Τοποθέτηση ετικέτας: , ,

  • Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη Filkon.
Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 46 έως 60 (από 270 συνολικά)
  • Συντάκτης
    Δημοσιεύσεις
  • #45879

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Καλώς σας βρήκα Γβρμ 😀. Δυστυχώς είναι η επικρατούσα άποψη, ότι ο άντρας θέλει οπωσδήποτε και συνέχεια. Κι εγώ ειχα δοκιμάσει τα πάντα. Ακόμα και τα 20 κιλά που έχασα κάποια στιγμή δεν άλλαξαν απολύτως τίποτα. Βασικά δεν ήταν θέμα τακτικής ή κολπων γιατί πολύ απλά η ζωή δεν είναι πορνοταινία. Μακάρι να μην υπήρχε αυτή η κυρίαρχη κουλτούρα του πάντα έτοιμου αρσενικού για οποιαδήποτε γυναίκα εκεί έξω, θα είχα γλιτωσει πολύ χρόνο. Κοίτα πόσο στενά συνδέεται με την πατριαρχια όλο αυτό. Κυρίαρχη κουλτουρα: Η γυναίκα είναι υπεύθυνη για να κρατήσει τον άντρα της, γιατί ανά πάσα ώρα και στιγμή αυτός είναι έτοιμος να πάει με αλλη, άντρας είναι, δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Διαστρεβλωμενη αντίληψη γυναίκας:Αρα αφού θα πήγαινε με οποιαδήποτε αρκεί να του κουνηθεί λίγο, τότε θα θέλει και μένα αρκεί να του κουνηθω σωστά. Χαμένα χρόνια προσπαθώντας να ξυπνήσεις το αρσενικό :για μένα 10. Ντροπή που δεν κατάφερες αυτό που άλλες απορρίπτουν συνέχεια :αμέτρητη. Ζηλεια που αλλά ζευγάρια το κάνουν κάθε εβδομάδα όσο εσύ σε ένα χρόνο :μπόλικη. Κόμπλεξ γιατί δεν αισθάνεσαι αρκετα γυναίκα :στο μάξιμουμ. Τα περασα όλα αυτά. Πέρασα τις βραδιές που καιγομουν από επιθυμία, όχι γι’αυτον, αλλά για ο, τι πιο φυσικό. Είναι και το γαμωτο. Γιατί τι ζητάς; Τίποτα τρελό, το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Εμένα κοκορευοταν στους φίλους του ότι εγώ ήθελα συνέχεια κι αυτός με χυλοπιτιαζε. Κι αυτό γιατί ήμουν πολύ νεότερη και ομορφότερη κ οι φίλοι του έλεγαν πώς είσαι μαζί του ρε εξωγήινη. Τελικά ποτε δεν έφτιαξε το ερωτικό. Αν δεν ειχα παει σε ψυχολόγο, δεν θα το είχα λύσει πιστεύω. Κι έχω ευχαριστηθεί τόσο σεξ από τότε, δεν υπάρχει. Εμένα βασικό κριτήριο είναι αυτό πλεον και το λέω από το πρώτο ραντεβού. Θέλω πολύ σεξ. Μιλημενα ξηγημενα.

    #45886

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Παρολο που οι περισσότερες στην παρέα δεν το έχουν πει ακόμα…ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο. Θεωρείτε σημαντικό να είστε προετοιμασμένες πρακτικά και ψυχολογικά για τέτοια κινηση; Εγώ μέχρι τώρα ναι. Δεν ένιωθα οκ να βγάλω άπλυτα στη φόρα με έναν άνθρωπο του οποίου τις αντιδράσεις δεν εμπιστεύομαι καθόλου. Έχει λίγο καιρό όμως (κανένα μήνα) που καταλαβαίνω ότι η απέναντι πλευρά έχει χαμπαριασει ότι κάτι τρέχει και λέει διαφορα θετικά πράγματα. Τα έχει πει και στο παρελθόν, δεν είμαι σίγουρη ότι θα γίνουν κιόλας (να πάμε βόλτες, να κάνουμε το ένα, το άλλο μαζί ως οικογένεια ή ως ζευγάρι) και ουσιαστικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Τόσα χρόνια προσπαθώ, ας το θυμόταν νωρίτερα. Νιώθω όμως τυψεις να κοροϊδεύω, να τα ακούω αυτά και να λέω ναι εννοειται, ας τα κάνουμε (τζάμπα είναι, δεν γίνεται ποτέ τίποτε). Αισθάνομαι την ανάγκη να εξηγηθώ, με την ελπίδα να με ακούσει και να καταλάβει ότι από την πλευρά μου δεν γίνεται κάτι και να δουλέψουμε μαζί τα διαδικαστικά. Από την άλλη, αν δεν γίνει αυτό και ο πολιτισμός του τελειωσει στις θεωρίες…τη γ@μ&$α. Όμως δεν νιώθω καθόλου ωραία ούτε απέναντι στον εαυτό μου, να μου λέει ο άλλος «δεν πάει άλλο, δεν κάνουμε τίποτε ως ζευγάρι» και να γνέφω αντί να του πω ότι δεν κάναμε ποτέ τίποτε, ότι έτσι ήταν από την αρχή, ότι κάναμε πολλές συζητησεις και καβγάδες τα πρώτα χρόνια για το θέμα, ότι είχε πολλά επιχειρήματα που με έπεισαν ότι είναι οκ να είμαστε αλλιώς, ότι όλα αυτά τα χρόνια απομακρύνομαι κι ότι έχω πια βρεθεί τόσο μακριά που δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψω οπότε ας κοιτάξουμε πώς μπορούμε να το κάνουμε ανώδυνο για το παιδάκι μας κι ας πάει να βρει μια καλή κοπέλα που να τον καταλαβαίνει γιατί εγώ αδυνατώ.

    #46980

    TER
    Συμμετέχων

    Γβρμ
    Γεια σου γεια και στις υπόλοιπες.
    Θα αρχίσω απο το σήμερα και θα πάω προς τα πισω!
    Γράφω λοιπόν από το νέο διαμέρισμα, στο οποίο μετακόμισα πριν δυο εβδομάδες.
    Με τα δυο παιδια μου.
    Ηταν η τρίτη προσπάθεια χωρισμού.
    Παντρεμένη 18 χρόνια. Αποχή σεξ τα τελευταία έξι, συναπτά.
    Τον πόνο των παιδιών μου δεν τον υπολόγισα. Έτσι κι αλλιώς μόνη μου τα μεγάλωνα. Μόνη μου θα τα παρηγορήσω και θα δουν και μια άλλη μάνα, που θα αρχίσει να γελάει και να χαλαρώνει.
    Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου όταν ο σύζυγος αρρώστησε. Κι εγώ δε στηρίζομαι καλά οικονομικά.
    Το Γενάρη του δήλωσα με φόβο ότι θέλω διαζύγιο. Έγινε τύπος και υπογραμμός. Αλλά όπως μου υπενθύμιζε η ψυχολόγος, ήταν αποτέλεσμα της ανανκοίνωσης διαζυγίου.
    Όπως έχω ξαναγράψει εδώ, η κακοποιητική συμπεριφορά του δεν έγινε σωματική βία ποτέ, ΟΜΩΣ ψυχολογικά με διέλυσε.
    Την απόφαση την πήρα όταν έπιασα πάτο. Κυριολεκτικά. Τόσο πάτο, που οι οποιεσδήποτε συνέπειες μου φαίνονται “παλέψιμες” συγκριτικά με αυτό που έζησα.
    Και η απελπισία ή σου βγάζει φτερά ή βαρίδια.
    Στην αρχή τον λυπήθηκα κι εγώ. Κλάμα και υποσχέσεις και θεωρίες. Όταν όμως επέμεινα στην απόφαση μου, είδα όλο το ρεπερτόριο: κλάμα, υποσχέσεις, έμμεσες απειλές, απαξίωση, περιφρόνηση και χειρισμός-χειρισμός-χειρισμός.
    Τα παιδιά μου στενοχωρήθηκαν, αλλά τώρα δεν αγωνιούν για τον επόμενο καυγά, ούτε με κοιτάζουν για να δουν τις αντιδράσεις μου-αν είναι καλά η μαμά-και τι θα γίνει τώρα.
    Μόνο για δύο λόγους δε θα χώριζα “για τα παιδιά”: απόλυτη ένδεια και απίστευτη υποκριτική ικανότητα ότι όλα είναι καλά.
    Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί η απόφασή μου πρακτικά, αλλά θα ενημερώνω!!!

    #47079

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    TER τι υπέροχα νέα! Χάρηκα σαν να σε ξέρω. Πολυ θα περιμένω τα νέα σου. Θα ήθελα πολυ να μάθω και μερικές λεπτομέρειες, πχ μερικά πράγματα για τις προηγούμενες δυο προσπάθειες που λες, για το αν τώρα εχεις δουλεια, ηλικία παιδιών, αν εκτός απο ψυχολόγο είχες νομική υποστήριξη απο πριν, τέτοια. Αυτα που συνιστούν το know how ρε παιδι μου! Πολυ μπράβο σου. Και πολυ λυπάμαι για τα έξι συναπτά βρε κοριτσάρα μου, να το πω κι αυτο…εδώ μου κάθονται. Ελπίζω να είχες άλλη διέξοδο! Συγχαρητήρια και διαδικτυακά μπουκέτα με ηλιοτρόπια!

    #47140

    TER
    Συμμετέχων

    Know how δεν έχει. Τα βήματα είναι συγκεκριμένα. Από το λίγο που κατάλαβα διαβάζοντάς σε, μάλλον έχει να κάνει με την αντίδραση του άλλου. Αυτό είναι που με τρελαίνει κι εμένα να μην μπορείς να συνεννοηθείς. Αλλά θα χώριζες αν μπορούσες να συνεννοηθείς;
    Θεωρώ απίθανο να συναινέσει ο άλλος σε …συναινετικό διαζύγιο, άρα θεωρείς δεδομένο την αντίδραση και μπόνους τη συμφωνία. Κακίες θα ειπωθούν, θα φτάσουν και στα αυτιά των παιδιών, σε κοινούς γνωστούς. Χειρισμοί θα γίνουν, τρίτοι θα μπλεχτούν.
    Οι συζητήσεις δεν ωφελούν την ώρα του διαζυγίου, ό,τι ήταν να ειπωθεί έχει ήδη ειπωθεί. Λόγια λίγα και συγκεκριμένα: εγώ θέλω να χωρίσω, το σπίτι μου είναι αυτό, το παιδί θα το βλέπεις τότε. Αν προκύψει κάποτε καλή σχέση, θα είναι πολύ αργότερα.
    Εγώ λοιπόν, τις δύο προηγούμενες φορές, έφυγα με τα παιδιά και πήγα στους γονείς μου. Μέγα λάθος. Φαινόταν -και ήταν- παροδικό, πιο πολύ αντίδραση στη συμπεριφορά του ήταν. Ξαναγύρισα με πλήθος υποσχέσεων αλλά και πράξεων που κράτησαν λίγο.
    Το Γενάρη, έφτασα στα τάρταρα. Βρήκα ψυχολόγο και πήγα με το μοναδικό αίτημα- θέλω να χωρίσω και δεν μπορώ. Μου υπέδειξε ποια σημεία του χαρακτήρα μου ήταν επιρρεπή στους λάθος χειρισμούς, μου ξεκαθάρισε τι ήθελα και γιατί το ήθελα. Η ζυγαριά ήταν ένα κάρο δυστυχία από τη μία και το άγνωστο από την άλλη. Επειδή όμως φλέρταρα επικίνδυνα με την παραίτηση από κάθε τι, το τόλμησα, γιατί τί είχα να χάσω έτσι κι αλλιώς;
    Ο δικηγόρος μου εξήγησε τα βασικά. Πήγαμε μαζί, τα εξήγησε και σε εκείνον, κλείσαμε ραντεβού για τις υπογραφές και το συμβολαιογράφο, δεν ήρθε ποτέ.
    Κατάλαβα ότι περίμενα την έγκριση από το σύζυγο για να προχωρήσω!!!
    Ο παιδοψυχολόγος του ενός παιδιού, μας έδωσε οδηγίες για την κοινή ανακοίνωση. Αρνήθηκε να συμμετέχει. Το ανακοίνωσα μόνη μου και έτσι δεσμεύτηκα και για να προχωρήσω και για να ορίσω ημερομηνίες.
    Ιδανική κατάσταση δεν τη λες τη δική μου, αλλά όσο περνούν οι μέρες, το θέμα παγιώνεται.

    #47225

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Πλάκα εχεις TER, δεν εχει know how λέει και μετα μας πετάει στα μούτρα τουλάχιστον τρία σημαντικά αξιώματα που εγω προσωπικά δεν τα ειχα σκεφτεί ποτε ως τέτοια!
    -Οι συζητήσεις δεν ωφελούν εκεινη την ωρα
    -Αν προκύψει κάποτε καλη σχέση θα ειναι πολυ αργότερα/δεδομένη η αντίδραση, μπόνους η συμφωνία
    -Πράξεις που να ειναι και να φαίνονται οριστικές

    Θησαυρός, εγω τουλάχιστον σ’ευχαριστω. Όχι επειδή ειμαι δεκαπέντε χρόνων και θελω να μου δώσουν τα ΣΟΣ θέματα για τις εξετάσεις, αλλα γιατι για καθένα απο αυτα τα 3 σημεία ειμαι σίγουρη (γιατι τα εχω σκεφτεί) οτι θα τα ηλπιζα αλλιώς και θα μου έρχονταν ακριβώς όπως περιγράφεις τελικα.
    Ντρέπομαι που πρεπει να πορεύομαι με το worst case scenario για έναν άνθρωπο που εγω επέλεξα να βάλω στη ζωή μου και να χτίσω ζωή μαζί, αλλα έτσι ειναι.

    #48348

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Σας διαβάζω και παίρνω κουράγιο. Όταν ο σύζυγος ισχυρίζεται ότι το παιδί είναι πολύ μικρό για να χωρίσετε (ενός έτους), σε απειλεί και όταν του λες ότι απλά δεν αντέχεις άλλο και η απάντηση είναι «φύγε αλλά χωρίς το παιδί», τι κάνεις;

    Για την ιστορία, ήδη ήμασταν σε διάσταση για δύο σχεδόν χρόνια. Έφυγα κυνηγημένη κυριολεκτικά μαζεύοντας σε δύο βαλίτσες ό,τι θεωρούσα σημαντικότερο από τα πράγματα μου. Κάθε φορά που του έλεγα σοβαρά ότι θέλω να χωρίσουμε, απλώς δεν το δεχόταν και δε με άφηνε να φύγω. Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό, αλλά αν δε συμφωνεί η άλλη πλευρά και σου κλειδώνει την πόρτα για να το «συζητήσετε» τότε η μόνη λύση είναι η φυγή (με την υποστήριξη δικών μου ανθρώπων που απορούσαν με την αβουλία μου και την έλλειψη αυτοπεποίθησης). Γιατί γύρισα; Ύστερα απο πολλές υποσχέσεις, πράξεις, προσπάθειες από τη δική του πλευρά, ανάσφαλεια και μοναξιά από τη δική μου. Η εμπιστοσύνη ξαναχτίστηκε σιγά σιγά. Με το που έμεινα έγκυος και ξαναμείναμε μαζί, κατάλαβα το τεράστιο λάθος μου.

    Αυτά και από εμένα. Δεν είμαστε μόνες τελικά και η καθεμιά έχει τη δική της ιστορία…

    #48696

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Αχ halfChance μου αχ. Πολύ γνώριμο και αυτό. Τι στο διάλο, εγχειρίδιο έχουν; Κι εγώ κάθε φορά που προσπαθούσα να θίξω με οποιονδήποτε τρόπο το θέμα «δεν νιώθω καλά/κάτι πρέπει να αλλάξει» η απάντηση (τα 2 πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού) ήταν «το πρόβλημα το χεις εσυ μόνη σου, άσε μας και πήγαινε μόνη σου στη μάνα σου ή όπου θες να ξελαμπικάρεις». Με απειλητικό τόνο όμως, όχι καλωσύνη «αγάπη μου χρειάζεσαι διάλειμμα». Ήταν τόσο σοκαριστικό ως δήλωση, τόσο τελείως έξω από αυτό που θα ήθελα/περίμενα ως ανταπόκριση, που πάγωνα. Και τελείωνε εκεί η κουβέντα, μ’εμενα να ψελλίζω «δεν θέλω». Πήγε τριών χρονων το παιδί για να καταλάβω τι μου έφταιγε στο όλο σκηνικό. Και κατάφερα να πω το αυτονόητο: ότι οποιος και να έχει το πρόβλημα ή να νομίζει ότι το έχει, εγώ χωρίς το παιδί δεν θα πάω πουθενά και προφανώς δεν θα φύγω να του το αφήσω γιατί το πρόβλημά μου δεν είναι με το παιδί, μ’αυτον είναι, διακοπές θέλω από αυτόν κι όχι από το μωρό μου. Δεν τον έχω ξαναδεί να με κοιτάζει σαστισμένος, μια νικη στα 10 χρόνια. Φαινόταν σαν να μην του είχε ξαναπεράσει από το μυαλό. Δεν το ξαναείπε τουλάχιστον.
    Δεν ξέρω τις δικες σας ιδιαίτερες συνθήκες και γιατί μπορεί να σε απειλήσει κάποιος με το «άστο και φυγε», αλλά τουλάχιστον το «είναι μικρό το μωρό» δεν ισχύει. Πρακτικά δηλαδή όσο πιο μικρό τόσο λιγότερο καταλαβαίνει άσε που αν υπάρχει καλή διάθεση απέναντι στο παιδί (κι όχι να θέλει κανεις από τους 2 να το χρησιμοποιήσει ως μέσο εκδίκησης) είναι προφανέστατα η καλύτερη λύση.
    Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα τώρα σε τι φάση είσαι, αλλά ελπίζω το μόνο μπλόκο σου να είναι τέτοιες κούφιες απειλές.

    #48768

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Γβρμ σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Χαίρομαι πολύ που τουλάχιστον στη δική σου περίπτωση, αν κατάλαβα καλά από την αντίδραςη του στη δήλωσή σου ότι δεν αφήνεις με τίποτα το παιδί σου, δε σκοπεύει να το χρησιμοποιήσει ως απειλή. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Στη δική μου περίπτωση αυτό είναι το κυριότερο του όπλο για να με κρατήσει δέσμια. Με απειλεί ότι αν το πάρω και φύγω θα καλέσει την αστυνομία και θα με κατηγορήσει για απαγωγή! Ρώτησα φυσικά δικηγόρο και μου είπε ότι αυτό δε θα θεωρηθεί απαγωγή και να μη φοβάμαι(μου είπε όμως για μια δήλωση που θα έπρεπε να συντάξουμε, δε θυμάμαι αυτή τη σημαντική πληροφορία, σκόπευα να ξαναπάω να τα ρωτήσω όλα αναλυτικά – παρένθεση στην παρένθεση ακόμα και το να πάω σε δικηγόρο είναι τρομερά δύσκολο με κάποιον άνθρωπο σαν τον άντρα μου, φροντίζει να μαθαίνει που βρίσκομαι κάθε στιγμή κυριολεκτικά, θα μπορούσα να γράψω σεντόνια για να βοηθήσω και άλλες γυναίκες πώς να αποφεύγουν τα «καλά παιδιά» που μπορεί να αποδειχθούν επικίνδυνοι για την ψυχική τους υγεία αλλά θα τον σκιαγραφήσω και αν τυχόν το διαβάσει αυτό, θα έχω φυσικά μεγάλο πρόβλημα όπως καταλαβαίνεις…). Συνέχισε μιλώντας για ισότητα, και γιατί ο νόμος να δίνει το παιδί στη μητέρα και όχι στον πατέρα (εδώ γελάμε, ασχολούμαι εγώ αποκλειστικά με τη φροντίδα του μωρού εκτός από τις ώρες εργασίας μου που το κρατάει μια κυρία, και πραγματικά έχω προσπαθήσει πάααρα πολύ να τον κάνω να συμμετέχει με το καλό και το άγριο, με τη λογική -τι θα γίνει αν πάθω εγώ κάτι!). Του είπα ότι δέχομαι κοινή επιμέλεια, ακόμη και να έχει εκείνος τις μέρες που προτιμάει, να μένουμε κοντά για να βλέπει εύκολα το παιδί, τα πάντα τέλος πάντων για να γίνει αυτό όσο πιο ομαλά γίνεται, και εκείνος εκεί όχι θέλω το παιδί μου κοντά μου κάθε μέρα! Τέλος πάντων, ο φόβος ότι θα θεωρηθεί ότι απήγαγα το παιδί μου(!) έφυγε από δικηγόρο (θα ήταν πολύ χρήσιμο αν μας έγραφαν σχετικά και όσες έχουν τέτοια εμπειρία ή δικηγόροι), τώρα μένει ο φόβος των τεράστιων πρακτικών εμποδίων. Το ψυχολογικό για το παιδί, είδα που το ανέφερες και εσύ ως βασική αιτιά, φυσικά και το σκέφτομαι, αλλά με μια μαμά που δεν είναι ψυχολογικά καλά δε θα είναι και το ίδιο καλά. Σκέφτομαι όμως τον οικονομικό παράγοντα για εκείνο, ο μισθός μου δεν επαρκεί για να του προσφέρω σωστή μόρφωση, καλό βιοτικό επίπεδο. Δε θα ήταν ωραίο αν γράφαμε ένα εγχειρίδιο, έναν οδηγό βοήθειας για το διαζύγιο; Θα έβαζα τα εξής πρώτα βήματα: 1. Κατάλαβε ότι δε φταις εσύ. Έχεις δικαίωμα να ζήσεις τη ζωή σου και να μην την καταστρέφεις. Μίλα στους φίλους, στην μαμά σου, στην αδερφή σου… γιατί αν ζεις υπό την επιρροή κάποιου μόνο θα σε βγάλει εύκολα τρελή. 2. Δέξου βοήθεια από οικογένεια, φίλους, όποιον σου την προσφέρει. Χωρίς ενοχές. 3. Οργανώσου. Δες δικηγόρο. 4. Τη δουλειά σου και τα μάτια σου. Είναι πολύ πρόχειρα όλα αυτά που γράφω βέβαια γιατί έχω πια ελάχιστο χρόνο για εμένα, αλλά μια μέρα αλήθεια θα ήθελα να γράψω ένα σωστό οδηγό/σχέδιο επιβίωσης! Θέλει χρόνο, υπομονή και οργάνωση.

    #48801

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Αχ halfChance θα σου πω κάτι που ίσως να μην το έχεις συνειδητοποιήσει και είναι πολύ ευχάριστο: το 1. και το 2. σου μαρτυρούν ότι έχεις ένα δίκτυο υποστήριξης γύρω σου που δεν είναι αυτονόητο για πολύ κόσμο, είσαι από τη μια τυχερή κι από την άλλη αξια επαίνων που χεις καλλιεργήσει τέτοιες σχέσεις. Στις οποίες μπορείς να μιλήσεις και μπορείς να ζητήσεις βοήθεια. Ξεκινάς πολύ καλύτερα από τον μέσο όρο με αυτά τα δεδομένα, το λέω για να παίρνεις πολύ κουράγιο! Μπράβο σου.
    Όσον αφορά τα πρακτικά, καταλαβαίνω ότι μάλλον λόγω οικονομικών είναι ανέφικτο αλλά υπάρχει και η συνεπιμέλεια τυπου nesting, στην οποία τα παιδιά παραμένουν στο σπίτι και οι γονείς εναλλάσσονται σε αυτό. Αυτό πρακτικά προϋποθέτει ότι έχεις οικονομική δυνατότητα να συντηρείς τόσο το μισό «οικογενειακό» σπίτι καθώς επίσης και ένα ξεχωριστό προσωπικό σου χώρο ο οποιος θα πρέπει να είναι αρκετά κοντά ώστε να πηγαινοέρχεσαι, και να έχει κι ο άλλος γονιός την ορεξη και τη δυνατότητα να κάνει το ίδιο. Αυτό το αναφέρω γιατί κάνει ευκολότερη την πραγματικότητα που θεωρητικά ονειρεύεται ο σε λίγο πρώην σύζυγος με το να βλέπει τα παιδιά κάθε μέρα. Το να τα βλέπει κάθε μέρα βέβαια δεν αποκλείεται καθόλου και χωρίς τον έξτρα οικογενειακό χώρο, αρκεί να μπορούν να συνεννοηθούν καλά οι 2 γονείς. Πάντως στις μέρες μας δεν είναι πια σπάνια τα συμφωνητικά μεταξύ γονιών που ορίζουν καθημερινές επαφές με μεγάλη ακρίβεια. Δεν είναι ανήκουστο δηλαδή να συνεννοηθείτε (εγγράφως πάντα, σε δικηγόρο) ότι ο μπαμπας θα είναι τις καθημερινές κάθε πρωί πχ 7 η ώρα σπίτι και θα πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο. Ή ότι θα τα βλέπει κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά για 1 ώρα τις μέρες που θα είναι μαζί σου κι εσυ αντίστοιχα τις μέρες που θα είναι μαζί του. Καταλαβαίνω την καχυποψία και τις ενστάσεις σου απέναντι σε έναν άνθρωπο που μέχρι να ακούσει για διαζύγιο δεν ασχολιόταν με τα παιδιά του. Αλλά μου φαίνεται ότι δεν σου κοστίζει κάτι να το αγνοήσεις προς το παρόν. Ξεκίνα με τη βάση ότι τα εννοεί και δες αν μπορείτε να συμφωνήσετε σε κάτι πολύ μοιρασμένο και πολύ δίκαιο όπως το εννοείτε αμφότεροι. Αν είναι πραγματικός, αυθεντικός παπατζης θα κάνει πίσω από μόνος του, αν όχι στην πορεία, αθετώντας τους όρους που ο ίδιος έχει ζητήσει, και υπάρχει πάντα και η περίπτωση να γκρεμιστούν όλοι οι φούρνοι και να αποκτήσεις τον πατέρα που πάντα ήθελες για τα παιδιά σου, χωρίς καμιά υποχρέωση να τον έχεις και σύντροφο. Win win!
    Στο 3 συμφωνώ προσωπικά, αν και υπάρχουν κι αυτοί που απλως τα βροντανε και φεύγουν, χωρίς καμιά οργάνωση και χρόνο. Νομίζω η παρουσία παιδιών αλλάζει τα πάντα.
    Το 4 είναι η πιο πονεμένη ιστορία του κόσμου σε ό,τι με αφορά…αλλά ναι. Έτσι είναι.

    #48925

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    …και να τι εννοούσα για τις παρέες και το δίκτυο υποστήριξης. Σήμερα ήταν μια πολύ κακή μέρα. Γεμάτη μικρες αποτυχίες/ατυχίες από την πλευρά μου και επικρίσεις από τη δικιά του, συνήθως δεν δίνω σημασία αλλά σήμερα έσπασαν τα νεύρα μου. Εβαλα τα κλάματα, του φώναξα να φύγει και να μην μου μιλάει άλλο, το παιδί ήταν μπροστά, μουτρωσε (ο μπαμπας του…), άλλαξε όλο το προγραμμα εις βάρος του μικρού «επειδή του χάλασα τη διάθεση», μέσα σε όλα μου είπε ότι το έχει καταλάβει ότι με εκνευρίζει και ότι δεν θέλω να βλέπω τη μούρη του, τελικά έφυγαν με το μικρό, έμεινα να δουλεψω, στα διαλείμματα της δουλειάς κλαίω, δεν έχω κανέναν να μιλήσω Ε και τα γράφω εδώ. Νιώθω ανέντιμη, απαισια, ότι θα έπρεπε να εξηγηθώ, κι ας μην έχω backup plan, κοροϊδεύω κάποιον και τον εκμεταλλεύομαι και περνάμε όλοι απαισια, βγάζουμε τον χειρότερο εαυτό μας και για όλα φταίω εγώ! Που έφερα τη ζωή μου έτσι ώστε να μην μπορώ να ζήσω τον εαυτό μου χωρίς να διαλύσω τη ρουτίνα όλων των υπολοίπων (το μικρό με ενδιαφέρει προφανώς).
    Ήταν μια κακή μέρα.

    #48968

    Marina
    Συμμετέχων

    Γβρμ, εχω διαβάσει όλες σου τις αναρτήσεις εδώ -θα με συγχωρέσεις βέβαια που πιθανόν να φανεί οτι κάτι που έχει ειπωθεί το έχω ξεχάσει.
    Πως ήταν η μέρα σήμερα?
    Απ οτι θυμάμαι και καταλαβαίνω και απο το τελευταίο σου μήνυμα, έχεις ξεκινήσει να δουλεύεις αλλά εικάζω οτι αυτό το έσοδο απο μόνο του δεν σου είναι αρκετό?

    Κατ αρχάς θα ήθελα να σου πω οτι είναι λάθος να παίρνεις όλο το βάρος πάνω σου για ό,τι έχει συμβεί μέχρι τώρα. Όσο λάθος στην επιλογή σου και να έκανες, τα λάθη στα ζευγάρια είναι και των δυο. Ακόμα κι αν όλα “στα χαρτιά” είναι εντάξει και εσύ πάλι νιώθεις οτι θέλεις να χωρίσεις, αυτό είναι το δικό σου σωστό και το καλύτερο για σένα και κατα συνέπεια και για το παιδί σου.
    Αν θέλεις να δοκιμάσεις κάτι ώστε να εξαντλήσεις τις προσπάθειες, αυτό θα ήταν να πηγαίνατε μαζί με τον άντρα σου σε κάποιον ειδικό για ένα διάστημα. Με την ελπίδα οτι θα γίνει για αρχή το πιό σημαντικό όλων: θα σας βοηθήσει να επικοινωνήσετε καλύτερα μεταξύ σας. Κι αν αυτό δεν μπορεί να είναι αρχή για να βρείτε μια ακρη στον γάμο σας, τότε ας είναι μια αρχή για να μιλήσετε για χωρισμό.
    Φίλη που πολύ πρόσφατα χώρισε χωρίς καΝΕνα δίκτυο υποστήριξης γύρω της, μου είπε πως το καλύτερο πράγμα που έκανε ποτέ ήταν που είχε ξεκινήσει ψυχολόγο μόνη της πριν φθάσει στην όποια απόφαση.

    Έπειτα ήθελα να σε ρωτήσω αν έχεις δίκτυο υποστήριξης ουσιαστικής.

    #49110

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Μαρίνα, ευχαριστώ πολύ. Έκλαψα πολύ με το μήνυμά σου (για καλό, από συγκίνηση). Δουλεύω πολύ λίγο, βασικά δουλεύω πολλές ώρες αλλά χωρις έσοδα γιατί στήνω μια δουλειά δική μου. Ακόμα τα έσοδα είναι ελαχιστα, τώρα μπαίνω στον δεύτερο χρόνο αλλά δείχνει να μπορεί να πάει σχετικά καλά. Προτιμώ να εξερευνήσω αυτήν την πιθανότητα από το να βρω μια κανονικότατη δουλειά λόγω της ευελιξίας, σε συνδυασμό με τη δουλειά του συζύγου και την ύπαρξη του παιδιού. (Επειδή η δική του δουλειά απαιτεί πολλές και ακανονιστες ώρες/μέρες απουσίας από το σπίτι, όταν χωρίσουμε θα ήθελα να εξακολουθώ να μπορώ να φροντίζω το παιδί εγώ αντί για νταντάδες. Όχι επειδή θα πάθει κάτι, αλλά επειδή έτσι συνήθισε ως τώρα, έτσι μου φαίνεται ιδανικό και προσπαθώ να δω αν είναι εφικτό.)
    Όσο δεν έχει σχολείο, είμαι όλη μέρα με το παιδί, περνάω πραγματικά καλα, μου αρέσει, αλλά όταν φτάνει το βράδυ καμιά φορά δεν έχω κουράγιο να στρωθω στον υπολογιστή να κάνω αυτά που πρέπει για τη δουλειά μου. Για να τον πάρει ο σύζυγος να κάνουν κάτι μαζί (είναι σε διακοπές επίσης) πρέπει να το σχεδιάσω, να το οργανώσω και γενικά να μην έχει πολύ αέρα, να μην έχει πολλή ζέστη, να μην έχει μπάλα, να μην έχει Μουντομπάσκετ, να μην έχει το τάδε κέρατο για τη δουλειά του που δεν θέλει να το κάνει άλλη ώρα because reasons κλπ. Το αποτέλεσμα είναι ότι η αναλογία ημερών που περνάω αποκλειστικά με το παιδί εγώ κο αποκλειστικά ο μπαμπας του είναι περίπου 10:1. Στις διακοπές. Εκτός διακοπών είναι γύρω στο 30:1. Δεν με ζοριζει. Δεν με ενοχλεί. Όσο δεν είχα καταλάβει ότι θέλω να χωρίσω ήταν μια ισορροπία που την είχα αποδεχτεί με χαρά σχεδόν. Το μόνο που με αγχώνει είναι ότι με αυτόν το ρυθμό η δουλειά μου δεν θα προχωρήσει πολύ γρήγορα και νιώθω ότι ξοδεύω χρόνο κοροϊδεύοντας τον συζυγο, ότι τον κρατάω κι αυτόν από το να βρει κάτι άλλο για καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους. Έχω στο μυαλό μου ένα ιδανικό σενάριο για το πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα με τις δουλειές και τις ζωές μας αλλά αυτό είναι: ένα ιδανικό σενάριο. Αν δεν γίνει θα είναι απλά χαμένος χρόνος. Οπότε τις κακές μέρες νιώθω πολύ άσχημα.
    Σε ψυχολόγο πηγαίνω κάτι μήνες τώρα, αλλά αρχίζει να γίνεται καπως δύσκολο γιατί είναι μεγάλο έξοδο για να κρυφτεί, είναι πολύ λίγα τα έσοδα που μπορώ να μην εμφανισω και ο σύζυγος ελέγχει τα πάντα. Πάντως όσο μπορώ θα πηγαίνω.
    Άλλη υποστήριξη δεν πολυεχω. Υπάρχουν ενα δυο πολύ καλες φίλες που ξέρουν τι γίνεται στο κεφάλι μου αλλά είναι μακριά. Δυσκολεύομαι πολύ σε μια κακή μέρα να κάνω κάτι από άποψη επικοινωνίας- να πάρω τηλέφωνο κάποιον με τον οποίο δεν μιλάμε τακτικά, να την πετύχω ποιος ξέρει σε τι φάση, για να της πω ένα σωρό δυσάρεστα πράγματα. Προτιμώ να τα σκεφτώ μόνη μου.
    Σύμβουλο γάμου θα προτείνω όταν είμαι σε θέση να φύγω από το σπίτι αν χρειαστεί, γιατί ο σύζυγος δεν πιστεύει στην ψυχοθεραπεία,είναι απρόβλεπτος και σε φάσεις βίαιος.

    #49159

    Metalemon
    Συμμετέχων

    Το συγκεκριμένο φόρουμ ήταν μια εξαιρετική ιδέα και σε ευχαριστούμε Γβρμ. Το να διαβάζω τις εμπειρίες σας είναι πολύ διαφωτιστικό. Είστε εκπληκτικές όσες κάνατε το βήμα έχοντας να σκεφτείτε και τα παιδιά σας και σας αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Εγώ αν και χωρίς παιδιά δυσκολεύομαι πολύ να κάνω το βήμα, δυσκολεύομαι ακόμα και να γράψω ή να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Με το σύζυγο μου είμαστε 11 χρόνια μαζί και τα τελευταία 4 ζούμε και δουλέυουμε στην Αγγλία. Ήταν κοινή απόφαση να έρθουμε, εγώ προσαρμόστηκα γρήγορα, αυτός όχι και τόσο. Προβλήματα σοβάρα δεν έχουμε αλλά τους τελευταίους μήνες, μπορεί και τον τελευταίο χρόνο φαίνεται ότι η κατάσταση δεν λειτουργεί όπως παλία. Ρουτίνα, κούραση, ελάχιστη επικοινωνία, ελάχιστο σεξ. Το αποκορύφωμα, έμεινε ένα μήνα στην Ελλάδα και τότε κατάλαβα ότι μου άρεσε που ήμουν μόνη. Και όλα αυτά χωρίς να είναι καταπιεστικός ή χειριστικός. Το αντίθετο θα έλεγα. Ο ίδιος δεν μιλάει, αν και είμαι σίγουρη ότι βλέπει το πρόβλημα. Σε έναν πρόσφατο καυγά, που ανέφερα κάποια πράγματα αντέδρασε σαν να μην τα είπα ποτέ. Έμεινε αμίλητος ένα απόγευμα και την επομένη ήταν σαν να μην έγινε τίποτα. Είναι πολύ καλός άνθρωπος και το θέμα προφανώς είναι καθαρά δικό μου αλλά ειλικρινά δεν ξέρω πως να προχωρήσω από δω και πέρα.

    #49172

    Marina
    Συμμετέχων

    Γβρμ, αντιλαμβάνομαι τι λες.
    Όμως δεν είναι χαμένος χρόνος, ούτε κρατάς κάποιον πίσω όταν προσπαθείς και δοκιμάζεις τις δυνάμεις και τις πιθανότητες μιας καινούριας δουλειάς.
    σκέψου οτι αν είσασταν καλά σαν ομάδα, θα το κάνατε αυτό συντονισμένα και εν γνώση του άλλου -κι έτσι γίνεται δηλαδή σ’ενα ζευγάρι που λειτουργεί ομαδικά. “Θα δοκιμάσεις αυτό κι εγώ δεν θα αλλάξω τώρα δουλειά για να δούμε πώς πάει” ή “να δεχθώ τη προαγωγή ή τη δεύτερη δουλειά που βρήκα?Σε παίρνει για ένα διάστημα να ρυθμίσεις τη δουλειά σου και να έχεις πιο πολύ βάρος στο σπίτι,να δουμε αν αξίζει?”.
    Η προσπάθεια και η δοκιμή δεν είναι χαμένος χρόνος, σχεδόν ποτέ.
    Του έχεις θίξει το θέμα χωρισμού ποτέ?
    Σε ειδικό θα μπορούσες να τον ωθήσεις να πάτε κάποια στιγμή και λίγο πιο πλάγια, για το παιδί για παράδειγμα. Οι σχετικοί ειδικοί πιάνουν αμέσως το πρόβλημα της επικοινωνίας και πάντα οι ερωτήσεις και η συζήτηση αφορούν τους δύο γονείς και τη μεταξύ τους σχέση. Σε αυτή τη περίπτωση θα μπορούσες και να έχεις ήδη ενημερώσει τον ανάλογο ειδικό που θα πάτε για τους προβληματισμούς σου πριν πας με τον σύζυγο σου. (αυτά τα σημειώνω για “μετά”, όταν έρθει εκείνο το μετά που ίσως αποφασίσεις να δείτε μαζί κάποιον για να σας βοηθήσει να οδηγηθείτε εκεί που είναι καλύτερα).
    Έπειτα, υπάρχουν ομάδες στήριξης για μαμάδες-γυναίκες που μπορούν να σε συμβουλεύσουν νομικά και να σου προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη, έχεις δοκιμάσει να επικοινωνήσεις?
    Καταλαβαίνω οτι έχεις ισορροπίσει μέσα σου οτι έχεις (σχεδόν?) αποκλειστικά το κομμάτι της φροντίδας και της διαπαιδαγώγησης του παιδιού σας, αλλά αυτό φέρνει μια μοναξιά ακόμα πιο βαριά σε συνδυασμό με έναν γάμο στον οποίο δεν νιώθεις ομάδα. Μπορεί να το έχεις συνηθίσει, να το αγαπάς, να νιώθεις οτι δεν σε ενοχλεί, αλλά είναι ένα βαρύ συναίσθημα και χρειάζεσαι ή θα χρειαστείς στήριξη.
    Αυτό δεν ξέρω γιατί στο γράφω τώρα, μάλλον αρχικά για να σου δείξω τη κατανόηση μου και τη συμπαράσταση μου.

    Μεταλέμον, θα ήθελα να σου απαντήσω και δεν προλαβαίνω, θα επανέλθω

Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 46 έως 60 (από 270 συνολικά)

Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.