- Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Επανέρχομαι και εγώ μετά από μια εβδομάδα γεμάτη τρέξιμο και επίσης μια κακή μέρα! Αλλά αυτό έφερε και μια κακή νύχτα οπότε μου δίνει τώρα χρόνο έστω σαν τον βρυκόλακα (είναι 5 το πρωί τώρα…) να ξαναμπω στη συζήτηση. Θα ξαναθίξω το θέμα δίκτυο υποστήριξης. Γβρμ, με συνεχάρης που έχω ανθρώπους δίπλα μου να με υποστηρίξουν. Θα σου πω καταρχάς ότι αυτοί είναι πολύ λίγοι αλλά σίγουρα πολύ σημαντικοί. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Θα σου πω όμως επίσης ότι για πολλά χρόνια αισθανόμουν πάρα πολύ μόνη, είχα χάσει όλους μου σχεδόν τους φίλους, είχα πειστεί ότι η οικογένειά μου δεν με αγαπάει, σε κάποια φάση είχα μια δουλειά που μου έδινε ψίχουλα. Είχα όμως και έχω μια φίλη στην οποία παρόλο που δεν ανοιγόμουν πολύ καταλάβαινε πολλά (οκ δεν ήταν και δύσκολο, η διαφορά με τον παλιό μου εαυτό ήταν πασιφανής). Ε, εκείνη με βοήθησε ουσιαστικά να κάνω το μεγάλο βήμα, πρακτικά και ψυχολογικά. Η οικογένεια βοήθησε στη συνέχεια όπως μπορούσε. Είχα πια ευτυχώς καλύτερη δουλειά… Τι θέλω να πω… Ότι μπορεί να νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι, αλλά να, ίσως υπάρχουν άνθρωποι που θα θελήσουν να μας βοηθήσουν αρκεί να το ζητήσουμε. Αρκεί να καταλάβουν ότι υποφέρουμε. Οι άνθρωποι χαίρονται να βοηθούν. Ή ίσως ένα φόρουμ όπως αυτό με ανθρώπους έτοιμους να ακούσουν, να μοιραστούν εμπειρίες και να ανταλλάξουν συμβουλές. Η βοήθεια είναι πολυπρόσωπη. Δεν έχουμε όλοι οικογένεια, ίσως όχι πια φίλους. Ίσως όχι δουλειά. Μόνες μπορεί να γεμίσουμε ενοχές, χρειάζεσαι καμια φορά να ακούσεις κάποιον να σου πει απλά «έχεις δικαίωμα να αισθάνεσαι όπως αισθάνεσαι και να φροντίσεις τον εαυτό σου. Σώσε τον εαυτό σου, δεν κάνεις καλό σε κανένα θυσιάζοντας τον εαυτό σου για να μη στεναχωρηθεί ο άλλος. Απλώς υποφέρετε και οι δύο». Ο ψυχολόγος επίσης, αλλά να όπως ανέφερες, δεν είναι εύκολη πάντα η πρόσβαση πχ όταν υπάρχει ασφυκτικός έλεγχος από τον σύζυγο. Εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στη δουλειά σου, υπομονή, κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά αξίζει πραγματικά η προσπάθεια! Το λέω και εγώ στον εαυτό μου να μην εγκαταλείπω την προσπάθεια παρά τις δυσκολίες (με παιδί και χωρίς πολλή βοήθεια είναι μεγάλη η πρόκληση). Metalemon εγώ έτσι κατάλαβα ότι δε θέλω να είμαι πια παντρεμένη, όταν έμενα για λίγο μόνη αισθανόμουν να ανασαίνω ξανά. Χωρίς παιδί είναι πολύ πιο εύκολο να χωρίσεις, το λέω εκ πείρας, ωστόσο ποτέ δεν είναι εύκολο να πάρεις την απόφαση. Το σημαντικότερο λάθος που έκανα εγώ το γράφω αν βοηθήσει κάποια, ήταν να μην ξεκινήσω νομικές διαδικασίες αμέσως αφότου έφυγα και να κρατήσω μετέπειτα φιλικές σχέσεις με τον πρώην μου, έτσι εν τέλει τα ξαναβρήκαμε και τώρα να είμαι εδώ στο φόρουμ υποστήριξης για το διαζύγιο :-).
Λίγο αχταρμάς όλα αυτά που έγραψα αλλά είναι κάτι η ώρα αλλά και η συγκίνηση διαβάζοντας τα παραπάνω posts.
Metalemon σε καταλαβαίνω και μπράβο που το σκέφτεσαι σοβαρά και δεν το απορρίπτεις για οποιονδήποτε λόγο. Κι εγώ έβλεπα πάντα τεράστια διαφορα με όταν εμένα μόνη σπίτι, με ή χωρίς παιδί, αλλά το είχα εκλογικεύσει μέσα μου, έλεγα οκ, η μόνιμη συγκατοίκηση δεν είναι εύκολο πράγμα. Όταν έσκασαν και διαφορα άλλα και ταρακουνηθηκα συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα δεν είναι που περνάω καλά μόνη μου αλλά ότι πραγματικά, δεν μου λείπει απολύτως μα απολύτως τίποτε από τον άλλον. Όχι απλως δεν μου λείπει, αλλά ακόμα και κάποια πρακτικά που γίνονται ευκολότερα με την παρουσία αλλου, εξαφανίζονται μπροστά στην ψυχική ηρεμία που έχω χωρίς αυτόν. Αυτό είναι τελείως διαφορετικό.
Αν θέλεις μπορείς να γράψεις περισσότερα, αλλά με τα λίγα που λες ακούγεται 100% ζήτημα για σύμβουλο γάμου, εφόσον η συζήτηση δεν έβγαλε κάπου. Υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες από την πλευρά κάποιου από τους δυο σας με τη συμβουλευτική στα αγγλικά; Ακόμα κι αν ακούγεται άβολο, η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι είναι εντυπωσιακό το ποσο δεν μετράει το σημαίνον όταν μιλάμε για ουσία (γειτονισσα κι εγώ). Επίσης το να κανεις η ίδια ψυχοθεραπεία θα σε βοηθούσε πολύ για να σχεδιάσεις τις επόμενες κινήσεις.
.
Μαρίνα, τα λες πολύ ωραία και εντυπωσιακά ψύχραιμα και συγκροτημένα, δεν ξέρω αν είναι απλως ο χαρακτήρας σου, το βίωμα ή το επάγγελμα, πάντως είναι εξαιρετικά καθαρή η ματιά σου. Εύγε!
Λοιπόν, εδώ χωρίς ντροπή μπορώ να ομολογήσω ότι εγώ δεν έχω ξεστομισει τη λέξη διαζύγιο…αλλά το έχει κάνει αυτός. Δυο τρεις φορες τους τελευταίους μήνες. Πάντα λέγοντας ότι έχει καταλάβει ότι αυτό θέλω, ή αν θέλω να το πω κλπ, όχι σαν δική του πρόταση. Όλες τις φορες έκανα την πάπια, σαν να μην το άκουσα. Αν αρχίσουμε να το συζηταμε, δεν νομιζω ότι υπάρχει τροπος να μην βγουν όλα στη φόρα και χωρίς οικονομική ανεξαρτησία δεν έχω κανένα leverage (που λεν και στο χωριό μου). Ένιωθα άσχημα γι’αυτο αλλά η ψυχολόγος με παρηγόρησε λέγοντας ότι προφανώς για οποιονδήποτε λόγο δεν είμαι έτοιμη, δεν υπάρχει λόγος να σπρώξω τον εαυτό μου να ανοίξει κουβέντα με κίνδυνο να βρεθώ αντιμέτωπη με πολύ ριζικές αλλαγες. Κι αν μου πει φυγε, βρες δουλειά να το λήξουμε να τελειώνουμε; Είμαι μεγάλο γαϊδούρι αλλά δεν θέλω. Άλλαξα όλο μου το πλάνο ζωής, τα σχέδιά μου για καριέρα, γιατί ήμαστε ομάδα. Ε τώρα που δεν είμαστε δεν θέλω πάλι παρολαυτα να καταληξω να κάνω αλλα από αυτά που θεωρώ ιδανικά, χωρίς να το προσπαθήσω τουλάχιστον. Δεν είμαι σίγουρη γι’αυτα που λέω. Κάποιες φορες νιώθω ότι είμαι ειλικρινής κι έχω δίκιο γιατί δεν κάνω κακό σε κανέναν, κι άλλες νιώθω ότι είμαι ένα γαϊδούρι και μισό που κοροϊδεύει τον εαυτό του και τους άλλους προκειμενου να μην ξεβολευτει. Ξέρω κι εγώ;
HalfChance πρώτον ελπίζω να μπορεσεις να χαλαρώσεις λιγάκι και να έχεις μια πολύ καλύτερη μέρα και νύχτα αύριο…
Όσον αφορά το δίκτυο υποστήριξης, όπως τα λες είναι (και Αχ! Αυτές οι φίλες που όλα τα καταλαβαίνουν χωρίς να χρειάζεται να τα πούμε! Ανεκτίμητες). Νομίζω ότι αν ήμουν απολύτως σίγουρη ότι έχω δίκιο κι ότι δεν είμαι απλως ένα σκατόψυχο τεμπελοσκυλο θα ήταν ευκολότερο να ανοιχτω. Οι κοντινότεροί μου άνθρωποι όμως (μάνα και σύζυγος) αυτό πιστεύουν για μένα και, τόση συνέπεια, δεν μπορεί να είναι μόνο ο γιαλός στραβός. Εκεί κολλάω. Οι φίλοι δεν με ζουν τόσο καθημερινά και, να με ζούσαν, δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσαν να μου πουν κάτι τόσο χοντρό, ούτε είναι αυτή η δουλειά τους…Γβρμ η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι πολύ σοβαρά τη συμβουλευτική αλλά δυστυχώς ο συζυγός μου δεν μπορεί να συνεννοηθεί καλά στα αγγλικά, πόσο μάλλον να ακολουθήσει συμβουλευτική. Αυτό είναι και ένα θέμα τριβής καθώς δεν έχει κάνει ουσιαστικές προσπάθειες να μάθει τη γλώσσα και το βάρος όλων των διαδικαστικών έχει πέσει πάνω μου (σπίτι, τράπεζες, γιατροί). Έχω αρχίσει να ψάχνω για να δω κάποιον θεραπευτή για να με βοηθήσει να το διαχειριστώ όλο αυτό γιατί δυστυχώς η κατάσταση χειροτερεύει μαζί με τη διάθεση μου. Όλο αυτό με κάνει και νιώθω πολλές ενοχές κυρίως επειδή ο ίδιος είναι πολύ καλός άνθρωπος και φόβο γιατί δεν ξέρω πως θα διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση. Ελπίζω όλες μας να έχουμε καλύτερες μέρες και θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να ανοιχτούμε και στους δικούς μας ανθρώπους. Εγώ ακόμα δεν έχω μιλήσει σε κανένα, πλην υμών, και πραγματικά τρέμω τη στιγμή που θα χρειαστεί να το κάνω.
Γβρμ, δεν είναι σίγουρα το επαγγελμα μου σχετικό κι ήθελα να το ξερεις 🙂
Δεν εχω ούτε βιώμα, εκτός απο φάση δύσκολη που περάσαμε με τον δικό μου σύζυγο και ομοιώς δύσκολες φάσεις φίλων μας.
Δεν θα πω οτι διαφωνώ με την ψυχολόγο σου, δεν είσαι έτοιμη να πάρεις διαζύγιο κι αυτό είναι κατανοητό.
Όμως θα πω οτι με παραξενεύει που δεν του έχεις μιλήσει για όλα αυτά που έχεις μέσα στο κεφάλι σου. Βέβαια μπορεί να έχεις πει κάποια πράγματα, αλλά δεν το κατάλαβα αυτό απο την απάντηση σου, οποτε θα μου πείς εσύ.
Όταν όλα παραμένουν μέσα μας και μόνο συμβαίνουν 2 πράγματα.
Το ένα, όπως το βίωσα κι εγώ, είναι οτι ο άλλος μπαίνει αυτόματα στη θέση του εχθρού.Μπαίνει απέναντι και σταματά να είναι δίπλα σου. Σταματάς να βλέπεις οτιδήποτε μπορεί να σκέφτεται ή να βιώνει απο πλευράς του για τη μεταξύ σας σχέση. Οχυρώνεσαι απέναντι στον άλλο και κλείνεις κάθε πόρτα επικοινωνίας.
Το δεύτερο είναι οτι όλα γιγαντώνονται. Όλα παίρνουν διαστάσεις που ίσως δεν είναι ρεαλιστικές. Σε πνίγουν, σε μπουκώνουν, σε θυμώνουν και σε οχυρώνουν κι άλλο. Κι η απόσταση μεγαλώνει.
Όταν άνοιξα το στόμα μου στον δικό μου άντρα, δεν λύσαμε αμέσως το πρόβλημα ή τα προβλήματα στην επικοινωνία που μας είχαν προκύψει, όμως άκουσα ξαφνικά πράγματα που δεν φανταζόμουν -απασχολημένη με το δικό μου οχυρό, και δεν ήξερα. Όταν εγώ για παράδειγμα σκεφτόμουν “δες τον, αδιαφορεί πλήρως”, εκείνος μου απάντησε “εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα”.
Δεν λέω φυσικά οτι η σχέση σας είναι ίδια με τη δική μου, οτι θα συμβούν τα ίδια πράγματα κτλ αλλά πώς ξέρεις με σιγουριά που θα πάει μια κουβέντα που δεν έχεις κάνει?
Αλλά ακόμα κι αν η απάντηση του είναι αυτή που λες, “ωραια ας χωρίσουμε, φυγε, βρες δουλεια κτλ”, κανείς δεν σε εμποδίζει να απαντήσεις πίσω αυτά που εσύ θέλεις για να χωρίσεις. Δεν είναι μόνο στο χέρι του να κάνει κάτι, είναι ίσα και στο δικό σου.
Ζείτε στο εξωτερικό? Εντόπισε ομάδες στήριξης που σου ανέφερα σε προηγούμενο μήνυμα μου για να ενημερωθείς για κάποια πράγματα -όποια εσύ κρίνεις.
Ένα διαζύγιο είναι δύσκολη υπόθεση έτσι κι αλλιώς. Είναι διπλα και τριπλά δύσκολη υπόθεση όταν είσαι σε άλλη χώρα, μόνος, χωρίς καμια βοήθεια, χωρίς δουλειά, με παιδί ή παιδιά. Είναι τόσο απόλυτα κατανοητό.
Όμως προσπάθησε να μην μένεις κολλημένη σε ένα σημείο -ούτε μπρος να αλλάξεις κάτι, ούτε “πίσω” να φτιάξεις κάτι.
Πάρε το χρόνο σου, φαίνεται να μην έχεις καταλήξει ακόμα τί θέλεις να κάνεις.
Και δεν ξέρω κι αν σε βοηθάω καθόλου με αυτά που σου λέω, γιατί δεν ξέρω πολλά πράγματα για σένα και για εσάς μαζί και ίσως αρκετά είναι άκυρα για την περίπτωσή σας.
Metalemon καταλαβαίνω τον τρόμο. Δεν είναι εύκολο. Υπάρχει συμβουλευτική μέσω Skype με εξαιρετικούς θεραπευτές και εξαιρετικά αποτελέσματα. Απαραίτητο το να κανεις εσυ βέβαια, χαίρομαι πολύ που το ψάχνεις, εύχομαι να ξεκινήσεις σύντομα. Η αδυναμία συνεννόησης στα αγγλικά είναι τεράστιο θέμα και όντως πέφτει μεγάλο βάρος πάνω σου με τα διαδικαστικά. Θα έλεγα one step at a time, ξεκίνα εσυ, δες μέσα σου και πολύ γρήγορα θα διαφωτιστει το μέσα σου.
Μαρίνα, τυχερές οι φίλες σου, αυτό έχω να πω! Κι εμείς που μας μιλάς εδώ βέβαια. Μέσα είσαι σε όλα, γενικά. Η αλήθεια είναι ότι στα 11 χρόνια που είμαστε μαζί τα πρώτα 6-7 έκανα φιλότιμες προσπάθειες για συζήτηση. Ήταν τόσο κακό το αποτέλεσμα που δεν πίστευα στα αυτιά μου. Η βασική γραμμή ήταν «δεν καταλαβαίνω γιατί με πρήζεις. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Εσυ έχεις. Φυγε λοιπόν, παρε το χρόνο σου, και όταν το λύσεις έλα και βλέπουμε». Προσπάθησα να αρθρώσω αυτά που με απασχολούσαν με διάφορους τρόπους για να συναντήσω λιγοτερη αντίσταση, πιο έμμεσους, πιο άμεσους, πιο ό,τι μπορούσα να σκεφτώ. Καμιά διαφορα. Είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο που πάντα όταν λέω «νιώθω το Α» η απάντηση είναι «είσαι λάθος. Δεν έχει σημασία τι λες ότι νιώθεις, η αλήθεια είναι ότι συμβαίνει το Β». Όταν σταμάτησα να κάνω τέτοιες κουβέντες, ηρέμησα από τη βία και τα κλάματα αλλά όντως, όπως τα λες, χωρίς να τοκαταλαβω και χωρίς να έχω τέτοιο σκοπό χτίστηκε μέσα μου μια φοβερή αδιαφορία, μια ψυχρή απόσταση. Κάποτε ο άνθρωπος αυτός απλως με στενοχωρούσε και με ταπεινωνε. Τώρα τον απορρίπτω, σε φάσεις τον περιφρονώ. Αυτό προφανώς δεν έγινε αποτομα, αλλά πολύ ξαφνικά το συνειδητοποίησα, αφού είχε γίνει. Νόμιζα έχτιζα άμυνες, τελικά βγήκε τάφρος.
Αυτά που λες βοηθανε παρα πολύ!Γβρμ, τώρα μπορώ να καταλάβω καλύτερα την όλη φάση σας.
Έναν άνθρωπο επομένως, που όσο κι αν προσπάθησες, δεν έκανε τίποτα για να ακούσει τί του λες και να προσπαθήσει να σε καταλάβει, μην έχεις καμία τύψη που δεν τον υπολογίζεις πια.
Προσπάθησε να εκλογικεύσεις μέσα σου και το θέμα του παιδιού όσον αφορά τη ρουτίνα και την καθημερινότητα του. Εκτός απο το κλασσικό, οτι ένα παιδί είναι ευτυχισμένο και ισορροπημένο όταν οι γονείς του είναι καλά, ουσιαστικά καλά, εγώ θα σου πώ και πως πιστεύω πως όσο πιο μικρό είναι ένα παιδί τόσο πιο εύκολο είναι για εκείνο να μάθει μια νέα ρουτίνα και ισορροπία στην οικογένεια του, καθώς και τόσο πιο πιθανό είναι να μην γράψουν δύσκολες εικόνες και συναισθήματα για τη δύσκολη σχέση των γονιών του(και τη ψυχολογία τους) μέσα του.
Όταν δεν είσαι καλά με έναν άνθρωπο, είσαι δυστυχισμένος και έχεις προσπαθήσει και δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, δεν χρειάζεται να υπάρχουν άλλες δικαιολογίες, τύψεις, ενοχες. Είναι αυτό που σου είχα γράψει και τις προάλλες, δεν αρκεί να φαίνονται καλά τα πράγματα “στα χαρτιά”. Που δεν είναι κιολας δηλαδή -δεν είναι ένας πολύ καλός πατέρας, που ξέρει βαθιά του παιδί του, που περνάει χρόνο στο παιχνίδι μαζί του, στην διαπαιδαγώγησή του, στην φροντίδα του κοκ, δεν είναι ένας πολύ καλός σύντροφος που απλώς σου πέρασε το συναίσθημα απέναντι του. Που και να ήταν όλα σωστά και να “εφταιγες” εσύ, πάλι θα είχες κάθε δικαίωμα να σταθείς σωστή απέναντι στα δικά σου συναισθήματα και στη δική σου ψυχική υγεία.
Το χείς πάντως, γιατί διαβάζω τις απαντήσεις σου στα άλλα κορίτσια και το χεις, ξέρεις, απλώς κλονίζεσαι. Εμπιστεύσου τον εαυτό σου και στηρίξου πάνω του, μην τον αμφισβητείς.Μεταλέμον, αυτά που λέω στην Γβρμ, αν τα διαβάσεις έχουν και για σένα απαντήσεις.
Ναι ζήτα εσυ πρώτα ψυχολογική υποστήριξη για να βρεις τις ισορροπίες σου και να τα βάλεις όλα σε σειρα.Το μετά θα αρχίσει να ξετυλίγεται μόνο του μπροστά στα μάτια σου
Κλονιζομαι βρε Μαρίνα γιατί αυτή είναι η δική μου πλευρά. Η άλλη λέει συνέχεια ότι τα γυρίζω όπως θέλω. Κι επειδή γενικά όντως ζω μέσα στο κεφάλι μου, μπορεί όντως να γίνονται διάφορα απ’εξω, τα οποία εγώ είτε αγνοώ είτε ερμηνεύω κατά το δοκουν. Τον ίδιο αν τον ρωτήσεις θα σου πει ότι αυτές οι ιστορίες που λέω είναι από 10 χρόνια πριν, ότι όντως δεν φερόταν πάντα καλά αλλά τώρα εζει αλλάξει παρα πολύ κι απλως εγώ δεν το έχω προσέξει γιατί τα βλέπω όλα μέσα από φίλτρα. Αυτό είναι φασόν απάντηση για όλα τα θέματα. Το πιο χαρακτηριστικό είναι η επιθετικότητα. Εγώ νιώθω ότι έχω έναν άνθρωπο απέναντί μου οποιος είναι έτοιμος ανα πάσα στιγμή να μου επισημάνει ότι έκανα μαλακια. Κάποιες φορες όχι επιθετικά, αλλά ακόμα και το «Ενταξει δεν πειράζει αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το παραδέχεσαι ότι έκανες μαλακια», εμένα μου πατάει μεγαλο καλο. Μου φαίνεται ότι είναι απαισια συμπεριφορά. Ε λοιπόν ο ίδιος λέει ότι εγώ έχω συνέχεια μούτρα, είμαι στραβωμενη, μιλάω καπως, κάνω γκριμάτσες, έχω νεύρα, γενικά είμαι ένα τέρας. Εμένα μου φαίνεται ότι οκ δεν είμαι το πανγλυκο χαμογελαστό κοριτσάκι που ήμουν αρχικά αλλά δεν είμαι και τόσο τέρας και εν παση περιπτώσει ότι ξεκινάω χαμογελαστά αλλά με το καλημέρα ακούω επίκριση και γινομαι ψυχρή. Ο άλλος λέει ότι αυτός προσλαμβάνει ότι είμαι συνεχώς με ένα άντε γαμησου στο βλέμμα. Και οι δυο έχουμε δίκιο, αφού αφτο νιώθουμε. Το θέμα είναι ότι εγώ προσπαθώ να είμαι ευχάριστη αν δεν συντρέχει λόγος ενώ ο άλλος θεωρεί ότι τα κάνει όλα τέλεια και όταν του πω ότι κάτι με ενοχλεί λέει ότι είναι ιδέα μου και δεν πρέπει να το παίρνω έτσι κι ότι το παίρνω έτσι επειδή είμαι στραβωμενη! Ε δεν βγάζω άκρη. Μπορεί όντως να είμαι ανυπόφορη. Ξέρω γω;
Γβρμ καλημερα!
Όλα μπορεί να συμβαίνουν και αυτό ακριβώς που λες απαντάω συνήθως όταν κουβεντιάζω με μια φίλη κάποιο θέμα “αν ρωτήσουμε την άλλη πλευρά, θα ακούσουμε σίγουρα παράπονα”. Οι συμπεριφορές συνήθως είναι αλληλενδετες μεταξύ τους -φυσικά εξαιρούμε τις κακοποιητικές συμπεριφορές, αυτές έχουν να κάνουν με ψυχολογικά προβλήματα του θύτη.
Αυτό μπορεί να σημαίνει οτι είστε δυο αταίριαστοι άνθρωποι που ο ένας βγάζει κακό εαυτό στον άλλο, ή οτι η σχέση και επικοινωνία σας έχει τόσο μπλεχτεί που βλέπετε ο ένας στον άλλο έναν εχθρό-ξένο, ή οτι είχατε ουσιαστικές διαφορές και προβλήματα τα οποία δεν λύθηκαν όταν έπρεπε και τώρα πιέζουν τα χαλιά που έχουν κρυφτεί και σας σκάνε μέχρι τον λαιμό. Ή και όλα αυτά μαζί.
Έπιανα κι εγώ τον εαυτό μου να έχω συμπεριφορές που δεν ήθελα, δεν μου άρεσαν και αναγνώριζα οτι είναι προβληματικές. Κι είναι πιθανό αυτές οι συμπεριφορές να είναι θέματα ολόδικα μου που κουβαλάω μόνη μου απο το δικό μου παρελθόν.
Γι αυτό και είναι σημαντικό και απαραίτητο εσύ η ίδια να βλέπεις ειδικό.
Να αναγνωρίσεις και να διαχωρίσεις το εαυτό σου και τα δικά σου λάθη μέσα σε όλο αυτό το χάος αλλά και για να καταφέρεις να δεις πιο αντικειμενικά και ξεκάθαρα το σύνολο. Στην ουσία να δουλέψεις εσένα ανεξάρτητα απο τις άλλες σχέσεις σου και τότε πιστεύω πως αρχίζουν όλα να μπαίνουν σε μια σειρά.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο όμως, αυτός που θα μείνει ακίνητος, αποποιουμενος τις ευθύνες του ή τα λάθη του και την όποια προσπάθεια να δουλέψει τα θέματα του, αυτός στο τέλος θα τα χάσει όλα.
Κι εγώ διαβάζω στις περιγραφές σου, έναν άνθρωπο (ο αντρας σου) ο οποίος σε κατηγορεί και σε επικρίνει χωρίς να παίρνει ο ίδιος καμία ευθύνη για τη δική σου “κακη” συμπεριφορα και φυσικά ούτε για τη δική του.Το στυλ “δεν καταλαβαίνω τι λες, όλα είναι καλα, εγω είμαι μια χαρα, εσύ έχεις το πρόβλημα”. Εμ έτσι δεν γίνεται, έτσι χάνει κι άλλο έδαφος και θα συνεχίσει να χάνει κι εσύ δεν έχεις καμία ευθύνη γι αυτό.Καλημέρα κορίτσια,
Να πω κι εγω το κομμάτι μου;
Επειδή στην ιστορία της Γβρμ εχω αναγνωρίσει ανατριχιαστικές ομοιότητες με τη δικη μου:
Ψάχνεις ακομα να βρεις τρόπο να αλλάξει κάτι. Ψάχνεις ακομα να βρεις τρόπο να γίνεις κατανοητή και κυρίως να γίνεις σεβαστή. Θυμίσου όμως ότι απευθύνεσαι σε κάποιον που δε σε σέβεται. Και δεν ακούς αυτό που σου λέει: να αλλάξεις εσυ για να βρεθεί η λύση.
Εσυ θες να βρεθεί λύση; οι όροι ειναι βιώσιμοι για σενα;
Είσαι στο σημείο που ακομα πιστεύεις ότι κάπου έχεις κανει κάποιο λάθος εσυ, και αν το διορθώσεις όλα θα αλλάξουν.
Και σε νοιάζει Γβρμ. Σε νοιάζει ακομα πάρα πολυ τι λέει, τι γνώμη εχει για σενα, αν σε κατηγορεί δίκαια ή άδικα, αν εχει δίκιο επειδή έτσι νοιώθει, αν φταις και ποσό και απο πότε.
Θα στο ξαναγράψω: δε θα πάρεις ποτέ την άδειά του για να φύγεις. Ποτέ. Δε θα συμφωνήσει ποτέ. Δε θα σε καταλάβει ποτέ. Ξέρεις γιατί; Διότι δεν τον ενδιαφέρει.
TER, κάθε σου σχόλιο είναι τόσο εύστοχο, χαίρομαι πολύ που μπήκες στη συζήτηση, ευχαριστούμε.
Ήθελα να ρωτήσω πώς είναι η καινουρια σου ζωή; Πριν ουτε δυο μηνες είχες μόλις μετακομίσει, πώς είσαι εσυ, τα παιδιά, η καθημερινότητα; (Δεν ρωτάω εγκυκλοπαιδικά για να μάθουμε εμείς εδώ, από ενδιαφέρον ρωτάω ε!)
Όλα αυτά που λες για μένα είναι σωστά. Μέχρι τώρα με κρατούσε ο φόβος από το να μην πω κάτι, πριν αποκτήσω ένα τέλειο plan B. Όσο τα συζηταμε εδώ και περνούν οι μέρες, νιώθω πιο έτοιμη να πω και να κάνω αυτά που θέλω χωρίς να έχω όλα τα υπόλοιπα ιδανικά τακτοποιημένα. Καταλαβαίνω ότι όταν η εναλλακτική μου είναι «αν εξαφανιζομουν θα ήταν όλα πιο απλά» αυτό είναι από μόνο του πολύ προβληματικό.
Όσο τα σκέφτομαι επισης συνειδητοποιώ ότι η συντροφικότητα, η παρέα, μου έχουν λείψει πολύ και αυτή η έλλειψη με έχει αλλάξει και με κατευθύνει πολύ.
Οπως και να’χει, έχω αρχίσει να κοιτάζω για δικηγόρο.Γβρμ βάσει των όσων γράφεις μου φαίνεσαι ιδιαίτερα ισορροπημένο άτομο που έχει κατανοήσει τι θέλει να κάνει. Φαίνεται απόλυτα λογικό να νιώθεις ανασφάλεια και άγχος. Η άλλη πλευρά σίγουρα θα τα γυρίσει και θα τα λέει κατά πως τη βολεύει αυτή. Πόσο μάλλον αν δεν έχει αντιληφθεί το πρόβλημα. Αυτό γίνεται εξάλλου παντού, όχι μόνο στις σχέσεις.
Είναι απόλυτα λογικό που εσύ θέλεις να τα έχεις τακτοποιημένα στο μυαλό σου πριν κάνεις κάποια κουβέντα και να κάνεις και την προεργασία σου.
Ανυπόφορη δεν είσαι. Νιώθεις έτσι γιατί έχει θέματα να λύσεις. Αν ήξερες μόνο πόσες φορές τη μέρα νιώθω ανυπόφορη, κακός άνθρωπος, μη επικοινωνιακή, με έλλειψη κατανόησης… και φαντάζομαι όχι μόνο εγώ.
Μου αρέσει πολύ η μεθοδικότητα σου και το γεγονός ότι έχεις πλάνο για ότι ακολουθήσει.
Καλησπέρα κορίτσια!!
Διαβάζω κι εγώ τη συζήτηση σας εδώ και καιρό και είπα να σας γράψω κι εγώ από την πλευρά παιδιού που οι γονείς του θα έπρεπε να έχουν χωρίσει πριν παντρευτούν! Για να καταλάβετε, είμαι πλέον 33, οι γονείς μου 60 και 70 και φυσικά δε χώρισαν ποτέ ούτε παίζει τέτοιο σενάριο πλέον!
Καταλαβαίνω απόλυτα ότι τα προβλήματα που προκύπτουν μετά από ένα διαζύγιο με μικρά παιδιά είναι πολλά. Αλλά! Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αργότερα τα παιδιά που μεγαλώνουν σε προβληματικό περιβάλλον είναι πολύ μεγαλύτερα. Να είστε σίγουρες ότι τα παιδιά σας από πολύ μικρή ηλικία και εννοώ πραγματικά πολύ μικρή, καταλαβαίνουν πολύ καλά ποιος τα φροντίζει, ποιος τα νοιάζεται ουσιαστικά, ποιος στέκεται δίπλα τους, ποιος νοιάζεται για την ευτυχία τους και ποιος απλά δουλεύει να καλύπτει τα έξοδα, νοιάζεται μόνο για την υγεία τους και νοιώθει ότι το χρέος του το κάλυψε απέναντι στην οικογένειά του.
Μη νοιώθετε ότι θα τους στερήσετε κάτι σπουδαίο αν δε βλέπουν καθημερινά ένα πατέρα αδιάφορο κατά τα άλλα τόσο προς τα ίδια όσο και προς τη μητέρα. Χαίρομαι πολύ που βλέπω τις νεότερες μητέρες να ζητούν ψυχολογική υποστήριξη για να βελτιώσουν τη ζωή τους και κατά συνέπεια και των παιδιών τους.
Στην εποχή μας είναι δύσκολο να σταθεροποιηθεί κανείς οικονομικά αλλά ένας αδιέξοδος γάμος δεν είναι λύση. Θα μπορούσα να γράψω κείμενα και κείμενα για προβληματικές οικογένειες ξεκινώντας από τη δική μου και από ένα σωρό που έχω στο περιβάλλον μου. Θα αρκεστώ μόνο να πω ότι δύο οικογένειες που ξέρω που οι γονείς χώρισαν, η μία με πολλές οικονομικές δυσκολίες από τη πλευρά της μητέρας, μόνο αυτά τα παιδιά κατάφεραν να γίνουν ανεξάρτητοι άνθρωποι μεγαλώνοντας (ψυχολογικά κυρίως όχι μόνο οικονομικά). Όλοι οι υπόλοιποι θέλοντας και μη μπλεχτήκαμε στις σχέσεις των γονιών (έτσι πάει όταν καταλήγεις να κάνεις τον διαιτητή), έχουμε χίλια δυο κατάλοιπα από αυτές τις σχέσεις που φυσικά επηρεάζουν και τα παιδιά και προσπαθούμε να τα ξεπεράσουμε. Οι περισσότεροι δε, στα τριάντα μας ξεκινήσαμε τη προσπάθεια να βάζουμε όρια στους άλλους.
Συνεχίστε τη δουλειά με τον εαυτό σας, και ελπίζω για όλες σας να περάσετε σε καλύτερες μέρες, πιο ευτυχισμένες και να δώσετε και στα παιδιά σας το παράδειγμα με τη ζωή σας, ότι πρέπει να βάζουμε όρια στο τι μπορούμε να ανεχτούμε και τι όχι, ότι προσπαθούμε για τη ζωή μας και ότι ένα διαζύγιο είναι απλά μια δεύτερη ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή! Γίνεται το παράδειγμα για εκείνα, μεγαλώνοντας να μη χρονοτριβούν σε σχέσεις που δεν τους καλύπτουν, προσπαθώντας να αλλάξουν την άλλη πλευρά!
Είστε όλες πολύ δυνατές, προσπαθείτε πολύ και θα τα καταφέρετε!!
Μαρίνα οι απαντήσεις σου είναι για το βιβλίο!!!!!
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
