- Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Nobiles, τι ωραία αυτά που γραφεις! Δεν μπορώ να μην το ξαναπώ, κάθε φορά που γραφεις το πρώτο πράγμα που μου έρχεται να πω είναι «μα δεν είσαι απλως τυχερή!!! Τον αξίζεις τον άνθρωπο που είχες δίπλα σου!» Το γραφεις και μόνη σου. Επιλέξατε ο ένας τον άλλον μικροί, συνδιαμορφωθηκατε, αναθρεψατε ο ένας τον άλλον. Ενταξει μπορεί να σου είχαν τύχει χειρότερα αλλά δεν ξέρεις πώς θα το είχες χειριστεί- πιθανότατο να μην ήσουν παντρεμένη. Μπράβο, μπράβο σας και πάλι μπράβο. Εύχομαι τα καλύτερα, που σου αξίζουν 🙂
Αγαπημένες μου γεια σας, πρώτη φορά γράφω αλλά σας παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον και αγάπη μιας και εγώ είμα παθούσα. Γβρμ, σε ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου για αυτή την υπέροχη ιδέα να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και κυρίως την αλληλουποστήριξή μας. Θέλω πολύ να μοιραστώ κι εγώ τη δικιά μου ιστορία γιατί, όπως όλως ενδεχομένως καταλαβαίνετε, είναι από αυτά τα πράγματα στη ζωή που σε παίρνουνε και σε χτυπάνε κάτω σαν χταπόδι, σε αλλάζουνε ολοκληρωτικά και σε κάνουν να επαναπροσδιορίσεις ποια είσαι, τί θες, πού πας και όλα αυτά τα βασικά ερωτήματα που οφείλεις να απαντήσεις (ή να ξεκινήσεις να απαντάς) πριν πάρεις την μεγάλη απόφαση να ξεκινήσεις οικογένεια με έναν άνθρωπο και ενδεχομένως να κάνεις παιδιά. ‘Όπως είπες κι εσύ Γβρμ, δεν θα ήμουν εδώ αν διάβαζα α,μπα πιο νωρίς…Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ έπρεπε να παλέψω μέσα μου για να καταρρίψω αυτό το κλισέ ότι ο χωρισμός (ιδίως με ένα παιδί!) δεν θα συνέβαινε ποτέ σε μένα γιατί νόμιζα ότι δεν μου αξίζει κάτι τέτοιο ή ότι αυτά συμβαίνουν σε διαλυμένα σπίτια και ανθρώπους ανίκανους να παλέψουν ή να αγαπήσουν αρκετά. Εμένα η ιστορία μου είναι διαφορετική αλλά συνοψίζεται κυρίως στο ότι έκανα παιδί (και ξεκίνησα να κάνω οικογένεια) με έναν άνθρωπο τον οποίο δεν ταίριαζα, δεν θαύμαζα, δεν έβλεπα ως συνοδοιπόρο και με τον οποίο (από ένα σημείο και μετά) πάλευα να βρω τί του βρήκα (α ναι, ήταν γενικά και άχρωμα καλός).
Γνωριστήκαμε σε μία φάση πολύ ευάλωτη δικιά μου, με χίλια δυό κόμπλεξ, τί θα κάνω με τη ζωή μου, πού θα βρω δουλειά, δεν θα βρω να κάνω κάτι που μου αρέσει ποτε κλπ. Να πω επίσης ότι δεν είχα ιδιαίτερες εμπειρίες και ο πρώην άντρας μου φάνηκε μία «εύκολη» υπόθεση. Επουδενί δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο εκείνη την ώρα, αυτό ήρθε χρόνια μετά μέσα από τις συνεδρίες με ψυχολόγο και με πολύ εσωτερικό ψάξιμο. Δεν ήταν ωραίος (εξυπηρετεί την ανασφάλεια του πως κρατάω εναν ωραίο γκόμενο και πώς δεν τον παίρνει να κοιτάξει καμιά άλλη), δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνος (εξυπηρετεί την ανασφάλεια του τόσα χρόνια άχρηστη μια σχολή δεν βγάζεις) και γενικά ήταν ένας άνθρωπος λίγο μέτριος και λίγος σε όλα, χωρίς ιδαίτερη παρουσία, λόγο, φιλοδοξίες κλπ.
Μετά από πολλά χρόνια και αφού ήρθαμε στο εξωτερικό μαζί αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί. Ουφ, το λέω και με πιάνει σφίξιμο παιδί γιατί το παιδί μου είναι ο κόσμος μου όλος, δεν λέω κάτι καινούργιο αλλά το διαζύγιο με κάνει να τον αποχωρίζομαι πολύ (ζώντας στην Ολλανδία μέ άλλους νόμους) και μου λείπει τόσο πολύ. Επίσης νιώθω ότι με εξωθεί βίαια στο να μάθω, να κοιτάξω ποια είμαι όταν δεν είμαι η μαμά του, ποιους άλλους ρόλους έχω και ποιους θέλω να έχω;
Με το που έμεινα έγκυος, ήταν σαν να με χτύπησε κεραυνός, λέω, τί κάνω, πού πάω; Ήθελα βέβαια πολύ να γίνω μαμά αλλά σε όλη την εγκυμοσύνη άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο λάθος ήταν να κάνω παιδί με αυτόν τον άνθρωπο. Τέλος πάντων, χωρίσαμε λίγο πριν το παιδί γίνει ενός έτους και ακολούθησε μία εξαιρετικά άσχημη περίοδος, με επιλόχειο κατάθλιψη, κλάμα και σκοτάδι όλη μέρα. Δυστυχώς τότε τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο γιατί άρχισε να διεκδικεί το παιδί με μεγάλη μανία. Εδώ να πούμε ότι μια ζωή ήμουνα συγκαταβατική (λέγοντας ‘ναι’ ενώ μέσα μου ήθελα να πω ‘όχι’), απέφευγα τις εντάσεις θέλοντας να έχω αρμονία και ηρεμία με αποτέλεσμα να μην διεκδικώ ή οριοθετώ καταστάσεις. Πόσο λάθος. Ο πρώην από μικρός και λίγος έγινε θηρίο΄ανήμερο με δικηγόρους, προσβολές, λεκτική κακοποίηση, ψέμματα τερατώδη και μία εμμονική συμπεριφορά για το παιδί και για το πώς πρέπει να μοιράζεται ακριβώς (με μαθηματική ακρίβεια) ανάμεσα στους δύο γονείς. Το παιδί σχεδόν το μοιραζόμαστε παρ’όλο που είναι 3.5 ετών κάτι για το οποίο ακόμα με ζορίζει πάρα πολύ γιατί μου λείπει και μου γεννά πολλούς φόβους όπως το αν θα δεθώ αρκετά μαζί του, αν θα προτιμήσει κάποτε τον πατέρα του, αν είμαι αρκετά καλή μαμά όταν είμαι μαζί του και κυρίως ποια είμαι όταν δεν είμαι μαζί του. Ένα άλλο μεγάλο βάρος είναι ότι πρέπει να μοιράζομαι το παιδί μου με έναν άνθρωπο για τον οποίο δεν έχω κανένα σεβασμό και με πολεμά σε κάθε μου βήμα.
Όπως λένε, η εμπειρία είναι μία χτένα που αποκτάς όταν είσαι φαλακρός. Έτσι νιώθω. Στερνή μου γνώση να σ’είχα πρώτα, να διεκδικούσα, να εξερευνούσα ανθρώπους, φίλους, έρωτες, χόμπι, να έφευγα όταν έπρεπε, να άκουγα το ένστικτό μου και να αγαπούσα τον εαυτό μου λίγο παραπάνω…γι’αυτά παλεύω τώρα αλλά με μεγάλη θλίψη και πένθος για τη ζωή που έχασα (παραδοσιακή οικογένεια αν θέλετε), μεγάλο πόνο που δεν ‘χορταίνω’ το παιδί μου αλλά και με μία αισιοδοξία να βρω αυτή τη δύναμη που είχα τότε που αποφάσισα να φύγω ακόμα και όλα ήταν δύσκολα και δεν έμεινα να συμβιβαστώ στο λίγο και στο μίζερο γιατί έτσι πρέπει. Έτσι στις κακές μέρες νιώθω άτυχη, αδύναμη, ανασφαλής και αδυνατώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Στις καλές μέρες νιώθω δυνατή και θαρραλέα και νιώθω να γεννιέται μέσα μου ένα φως, να γίνομαι μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, αυτός ο άνθρωπος που πάντα πίστευα ότι μπορώ να γίνω.
Καλή μου Hanya Celeste, πολύ με συγκίνησε το κείμενό σου. Κατά τύχη δεν είμαι στη θέση σου και είμαι σε άλλη, νομίζω, πολλά απ’αυτά που λες νομίζω θα τα έλεγα πανομοιότυπα αν ήμουν στη θέση σου. Αυτό που ήθελα πρώτα πρώτα απ’ολα να πω από τη στιγμή που το διάβασα, είναι αυτό που λες για το πώς νιώθεις για τον εαυτό σου σε σχέση με το παιδί. Αγαπημένη μου (δεν ξέρω από πού μου προκύπτει τόση οικειότητα, νομίζω από την ταύτιση), φαντάζομαι πόσο συγκλονιστικό ήταν και είναι να πρέπει να το αποχωρίζεσαι τόσο συχνά. Ξέρεις τι ήθελα να σου πω όμως; Ακόμα κι αν δεν είχες χωρίσει, πάλι θα χρειαζόταν να επαναπροσδιορίσεις τον εαυτό σου ως τη γυναίκα που είσαι πέρα από τη μητρότητα. Όχι επειδή συμβαίνει πάντα, αλλά εφόσον συνέβη, δεν συνέβη επειδή χώρισες. Είμαι σίγουρη πως είναι mindset. Ο χωρισμός το έφερε πιο γρήγορα, πιο κατεπειγόντως και πιο σκληρά, αλλά είναι κάτι που θα γινόταν, μάλλον όταν το παιδί μεγάλωνε λίγο ακόμη. Δεν είναι όλες οι γυναίκες το ίδιο ούτε ολες βιώνουμε τις ίδιες καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο, αλλά επειδή κι εγώ έτσι ακριβώς το βίωσα, παίρνω το θάρρος να σου πω: το ότι κάποιες στιγμές δεν προσδιορίζεσαι ως «η μαμά τ@ τάδε» δεν είναι επειδή εκείνες τις στιγμές δεν είστε μαζί και είναι με τον μπαμπά του. Είναι κάτι που θα γινόταν. Ίσως γινόταν επειδή θα ένιωθες την ανάγκη η ίδια να αρχισεις να ξεχωρίζεις τις υπάρξεις σας, ισως επειδή θα μεγάλωνε και θα άρχιζε να διαμορφώνεται ο δικος του χαρακτηρας και θα έπρεπε να διαχειριστείς τις πτυχές του εαυτού του παιδιού σου που δεν επηρέασες και που μπορεί καν να μην πολυσυμπαθεις, ίσως επειδή θα άρχιζε σχολείο, δραστηριοτητες και θα είχες περισσότερο χρόνο, ίσως επειδή θα έμπαινε στην εφηβεία και θα άρχιζε να σε απορρίπτει…πάντως θα γινόταν. Συγγνώμη αν υποθέτω λάθος και λέω πράγματα τελείως περιττά αλλά νιώθω ότι τα προβλήματα του διαζυγίου μαζί με τα υπαρξιακά προβλήματα που συχνά πάνε πακέτο με τη γονεικοτητα είναι ακόμα πολύ αλληλένδετα και μπλεγμένα μέσα σου και σε βαραίνουν περισσότερο με επιπλέον δευτερες σκέψεις και προβληματισμούς. Ακομα και το αν κανεις αρκετά για να είσαι αρκετά καλή μαμά, να δεθειτε και να μην προτιμήσει τον άλλο γονιό/απορρίψει εσένα, όλα αυτά πρέπει να είσαι σίγουρη ότι φυσικά και Θα τα σκεφτοσουν και εντος γάμου. Με σένα έχει να κάνει, το πώς λειτουργείς και το πώς σκέφτεσαι, κι όχι με τις αντικειμενικές συνθήκες στις οποίες μεγαλώνει το παιδί σου. Δεν κατάλαβα αν συνεχίζεις ψυχοθεραπεια (φαντάζομαι έκανες για την επιλόχειο) αλλά το εύχομαι. Ολα αυτά που γραφεις για τις χαμένες ευκαιριες, για τη στερνή γνώση, με αγγίζουν πολύ, συγγνώμη αν παίρνω πολύ θάρρος αλλά πραγματικά νιώθω σαν να μιλάω με κάποια δίδυμη που δεν ήξερα πως είχα. Θα ξαναγράψω το υπέροχο που μου είχε πει η Άννα, νομίζω στο πρώτο της σχόλιο εδώ, κρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου με βάση αυτά που ξέρεις τώρα, ενώ όταν έπαιρνες τις αποφάσεις σου το έκανες πάντα μετά από πολλή σκέψη και ήσουν σίγουρη ότι πραττεις το καλύτερο, για τον εαυτό σου, για το παιδί σου…Τώρα που βλέπω κάποιον άλλον να γράφει τα ίδια καταλαβαίνω ποσο παράλογο ακούγεται· ψέγεις τον εαυτό σου που δεν ήσουν άλλη, που δεν είχες μεγαλώσει χωρίς κόμπλεξ, που δεν είχες ωριμότητα πενηνταρας στα είκοσι, λες κι ήταν όλα αυτά αποκλειστικά δικες σου επιλογές, λες και σου είπε κάποιος «ελα, θα σου κάνω δωρεάν ψυχοθεραπεία γιατί έχεις αυτά κι αυτά τα θέματα και πρέπει να τα λύσεις» κι εσυ είπες όχι. Το καταλαβαινεις ότι δεν είναι έτσι. Έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, κι όχι μόνον αυτό, αλλά εξακολουθείς να το κανεις, επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο. Θα μπορούσες να μείνεις στον γάμο, δειλιάζοντας μπροστα στο αγνωστο, βυθίζοντάς σε στην ύπουλη δυστυχία της ανεπάρκειας, τρώγοντας την ψυχή σου για να επιβιώσεις ενώ ταυτόχρονα προσπαθεις να την διατηρήσεις για να δώσεις και στο παιδί σου. (Σορι βγήκε λίγο Φώσκολος αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να το γράψω!) Είχες την ωριμότητα να παραδεχτείς ότι δεν μπορείς να έχεις την πιτα ολόκληρη και τον σκυλο χορτάτο κι αυτήν τη γυναίκα θα την εκτιμήσει το παιδί σου, να είσαι σίγουρη. Είσαι στον καλύτερο δυνατό δρόμο για να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, είσαι ήδη η καλύτερη εκδοχή του ως τώρα εαυτού σου και θα πας ακόμα ψηλότερα. Είμαι τόσο σίγουρη! Μπράβο σου.
Καλημέρα σε όλους. Διάβασα όλα σας τα σχόλια και λέω να πω κι εγώ κάτι για την ιστορία. Κατ’ αρχάς, τεράστιο ευχαριστώ σε όλους που μοιράζεστε τις σκέψεις σας και δίνετε δύναμη και σε μας τους υπόλοιπους…
Μετά από 12 χρόνια γάμου κι ένα παιδί (8 ετών) χωρισμένη λίγους μήνες, μετά από 4 χρόνια περίπου θεραπείας (γνωσιακή, συστημική) και συνεχίζω. Να πω ότι το καλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου και στο παιδί μου ήταν και είναι η θεραπεία και το διαζύγιο, μετά από 1 χρόνο σε διάσταση. Το καλό ή κακό, όπως το πάρει κανείς, είναι ότι στο διάστημα της διάστασης, ελευθερώθηκε ένα διαμέρισμα στην πολυκατοικία μας, κι έτσι ο μπαμπάς ζει ακριβώς από πάνω μας. Το θετικό είναι ότι βλέπει το παιδί κάθε μέρα, το αρνητικό ότι εν τέλει καταλήγει διαρκώς μέσα στα πόδια μας, αλλά ελπίζω ότι σταδιακά θα βρούμε τις ισορροπίες μας, όπως αργά και μεθοδικά τα δρομολόγησα όλα ως τώρα… Η ψυχική ηρεμία που βιώνω όμως, είναι ανεκτίμητη…
Γρβμ…“να πουλήσουμε το σπίτι που μένει το παιδί μου για να πάρω τα μισά λεφτά και να κάνω τη ζωή μου;” …δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί πουλώντας το σπίτι, εχμ, δεν μπορείς να «κάνεις τη ζωή σου» αλλά να φροντίσεις για το παιδί…
No roots… “Origami Να βρεις το κουράγιο λες να δεις αν (ΑΝ;) θέλεις να χωρίσεις και να ρωτήσεις τον άντρα σου αν θέλει κι εκείνος το ίδιο; Δεν ξέρεις;;Κι αν δεν θέλει δηλαδή τί θα κάνεις, θα συνεχίσεις να ζεις με αυτή την κατάσταση; Μόνο ανακούφιση θα νιώσεις…”
«Βρε Γβρμ, one step at a time. Εσύ θέλεις να ανέβεις στο Everest (σεξ με κάποιον που σε ενδιαφέρει) και σκέφτεσαι πού θα κάτσεις στην κορυφή, ενώ δεν έχεις ακόμα ανοίξει την πόρτα του σπιτιού σου. Όταν φτάσεις εκεί, βλέπεις…
Πολύ πιθανό είναι εκείνος ο εαυτός που πίστευε πως έχει τα φόντα και τη διάθεση να κάνει πολύ ωραίο σεξ, να βγει στην επιφάνεια αβίαστα. Ο σύζυγος έχει προβάλει επάνω σου το δικό του πρόβλημα (εσύ φταις που αυτός δεν μπορεί) και εσύ το έχεις κάνει κτήμα σου. Κοινώς βλέποντας και κάνοντας Γβρμ, τσάμπα κουράζεις το μυαλό σου με αυτό το άγχος» (χειροκροτώ όρθια!!!)Origami «Συνηθισα, συνήθισα να είμαι μόνη να τα κάνω σχεδόν όλα εγώ να διασκεδάζω μόνη. Συνηθισα να μην βασίζομαι σε κανένα» (ταυτίζομαι ΑΠΟΛΥΤΑ) …. «Είναι ολομόναχος, δεκαεφτά χρόνια μένουμε στη Θεσσαλονίκη και δεν έχει έναν άνθρωπο να βγει για έναν καφέ. Όλοι οι φίλοι που είχε στην αθήνα τον έχουν ξεχάσει…» (ΑΚΡΙΒΩΣ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, αφού κι εμείς μετακομίσαμε)
αφέθηκε, παραιτήθηκε και φυσικά άρχισε να κατηγορεί τη γυναίκα του για τα δεινά της ζωής του και να της ασκεί ψυχολογική βία.
Από την άλλη, βλέπω μια γυναίκα η οποία δεν τον έχει ανάγκη, αλλά τον αγαπάει, τον θέλει στη ζωή της. Είναι δυναμική, αυτόνομη, ανεξάρτητη, μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν, αλλά τον θέλει. Και περιμένει το πράγμα να γυρίσει….τον λυπάται που θα μείνει μόνος με τις επιλογές του.
Ο ενάς περιμένει από τον άλλο να πάρει την απόφαση, καθένας για τους δικούς του λόγους, για να μην πάρει ο ίδιος την ευθύνη.
Origami αν ήταν να γυρίσει το πράγμα, θα είχε γυρίσει εδώ και 10 χρόνια. Όσο για τους φίλους του… Αυτό είναι δικό του θέμα, δικές του επιλογές, δεν είναι το τρίτο παιδί σου.
Αυτά που “συνήθισες” θα τα έχεις και χωρίς αυτόν, όμως εσύ ξέρεις καλύτερα.
Sktpsx «ο μεγαλος χαμενος της υποθεσης ηταν και ειναι η μανα μου. Εχασε εμπειριες εχασε ζεστασια εχασε τρυφεροτητα εχασε τον εαυτο της»
(Επίσης ταυτίζομαι απόλυτα)Γρβμ «Τα έχει πει και στο παρελθόν, δεν είμαι σίγουρη ότι θα γίνουν κιόλας, να πάμε βόλτες, να κάνουμε το ένα, το άλλο μαζί ως οικογένεια ή ως ζευγάρι» …(νομίζω θα ηρεμήσεις όταν πάψεις να ελπίζεις ότι κάτι θα αλλάξει και να προσμένεις για κοινό χρόνο μαζί και οι 3 σας…δεν έχει νόημα πια)
Ter «Οι συζητήσεις δεν ωφελούν την ώρα του διαζυγίου, ό,τι ήταν να ειπωθεί έχει ήδη ειπωθεί. Λόγια λίγα και συγκεκριμένα: εγώ θέλω να χωρίσω, το σπίτι μου είναι αυτό, το παιδί θα το βλέπεις τότε. Αν προκύψει κάποτε καλή σχέση, θα είναι πολύ αργότερα» (απόλυτα σωστό)
«Ψάχνεις ακομα να βρεις τρόπο να αλλάξει κάτι. Ψάχνεις ακομα να βρεις τρόπο να γίνεις κατανοητή και κυρίως να γίνεις σεβαστή. Θυμίσου όμως ότι απευθύνεσαι σε κάποιον που δε σε σέβεται. Και δεν ακούς αυτό που σου λέει: να αλλάξεις εσυ για να βρεθεί η λύση.
Σε νοιάζει ακομα πάρα πολυ τι λέει, τι γνώμη εχει για σενα, αν σε κατηγορεί δίκαια ή άδικα, αν εχει δίκιο επειδή έτσι νοιώθει, αν φταις και ποσό και απο πότε.
Θα στο ξαναγράψω: δε θα πάρεις ποτέ την άδειά του για να φύγεις. Ποτέ. Δε θα συμφωνήσει ποτέ. Δε θα σε καταλάβει ποτέ. Ξέρεις γιατί; Διότι δεν τον ενδιαφέρει» (sad but totally true)Εν κατακλείδι…
“δεν καταλαβαίνω τι λες, όλα είναι καλα, εγω είμαι μια χαρα, εσύ έχεις το πρόβλημα” … πόση ψυχολογική βία κρύβεται πίσω από αυτή τη φράση…
@stropeleki καλώς ηρθες, θεϊκό nick!
Συγχαρητήρια για το δώρο στον εαυτό σου και στο παιδί σου…Και στα δικά μας οι παντρεμένες 😄
Γενικά συμφωνώ με τα επιλεγμένα σου quotes και τις παρατηρησεις σου, πολύ! Να εξηγήσω μόνο τι εννοούσα με τη ζωάρα που και καλά θα κάνω, γιατί δεν είχα σκεφτεί ότι κανείς δεν θα καταλάβει τι εννοώ αλλά τώρα που το είδα γραμμένο από άλλον, ναι δεν είναι καθόλου σαφές. Η ζωάρα μου δεν είναι τα χρήματα που θα πάρω από το διαζύγιο. Είναι η διάζευξη «κοιτάω τη ζωάρα μου» vs “κοιτάω τη ζωάρα του παιδιού μου». Το παιδί είναι πολύ δεμένο με το σπίτι του, όπως όλα τα παιδάκια φαντάζομαι, ίσως εμένα μου φαίνεται ότι το δικό μου είναι ένα τσικ παραπάνω, ίσως γιατί θυμάται το προηγούμενο σπίτι που ήταν 35 τετραγωνικά, τέλος παντων είναι σημαντικός φάρος στην καθημερινότητα και στη ρουτίνα του το οικογενειακό σπίτι και δεν πα να του τάξεις μεγαλύτερο, με πισίνες, με ενσωματωμένα γήπεδα μπάσκετ και ποδοσφαιρου, αυτό εκεί, το σπίτι του. Αυτό μου φαίνεται άδικο να του στερήσω. Γιατί για μένα το να έχω ένα μικρό διαμέρισμα μόνη μου με το παιδί είναι παράδεισος, αλλά για το μικρό θα είναι πανωλεθρία. Εκεί λέω μήπως να σφίξω τα δόντια μέχρι να μπορώ να του προφέρω κάτι ισάξιο γιατί οκ καλή η θεωρία περί μανούλας που σβήνει όλα τα υπόλοιπα αλλά πρακτικά, για ένα τόσο μικρό παιδί, είναι τεράστια απαίτηση να καταλάβει και να δει θετικά μια πτώση στην ποιότητα ζωής του.
Γβρμ, δες το σπίτι μέρος του συνολικού πακέτου. Τα παιδιά μου ζούσαν σε μονοκατοικία, με γκαράζ, αυλή, κατοικίδια και λοιπές ανέσεις, που όμως κόστιζαν σε ψυχική ηρεμία.
Μου πήρε έξι μήνες να βρω σπίτι. Σε αυτούς τους έξι μήνες, τα παιδιά ζούσαν σε αναμονή μιας καταιγίδας που δεν ξέσπαγε. Γιατί η ατμόσφαιρα δεν ήταν καλή.
Μετά θυμήθηκα την ατάκα του Χοσέ από τις Σαββατογεννημένες:”εμένα η φίλη μου μέσα σε έξι μήνες έβγαλε μεμέ, έκοψε την …. της, έβαλε καινούριο, τόσα πράγματα για να λέμε”! Φαιδρό αλλά αληθινό.
Ώρα και για ένα εξοργιστικό και μεγάλο update κι από μένα. Θα τα γράψω όσο πιο περιληπτικά μπορώ (δηλαδή σχεδόν καθόλου): η ουσία είναι ότι μίλησα, και άπαξ κι άνοιξα το στομα μου, τα είπα όλα. Ήταν μια στιγμή που ένιωσα ότι υπήρχαν πάρα πολλά μαζί που με πίεζαν, ότι δεν αντέχω πια να είμαι η ψεύτρα και η υποκρίτρια, και είπα ό,τι είχα μέσα μου. Ότι τον βλέπω σαν ένα δυσάρεστο συγκάτοικο, ότι κάποτε μου φαινόταν χαριτωμένο το να είμαστε το αντισυμβατικό ζευγάρι που δεν είναι κολλημένο αλλά αυτό εξελίχθηκε στο να τα κάνω όλα μόνη μου πολύ καλυτερα, ότι φοβάμαι τις αντιδράσεις του, ότι χαίρομαι και περνάω καλύτερα όταν λείπει, ότι έχω σκεφτεί ακριβως τους διακανονισμους που θεωρώ ιδανικους μετά το διαζύγιο, ότι εύχομαι να έχει γκομενα, ότι προτιμώ να το ράψω παρά να ξανακάνουμε σεξ, ότι και παλιά που κάναμε σεξ ήταν κακό σεξ, γενικά δεν άφησα τίποτε.
Η απάντηση με εξέπληξε- αν και η αλήθεια είναι ότι το ξέσπασμα ήρθε σε μια στιγμή που είχε ένα σερί αρκετών ημερών καλής συμπεριφοράς, οπότε εν μέρει βρήκα την ευκαιρία, αλλά παρολαυτα ήταν εντυπωσιακό. Έπαθε σοκ, είπε ότι δεν περίμενε ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο, ότι γι’αυτον δεν υπήρχε ποτέ καμιά άλλη, ότι έχασε την μπάλα με τη δουλειά και το να επικεντρώνεται στο πώς να μας έχει στα πούπουλα και έχασε τα πιο σημαντικά, ότι θέλει να τα κάνει όλα αλλιώς από δω και πέρα, ότι αν δεν υπάρχει άλλος για μένα θέλει πολύ να προσπαθήσει να φέρεται φυσιολογικά, ότι είχε αρχίσει να καταλαβαίνει ότι ήταν τελείως απαράδεκτος και να αλλάζει από μόνος του, έκλαψε και λίγο, γενικά έμεινα άφωνη. Παρόλο που, όπως είπα, είχα σταματήσει να φοβάμαι για βία, δεν περίμενα να ρίξει τόσο τον εγωισμό του, ηλπιζα ότι απλως θα συμφωνήσει να χωρίσουμε πολιτισμένα.
Τα δυο μελανά σημεία ήταν:
1)οκ σε κάποια φάση άρχισε να κοπανάει πράγματα, πάνω στη συζήτηση, με άλλη αφορμή (δεν ήμουν εγώ ο αποδέκτης ακριβώς, αλλά εγώ ήμουν που λούφαξα).
2)επειδή του είπα ότι τον φοβόμουν και σκόπευα να είμαι πολύ πιο έτοιμη, να έχω ήδη κλείσει σπίτι και να έχω ετοιμα τα πράγματα στο αμάξι για όταν κάνω την κουβέντα, απάντησε ότι ευτυχώς που δεν το έκανα, γιατί <απειλές>. Επειδή λέει το θεωρεί τελείως ανώριμο και ανεύθυνο το να τα έχω σχεδιάσει όλα και να πορεύομαι μόνη μου. (Την υπενθύμιση ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που επιχειρώ συζήτηση και ότι υπήρχε κάποιος λόγος που φοβάμαι, δεν την αποδέχτηκε.)
3)είπε δυο τελείως αντιφατικά πράγματα: αφενος να μην θεωρω δεδομένο ότι θα μου αφήσει το παιδί (ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο, ίσα ίσα για συνεπιμελεια 50-50 μιλούσα), αφετέρου ότι εφόσον χωρίσουμε δεν έχει κανέναν λόγο να μένει εκεί που μένει και να κάνει τη δουλειά που κάνει, σίγουρα θα μετακόμιζε και πιθανότατα στην μητρική του πόλη/χώρα. (Στις ενστάσεις μου ότι η οικογένεια υφίσταται και μετά το χωρισμο κι ότι αυτές είναι αποφάσεις που πρέπει να παίρνονται μετά από σοβαρή συζήτηση για το μέλλον του παιδιού, δεν είπε κάτι).
Αυτά ειπώθηκαν. Από τότε φέρεται πραγματικά πολύ όμορφα, ασχολείται με το παιδί, μου πρότεινε και πήγαμε για φαγητό αρκετές φορες που ήμαστε ελεύθεροι χωρίς το μικρό, δεν φέρεται τόσο σαν τουρίστας στο σπίτι, και γενικά η μεγάλη διαφορά είναι ότι δεν μου δίνει πια την εντύπωση ότι με βλέπει και «ωχχχχ πάλι εσυ μπροστά μου». Από την άλλη κατάλαβα ότι περίμενε να είναι πολύ άμεσο το αποτέλεσμα, πχ την επόμενη της συζήτησης πρότεινε να κάνουμε σεξ και να πάρουμε κάποιες σημαντικές οικονομικες αποφάσεις για το μέλλον, με ύφος «μα τα είπαμε, δεν τα είπαμε;», αλλά του έκοψα τη φόρα εξηγώντας πως αν αλλάξουν τα πράγματα, δεν θα αλλάξουν τόσο αυτόματα. Ο ιδιος είναι καπως στη φάση «ωραία, το μπαλάκι σε σένα λοιπόν» αλλά γενικά είναι το πιο ευχάριστο και αποφορτισμένο κλίμα πιυ είχαμε στο σπίτι εδώ και χρόνια.
Εδώ δεν ντρέπομαι να το γράψω, απογοητεύτηκα καπως με την εξέλιξη. Όχι που δεν με χτύπησε! Αλλά που μετά από τόσο πολλά χρόνια, τόσες πολλές συζητησεις και συγκρούσεις, περίμενε να φτάσω στο αμήν και να το πω για να πει ότι αλλάζει. Δεν νιώθω κανένα ενδιαφέρον. Εύχομαι να μπορούσα αλλά μου φαίνεται πολύ μακρινό. Διάβασα και το σχόλιο της neverlander σε μια ερώτηση «Θεωρώ ότι υπάρχει ένα σημείο στις μεγάλες σχέσεις και ειδικά σε έναν γάμο, που περνάς το σημείο χωρίς επιστροφή που πια δεν αισθάνεσαι ΤΙΠΟΤΑ, παγωμάρα, προτιμας να δεις Λιάγκα απ’το να ασχοληθείς μαζί του/της, τον/την κοιτάς και βλέπεις έναν ξένο»
και δαγκώθηκα, ήταν σαν να μπήκε μέσα στο μυαλό μου.
Χαίρομαι που φέρεται καλύτερα, κυρίως για το παιδί, χαίρομαι που μου έδειξε ότι δεν έχει μεταμορφωθεί οριστικά σε ένα τέρας, θέλω να είναι καλά για να είναι εκεί για το παιδί του αλλά νιώθω ότι δεν θέλω να με ακουμπάει. Από την άλλη, νιώθω μια υποχρέωση να δώσω χρόνο. Από την παραλλη ντρέπομαι γιατί πάλι κατέληξα στο να αναβάλλω.
Κάθε κριτική δεκτή.Αγαπητή Γβρμ, το σκέφτηκα αρκετά πριν σχολιάσω, γιατί δεν θέλω να σου κόψω τα φτερά. Ωστόσο, εγώ θα ήθελα κάποιος να μου τα είχε πει εμένα, οπότε θα πω αδερφικά μόνο το εξής: been there, done that… κι όχι μόνο μία φορά, αλλά πολλές. Η “μεταμόρφωση” κρατούσε πάντα μόνο λίγες μέρες, γιατί ήταν φυσικά “τεχνητή”, οπότε πολύ γρήγορα γυρνούσαμε στα ίδια, κι έτσι απλά χάθηκε χρόνος. Εύχομαι ολόψυχα να μην υπάγεστε σε αυτήν την κατηγορία, ειλικρινά, απλά, έχε λίγο το νου σου, αυτό μόνο. Κανείς δεν αλλάζει κοσμοθεωρία επειδή “ταρακουνήθηκε” από μια συζήτηση που “δεν περίμενε”…
Γβρμ πολύ λυπάμαι. Δεν ξέρω τι άλλο να πω, δε θέλω να κάνω προβολές δικές μου πάνω στην ιστορία σου. Μακάρι η αποφασιστικότητά σου να σημάνει νέο ξεκίνημα. Μην κάνεις εκπτώσεις στις ανάγκες σου μόνο. Καλή δύναμη.
Γβρμ 🙂
“Εδώ δεν ντρέπομαι να το γράψω”, τι καλα που κανεις!
Πως είστε αλήθεια? πέρασαν άλλες λίγες μέρες.
Θα τολμήσω να συμφωνήσουμε τα 2 σχόλια που θεωρούν οτι μάλλον και δυστυχώς δεν θα είναι για πάντα η αλλαγή.
Όταν κάποιος ενδιαφέρεται για τον σύντροφό του, για την οικογένεια του, δεν αφήνει τα πράγματα να φθάσουν τΟσο μακριά (για εκείνον μιλάω), εκτός ίσως αν έχει κάποιου είδους σοβαρό πρόβλημα που δεν το αφήνει να δει μπροστά του, όπως παράδειγμα κατάθλιψη. Όμως ακόμα και κάτι τέτοιο να έχει κάποιος -γιατί ειλικρινά δεν θέλω να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα, δεν μπορεί μια ζωή να φέρει την ευθύνη και να σηκώνει το βάρος ο άλλος (εσύ).
Εσύ σε παρακαλώ προσπάθησε να ξεκινήσεις θεραπεία, ακόμα κι αν είναι αραιή, ακόμα κι αν είναι μέσ σκαιπ, θα σε βοηθήσει να δεις που βρίσκεσαι. Ξέρω πως έχω επαναλάβει πολλές φορες το θέμα του να πάρεις βοήθεια, είτε ψυχολόγου είτε αρμόδιων συλλόγων που μπορούν να σε κατευθύνουν, κι αυτό το κάνω γιατί πιστεύω πως θα έτσι θα στερεώσεις τα πόδια σου καλύτερα και θα ξεκαθαρίσεις μέσα σου το χάος στο οποίο νιώθεις πως βρίσκεσαι.
Δώσε λίγο χρόνο αν θες -είναι υποκειμενικό το πώς νιώθει ο καθένας για την ευθύνη που έχει απέναντι στην οικογένεια του και στον εαυτό του, και μετά αποφάσισε τί θα κάνεις ΟΣΟ καλός κι αν έχει γίνει. Ας γίνει και άγγελος, όχι δεν χρωστάς σε κανέναν να θυσιάσεις τη ζωή σου αν δεν το νιώθεις/δεν περνάς καλά/δεν είσαι ευτυχισμένη, ούτε στο παιδί σου.Γβρμ σε ευχαριστώ για την γλυκειά σου απάντηση, με συγκίνησε πολύ…είναι αυτό το κλασικό που πιστεύεις ότι μόνο εσύ ζεις κάτι τέτοιο, πράγμα αστείο και παράλογο αλλά έχει τόση μοναξιά το διαζύγιο…
Δεν ξέρω κι εγώ τί να σου πω, αν νομίζεις ότι οφείλεις να το προσπαθήσεις, οκ, είναι πολύ προσωπικό το ζήτημα αυτό και μόνο εσύ ξέρεις. Να πω ότι για μένα είχε φτάσει να είναι μονόδρομος το να φύγω. Είχα λόγους για να μείνω; Πολλούς… το παιδί μας πάνω απ’όλα, τα χρόνια που ήμασταν μαζί, το ότι είμαστε μόνοι μας στο εξωτερικό και άλλα πολλά αλλά φτάνει κάποια στιγμή που νιώθεις πως δεν έχεις αέρα να αναπνεύσεις, πως ασφυκτιάς και γίνεσαι τόσο μικρή που φοβάσαι ότι θα εξαφανιστείς. Είναι πάρα πολύ δύσκολη απόφαση, όλες το ξέρουμε αλλά αυτό το ταξίδι θέλει συνεχή δύναμη, ακεραιότητα (να μην σε κάνει κανείς να αμφισβητείς για την αποφασή σου) και τόλμη και θάρρος για το άγνωστο (ουφ τα λέω να τα ακούω κι εγώ)
@Marina, τα είπες όλα ότι δεν χρωστάμε να θυσιάσουμε τη ζωή μας.
Τρία τινα:
@Marina καλέ, κάνω θεραπεια! Σιγά μην είχα φτάσει ως εδώ μόνη μου. Είχα κάνει και στο παρελθόν και ξαναξεκινησα πριν ένα χρόνο, όταν πλέον άρχισαν να γίνονται πολλές και πολύ κουβαριασμένες οι σκέψεις «να πάθω κάτι, να τελειώνουμε». Δεν νιώθω ότι η ψυχολόγος μου είναι η κορυφαία όλων των εποχών, αλλά προσπαθεί και τη δουλειά της την κάνει.@Origami lover, έρχονται Χριστούγεννα, έβγαλα εισιτήρια, αναρωτιέμαι αν και πώς μπορούμε να κανονισουμε μια συνάντηση…
@όλες: ευχαριστώ παρα πολύ, κάθε φορά που απαντάει κάποια νιώθω μια τεράστια ζεστασιά, ό,τι και να λέει το σχόλιο. Το βασικό που πρέπει να αντιμετωπίσω τώρα είναι η δική μου δειλία. Ο σύζυγος με έχει αφήσει άφωνη, πριν λίγες μέρες μου είπε (αγανακτισμένος) ότι βλέπει ότι δεν υπάρχει τίποτε μέσα μου πια και δεν βλέπει πώς μπορεί αυτό να αναστραφεί. Νομίζω πως έχει δίκιο αλλά δεν μπορούσα να το πω τόσο τελεσίδικα. Φοβάμαι την αλλαγή, τώρα που η καθημερινότητα είναι τόσο ομαλή, ο μικρος χοροπηδαει από τη χαρά του που βλεπει τον μπαμπά του 500% περισσότερο από πριν, εκτός από το κεφάλι μου όλα είναι οπως τα ήθελα πριν πέντε χρόνια…Του είπα ότι ναι, αυτήν τη στιγμή ισχύει ότι δεν μου δημιουργεί κανένα συναίσθημα τρυφερότητας/αγάπης αλλά τουλάχιστον νιώθω ότι τον συμπαθώ, πράγμα που δεν συνέβαινε πριν ενάμιση μήνα. Του είπα και ότι από τον ενάμιση μήνα τις 3 εβδομάδες ήμαστε χωρια (λόγω δουλειάς) κι ακόμα προσαρμόζομαι στην ιδέα ότι μπορεί να φερθεί και τόσο φυσιολογικά. Όταν τελείωσε η συζήτηση ένιωσα έναν πανικό, σαν να έχασα την ευκαιρία να το λήξω. Αυτήν την αδυναμία, την ανευθυνότητα μπροστά στην αλλαγή πρέπει να δουλέψω, νομίζω.
Καλησπέρα και από εμένα.. Καταρχήν να σας πω ότι αν υπάρχει πραγματικός λόγος και κάποιος θέλει να χωρίσει δεν νομίζω ότι τα παιδιά είναι το εμπόδιο.. εξάλλου αν τα πράγματα φτάνουν στο διαζύγιο είναι καλύτερα και για τα παιδιά ένας χωρισμός. Εγώ είχα έναν σύζυγο χειριστικό σε τέτοιο βαθμό που με έκανε να νοιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα και είμαι η πιο άχρηστη γυναίκα στον κόσμο. Το οποίο πέρασε και στον μεγάλο μου γιο. Είχα καταντήσει ένα ρομπότ που ξυπνούσε μαγείρευε, συμμάζευε και περίμενε τον “αγά” να γυρίσει να πλυθεί να φάει να βγει με τους φίλους του και να γυρίσει να @@@@ την γυναίκα του. Φυσικά ποτέ όλα όσα έκανα δεν ήταν αρκετά για αυτόν. Μία μέρα ο μεγάλος μου γιος τότε 11 χρονών γύρισε από το σχολείο και μου ζήτησε να φάει. Πραγματικά το μυαλό μου δεν θυμάται καν τι είχα μαγειρέψει.. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την μέρα είναι το παιδί μου να μου λέει “” Ωχ μωρέ και συ ούτε ένα φαγητό της προκοπής δεν μπορείς να κάνεις.. ΓΙΔΙ είσαι”” . Εκεί το μυαλό μου πήρε μπρος. Το παιδί μου με είπε ΓΙΔΙ… Όχι δεν ήμουν ούτε είμαι και θα έκανα τα πάντα για να του το αποδείξω… Να μην πολυλογώ πήγα σε δικηγόρο έκανα την διαδικασία και ένα μεσημέρι πήρα στον μικρό μου γιο και έφυγα… ήταν ενημερωμένος ο εισαγγελέας μην μου χρεώσουν και απαγωγή…:):) Έγινε ένα δικαστήριο που όρισε ότι το μεγάλο παιδί θα διαμένει με τον πατέρα και το μικρό με προσωρινή επιμέλεια μαζί μου. Από τότε έχω 4 χρόνια διάσταση και έχω φτάσει την ζωή μου σε ένα επίπεδο με δική μου δουλειά και αυτοκίνητο. Στα παιδιά μου και τα δύο μπορώ να τους προσφέρω ότι μου ζητήσουν. Βέβαια πάντα υπάρχει φασαρία με τον πρώην μου για θέματα διαπαιδαγώγησεις των παιδιών. Τώρα θεωρώ ότι μπορώ και ψυχικά και οικονομικά να πάω στο επόμενο βήμα τον μόνιμου χωρισμού. Εδώ θα ήθελα αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει με το πως πρέπει να το χειριστώ. Τι ισχύει νομικά ; (όταν έγινε το πρώτο δικαστήριο με κατηγόρησαν ότι έφυγα και πήρα και χρήματα.. η αλήθεια είναι ότι πήρα κάποια χρήματα για να μπορέσω να περάσω μια περίοδο με το παιδί μου έως ότου βρω τον τρόπο που θα επιβιώναμε.. όχι όμως το ποσό για το οποίο κατηγορήθηκα).
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτά που γράφεται και θέλω τόσα να πω από τη μία και δε θέλω να ξαναμιλήσω για το γάμο μου ποτέ ξανά από την άλλη. Γράφω και μου τρέμουν τα χέρια.
Έχω ένα χρόνο που χώρισα. Η ανακούφιση που νιώθω δεν περιγράφεται. Η κατάσταση δύσκολη ως προς το παιδί, κόρη 14 ετών. Όχι τραγικά πράγματα αλλά δύσκολη. Δεν έχω προλάβει να τακτοποιήσω τη θλίψη μου και να χαρώ τη χαρά μου. Φαινομενικά είναι όλα τέλεια, εγώ αισθάνομαι πολύ κουρασμένη και ανήμπορη. Έκλεισα ραντεβού σε ψυχολόγο γιατί δεν την παλεύω άλλο. Δεν το έχω μετανιώσει, όμως, ούτε στιγμή.
Αφορμή για να γράψω ήταν οι τελευταίες εξελίξεις και τα συναισθήματα που βιώνει η Γβρμ. Το λοιπόν, …δυσκολεύομαι λίγο…έχω και τα θεματάκια μου:-)
Αγαπημένη μου Γβρμ, κατηγορείς πάρα μα πάρα πολύ τον εαυτό σου για τα πάντα. Φορτώνεσαι τα συναισθήματα και τις ανάγκες όλων σα να είναι μόνο δική σου δουλειά να τα λύσεις και να τα τακτοποιήσεις. Η ανασφάλειά σου και η αυτοπεποίθησή σου έχει χτυπήσει κόκκινο. Πραγματικά, δεν ξέρω κατά πόσο ο άντρας σου μπορεί να αλλάξει και να γίνει ένας υποστηρικτικός και στοργικός σύντροφός, αλλά μου φαίνεται ότι σύντομα θα γυρίσει στον πρότερο βίο. Το σοκ που έπαθε αφορά τη συνειδητοποίηση ότι σε κάποιο βαθμό δε σε ελέγχει και όχι ότι δεν ήξερε τι σχέση έχετε. Ό, τι παράπονο του έκανες το έχεις ξανακάνει αλλά προτιμούσε να το υποτιμήσει από το να το αντιμετωπίσει. Η συμπεριφορά του δείχνει ότι το κάνει για να σε ηρεμήσει και να επανέλθουν τα πράγματα στη ζωή που είχε (οι ψυχολόγοι το ονομάζουν “ο κύκλος της βίας”). Αν δεχτεί βέβαια να δείτε κάποιον ειδικό και να βάλετε βάσεις για πιο ουσιαστική δουλειά στη σχέση σας και το θέλεις κι εσύ, αλλάζει το πράγμα.
Αν όμως για εσένα έχει τελειώσει, τότε ό.τι κι αν κάνει απλά θα σε επιβαρύνει περισσότερο ψυχολογικά. Θα σου δημιουργεί παραπάνω τύψεις και θα επιβραδύνει τα σχέδιά σου για χωρισμό. Και στο τέλος θα κατηγορείς πάλι τον εαυτό σου που δεν έκανες αυτό που ήθελες. Επίσης αυτό με το παιδί είναι πολύ χειριστικό από την πλευρά του. Πολύ δύσκολα ένα δικαστήριο θα έδινε την επιμέλεια στον πατέρα (μιλώντας για τα ελληνικά δεδομένα, δεν κατάλαβα αν μένεις Ελλάδα). Ακόμη και ο τρόπος που μιλάς για το παιδί δείχνει πόσο πολύ σε απασχολεί κι αυτό. Σε διαβεβαιώ όμως ότι με σωστή ψυχολογική καθοδήγηση τόσο για εσένα όσο και για το παιδί (κυρίως για εσένα), τα πράγματα θα πάνε μια χαρά. Μη ξανασκεφτείς τα τετραγωνικά στα οποία μένει το παιδί, προσαρμόζονται και βρίσκουν ρυθμούς πολύ πιο εύκολα από εμάς, ειδικά σε αυτές τις ηλικίες.
Καταλαβαίνω και συμμερίζομαι το άγχος σου για τα οικονομικά. Εκτός από τα λεφτά που βγάζεις εσύ (όσα και να είναι), θα παίρνεις και κάποια διατροφή. Επιπλέον, αν μένεις Ελλάδα, θα δικαιούσαι και κάποια επιδόματα, ανάλογα την κατάσταση σου. Μην το υποτιμάς, εγώ δεν είχα ιδέα για το επίδομα ενοικίου και τελικά μου καλύπτει το μισό.
Ενδεχομένως κάνω προβολές τόσο δικές μου όσο και περιπτώσεων κοντινών μου ανθρώπων. Τα είπα και λίγο χύμα, λες και μιλάω στη κολλητή μου. Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω ούτε να σε απογοητεύσω, αλλά η πείρα έχει δείξει ότι καταστάσεις που παγιώνονται χρόνια δεν αλλάζουν έτσι σε ένα – δύο μήνες.
Μη δείχνεις οίκτο για τον άλλον. Δείξε θάρρος και χαμογέλασε στη ζωή και στον εαυτό σου. Ο μόνος μεγάλος εχθρός μας είναι το μυαλό μας.
Καλέ τα γράφω και κλαίω. Κλαίω για μένα, για εσάς όλες, για τη ζωή που δεν ζούμε και για τη ζωή που θα ζήσουμε. Κλαίω και από χαρά που σηκώθηκα και έφυγα, επιτέλους.
Σας αγαπώ όλες κι ας μη σας ξέρω, σας νιώθω φίλες μου!
Εχθές είχαμε επέτειο γνωριμίας, 23 χρόνια (1996-2019) αγόρασα σοκολάτες για όλους (τις αγαπημένες μας) και πατατακια (Ναι junk είναι) . Του εδωσα την σοκολάτα του και τα πατατακια και είπα “χρόνια μας πολλά”. Και μου απάντησε “εχμ….ναι καλά”.
Μετά έδωσα στην κόρη μου τη μικρή τη σοκολάτα της και γουρλωσε τα μάτια της χαμογέλασε και είπε “ΩΩΩΩΩ ΓΟΥΑΟΥ ΤΕΛΕΙΑ”. Ήταν πολύ χαριτωμένο και αυθόρμητο και σκέφτηκα πως και εγώ έτσι ήμουν μικρή, αν κάποιος σκεφτόταν κάτι ελάχιστο που μου αρέσει, (ακόμα και ένα πακέτο τσίχλες) και μου το έδινε χωρίς να το περιμένω αντιδρούσα έτσι. Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια έχω να το νιώσω αυτό με τον άντρα μου, δεν με πειράζει ούτε έχει νόημα να κλαίγομαι, αλλά σκέφτομαι πως θα εξασφαλίσω ότι δεν θα αναγκαστούν τα παιδιά μου να ζήσουν έτσι στερημένα από συναισθήματα. Η μεγάλη μου κόρη μοιάζει στον αντρα μου, είναι πιο μονόχνωτη και φειδωλή στο τι δείχνει παραέξω, η μικρή όμως μου μοιάζει πολύ, στα χαρακτηριστικά και στο χαρακτήρα, δεν θέλω να καταλήξει να ψάχνει απεγνωσμένα για επιβεβαίωση της ύπαρξής της. Random thoughts.
ΓΒΡΜ Πότε έρχεσαι; 14/12 έχουμε συνάντηση Αμπα, θα μας προλάβεις; και για συνεννόηση στείλε μνμ στο origami1974@yahoo.com για να ανταλλάξουμε κινητά και να κανονίσουμε
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
