Πώς πείθεις τους γονείς σου ότι είσαι ενήλικας;

[Αμπα]

Έχεις σπουδάσει, δουλεύεις, αλλά μένεις σπίτι τους. Πώς θα καταφέρεις να ζεις ως ενήλικας, μαζί τους;

[Ανώνυμος]

Το ζήτημα είναι ότι αν είσαι οικονομικά εξαρτημένος από τους γονείς σου, τι νόημα έχει και να τους πείσεις; Αν σου πουν: “Ή κανείς αυτό που θέλω εγώ ή σταματάω να σε συντηρώ οικονομικά.” τι μπορείς να κάνεις; Στην Ελλάδα της κρίσης για την πλειοψηφία των ανθρώπων θα είναι από δύσκολο έως αδύνατον να συντηρηθούν χωρις γονική βοήθεια: Αν είναι νέοι σπουδάζουν ή έχουν βρει δουλειά με μισθό πείνας. Αν είναι μεγαλύτεροι μπορεί να έχουν λίγο καλύτερο μισθό αλλά πιθανώς θα έχουν κάνει παιδιά, άρα έχουν πολλαπλάσια έξοδα.

[Ανώνυμος]

Από τη στιγμή που κάποιος δουλεύει ενώ μένει μαζί με τους γονείς του, μπορεί να συνισφέρει στις ανάγκες του σπιτιού, πχ στα έξοδα για επισκευές, καθαριότητα, ψώνια κτλ. Με αυτό τον τρόπο δείχνει ότι μπορεί να αναλάβει ευθύνες και παράλληλα ότι δεν περιμένει από τους γονείς να τον ΄ζήσουν΄. Ξεφεύφει δηλαδή από την έννοια του παιδιού που την ευθύνη για την επιβίωση έχουν οι γονείς.

[Ανώνυμος]

ενήλικας σημαίνει ανάληψη υποχρεώσεων και συγκατοίκηση με όρους, δηλαδή δε σημαίνει επεκτείνω την εφηβεία μου εκμεταλλευόμενος όλα τα θετικά της οικογενειακής ζωής, απαιτώντας διαρκώς και επικαλούμενος δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις. Ενήλικας σημαίνει τακτοποιώ το χώρο μου και συμμετέχω ενεργά στον υπόλοιπο, μαγειρεύω, διευκολύνω τους υπόλοιπους στη ζωή τους, προσπαθώ να μην τους επιβαρύνω οικονομικά, αντίθετα να τους ελαφρύνω και γενικά συζητώ σε υγιή βάση τους όρους της συγκατοίκησης, όπως θα έκανες και με οποιονδήποτε άλλο συγκάτοικο. Ενήλικας σημαίνει αναλαμβάνω ευθύνες και στα όρια του πατρικού σπιτιού είναι συγκεκριμένες και καθορισμένες από τους γονείς. Η ποιότητα της σχέσης θα επαναπροσδιορίζει και τις ευθύνες και όσο καλύτερη είναι τόσο πιο ευχάριστη θα είναι η συγκατοίκηση, χωρίς γκρίνιες και διαρκή παράπονα εκατέρωθεν.

[Bobos]

Νομίζω ότι η τοποθέτηση που έκανε το αστροπελέκι, ισχύει για τις υγιείς ή λιγότερο προβληματικές καταστάσεις. Σε πολλές περιπτώσεις έχει διαμορφωθεί η δυναμική μεταξύ των μελών της οικογένειας και ανάλογα τη συναισθηματική ευελιξία των μελών της – ειδικότερα των γονέων- η διαδικασία συνειδητοποίησης μπορεί να είναι λιγότερο ομαλή έως εκρηκτική.
Όπως και να έχει, είμαι της άποψης ότι πρώτα δείχνει ο άμεσα ενδιαφερόμενος την αλλαγή μέσα στην καθημερινότητα, δλδ ανάληψη πρωτοβουλιών/ ευθυνών όπως είπε και το αστροπελέκι. Συνεχίζει το άτομο δημιουργώντας με ηρεμία και σιγουριά κάποια διακριτά όρια σε σχέση με αποφάσεις που σχετίζονται με την προσωπική ζωή του ατόμου και την προσωπική του εξέλιξη. Δηλαδή, όταν ξεκινά μια κουβέντα του στυλ – “Ξέρεις παιδί μου, με ενημέρωσαν για μια θέση εργασίας”, το άτομο στην προκειμένη πρέπει να αναλάβει την υπόθεση εξ ολοκήρου, δηλαδή “Σ’ ευχαριστώ για την πληροφορία, δώσε μου τα στοιχεία να επικοινωνήσω κι όχι να πει -“Κανόνισε και πες μου”. Ελπίζω να έγινα κατανοητή με το παράδειγμα. Με τον τρόπο αυτο, ακόμη κι αν το άτομο δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητο, μπορεί να δημιουργήσει την εικόνα ενός ανεξάρτητου ατόμου στους γύρω του. Βέβαια η επιτυχία της προσπάθειας εξαρτάται και από το χώρο που του δίνεται από τους γονείς.
Σε κάθε περίπτωση αν οι πράξεις και ο ευγενικός/ πολιτισμένος τρόπος διαμόρφωσης ορίων δεν είναι εφικτός, νομίζω ότι δε βλάπτει ήρεμα και σταθερά, να λέμε στον γονέα “είμαι ενήλικ@ πια, μπορώ να το αναλάβω μόν@ μου αυτό, αν χρειαστώ βοήθεια θα σε ενημερώσω” όσες φορές κι αν χρειαστεί. Όμως όταν θα γίνει αυτό, το άτομο θια πρέπει να είναι έτοιμο για τις περίεργες αντιδράσεις των γονιών του. Ο καθένας εκφράζεται διαφορετικά και μπορεί να προκύψουν εντάσεις με γελοίες αφορμές που τελικά να οφείλονται σε αυτή την αλλαγή του παιδιού σε ενήλικα. Δεν είναι εύκολη η διαδικασία γι’ αυτό και οι περισσότεροι επιλέγουν να φύγουν από το σπίτι ακόμη κι αν χρειαστεί να συγκατοικήσουν.

[Ανώνυμος]

Κι αν ο γονιός δεν δέχεται κάτι τέτοιο; Επειδή υπάρχουν και αυτοί. Την πρόθεση μόνο να τους δείξεις πως έχεις δεν αρκεί. Ο παρακάτω διάλογος είναι πραγματικός:
-Ζεις εδώ μέσα δωρεάν!
-Εγώ είπα να σου δώσω λεφτά τώρα που έχω, εσύ δεν ήθελες.
-Δεν είναι το θέμα να μου δώσεις λεφτά!

Κάπου μετά από διάφορες προσπάθειες κατάλαβα ότι για να νιώσουν ορισμένοι γονείς ότι είσαι όντως ενήλικας πρέπει να φύγεις από το σπίτι, μόνιμα. Για ορισμένους είσαι απλά προέκταση του εαυτού τους και όσο ενήλικη συμπεριφορά και να έχεις δεν αρκεί, αν δεν κάνεις στον εαυτό σου ακριβώς αυτό που εκείνοι θα ήθελαν.

Κι αν δεν μπορείς να φύγεις άμεσα, τότε τι κάνεις; Πώς το διαχειρίζεσαι; Με υπομονή; Αν ακόμα και αυτή εξαντλείται;

[Ανώνυμος]

Κι άντε, βγάζεις κάποια λεφτά οπότε δεν ζητάς μία και οικονομικά δεν επιβαρύνεις και μέσα στο σπίτι κάνεις σχεδόν τα πάντα. Τι κάνεις όταν ο γονιός σου προσπαθεί να επέμβει στις σχέσεις και τις επαφές σου, τις σπουδές σου, το μέλλον σου όπως το σχεδιάζεις εσύ, ακόμα κι αν δεν του έχεις ζητήσει τίποτα ποτέ;

[Bobos]

Συνήθως αν το άτομο βγάζει κάποια χρήματα ή έχει κάποιο εισόδημα τότε δεν υπάρχει πρακτικός λόγος για να μένει στο πατρικό σπίτι. Ακόμη και λίγα να είναι τα χρήματα το άτομο μπορεί να επιλέξει τη συγκατοίκηση. Η απομάκρυνση του θα βοηθήσει ώστε να δημιουργηθεί ο διαχωρισμός παιδιού-ενήλικα.

Έχει ενδιαφέρον όμως να δούμε και άλλους τρόπους πίεσης που χρησιμοποιούν οι γονείς ή το στενό οικογενειακό περιβάλλον για να καθυστερήσουν την ενηλικίωση. Παράδειγμα η δημιουργία εξάρτησης, πέραν της οικονομικής, νομίζω χαρακτηριστικό στη χώρα μας είναι η εξάρτηση μέσω του φαγητού – το περιβόητο τα ταπεράκι!

[Ανώνυμος]

Το κάποια χρήματα είναι πάρα πολύ σχετικό, ειδικά σε συνδυασμό με σπουδές, ανάλογα και το αντικείμενο των σπουδών. Δεν μπορείς να πηγαίνεις, ας πούμε, για γιατρός, να προσπαθείς να τελειώσεις όσο γίνεται πιο νωρίς για να αποκτήσεις και πλήρη ανεξαρτησία πιο νωρίς ενώ παράλληλα δουλεύεις. Πόσο δα διαβάσεις και πόσο θα δουλέψεις; Αρκετά για να μπορέσεις να βγάζεις τόσα ώστε να πιάσεις κανένα σπιτάκι με συγκάτοικο, κομματάκι δύσκολο πιστεύω. Ειδικά τώρα που τα ενοίκια έχουν ανέβει στο κέντρο πάρα πολύ. Βασικά είναι σχεδόν αδύνατο. Και το να σου κάτσει συγκάτοικος της προκοπής είναι κομματάκι δύσκολο. Οπλίζεσαι με υπομονή; Ή εξαντλείσαι;

[Ανώνυμος]

Πολύ σημαντικό αυτό που λέει η passenger περί ανάληψης ευθυνών για ό,τι αφορά στο ίδιο το άτομο. Δηλαδή, έχω ένα πόνο πχ, να πάρω μόνη μου τηλέφωνο το γιατρό, να πάω μόνη μου να δω τί πρόβλημα έχω και να πάω μόνη μου στο φαρμακείο να πάρω τα φάρμακα. Να κυνηγήσω μόνη μου τη δουλειά που μου “βρήκαν”, να πάω μόνη μου σε δημόσιες υπηρεσίες για τα προσωπικά μου θέματα, να κάνω μόνη μου τη φορολογική μου δήλωση, να φτιάξω μόνη μου κάτι να φάω, να πλύνω/σιδερώσω εγώ τα ρούχα μου και πάει λέγοντας. Ο απογαλακτισμός πρέπει να αρχίσει από το παιδί, γιατί οι έλληνες γονείς μπορεί και να μην το επιδιώξουν ή θελήσουν ποτέ.

Jelly Roll αυτό που έκανα εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις επεμβατικότητας ήταν να λέω “δεν σας ρωτάω, απλά σας το λέω” (είχα γίνει πολύ απόλυτη, αλλά πρώτα είχα φάει πολλά σκατά). Δηλαδή δεν σας το λέω για να μου πείτε τί να κάνω, σας το λέω για να είστε ενήμεροι για τις αποφάσεις μου. Σιγά σιγά το έπιασαν το νόημα, αλλά κι εγώ δεν υπέκυπτα σε ψυχολογικούς εκβιασμούς (από έξω μου τουλάχιστον). Υπάρχει και η εναλλακτική του να μην ανακοινώνεις τίποτα, αλλά φαντάζομαι πως τότε θα έχεις άλλες ιστορίες.

[Bobos]

Κοινωνικά μαθαίνουμε να αλληλεπιδρούμε με τους γύρω μας μέσω της λεκτικής και μη λεκτικής επικοινωνίας. Ο γονιός έχει περάσει κι ο ίδιος από τη διαδικασία οριοθέτησης και ανεξαρτητοποίησης από τους γονείς του- λέμε τώρα- είτε αυτή ήταν ομαλή είτε όχι, αρα έχει προηγούμενη εμπειρία της κατάστασης. Επομένως, έστω και με κάποια χρονοκαθυστέρηση μετά από τους πρώτους τριγμούς κάπως αναγκάζεται να δει ότι η κατάσταση αλλάζει. Ανάλογα τις αντιδράσεις και τις συνθήκες, ο καθένας αποφασίζει ατομικά τι έχει προτεραιότητα για τ@ν ίδι@ και πράττει. Jelly Roll αυτά που περιγράφεις είναι τα διλλήματα που χρειάζεται να ζυγίσει ο ενήλικας και ανάλογα τις προτεραιότητες του, να αποφασίσει αναλαμβάνοντας και την ευθύνη των επιλογών του.

[Ανώνυμος]

Αστροπελεκι ,πολυ λυπαμαι που μπαινω στο Α μπα για να καταληξ να διαβαζω αποψεις σαν τις δικες σου.
Εσυ δεν περιγραφεις, καλη μου, τί σημαινει ενηλικος. Εσυ περιγραφεις το καλο παιδι που κανει αν και ενηλικο αυτο που θελουν οι γονεις του. Ενα γλυκομιλητο , φιλοτιμο,καλο και υπακουο πλασμα, ευκολα χειραγωγισιμο απο τους γονεις του. Δηλαδη περιγραφεις εναν ενηλικο ανθρωπο παγιδευμενο στην ψυχολογια και τη συνπεριφορα ανηλικου.

Απο το απαιτω συνεχως γιατι ειμαι κακομαθημενο μεχρι το κανω ο,τι μου πουν οι γονεις γιατι ζω ατο σπιτι τους υπαρχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ αποσταση, την οποια βολικα εσυ συγκεκριμενα παραβλεπεις.

Η ενηλικιωση δεν ερχεται μεσω του γλυκουλικου κλιματος με τους γονεις. Ερχεται με ΡΗΞΗ.
Και με σαφη οριοθετηση και επ´ουδενι με συνεργασια.
Τα παιδακια συνεργαζονται και συμβιβαζονται γιατι δεν εχουν καιωαλλη επιλογη.
Οι ενηλικοι λενε κατι και αυτο ειναι.
Απλα πραγματα.

[Ανώνυμος]

typos:
*χειραγωγησιμο
*καταληξω
*συμπεριφορα
*στο σπιτι
*επ´ουδενι
*και αλλη επιλογη

Μου βγηκαν τα ματια με τα ορθογραφικα μου.
Πώς διορθωνουμε τα κειμενα μας;

[thermoSIFOUNAS]

Δεν μένεις σπίτι τους. Αλλιώς βάζεις κουζινάκι, τουαλέτα , ψυγείο και πλυντήριο στο δωμάτιό σου. Με λίγα λόγια φτιάχνεις ένα δικό σου σπίτι στο ήδη υπάρχον. Άντε κάτι ακόμα που ήρθε στο μυαλό μου. Ζητάς τις ώρες που μπορείς να χρησιμοποιείς τις συσκευές που σε βοηθούν στην καθημερινότητά σου και είναι κοινόχρηστες, ώστε να μπορείς να κανονίσεις το πρόγραμμα της ημέρας σου σύμφωνα με αυτές τις ώρες.

[Φούστα Κλαρωτή]

Αν θέλουμε οι γονείς μας να μας αντιετωπίσουν ως ενήλικες, αρχίζουμε να φερόμαστε σαν ενήλικες. Και εξηγούμαι. Κάντε μια νοητική άσκηση. Στο γείτονα, το συνάδελφο, το συμφοιτητή δίνετε λογαριασμό για τις αποφάσεις σας ΙΔΙΩΣ αν δεν τους αφορούν άμεσα; Με τον ίδιο τρόπο δείτε και τους γονείς μας. Είμαστε ανεξάρτητοι οργανισμοί, με άλλη βούληση, άλλο χαρακτήρα και πάει λέγοντας. Όπως δε θα αφήνατε χώρο στον άσχετο γείτονα να σας μιλήσει, κατακρίνει κλπ για μια δική σας τη ζωή, τις ίδιες αποστάσεις να κρατάτε και από επεμβατικούς γονείς.

Τι εννοούμε όταν λέμε προσπαθεί ο γονιός να επέμβει στις σπουδές, το μέλλον και γενικά όπου δεν τον αφορά; Κάνει κάποια κίνηση με άμεσο αντίκτυπο; ΠΧ να πάρει τηλέφωνο τη γραμματεία της σχολής; Ή επεμβαίνει σε σχέσεις φιλικές-γκομενικές παίρνοντας τηλέφωνο τους φίλους-γκόμενους του παιδιού του; Αν μιλάμε για τέτοια ακραία παραδείγματα, κόβονται μαχαίρι με λίγα λόγια και ξεκάθαρα και εννοείται ότι δίνονται στον γονιό όσο λιγότερες πληροφορίες γίνεται ώστε να μην ξέρει πού ήμαστε τι κάνουμε.

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις