κάνεις το καλύτερο για τον εαυτό σου. Θα ήθελα ένα update. Σου στέλνω μια ζεστή αγκαλιά.Bournela σε ευχαριστω παρα πολυ για την λεπτομερη σου απαντηση ειναι πολυ βοηθητικη και χαιρομαι πολυ που μοιραστηκες το βιωμα σου μαζι μου.
Σχετικα με το update. Ηρθε στο σπιτι μιλησαμε και ειπαμε να μεινουμε προσωρινα στο σπιτι εδω και να ψαξουμε να νοικιασουμε αλλο σπιτι στην ιδια πολη που βρισκεται η πρωην και τα παιδια. Πιστευω πως αυτο θα ειναι καλυτερο και για μενα γιατι θα μειωθει η ανασφαλεια που νιωθω οταν πηγαινει 2 σκ το μηνα να μενει με τα παιδια και ετσι θα μπορουν τα παιδια να ερχονται στο σπιτι μας που θα ειναι κοντα. Ωστοσο το ψαξιμο δεν θελω να το ξεκινησω εγω αλλα θελω να το κανει εκεινος οταν θα ειναι ετοιμος αλλα πλεον πιστευω εφοσον και γω κατανοησα την αναγκη να ειναι κοντα στα παιδια και να τον αποδεχτω οπως ειναι, δλδ πατερας, δεν θα πρεπει να τον προβληματιζει αυτο. Εμενα προσωπικα δεν με επηρρεαζει να μεινω αλλου μιας και δουλευω απο το σπιτι λογω πανδημιας και θεωρω οτι το να μεινω εκει θα με κανει να δω τα πραγματα στη ρεαλιστικη τους διασταση, να γνωρισω τα παιδια και να κατσλαβω τι σημαινει ολο αυτο για τη ζωη μου. Ωστοσο φυυσικα και σκεφτομαι το ρισκο να μην δουλεψει ολο αυτο αλλα δεν ειναι κατι που μπορω να το ξερω εκ των προτερων.
Το μεγαλυτερο προβλημα ολων ειναι πραγματικα η πρωην του. Χτες παραδειγματος χαριν, δουλευαμε και οι 2 απο το σπιτι και τον ειχε παρει απειρες φορες τηλ και στο γραφειο του (δεν το σηκωσε), μεχρι που πηρε μια φορα πισω ο ιδιος για να δει τι συμβαινει. Της εχει πει οτι μενουμε μαζι και ποσο καιρο ειμαστε μαζι. Παραυτα η πρωην του τον παρακαλαει να γυρισει πισω και εκεινος της απανταει οτι ειναι εδω μαζι μου και μετα συνεχιζει να τον απειλει οτι δεν θα δει τα παιδια και διαφορα τετοια ομορδα. Το αποτελεσμα ειναι οτι εκεινος μετα γινεται κομματια γιατι φοβαται για τα παιδια και γιατι του ασκει απιστευτη ψυχολογικη πιεση. Αν δεν σηκωσει το τηλεφωνο τοτε εκεινη θα παιρνει μεχρι να το σηκωσει και θα παιρνει και στο γραφειο του και παντου. Δυστυχως αυτο φυσικα επηρρεαζει και εμενα και εμας γιατι εκει που καθομαστε να περασουμε μια ομορφη μερα μετα καταληγει η μερα αυτη να επισκιαζεται απο τις απειλες και την συμπεριφορα της. Δεν ζηλευω αλλα με ενοχλει απιστευτα που αναγκαζομαι να ασχολουμαι με αυτο συνεχεια. Το συζητησαμε χτες και ουτε εκεινου του αρεσει αλλα αν δεν της απανταει δεν θα τον αφηνει να δει τα παιδια και αλλα δεν ειναι οτι της λεει κατι ερωτικο απλα να ηρεμησει. Δεν ειμαι σιγουρη τι ειναι καλυτερο να κανω εγω απο τη δικη μου θεση. Καποιες φορες γινομαι παρεμβατικη και εκνευριζομαι μαζι του οταν βλεπω ολες αυτες τις αναπαντητες και τα μηνυματα που του στελνει (πραγματικα εχει φοβερο θεμα, δεν μιλαμε για απλα ενα τηλεφωνο την ημερα). Καποιες αλλες φορες σκεφτομαι οτι ειναι καλυτερο, εφοσον δεν φοβαμαι για απιστια, να επισημαινω απλα οτι αυτο δεν ειναι υγιες και να μην ασχολουμαι και να τον αφησω να φαει τα μουτρα του μονος του. Αυτη η γυναικα ειναι ψυχικα αρρωστη και δεν ξερω κατα ποσο μπορει να ειναι επικινδυνη. Δεν αναφερομαι μονο σε αυτη για να τον δικαιολογησω, αλλα αν μπορω στη θεση του και γω δεν ξερω τι θα εκανα αν ειχα να αντιμετωπισω εναν τετοιο ανθρωπο ποσο μαλλον αν αυτος ο ανθρωπος εχει το πανω χερι στα παιδια μου.
Οταν πεφτει η αυτοπεποιθηση του μου λεει οτι πραγματικα καλυτερα να μην ειμαι μερος αυτης της καταστασης αλλα μετα το συζηταμε και ηρεμουμε.
Επειδη ομως μονο τις δικες μου πραξεις μπορω να ελεγξω, προσπαθω να βρω τι προσεγγιση να ακολουθησω για να ειμαι εγω καλυτερα οταν ξερω οτι μπορει να καθομαστε μαζι και να βομβαρδιζεται απο μηνυματα με απειλες που δυστυχως επηρρεαζουν και το χρονο που περναμε μαζι.
Επισης εχουμε συμφωνησει να γνωρισω τα παιδια γιατι ετσι θα περναμε περισσοτερο χρονο μαζι και γιορτες και δεν θα χρειαζεται ουτε εγω να μενω μονη (εννοω χωρις εκεινον, αλλιως ασχολιες εχω) καποιες μερες ουτε εκεινος να μοιραζεται σε 2 μερη. Αλλα πρακτικα πως μπορει να γινει αυτο αφου εκεινη θα αρχισει ακομα περισσοτερες απειλες μετα?
Απλα νιωθω οτι ειναι εξαιρετικα αδικο να εχω βρει εναν ανθρωπο που γενικα περναμε καλα και ταιριαζουμε να χαλαει ολο αυτο εξαιτιας των εκβιασμων της πρωην του ( και το καταλαβαινω ειναι δυσκολο να σε εκβιαζουν με τα παιδια σου). Δεν ξερω αν ποτε θα βρεθει λυση ή ειναι ματαιο ολο αυτο
Διάβαζα τα updates και ένιωθα τόσο άγχος, τόση αβεβαιότητα, τόση αμφιβολία οχι για το αύριο, αλλά για την επόμενη ώρα και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί να το ζει κάποιος ολο αυτό;… Ημουν σε μια τέτοια σχέση και όταν καταλαβα το άγχος που μου δημιουργούσε επειδή ο αλλος ηταν αναποφασιστος και δεν ήξερε τι ήθελε και υπήρχαν και τρίτα πρόσωπα που επενεβαιναν απο την οικογένειά του που εφυγα και ηταν από τις σωστοτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ. Ηταν τότε που εκτίμησα πραγματικά την ησυχία και ηρεμία στη ζωή μου. Από τότε οποιον γνωρίζω και μου δημιουργεί τα ίδια αισθήματα αβεβαιότητας φεύγω την ίδια στιγμή. Η ζωή είναι μικρή αγαπητή Gemberthee και αξίζουμε πραγματικά τα καλύτερα καθε ώρα και κάθε στιγμή.
Ο σύντροφος σου δε ξέρει να θέτει όρια ούτε να παίρνει αποφάσεις εξ ου και τα τηλέφωνα από την πρώην και οι εκβιασμοί. Όλα αυτά θα είχαν λυθεί με έναν καλό δικηγόρο και χωρίς να έχει καμία απολύτως επικοινωνία με εκεινην.
Σκέψου μηπως από την μοναξιά σου σε αυτήν την χώρα πιάστηκες από έναν άνθρωπο ενώ δεν σου κάνει καλό. Καμια σχέση που μας οδηγεί σε κρίσεις πανικού δεν είναι καλή. Πρέπει να δεις και συ κατάματα κάποια πράγματα. Γιατί μένεις σε μια κακή για σένα σχέση και δεν φεύγεις για να βρεις την ηρεμία σου, πρώτη και καλύτερη! Συγγνώμη αν ακούγομαι αυστηρή, αλλά είναι κρίμα να μένεις σε ένα τόσο αγχωτικό και αβέβαιο περιβάλλον ενώ δεν σε αφορούν όλα αυτά και θα έπρεπε ο άλλος να τα ειχε λύσει, λύνονται τα θέματα του, αλλά σε έχει πείσει ότι δεν λύνονται γιατι η πρώην είναι η τρελή… αναρωτήθηκες εσύ πως θα είσαι σε λίγο καιρό ακόμα μέσα σε αυτήν την κατάσταση…
Βάλε τον εαυτό σου στη θέση ενός παρατηρητή και δες την κατάσταση αντικειμενικά γιατί καμια φορά πρέπει να ακούμε την λογική μας και το σώμα μας που δεν αντέχει άλλο! Ζεις με την ελπίδα και το συναίσθημα, ξερω πως είναι, αλλά καμια φορά πρέπει να αποδεκτουμε ότι πρέπει να βασιστούμε στη λογική.
Ευα δεν εισαι αυστηρη αλλα μιλας πολυ λογικα.Σε αυτό τον ανθρωπο αρχικα ειδα πολλα θετικά καο έχουμε πολλα κοινά και για αυτο ξεκινησα τη σχεση. Δεν ειναι λυση αναγκης και μοναξιας γιατι εχω φιλους εδώ και επισης πιστευω οτί αν θελησώ να δοκιμασώ να αρχίσω dating καποια στιγμή θα βρω κάτι αλλο οποτε δεν τον θεωρω λυση ανάγκης.Η πρωην του ειναι διαγνωσμενη απο ψυχίατρο οτι εχει Οριακη Διαταραχή και έχει δικηγόρο ο ίδιος καο προχωραει το διαζυγιο, εχω δει τα αντιστοιχα εγγραφα.Έπειδη δεν μπορω να ελεγξω τη δικη του συμπεριφορα το θέμα ειναι πως θα οριοθέτησώ τη δικη μου καο αντι να προσπαθω να τον σωσω, να θεσω καποια ορια στο τι ανεχομαί και τί οχι.Γενικα και γω κανω εκρηξεις θυμου (οχι βιαιεςα αλλα επηρεάζομαι πολυ από την αβεβαιότητα αυτη οπώς λες και γκρινιαζω κλπ) και πιστεύω πως θα ηταν καλο να μεινω λιγο παρατηρητης ετσι ώστε να καταλαβω ο ιδιος τι ειναι διαθεσιμος να λυσει και τι οχι καί τι μπορεί εν τελει να μου προσφερει και εμενα.Καί αν δω μετα την παρατηρηση οτι δεν μπορει τότε ναι να αποχωρήσω.Όσο τον πιεζω ομως να λυσει ζητηματα με τον τροπο που εγω θεωρώ σωστο τοτε πιστεύω οτι μονο χειροτερα θα αντιδρα.Άκριβως οπως λες καί εσυ τα προβληματα ειναι δικα του και αν θελεο να τα λυσει αλλα φυσικα και να με κρατησει στη ζωη του θα πρεπει απο μονος του, και χωρίς τις δικες μου εντολες και προτροπές, να κανει τους καταλληλους χειρισμους για αυτο.Αλλα για να δώ πραγματικα τη δικη του πρωτοβουλία πρεπει να τον αφησω να παίρνει πρωτόβουλιες και οχι να κανω σαν τη μαμα του γιατι εχω αυτη την ταση.Άν δεν ηρεμησω να μεινω λιγο σε ρολο θεατη δεν θα μπορεσω να καταλάβω τι πραγματικά θελεί και μπορει να μου δωσει έτσι ωστε φυσικα να αποφασισω και γω τι χρειαζομαι στη ζωη μου.Θα δω πως θα παει και θα τα γραφω εδώ γιατι με βοηθάει.
“τι πραγματικά θελεί και μπορει να μου δωσει έτσι ωστε φυσικα να αποφασισω και γω τι χρειαζομαι στη ζωη μου.”…
Το αντίστροφο έπρεπε να ζητάς, να έχεις αποφασίσει εσύ τι θέλεις και μετά αν αυτός μπορεί να στο δώσει. Και οχι σε 1-2-5-10 χρόνια αλλά τώρα που το ζητάς.
Αρχικά ολοι θετικά εχουν, δυστυχώς, συμπεριλαμβανω και τον εαυτό μου, στεκόμαστε σε αυτά αντί να δούμε την πραγματικότητα που βιώνουμε τώρα, που αυτό έχει σημασία, το τώρα οχι η αρχή της σχέσης που ολοι παρουσιάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας…
Ζητάς να πάρει πρωτοβουλίες ενω δεν ξέρει να παίρνει αποφάσεις!! Για αυτό και μπαίνεις στο φαύλο κύκλο της μητέρας που του λες τι να κάνει. Μόνο από αυτό θα έπρεπε να ξενερώνεις…
Σου εύχομαι τα καλύτερα και γρήγορα να πάψεις να παιδεύεσαι από τα προβλήματα των άλλων…eva δεν το διατυπωσα καλα.Εγω ξερω τι θελω απο μια σχεση. Θελω καποιον που να ειναι παρων και στα καλα και στα ασχημα.Καποιον που να μπορω να εμπιστευτω και φυσικα καποιον με τον οποιο δεν θα ζω μιζερα. Το γεγονος οτι εχει παιδια δεν του δινει κανενα ελαφρυντικο να αγνοει τις αναγκες μου. Αν δεν γνωρισω τα παιδια του και δεν υψωσει το αναστημα του να προσπαθησει να ενωσει ολα τα κομματια της ζωης του, εγω θα ειμαι αυτη που θα περναω γιορτες μονη και θα εχω part time σχεση. Τον δεχτηκα οπως ειναι με παιδια και με μια πρωην που δεν στεκει και θα επρεπε να προσπαθησει αν θελει να μου αποδειξει οτι αξιζει να μεινω σε μια τετοια κατασταση. Οταν βρισκω την αυτοπεποιθηση μου σκεφτομαι οτι ειμαι πραγματικα ενα δωρο ουσιαστικα στη ζωη του, ενας ανθρωπος που θελησε να ειναι διπλα του παρα τις δυσκολιες. Εμενα η ζωη μου ατομικα ειναι μια χαρα, χωρις ιδιαιτερα προβληματα, εχω μια πολυ καλη δουλεια, φιλους και καταφερα να ερθω να ζησω σε μια πολυ ομορφη χωρα! Εκεινος θα επρεπε να φοβαται να μη με χασει, οχι εγω. Τα τυπου “εχω παιδια και τα παιδια μου πρωτα” οκ φιλε μεινε μονος σου τοτε και μην κανεις σχεσεις αν δεν μπορεις να βρεις ισορροπιες.
Εκεινος θα επρεπε να προσπαθει να μου δειξει οτι εχει τον ελεγχο της καταστασης και οτι θα βρουμε λυση ετσι ωστε να με κρατησει διπλα του.Οχι εγω να κανω τη μανα του οπως πολυ σωστα λες.
Το μονο πραγματικα δυσκολο σε ολο αυτο ειναι οτι δεν μου εχει φυγει το ερωτικο και αυτο μπερδευει την κριση μου. Νιωθω σαν να εχει μεινει καπως μισο αυτο που ζησαμε και μου ειναι δυσκολο να δεχτω οτι πιθανον δεν θα εχει συνεχεια. Δεν ξερω τι να κανω για να το παρω αποφαση να προχωρησω τη ζωη μου γιατι πραγματικα ειχα πιστεψει οτι παρα τις δυσκολιες θα την βρουμε την ακρη. Αλλα στην πορεια ειδα οτι με ολα αυτα που εγιναν τον τελευταιο καιρο εχασα τον εαυτο μου και πραγματικα ειμαι ενας ανθρωπος εξωστρεφης, κοινωνικος με ενδιαφεροντα.
Gemberthee. Εγώ θα έλεγα να τυπώσεις τι τελευταίο σου μήνυμα και να το κοιτάς πρωί- μεσημέρι- βράδυ για να μην το ξεχνάς!
Επίσης για το “Νιωθω σαν να εχει μεινει καπως μισο αυτο που ζησαμε και μου ειναι δυσκολο να δεχτω οτι πιθανον δεν θα εχει συνεχεια.” Είναι πολύ λογικό και επόμενο , όταν έχουμε ερωτευτεί έντονα και η κατάσταση στην αρχή “έδειχνε” υγιής και σωστή, να ξεκολλάμε δύσκολα. Απο την εμπειρία μου η απώλεια της “ιδέας” της σχέσης είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Ο έρωτας απο την άλλη πιο όσο δυνατός είναι σαν συναίσθημα, τόσο και πιο ευαίσθητος είναι στις “κακουχίες” που τον πλήττουν άμεσα. Όταν επέστρεψα τότε, και “όλα καλά” (όπως σου είπα και παραπάνω) δεν επανήλθε ποτέ εκείνη η “ποιότητα” του συναισθήματος και του “υλικού” της σχέσης, η “ιδέα” , η συνεξάρτηση και ο χρόνος που περνούσε με κράτησαν στη σχέση. Η σχέση που επιθυμούσα όμως απόλυτα και πραγματικά είχε λήξει στο εξάμηνο. Κι έμεινα 10 χρόνια…Πόσο θλιβερό;
‘Νιωθω σαν να εχει μεινει καπως μισο αυτο που ζησαμε και μου ειναι δυσκολο να δεχτω οτι πιθανον δεν θα εχει συνεχεια.’ Μισό σε σχέση με την “ιδέα” της σχεσης και πάλι.
Απομακρύνσου νοητικά από την “ιδέα” που είχες μέχρι τώρα για τη σχέση σας, και αντιμετώπισε την σαν καινούρια.Είναι καινούρια άλλωστε, η εικόνα που είχες γι’αυτήν ήταν πριν αρχίσουν να εμποδίζουν τα προβλήματα του άμεσα τη λειτουργικότητα της. Πρέπει πρώτα να πενθήσεις την “ιδέα” και ύστερα θα μπορέσεις να προχωρήσεις. Τότε θα σου “φύγει” και το ερωτικό..Το οποίο πιστεύω ότι ήδη πρέπει να σου έχει φύγει σε μεγάλο βαθμό λόγω όλων αυτών, αλλά το μυαλό έχει την τάση να ακολουθεί τις διαδρομές που του είναι οικείες..Απλά δεν το συνειδητοποιείς ακόμη.bournela με βοηθανε πολυ οι απαντησεις σου ποσο μαλλον γνωριζοντας οτι ειχες και παρομοια εμπειρια.10 χρονια αληθεια πως αντεξες?
Αυτη τη στιγμη ειμαστε σε φαση που εδω και περισσοτερο απο μια εβδομαδα δεν εχει επιστρεψει στο σπιτι που νοικιασαμε μαζι. Χτες υποτιθεται οτι θα ερχοταν να παρει τα πραγματα του, αλλα δεν ειναι ετοιμος για αυτο το βημα γιατι πιστευει οτι δεν εχει τελειωσει η ιστορια μεταξυ μας, αλλα δεν ηρθε τελικα χτες γιατι τον επιασε ημικρανια. Περιεργως δεν εκνευριστηκα.Ας τα αφησει εδω τα πραγματα του, θα τα βαλω σε μια ντουλαπα.
Θυμωνω πολυ με τον εαυτο μου που το επετρεψε ολο αυτο. Ουσιαστικα συγκατοικησαμε το Σεπτεμβρη και μετα απο λιγο αρχισε αυτη τη συμπεριφορα. Και βρεθηκα σε ενα σπιτι μονη μου, χωρις να εχω καταλαβει τι εγινε. Βασικα ακομα δεν εχω καταλαβει τι εγινε μεσα στο κεφαλι του και συμπεριφερεται ετσι. Αν ηταν μια σχεση που εληγε απο βαρεμαρα θα ημουν οκ γιατι θα ηξερα το λογο.
Το προβλημα ειναι οτι δεν ειμαι θυμωμενη. Δεν εχει μαθει να ειναι με καποιον ανθρωπο που του φερεται καλα και πιστευω δεν μπορουσε να το εκτιμησει αυτο. 10 χρονια ηταν με μια γυναικα που του φεροταν σαν σκουπιδι, με βια και φωνες και χειριστικοτητα. Πως περιμενα να εκτιμησει εμενα που ειμαι πιο λογικη και δεν κανω χειρισμους για να κρατησω καποιον διπλα του?
Ο τροπος που συμπεριφερεται δεν εχει καμμια σχεση με τον ανθρωπο που ηξερα. Δυστυχως εχει μαθει σε ενα μοτιβο οπου η πρωην του τον παρακαλουσε να γυρισει και ακομα το κανει λογω της χαμηλης της αυτοπεποιθησης και αυτο δεν ειναι υγιες μιας και εγω δεν προκειται να παρακαλεσω για κατι γιατι δεν το εχω αναγκη. Ωρες ωρες σκεφτομαι ποσο αρρωστη ειναι η κατασταση και αναρωτιεμαι γιατι γιατι δεν το εκοψα απο την αρχη.
Απο την αλλη με ποναει που δεν μπορεσαμε μαζι να ξεπερασουμε ολα τα προβληματα σιγα σιγα και να κρατησουμε τη σχεση. Αλλα αν εκεινος ειναι αδυναμος να αντιμετωπισει τη χειριστικοτητα της πρωην του, τοτε εγω δεν μπορω να κανω κατι. Ειναι πολυ πιθανον να παραμεινει ετσι και να ταλαιπωρειται για χρονια.
Απλα βλεπω τον εαυτο μου στον καθρεφτη και με βλεπω τοσο ταλαιπωρημενη μετα απο ολο αυτο και δεν θελω να ειμαι ετσι. Νιωθω οτι γερασα 10 χρονια!
Gemberthee δεν ξέρεις πόσο σε νοιώθω. Σε διαβάζω και θυμάμαι τις σκέψεις και τα συναισθήματα που είχα τότε, και σοκάρομαι γιατί τα είχα σχεδόν ξεχάσει. Σοκάρομαι επίσης με τις ίδιες μα ίδιες συμπεριφορές. Εμένα, έβρισκε δικαιολογίες για να μην μου φέρει τα πράγματα μου από το σπίτι του, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Χειρισμός είναι κι αυτό. Μαζί του πρέπει να θυμώσεις. Νομίζω πως μπορώ να σου πω σχεδόν λεπτομερώς τις κινήσεις που θα ακολουθήσει μετά! Είναι πολύ βίαιο όλο αυτό. Φυσικά και δεν συγκρίνεται με την εξέλιξη και το όποιο τέλος, μιας κανονικής σχέσης. Γιατί απλά δεν είναι κανονική. Ξέρω πόσο επώδυνο, δύσκολο, και δυσνόητο είναι.
Πίστεψε με, το πρόβλημα του δεν είναι ότι δεν έχει συνηθίσει σε νορμάλ συμπεριφορές. Το πρόβλημα του είναι πολύ βαθύτερο και πολύ μεγαλύτερο. Να είσαι σίγουρη. Απλά σταμάτα να το ψάχνεις (σιγά-σιγά, όσο μπορείς), δεν θα το βρεις. Και δε θα το βρεις γιατί πάντα θα εστιάζει εκείνος αλλού, στα γεγονότα, στις συμπεριφορές των άλλων, στις παρανοήσεις, και στην αδυναμία του να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά. Και πάντα θα είναι θύμα, των καταστάσεων, των ανθρώπων, και των συγκυριών. Θα εστιάζει πάντα αλλού εκτός απο τον εαυτό του. Κι ας δείχνει πως έχει την τάση να το κάνει.
Υπάρχουν άνθρωποι με βαριές συναισθηματικές αναπηρίες. Δεν είναι λίγοι. Η έκσταση του έρωτα κάνει κάποιους να φέρονται πολύ διαφορετικά απ’ ότι στις “κανονικές” συνθήκες. Γι’ αυτό δεν το έκοψες από την αρχή. Τα προβλήματα αυτά δεν μπορούσατε να τα ξεπεράσετε μαζί, ποτέ δεν θα μπορέσετε. Γιατί πολύ απλά δεν είναι δικά σας. Είναι δικά του. Ολόδικα του. Όποια κι αν είναι αυτά εσύ δεν μπορείς να βοηθήσεις με κανέναν τρόπο στην επίλυση τους. Αν δεν κάνει ψυχοθεραπεία, το πιθανότερο είναι ότι όταν δεν ταλαιπωρείται από κάποιον, θα ταλαιπωρεί εκείνος κάποιον άλλον.
Νομίζω πως κι εμένα το γήρας από εκείνη την περίοδο δεν μου έφυγε ποτέ! Βέβαια εγώ το συντήρησα με μεγάλη επιτυχία..10 χρόνια ψυχικού γήρατος -της τότε περιόδου- +άλλα 10 φυσικού και 10 ψυχικού (στη διάρκεια)= 30 σύνολο! Πόσο θα ήθελα να τα λέγαμε με καφέ -ποτά βασικά!- και να μπορούσα να σε βοηθήσω όσο περισσότερο γίνεται..Να ξέρεις πως νοιώθω απόλυτα το τι βιώνεις και το πως..
Μην ξεχνάς πως το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η ΙΔΕΑ, μην σκέφτεσαι εκείνην την περίοδο, πάει, έφυγε, δεν υπάρχει τίποτα απ ότι είχες πριν στο μυαλό σου. Πένθησε το. Να εστιάζεις στο εδώ και τώρα, και σε αυτόν που έχεις τώρα απέναντι σου.
Και έτσι απαντώ και στην πρώτη σου ερώτηση. Δεν ξεκόλλησα απο την ΙΔΕΑ. Έτσι άντεξα, νόμιζα πως άντεξα. Για χρόνια περίμενα πως θα ξαναδώ το πρόσωπο που ερωτεύτηκα τρελά. Επίσης είχα τόσο έντονα ριζωμένη την πεποίθηση πως όλη του η συμπεριφορά ήταν αποτέλεσμα των κακών εμπειριών του μέχρι τότε (αυτό το τάιζε κι εκείνος φυσικά), που πίστευα πως μέσα από τον δικό μας ξεχωριστό έρωτα, και μέσα απο την δική μας ισότιμη (χαχαχαχα) σχέση -και τη στήριξη μου- θα ηρεμήσει και θα ισορροπήσει. Και τα χρόνια πέρασαν..προσπαθώντας και περιμένοντας..Την είχα δει λίγο Ιησούς από τη Ναζαρέτ..μόνο που εκείνος ήξερε σίγουρα (μάλλον!) πως θα ξαναπάει στον παράδεισο μετά..Εγώ απλά πίστευα πως θα ξαναπάω στον παράδεισο μετά…
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
