- Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Καλησπέρα κορίτσια!!
Διαβάζω κι εγώ τη συζήτηση σας εδώ και καιρό και είπα να σας γράψω κι εγώ από την πλευρά παιδιού που οι γονείς του θα έπρεπε να έχουν χωρίσει πριν παντρευτούν! Για να καταλάβετε, είμαι πλέον 33, οι γονείς μου 60 και 70 και φυσικά δε χώρισαν ποτέ ούτε παίζει τέτοιο σενάριο πλέον!
Καταλαβαίνω απόλυτα ότι τα προβλήματα που προκύπτουν μετά από ένα διαζύγιο με μικρά παιδιά είναι πολλά. Αλλά! Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αργότερα τα παιδιά που μεγαλώνουν σε προβληματικό περιβάλλον είναι πολύ μεγαλύτερα. Να είστε σίγουρες ότι τα παιδιά σας από πολύ μικρή ηλικία και εννοώ πραγματικά πολύ μικρή, καταλαβαίνουν πολύ καλά ποιος τα φροντίζει, ποιος τα νοιάζεται ουσιαστικά, ποιος στέκεται δίπλα τους, ποιος νοιάζεται για την ευτυχία τους και ποιος απλά δουλεύει να καλύπτει τα έξοδα, νοιάζεται μόνο για την υγεία τους και νοιώθει ότι το χρέος του το κάλυψε απέναντι στην οικογένειά του.
Μη νοιώθετε ότι θα τους στερήσετε κάτι σπουδαίο αν δε βλέπουν καθημερινά ένα πατέρα αδιάφορο κατά τα άλλα τόσο προς τα ίδια όσο και προς τη μητέρα. Χαίρομαι πολύ που βλέπω τις νεότερες μητέρες να ζητούν ψυχολογική υποστήριξη για να βελτιώσουν τη ζωή τους και κατά συνέπεια και των παιδιών τους.
Στην εποχή μας είναι δύσκολο να σταθεροποιηθεί κανείς οικονομικά αλλά ένας αδιέξοδος γάμος δεν είναι λύση. Θα μπορούσα να γράψω κείμενα και κείμενα για προβληματικές οικογένειες ξεκινώντας από τη δική μου και από ένα σωρό που έχω στο περιβάλλον μου. Θα αρκεστώ μόνο να πω ότι δύο οικογένειες που ξέρω που οι γονείς χώρισαν, η μία με πολλές οικονομικές δυσκολίες από τη πλευρά της μητέρας, μόνο αυτά τα παιδιά κατάφεραν να γίνουν ανεξάρτητοι άνθρωποι μεγαλώνοντας (ψυχολογικά κυρίως όχι μόνο οικονομικά). Όλοι οι υπόλοιποι θέλοντας και μη μπλεχτήκαμε στις σχέσεις των γονιών (έτσι πάει όταν καταλήγεις να κάνεις τον διαιτητή), έχουμε χίλια δυο κατάλοιπα από αυτές τις σχέσεις που φυσικά επηρεάζουν και τα παιδιά και προσπαθούμε να τα ξεπεράσουμε. Οι περισσότεροι δε, στα τριάντα μας ξεκινήσαμε τη προσπάθεια να βάζουμε όρια στους άλλους.
Συνεχίστε τη δουλειά με τον εαυτό σας, και ελπίζω για όλες σας να περάσετε σε καλύτερες μέρες, πιο ευτυχισμένες και να δώσετε και στα παιδιά σας το παράδειγμα με τη ζωή σας, ότι πρέπει να βάζουμε όρια στο τι μπορούμε να ανεχτούμε και τι όχι, ότι προσπαθούμε για τη ζωή μας και ότι ένα διαζύγιο είναι απλά μια δεύτερη ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή! Γίνεται το παράδειγμα για εκείνα, μεγαλώνοντας να μη χρονοτριβούν σε σχέσεις που δεν τους καλύπτουν, προσπαθώντας να αλλάξουν την άλλη πλευρά!
Είστε όλες πολύ δυνατές, προσπαθείτε πολύ και θα τα καταφέρετε!!Μαρίνα οι απαντήσεις σου είναι για το βιβλίο!!!!!
Ευχαριστούμε τσικαμπουμ!
Κι εγώ παιδί τέτοιων γονιών είμαι. Τέτοιας μαμάς βασικά. Που μια ζωή μου κουνούσε το δάχτυλο «εεεεσσσυυυυυυυυ, εσυ είσαι η αιτία που δεν χωρίζω, να το ξέρεις» κι όταν τελικά έφυγε ο πατέρας μου στα 60 τους, της ήρθε τέτοια κατραπακιά που πήρε 10 χρόνια να συνέλθει. Το έχω ξαναγράψει κάπου εδώ, πρέπει να είμαι το μόνο παιδί που φταίει και γιατί δεν χώρισαν και γιατί χώρισαν! (Επειδή δεν έκανα τίποτε να τον εμποδίσω ενώ είχα δει τα σημάδια)
Το θεωρώ κι εγώ πολύ σημαντικό να δώσω σωστό παράδειγμα στο παιδί μου. Ειδικά από τη στιγμή που βλέπω τον συζυγο να αναπαράγει ακριβώς το μοντέλο των δικών του γονιών, παρολο που παραδέχεται ότι η μάνα του είναι πολύ αδικημένη. Δεν θέλω κι ο γιος μου να κάνει τα ίδια…τεράστια ευθύνη.
Δεν είσαι μόνη Γβρμ! Είμαστε δύο! Εμένα η μάνα μου, φρόντισε να μου κάνει λιανό με κάθε τρόπο ότι δεν ήθελε να με κρατήσει όταν έμεινε έγκυος, η γιαγιά μου την έπεισε και αργότερα δεν χώρισε γιατί με ένα παιδί θα μπορούσε να χωρίσει. Με δύο όμως όχι! (εγώ είμαι η δεύτερη, η αδερφή μου είναι μεγαλύτερη)Μετά μου τόνισε άπειρες φορές ότι δεν χωρίζει γιατί ο πατέρας μου μου είχε αδυναμία, όπως κι εγώ σε εκείνον μικρούλα και φοβόταν ότι θα με έπαιρνε! Γενικά η μάνα μου φοβόταν να αλλάξει τη ζωή της, δεν ήθελε να δουλέψει κιόλας από άποψη νεότερη και βρήκε εμένα να ρίξει την ευθύνη για τις επιλογές της. Νομίζω ότι η αδυναμία που μου έδειχνε ο πατέρας μου είναι και ο λόγος που με μείωνε συχνά η μητέρα μου σαν παιδί. Φυσικά ότι και αν της είπα μεγαλώνοντας, ήταν όλα στο μυαλό μου, μάλλον μου έβαζε λόγια η γιαγιά μου. Δε βγάζεις άκρη με τέτοια άτομα! Όλα αυτά φυσικά με οδήγησαν σε πολλά λάθη στη δική μου συμπεριφορά στην ενήλικη ζωή μου, που διορθώνω πλέον σιγά σιγά με πολύ προσπάθεια!
Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω γυναίκες σαν κι εσάς που γράψατε την ιστορία σας εδώ και προσπαθείτε για τη ζωή σας και των παιδιών σας! Είμαι σίγουρη ότι μόλις νοιώσεις έτοιμη για το μεγάλο βήμα όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο για σένα και το παιδί σου!!!
Ε δεν χώρισαν οι δικοί σου, άρα νομίζω θα κρατήσω το σκήπτρο του «φταίω και για τα δυο αντίθετα που έγιναν». Εσένα όμως θα σου δώσω ένα πρωτότυπου σεναρίου (στη μάνα βασικά) γιατί το επιχείρημα με το δεύτερο παιδί που κάνει ξερή κι δεν χωρίζεις δεν το είχα ξανακούσει, εμπνευσμένο…τι τράβηξες κι εσυ καλό μου.
Εμένα έχει αρχίσει πάντως να μου φαίνεται ότι στο τέλος θα τα πω όλα χωρίς να έχω ετοιμάσει τίποτε απ’αυτα που θα ήθελα, απλώς επειδή δεν αντέχω άλλο να ζω μέσα στο ψέμα. Τώρα εκτός των άλλων έχουν εμφανιστεί και κάτι φοβερές τύψεις που με την αδράνειά μου έχω χαντακώσει τη ζωή του συζύγου που μπορεί να με λυπάται και να μην με χωρίζει…Γενικά κάθε δεύτερη μέρα με βρίσκω να είμαι στο τσακ να τα πω όλα, με φάρο την ελπίδα.
Με έκανες και γέλασα με το “πρωτότυπου σεναρίου” γβρμ!!
Για τον άντρα σου καμία τύψη να μη νοιώθεις. Ενήλικας είναι ας έπαιρνε κι αυτός τη ζωή στα χέρια του να έφευγε πρώτος. Μόνος για τη δική σου ζωή ευθύνεσαι και για του παιδιού σου τώρα που είναι μικρούλι.
Απ’ότι καταλαβαίνω έχεις φτάσει πλέον στο αμήν και θέλεις απλά να τελειώνεις;; Ξέρεις κάτι, καμιά φορά κάνουμε προετοιμασία, το σκεφτόμαστε από εδώ, το σκεφτόμαστε από κει, φτιάχνουμε υποθετικά σενάρια και διαλόγους στο μυαλό μας και τελικά δεν γίνεται τίποτα όπως το είχαμε σκεφτεί. Συνήθως γίνονται όλα πολύ πιο εύκολα κιόλας. Ίσως και στη δική σου περίπτωση, αν νοιώσεις ότι δεν πάει άλλο και μιλήσεις τελικά, δεις ότι και η άλλη πλευρά αντιδράσει πιο θετικά από ότι περίμενες!!Κορίτσια σας ευχαριστώ πολυ για τα καλα σας λογια!
Ντρεπομαι, γι αυτο δεν απαντάω (στα καλά σας λογια) 🙂
Πως πάνε τα πράγματα γβρμ?
Τσικαμπουμ θέλουμε πάρα πολύ την οπτικη των παιδιων σ αυτές τις περιπτώσεις και γι αυτό σ ευχαριστουμε πολύ!
Στη φάση που δεν είμασταν στα πολύ καλά μας με τον άντρα μου και είχαμε χάσει την επικοινωνία μας, εμένα μου ξέφευγαν διάφορα του τυπου να παραμιλάω μονη μου “ε βεβαια ποιος να το κάνει?ενδιαφέρεται κανενας άλλος?” ή “ας κάνω κι αυτό μόνη μου” και σοκαρίστηκα όταν η 3χρ τότε κόρη μου σε κάτι απο αυτά μου είπε “ο μπαμπάς το έκανε μαμά?” (ή “ο μπαμπάς φταίει?” δεν το θυμάμαι ακριβώς). και συνειδητοποίσα οτι όχι μόνο ακούει, όχι μόνο καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά οτι είχε αποκτήσει και μια απόσταση απο τον μπαμπά της σαν να έρχεται στη “δική μου ομάδα” απέναντί του. Και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Κι ας μην είχε πιάσει ποτέ καυγά, κι ας είμασταν πλήρως λειτουργικοί σε όλα.
Όπως επίσης, είδα πως όταν εμείς μετά απο συζητήσεις τα βρήκαμε και αρχίσαμε ξανά να κινούμαστε μεταξύ μας σαν αγαπημένο ζευγάρι, σαν ομάδα, ερχόταν η μικρή συχνά και μας αγκάλιαζε και τους δυο κι έλεγε “ειμαστε οι κο γε νει α”.
Εμμένω λοιπόν κι εγώ ξανά στην γνωστή άποψη που υποστηρίζει να είμαστε καλά πρώτα οι γονείς είτε μαζί, είτε χώρια αν δεν γίνεται αλλιώς. Τα παιδιά ρουφούν σα σφουγγάρια και εμάς μας ξεφεύγουν πράγματα όσο και να προσπαθούμε να κρατήσουμε μακριά τους τα προβλήματα.
Τα είπες όλα στην τελευταία σου πρόταση Μαρίνα! “Τα παιδιά ρουφούν σα σφουγγάρια και εμάς μας ξεφεύγουν πράγματα όσο και να προσπαθούμε να κρατήσουμε μακριά τους τα προβλήματα.”
Τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα πάντα! Και από την άλλη, άνθρωπος είναι και ο γονιός κάτι θα του ξεφύγει. Ειδικά όταν περνάει ο καιρός, αυξάνεται η πίεση και γίνεται πιο έντονη η επιθυμία για ριζική αλλαγή.
Εντάξει, το δικό μου παράδειγμα είναι λίγο στο άλλο άκρο, γιατί οι γονείς μου δεν είχαν καμία διάθεση να μας προστατεύσουν, ίσα ίσα μας ανακάτευαν κιόλας. Απλά σε κάθε περίπτωση, τα παιδιά θέλουν χαρούμενους και ήρεμους γονείς για να είναι και τα ίδια χαρούμενα και ήρεμα. Ώστε να έχουν και στο μέλλον ένα όμορφο πρότυπο για τις δικές τους σχέσεις!
Αυτο με τα παιδιά, ξαναπείτε το. Ο δικός μας μικρούλης έχει διαπιστώσει επανειλημμένα ότι όταν είμαστε και οι τρεις μαζί δεν περνάμε τόσο καλά όσο ανα δυάδες και το λέει…από την άλλη σίγουρα θα αργήσει να καταλάβει γιατί δεν προσπαθούσαμε απλως να περνάμε καλύτερα. Όπως και να’χει, το να μένεις «για τα παιδιά» δεν είναι θεμιτή επιλογή.
Ευχαριστώ που ρωτάς πώς πάει Μαρίνα!
Πηγαίνει στον αυτόματο. Φεύγουν οι μέρες με τα καθημερινά και κάθε μέρα σκέφτομαι και λίγο διαφορετικά. Ας πούμε ανακάλυψα ότι αυτό που μου λείπει πάνω απ’ολα, ίσως περισσότερο κι από το σεξ, είναι η συντροφικότητα. Κι αναρωτιέμαι αν θα την έχω ποτέ. Αν καταφέρω δηλαδή να επιλέξω έναν άνθρωπο για τους σωστούς λόγους και να με επιλέξει κι αυτός. Κι αν είναι λογικό να τη θέλω τόσο ή αν θα έπρεπε να έχω βρει εναλλακτικούς τρόπους να νιώθω πλήρης.
Καλησπέρα κορίτσια!
Ας πω κι εγώ το κοντό και το μακρύ μου, μπας και βοηθήσει.
Είμαι χωρισμένη ενάμιση χρόνο και δεν το έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο. Ωστόσο, 5 χρόνια πριν, το σκεφτόμουν και θόλωνα. Έλεγα, πώς;;; Με δύο παιδιά (το ένα με νόσο), χωρίς οικονομική ανεξαρτησία; Να στερήσω από τα παιδιά μου τον πατέρα τους; Πόσο εγωίστρια παίζει να είμαι; Και πώς θα ζήσω;Ε, λοιπόν, κάποια στιγμή, αφού αρρώστησα, κατάλαβα ότι για να έχουν τα παιδιά μου τον πατέρα τους μέσα στο σπίτι, σε λίγο δε θα έχουν τη μητέρα τους. Και διάλεξα εμένα. Ναι, εγώ δεν άντεχα μέσα σε αυτή την κατάσταση που με υποβίβαζε, με εξευτελιζε και με έριχνε στα σκοτάδια. Δεν μου άξιζε ΚΑΘΟΛΟΥ.
Και έβαλα πρόγραμμα. Δούλευα παρτ ταιμ και άρχισα να δουλεύω όλο και περισσότερο. Για να έχω ασφάλιση (διότι είμαι κι εγώ υπό μόνιμη φαρμακευτική αγωγή), άνοιξα βιβλία κι εργαζόμουν με μπλοκάκι. Οκ, δεν έβγαινα να πληρώνω κάθε μήνα κι έκανα διακανονισμούς. Το ανακοίνωσα στους γονείς μου και στα παιδιά μου και του έδωσα ένα δίμηνο περιθώριο για να φύγει. Τότε αυτός λύσσαξε. Το ήξερε ότι ήθελα να το κάνω αλλά πίστευε ότι δε θα τολμούσα. Προσπάθησε να με σαμποτάρει με χίλιους τρόπους. Με απειλές, με ψέματα, με επίκληση στο φιλότιμο. Εγώ βράχος, ήμουν σίγουρη ότι θα κατέληγα στο ψυχιατρείο αν μεγάλωνα τα παιδιά μου σε αυτή την κατάσταση. Κάποια στιγμή υποκρίθηκε μέχρι και αυτοκτονία, φόβισε τα παιδιά μας χωρίς λόγο. Τότε πια το θεώρησα ΧΡΕΟΣ μου να τα προστατεύσω. Όχι να τον κρατήσω “για τα παιδιά”, να τον διώξω έπρεπε “για τα παιδιά”.
Εύκολο δεν είναι. Έτοιμες μπορεί να μην είμαστε ποτέ. Αλλά αν έχω καταλάβει κάτι από όλη μου την ταλαιπωρία είναι ότι ποτέ δεν είναι κάτι τόσο θεόρατα δύσκολο όσο το φανταζόμαστε. Στο μυαλό μας το διογκώνουμε ενώ όταν έρχεται η ώρα, το αντιμετωπίζουμε και προχωράμε.
Ενάμιση χρόνο μετά, τα παιδιά μου παρατήρησαν ότι τώρα πια τα πρωινά τα ξυπνάω με τραγούδια κι όχι με πρησμένα μάτια από το κλάμα. Μου το είπαν και χάρηκε η ψυχούλα μου!
“τα παιδιά μου παρατήρησαν ότι τώρα πια τα πρωινά τα ξυπνάω με τραγούδια κι όχι με πρησμένα μάτια από το κλάμα” …ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό…!!!!!!! Αργά ή γρήγορα ξυπνάς και το συνειδητοποιείς, κι αυτό είναι…αξία ανεκτίμητη…
Aguafiestas το διαβάζω και κλαίω! Ευχαριστώ. Πολύ χάρηκα με την ιστορία σου. Και επειδή είσαι καλά και επειδή μου δίνει εμένα προσωπικά ελπίδα. Ευχαριστώ. Και καλή συνέχεια!
Γβρμ, κι εσύ μπορείς. Με τον δικό σου τρόπο, στον δικό σου ρυθμό. Κι όλο αυτό με τις τύψεις, άστο να πάει στο διαολο. Αφιερώνουμε τη ζωή μας, τους μαγειρεύουμε, τους σιδερωνουμε, τους μεγαλώνουμε τα παιδιά και τα βρίσκουν ετοιμα, βάζουμε τον εαυτό μας πίσω, σπανίως εκείνοι στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και νιώθουμε και τύψεις από πάνω. Ναι, εσύ όταν χωρίσεις, θα έχεις κι ένα παιδί να μεγαλώσεις, φουλ ταιμ, όχι κάνα απόγευμα και κάνα ΣΚ. Λογικό να φοβάσαι, λογικό να θες μια σιγουριά. Αγάπη ολουθε.
Aguafiestas συγχαρητήρια για το κουράγιο και το θάρρος σου! Εμένα με φοβίζουν οι δυσκολίες, οικονομικές, πρακτικές και ψυχολογικές, αλλά πραγματικά όταν διαβάζω ιστορίες σαν τη δική σου παίρνω κουράγιο και ελπίδα.
Chance, πήγα να σε καλωσορίσω και να σε παροτρύνω να γράψεις περισσότερα αν θες, αλλά κάτι μου κόλλησε, κοίταξα λίγο πίσω και είδα πως απλώς έγινες ολόκληρη από μισή! Ελπίζω να είναι όσο συμβολικό κι ελπιδοφόρο όσο φαίνεται.
Εύχομαι να είσαι σε καλό δρόμο 🙂Αγαπημένες, διαβάζοντας τις ιστορίες ολονών σας, διαπιστώνω ότι μάλλον στον δικό μου γάμο ήμουν πολύ τυχερή και προστατευμένη… Ίσως να παίζει διαφορά στο ότι δεν κάναμε ποτέ παιδιά, ίσως ότι το τέλος ήρθε σχετικά γρήγορα (13μισι χρόνια σχέσης μεν, μόλις 2μισι γάμου δε) ο δικός μου σύζυγος ευτυχώς δεν με πέρασε από ιερά εξέταση, ούτε με πολέμησε. Και ήταν καλός σύζυγος αντικειμενικά μιλώντας, απλά όχι ο κατάλληλος για μένα ή μάλλον δεν ήμασταν κατάλληλοι ο ένας για τον άλλο.
Πλέον πάνε 8 μήνες που έχουμε χωρίσει, δεν έχουμε βάλει μπρος το διαζύγιο για φορολογικούς λόγους και για να τον εξυπηρετήσω σε κάποια δική του οικονομική υπόθεση για την οποία είναι καλύτερο να φαίνεται στα χαρτιά ότι είναι παντρεμένος. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω θα το κάνουμε και αυτό εν καιρώ. Πολύ εύκολα όμως γλιστρήσαμε σε μία φιλική και ανθρώπινη σχέση και όταν καμιά φορά με πιάνουν ενοχές και του λέω ανοιχτά ότι αισθάνομαι ότι κάπου τον χρησιμοποίησα, μου το λέει από μόνος του “Γιατί τόση ενοχικότητα;”.
Σχεδόν φοβάμαι τι θα βρω παρακάτω, ήμουν τυχερή μάλλον από τα νιάτα (αν και δεν ήμασταν έτσι από την αρχή, όταν γνωρίζεσαι από τόσο μικρός κάπου συνδιαμορφώνει ο ένας τον άλλο).
Στη δική μου περίπτωση είναι φάση όλα καλά και παμ’ παρακάτω. Και μέχρι στιγμής όλα δείχνουν ότι θα καταφέρουμε να μείνουμε φίλοι.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
