Τοποθέτηση ετικέτας: , , ,

Επισκόπηση 9 δημοσιεύσεων - 1 έως 9 (από 9 συνολικά)
  • Συντάκτης
    Δημοσιεύσεις
  • #44790

    EM
    Συμμετέχων

    Γεια σας, ένοιωσα σήμερα την ανάγκη να ξεκινήσω αυτή τη συζήτηση γιατί βιώνω μια τέτοια κατάσταση και οποιαδήποτε ανταλλαγή γνώσης και πληροφορίας πιστεύω ότι θα με βοηθούσε, εμένα, και άλλους που ζουν το ίδιο. Εγώ ζω στη Θεσσαλονίκη, η μητέρα μου σε κοντινή επαρχιακή πόλη. Ο πατέρας μου έχει φύγει από τη ζωή πριν χρόνια. Η μητέρα μου, 73 ετών, τα τελευταία 5 χρόνια παρουσίαζει σταδιακή πτώση των γνωστικών λειτουργιών. Από την αρχή αρνήθηκε να δει γιατρό και γενικά πάντα απέφευγε τους γιατρούς. Τελευταία, έχει χειροτερεψει πολύ, με διάφορα ξεσπάσματα και εμμονές που έχει, προκαλεί επεισόδια σε γνωστούς και αγνώστους. Κατά τα άλλα αυτοεξυπηρετείται, μαγειρεύει κλπ. Αλλά είναι συνέχεια θυμωμένη. Σκέφτομαι ότι πιθανόν είναι ώρα να μπει σε κάποιον οίκο ευγηρίας. Έχετε κάποια σχετική εμπειρία; Πώς γίνεται η μετάβαση; Πώς είναι μετά;

    #45005

    Φούστα Κλαρωτή
    Συμμετέχων

    Πριν 2-3 μήνες αναγκαστήκαμε να μπει ο πεθερός μου σε οίκο ευγηρίας γιατί είχε καταπέσει πάρα πολύ σωματικά και πνευματικά και δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί. Μεταξύ άλλων λόγων που δεν είναι της παρούσης, το να έχει κάποια κυρία για βοήθεια στο σπίτι δεν μπορούσε να γίνει γιατί ένα άτομο μόνο του δεν μπορεί να τον σηκώσει. Το θέμα είναι ότι και ο ίδιος το ήθελε, γιατί του αρέσει να έχει παρέα και να βλέπει κόσμο. Και πλέον νιώθει πιο ασφαλής, γιατί κάποια μικρά θέματα υγείας που προέκυψαν μπόρεσαν να αντιμετωπιστούν άμεσα από τον εκεί γιατρό. Δε σου κρύβω ότι το κόστος είναι μεγάλο και ευτυχώς που έχει καλή σύνταξη, η οποία φεύγει ολόκληρη εκεί. Η μητέρα σου φαντάζομαι δεν παραδέχεται ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Εχετε συζητήσει πώς σκέφτεται το μέλλον, πόσο συχνά θα μπορείς να πηγαίνεις να τη βλέπεις ; Αν μπει σε οίκο ευγηρίας, θα μπορούσε πχ να μένει μαζί σου κάποια σκ για να αλλάζει λίγο παραστάσεις; Δυστυχώς – και φέτος το συνειδητοποίησα σε όλο του μεγαλείο – σε τέτοιες ηλικίες η κατάπτωση είναι από τη μια μέρα στην άλλη. Καλό θα ήταν να αρχίσεις κι εσύ να σκέφτεσαι εναλλακτικές και να κάνετε κάποιες κουβέντες μαζί της. Θα σου πρότεινα να μιλήσεις και με κάποιο σύλλογο φροντιστών ανθρώπων με άνοια, μήπως μπορούν να σε κατατοπίσουν καλύτερα.

    #45051

    BabyDoll
    Συμμετέχων

    Ο παππούς του φίλου μου παρουσίασε πριν δύο τρια χρόνια άνοια η οποία τον τελευταίο χρόνο χειροτέρεψε. Δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί αλλά επειδή η γιαγιά είναι καλά τον φρόντιζε αυτή. Βοήθεια στο σπίτι δεν ήθελαν γιατί δεν εμπιστεύονταν ξένο άνθρωπο στο σπίτι τους. Το δοκίμασαν για λίγο αλλά συνέχισαν να μην θέλουν. Επειδή η γιαγιά είχε φτάσει στα όριά της και δεν μπορούσε πλέον να φροντίζει έναν άντρα που είχε μετατραπεί σε παιδί και ήθελε βοήθεια για τα πάντα αποφάσισαν να μπουν και οι δύο σε οίκο ευγηρίας. Η γιαγιά αυτοεξυπηρετείται βέβαια αλλά δεν ήθελαν να χωριστούν και ήταν το καλύτερο που έκαναν. Πλέον είναι ήρεμοι και οι δύο, τους αρέσει εκεί γιατί έχουν παρέα, κάνουν δραστηριότητες με άλλα άτομα της ηλικίας τους και έχουν συνεχή φροντίδα. Το κόστος είναι υψηλό βέβαια αλλά άλλη λύση δεν υπήρχε. Η άνοια είναι ύπουλη ασθένεια κι από τη μια μέρα στην άλλη μπορεί να χειροτερέψει (ο παππούς του φίλου μου πχ άρχισε ξαφνικά να ζητά τα κλειδιά του αμαξιού του και να προσπαθεί να φύγει μόνος απ το σπίτι). Μίλα με την μητέρα σου κι εξήγησέ της οτι δεν την εγκαταλείπεις γιατί ξέρω οτι ακόμα υπάρχει ταμπού γύρω απ τους οίκους ευγηρίας.

    #48790

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Ρε παιδιά, δώστε μου τα φώτα σας γιατί θα σκάσω, δεν μπορώ.
    Το πρόβλημα είναι η γιαγιά μου, που έχει μετατραπεί σε τέρας και δυναστεύει τους μόνους ανθρώπους που τη νοιάζονται και τη φροντίζουν στον κόσμο, την κόρη της (μαμά μου) και τον πατέρα μου. Εχει κάποια γεροντική άνοια που επιδεινώνεται σιγά σιγά, αφού είναι 91 χρονών.
    Πέρα από τις προσβολές και τις συκοφαντίες πχ η μάνα σου είναι συμφεροντολόγα, τα κάνει όλα για τα λεφτά (ας γελάσω, σιγά να μην καθόταν άνθρωπος να τραβάει τα πάνδεινα για μερικά κατοστάρικα-που κι αυτά φεύγουν στις πάνες), και ότι άλλη προσβολή μπορείτε να φανταστείτε, της κάνει απίστευτο ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που η μαμά μου κάνει κάτι άλλο εκτός από να ασχολείτε μαζί της, πχ όταν πάει για κανά καφέ, ή όταν κάνει babysitting στα εγγονάκια της.
    Τώρα, η μαμά μου ετοιμαζόταν να ρθει σε μένα στο εξωτερικό για κανά μήνα, που ετοιμάζομαι να γεννήσω. Ε, λοιπόν, στην ιδέα του ότι η μαμά μου θα φύγει και θα προσλάβει κάποιον να την προσέχει, έχουμε σήριαλ. Εχει προσβάλλει όλες τις υποψήφιες caretaker, εχει μηχανωραφήσει εναντίον του πατέρα μου (λέγοντας στη μάνα μου ότι όταν δεν είναι αυτή σπίτι, της φωνάζει και τη διώχνει-ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ) και το κυριότερο-αρνείται να φάει και να πάρει τα χάπια της.
    Τι πρέπει να κάνει δηλαδή η μάνα μου; Γεροκομείο; Να την αφήσει να πεθάνει από ασιτία; Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να φέρετε τόσο εγωιστικά; Νομίζω η μάνα μου έχει πληγωθεί ανεπανόρθωτα από την συμπεριφορά της.

    #48798

    EM
    Συμμετέχων

    Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας. Σας γράφω την εξέλιξη της δικής μου περίπτωσης. Αφού επισκέφθηκα ψυχίατρο, τόσο για να με συμβουλεύσει για ιατρικά θέματα όσο και για να με βοηθήσει ψυχολογικά, αφιέρωσα ένα Σαββατοκύριακο μαζί της προσπαθώντας να την πείσω να κάνει μια ένεση η οποία θα γίνεται μια φορά το μήνα. Τελικά τα κατάφερα οπότε τώρα παίρνει αγωγή και είναι πάρα πολύ ήρεμη. Ακόμα δεν ξέρω αν θα μπει σε οίκο ευγηρίας, δεν είναι απαραίτητο και επίσης τώρα με τα φάρμακα είναι απολύτως συνεννοήσιμη. Κάνω την έρευνα μου ώστε να προετοιμαστώ. Velay πιστεύω ότι και η δική σου γιαγιά χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή ώστε να είναι πιο διαχειρίσιμη.

    #54123

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Γεια σας! Τώρα είδα την συζήτηση. Παρόμοια φάση με τη γιαγιά μου στο χωριό, με έναν παππού που δυστυχώς μας άφησε πριν κάτι μήνες, λόγω επιβαρυμένης υγείας. Λεφτά για οίκο ευγηρίας δεν υπήρχαν. Μιλάμε για μια γυναίκα υπέροχη, δοτική, που έπλενε 2 φορές τα πιάτα και έτριζε από καθαριότητα και η ίδια. Σταμάτησε να πλένεται, σταμάτησε να μαγειρεύει (που ήταν απαραίτητο για τον παππού που έπαιρνε 1 σακούλα φάρμακα) και όταν είχε φαγητό ξεχνούσε να φάει. Φυσικά αρνιόταν πεισματικά οποιαδήποτε αγωγή ή βοήθεια στο σπίτι. Πήραμε (βασικά τα παιδιά της, όχι εγώ, απέχω από το θέμα γιατί μου προκαλεί ψυχική φθορά) γυναίκα να δίνει φαγητό και τα φάρμακα στον παππού στην οποία επιτέθηκε (!) σε κρίση ζήλιας και φυσικά παρομοίως κανείς δεν δέχτηκε να κάτσει στη θέση, πάντα τους έδιωχνε.
    Κατάλαβαν οι δικοί μου (πατέρας και θεία) ότι δεν είναι το ίδιο άτομο που ξέρανε, δεν είναι πλέον η μάνα που τους μεγάλωσε.Πολλές φωνές και πολλοί παραλογισμοί (να λέει στην κόρη της ότι είναι εκεί να της φάει το σπίτι), δεν μιλούσε- ούρλιαζε, δεν περπατούσε – έτρεχε.
    Όπως ανέφερα, αγωγή αρνιόταν πεισματικά, συνεπώς και γιατρό. Οπότε έγινε το εξής: Η θεία φώναξε νευρολόγο στο σπίτι σαν φίλη της για καφέ, η οποία έκανε μία διάγνωση και της έδωσε κάτι αόρατες και άοσμες σταγόνες στον καφέ/ χυμό της στα κρυφά κάθε πρωί. Δεν λύθηκαν όλα δια μαγείας, αλλά ηρέμησε κάπως αυτό το μέτωπο.Η κατάσταση είναι πιο διαχειρίσιμη και αποφεύχθηκαν τα χειρότερα για εκείνη και τους οικείους της. Και βοήθεια δέχτηκε στο σπίτι για τον παππού, η γκρίνια ακόμα υπάρχει και τώρα που είναι μόνη ακόμα δέχεται βοήθεια στο σπίτι.
    Αυτό λειτούργησε στην περίπτωσή μας. Αν εμπλέκονται χρήματα εννοείται δικαστική συμπαράσταση είναι μονόδρομος…
    Καλή δύναμη σε όλες!

    #56334

    Louk Ritia
    Συμμετέχων

    Η άνοια είναι ύπουλο πράγμα, όπως και όλες αυτές οι σοβαρές ασθένειες που κάνουν τον πάσχοντα να χάνει την αξιοπρέπειά του. Το έζησα με τον παππού μου πριν μερικά χρόνια, έφυγε τελικά το 2014, ο εγκέφαλος δεν έδινε καν εντολή να καταπιεί. Η πολυαγαπημένη μου γιαγιά κοντά 90 τώρα, έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια κάποιες εμμονές και τα πρώτα συμπτώματα άνοιας τα οποία μέρα με τη μέρα εξελίσσονται ραγδαία. Δε θέλω να ξαναζήσω το ίδιο κι όταν βλέπω τις καταστάσεις να επαναλαμβάνονται, τα χάνω. Καλό κουράγιο σε όλες και όλους που έχουν έναν τέτοιο άνθρωπο κοντά τους. Υπομονή, πολλή υπομονή.

    #56513

    κουκουρούκου
    Συμμετέχων

    Είχαμε υπόνοιες για άνοια με τη δική μου γιαγιά ένα χρόνο πριν, αλλα ποτέ δεν διαγνώστηκε επισημα. Δυστυχώς λόγω διαφόρων συνθηκών, καθώς και άλλων προβλημάτων υγείας της, αναγκαστηκαμε να καταφυγουμε στη λύση του οίκου ευγηρίας. Ήταν πάρα πολύ επίπονη διαδικασία και ακόμα με πονάει το ποσό δεν ήθελε να πάει εκει. Δυστυχώς δεν νομίζω πως έλαβε εκεί την περιποίηση που χρειαζόταν, παρά το μεγάλο ποσό που πλήρωνε (όλη της η σύνταξη συν έξτρα έξοδα των δικών μου για γιατρούς κλπ). Μετά από μερικούς μήνες κόλλησε κάποια ίωση και δυστυχώς δεν κατάφερε ποτέ να επανέλθει. Στην περίπτωση μας, το γηροκομείο ήταν δυστυχώς μονόδρομος. Αν δεν υπάρχει άλλη επιλογή, θα συμβουλευα να πάρεις αρκετό χρόνο να βρεις το σωστό μέρος και να ερευνήσεις ακριβώς τις παροχες και τις συνθήκες. Καλή δύναμη και εύχομαι όλα να πάνε καλά.

    #56619

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Καταρχήν να ευχηθώ ψυχραιμία και κουράγιο σε όσες και όσους έχουμε κοντά μας άνθρωπο με κάποιας μορφής άνοια. Εμείς έχουμε τον πεθερό μου. Αυτά που μπορώ να πω είναι :

    – δεν το περνάς μόνο εσύ. Από τη στιγμή που αρχίσαμε να το κουβεντιάζουμε με φίλους βρήκαμε πολύτιμη βοήθεια, από πληροφορίες μέχρι ανακούφιση κι ακόμα και γέλια με τις σουρεάλ καταστάσεις που ζούμε κάποιες φορές.

    – η άρνηση των οίκων είναι μεγάλο εμπόδιο. Η γυναίκα του πεθερού μου αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα. Άρα οι περισσότερες αντιδράσεις της είναι λανθασμένες και τον μπερδεύει αντί να τον ανακουφίζει.

    – ο άνθρωπός σου δεν είναι πια ο ίδιος. Μοιάζει αλλά δεν είναι. Η συνειδητοποίηση βοηθήσει όσο τίποτα άλλο. Αν ρωτάει 20 φορές το ίδιο πράγμα, δεν φταίει, δεν σε κοροϊδεύει, δεν έχει νόημα να θυμώσεις. Απαντάς σαν να είναι η πρώτη φορά.

    – τα ελαττώματα του άρρωστου γίνονται χειρότερα. Ο πεθερός ήταν πάντα στρυφνός, αυστηρός άνθρωπος. Ε, τώρα έχει ξεφύγει. Το λέω γιατί αν κάποιο ελάττωμα σε είχε ήδη βγάλει από τα ρούχα σου όταν ο άνθρωπος ήταν καλά τότε μπορεί να έχεις ακόμα λιγότερη υπομονή. Δυστυχώς, τώρα είναι που χρειάζεται η υπομονή του ζεν μάστερ.

    – δεν πειράζει να πεις και κανένα ψεματάκι. Ο δικός μας έφαγε πρόσφατα μια φρίκη για τα οικονομικά. Ρώταγε με μανία αν υπάρχουν αρκετά χρήματα. Ναι, ναι, ναι με καθησυχαστικό ύφος ακόμα κι αν η πραγματική απάντηση είναι να θες να φας τα νύχια σου από το άγχος.

    – δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Τον έχουμε πετύχει σε διαύγεια που σχεδόν δεν καταλαβαιναμε πως έχει κάτι. Άλλες φορές μπορεί να μας τρελάνει.

    – θέλει γλύκα και τρυφερότητα. Ο δικός μας αγχώνεται και γίνεται καχύποπτος. Όπως είπα, ήταν ήδη δύσκολος οπότε τώρα είναι ζόρικο το πράγμα. Συνήθως ανακουφίζεται με τον ήρεμο τόνο φωνής. Δεν εννοώ συγκατάβαση αλλά ειλικρινή γλύκα, όσο μπορείς και όσο αντέχεις.

    Αγωνιστικούς χαιρετισμούς και εδώ είμαστε για να βοηθάμε αλλήλους.

Επισκόπηση 9 δημοσιεύσεων - 1 έως 9 (από 9 συνολικά)

Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.