- Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Μ_αρέσει_να_χορεύω (κι εμένα!) πολύ χαίρομαι που μας μιλάς. Και που έχεις κάνει τόσα βήματα εμπρός για την προσωπική σου ηρεμία, είσαι αξιοθαύμαστη. Αναρωτιέμαι αν το ότι δεν θέλεις να μιλήσει ο (σχεδόν) πρώην για τη σεξουαλικότητά σου είναι κυρίως για να αποφύγεις τη φθορά των άχρηστων συζητήσεων, ή αν φοβάσαι ότι θα χάσεις ανθρώπους από δίπλα σου στους οποίους στηρίζεσαι. Ελπίζω να είναι το πρώτο μόνο.
Συγχαρητήρια και για τη δουλειά, είναι πολύ δύσκολοι καιροί, δεν είναι μικρό επίτευγμα, ούτε η μερική/εποχική απασχόληση! Πολλά μπράβο. Έχετε βοήθεια με τα παιδιά; Πολύ θα ήθελα να μάθω λεπτομέρειες για το πώς κατάφερες να βρεις δουλειά. Δεν μένω Ελλάδα βέβαια αλλά κάθε πληροφορία είναι χρήσιμη, κι επίσης έχω την αίσθηση πως ίσως διαβάζουν αρκετές γυναίκες που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις και η εύρεση εργασίας αποτελεί το βασικό τους πρόβλημα. Είχες εμπειρία από πριν σε κάποιον τομέα, βρήκες μέσω γνωστών, ζεις σε μεγαλύτερη πόλη ή πιο επαρχία…Αν θέλεις απαντάς, φυσικά. Ρωτάω πολλά γιατί ενα τεράστιο προοσωπικό μου χαστούκι είναι που μετά από τόσες κορνίζες στον τοίχο (δυνητικά, δεν τα έχω όντως σε κορνίζα, ήμαρτον) για την αγορά εργασίας είμαι ουσιαστικά ανειδίκευτη. Απαίσιο συναίσθημα.Alice, πώς να μας κουράσεις, γι’αυτό είμαστε εδώ!!! Πάρα πολύ άσχημη η ιστορία σου. Λυπάμαι πολύ. Έχεις επαγγελματική βοήθεια (ψυχοθεραπευτική); Πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση για να την περνάς ολομόναχη. Βοήθεια με το παιδί έχετε, δουλεύεις; Ρωτάω γιατί ήσουν πολύ λακωνική και δεν κατάλαβα ακριβώς τι σε κρατάει. Εύχομαι να είναι μόνο η καλή σου η καρδιά επειδή η απέναντι πλευρά “δεν δέχεται” το διαζύγιο (άλλος ένας…ποτέ δεν θα το καταλάβω αυτό το entitlement, το ξαναλέω) και να μην υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες. Πάρα πολύ θα ήθελα να γράψεις περισσότερα και να σε δούμε να φεύγεις απ’αυτήν την κακοποιητική σχέση.
Γβρμ, δεν εχω θεμα να απαντήσω σε οτιδήποτε ρωτήσεις, να ξερεις οτι η δική σου ιστορία μου έδωσε την τελική ώθηση για να πω κι εγώ μέσα εδώ την δικη μου κ σ ευχαριστώ γιατί είναι ανακούφιση να λες οσα σου συμβαίνουν, είναι σαν να φεύγει βάρος.
Για την σεξουαλικότητά μου θέλω να μιλήσω εγώ στα άτομα που θα ήθελα να ξέρουν, γιατί είναι δικό μου θέμα κ θέλω να γίνει όταν είμαι έτοιμη κ να το πω όπως θέλω. Ξερουν για μενα ελάχιστα ατομα, που γνώρισα μέσα από την αναζήτηση της σεξουαλικότητάς μου. Ο σχεδόν πρώην σύζυγος, οπως σωστα λες, θα το πει σε ανθρώπους που δεν με ενδιαφερουν καθολου κ δεν τους θελω στη ζωη μου, οπως πχ σε συγγενείς του κ φυσικά θα ακολουθήσει πανικός. Ασε δε που θα το μαθουν τα παιδιά απο λαθος ανθρώπους με λαθος τροπο. Οπωσδήποτε στα παιδιά μου θελω να το πω εγω. Οι γονεις μου ειναι υπερήλικες κ το αποκλείω να το πω.
Οσον αφορα τη δουλειά την βρήκα μέσω γνωστής μου κ ειναι παντελώς άσχετη με ο,τι εχω κάνει μεχρι τωρα (υπάλληλος γραφειου για πάνω από 15 χρόνια). Μένω σε πολη κοντα στην Αθήνα κ λογω ηλικίας (51) κ γνώσεων (λυκειο) δεν εχω κ επιλογες να κάνω. Ημουν κ τυχερη που την βρηκα. Γενικά είναι απαίσια να θες να ξεφύγεις απο καταστάσεις κ να μην μπορείς να ανεξαρτητοποιηθεις οικονομικά. Ολα τα υπόλοιπα μπορούν να μπουν σε τάξη θεωρώ.
Βοήθεια δεν χρειάζεται να εχω κ μεγαλη. Μονο για την μικροτερη που ειναι ακομη στο δημοτικο, αλλα το διαχειριζομαι καλα μεχρι τωρα.
Σου εύχομαι να βρεις δουλειά, έστω και σε κάτι που δεν εχεις ξανακάνει, θα σου δωσει δύναμη κ αισιοδοξία. Οτι κατι κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση…
Χαίρομαι που μιλάμε!Είμαστε ασφαλείς και κυρίως ήρεμες από την στιγμη που ζήτησα να φύγει από το σπίτι, εδώ και τρεις μήνες.. Ξέρω ότι είμαι ακόμη στην αρχή, σίγουρα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι όλη η ζωή μου αλλάζει αλλά νιώθω πολλές φορές πως ήταν κάτι που μέσα μου προετοίμαζα καιρό κι ας ήμουν σε άρνηση.. Ας επειθα τον εαυτό μου ότι μια απειλή, οι βρισιές, ένα χέρι που υψώνεται και γίνεται απειλητικό δεν είναι κακοποιηση εφόσον δεν καταλήγει σε κάτι πολύ ακραίο, μου πήρε καιρό να δείξω στον εαυτό μου πως ακριβώς αυτές οι μικρές απειλές είναι ακόμη πιο δύσκολο να τις αναγνωρίσεις και να απομακρυνθεις.. Έχω βοήθεια επαγγελματική εδώ και 6 μήνες, στην ουσία με βοήθησε να πάρω τις αποφάσεις μου και να συνειδητοποίησω τι ακριβώς μου έχει συμβεί.Ακόμη και αυτή τη στιγμή που σας γράφω, δεν μπορώ να πιστέψω πως εγώ, έζησα κάτι αντίστοιχο, πως βρέθηκα σε αυτή την θέση. Σκοπεύω να κινήσω άμεσα τις διαδικασίες για το νομικό κομμάτι γιατί έχω την αίσθηση πως όσο το καθυστερώ τόσο περισσότερο η άλλη πλευρά το εκλαμβάνει ως αδυναμια, ότι θα αλλάξω γνώμη σύντομα προκειμένου να μην καταστρέψω την οικογένεια μου, χρησιμοποιώ λόγια δικά του, σε τέτοια άρνηση βρίσκεται σχετικά με το κακό που έχει προκαλέσει. Ξέρω πως δύσκολα θα μπορέσω να εμπιστευθώ ανθρώπους πλέον στη ζωή μου, το ένιωσα από εκείνο το μεσημέρι της Δευτέρας, όταν για πρώτη φορά, για ασήμαντη αφορμή, έγκυος στο μωρό μας, ένα χέρι τυλίχθηκε ξαφνικά γύρω από το λαιμό μου μετά από χτυπήματα σε πόρτες και τοίχους. Εκεί κάτι ράγισε μέσα μου. Αλλά λέω πως όχι, είναι ανάγκη να εμπιστευθώ, θέλω να μάθω στην δύο ετών κόρη μου πως είναι ωραίο να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους. Εύχομαι να είστε όλες καλά!
Μπήκα πριν λίγο και διάβασα τα τελευταία σχόλια, είχα διαβάσει πριν καιρό τα αρχικά σχόλια του φόρουμ. Να αναφέρω ότι είμαι παρόμοια περίπτωση πριν ομως απο αρκετά χρόνια. Θα τα γράψω άλλη φορά.
Alice και οι υπόλοιπες, για διαζύγιο και άλλες νομικές υποθέσεις απευθυνθείτε στο δικηγορικό σύλλογο του νομού σας. Παρέχεται δωρεάν όλο το πακέτο, διαζύγιο, επιμέλεια, διατροφή κλπ. Εγώ τότε δεν το χρησιμοποίησα αλλά τώρα θα το ζητήσω. Κάνουν πολύ καλή δουλειά μου έχουν πει και οι δικαστές αν δουν τέτοια περίπτωση είναι φιλικοί. Υπολογίστε λοιπόν σύντομα και μια διατροφη που εντάξει, δεν θα ζείτε απο αυτή αλλά είναι κάτι.
Ρωτήστε με μεγάλη λεπτομέρεια τις διαφορές του συναινετικού διαζυγίου απο το άλλο. Μην τους χαρίζεστε, θα το βρείτε μπροστά σας. Εγώ το βρήκα. Φυσικά θα χρειαστεί να αποδείξετε ότι υπήρξε βία ή οτιδήποτε στοιχειοθετεί ένα διαζύγιο με αντιδικία.
Ακόμα μπορείτε να απευθυνθείτε στο 15900 που είναι η γραμμή για τη βία στην οικογένεια. Κι εκεί ξέρουν και θα σας κατατοπίσουν ανάλογα. Αν υπάρξει νέο περιστατικό βίας μπορούν να σας φιλοξενήσουν εσάς και τα παιδιά σας σε ξενώνα με μυστική διευθυνση μέχρι να μπορέσετε να σταθείτε στα πόδια σας. Εκεί θα σας πουν και τι να κάνετε με παιδικούς σταθμούς και τέτοια. Τώρα πρόσφατα διάβασα ότι προσπαθούν να στήσουν και μια κατάσταση να βρίσκουν εργασία στις γυναίκες που απευθύνονται εκεί.
Για να μην πω το πως θα το πάρουν οι δικοί σας, οικογένεια, φίλοι κλπ. Κι ο νταής θα συμμαζευτεί συνήθως. Φυσικά ούτε λόγος για να γυρίσετε πίσω, θα σας εκδικηθεί με το χειρότερο τροπο. Μάθετε, σχεδιάστε και όταν πάρετε την απόφαση, μην γυρίσετε να κοιτάξετε πίσω (θα μετατραπείτε σε στήλη άλατος σαν την γυναίκα στη γνωστή παραβολή).
Μη χάνετε το χρονο σας με τον κάθε ψυχοπαθή. Αν έχει προβλήματα, να πάει να τα διορθώσει. Δεν είστε νοσοκόμες ή ψυχολόγοι. Ξέρετε, τα ψυχιατρεία είναι γεμάτα με τα θύματα τους. Μη γίνεται ένα απο αυτά.
Δεν κω ότι θα είναι εύκολα στην αρχή, αλλά αν κινηθείτε γρήγορα θα ξεμπερδεψετε και γρήγορα. Μετά, λίγο μια έστω και ημιαπασχόληση, λίγο η διατροφή, λίγο κάποιο επίδομα τέκνου ή/ και ενοικίου για τα χαμηλά εισοδήματα θα τα βολεύετε κάπως.
Βρείτε κάποια άλλη μονογονεα κοντά σας και κρατάτε εναλλάξ τα παιδιά σας (το έκανα κι αυτό, μια χαρά δούλεψε).
Κάντε οτιδήποτε, εκμεταλλευτείτε ότι υπάρχει δωρεάν και μη φοβάστε τίποτα. Εμείς τους δίνουμε τη δύναμη μας και τη χρησιμοποιούν εναντίον μας!
Διαβάστε άρθρα, ακούστε βίντεο για την κακοποίηση, τους ρόλους θύτη – θύματος, τι συμβαίνει στα παιδιά, τι λένε οι νόμοι, τα πάντα. Κάντε κάποια σύντομη εκπαίδευση σε ένα αντικείμενο που σας τραβάει, οτιδήποτε αρκεί να ξεφύγετε απο τη μιζέρια.
Στέλνω μια ζεστή αγκαλιά σε όλες!
Ρωτήστε ότι χρειάζεστε ελεύθερα ♥️Αποφάσισα να πω και εγώ δυο- τρεις λέξεις άντρας βέβαια ανάμεσα σε γυναίκες αλλά πιστεύω ότι κάπου θα χωρέσω και εγώ.
Χώρισα πρόσφατα, το θέμα με την διάλυση της σχέσης θα το διαχειριστώ, εκείνο που δυσκολεύομαι είναι ότι υπάρχει ένα μικρό παιδί και πληρώνει τις δικές μας ανωριμότητες.
Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι όταν φτάσεις σε μια ηλικία πάνω από τα σαράντα και λες ας επιχείρησω να κανω οικογένεια, έχεις τελειώσει με σπουδές, εργασία κλπ κλπ, το να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα θα πρέπει να το έχεις μετρήσει καλά…Δυστυχώς το μέτρημα το έκανα μόνο εγώ, η άλλη πλευρά από ότι φάνηκε δεν ζήτουσε σχέση αλλά επιβήτορα. Γεννήθηκε το παιδί, και έκτοτε έπρεπε να μεγαλώνει με βάση τα δικα της πρότυπα. Εάν συμφωνουσα όλα καλά, εάν διαφωνούσα κακο του κεφαλιού μου. Σε άπειρους καυγάδες στο τέλος πέρναγε πάντα το δικό της και το παιδί μεγάλωνε με βάση τα δικά της θέλω και εγώ ανύπαρκτος.
Στο τέλος όταν ξεπέρασε κάποια εργασιακή ανασφάλεια μου έσκασε και το παραμύθι…. “θέλω να φύγεις από το σπίτι”
Έφυγα πικραμένος και αποτυχημένος γιατί συνέβαλα στο να μεγαλώνει ένα παιδί με χωρισμένους γονείς.Εκείνο που με παρηγορεί είναι ότι με βάση τις αξίες μου και την ηθική μου έκανα ότι μπορούσα και φυσικά αρνήθηκα να συναίνεσω στην διάλυση της οικογένειας, ευθύνη που πήρε αποκλειστικά εκείνη.
Μετά απο αυτό, της ξεκαθάρισα ότι για μένα είσαι νεκρή, και μην τολμήσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου για οποιονδήποτε λόγο. Το παιδί το παίρνω είτε μέσω τρίτων έτους από απόσταση.
Φυσικά θα χάσω την επιμέλεια μιας και οι νόμοι στην Ελλάδα είναι έτσι φτιαγμένοι σε αυτό το θέμα που αν η μητερα δεν σβήνει τσιγάρα στο παιδί την παίρνει πακέτο, ασχέτως αν θα το ευνουχίζει με το απίστευτο ελεγκτικό στιλ διαπαιδαγωγησης που άλλωστε διαφωνούσα.Δεν μου αρέσουν οι εξαρτημένοι άνθρωποι, πιστεύω στα ελευθέρα πνεύματα και ανθρώπους αλλά και εγώ από ότι φαίνεται το έχασα το θέμα.
Τώρα πλέον έχω περάσει σε φάση ανασυγκρότησης και ω ναι η ζωή συνεχίζεται….
Μόλις τελείωσα την ανάγνωση των σχολίων που δεν είχα διαβάσει. Να καλωσορίσω τους νέους στην παρέα και να ευχαριστήσω όλους που καταθέτουν την εμπειρία και την άποψή τους.
Θα ξεκινήσω με το σχόλιο της @TER για τις γιορτές. Ναι, τις έχω απομυθοποιήσει κι εγώ, άλλωστε πάντα τις βαριόμουνα. Και τις δύο χρονιές, που είμαι ήδη χωρισμένη, η κόρη μου πέρασε όλες τις γιορτές με τον πατέρα της και την οικογένειά του. Καθόλου δεν με πείραξε. Ίσα – ίσα που χάρηκα την ησυχία μου. Βέβαια, εδώ να πω ότι μιλάμε για ένα παιδί που σε ένα μήνα κλείνει τα 15. Η σχέση μου με τον πρώην και την οικογένειά του είναι καλές και η επικοινωνία τους είναι εντελώς ελεύθερη και κανονίζετε από τους ίδιους (πατέρα-κόρη και κάποιες φορές με παππού-γιαγιά) σύμφωνα με το πρόγραμμα και τις επιθυμίες τους. Επίσης είναι ένα παιδί ιδιαίτερα προσκολλημένο πάνω μου και δύσκολα κάνει παραπέρα. Όσο κι αν αυτό θρέφει τον εγωισμό μου (εγώ η καλή μανούλα κλπ) είναι πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο και έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στη ζωή και των δυο μας. Αυτή η σχέση προέκυψε από την ουσιαστική ανυπαρξία του πατέρα της σε όλα τα χρόνια της ζωής της. Ακόμη και τώρα, ο τύπος έχει βολευτεί και περνάει “ζάχαρη”, χωρίς καμία ουσιαστική ευθύνη και συμμετοχή.
Τα πρώτα χρόνια της σχέσης μας και του γάμου μας το έπαιζε πολύ cool και άνετος. Μπορεί να έχει παντρευτεί αλλά αυτός δεν δεσμεύεται! Εγώ τα άκουγα πολύ γραφικά όλα αυτά και ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα κάνουμε οικογένεια και αυτός θα συνεχίσει τη ζωή του σα να μην άλλαξε τίποτα. Στα 30 μου δεν ήμουν ακόμη σε θέση να αξιολογήσω και να προσδιορίσω τι συμβαίνει. Τραγικό! Ακόμη ντρέπομαι κι εγώ (δεν είσαι μόνη σου @Γβρμ στην ντροπή) και δεν έχω ξεπεράσει το γεγονός ότι άφησα να μου συμβούν όλα αυτά. Τα σημάδια και οι καμπάνες υπήρχαν, τώρα μπορώ να το παραδεχτώ. Ήμουν απλώς μια ηλίθια που εθελοτυφλούσε.
Από τη μέρα που τον γνώρισα, στα 25 μου, και μέχρι που η κόρη μου έγινε 5 χρονών, στα 35 μου έκανα δύο δουλειές. Συντηρούσα τον εαυτό μου και το παιδί εξολοκλήρου μόνη μου και σχεδόν όλο το super market του σπιτιού, και παρ΄ όλ΄ αυτά πίστευα ότι μόνη μου δεν θα τα καταφέρω… μιλάμε για τόση ανασφάλεια.
Στα 2,5 χρόνια γάμου μαθαίνω ότι διατηρεί εξωσυζυγική σχέση. Παθαίνω τέτοιο σοκ, που δεν φαντάζεστε. Δεν το είπα σε κανένα και περίμενα να δω που θα πάει όλο αυτό .Η κοπέλα της σχέσης ήταν φοιτήτρια και αφού τελείωσε τη σχολή της έφυγε. Ο δικός μου όμως δεν άλλαξε τίποτα στις συνήθειές του. Κάνοντας κάποιες συζητήσεις του είπα ότι νομίζω ότι κάτι τρέχει με αυτή την κοπέλα και αυτός δεν κατάλαβε ότι κάτι ξέρω! Μετά από σχεδόν ένα χρόνο και αφού η συμπεριφορά του είχε πιάσει άλλη διάσταση (υποτίμηση, ειρωνεία, αδιαφορία, απαιτήσεις, ατέλειωτους τσακωμούς κλπ) του είπα όλα όσα ξέρω και του ζήτησα διαζύγιο. Πέσανε όλοι πάνω μου να μη χαλάσω τον “γάμο” μου και να συγχωρήσω το “καλό παιδί”. Άλλα 2,5 χρόνια προσπάθειας και μετά τίποτα, απλή συγκατοίκηση.
Τα χρόνια περνούσαν χωρίς τσακωμούς αλλά και χωρίς καμία ψυχική επαφή. Έφτασα στο άλλο άκρο. Έκανα ότι ήθελα χωρίς να τον ρωτάω ή να τον συμπεριλαμβάνω. Έγραψα το παιδί στο σχολείο που βόλευε εμένα, οι δραστηριότητές της ήταν κάτι που αποφάσιζα μόνη μου, αν ήθελα να φύγω ΣΚ (μαζί με το παιδί πάντα) απλώς του ζητούσα να κοιτάξει αν το αυτοκίνητο είναι ok για ταξίδι. Αν χρειαζόταν να φύγω χωρίς το παιδί, το πάρκαρα σε κάποια φίλη μου.
Ο ίδιος είχε πάρει στροφή 180ο. Σε αυτά τα χρόνια έμαθα ότι αν έλεγα ότι ο γάιδαρος πετάει απλώς…πετάει. Δεν ξαναφώναξε για τίποτα, δεν ξανά τσακωθήκαμε για τίποτα. Ό, τι κι αν έκανα και διαφωνούσε, απλώς με κοίταζε, με ύφος απόγνωσης, και μου έλεγε να κάνω ό, τι καταλαβαίνω. Ισχυριζόταν ότι είχε αλλάξει και ότι κατάλαβε το λάθος του. Του εξήγησα ότι το μόνο που άλλαξε στη σχέση μας ήταν η δική μου στάση, και από τη στιγμή που για τον ίδιο δεν υπάρχει κανένα ζόρισμα (δουλειές σπιτιού, παιδί κα) και σταμάτησα να έχω απαιτήσεις από τον ίδιο δεν θεωρείται αλλαγή. Δεν έκανε καμία ουσιαστική προσπάθεια ούτε ως προς εμένα ούτε ως προς το παιδί. Τη ζωή του τη συνέχισε κανονικά, τον χρόνο του και τα χρήματά του δεν ξέρω τι τα έκανε και ούτε με ένοιαζε. Ποτέ του δεν κατάλαβε ότι η εξωσυζυγική του σχέση ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Μέχρι να χωρίσουμε τελικά, του είχα ζητήσει άλλες τρεις φορές να το τελειώνουμε. Απλά σηκωνόταν κι έφευγε. Κατά την τελευταία συζήτηση υπήρξα χείμαρρος. Μετά από τόσα χρόνια αδιάφορης συμβίωσης δεν είχα συναισθήματα. Είπα όσα σκεφτόμουν για αυτόν και τη σχέση μας χωρίς να με νοιάζει ούτε πως θα νιώσει ούτε τι θα σκεφτεί (ντροπή και λύτρωση μαζί, για τον τρόπο που μίλησα). Άλαλος σχεδόν, κατάφερε να ψελλίσει να το σκεφτούμε λίγο. Τουλάχιστον για τους μήνες που θα λείπει εκτός πόλης για δουλειά. Ξεκίνησα σε ψυχολόγο.
Θα έφευγε για δύο μήνες και θα παίρναμε την οριστική απόφαση κατά την επιστροφή του. Του είπα ότι δεν έχω κάτι άλλο να σκεφτώ αλλά ας γίνει έτσι. Αυτούς τους δύο μήνες, ζήτημα αν μιλήσαμε στο τηλέφωνο και τρεις φορές. Επίσης δεν θεώρησε σημαντικό να με ενημερώσει ότι θα μείνει ακόμη ένα μήνα, το έμαθα από την αδερφή του. Του τηλεφώνησα και του είπα ότι βρήκα σπίτι, μετακομίζω και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε όταν γυρίσει. Μου είπε, όμως, ότι αυτός με θέλει ακόμη! Ασχολίαστο…
Πάντα, ο μεγάλος μου φόβος ήταν η αντίδρασή του και παρότι δεν ήταν πλέον ο νευρικός και νταής τύπος που είχα γνωρίσει, δεν κατάφερα ποτέ να ξεπεράσω αυτή την πτυχή του χαρακτήρα του.
Το φιλοσόφησε, όμως, κι αυτός και δεν με ενόχλησε καθόλου. Μου δίνει τη διατροφή κανονικά και με παίρνει τηλ. μόνο αν του πει κάτι η κόρη που δεν του αρέσει(!), γιατί το φίδι από την τρύπα το βγάζουν πάντα οι άλλοι. Μη γίνει αυτός κακός με το παιδί!
Ηθικό δίδαγμα: όταν φτάνουμε σε τέτοια σημεία ψυχικής στένωσης (δική μου ορολογία), δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τι θα πουν, τι θα κάνουν, τι θα νιώσουν οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του παιδιού μας.
Απλά δεν γίνεται να ικανοποιούμε τους ρόλους που έχουμε με τον τρόπο που θέλει η κοινωνία και οι γύρω μας για εμάς κι εμείς να μη μπορούμε να ικανοποιήσουμε την εαυτή μας.
Και ΝΑΙ πολυαγαπημένο @Ένα Μπλούμπερι, πέρασα χρόνια σκεπτόμενη την αντίδρασή μου τόσο σε υποτιθέμενα όσο και σε πραγματικά σενάρια και πολύ λίγο χρόνο σκεπτόμενη αυτό που πρέπει να κάνω ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ.
Θα επανέλθω με το οικονομικό θέμα και το θέμα των παιδιών.
Σας αγαπώ και σας σκέφτομαι όλ@ς.
Γεια σας! Παρακολουθώ όσα γράφετε από την αρχή και θέλω και εγώ να σας γράψω την ιστορία μου. Γνώρισα τον άντρα μου όταν ήμουν 19 και εκείνος 41 και μετά από μερικά χρόνια παντρευτήκαμε και κάναμε ένα παιδάκι. Ο άντρας/δυνάστης μου από την αρχή της σχέσης μας ήταν κακοποιητικός με όλες τις κλασικές συμπεριφορές, όλα τα έκανα λάθος, για όλα έφταιγα πάντα εγώ, ήμουν τεμπέλα, βρωμιάρα, οι φίλες μου όλες τσούλες, η οικογένεια μου δεν με αγαπούσε αληθινά, στην δουλειά όλοι με εκμεταλλεύονταν και εννοείται ότι ήμουν πολύ τυχερή που με ήθελε, γιατί μόνο κάποιον βλάκα θα έβρισκα διαφορετικά. Αποκαλούσε τον εαυτό του τον «άντρα-ομόλογο» γιατί θα ήμουν τόσο εξασφαλισμένη μαζί του όσο και ένα ομόλογο του κράτους εξασφαλίζει τα λεφτά του πολίτη. Φυσικά εκείνος είχε χρήματα ενώ εγώ τίποτα. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για όσα μου καταλόγιζε αλλά θα αναφερθώ μόνο σε αυτό που με σημάδεψε περισσότερο απ’ όλα. Όταν πλησίασε η ώρα να γεννήσω, εκείνος αποφάσισε σε συνεννόηση με τον γιατρό μου να κάνω καισαρική χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, προσπάθησα να αντισταθώ αλλά με φωνές (μπροστά στον γυναικολόγο μου εννοείται) μου είπε ότι αυτός αποφασίζει τι είναι το καλύτερο για μένα και για το παιδί. Και έτσι έχασα ακόμα και την αυτοδιάθεση του σώματός μου…
Θα μου πείτε, γιατί τα ανέχτηκα όλα αυτά; Τα πρώτα χρόνια πίστευα ότι με πολλή αγάπη θα τον άλλαζα και θα τον μαλάκωνα (τόσο ανώριμη), έπειτα τον υπάκουα από φόβο. ΄Όταν θύμωνε και φώναζε και χτυπούσε τα έπιπλα εγώ πάγωνα και σκεφτόμουν πως να συμπεριφερθώ για να μην τον εξοργίζω κι άλλο. Σωματική βία δεν άσκησε ποτέ, αλλά εγώ ένιωθα σαν δαρμένο σκυλί.
Αυτό τράβηξε κάμποσα χρόνια, τον χωρισμό δεν τον σκεφτόμουν καν σαν επιλογή χωρίς δουλειά και με ένα μικρό παιδί. Ένιωθα απίστευτα δυστυχισμένη, όλη μέρα σπίτι, μέρες με την ίδια πιτζάμα και άρχισα να παθαίνω κρίσεις άγχους στον ύπνο μου.
Τελικά μια μέρα έκανα μπαμ και άρχισα να κλαίω και να του φωνάζω για πρώτη φορά όλα όσα σκεφτόμουν, ότι με ποδοπάτησε και ότι ήταν λάθος ο γάμος μας κτλ. Εκείνος έπαθε σοκ και υποσχέθηκε να βελτιωθεί. Τα πράγματα έγιναν ελαφρώς καλύτερα.
Του ζήτησα να πάω σε ψυχολόγο να βοηθηθώ αλλά εκείνος τους θεωρούσε απατεώνες, και μάλιστα θορυβήθηκε πολύ που το ήθελα, αλλά τελικά μου «επέτρεψε» να κάνω 4 συνεδρίες. Τότε άκουσα για πρώτη φορά ότι αυτό που δέχομαι είναι ψυχολογική κακοποίηση και το πρώτο που μου πρότεινε η ψυχολόγος ήταν να βρω δουλειά.
Η δουλειά τελικά ήρθε τυχαία και αφού μου το επέτρεψε και ο σύζυγος με την σκέψη ότι δεν θα τεμπελιάζω άλλο και θα φέρνω χρήματα, ξεκίνησα να εργάζομαι (σε μια καλή θέση, έχω πτυχίο πανεπιστημίου). Εννοείται ότι μου ζήτησε να βάζω τον μισθό μου σε δικό του λογαριασμό για να κάνει την διαχείριση εκείνος. Ήταν η πρώτη φορά που πάτησα πόδι.
Στη δουλειά, πέρα από τα χρήματα, που με έκαναν κύριο του εαυτού μου και όχι πια ζητιάνα, ανοίχτηκε ένας νέος κόσμος μπροστά μου, και από κακομοίρα που ένιωθα ως τότε, άρχισα βήμα βήμα να χτίζω την χαμένη μου αυτοεκτίμηση. Πήγα ξανά σε ψυχολόγο, με δικά μου έξοδα αυτή τη φορά, απαίτησα δικαιώματα που δεν είχα ως τότε, άρχισα επιτέλους να χαίρομαι το παιδί μου.
Ο άντρας μου μάλλον άρχισε να συνειδητοποιεί ότι χάνει την εξουσία του και προσπάθησε να γίνει καλύτερος σύζυγος, με μεγάλη επιτυχία, κάτι που δεν περίμενα. Αυτό όμως με εξόργισε ακόμα περισσότερο, σήμαινε ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν ανίκανος για αγάπη, απλά συμπεριφερόταν σαν δυνάστης επειδή απλά μπορούσε.
Τελικά μετά από 7 χρόνια σχέσης και 9 χρόνια γάμου και με την καθοδήγηση της καταπληκτικής μου ψυχολόγου και ενός δικηγόρου, κατάφερα να πάρω διαζύγιο.
Το παιδί, του οποίου η αντίδραση ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου, το πήρε πολύ καλά, και το μόνο που μου είπε ήταν ότι ελπίζει να βρω κάποιον στη ζωή μου που να χαμογελάει πιο πολύ από τον μπαμπά του. Οι γονείς μου, με τους οποίους τώρα μένουμε με δέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες και ο πρώην πλέον σύζυγος δεν μπορεί να το πιστέψει. Φυσικά με απείλησε ότι δεν θα δίνει χρήματα, ότι δεν μπορώ να πάρω τίποτα εκτός από τα ρούχα μας και εγώ έφυγα ακριβώς έτσι, μόνο με τα ρούχα και λέγοντας του ότι θα ήμουν πρόθυμη ακόμα και να πληρώσω, φτάνει να φύγω. Και εκεί που τον είχα ικανό να με σκοτώσει αν φύγω, τώρα πληρώνει κανονικότατα την διατροφή του παιδιού, το βλέπει όσο περισσότερο μπορεί και ελπίζει λέει να τα ξαναβρούμε… Εννοείται ότι δεν υπάρχει περίπτωση!Το πόσο χάρηκα διαβάζοντας @maridoula το κείμενό σου δεν περιγράφεται!
Κρατάω το «Αυτό όμως με εξόργισε ακόμα περισσότερο, σήμαινε ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν ανίκανος για αγάπη, απλά συμπεριφερόταν σαν δυνάστης επειδή απλά μπορούσε.».
Το «άνδρας-ομόλογο» μπαίνει και στις 10 αστειότερες αμποατάκες!
Maridoula χάρηκα πολύ με το αίσιο τέλος της ιστορίας σου και εύχομαι απο εδω κ πέρα μόνο χαρές να έχεις στη ζωή σου. Καλή καινούργια ζωή!
Maridoula απιστευτη ιστορια!!!
αλλα το πιο θλιβερο ειναι το ποσες αλλες γυναικες υπαρχουν στην ιδια θεση με εσενα ακομα και σημερα και δυστυχως παραμενουν ως εχει για διαφορους λογους.
Μην νομιζεις, εσυ καταφερες να εχεις εφοδια και να σταθεις στα ποδια σου και ευτυχως!!! καποιες αλλες ομως, για διαφορους λογους ειναι επι ξυλου κρεμαμενοι…Γβρμ, κατ´αρχάς να πω ότι είσαι η αγαπημένη μου!! Και μπράβο σου για αυτό το θέμα που άνοιξες, είναι τεράστιο… όλες οι ιστορίες συγκινητικές.
Ένα χρόνο μετά, βρίσκω το κουράγιο να ομολογήσω ( με μεγάλη ντροπή) ότι εγώ ήμουν αυτή που έγραψε εκείνη την εξομολόγηση. Με τα δυο παιδιά, τον τέλειο σύζυγο κλπ. Δεν έχει αλλάξει κάτι έκτοτε…
Εξακολουθώ να λειτουργώ το σπίτι τέλεια, (δεν εργάζομαι από δική μου απόφαση να μεγαλώσω εγώ τα παιδιά) και είναι όλοι ευχαριστημένοι… εγώ βέβαια τρώω τις σάρκες μου, έχω εξουθενωθεί, δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ πια να παριστάνω ότι όλα είναι καλά, αλλά δεν ανοίγω και κουβέντα. Δεν ξέρω τι κάνω, τι περιμένω να γίνει, το θαύμα που θα μπει μια μέρα σπίτι και θα πει : ας χωρίσουμε ωραία και καλά σα φίλοι. Αχ και να έβρισκε άλλη, πόσο θα χαιρόμουν!! Αλλά μπα, πιστός σα τσοπανόσκυλο και παρ´ολα τα χρόνια χωρίς επαφή, δεν τολμάει ούτε αυτός την κουβέντα. Δεν έχει καταλάβει;; Αποκλείεται!! Έξυπνος άνθρωπος είναι… απλά κρύβει το πρόβλημα κάτω από το χαλί και περιμένει… υποθέτω δηλαδή.
Τα λέω μπερδεμένα, ξέρω, αλλά πραγματικά δεν έχω άλλη αντοχή, άλλη υπομονή.
Κι αυτός εκεί, τέλειος σε όλα. Στα παιδιά, σ´εμένα, στα πάντα. Αντιλαμβάνεστε πού θα πέσει η μομφή…από όλους… η αχάριστη, τι της έλειπε, γιατί να θέλει να χωρίσει, τα παιδιά δεν τα σκέφτηκε;; Να διαλύσει το σπίτι χωρίς αυτός να φταίει πουθενά;Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Δεν έχω να του καταλογίσω ΤΙΠΟΤΑ. Αλλά δεν τον θέλω!!! Δεν θέλω να με ακουμπάει, δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλο. Τι θα κάνω… συγγνώμη σας κούρασα. Οποιαδήποτε γνώμη ευπρόσδεκτη.
@lovemaths βρήκα πολύ χρήσιμο το σχόλιο σου. Σε ευχαριστώ!
@Eraki: θα σου πω τη δική μου γνώμη: για να είναι τέλειος ένας άντρας πρέπει καταρχάς να τον θέλουμε. Αλλιώς η ζωή γίνεται θλιβερή εώς πολύ, ανάλογα με την περίπτωση βέβαια γιατί άλλοι/ες κοιτάνε άλλα πράγματα και δεν επηρεάζονται τόσο από αυτόν τον παράγοντα (κοινώς έχουν βολευτεί και χωρίς συναισθήματα ή αντέχουν ακόμη και την απέχθεια). Δεν κάνεις σίγουρα καλό ούτε στον ίδιο να είσαι μαζί του ενώ δεν τον αντέχεις, ούτε στα παιδιά σου. Φαίνεται εκείνος όπως και τόσοι άνθρωποι, έχει συμβιβαστεί με αυτήν την κατάσταση. Το θέμα είναι τι θέλεις εσύ για τη ζωή σου και όχι τι πιστεύουν οι άλλοι που ζουν τη δικιά τους ζωή και όχι τη δική σου. Και ακόμη και αν σε σχολιάσουν (οκ κατηγορήσουν) για πέντε λεπτά ή και λίγο παραπάνω, ανάλογα με το πόσο κουτσομπόληδες είναι, μετά θα συνεχίσουν να τους απασχολούν τα δικά τους προβλήματα. Τι θα αλλάξει αυτό για εσένα; Για αρχή όμως γιατί δεν μιλάς στα πολύ κοντινά πρόσωπα που εμπιστεύεσαι, σε μια καλή φίλη πχ; Τουλάχιστον αρχικά να καταλάβουν ότι δεν είναι όλα « τέλεια » και να λάβεις τη συναισθηματική υποστήριξη που χρειάζεσαι από τους δικούς σου ανθρώπους. Σίγουρα είναι πολύ πιθανό να μην πάρεις την απάντηση που θα ήθελες (εγώ άκουσα μέχρι και την άποψη « αν δεν κινδυνεύεις μη φύγεις. Τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσεις θα είναι πολύ χειρότερα από αυτά που ζεις τώρα» ενώ γνωρίζει τη ψυχολογική βία που ζω) αλλά από κάποιους, αν ξέρεις που να κάνεις την ερώτηση θα λάβεις υποστήριξη 😉 Δεν λέω να χωρίσεις είναι πολύ μα πολύ δύσκολο (μιλάω εκ πείρας γιατί είναι κάτι που παλεύω 2 χρόνια τώρα – την απόφαση, όχι την πράξη) αλλά τουλάχιστον να ξέρεις ότι έχεις κάθε δικαίωμα να μη θέλεις να είσαι πια με κάποιον (ναι και τον πατέρα των παιδιών σου) και να αποχωρήσεις από μια σχέση. Σίγουρα αν αποφασίσεις να του μιλήσεις τα πράγματα ενδέχεται να πάρουν το δρόμο από μόνο τους με μη αναστρέψιμο τρόπο. Πριν από αυτό θα πρότεινα μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν, που σου ταιριάζουν, για να βρεις ξανά τον εαυτό σου. Γιατί αν «λειτουργείς το σπίτι τέλεια» ίσως έχεις βάλει τον εαυτό σου δε δεύτερη μοίρα. Σιγά σιγά θα είσαι πιο σίγουρη γι’ αυτό που θες πραγματικά και για τις αποφάσεις σου.
Καλημέρα σε όλες και όλους. Διάβασα όλες τις αναρτήσεις και είπα να μοιραστώ και τη δική μου ιστορία μήπως πάρω λίγο κουράγιο. Ειμαι 40 χρονών και με τον άντρα μου μαζί από το 2004 και παντρεμένοι από το 2011. 16 χρόνια όμορφα αλλά με δύσκολες συνθήκες. Ποτε δε θελησαμε παιδια και αυτο δεν εχει αλλαξει.Δεν είχαμε βοήθεια από κανέναν οικονομική και σε διάρκεια 7 ετών εγώ έχασα και τους 2 γονείς, τον αδερφό μου και έκανα ευθανασία στο σκυλάκι μου. Κάθε φορά όλο και πιο δύσκολα διαχειριζομουν τη ψυχολογική πτώση και ανεβαινα και με τη βοήθεια του. Αλλά στην τελευταία απώλεια που έμεινα μόνη από όλη μου την οικογένεια ήταν μεγάλο πακέτο. Εδώ και 2 χρόνια ήμουν μια χαρά. Το Φεβρουάριο του 2020 άρχισα να παρατηρώ τον άνδρα μου να κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του. Πάντα ήταν πιο κλειστός, πιο απόμακρος, όχι ιδιαίτερα ρομαντικός και ο,τι ήθελε να πει του το έβγαζες με πολλή δυσκολία. Παρατήρησα έλλειψη οικειότητας, απομόνωση με ακουστικά στο laptop.Γενικά μια αίσθηση ότι μπαίνει βγαίνει επισκέπτης. Και οι λιγοστές αγκαλιές και λοιπά η το νορμάλ σεξ μειώθηκαν. Τον βάζω κάτω και κουβεντιαζω. Ότι κάτι συμβαίνει, δε νιώθω την αγάπη, τι του συμβαίνει (Πάντα η δυσκολία στη δουλειά του τον προβλημάτιζε και τον έριχνε). Να συζητήσουμε πριν γίνει χειρότερο κτλ. Από το Μάρτιο με την καραντίνα μέχρι και το καλοκαίρι που πήγαμε διακοπές σε μια ενδιάμεση συναισθηματικά κατάσταση. Εγώ να ρωτάω μήπως για ψυχολόγο ή σύμβουλο γάμου αλλά να παίρνω μισόλογα.Ταυτοχρονα εχω αρχίσει να κουραζομαι ψυχολογικα.Εως τώρα τέλη Οκτωβρίου μου λέει μετά πως το Φεβρουάριο είχε δεκτει ένα έντονο φλερτ στο οποίο ναι μεν αντιστάθηκε και τον πιστεύω.Είναι καλός άνθρωπος, με αξίες και ειλικρινής.Και άρχισε να σκέφτεται γιατί δυσκολεύτηκε να αντισταθεί ενώ παλιότερα δεν είχε τέτοιο πρόβλημα. Με τα πολλά χωρίς τσακωμούς, βρισιές (πότε δεν ειχαμε) μου απαντά στην δική μου ερώτηση αν και τι μπορούμε να κάνουμε για να το προσπαθήσουμε, παίρνω την απάντησή: δεν υπάρχει πλέον καθόλου ερωτικό συναίσθημα. Υπάρχει αγάπη προς σε εμένα ως άνθρωπος, τα ωραία χρόνια που περάσαμε και ωριμασαμε, η συνήθεια και η ρουτίνα (που μας έφαγε). Εγώ δε είμαι σε αυτή την κατάσταση ακριβώς. Νιώθω το ερωτικό στοιχείο αλλά όντως νιώθω συναισθηματικά ακάλυπτη. Και το αλλο ΣΚ επιστρεφει στους γονείς του.
Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι η μοναξιά. Χωρις οικογενεια, χωρίς βοήθεια οικονομική (εργάζομαι αλλά δεν επαρκούν για το μηνα), με λιγοστές φιλες νιώθω τόσο μόνη μα τόσο μόνη. Νιώθω ότι απέτυχα. Πώς θα προχωρήσω,πως να επενδύσω ξανά.. Πώς εκατοντάδες απορίες και φοβίες στο κεφάλι μου. Έχω άλλη δύναμη να ανέβω πάλι ή αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα? Δε ξέρω.
Συγνωμη που σας κούρασα με το τεράστιο κείμενο.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
