- Αυτό το θέμα έχει 11 απαντήσεις, 12 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 10 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Εμένα η δικιά μου ιστορία με την κολλητή από το γυμνάσιο είναι η εξής.. Περάσαμε ωραία χρόνια μαθητικά αποκτήσαμε μεταξύ μας όλη αυτή την χημεία που υπάρχει μεταξύ δύο ατόμων που γνωρίζονται πολλά χρόνια και που όταν κοιτάει η μία ξέρει τι θέλει να πει η άλλη, κατι που δεν το έχεις με πολλά άτομα. Όσο μεγαλώναμε ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι στοιχεία του χαρακτήρα της που δεν μου άρεσαν, όπως το ότι ήταν αρκετά πιεστική. Ειδικά αν δεν την έπαιρνες τηλέφωνο όταν της είχες πει, το κρατούσε μανιάτικο αλλά και το ότι έψαχνε την επιβεβαίωση από τον κόσμο γύρω της και ενίοτε και από τα ίδια σου τα αγόρια! Για ένα διάστημα σπάσαμε, αλλά τα τελευταία χρόνια αναθερμανθηκαν ξανά οι σχέσεις μας. Τις προάλλες ήταν στην πόλη που ζω εγώ, ήρθε για τριήμερο και κατάλαβα πως αυτό που με ενοχλεί είναι το γεγονός ότι είναι κρυψίνους. Οτι δεν μοιράζεται τα ουσιαστικά προσωπικά της προβλήματα και αν της πεις κάτι αρνητικό για τον χαρακτηρα της, τείνει να θέλει να αλλάξει κουβέντα ή να μην το δέχεται καν. Και καθόμουν τις προάλλες και σκεφτόμουν.. Το έχω ανάγκη εγώ αυτό; Εχω ανάγκη από μία φίλη που για μένα δεν είναι φίλη όταν δεν μοιράζεται την ουσία αλλά μοιράζεται τα γύρω-γύρω; Τι είναι στην τελική η φιλία; Μηπως μένουμε σε αυτό που μας ενώνει, δηλαδή φιλία χρόνων και λέμε Κρίμα τώρα να χαθεί όλο αυτό! Με έβαλε σε σκέψεις ενώ την αγαπάω, είναι αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα της που με κάνουν να νιώθω ότι πλέον δεν είναι αληθινή φιλία αυτή και ίσως να μην ήταν και πότε.
Πώς ληγει; Σταματας κι εσυ να μοιραζεσαι τα προβληματα σου, μενεις στα επιφανειακα και σιγα σιγα απομακρύνεσαι..
Κι εγώ για την κολλητή μου από το Γυμνάσιο θα γράψω. Τρία χρόνια οι καλύτερες φίλες, πηγαινοερχόμασταν μαζί στο σχολείο, μιλούσαμε ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο όταν επιστρέφαμε σπίτι (τότε είχαμε μόνο σταθερά τηλέφωνα και η μόνιμη απορία της μαμάς μου ήταν το τι άλλο έχουμε να πούμε αφού τη μισή μέρα ήμαστε μαζί), Σάββατα η μία στο σπίτι της άλλης κ.λπ.
Χωριζόμαστε στο Λύκειο σε διαφορετικά σχολεία αλλά κρατάμε στενή επαφή. Συνεχίζουμε στις τριτοβάθμιες σπουδές μας και εκεί καταλαβαίνω ότι κάπου χωλαίνει το πράγμα. Οι συναντήσεις μας πια γίνονται μόνο με δική μου πρωτοβουλία, κάνει την πρώτη της σχέση (και τελευταία μέχρι στιγμής γιατί τον παντρεύτηκε) και εγώ τον γνωρίζω ένα χρόνο μετά (!!!) που έρχεται να την πάρει από μια συνάντηση μας, αρχίζει και με κουράζει η ακατάπαυστη πολυλογία της που την είχε από παλιά αλλά τώρα έχει μετατραπεί σε ατελείωτους μονολόγους…
Τελευταία φορά την παίρνω τηλέφωνο τον Ιούλιο του 1997. Μιλάει πάλι μόνη της για 20 συνεχόμενα λεπτά, της λέω «άντε να βρεθούμε και από κοντά», μου απαντάει ότι θα μου τηλεφωνήσει και αποχαιρετιόμαστε. Εκεί αποφασίζω ότι δεν πρόκειται να ξαναπροσπαθήσω εγώ, ας κάνει και αυτή μια κίνηση…
Ακόμα περιμένω αυτό το τηλεφώνημα.
Τελικά δεν ξέρω αν τη φιλία μας την έληξα εγώ ή αυτή. Μάλλον αυτή την έληγε επί χρόνια με τον τρόπο που την αντιμετώπιζε αλλά εγώ δεν ήθελα να το αποδεχτώ. Πληγώθηκα και στεναχωρήθηκα πολύ αλλά με τα χρόνια κατάλαβα ότι δεν ταιριάζαμε σαν χαρακτήρες και το μόνο που μας ένωνε ήταν όσα είχαμε μοιραστεί στην εφηβεία μας. Παντρεύτηκε λίγα χρόνια αργότερα και εγώ που κάποτε πίστευα ότι θα είμαι η κουμπάρα της δεν καλέστηκα καν στο γάμο. Αργότερα έμαθα ότι τον άντρα της δεν τον χώνευε κανείς από την πρώτη στιγμή που τα έφτιαξαν και ότι γενικά έχει προβλήματα στο γάμο της από την αρχή. Δεν ξέρω αν έχει και αυτός ένα μερίδιο ευθύνης για την απομάκρυνση της (μπορεί με έναν τρόπο να την απομόνωσε) αλλά πλέον δεν με νοιάζει.
Πιστεύω ότι κάποιες φιλίες κάνουν τον κύκλο τους και ενώ μας φαίνεται δυσβάσταχτο στην αρχή, μετά από χρόνια αντιλαμβανόμαστε πτυχές που μας ενοχλούσαν και οδήγησαν καρμικά στο τέλος. Εγώ είχα κολλητή απ’ το νηπιαγωγείο, περνούσαμε ατέλειωτες ώρες μαζί και καθώς δεν είχε πατέρα, το σπίτι της ήταν σπίτι μου και η μάνα της ενθάρρυνε τη σχέση μας, μ’ αγαπούσε και ήθελε να περνάμε χρόνο μαζί(ήταν μοναχοπαίδι, υιοθετημένη). Οι δικοί μου γονείς την ανέχονταν και απορούσαν γιατί περνούσα τόσο χρόνο στο σπίτι της και όχι στο δικό μας. Μα στο δικό της είμασταν μόνες ενώ στο δικό μου γινόταν χαμός, άσε τις απαγορεύσεις και τις υποδείξεις. Στο δικό της δεν υπήρχε καμία απαγόρευση και κάναμε όποια βλακεία μας κατέβαινε. Καλή μαθήτρια, έξυπνη, αλλά αγχωμένη με τ’ αγόρια και το αν την αποδέχονται (και ποιος δεν ήταν τότε, αυτή όμως λίγο παραπάνω). Γύρω στα 15 όμως έγινε μια περίεργη στροφή, άρχισε να μην πολυενδιαφέρεται για το σχολείο, να πολυβγαίνει, ν’ αλλάζει παρέες διαρκώς και να κάνει παρέα με διάφορους περίεργους, που εμένα μου προκαλούσαν αποστροφή. Εκεί έγινε το κλικ και άρχισα ν’ απομακρύνομαι. Μετά από 1 χρόνο απομάκρυνσης χαθήκαμε. Δεν είχα φίλες τότε αλλά δε μου έλειψε. Περίεργο, γιατί την αγαπούσα πολύ αλλά δε μου έλειψε. Τώρα, από μακριά, καταλαβαίνω πως οι επιλογές της μου ήταν ξένες, εγώ ήθελα άλλα πράγματα στη ζωή μου και αυτά κυνήγησα. Δεν τέλειωσε καν το λύκειο, παντρεύτηκε, χώρισε και μετά από πάρα πολλά χρόνια με ξαναπήρε τηλέφωνο. Επέστρεψε στο πατρικό της μόνη και ένιωσε την ανάγκη να με ξαναδεί μετά από χρόνια. Βρισκόμαστε που και που, δεν ξαναζωντάνεψε η φιλία μας αλλά πλέον είναι μια γνωριμία σε άλλη βάση
Αχ, έχω κι εγώ ιστορία πρόσφατη που πάνω στη φούρια μου την έστειλα για ερώτηση, αν θυμάμαι με το χαρακτηριστικό “μήπως αντέδρασα υπερβολικά;”. Τώρα ξέρω μόνη μου πως δεν αντέδρασα υπερβολικά, αφορμή βρήκα απλά να το λήξω. Είχα μια φίλη από το νηπιαγωγείο. Τη Μαρία. Με τη Μαρία μεγαλώσαμε μαζί. Θα μπορούσαμε να μεγαλώναμε πιο μαζί, αλλά δεν με χωνεύει η οικογένειά της. Το κατάλαβα πολύ μεγάλη αυτό, παρατηρώντας τη συμπεριφορά που είχε η μαμά της απέναντι στην τρίτη φίλη μας, τη Χαρά. Τη χαρά τη γνωρίσαμε στο γυμνάσιο. Στην αρχή η Χαρά ήταν κολλητή με μια άλλη κοπέλα. Στην τρίτη γυμνασίου γκομενίζαμε όλα τα κορίτσια της τάξης και είχαμε μπλέξει άσχημα τα μπούτια μας και οι πιο πολλές είχαμε πλακωθεί μεταξύ μας. Με τη Χαρά δεθήκαμε οι τρεις μας όταν πήγαμε πενταήμερη στη Γερμανία. Ήταν τόσο όμορφα, νιώθωαμε τόσο δεμένες μεταξύ μας, δεμένες και με μια μισογυνιστική ανωτερότητα που βρίσκαμε ότι είχαμε απέναντι στα άλλα κορίτσια της τάξης, που εμείς συμπεριφερόμασταν σωστά, ενώ αυτές σαν τσουλάρες καρακατίνες. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς ήρθε η οριστική ρήξη μεταξύ της τριάδας μας και των υπολοίπων. Εγώ πήγα σε διαφορετικό λύκειο από τις άλλες δύο. Εκεί γνώρισα άλλα παιδιά μεγαλύτερα από μένα που είχαν κάποια άλλη άποψη της ζωής και όντας αρκετά κουρασμένη από το ξεμάλλιασμα που είχε προηγηθεί κόλλησα μαζί τους και διαφοροποιήθηκα αρκετά. Παρόλα αυτά εκέινες οι δύο κοπέλες ήταν τα πιο κοντινά μου άτομα. Πέρασε ο καιρός και οι παλιές συμμαθήτριες άρχισαν να τα ξαναβρίσκουν. Τη Χαρά οι γονείς της δεν την άφηναν να βγει από το σπίτι. Έτσι, αν θέλαμε να τη δούμε έπρεπε να πάμε σπίτι της. Ευτυχώς είχε ένα δικό της χώρο, στο υπόγειο του σπιτιού, ο οποίος ήταν ένας μικρός παράδεισος αυτονομίας. Βέβαια, δεν μπορούσα να τη βλέπω τόσο συχνά. Γιατί εκείνες μαζεύονταν από νωρίς το απόγευμα, εγώ εκείνη την ώρα ξεσκιζόμουν στο διάβασμα και τελείωνα κοντά στην ώρα που εκείνες θα το σπάγανε. Οπότε εγώ πήγαινα να αράξω στην πλατεία της γειτονιάς και εκείνες δεν ακολουθούσαν ποτέ.
Ποτέ δεν ήμουν δημοφιλές παιδί και μάλιστα είχα φάει για χρόνια άπειρο μπούλινγκ. Στους παλιούς συμμαθητές, αλλά και στους καινούριους, έμοιαζα με εξωγήινο, η Μαρία και η Χαρά όμως, παρόλο που είχα γίνει διαφορετική από αυτές με δεχόντουσαν ακόμα και με αγαπούσαν για τη διαφορετικότητά μου και ένιωθα τρομερή ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Περνάει ο καιρός και στη δευτέρα λυκείου η Χαρά καταφέρνει πάλι να μαλλιοτραβηχτεί με τους πάντες. Παράλληλα μετακομίζει με τους γονείς Γερμανία. Δακρύβρεχτος ο αποχωρισμός για τις τρεις μας. Δώσαμε όρκους φιλίας. Η Μαρία ένιωθε μόνη στο σχολείο της. Της είπα να έρθει στο δικό μου, που πηγαίναμε και ίδια κατεύθυνση και οι καθηγητές στο σχολείο μου ήταν πάρα πολύ καλοί. Δεν ήθελε να αντισταθεί στη μαμά κι έτσι δεν πήρε τη μεταγραφή.
Το καλοκαίρι που τελειώσαμε η φίλη μας ήρθε μόνη της, δώρο για την ενηλικίωσή της στην Ελλάδα να κάνουμε όλες μαζί διακοπές. Η προτίμηση της Χαράς στη Μαρία ήταν σαφής. Δεν με ένοιαζε, ένιωθα ακόμα μέρος της τριάδας. Ενάμιση χρόνο μετά πήγαμε να τη δούμε στη Γερμανία και εκεί είδαμε μια άλλη Χαρά από αυτή που ξέραμε. Έκανε σαν κακομαθημένο, όλη την ώρα στα μούτρα και να θέλει να γίνεται πάντα το δικό της. Μα η Χαρά είναι καλό κορίτσι, η ορμόνες της φταίγανε (άλλη αγαπημένη μισογυνιστική πεποίθηση της τότε παρέας).
Η Μαρία δεν το είχε πολύ με την ηλεκτρονική επικοινωνία. Έτσι μείναμε να μιλάμε σπό Skype μόνο εγώ και η Χαρά. Η Χαρά όλη την ώρα γκρίνιαζε για τη Μαρία. Άρχιζε να εμφανίζεται και άλλη συμπεριφορά της Χαράς ότι είναι μεγάλος παρτάκιας, την οποία δικαιολογούσα τότε. Όποτε μου συνέβαινε κάτι σοβαρό θα έψαχνα εκείνη, να μιλήσω, να ακούσω μια γνώμη, κάτι παρηγορητικό έστω. Δεν είχα πολύ εύκολη ζωή και ήθελα από κάποιον δικό μου άνθρωπο λίγη συμπαράσταση. “Έχω διάβασμα” ή “είναι οι γονείς μου σπίτι”, ήταν οι απαντήσεις που άκουγα πάντα μα πάντα. Είχε διάβασμα, αλλά όλη την ώρα ενεργή στο fb την έβλεπα εγώ. Όταν όμως της συνέβαινε εκείνης κάτι, βόλτα πήγαιναν και οι γονείς και το διάβασμα, μπορούσε μια χαρά να μιλήσει ψιθυριστά κι αν έλεγσ ότι δεν μπορούσα για κάποιο λόγο, κατέβαζε μούτρα.
Ξαναβρισκόμαστε για διακοπές μετά από κάποια χρόνια. Η Χαρά κάνει πάλι σαν κακομαθημένο, είναι προσκολλημένη στη Μαρία κι εμένα ιδιότροπη με ανεβάζει, ιδιότροπη με κατεβάζει, και κανένας άλλος άνθρωπος που γνωρίζω δεν έχει πει τίποτα τέτοιο για μένα ποτέ. Κατά τα άλλα μας εξομολογείται πόσο πολύ μας αγαπάει και τι χάλια που είναι οι Γερμανοί και που 5 πλέον χρόνια στη Γερμανία δεν έχει καταφέρει να κάνει ακόμα φίλους.
Έφυγα ξενερωμένη από εκείνες τις διακοπές μας. Πλέον είχα άλλους φίλους, άλλα προβλήματα και αυτό το πράγμα όλο μου φαινόταν ξένο. Δεν καταλάβαινα όμως τι με ενοχλούσε μέχρι το τελευταίο περιστατικό, που πήγε και για ερώτηση.
Απέκτησα άλλη μια υπέροχη φίλη. Το άλλο μου μισό θα έλεγα. Τα δύο χρόνια που μείναμε εδώ μέχρι να φύγει και αυτή για Γερμανία ήταν πολύ όμορφα και πολύ έντονα και η μια είχε πραγματικά στο πλάι της την άλλη σε κάποιες πολύ δυνατές εμπειρίες που μας στιγμάτισαν και τις δυο. Ο αποχωρισμός αυτός μου κόστισε στ’ αλήθεια, ποτέ μου δεν είχα τέτοια φίλη. Πήγα λοιπόν φέτος να περάσω τα γενέθλια μου μαζί της στη Γερμανία. Είπα και στη Χαρά τι και πώς. Της είπα ότι ήθελα να δω και εκείνη και έκανα πλάνα και προτάσεις για το πως και που θα μπορούσαμε να βρεθούμε. Της πρότεινα να κλείσουμε να μείνουμε ένα βράδυ Βερολίνο που θα ήταν ίση απόσταση κι από τις δύο, δεν ήθελε. Της είπα να έρθει Αμβούργο που θα ήμουν εγώ και θα μπορούσε να μείνει και εκείνη στη φίλη μου, ήταν λέει πολύ μακριά 3 ώρες τραίνο. Αντιπρότεινε να πάω εγώ σ’ αυτή (λες και για μένα δεν ήταν μακριά 3 ώρες τραίνο, λολ). Τεσπα, επειδή εγω πλέον το πολύ το ζάλισμα δεν το αντέχω, είπα να το αφήσουμε φλου.
Η φίλη μου κανόνισε τρεις μέρες να μην δουλεύει που θα είμαι εκεί, τα λεφτά που παίρνει είναι με την ημέρα και τα έχει πολύ ανάγκη στη κατάστασή της, οπότε το να κανόνιζα να φύγω εκείνες τις μέρες θα ήταν υπέρμετρη γαϊδουριά από μέρους μου. Με την άλλη τελικά είπαμε να βρεθούμε Ανόβερο (μισή ώρα από κείνη, 3 από μένα). Το πρωινό που ήταν να ξεκινήσω με επιασε κρίση κολίτιδας και υπέφερα στους πόνους και της είπα ότι 3+3=6 και βάλε και όσες ώρες θα καθόμασταν να τα λέγαμε βγαίνει πάνω από 8ωρο στο δρόμο, κάτι που θα με στρέσαρε υπερβολικά να κάνω και θα μου ήταν τρομερά δυσάρεστο. Ξέρει ότι υποφέρω χρόνια από αυτό το πρόβλημα, αλλά μούτρωσε. Της είπα να πάρω την Ανδρονίκη μαζί μου για βοήθεια, δεν ήθελε λέει, μπορεί να ήταν άβολο μεταξύ τους. Της είπα να έρθει αφού ήταν τόσο σημαντικό να με δει “είναι μακριά”. Της είπα εν τέλει να της στείλω τον καφέ που της είχα φέρει, “βασικά ξέρεις τι, εγώ εσένα ήθελα να δω, δεν με νοιάζει ο καφές, η Ανδρονίκη δεν τον πίνει;”
Δεν της απάντησα. Τότε κατάλαβα. Θυμήθηκα όλα τα περιστατικά τα οποία ανέφερα και τα είδα ως καμπανάκια που δεν άκουγα. 7 χρόνια στη Γερμανία, αδύνατο να μην έχει κάνει ακόμα ούτε ένα φίλο, με δραστηριότητες, δουλειά, σχολείο, πανεπιστήμιο. Απλά αδύνατο. Εδώ άλλαξα εγώ πόσες γνωριμίες και πόσες παρέες όλα αυτά τα χρόνια, που ούτε ο πιο κοινωνικός, ούτε ο πιο συμπαθής άνθρωπος του κόσμους είμαι. Αυτή κι αν ήταν καμπανάρα. Κατάλαβα ότι ήμουν φίλη της επειδή ήμουν ψιλοεντάξει, αλλά επειδή δεν είχε κανέναν άλλον. Μόλις εμφανιζόταν η Μαρία, εγώ σαν να μην υπήρχα. Και δεν της άρεσε που στη ζωή μου προχωρούσα. Δεν της άρεσε που κάθε φορά που με συναντούσε ήθελα να της γνωρίσω καινούριους φίλους. Λες και θα έπρεπε να αρκεστώ στη δική της παρουσία στη ζωή μου, το οποίο μου το είχε πει μέσες άκρες κάποια στιγμή, αλλά δεν το άκουγα. Πικράθηκα. Αλλά νομίζω πως δεν έχω τίποτα άλλο να πω.
Βασικά κατάλαβα πως κανένα από τα προβλήματα που μπορεί να είχα ποτέ από εκείνη δεν ήταν σεβαστό.Με τη δική μου bff -ας την ονομάσουμε Tatiana- κάναμε παρέα από το λύκειο και η φιλία μας αρίθμησε 16 χρόνια. Ήμασταν πολύ δεμένες και περνούσαμε υπέροχα στο σχολείο, στα ξενύχτια και τις εξόδους κατά τη φοιτητική μας ζωή αφού είχαμε περάσει και οι δύο στην -καθολου μυστηριώδη- πόλη της πρωτεύουσας! Και στις χαρές μαζί και στις δυσκολίες η μία για την άλλη ήταν εκεί.
Ωστόσο, μετά από κάποια χρόνια παρέας υπήρχε μια αίσθηση από πλευράς μου ότι όταν μου συνέβαινε κάτι σπουδαίο δεν το χαιρόταν με την καρδιά της, καθώς πάντοτε θα έλεγε κάτι για να υποβαθμίσει την αξία του ή αντίστοιχα, όταν μου συνέβαινε κάτι δυσάρεστο, όχι μόνο δεν ήταν υποστηρικτική αλλά σαν να μου επικοινωνούσε αδιόρατα ότι μου άξιζε να μου συμβεί γιατί στη ζωή “μου είχαν έρθει εύκολα τα πράγματα” παραγνωρίζοντας την προσπάθεια που έχω καταβάλλει για να κατορθώσω τους ακαδημαϊκούς και εργασιακούς μου στόχους. Όμως την αξία μου ως Galina την γνώριζα και την γνωρίζω και έτσι προσπερνούσα τα όποια κακεντρεχή σχόλια της Tatiana.
Από την άλλη, θεωρώ ότι ως φίλη ήμουν υποστηρικτική και ενισχυτική όταν της αναζωπυρώνονταν οι ανασφάλειές της -που τώρα που το καλοσκεφτομαι ήταν απόρροια των στερεοτύπων και πατριαρχικών αντιλήψεων που είχε εσωτερικεύσει. Για παράδειγμα, όταν ο επί χρόνια σύντροφος της και η οικογένειά του την υποβάθμιζε απροκάλυπτα και η αυτοπεποίθηση της Tatianaς έπεφτε στα τάρταρα ήμουν εκεί για της υπενθυμίσω όλα τα θετικά χαρακτηριστικά της και την αξία της ως άνθρωπος!Δεν είχα κάτι να κερδίσω από την Tatiana, νοιαζόμουν για αυτή και ήθελα να είναι χαρούμενη με τον εαυτό της γιατί ήταν φίλη μου.
Παρά το γεγονός ότι αγνοούσα στην πορεία των ετών αρκετούς ανθρώπους από τον περίγυρο που μου εφιστούσαν την προσοχή (τύπου “Πρόσεχε Galina, σαν να σε ζηλεύει η Tatiana” εγώ συνέχιζα ακάθεκτη να στηρίζω -μονόπλευρα- τη φιλία μας. Ώσπου το απαύγασμα της φιλίας επήλθε -spoiler alert: με απατούσε ο πρώην σύζυγός μου και τελείως συγκυριακά τον πέτυχα μαζί με μία κοπέλα εν τω πράττεσθαι- όταν η Tatiana δεν μου στάθηκε σαν την καλύτερη μου φίλη, αλλά σαν μία άγνωστη που την ενδιέφερε το κους κους του πράγματος.
Μόλις είχα βιώσει ένα φοβερά τραυματικό γεγονός, την προδοσία με τα ίδια μου τα μάτια και ενώ τότε καλούμουν να λάβω σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου, την Tatiana την ενδιέφερε να μάθει, όπως επίμονα μου ζητούσε όταν της έλεγα την επόμενη μέρα τι είχε συμβεί, πώς ήταν εκείνη η κοπέλα εμφανισιακά και μου ζητούσε να ψάξουμε να τη βρούμε στο Facebook!!! 😱😱😱
Αυτό συνέβη πριν από αρκετά χρόνια και έκτοτε αφού χώρισα από την έγγαμη σχέση μου, άλλαξα τόπο, εργασιακό περιβάλλον, έκανα πολύ ωραία επαγγελματικά και ακαδημαικά βήματα, ένα ολοκαίνουριο ξεκίνημα στη ζωή μου (που μου βγήκε σε καλό! ❤️) και φυσικά απομακρύνθηκα συν τω χρόνω από την Tatiana χωρίς να δώσω εξηγήσεις!Με τη δικιά μου κολλητή, ας την πούμε Γιάννα, αριθμήσαμε μαζί 7 χρόνια. Όταν την είχα γνωρίσει, ήμουν 15 ετών, μια έφηβη με κατάθλιψη, προβλήματα, καθόλου δημοφιλής στο σχολείο ούσα ”φυτό”, ήσυχη και εσωστρεφής και είχα κακές φίλες που δεν ενδιαφέρονταν για μένα.
Ήταν παραμονές καρναβαλιού λοιπόν, και με μια παρέα κανονίσαμε να βρεθούμε για να πάμε όλοι μαζί να αγοράσουμε στολές. Στην παρέα αυτή γνώρισα τη Γιάννα. Η Γιάννα κι εγώ, γίναμε αυτοκόλλητες από την πρώτη κιόλας μέρα. Ήταν η πρώτη φορά και η τελευταία που γνώρισα ένα άτομο και δέθηκα τόσο πολύ μαζί του από την αρχή κιόλας. Ήταν από αυτά τα δεσίματα, που μόνο αν σταθείς τυχερός μπορεί να το ζήσεις έστω και μία φορά στη ζωή σου. Είχαμε γίνει οι καλύτερες φίλες. Όποτε βγαίναμε, περνάγαμε με τις ώρες ευχάριστα γελώντας, τραγουδώντας, λέγοντας τον πόνο μας κτλ. Ήξερε τα πάντα για μένα κι εγώ ήξερα τα πάντα για αυτή. Και ένιωθα ότι ήταν ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο θα μπορούσα πάντα να στηριχτώ.
Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε, ενηλικιωθήκαμε και η φιλία διόλου δεν φαινόταν να φθείρεται παρόλο που πέρασα σε άλλη πόλη για σπουδές κι εκείνη ξεκίνησε να δουλεύει. Ήμασταν κι οι δυο εσωστρεφείς και ήσυχες οπότε καβγάδες ποτέ δεν είχαμε. Με τον καιρό, άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο διαφορετικές ήμασταν. Η Γιάννα παρόλο που ήταν πάντα πιο πλακατζού, ευχάριστη και χαμογελαστή από μένα, δεν είχε την πυγμή όπως εγώ να κάνει πράγματα για τον εαυτό της και τους άλλους. Ήταν θα έλεγα αφελής, απαισιόδοξη και ενώ έκανε πολλά όνειρα, δεν προσπάθησε ποτέ να τα πραγματοποιησει γιατί δεν πίστεψε ότι θα τα καταφέρει. Ποτέ δεν ταξίδεψε, ποτέ δεν έγινε ηθοποιός όπως ονειρευόταν και όπως φάνηκε, ποτέ δεν πίστεψε τα άτομα που την αγαπούσαν όπως εγώ.
Το τέλος δεν άργησε να έρθει. Ίσα – ίσα, έφτανε μια μικρή αφορμή για να γκρεμιστεί ολόκληρη η φιλία. Τον 7ο χρόνο της φιλίας μας, όταν ήμασταν κι οι δυο 22 ετών, άρχισε να κάνει παρέα με μια πολύ αντιπαθητική συνάδελφό της, ας την πούμε Κωνσταντίνα, 16 χρόνια μεγαλύτερή μας. Άρχισε να τη φέρνει όποτε βγαίναμε μαζί με τις άλλες φίλες μας. Εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα, γενικά νιώθω καλοδεχούμενο κάθε νέο άτομο στις παρέες μου, παρόλο που δεν μου άρεσε η Κωνσταντίνα γενικά σαν χαρακτήρας. Όποτε μίλαγε ήταν σαν να γκάριζε, διέκοπτε συνέχεια εμένα και τις φίλες μου όποτε μιλάγαμε, δεν παρακολουθούσε σχεδόν ποτέ τις συζητήσεις μας και γενικά είχε μια συμπεριφορά πολύ αλλοπρόσαλλη. Τη δε Γιάννα συνεχώς την πρόσβαλλε στολίζοντάς την με κοσμητικά επίθετα ”Είσαι βλαμμένο μωρή” ”Δεν έχεις καθόλου μυαλό στο κρανίο σου.” ”Στη δουλειά της η Γιάννα τίποτα δεν κάνει ποτέ σωστά. Εγώ πρέπει να της τα δείχνω όλα.” και άλλα τέτοια ωραία. Για να γίνει ακόμα χειρότερο, τη χτύπαγε κιόλας κάποιες φορές υποτείθεται ”για πλάκα”. Η Γιάννα παρόλα αυτά δεν αντιδρούσε παρόλο που κι εγώ της έλεγα ότι η συμπεριφορές της νέας της φίλης είναι πολύ άσχημες. Ίσα ίσα τη δικαιολογούσε κιόλας.
Η Κωνσταντίνα λοιπόν, τα ‘χε με έναν στην ηλικία της ο οποίος ήταν με χαρτί από ψυχίατρο και πρώην ναρκομανής και εγκληματίας. Η Γιάννα τον είχε γνωρίσει από κοντά. Τον έφερνε πολλές φορές η Κωνσταντίνα μαζί τους όταν βγαίνανε για καφέ οι δυο τους. Μια μέρα μου εμπιστεύτηκε ότι ο γκόμενος της Κωνσταντίνας, της επιτέθηκε σεξουαλικά κι όχι μόνο μία φορά και μάλιστα μπροστά στην Κωνσταντίνα η οποία γέλαγε και νόμιζε ότι ήταν πλάκα. Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Τη συμβούλεψα απλά ότι αυτό είναι απαράδεκτο κι αφού θέλει να συνεχίσει να κάνει παρέα με αυτή τη ”φίλη”, τότε τουλάχιστον να μην φέρνει τον γκόμενο.
Πέρασε 1 χρόνος. Η Κωνσταντίνα γινόταν όλο και πιο επιθετική απέναντι σε μένα και σε μια άλλη φίλη μου και χωρίς να ξέρουμε το γιατί, πέταγε προσβολές για τις σχολές μας, τα ταξίδια μας και όλα όσα γενικά αυτή δεν είχε ποτέ στη ζωή της. Η κολλητή μου φυσικά μούγγα. Μια μέρα, απλά ήρθε η Γιάννα και μας είπε ότι δεν γίνεται να πηγαίνουμε πια βόλτες και παραλίες μαζί και ότι πρέπει να αραιώσουμε. Όταν την ρωτήσαμε γιατί, μας είπε ότι η Κωσταντίνα δεν έχει χώρο στο αμάξι της (κάποιες φορές μας πήγαινε η Κωνσταντίνα κάπου με το αμάξι της αλλά πολύ λίγες φορές και μάλιστα της δίναμε και τα λεφτά για την βενζίνη κερνώντας την κάτι αφού δεν δεχόταν μετρητά) Εγώ φυσικά και η άλλη η φίλη μου αυτά δεν τα πιστέψαμε αλλά δεν μας πολυένοιαζε κιόλας που δεν θα ξαναβλέπαμε την αντιπαθητική κλώσσα.
Οι μέρες περάσανε μετά από την τελευταία συνάντηση και η κολλητή μου δεν έδινε σημάδια ζωής. Ούτε ένα μήνυμα. Της έστελνα να κανονίσουμε για καφέ και μου έλεγε συνέχεια ότι δεν μπορεί. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Πέρασαν 3 βδομάδες χωρίς καν να μου πει λέξη.
Μετά το πέρασμα των 3 βδομάδων, μου στέλνει μήνυμα να βγούμε αυτή, εγώ και η άλλη μας η φίλη ας την πούμε Μαρία. Ήμουν έτοιμη λοιπόν να της μιλήσω ανοιχτά όπως και έκανα. Η Μαρία πιο ψύχραιμη και διαλλακτική αφού έμεναν στην ίδια πόλη και δεν της έκανε εντύπωση η συμπεριφορά της, εγώ πιο εκνευρισμένη και απογοητευμένη αφού γύρισα ξανά από την πόλη που σπούδαζα και δεν περίμενα με τίποτα η κολλητή μου να με αντιμετωπίσει έτσι ψυχρά. Μετά από λίγη πίεση, τελικά μας είπε τί έγινε. Ότι η Κωνσταντίνα από την αρχή που μας είχε γνωρίσει εμένα και τη Μαρία μας αντιπάθησε και όλο μας έκραζε πίσω από την πλάτη μας και έλεγε πράγματα τύπου ”Εγώ αυτές τις λεφτούδες δεν τις πάω καθόλου.΄΄ ΄΄Τί δουλειά έχεις εσύ Γιάννα να βγαίνεις έξω με αυτές τις ψωνισμένες; Με εμένα έχεις πιο πολλά κοινά κι αναρωτιέμαι πως τις κάνεις παρέα!” ”Εγώ ποτέ δεν είχα λεφτά να σπουδάσω και να κάνω ταξίδια. Από μικρή δούλευα όπως εσύ. Αυτές οι κακομαθημένες γιατί να τα έχουν όλα στο πιάτο στα 20 τους;” Έπαθα σοκ όταν τα άκουσα όλα αυτά. Της λέω ”Γιάννα τόσο καιρό δηλαδή μας έθαβες μαζί με την Κωνσταντίνα. Γιατί δεν είναι δυνατό τόσο καιρό να μίλαγε έτσι απαίσια για μας χωρίς να της έχουμε κάνει κάτι κι εσύ να μην είπες κουβέντα! Ποτέ δεν μιλήσαμε για λεφτά, ποτέ δεν παινευτήκαμε για τίποτα, ποτέ δεν συγκρίναμε τις εαυτές μας με κανέναν. Αν σε ενοχλεί κάτι, πες μας τί σου κάναμε!΄΄ Η Γιάννα κατέβασε το κεφάλι και φάνηκε να στενοχωριέται ”Δεν μου κάνατε τίποτα. Απλά προτιμάω να τα έχω καλά με την Κωνσταντίνα γιατί εσύ έτσι κι αλλιώς δεν μένεις πια σε αυτή την πόλη, θα φύγετε και στο εξωτερικό εσύ και η Μαρία και εμένα τί θα μου μείνει; Θέλω να είμαι φίλη με την Κωνσταντίνα γιατί έχει και το αμαξί και μπορώ να πηγαίνω και σε άλλα μέρη λίγο πιο μακριά από αυτή την πόλη, είμαστε και στον ίδιο επαγγελματικό χώρο. Κι η Κωνσταντίνα δεν σας θέλει πια, είπε ότι αρκετά σας ανεχτηκε και ότι αν σας ξαναδεί στο δρόμο θα σας ξεμαλλιάσει οπότε πρέπει να αρχίσουμε να ξεκόβουμε.” Δεν πίστευα στα αυτιά μου… ”Γιάννα τί είναι αυτά που λες; Η Κωνσταντίνα είναι ένας πολύ κακός άνθρωπος! Σου μιλάει άσχημα, μας ζηλεύει, είναι μια κατίνα! Είμαστε κολλητές 7 χρόνια και πας να χαλάσεις τη φιλία μας για αυτήν;;;” Η Γιάννα κατέβασε το κεφάλι και είπε για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια ”Δεν υπάρχει αληθινή φιλία. Δεν είμαστε κολλητές. ΌΛοι το συμφέρον μας κοιτάμε. Δεν θέλω άλλο να το συζητάμε. Βγήκαμε για να πιούμε έναν καφέ.”
Μετά από αυτή τη συνάντηση, αρχίσαμε να αραιώνουμε πολύ γρήγορα. Πριν σταματήσουμε να μιλάμε τελείως, εγώ πήγα στα γενέθλιά της και μάλιστα της είχα πάρει ένα πολύ όμορφο δώρο αυτό ακριβώς που ήθελε, όπως πάντα, γιατί ακόμα ήθελα να πιστεύω ότι είναι κολλητή μου. Μετά από λίγες μέρες όταν εγώ είχα γιορτή και κάλεσα όλες τις φίλες μου για ποτό, αυτή δεν μου πήρε τίποτα. Λίγες μέρες μετά, απλά μου έδωσε ένα μπλουζάκι που πάνω έγραφε τιμή 2 ευρώ και ούτε που μου έκανε και μου είπε ”Πάρτο. Στο πήρα έτσι για να μη νιώθω άσχημα που δεν σου πήρα τίποτα αφού με κέρασες για τη γιορτή σου.” Εκεί κατάλαβα πως η Γιάννα ποτέ δεν εκτίμησε πραγματικά τη φιλία μου και ποτέ δεν έκανε όσα έκανε επειδή το ήθελε αλλά από υποχρέωση. Εγώ της έδινα απλόχερα τη φιλία και τη στήριξή μου πάντα και όποτε την χρειαζόταν κι αυτή έκανε το ίδιο από υποχρέωση. Κατάλαβα πόσο διαφορετικοί ως άνθρωποι ήμασταν κι αποφάσισα να την διαγράψω από παντού και να κόψω τελείως τις επαφές.
Πέρασαν 2 χρόνια από τότε. Δεν θυμώνω πλέον για τα άσχημα γιατί είχαμε τόσο όμορφες αναμνήσεις που αυτές υπερτερούν. Ίσως αν με ξαναέπαιρνε τηλέφωνο ή μου έστελνε μήνυμα, να της μίλαγα και να ξαναβγαίναμε για καφέ για χάρη αυτών των αναμνήσεων. Ξέρω όμως, πως τίποτα δεν πρόκειται πια να είναι όπως παλιά.
Πώς αποφασίζω να λήξω μια φιλία ετών: βρίσκομαι σε μια φάση αυτοκριτικής και αρχικά ρίχνω μεγάλη ευθύνη στον εαυτό μου για τη στασιμότητα που είχα και δεν προσπαθούσα για αναζήτηση πιο κατάλληλων και ταιριαστών φίλων και που έμενα για καιρό σε φιλίες και δεν επικοινωνούσα τις ανάγκες μου μέσα σ’ αυτές. Και έπαιζα ρόλο φαναρτζούς ή ακόλουθου ή μουγγής. Άρα, νούμερο ένα, φταίω. Είναι ότι συνειδητοποιείς ότι καταστάσεις που είχες με ανθρώπους γύρω σου λόγω συνήθειας, δε λειτουργούν πια.
Η παλιά “φίλη” που αφού έκανε σχέση σε έκανε πέρα γιατί έχει κόμπλεξ… μη της φας το γκόμενο(;), εσύ νόμιζες σαν αγαθό ότι είχατε φιλική σχέση αλλά τελικά ήταν μια φούσκα που έκανε τον κύκλο της. Τελικά μάλλον δεν υπήρχε ποτέ φιλία, ήταν μέχρι να “τον φάμε”… “φίλη μου”. Η “φίλη” – πριγκίπισσα που βαρέθηκες την παρέα μαζί της γιατί δεν θέλει να κάνει τίποτα να εξελιχτεί, κλαίγεται για τον ίδιο άντρα που την “γράφει” ή την θέλει μόνο για σεξ – αυτή η φίλη δεν μας είπε ποτέ τι ήθελε στο σεξ – ταυτόχρονα η ίδια “θέλει σχέση” με το καλημέρα σας και το μόνο ενδιαφέρον που έχει είναι να χλαπακιάζει πάστες από το ζαχαροπλαστείο, να πηγαίνει να κάνει τα νύχια της (μια χαρά βέβαια, δε λέω!), αλλά όχι άλλους προβληματισμούς, να σε μιζεριάσει με έναν ακόμα καφέ. Όχι “φίλη μου”. Η “φίλη” που είχε λεφτά να πάει ταξίδια με τον γκόμενο αλλά για σένα δεν έχει λεφτά να πάτε μια βόλτα μαζί, που δεν θα σου κάνει το χατίρι, που είναι μόνο για την πάρτη της. Ο “φίλος” που ενώ τον συμπάθησες και ήταν οκ παιδί, δεν μπορεί να σε εξελίξει σε τίποτα, που έχει ψυχολογικά προβλήματα που δεν μπορεί να ξεπεράσει, που δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό και εσύ απλά κουράστηκες με τους χ και ψ που δεν μπορούν. Και δεν είσαι η μητέρα Τερέζα κανενός.
Έχω μείνει σε κάτι τέτοιες ληγμένες καταστάσεις. Κόβεις παρτίδες, απομακρύνεσαι. Αλλά από δω και πέρα θα επικοινωνώ καλύτερα την ενόχλησή μου, την ανάγκη μου, τη σκέψη μου, όχι να προσβάλλω τον άλλο άνθρωπο,αλλά επειδή ο χρόνος δεν είναι ατέλειωτος, και δεν είσαι ο ψυχολόγος του καθένα τελικά. Και τζάμπα. Που δεν μπορεί, δεν θέλει. Έχω νιώσει απογοήτευση αλλά ήταν και είναι πρώτα δική μου ευθύνη και το πόσο χρόνο μένω σε κάτι που δεν μου ταιριάζει, και είναι δική μου ευθύνη να καταλαβαίνω αυτά που μου ταιριάζουν που θα τα βρίσκω καλύτερα, σε ποιες γεωγραφικές συντεταγμένες, σε ποια μέρη, σε ποιους χώρους. Για να μην κλαίγομαι για την χ και ψ κατάσταση. Δυστυχώς δεν μας το μαθαίνουν αυτό. Ή απλά δε σε κόβει να το καταλάβεις.
Και να μην έχουμε ενοχές, να μιλάμε. Να πούμε πού μας αδίκησαν. Να λήξω μια φιλία αλλά να πω στα ίσια τι με χάλασε, τι θεωρώ απαράδεκτο. Κι ας σε κράξουν και σένα. Τουλάχιστον να επικοινωνήσετε τι σας χαλάει. Μην τρως χρόνο. Κι ας μείνουν όσοι αξίζουν ή μπορούν. Φιλία ναι, μητέρα Τερέζα όχι. Και βασικά εγώ φταίω.Νομίζω πως Εδώ δεν υπάρχουν διλήμματα όταν η κατάσταση αποδεικνύει πως δεν έχεις αληθινούς φίλους, αλλά μόνο έχεις παρέα για να πίνεις τον καφέ και να ανταλλάσσεις δυο – τρεις κουβέντες καθαρά για να μην είσαι μόνη
Δεν ξέρω, εγώ είμαι ο άνθρωπος που θα τα κάνει όλα για τα άτομα που αγαπάει, όλα μα όλα, χωρίς να λογαριάσει τίποτα. Αν όμως αυτά τα άτομα μου φερθούν με τρόπο που εγώ δεν θα τους φερόμουν ποτέ, ξενερώνω (ειλικρινά, αυτό ακριβώς το ρήμα ταιριάζει) τόσο άσχημα που διαγράφονται απ’ το κεφάλι μου, έπειτα από μια περίοδο θυμού και μια περίοδο θλίψης. Και μετά απλά δεν μπορώ να τα ξαναδώ με τον ίδιο τρόπο. Αν είναι φίλ@ από πάντα, απ’ το δημοτικό, πιθανότατα θα διατηρήσω τυπικές σχέσεις, όχι για το θεαθήναι, αλλά επειδή θα θέλω όντως να ξέρω πως είναι καλά, πιθανότατα θα προσφέρω τη βοήθειά μου αν την χρειαστούν σε πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο (δεν θα κάνω τα πάντα όπως θα έκανα παλιότερα) αλλά δεν θα υπάρχει απεριόριστη αγάπη πλέον στην καρδιά μου γι’ αυτά. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, σα να γίνονται άχρωμα μπροστά στα μάτια μου και να παύω να νιώθω κάτι έντονο. Αλλά, ταυτόχρονα, εξακολουθώ να τα νοιάζομαι και να θέλω να είναι καλά. Χωρίς να με επηρεάζουν, όμως, πλέον, ούτε το τι λένε ούτε το τι δεν λένε.
Με άτομα που δεν μας δένει κάτι τόσο βαθύ, αν μου φερθούν πολύ άσχημα, ξεκόβω τσακ-μπαμ και δεν κοιτάζω πίσω. Να είναι καλά, να περνάν πάντα καλά αλλά μακριά από μας.
Όταν ανακαλύπτεις οτι σου ζήτησε ένα σεβαστό ποσό αρκετών χιλιάδων ευρώ με ύποπτο και χειριστικό τρόπο, εμπλέκοντας κάμποσα ψέμματα στην ιστορία που σου σέρβιρε.
Για την ιστορία, δεν το έδωσα, μου βρωμισε εξ’ αρχής ο τρόπος που ζητήθηκαν και ο σκοπός που μου πλασαρε. Αλλιώς θα με γράφανε οι εφημερίδες, δε θα έγραφα στο αμπα.
Εννοείται ότι είχαν προηγηθεί πολλά μικρά και όχι μικρά περιστατικά πριν.Όταν η άνιση δυναμική της σχέσης έφτασε σε σημείο να με πληγώσει. Σε μια σχέση με αγαπημένη φίλη (της ωριμότητας) είχα δεχτεί ότι η δυναμική της σχέσης ήταν σε γενικές γραμμές αυτή: εκείνη μιλούσε, εγώ άκουγα και συζητούσα ό,τι την απασχολούσε ή απολάμβανα τις ιστορίες και τις γνώσεις της – και σε μικρότερο βαθμό συζητούσμε και τα δικά μου ζητήματα. Όμως κάποια στιγμή είχα μια αποβολή. Της το είπα στο τηλέφωνο, μου απάντησε ότι ίσως είχε έρθει πια η ώρα να πάρουμε ένα σκυλάκι. Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε μετά από αυτό είχε ένα πιεστικό επαγγελματικό ζήτημα που την απασχολούσε και ήθελε τη γνώμη μου – το συζήτησα επί μιάμιση ώρα, τόση είχα. Φύγαμε βιαστικά για να προλάβω τη δουλειά που είχα στη συνέχεια. Σ’ αυτή τη μιάμιση ώρα δεν με ρώτησε καν πώς νιώθω σ’ αυτή τη φάση, τι σκέφτομαι για το μέλλον, τίποτα. Δεν της το κουβέντιασα ποτέ, ίσως κακώς, αλλά ένιωθα πολύ ευάλωτη για να το κάνω. Στα δυο χρόνια που ακολούθησαν σταδιακά απλώς απομακρύνθηκα, κρύωσε η καρδιά μου.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
