- Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
@sofi πόσο χαίρομαι που εγραψες εδώ. Αυτά που περιγράφεις είναι απελπιστικά και είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό και ελπιδοφόρο που είσαι σε τόσο καλή θέση. Δυστυχώς δεν έχω καμιά ιδέα για τα νομικά. Απ’ό,τι εχω καταλάβει κι απ’αυτα που έγραψαν κι οι ο κοπέλες εδώ, ο γενικός βασικός κανόνας είναι να συμβουλεύεσαι δικηγόρο πριν οτιδήποτε και να είσαι σίγουρη για τ@ δικηγόρο σου. Απ’ό,τι κατάλαβα έχεις ήδη δικηγόρο;
@Λουκρητι@, ευχαριστώ τόσο πολύ που βρήκες το κουράγιο να τα γράψεις, το εκτιμώ τόσο πολύ. Χαίρομαι πολύ που θα πας σε ψυχολόγο, ακούγεται σαν να το χρειάζεσαι, σαν να είσαι σε burn out. Ελπίζω να ξεκινήσεις πολύ σύντομα. Για τα δικά μου, έχεις δίκιο, δεν είναι εύκολο να αλλάξει μια κατάσταση παγιωμένη χρόνια. Και δεν μιλάω καν για τη συμπεριφορά του συζύγου…αυτός κάνει μια ειλικρινή προσπάθεια, αλλου τα καταφερνει λιγότερο αλλου περισσότερο αλλά αυτό που βλέπω όσο περνάνε οι μέρες είναι ότι όντως εγώ δεν μπορώ να νιώσω κάτι παραπάνω από ανακούφιση που επιτέλους δεν ζω φοβισμένη και μίζερη. Χαίρομαι που περνάει χρόνο μαζί μας, με το παιδί βασικά, γιατί αυτή είναι η άποψή μου για το τι συνιστά ποιότητα (οικογενειακής) ζωής, αλλά δεν ξεγελαω κανέναν ότι δεν νιώθω αυτά που θα «έπρεπε» απέναντι σε σύντροφο. Δεν είμαι στην Ελλάδα, παρεμπιπτόντως, αλλά νομίζω ότι τελικά είναι αυτό που λες- είναι κυρίως θέμα ζυμώσεων μέσα στο μυαλό μου και οι συνθήκες τις οποίες πιπιλίζω και χρησιμοποιώ ως δικαιολογία τοσον καιρό τελικά δεν επηρεάζουν τόσο τον χρονισμό των αποφάσεών μου. Δεν με στενοχωρεις ούτε με απογοητεύεις μ’αυτα που γραφεις (ίσα ίσα τα γραφεις και πολύ γλυκά). Χαίρομαι που νιώθεις όπως κι εγώ, που είναι κι ο λόγος που είπα να ξεκινήσω αυτήν τη συζήτηση- κάθε φορά που διαβάζω μια ιστορία ή μια απάντηση βλέπω στις γραμμες μια φίλη με παραπλήσια προβλήματα, παραπλήσιες ανησυχίες, έχω την έγνοια της, θέλω να ακούσω την πλευρά της, να κλάψω μαζί της και να χαρώ με τα νέα της. Είσαι πολύ δυνατή, Λουκρητι@, έχεις καταφέρει τόσα, είσαι τόσο συγκροτημένος άνθρωπος (γενικά από τα σχόλιά σου) κι ελπίζω να πάρεις σύντομα τη βοήθεια που χρειάζεσαι ώστε να δικαιώσεις τις επιλογες στη ζωή σου ως τώρα και να φτιάξεις τις μέρες σου από δω και μπρος όπως ακριβώς τις θέλεις. Θα χαρώ πολύ να μάθω νέα σου αφού ξεκινήσεις θεραπεια!
@Origami, αχ όχι δεν σας προλαβαίνω…θα στείλω όμως μειλ, ευχαριστώ ήδη 🙂
Καταλαβαίνω αυτά που λες για τις κόρες σου αλλά ο ενθουσιασμός της μικρής δεν είναι αδυναμία. Σ’εσενα ενδεχομενως μεταφράστηκε έτσι, αν και προφανώς δεν είναι τόσο γραμμικά τα αιτια-αιτιατα, αλλά σε κάθε περίπτωση η κόρη σου μεγαλώνει με άλλα πρότυπα, άλλους γονείς, άλλη μαμά, άλλες προσλαμβάνουσες… το να χαίρεσαι όταν ένας άνθρωπος που σ’αγαπάει και τον αγαπάς δείχνει ότι σε σκέφτεται δεν είναι αδυναμία, καθόλου! Κι εγώ την αντίδραση της κόρης σου θα είχα, και έχω· νομίζω όλο το ζήτημα είναι να ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τη φορά: επειδή αγαπιόμαστε είναι σημαντική η χειρονομία, αλλά η χειρονομία από μόνη της δεν δημιουργεί, προϋποθέτει, ούτε εξασφαλίζει την αγάπη.
Δεν το λες με παράπονο και δεν έχει νόημα να κλαίγεσαι, origami, καταλαβαίνω γιατί κανεις αυτό το disclaimer, αλλά δεν μπορώ κι εγώ να μην σου πω ότι το αξίζεις να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που θα σου δίνουν τέτοιες χαρές, πηγαίες και αποφορτισμένες και απλές. Σου το εύχομαι ολόψυχα να πληθύνουν τέτοια άτομα στη ζωή σου.
…ήθελα απλώς να ευχηθώ σε όλες τις υπέροχες γυναίκες που έχουν γράψει εδώ να περάσουν όμορφα και ήρεμα Χριστούγεννα (ηρεμα ψυχικά, κατά τ’αλλα βγείτε και σπάστε τα όλα άμα θέτε) και είθε το 2020 να είναι η καλύτερή σας χρονιά ως τώρα! Σας ευχαριστώ μία μία ξεχωριστά, σας σκέφτομαι και περιμένω νέα σας αν θέλετε να μοιραστείτε κάτι. ❤️
Καλη χρονια Γβρμ μου και σε ολα τα υπολοιπα κοριτσια …. ευχομαι μια χρονια γεματη υγεια τυχη και πολλες ευτυχισμενες στιγμες και σωστες αποφασεις . Ειχα πολυ καιρο να σχολιασω εδω απο την αρχη που ανοιξες το θεμα και μπηκα τωρα να σας ευχηθω γιατι αν και δεν ξερω καμια σας οι ιστοριες σας με κανουν να νιωθω πως δεν ειμαι μονη και εχω και καποιες φιλες εκει εξω που περνανε παρομοιες καταστασεις με μενα …..
Καλή Χρονιά εύχομαι και εγώ με Υγεία και Δύναμη (may the Force be with you!), να είναι χρονιά ευχάριστων αλλαγών στη ζωή μας 😉 Παρόλο που δεν έχω προλάβει να μπω ξανά στη συζήτηση, δεν μπορούσα να μην ευχηθώ σε εσένα Γβρμ και σε όλες τις φίλες εδώ που μας ενώνουν τόσα!
Καλησπέρα και καλή χρονιά σε όλες!
Μια και είναι ένας τόπος εδώ που μοιραζόμαστε συναισθήματα άνετα, θα ήθελα να μεταφέρω το ότι έχω δεύτερες σκέψεις… Ο τρόπος που το αντιμετώπισε ο σύντροφος όλο το δικό μου χάωμα με έχει συγκινήσει. Διαζύγιο ακόμα δεν βγάλαμε, το έχουμε αφήσει στο φλου, γενικά όλη τη σχέση την έχουμε αφήσει στο φλου. Ήταν λίγο στενάχωρες οι γιορτές φέτος, εκτίμησα τη σημασία του να έχεις έναν πάρτνερ, από την άλλη είναι και σίγουρα πράγματα που δεν μου λείπουν. Όχι από τον ίδιο τόσο, από την κατάσταση. Τεσπά, οι πρώτες γιορτές (ουσιαστικά) σε διάσταση, ήταν λίγο δύσκολες. Τα φιλιά μου σε όλες.
Nobiles, εδώ που τα λέμε το περίεργο θα ήταν να μην είχες δεύτερες σκέψεις. Δεν είναι και μικρή η αλλαγή, υπάρχουν λογικοί, σκεπτόμενοι, ανεξάρτητοι άνθρωποι που μένουν σε σχέσεις κακοποιητικές επειδή «υπάρχουν και κάποια καλά», επειδή «υπάρχει αγάπη», δεν μου κάνει εντύπωση που το σκέφτεσαι εσύ! Ελπίζω να μην είναι ενοχλητικά αυτά που λέω. Προσπαθώ να σε βοηθήσω να απενοχοποιήσεις την έλλειψη σιγουριάς σου. Δεν είσαι σε management project για να έχεις υποχρέωση για ξεκάθαρες αποφάσεις ΤΩΡΑ, σχέση είναι, δυναμικό πράγμα, άνθρωπος είσαι, όχι κομματόσκυλο. Τα λέω για να τα ακούω γιατί χρειάστηκε κι εγώ να επαναλάβω τα ίδια αρκετές φορες σε ατέλειωτες συζητησεις αυτές τις γιορτές, και παρολαυτα ακόμα νιώθω πίεση και τυψεις.
Να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου και χώρο, όπως σου δίνει και ο εν διαστάσει σύντροφος, απ’ό,τι έχω καταλάβει. Αλλάζουν τα δεδομένα, είναι πολύ διαφορετικά τα συναισθήματα αφού έχεις πια μιλήσει, εξελίσσεται το μέσα μας.
Προσωπικά έχω αποφασίσει να μην αγχώνομαι. Κάνω ό,τι μπορώ με επαγγελματική βοήθεια και για τους δυο μας πλέον, αρκετά σκατα νιώθω ήδη, τις τυψεις «γιατί δεν παίρνω μια απόφαση τελειωτική να τραβήξω το χανζαπλαστ» δεν τις θέλω, ούτε τις αντέχω.
Λυπάμαι που ήταν δύσκολες οι γιορτές σου, nobiles, ελπίζω να είναι οι τελευταίες δύσκολες. Και νομίζω πως είναι για καλό. Αφέσου σ’αυτό που σου/σας συμβαίνει και δες πού σε πάει.Και ρε παιδιά άσχετο, αλλά έχετε καταλάβει πώς είμαι, πιάνω να γράψω κάτι και με πιάνει λογοδιάρροια. Θέλω κάπου να το πω γιατί θα σκάσω. Αυτό το σκασμένο το πιτσιρίκι που το λατρεύω όσο τίποτε, τι στο γεροδιάολο κεραίες έχει κι έχει γ@μηθεί ένα μήνα τώρα να μου ζητάει κλαίγοντας αδερφάκι και να μας ζητάει χαμογελαστά και ναζιάρικα να αγκαλιαζομαστε και να φιλιόμαστε όλοι μαζί, μου λετε;! Πωωωωωωωωωωωωωωωωωωω (καλά να είναι το πουλάκι μου, αλλά μας έχει γ@£%$** την ψυχολογία τελείως, ζωή να ‘χει)
Γεια σας και Καλή Χρονιά και από μένα αγαπημένες μου, με δύναμη και αγάπη προς τον εαυτό μας. Έπεσα πολύ τις (χριστουγεννιάτικες) διακοπές γιατί έκανα να δω το παιδάκι μου αρκετές μέρες…πώς την παλεύετε εσείς που μοιράζεστε τα παιδάκια σας; Ενώ ξέρω ότι για να τιμήσω την απόφασή μου να χωρίσω, οφείλω να μοιράζομαι και το παιδί μου (και να το αποδεχτώ), με διαλύει ρε παιδιά…έπιασα πάτο πάλι, τί κάνω, πώς είναι έτσι η ζωή μου, νιώθω πως είμαι και δεν είμαι μαμά κατά κάποιο τρόπο. Και μετά σκέφτηκα, ας ψάξω στις συμπάσχουσες χωρισμένες μανούλες με συνεπιμέλεια να μοιραστούμε καμιά ιδέα, να μου πείτε κι εσείς τί μηχανισμούς έχετε βρει για να είστε καλά μακρυά από τα παιδάκια σας τις γιορτές και άλλες σημαντικές μέρες (ίσως αυτό χρειάζεται ξεχωριστό γκρουπ “συνεπιμέλεια”;). Έχω να θίξω και το θέμα του πως προχωράμε σε άλλη σχέση ή και απλώς σεξ με άλλον άνθρωπο μετά το διαζύγιο αλλά να τα πιάσουμε ένα ένα γιατί είναι και πολλά και βαριά τα άτιμα. σας φιλώ
Hanya καλή χρονιά, μια μεγάλη αγκαλιά κι εύχομαι οι επόμενες γιορτές να σε βρουν πιο χαρούμενη. Να ρωτήσω πρώτα: θυμάμαι ότι είχες κάνει ψυχοθεραπεία στο παρελθόν, συνεχίζεις; Αυτά που λες ακούγονται σαν να χρειάζεται και επαγγελματική βοήθεια για να τα αντιμετωπίσεις, ειδικά επειδή έπιασες πάτο. Επίσης, δεν ξέρω τι σχέση έχεις με το fb, πάντως η ομάδα “ενσυναισθηση” εκεί εμένα με έχει βοηθήσει πολύ σε θέματα σχεσης και σύνδεσης με το μικρό και πολύ συχνά ασχολούνται με θέματα χωρισμένων γονιών και βλέπω ότι οι γονείς βοηθιούνται αρκετά στο να ξεμπλοκάρουν σε κάποια πράγματα. Είναι βέβαια μια συγκεκριμένη φιλοσοφία η οποία μπορεί τελικά να μην σου ταιριάζει αλλά θεωρώ ότι αν ρίξεις μια ματιά κι από κει (αν δεν είσαι ήδη μέλος δηλαδή), σίγουρα θα βοηθήσει σε κάποια επίπεδα.
Θα γράψω κάποια πράγματα παρολο που είμαι ακόμα έξω από το χορό, κυριως επειδή το θέμα του παιδιού είναι ο βασικός λόγος που κι εγώ φοβάμαι, καθυστερώ και πιάνω πάτο. Έτσι απ’εξω που τα διαβάζω, το πρώτο που μου έρχεται είναι ότι έχεις πολύ μεγάλη ανασφάλεια για τη σχέση σου με το μικρό κι αυτό δεν είναι θέμα χρόνου που περνάτε μαζί. Δηλαδή θεωρεις ότι αν τον έβλεπες κάθε μέρα και δεν ησαστε ποτέ χωρια δεν θα σου περνούσαν ποτέ τέτοιες σκέψεις από το μυαλό; Αν ναι, το θεωρώ αυταπάτη. Δηλαδή μου φαίνεται ότι αν επαναπαυόσουν στην ποσότητα δεν θα ήταν κάτι καλό. Αν ψαχνόσουν ούτως ή άλλως σε σχέση με το πόσο καλή σύνδεση έχεις με το μικρό σου, τότε πιστεύω πως είσαι οκ και πως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς επειδή τον μοιράζεσαι. Γενικά όμως αν θέλεις να γράψεις λίγα παραπάνω πράγματα, συγκεκριμένα παραδειγματα ή ενδείξεις που σε κάνουν να ανησυχείς, θα ήταν χρήσιμο για τη συζήτηση. Δεν πιστεύω δηλαδή ότι η φιλοσοφική συζήτηση είναι τόσο ωφέλιμη, γιατί γενικά το θεμα του μοιράσματος και του λιγότερου χρόνου δεν αποτελεί πρόβλημα εξ ορισμού. Ελπίζω να βγαίνει νόημα απ’αυτα που γράφω!
Το ίδιο πιστεύω ότι ισχύει πάνω κάτω και για τις σχέσεις και το σεξ…ποιο είναι το συγκεκριμένο που σε τρομάζει/προβληματίζει;
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι δεν είσαι καθόλου λιγότερο μαμά όταν δεν είσαι με το παιδί. Και είναι πολύ σημαντικό να μην τη νιώθεις αυτήν την ανασφάλεια, γιατί δηλητηριάζει και όλη σου τη συμπεριφορά κι οταν είστε μαζί.
Επίσης, αυτό το “να τιμησεις την απόφαση να χωρίσεις” δεν ισχύει ακριβώς, δεν είναι αξίωμα. Υπάρχουν γονείς που χωρίζουν και δεν βλέπουν τον άλλον σαν αντίπαλο για το τελευταίο κομμάτι πίτσα, όπως έχεις περιγράψει εσυ τον πρώην συζυγο. Υπάρχουν γονείς που συνεργάζονται ώστε να μην υπάρχει ατμόσφαιρα ανταγωνισμού, ώστε να μην την εισπράττει ούτε το παιδί ούτε ο άλλος γονιός. Αν αυτό συμβαίνει στη δική σου οικογένεια, δεν είσαι εσυ αποκλειστικά (ή και καθόλου) υπεύθυνη. Υπάρχουν άνθρωποι που χωρίζουν και περνάνε Χριστούγεννα και σημαντικές μέρες μαζί. Δεν είναι η πλειοψηφία αλλά δεν είναι και απίθανο ούτε παράξενο. Εσυ είσαι σίγουρη ότι η τωρινη σχέση σας και οι λεπτομερειες της συνεπιμελειας έχουν καθοριστεί εξίσου κι από σένα; Ή συναίνεσες στις υπαγορεύσεις του πρώην συζύγου επειδή έτσι είθισται, επειδή ήταν αρκετά εριστικός; Δεν ξέρω ποσο αυθαίρετα είναι τα συμπεράσματα που βγάζω, λέω πράγματα που μου φαίνεται ότι μπορεί να ισχύουν από τον τρόπο που γραφεις. Σαν να σου έχουν επιβληθεί αρκετές από τις συνθήκες που ζεις ως αναγκαίο κακό.
Αν κάνω παρα πολύ μεγάλο λάθος, ζητω ειλικρινά συγγνώμη. Προσπαθώ να σκεφτώ γιατί κάποιος που έχει κάνει τόσα πράγματα στη ζωή του και με τον εαυτό του, να έχει τόσες ανασφάλειες. Σε φιλώ και περιμένω νέα (ας είναι και μπινελίκι).
Καλησπερα κορίτσια,εχω διαβάσει καιρο τις ιστορίες σας και θα ήθελα κι εγώ να ζητήσω τη στήριξη σας για την κατάσταση που βιώνω.Είμαι κι εγώ ένα βήμα πριν το διαζύγιο,αλλά δυσκολεύομαι να προχωρήσω.
Με τον αντρα μου είμαστε ζευγάρι 18 χρόνια απο τα οποια τα 10 παντρεμένοι με 2 μικρά παιδια .Με την αφιξη των παιδιών και με σοβαρά οικονομικά προβλήματα που προέκυψαν,τα προβλήματα της σχεσης που θάβαμε κατω απο το χαλι βγήκαν στην επιφάνεια και μας πλάκωσαν.Απο την πλευρά μου μετα απο ολες τις ασχημες καταστάσεις που βίωσα (εντονη συναισθηματική κακοποίηση )δεν θέλω να συνεχίσω τη σχέση ,δηλαδη ενας σύμβουλος γάμου δε θα βοηθούσε την κατάσταση μας.Αν δεν ήταν τα παιδιά ,θα ειχα φυγει χθες.
Σε σχέση με το παρλεθόν ο αντρας μου εχει βελτιώσει καποιες συμπεριφορες και οι καβγαδες είναι λιγότεροι ,αλλα εγώ πλέον έχω παγώσει και ξέρω πολύ καλά ότι στα δύσκολα οχι μόνο δε θα με στηρίξει ,αλλά θα μου δώσει και μια και θα με ρίξει χειρότερα.Αυτό ειναι το χειρότερο ελάττωμά του σκληρότητα,επίκριση , παντελής έλλειψη ενσυναίσθησης,αδιαφορία για τον πόνο του άλλου και victim blaming.Ενα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ πχ.έπεσες και χτύπησες και πονας .Η αντίδραση του ειναι “Γιατί έτρεχες γρήγορα;Ας πρόσεχες”.
Εγώ στηρίζω οικονομικά την οικογένεια και εργάζομαι σε εναν απαιτητικό χωρο με πολλες ωρες εργασίας χωρις ομως ο μισθος μου να ειναι αρκετος για να ζήσω εξ οκληρου την οικογενεια μου.Βοηθάνε οικονομικά και οι γονείς μου.Ο συζυγος απο τοτε που απολύθηκε απο μεγάλη εταιρεία εδω και 10 χρόνια ή ειναι ανεργος ή εργάζεται part time κι ετσι στην ουσια συνεισφέρει ελαχιστα στα εξοδα(ή προτιμάει να ξοδεύει υα χρήματα για την παρτη του).Συμμετεχει με το να κάνει καποιες οικιακές εργασίες ,καποιες εξωτερικες δουλειες και με το να πηγαινει τα παιδια στις δραστηριότητες και στο σχολειο.
Αν χωρίσω ,ο συζυγος θα πάει να μεινει με τους γονείς του πολυ μακρια απο κει που μένουμε,που σημαινει οτι δεν προκειται να συμμετέχει στην καθημερινότητα των παιδιών (σχολεία+δραστηριότητες)κι ετσι πρέπει να ασχοληθούν οι γονεις μου που ειναι μεγάλοι σε ηλικία και δυσκολεύονται να κρατήσουν 2 μικρα παιδια που δεν είναι και πολύ ήσυχα και συνέχεια τσακώνονται.Χρήματα για ανθρωπο
εκτος δεν υπάρχουν.
Θυμώνω ,γιατι ο αντρούλης μου ουτε οικονομικά θα συμμετέχει ουτε πρακτικά.Θα απαλλαγεί απο ολα και θα με αφήσει να τρέχω και να μην φτάνω.Ασε που φοβάμαι οτι θα βάζει λογια στα παιδιά οτι εγω φταιω που διάλυσα την οικογένεια μας.Θα κάνει τη ζωούλα του χωρις υποχρεώσεις ουσιαστικές(τα λεφτα που βγαζει παρτ ταιμ ειναι μαυρα),θα μπορει να κάνει και σχέση και όλα μια χαρά.
Κι εγώ να έχω όλες τις υποχρεώσεις,να παίρνω όλες τις αποφάσεις,να έχω 2 μικρά παιδιά που θρηνούν που διαλύθηκε η οικογένεια τους και αυτόν να μου κάνει πόλεμο.Δεν υπάρχει περίπτωση να συνεργαστεί μαζί μου μετά το διαζύγιο.
Δεν ξέρω τι να κάνω .Είμαι κι εγώ πολύ ελαστική με τα παιδιά και φοβάμαι οτι χωρίς την παρουσία του πατέρα τους θα μου πάρουν τον αέρα και δε θα μπορώ να τα κάνω καλά .
Φοβάμαι οτι πρέπει να πάρω μόνη μου όλες τις αποφάσεις για τη ζωή τους και δεν εμπιστεύομαι την κρίση μου .
Γι αυτο και διστάζω να κάνω το βήμα .
Ευχαριστώ που με “ακούσατε”.Γβρμ, ε όχι και μπινελίκια!χαίρομαι που μπορούμε και μιλάμε με αυτόν τον τρόπο.
Λοιπόν, μετά τον ‘πάτο’ επικοινώνησα με ψυχολόγο και πλέον συνεχίζω. Όσο για το θέμα της ανασφάλειας, σαφώς και μου έχει περάσει από το μυαλό ότι δεν έχουμε αρκετό χρόνο μεταξύ μας να δεθούμε αλλά όσο περνάει ο καιρός μου φεύγει γιατί επικοινωνούμε καλύτερα και βλέπω πως αναπτύσσουμε μία πολύ όμορφη σχέση. Αυτό που κυρίως μου λείπει είναι η παρουσία του σε μεγάλες γιορτές. Ίσως αυτό που συμβολίζουν οι μεγάλες γιορτές, όπως και να’χει νομίζω ότι είναι δύσκολο για κάποια που δεν το περνάει ή δεν το έχει περάσει να καταλάβει. Φυσικά δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω την άποψή σου αλλά σκέψου πως είναι να μην κάνεις Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά με το παιδί σου. Κάθε χρόνο. Kαι όχι για μία χρονιά που τον/τα αφήνεις στις γιαγιάδες για απόδραση και ξεκούραση. Αν τον είχα κάθε μέρα, μπορεί να είχα παρόμοιες σκέψεις, ίσως επικεντρωμένες αλλού αλλά δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι όλα θα ήταν ρόδινα…οπότε δε νομίζω ότι είναι θέμα ανασφάλειας. Απλώς μου λείπει πάρα πολυ.
Το διαζύγιο είναι δύσκολο και για να είστε σε αυτό το φόρουμ το ξέρετε καλά. Πολλοί δεν το τολμάνε γιατί τους τρομάζει το άγνωστο και ο εαυτός τους: πώς προσδιορίζεις τον εαυτό σου με τις νέες συνθήκες; Και όσες δεν τολμάτε να χωρίσετε για τα παιδιά, πάλι σας καταλαβαίνω. Αυτό που είπα όμως είναι ότι εφόσον πήρα μία τόσο δύσκολη απόφαση να χωρίσω και έχω να κάνω με έναν πατέρα που θέλει να ασχοληθεί πολύ με το παιδί σου (ας μην εξετάσουμε τους λόγους τώρα), οφείλω να σταθώ στο ύψος της απόφασής μου και να αποδεχτώ ότι μοιράζομαι το παιδί μου μαζί του. Αποφάσισα να χωρίσω γιατί δεν ήμουν ευτυχισμένη, γιατί πνιγόμουν, γιατί σκοτείνιαζα κάθε μέρα και γιατί αποφάσισα πως θέλω να διεκδικήσω κάτι καλύτερο για τον εαυτό μου. Το να μοιράζομαι το παιδί μου, είναι μία από τις συνέπειες αλλά δεν παύει να πονάει. Δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι όλα είναι ρόδινα γιατί ήμουν γενναία που έφυγα όταν τα Χριστούγεννα τα τραπεζώματα δίνουν και παίρνουν και οι περισσότεροι είναι με τα παιδια τους ενώ εγώ περιμένω πάνω από το skype για τρία λεπτά μαζί του…Σαφώς και δεν βοηθάει ότι ο πατέρας του παιδιού μου είναι ακόμα πολύ θυμωμένος απέναντί μου και δεν μπορούμε να χτίσουμε μία ωραία σχέση. Πράγματι, φέτος του πρότεινα να κάνουμε μαζί τα γενέθλεια του μικρού (και όχι ξεχωριστά) και η απάντησή του ήταν ότι αποκλείεται και ότι μάλιστα αυτός θα φροντίσει να καλέσει πρώτος τους φίλους του από το σχολείο. Τα Χριστούγεννά επίσης αυτός ταξίδεψε Ελλάδα και είμαστε και από διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας οπότε δεν έπαιζε το σενάριο να κάνουμε κάτι μαζί. Το ότι η σχέση μαζί του είναι πολύ κακή, σαφώς και με απασχολεί και με πονάει αλλά δεν μπορώ να βγάλω άκρη μαζί του και μάλιστα μου είπε και η ψυχολόγος ότι δεν έχει νόημα προς το παρόν να προσπαθησω να βελτιώσω τη σχέση μου μαζί του. Είναι πάρα πολλά αυτά που έχουν γίνει Γβρμ και ίσως κάποια στιγμή μπορέσουμε να τα πούμε από κοντά (ψέμματα, λεκτικές προσβολές, μικροψυχία κλπ). Με λίγες προτάσεις δεν είναι εύκολο να βγάλει κάποιος συμπέρασμα και ιδίως όταν δεν γνωρίζει κάποιον προσωπικά. Οπότε καταλαβαίνω την απορία σου γιατί δεν είμαστε τόσο πολιτισμένοι αλλά όταν επικοινωνεί μαζί μου με κατεβατά, δικηγορίστικα μέιλ ενώ κατα τ’άλλα δεν μου μιλάει καν κατ’ιδίαν (όταν έρχεται να πάρει τον μικρό), οποιαδήποτε υπόδειξη για να φερθούμε πολιτισμένα πέφτει στο νερό. Εδώ μοιράστηκα λίγα πράγματα αλλά είναι πολύ περισσότερα και τα απλά συμπεράσματα για μένα ή για τη σχέση μου με τον πρώην μου είναι λίγο επιπόλαια. Ουφ, τα είπα κι εγώ και ησύχασα με όλη την καλή διάθεση που έχω φυσικά. Επίσης εδω δεν είναι φόρουμ υποστήριξης ρε παιδιά;Αγωνιστικούς χαιρετισμούς @downwardspiral! κουράγιο, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία…μιλάς μήπως με κάποιον/α ψυχολόγο; Νομίζω θα σε βοηθούσε πολύ μιας και είναι αρκετά ανοιχτά μέτωπα εδώ (οικονομικό, παιδιά κλπ). Το ότι ο σύζυγος θα μείνει με τους γονείς του είναι λίγο υποθετικό, σωστά; Το έχετε συζητήσει το ενδεχόμενο του χωρισμού; Ίσως μία κουβέντα μαζί του σε βοηθήσει να δεις κι αυτός πως τοποθετείται και τί θέλει. Εκτός βέβαια αν δεν παίζει αυτό το σενάριο μιας και λες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συνεργαστεί μαζί σου μετά το διαζύγιο, πράγμα το οποίο καταλαβαίνω απόλυτα και απαιτεί τεράστια αποθέματα ψυχραιμίας και ψυχική ηρεμίας. Προσωπικά επίσης με βοήθησε ότι είχα δίπλα μου και ανθρώπους να μιλήσω, οπότε έχεις δίπλα σου κάποιον να σε στηρίζει; αν όχι, εμείς είμαστε εδώ. Γενικά, το διαζύγιο είναι μία πολύ δύσκολη απόφαση και καλό είναι να έχουμε ξεκάθαρους λόγους (όσο μπορούμε) για να είμαστε καλά με τον εαυτό μας και την απόφασή μας. Καμιά φορά είναι μονόδρομος βέβαια και η ενδοσκόπηση έρχεται μετά…
Γεια σας κορίτσια (ή και αγόρια αν διαβάζουν) και πάλι,
downwardspiral, από όλο σου το κείμενο κρατώ το φόβο σου ότι δεν μπορείς να κάνεις καλά τα παιδιά. Βάλτο δίπλα στο «συνέχεια τσακώνονται». Και αυτό δίπλα στο ότι δεν εμπιστεύεσαι την κρίση σου. Η κακοποιητική συμπεριφορά του μπαμπά έκανε το θαύμα της.
Αν μπορείς, ζήτα ψυχολογική βοήθεια για να τονωθεί η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Οι κακοποιητικές σχέσεις επηρεάζουν πρώτα την κρίση μας και νομίζουμε ότι ο άλλος ξέρει καλύτερα. Δεν ξέρει!
Φυσικά και θα πάρεις αποφάσεις για τα παιδιά σου! Και μάντεψε: δεν θα είναι εκεί κανείς για να σε αμφισβητήσει!
Τα παιδάκια σου θα στενοχωρηθούν όντως. Θα αναστατωθεί το πρόγραμμά τους. Μπορεί να εμφανίσουν και επιθετικότητα προς εσένα ΑΛΛΑ ο ενήλικος είσαι εσύ, και ξέρεις καλύτερα από εκείνα γιατί πήρες τη μεγάλη απόφαση. Αν εσύ είσαι σίγουρη, δε θα έχουν κι αυτά πισωγυρίσματα.
Μέχρι να αλλάξει η καθημερινότητά σας, θα πέφτεις σε πολλές λακούβες. Αργότερα όλα θα πάρουν μια μορφή που θα σου αρέσει γιατί θα την έχεις αποφασίσει εσύ.
Σκέψου ότι την ελευθερία δεν την χαρίζεις στον άντρα σου αλλά σε σένα.
Κουράγιο!
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
